Antharia Ch. 02

Verhaal Info
Over een ridder en haar beschermelinge.
2.5k woorden
4.14
7.7k
00
Verhaal heeft geen tags

Deel 2 van de 8 delige serie

Bijgewerkt 05/02/2022
Gemaakt 04/16/2007
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier
DarkBee
DarkBee
18 Volgers

Hoofdstuk 6

Na een rit van ongeveer anderhalve dag kwam Taarra terug bij haar huis in het bos. Ze snelde naar binnen nadat ze haar spullen van haar merrie had gehaald en pakte het document met alle namen van de mensen en een lijst met dorpen en boerderijen en andere afgelegen woningen van waaruit ze mogelijke soldaten kon rekruteren. Bij de brief zat een behoorlijk bedrag aan goud, waarmee ze een begin kon maken met de trainingen. Na de eerste week zou ze een lijst moeten samenstellen met namen en benodigde wapens en pantser en die zouden dan vanuit de hoofdstad worden geleverd.

Het eerste dat Taarra ging doen was uitwerken hoe ze al die mensen - ondanks de geringe bevolkingsdichtheid van het noorden waren er alsnog honderden mensen die ze zou kunnen opleiden tot soldaat - bij elkaar kon krijgen. Die paar dorpen die er in het noordelijke deel van Antharia waren klein en dunbevolkt. Her en der stonden boerderijen en houthakkershutten en Taarra wist dat het een hels karwei zou worden om al die mensen zo ver te krijgen om zich te melden om tot soldaat te worden opgeleid. Toch ging ze, met behulp van het geld dat ze had gekregen, een omvangrijke campagne opzetten om iedereen over wie ze tijdelijk de leiding had gekregen, over te halen zich te melden, precies een week van de dag dat Taarra met haar campagne begon.

Iedereen moest zich verzamelen op het plein van het grootste dorp in de omgeving. Van daaruit zouden grote groepen mensen zich kunnen aanmelden voor de eerste trainingen.Taarra liet affiches drukken en verspreiden en zond boodschappers naar alle boerderijen en andere afgelegen huizen om maar zoveel mogelijk mensen bij elkaar te krijgen.

Een week later was het zo ver: na een week hard werken en plannen zadelde Taarra haar merrie Schaduwrijder en reed naar het grootste dorp in de omgeving. Op het centrale plein hadden vele honderden mensen zich verzameld, niet alleen de bevolking tussen 18 en 50 maar ook hun familie. Het plein zag zwart van de mensen en Taarra kon zich maar met moeite een weg naar voren banen.

Eenmaal vooraan het plein aangekomen, klom ze op het podium dat daar was opgebouwd om iedereen die dat wilde en geschikt was in te schrijven als soldaat. Ze spreidde haar armen en verhief haar stem. Ogenblikkelijk werd het muisstil.

"Vrienden, landgenoten, wat doet het mij goed om u vandaag in zo grote getalen hier te zien. Klaarblijkelijk heeft mijn campagne zijn vruchten afgeworpen en nu bent u hier, klaar om een avontuur tegemoet te gaan. De reden dat ik u allen hier naar toe heb laten komen, is de volgende: de Ork-legers staan aan de poorten van Drathia en koning Christoffel heeft onze koningin om hulp gevraagd. Ook ons leger is in al zijn macht niet groot genoeg om de verzamelde Ork-legers de baas te kunnen. Daarop heeft onze glorieuze vorstin het volgende plan bedacht: iedereen tussen de 18 en 50 jaren oud, gezond van lijf en leden, wordt hierbij opgeroepen zich te melden voor militaire dienst en zal in de komende weken worden opgeleid tot soldaat eerste rang. Vanuit de hoofdstad zullen, na de eerste week van trainingen, alle benodigde spullen naar ons toe worden gezonden, zodat wij tot het uiterste kunnen trainen en ons volledig kunnen voorbereiden op de strijd.

Iedereen die zich wilt aanmelden om ons land en haar vorstin te dienen, kom naar voren en schrijf uw naam op. Als alle namen bekend zijn, zal ik u nadere orders geven. Kom naar voren als u uw land wilt verdedigen tegen de smerige Orken."

Met luid gejuich werd de boodschap ontvangen en er volgde een ware stormloop op het podium: bijna iedere man en vrouw wilde vechten, het was een stuk beter dan het eentonige leven in het dorp of op het platteland. Een paar bleven achter om de landen te bewerken om de soldaten van voedsel te voorzien, geholpen door het leger.

Hoofdstuk 7 - Kyra

Terwijl iedereen naar voren stormde, zag Taarra een meisje staan, helemaal achteraan. Ze was mager en slechts gekleed in lompen, maar had iets krachtigs over zich. Taarra liep op het meisje af, maar die dook ineen en wilde niet dat de vrouw met het vlammende haar dichterbij kwam.

"Nee, ga weg! Ik wil niet!"

Het meisje hield haar armen voor haar gezicht en plotseling, vanuit het niets, kwam er een krachtveld rondom het meisje. Taarra werd op de grond geworpen en bleef verbaasd zitten.

"Wat was dat? Hoe doe je dat?" vroeg ze aan het meisje.

"Hoe doe ik wat?" Ze had geen idee wat net was gebeurd. Om hen heen stonden omstanders verbaasd toe te kijken.

"Dat krachtveld, het was zo sterk, ik werd erdoor achterover geslagen."

"Ik heb geen idee waar je het over hebt en rot nu op, ik wil me niet aanmelden."

Taarra liep op het meisje af en wilde haar arm pakken, maar het meisje hief haar andere arm op, stak twee vingers uit en vanuit haar vingertoppen voelde Taarra een enorme kracht komen die haar naar achteren blies alsof ze niks woog. Met een harde klap belandde ze tegen een muur van een huis aan de andere kant van het plein. Versuft bleef Taarra liggen en krabbelde toen overeind. Het meisje keek naar haar met grote ogen en had geen idee wat ze net had gedaan. Ze rende op Taarra af en hielp haar overeind.

"Deed ik dat?" vroeg ze.

"Volgens mij wel... auw, dat doet pijn" kreunde Taarra terwijl ze opstond. "Weet je zeker dat je dit niet bewust hebt gedaan?"

"Ik weet niet wat er gebeurde... plotseling lag u aan de andere kant van het plein, terwijl u een paar seconden daarvoor mijn arm vasthield. Ik zweer dat ik het niet was, of anders deed ik iets waarvan ik niet meer weet wat ik deed." stamelde het meisje.

"Als je die kracht kan leren beheersen, zou je van onschatbare waarde kunnen zijn in het leger. Er zijn niet veel mensen die zo'n sterke magie in zich hebben. Ik kan je niet opleiden, omdat mijn kennis van magie beperkt is tot het helen van mezelf en anderen, maar als je het goedvindt, kan ik je naar het koninklijk paleis sturen, waar de machtigste tovenaars van het land wonen, die kunnen je alles leren over magie. Wat vind je daarvan?"

"Ik... ik weet het niet. Zouden ze me net zulke mooie kleren geven als u aanheeft?" vroeg ze. Taarra barste in lachen uit.

"Ja hoor, ik zal de grootmeester van het gilde van Tovenaars vragen voor jou een mooie jurk te laten brengen, da's een stuk beter dan deze vodden hier," zei ze, wijzend op de lompen die het meisje om haar magere lichaam had hangen.

"Voordat ik je naar de hoofdstad kan laten gaan, moet je eerst worden ingeschreven als soldaat. Ik zal erbij laten zetten dat je over behoorlijk vernietigende magische krachten beschikt, maar nog niet weet hoe ze te beheersen.

Als eerste moet je toch een militaire training krijgen voordat je je magische krachten kan gaan leren beheersen en gebruiken. Ook moeten we gaan kijken wat je verder allemaal kan, of je misschien ook met wapens kunt omgaan. Iemand die zowel wapens als magie kan gebruiken is van onschatbare waarde in het leger: de Orken kennen geen magie en zullen waarschijnlijk vluchten als je ze betovert of alle kanten op laat vliegen met die vingers van jou, ik heb er al op pijnlijke wijze kennis mee gemaakt," en ze wreef demonstratief over haar rug.

"Sorry, het was echt niet mijn bedoeling om u pijn te doen, maar het gebeurde zomaar, zonder dat ik wilde," verontschuldigde het meisje zich.

"Je hoeft je niet te verontschuldigen, ik was je maar aan het plagen. Hoe heet je en hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg Taarra, terwijl ze met meisje meenam naar het podium.

"Ik heet Kyra en ik ben 18. Mijn vader en moeder leven niet meer en broers of zussen heb ik niet..." Een traan rolde over haar wangen en Kyra veegde hem gauw weg. "Sinds de dood van mijn oma, kort geleden, leef ik op straat. Ik wil niet meer op straat leven, mijn ouders en oma waren zulke aardige mensen, en nu..." Verder kwam ze niet, haar stem stokte en nog meer tranen rolden over haar wangen. Ze snikte luid en probeerde tevergeefs met de gerafelde mouw van wat eens een trui moet zijn geweest de tranen weg te vegen.

Taarra sloeg haar arm rond de magere schouders van het meisje en probeerde haar te troosten. Zo liepen ze naar het podium. Iedereen die wilde had zich ingeschreven en het podium was zo goed als leeg. Taarra en Kyra liepen naar voren en Taarra vulde het aanmeldingsformulier in voor Kyra.

Nadat alle formaliteiten afgehandeld waren, had Taarra goed nieuws voor Kyra:

"Als we hier klaar zijn, mag je met mij mee. Zie je dat paard daar, die zwarte merrie? Die is van mij en ze zal ons naar mijn huis in het bos brengen, waar je in mijn huis mag wonen."

Kyra's ogen werden groot. "Echt waar? Mag dat?" Taarra knikte en Kyra vloog haar om de hals. Taarra aaide haar over haar lange ongewassen zwarte haren en omhelsde haar. Ze kon met moeite de tranen onderdrukken die in haar ogen opwelden.

Hoofdstuk 8

Voordat Kyra met Taarra mee naar huis mocht, had Taarra nog een mededeling voor het volk dat zich had aangemeld. Ze ging weer op het podium staan en spreidde weer haar armen en sprak de menigte toe:

"Vrienden, landgenoten, u heeft massaal gehoor gegeven aan de oproep van Hare Majesteit. Daarvoor dank ik u van harte. Morgen begint de eerste training en daarvoor verwacht ik u allen op de grote open plek in het bos. Iedereen die wapens bezit wil ik vragen: neem ze mee, dan kunnen we sneller bepalen wie met welke wapens overweg kan. Ik zie u morgenochtend bij het aanbreken van de dageraad op het grote veld in het bos hier ten noorden. Samen zullen we de smerige Orken een lesje leren. Voor de zege!"

Luid gejuich volgde. Taarra liep met een enorme glimlach rond haar mond het podium af. Onderaan de trap stond Kyra vol bewondering naar haar leermeester en beschermvrouwe te kijken. Taarra stak haar hand naar haar uit.

"Kom, dan gaan we naar mijn huis. Is er nog iets dat je moet meenemen of iemand die je gedag wilt zeggen?"

"Ik heb helemaal niets en leef van wat de mensen mij willen geven. Laten we gaan, ik wil je huis zien en op je paard rijden!"

Taarra en Kyra liepen naar Schaduwrijder. Kyra had nog nooit zo'n groot en sterk paard gezien en was een beetje bang.

"Toe maar, aai haar maar, ze doet je niets."

Voorzichtig stak Kyra een hand uit en aaide de flank van het zwarte paard. Schaduwrijder boog haar kop en aaide met haar snuit de wang van Kyra. Ze schrok en sprong achter de rug van Taarra, die moest lachen.

"Dat betekent alleen maar dat ze je aardig vindt. Kom, dan zal ik je op haar rug zetten en dan gaan we."

Behoedzaam liep Kyra naar het grote zwarte paard en Taarra hielp haar met opstijgen. Zelf ging ze achter Kyra op het zadel zitten en pakte de teugels vast en gaf Schaduwrijder de sporen. In galop reden ze weg, Kyra drukte zich stevig tegen Taarra's borst. Met één hand hield Taarra de teugels vast en met de andere het meisje.

Hoofdstuk 9

Taarra steeg af en hielp Kyra uit het zadel. Kyra rende naar het huis van Taarra, maar werd teruggefloten.

"Niet zo snel jongedame, voordat jij ook maar één voet in mijn huis zet, zul je je eerst moeten wassen. Hup, mee naar de rivier, dan zal ik je eens goed wassen, volgens mij is het heel lang geleden dat je dat voor het laatst hebt gedaan."

Kyra protesteerde, maar Taarra toonde geen genade en trok haar mee naar de rivier die achter haar huis stroomde. Het was maar een klein stroompje, maar het was wel schoon en helder stromend water.

Taarra scheurde de vodden van Kyra's lichaam en gooide ze op de grond. Het meisje begon te rillen en probeerde haar magere lichaam te bedekken. Taarra pakte haar vast en zette haar op haar billen in de rivier. Het water was niet bepaald warm en Kyra gilde toen het koude water haar blote billen raakte. Zonder genade gooide Taarra handenvol water over het vuile lichaam van Kyra.

"Zitten blijven, ik ben zo terug. Speel een beetje met het water of maak jezelf schoon op plaatsen waar ik niet wil komen, ik ga een borstel en zeep halen, die haren van jou kunnen ook wel een goede beurt gebruiken."

Toen Taarra weer terugkwam met een borstel, zeep en een grote handdoek lag Kyra op haar rug in het water en liet het koude water over haar lichaam heen stromen. Haar haren waaierden uit in de stroom en ze zag er al een stuk beter uit nu bijna al het vuil was verdwenen.

Taarra gebood Kyra rechtop te gaan zitten. Zelf trok ze haar jurk uit, zodat ze even naakt was als haar nieuwe beschermelinge. Ze ging in de rivier zitten en maakte het stuk zeep nat en zeepte Kyra's rug en haren ermee in. Daarna gaf ze het stuk aan Kyra, die de voorkant van haar lichaam inzeepte. Daarna spoelde Taarra Kyra grondig schoon en borstelde haar gewassen haren.

De grote bos zwarte haren waren een grote klit en er was bijna geen doorkomen aan: Taarra moest flink kracht zetten om de borstel door de haren te krijgen. Na een paar minuten borstelen en wassen waren Kyra's haren weer schoon en klitvrij. Haar haren glansden in het zonlicht en Taarra borstelde het liefdevol. Ook de voorkant van Kyra's lichaam was schoon en de twee vrouwen stapten uit het water.

Op de kant wreef Taarra Kyra droog met de handdoek. Kyra keek Taarra recht in haar ogen terwijl ze over haar borsten wreef met de handdoek. Al snel werden de tepels hard en staken een flink stuk uit. Kyra keek ernaar en giechelde en werd rood. Taarra zag wat er aan de hand was maar deed alsof ze niets merkte.

Toen Taarra Kyra's benen en wat daartussen zat wilde droogwrijven, protesteerde Kyra en griste de handdoek uit Taarra's handen.

"Dat kan ik zelf wel."

Taarra haalde haar schouders op. "Begrijpelijk" was het enige dat ze te zeggen had.

Nadat ook Taarra zich had afgedroogd, trok ze haar jurk weer aan. Kyra wilde haar oude kleren weer aantrekken, maar Taarra zei dat ze die vodden moest laten liggen. Omdat Kyra ongeveer even lang was als Taarra, kon ze voorlopig wel haar kleren aan.

Nog steeds naakt liep Kyra achter Taarra aan, voortdurend om zich heen kijkend.

"Denk je nou echt dat iemand je kan zien? Er komt hier bijna nooit iemand en ik baad zo vaak in die rivier en ik heb nog nooit iemand gezien die naar me keek terwijl ik mezelf waste, dus doe normaal en loop eens door, ik heb niet de hele dag de tijd."

DarkBee
DarkBee
18 Volgers
Gelieve dit een score te geven verhaal
De auteur zou je feedback appreciëren.
  • REACTIES
Anonymous
Our Comments Policy is available in the Lit FAQ
Posten als:
Anoniem
Deel dit Verhaal

LEES MEER VAN DEZE SERIE

Antharia Ch. 03 Volgend Deel
Antharia Serie-Informatie