De Gave. Deel 01

Hoofdstuk 1: het herexamen.

Ik heb me altijd een beetje vreemd gevoeld, apart van de anderen. Reeds als kind was dat zo. Nou ja, ik zie er gewoon uit als iedere achttienjarige, misschien een beetje meer teruggetrokken en slungelachtiger dan mijn klasgenoten. Ik ben op mijn hoede en laat nooit het achterste van mijn tong zien, vooral dan met vreemden. Toch lijken de meeste mensen me aardig te vinden. Er zijn wel een paar uitzonderingen, maar daar vertel ik straks over. Ik schiet goed op met mijn klasgenoten en maak zelden ruzie, maar echte vrienden of vriendinnen heb ik niet. Ik ben al met een aantal meisjes naar bed geweest, maar doorgaans duurden deze avontuurtjes niet lang en kan ik niet zeggen dat ik ooit vaste verkering heb gehad.

Ik leef samen met mijn moeder, een knappe, gescheiden vrouw van achtendertig. Zij is de enige vertrouwenspersoon die ik ooit heb gehad. Mijn vader heb ik nooit gekend. Mijn moeder heeft me verteld dat hij is weggegaan toen ik nog in de wieg lag. Voor zover ik weet is er nooit een andere man in haar leven geweest. Behalve met een paar buurvrouwen en vrouwelijke collega's van op het werk, die occasioneel op bezoek komen, gaat ze nooit vriendschappelijk met iemand om. Voor de rest leeft ze een zeer afgezonderd bestaan. Een paar keer per jaar neemt ze een of twee weken vakantie. Ik ga dan altijd met haar mee. We doen alles samen, zonderen ons net zoals thuis van de anderen af. Doorgaans huren we ergens een chaletje en maken korte uitstappen met de auto.

Dit zijn dan meteen de gelukkigste momenten uit mijn bestaan. Mijn mama is dan helemaal toegewijd aan mij en gedraagt zich eerder dan als een vriendin dan als een moeder tegenover mij. Ze is dan lief en vrolijk, het lijkt alsof alle spanningen en zorgen van haar afvallen en ze zichzelf mag zijn.

Ja, klaarblijkelijk zijn mama en ik beiden eenzaten die zich het best bij elkaar voelen. Als ik trouwens helemaal eerlijk moest zijn, moet ik bekennen dat ik voor haar soms gevoelens koester die een zoon normaal gezien niet voor zijn moeder heeft. Ik weet zeker dat iedereen begrijpt wat ik daar mee bedoel.

Maar dat is natuurlijk niet de redenen waarom ik me anders dan anderen voel. Nee, dat komt vanwege de hoofdpijn. Nu weet ik dat vele wenkbrauwen zich zullen fronsen en dat ik een gegronde uitleg verschuldigd ben. Het is geen gewone hoofdpijn die iedereen wel eens overkomt. Nee, het is een hevige, pulserende hoofdpijn die bij me opkomt als ik plots besef wat anderen aan het denken zijn of wanneer ik me geestelijk moet inspannen om hun gedrag te beïnvloeden.

Ja, ik begrijp uw ongeloof. Ik kan gedachten lezen en mensen mentaal beïnvloeden, althans tot op zekere hoogte. Voor zover ik me herinner heb, kon ik dat al altijd. Mijn vroegste herinnering houdt daarmee verband...

Ik moet ongeveer vier jaar oud geweest zijn. Tijdens de wekelijkse markt werd ik omver gelopen door een lompe boerenpummel. In plaats van zich te excuseren of me overeind te helpen, had hij mij en mijn verschrikte moeder enige scheldwoorden toegeroepen en was met grote passen weggelopen. Terwijl ik hem huilend nakeek wenste ik van harte dat hij met zijn gezicht tegen een muur zou lopen en zich verschrikkelijk pijn zou doen. Over wat er toen gebeurde werd in het dorp nog wekenlang gesproken. De boerenpummel stak zijn hoofd vooruit, versnelde zijn pas en liep in volle vaart tegen de gevel van een huis. Hij zakte in elkaar en bleef roerloos liggen. Terwijl de omstanders verbaasd en verschrikt op hem toeliepen, pakte mijn moeder me bij de hand en trok me snel van de plaats van het onheil vandaan. Ik meen me zelfs nog te herinneren dat ze geschokt en geschrokken op me neerkeek. Thuis zei ze me dat ik nooit slechte dingen over mensen mocht denken of hen slechte dingen toewensen. Deze boodschap heeft ze nadien nog lang herhaald, samen met nog vele andere geboden en verboden die vermoedelijk hebben geleid tot de zich isolerende en wat achterdochtige man die ik nu ben.

Mijn andere herinneringen in verband hiermee zijn niet zo spectaculair. Op school hielden leeraars zich in als ze me een klap wilden geven, evenals de bullebakken op de speelplaats of op straat, telkens als ik gedachten het uitschreeuwde het niet te doen en de zaak te vergeten. Ik herinner me heel goed de lege blik, de verbazing en in bepaalde gevallen zelfs angst, als ze zich plots inhielden of hun arm plots wegtrokken, een vreemde blik werpend op hun lichaamsdeel alsof het niet meer van hen was en soms op mij. De belhamels en de bullebakken begonnen mij te ontwijken en velen begonnen mij met een soort afstandelijk respect te behandelen.

Er was aan dit alles echter een bijverschijnsel verbonden dat ik verschrikkelijk vervelend vond. Telkens als ik een dergelijke gedachte had, joeg er een verschrikkelijke pijnscheut door mijn schedel die minutenlang bleef nazinderen in een doffe pijn vlak onder mijn schedel.

Ook nu heb ik er verschrikkelijk last van.

Zenuwachtig draai ik heen en weer op de oncomfortabele, houten stoelen die in twee rijen staan opgesteld bij de deur van het lokaal wiskunde. Zoals ieder jaar sinds ik van Mevr. Coene les heb, valt me de twijfelachtige eer te beurt voor het herexamen te mogen opdraven. Ik weet zeker dat ik net als de voorgaande twee keer een behoorlijk eindexamen heb afgelegd, maar dat belet niet dat ik hier voor de derde keer zit. Ik heb stellig de indruk dat dit mens me niet mag. Ik ben nu extra zenuwachtig omdat dit mijn laatste jaar is en ik volgende maand naar de hogeschool ga, als alles goed verloopt tenminste.

Ondertussen maalt een barstende pijn in golven door mijn hoofd, alsof een hand mijn hersens even samenknijpt en ze dan weer loslaat.

Het is al begonnen het moment dat we door de wiskundelerares werden binnen geroepen en ik in gedachten begon te smeken om me laatste binnen te roepen. Uit ervaring weet ik dat ze dan milder gestemd is, soms bijna vriendelijk. Meestal stelt ze dan slechts enkele korte vragen die je sowieso zou moeten kennen. Je staat in nog geen tien minuten opnieuw in de gang, terwijl de eersten die ze binnenroept gedurende meer dan het dubbele van die tijd aan een kruisverhoor worden onderworpen.

Zes leerlingen hebben een herexamen. De eerste drie blijven bijna een uur binnen. Telkens worden ze door Mevr. Coene tot buiten begeleid, zodat ze er zeker van is dat geen relevante informatie wordt uitgewisseld. Alle drie zien ze er uit alsof ze het duidelijk niet onder de markt hebben gehad.

Telkens als ze terugkomt denk ik, "neem maar iemand anders, laat mij maar tot het laatst zitten". De lerares kijkt me telkens bevreemd en met gefronste wenkbrauwen aan, maar voldoet toch aan mijn mentaal 'verzoek'. De hernieuwde pijnscheut in mijn hoofd neem ik dan maar voor lief.

Ten slotte blijven we maar met zijn tweeën over. Ik kijk opzij. Drie stoelen verder doet Veronique Bloem hetzelfde en glimlacht me verlegen en onwennig toe. We zijn de enige uit onze klas die herexamen hebben. Van haar verbaast me dat een beetje. Ze doet niets anders dan studeren en heeft nooit een onvoldoende gehaald.

Ze is even oud als mij. Zonder ooit op haar verliefd te zijn geweest, dat is me trouwens nog nooit overkomen, heb ik haar steeds een verduiveld knappe meid gevonden, ondanks haar verlegenheid en de erg onhandige houding waarmee ze zich door het leven beweegt.

Veronique heeft een vol figuurtje, zonder dik te zijn, met een brede, goed geproportioneerde kont en een stel vooruitpriemende tieten die vermoedelijk enkel in een D-cup passen. Ze heeft een vriendelijk, knap gezichtje met mooie, lichtbruine ogen. Toch is ze geen populaire meid. Ze wordt beschouwd als een kneusje die de hele dag met haar neus in haar studieboeken zit. Doorheen alle seizoenen gaat ze steeds zogenaamd deftig gekleed, dat wil zeggen dat van haar ongetwijfeld prachtige lichaam enkel haar handen en gezicht onbedekt zijn. Ze gaat nooit uit en haar enige vrijetijdsbesteding is zingen in het kerkkoor. Met jongens heeft ze zich nooit ingelaten, terwijl de meisjes uit de klas haar mijden en haar zelfs het mikpunt van spot en pesterijen maken.

Zoals ze daar zit op die stoel in de gang van het afgeleefde schoolgebouw, ziet ze er onweerstaanbaar, bang en op zichzelf teruggeplooid tegelijk uit. Plots krijg ik een heel warm gevoel voor haar.

"Dag, Veronique." Zeg ik, overrompeld door mijn eigen gevoelens. "Ik had niet verwacht je hier te zien."

Ik glimlach, denk dat ze me heel graag mag, dat ik de enige persoon is die ze kan vertrouwen en dat ze mijn heel speciale vriendinnetje wil worden. Terwijl ik mijn fantasie de vrije loop laat, verschijnt er een blos op haar wangen en kijkt ze mijn met grote ogen aan.

"Ik eerlijk gezegd ook niet." Antwoordt ze. "Ik had nochtans een goed examen afgelegd. Ik weet zeker dat ik geen buis heb verdiend, maar toch is het zo."

Ze haalt gelaten haar schouders op, maar ze ziet er merkbaar minder gespannen uit terwijl mijn hoofdpijn merkbaar in intensiteit toeneemt.

"Dat is me al drie keer overkomen." Zucht ik. "Ik denk dat ze gewoon haar frustraties op bepaalde leerlingen uitwerkt."

Ik kijk op mijn horloge en schrik. Veel tijd heb ik niet. De leerling voor ons is al vijf minuten binnen. Ik schat dat Mevr. Coene zich nog maximaal vijf minuten met hem zal bezig houden.

"Dat kan wel zijn, maar ik ben er een ganse week kapot van geweest."

"Heb je er bezwaar tegen dat ik naast jou kom zitten?" Vraag ik.

"Helemaal niet. Ik wou net hetzelfde vragen."

Ik ga naast haar zitten.

"Ik heb je altijd al een toffe jongen gevonden, Wim." Zegt Veronique, rood van verlegenheid. "Je hebt me nooit gepest en altijd vriendelijk voor me geweest. Ik zal nooit vergeten dat je het zelfs een paar maal voor me hebt opgenomen."

"Ach wat, die meiden waren gewoon jaloers op jou."

Veronique mag dan ouderwets gekleed zijn, ze heeft in ieder geval een zwoel parfum. Haar discrete make-up doet haar er vrouwelijker en meer volwassen uitzien. Ze lacht en laat me een parelwit en volmaakt gebit zien.

"Het is alleen maar jammer dat we nooit echt goed kennis met elkaar hebben gemaakt."

"Daar kunnen we toch nog verandering in brengen... Als we na het examen eens iets gingen drinken." Stel ik haastig voor.

Ik zie haar gezicht iets betrekken. Even aarzelt ze dan knikt ze.

"Goed, ik heb wel een half uur de tijd." Ze kijkt alsof ze verbaasd is om haar eigen woorden. "Maar niet in een café waar we andere leerlingen kunnen tegenkomen. Mijn klasgenoten wil ik nooit meer zien."

"Behalve mij dan." Grinnik ik terwijl ik heel eventjes mijn hand op haar schouder leg.

"We moeten straks maar onze telefoonnummers uitwisselen en afspreken voor het weekend." Zegt ze, net hetgeen ik een seconde voordien heb gedacht. "Als ik me niet vergis wonen we zelfs in elkaars buurt."

Ik knik enthousiast.

Ons gesprek wordt onderbroken. De deur van het klaslokaal gaat open.

Nadat Veronique is binnen gelaten blijf ik als laatste over. Mijn humeur wordt zinderogen beter nadat mijn hoofdpijn als bij wonder opklaart. Voor het eerst vandaag kan ik me wat ontspannen.

Lang duurde dat echter niet.

Tien minuten later strompelt Veronique met betraande en roodomrande ogen het klaslokaal uit, onmiddellijk gevolgd door de wiskundelerares die fijn glimlacht zoals ze altijd lijkt te doen als ze een leerling kan doen mislukken.

"Ga je nog niet naar huis, Bloem?" Vraagt ze, als Veronique zich op een stoel neerzet en haar zakdoek bovenhaalt. "Traantjes doen me niks, weet je? Van jou had ik toch heel wat anders verwacht."

"Ik breng haar straks naar huis." Zeg ik met opeengeklemde tanden, terwijl ik me moet beheersen om haar geen trap tegen haar kont te geven als ze me voorgaat naar het klaslokaal.

Ik ben ziedend van woede. Dat zal ik die teef betaald zetten.

"Coene, je bent een smerige gemene teef. Je zou door de grond moeten zinken van schaamte. Wat hebben Veronique en ik je toch misdaan?" Denk ik, terwijl ik de deur met een harde klap in het slot laat vallen.

De wiskundelerares draait zich om en kijkt me met halfopen mond. In haar ogen lijkt iets te verschijnen van angst, daar hou ik van. Het vervolg verbaast me echter enorm.

"Alsjeblieft, jullie hebben met niets misdaan." Zegt ze, met afgeweerde handen een stap achteruit zettend. "Ik hou er echter van om mijn macht te tonen. En dit jaar zijn jullie mijn slachtoffers geweest."

"Mooi zo." Zeg ik.

Ik voel bijna haar angst, maar ik voel ook haar haat. Ik moet nogal wat gelijkenissen vertonen met een bullebak die haar in haar eigen schooltijd bijna het bloed onder de nagels heeft gepest.

"Je bent mijn slavin, vanaf nu doe je alles wat ik zeg. Je wordt mijn persoonlijke neukslet die me niets kan weigeren. Per slot van rekening heb je me drie jaar lang de duivel aangedaan." Denk ik en plant mijn gedachten in haar geest.

Uit haar grote, grijze ogen rollen warempel twee tranen.

"Ik vind dat je me schadeloos moet stellen. Ik ben een enorm lieve jongen die heel hard door jou is gekwetst." Zeg ik.

Ze knikt. "Ik weet het, maar ik wil het goedmaken."

Ik glimlach tevreden en ongelovig tegelijk. Nooit had ik kunnen denken dat het zo gemakkelijk kon gaan. Ieder ogenblik verwacht ik uit een droom te ontwaken.

Het vreemde is dat ik geen enkele hoofdpijn heb. Ik voel me vreemd opgewekt en tot alles in staat.

"Goed, zet je eerst maar even aan je bureau neer en vertel me welk cijfer je Veronique hebt gegeven." Zeg ik en wijs naar het bureau.

Coene zet zich neer en slaat haar puntenboekje open.

"Een zeven." Zegt ze met afgewende blik.

"Op twintig?"

Ze knikt.

"Goed verander dat maar in een negentien op twintig. Zet hetzelfde cijfer maar naast mijn naam." Beveel ik.

Ze doet wat haar gevraagd wordt. Ik kijk toe en weet dat ik haar totaal in mijn macht heb. Het mag misschien ongelofelijk lijken, maar ik stel me geen vragen bij wat ik doe of kan doen. Ik handel instinctmatig en zelfverzekerd. Het is tenslotte een talent dat heel mijn leven steeds in sluimertoestand aanwezig is geweest en nu plots tot volle wasdom is gekomen. Een vogel verwonderd er zich toch ook niet over dat hij kan vliegen?

Wanneer ze klaar is kijkt ze vragend naar me op.

"Wat is eigenlijk je voornaam?" Vraag ik haar.

"Marion."

"Goed Marion, nu schrijf jij je telefoon, adres en e-mail op, terwijl ik je mijn coördinaten geef." Ik tast in mijn binnenzak naar de visitekaartjes die ik pas verleden week heb laten drukken, kwestie van indruk op de meisjes te maken. "Dan ga je Veronique zeggen dat jij je vergist hebt en dat ze met vlag en wimpel is geslaagd."

Marion Coene schuift het blad met haar persoonlijke gegevens op naar me toe terwijl ze haar stoel achteruit schuift. Dan doet ze de deur van de gang open. Even later hoor ik de vreugdekreet van Veronique. Ik glimlach. Deze dienst zal ze me later cash terugbetalen. Trouwens, ik durf er mijn zaligheid op te verwedden dat ik haar eerste zal zijn. Het is een vruchtje waarvan ik lang wil van genieten. Ik heb echter geen haast met haar.

Met Marion daarentegen wel.

Wanneer ze terugkomt besluit ik wat actie in de keet te brengen.

"Kom hier staan, voor mijn stoel, zodat ik je eens goed kan bekijken." Zeg ik.

Marion posteert zich op ongeveer dertig centimeter voor mij, de handen langs het lichaam. De bloemetjesgeur van haar zwoele, ongetwijfeld dure parfum streelt mijn neus.

Voor het eerst neem ik te tijd haar eens goed te bekijken.

Ze is gekleed in een zijden zomerjurk die tot halfweg haar stevige, gespierde dijen komt. Ze heeft een brede, volle kont en niet al te grote borsten. Mijn kritische blik merkt op dat ze best wat knapper zou uitzien indien ze een paar kilo's zou afvallen.

Ik plaats mijn twee handen onderaan haar dijen en begin ze zachtjes te strelen. Geleidelijk aan klim ik steeds hoger.

"Niet doen, de conciërge is aan het toeren in het gebouw." Zegt Marion.

"Wees gerust, hij zal ons niet komen storen." Stel ik haar gerust.

Zeker van mijn stuk ben ik echter niet. Misschien ben ik niet in staat om twee mensen te controleren.

"Morgen kom ik bij jou thuis om je eens een flinke beurt te geven. Je bent alleen thuis, neem ik aan?" Mijn handen strelen en kneden haar kontje doorheen de dunne stof van haar broekje.

Marion knikt en legt spontaan haar beide handen op mijn schouders.

Ze heeft de klas eens verteld dat haar man zeeman is en dat ze elkaar doorgaans slechts twee tot drie keer per jaar zien. Pas op het einde van het jaar zou hij een half jaar op vakantie komen.

"Wanneer ben je voor het laatst geneukt?" Vraag ik haar.

"Verleden week pas." Antwoordt Marion. "Ik heb vijf weken met mijn man op de boot doorgebracht. We hebben het alle dagen gedaan."

Ik pak de zoom van haar rok vast en trek hem omhoog tot aan haar heupen. Ze draagt een witte doorschijnende tanga waardoor haar schaamlippen en overvloedige, zwarte schaamhaar duidelijk zichtbaar zijn. Terwijl ik mijn lul heel snel stijf voel worden leg ik een hand op de zwoele, vochtige warmte van haar venusheuvel.

"Dit lijkt wel een oerwoud." Constateer ik grinnikend. "Is je kapper soms dood?"

"Mijn man houdt van een harige kut."

"Wel, ik niet. Scheer die baard er maar af tegen morgen."

"Ja, dat was ik al van plan."

Marion haar ademhaling is gejaagder geworden. Ik durf te wedden dat het teefje opgewonden raakt.

"Zijn er nog andere dingen die je man graag heeft?" Vraag ik.

"Ja, hij wil absoluut een kind, maar dat wil ik niet. Gelukkig had ik mijn spiraaltje bij want hij heeft gans mijn bagage onderzocht om te zien of in niet stiekem de pil had meegebracht."

Ik grijns. Plots is er een heel duivels plannetje bij me opgekomen, mijn strenge wiskundelerares met jong te zetten.

Ik sta recht en kijk haar recht in de ogen die in haar ronde gezichtje met de volle lippen me gespannen en onderworpen aankijken.

"Marion, je vergist je. Maar je wilt niet zijn kind, maar wel dat van mij. Morgen ga jij dat spiraaltje in je nachtkastje laten liggen."

"Ik ben vruchtbaar momenteel. Een vrouw voelt dat aan."

"Uitstekend." Lach ik. "Contacteer straks je man maar en vertel hem dat je twee weken over tijd bent, kwestie van hem voor te bereiden op het vaderschap."

Haar mond plooit zich in een brede, gelukzalige glimlach.

"Ik wordt al opgewonden als ik aan morgen denk." Zegt ze.

"Van nu af aan wordt je opgewonden door alleen maar aan me te denken." Grijns ik.

Plots realiseer ik me dat ik al meer dan tien minuten in het klaslokaal moet zijn. Als Veronique maar niet ongeduldig wordt en zonder mijn vertrekt.

Ik pak de beide armen van mijn wiskundelerares beet en trek haar naar beneden.

"Zet je op je knieën." Beveel ik. "Voor we afscheid nemen ga jij me pijpen."

Marion voldoet zonder aarzelen aan mijn verzoek. Ik doe de ritssluiting naar beneden en haal niet zonder enige moeite mijn drieëntwintig centimeter lange neukpaal te voorschijn. Verbaasd staart ze naar me op.

"Verdomme, zoiets groots heb ik nog nooit gezien." Zegt ze me ontzag.

"Groter dan die van je man?" Vraag ik.

Ik weet dat ik heel groot geschapen ben en daar ben ik altijd al trots op geweest.

"Ja."

"Groter dan die van je minnaar?"

"Ik heb geen minnaar."

Nieuwsgierig betast mijn lul. Haar andere hand omvat mijn balzak, alsof ze hem wil afwegen.

"Dat kan ik moeilijk geloven." Zeg ik naar waarheid. "Dat een tweeëndertigjarige gezonde meid als jij het meer dan zes maanden zonder vent kan stellen gaat er bij mij niet in."

"Toch is het zo." Zegt Marion terwijl ze me langzaam aftrekt.

Iets knaagt aan me. Iets dat me vertelt dat ze niet liegt, maar toch niet helemaal de waarheid vertelt. Maar nu ben ik te opgewonden om dat uit te zoeken. Dat doe ik morgen wel.

Ik sla de hand waarmee ze mijn penis vast heeft weg.

"Ik vroeg je om me af te zuigen, niet om me af te trekken." Grom ik. "En je slikt alles door."

Mijn wiskundelerares kust mijn balzak en neemt elk van mijn testikels om beurten in haar warme mond. Ze legt haar handen op mijn heupen als ze mijn lul over de gehele lengte begint te likken, terwijl ze me onderdanig en ondeugend aankijkt.