De Gave. Deel 02

Hoofdstuk 2: lust voor mama.

Het is kwart over twee als ik de woonkamer betreedt. De wagen van mijn moeder staat niet op de oprijlaan of in de garage. Nochtans heeft ze beloofd om na de middagpauze naar huis te komen.

Mijn moeder werkt als secretaresse van een van de grootste advocatenkantoren in de stad. Het is een heel goed betaalde baan die haar veel vrijheid laat haar werkuren te kiezen. Eigenlijk hoeft ze niet eens te werken, heeft ze me verteld. Naast wat geld op de bank heeft mijn vader bij de echtscheiding haar het riante huis nagelaten waar we wonen, evenals twee appartementen in de binnenstad die we verhuren. Hoewel mijn moeder al jaren zegt dat het huis veel te groot voor ons beiden is, zijn we hier steeds blijven wonen. Het is een rustig dorp, er gebeurd niets schokkends, en het heeft zijn landelijk karakter kunnen behouden hoewel het vlak bij de stad ligt.

Ik ga naar boven en besluit een douche te nemen. Mama en ik hebben elk onze eigen slaapkamer, werkkamer en badkamer. Bovendien is er nog een logeerkamer met afzonderlijke douche en toilet. Maar deze wordt nooit gebruikt omdat we nooit gasten ontvangen, behalve om wat rommel te bewaren. Mijn moeder heeft me nooit over familie verteld. Voor zover ik weet staan we alleen op deze wereld.

Na de douche kleed ik me om in mijn slaapkamer, korte broek en polo. Ondertussen heb ik de wagen van Claire, mijn moeder, op de oprijlaan zien staan. Plots voel ik me heel wat opgewekter. Ik heb haar heel wat goed nieuws te vertellen.

Als ik beneden kom staat ze met de rug naar me toe aan het aanrecht. De zon glanst op haar roodbruine haar, dat ze al jarenlang jongensachtig kort houdt. Ze heeft een hartvormig kontje, een ovalen gezicht met groene ogen die haar iets heel sexy en mysterieus geven. Ze heeft eerder kleine borsten die echter steeds trots rechtop staan. Achtendertig is ze ondertussen, maar ik zweer dat ze er slechts twintig uitziet. Ze is dan ook een fervente sportbeoefenaarster en zorgt dat ze er steeds goed uitziet. Regelmatig wordt ze op straat nagefloten en steeds willen mannen haar versieren. Het is me een wonder dat ze na haar scheiding nooit met iemand anders heeft kennis gemaakt. Over mijn vader heeft ze me nooit iets verteld, behalve dan dat hun huwelijk een vergissing was en dat hij haar mishandelde.

Zelf zegt ze geen andere man dan mij nodig te hebben. Eigenlijk stelt ze haar ganse leven in functie van mij. Ze heeft me nooit iets geweigerd. Onze relatie is ook erg fysiek. We kussen en omhelzen elkaar heel vaak, 's avonds in de zetel bij de TV sla ik vaak mijn armen om haar heen of grijpt zij mijn hand. We vertellen elkaar ook alles wat in ons omgaat. Tussen ons bestaan geen geheimen.

Ik vind dat goed zo. Nooit zo ik kunnen verdragen dat een andere man tussen ons zou komen.

Heel even voel ik me schuldig als ik aan Veronique denk.

Ja, ik heb al een aantal jaren seksuele gevoelens naar mijn heerlijke mama toe. Ik heb haar altijd eerder als een vriendin dan als moeder beschouwd. Dat ik haar begeer en met haar naar bed wil is ongeveer het enige wat ik haar nooit heb vertelt. Mijn andere geheimpje is dat ik nu en dan eens een slipje van haar uit de wasmand neem, om haar intiemste parfum op te snuiven of om er met te masturberen.

Ik ben pas echt verliefd op haar geworden bij mijn achttiende verjaardag. Mama had me getrakteerd op een dinertje in een vrij chique restaurant. We hadden wat te veel wijn gedronken waardoor we allebei heel los en vrijpostig werden. Om de avond af te sluiten waren we gaan dansen, heel intiem en heel innig tegen elkaar gedrukt. Ik wordt nu nog opgewonden als ik denk aan het gevoel van haar borsten die tegen me aandrukten. Ik was er zeker van dat ze geen behaatje onder haar chique avondkleed droeg. Ook zij moet mijn stijve penis tegen haar buik hebben gevoeld. In plaats van zich terug te trekken, had ze me glimlachend in de ogen gekeken en zich nog dichter tegen me aangedrukt. 's Avonds was ze me een nachtzoen komen geven, iets wat ze sinds mijn veertiende niet meer had gedaan. Ze was enkel gekleed in een dunne, doorschijnende nachtjapon, waardoor ik haar donkere tepelhoven en het driehoekje tussen haar benen duidelijk had kunnen zien. Voor het eerst in mijn leven kuste ze me op de mond. Ze had me even aangekeken, mijn naam genoemd en haar lippen opnieuw op de mijne gedrukt. Tot mijn grote verbazing zoende ze me ditmaal met open mond. Haar tong drukte op mijn tanden tot ik die van elkaar deed. Heel even raakten onze tongen elkaar.

Dan liet ze me los en keek me even fronsend aan.

"Het is de tijd nog niet." Had ze geheimzinnig gefluisterd.

Opgewonden en stomverbaasd had ik haar nagekeken. Betekende dit dat mijn moeder dezelfde gevoelens als ik koesterde?

De volgende morgen werd over het voorval niet meer gesproken. Mijn vraag werd dus niet beantwoord.

"Hallo, hallo, is daar iemand aanwezig. Word eens wakker!"

Haar stem brengt tot het heden terug.

"Sorry mama, ik was heel even ver weg." Stamel ik.

"Dat was wel te merken."

Breed glimlachend komt ze op me toe. Ze is in mantelpak op hoge hakken, haar gewone werkkleding. Ze buigt zich voorover en ik kus haar op de wang.

"Hoe is het herexamen verlopen?" Wil ze weten.

"Uitstekend... Ik heb een negentien."

"Fantastisch!" Roept ze uit en werpt zich in mijn armen.

Ik heb moeite met haar op te vangen, bijna liggen we tegen de grond. Als we ons evenwicht terug hebben hervonden, sla ik mijn armen om haar midden en druk haar tegen me aan. Onmiddellijk maakt mijn penis een sprongetje, het begin van een erectie.

De koning te rijk sla ik mijn armen om haar rug en kus haar in de nek.

"Niet doen, daar krijg ik kippenvel van." Giechelt ze.

Ik neem haar wat steviger vast en kus haar opnieuw in de nek.

"Zo, die teef van een Coene heeft zich voor één keer mild getoond." Mama kijkt me aan met haar betoverende blik en grijnst haar tanden bloot, terwijl ze met rechterhand zachtjes mijn nek begint te strelen.

"Ik kende dan ook heel goed mijn les, mama."

Ik probeer in haar geest te kijken. Verbazing als ik daar pure lust en opwinding tegenkom. Ze trekt aan mijn haar en plots zijn haar gedachten verdwenen. Het lijkt alsof iemand het licht heeft uitgedaan of de deur plots heeft dicht geklapt.

"Zo, ik merk wel welke les je daar hebt opgedreund."

"Maar, mama..."

Plots besef ik dat mijn mama dezelfde gave als ik heeft.

"En ik weet ook van jouw vriendinnetje... Je hebt tenminste geen slet op de kop getikt."

Ik voel iets rondtasten in mijn geest en voor een paar seconden word ik haar jaloezie gewaar. Dat verbaast me. Tegelijk opent het ook perspectieven.

Mijn moeder kijkt me met een ironische blik aan.

"Je zult moeten leren je geest af te schermen, net zoals ik... Anders ga je geen privéleven meer hebben." Zegt ze en schudt even met het hoofd. "Ik zal je de komende dagen een heleboel moeten leren... Dat had normaal gezien aan je vader moeten toekomen." Ze streelt mijn wang. "De Gave is bijzonder sterk ontwikkeld bij jou. Je had het ver kunnen brengen bij de Familie indien deze ons niet had verstoten."

Stomverbaasd staar ik haar aan. "Betekent dit dat er nog meer mensen zijn die hetzelfde kunnen als wij?"

"Een paar duizend. Ze leven in twee communes afgezonderd van de buitenwereld, eentje in het noorden van Zweden en eentje ergens in Amerika." Knikt mijn moeder. "Wij zijn Zweden... Niemand weet van ons bestaan. Dat is maar goed ook, of men zou ons alleen maar willen vernietigen."

Ik schud het hoofd. Ergens heb ik het gevoel in een slechte film mee te spelen.

"Sorry, mama." Breng ik uit. "Je bent me een heleboel uitleg verschuldigd. Waarom zijn we daar moeten weggaan? Wat was er gebeurd?"

Ze staart lange tijd voor zich uit, haar geest afgesloten voor me. Dan grijpt ze mijn hand en knijpt zachtjes in mijn vingers.

"Wat ik ga zeggen klinkt enorm fantastisch. Beloof me alleen maar dat je me niet voor gek gaat verklaren."

"Belooft. Ik heb trouwens vandaag al het leuke deel van dat fantastische ervaren." Grijns ik, terugdenkend aan mijn wiskundelerares, Veronique en natuurlijk dat sletje in het park.

"Kom, laten we ons comfortabel in de sofa installeren."

In de woonkamer zetten we ons neer in de brede, lederen sofa voor de TV waar we al zoveel knusse avonden hebben doorgebracht.

"Ik ben samen met jouw vader gevlucht, omdat onze leider mij voor hem opeiste. Hij was een goed en wijs leider voor de Familie, maar hij was erg ruw en zelfs wreed voor zijn vrouwen." Begint mijn moeder haar verhaal. "Mijn vader kon niet weigeren, anders zou hem het leven onmogelijk gemaakt worden. Ik was echter verliefd op mijn neef, de zoon van onze leider."

Ze pauzeert even, peilend naar mijn reactie.

"Maar dat betekent dat mannen dan meer dan één vrouw hebben, en dat jullie in familiekring trouwen."

"Ja, wij zijn een incestueus ras." Zegt mijn moeder, me strak aankijkend terwijl er een blosje op haar wangen verschijnt. "De genen die de Gave bepalen zijn sterk recessief. Ze komen alleen maar tussen bloedverwanten tot uiting. Trouwens, na al die tijd is iedereen van iedereen familie bij ons."

"Maar daar komen toch mismaakte kinderen van." Onderbreek ik haar.

"Zeer vele generaties geleden was dat inderdaad het geval, maar al die erfelijke aandoeningen zijn ondertussen al lang uitgeroeid. In de Familie worden alleen maar gezonde kinderen geboren... Drie op de vier kinderen zijn echter meisjes, vandaar die veelwijverij... Nu zijn de genen in de familie zo verspreid, dat de Gave vermoedelijk toch wordt verspreid als de man buiten de familie trouwt. Maar het is een traditie die niet in vraag wordt gesteld."

"Dus mijn vader is jouw neef?"

Mama knikt.

"Kon je dan zelf niet bepalen met wie je trouwt?"

Ze zucht en schudt triest het hoofd. "Je moet weten dat vrouwen een heel ondergeschikte rol spelen in de Familie. We worden al van in de peutertuin geconditioneerd dat we mannen moeten gehoorzamen en dat we volgzaam en ondergeschikt moeten zijn, maar ook dat we minderwaardig aan hen zijn en dat ons welzijn aan dat van de man ondergeschikt is. Het komt gewoon niet in een vrouw op om haar eigen weg te volgen."

"Behalve bij jou dan." Grijns ik.

"Het is mijn neef die besloten heeft om te vluchten. Hij heeft me praktisch ontvoerd."

"Maar vrouwen hebben de Gave toch net als mannen?"

"Niet helemaal, alhoewel ze natuurlijk de genen hebben." Weerlegt mama. "Ze hebben wel een groot empathisch vermogen en kunnen ook gedachten lezen. Maar ze kunnen anderen hun wil niet opleggen, of hen voor korte of lange tijd volledig beïnvloeden, of hun persoonlijkheid permanent of tijdelijk veranderen. Dit kunnen alleen mannen, en dan nog niet allen in dezelfde mate."

"Het feminisme heeft bij jullie dus nog groeipotentieel." Meesmuil ik.

"Het is de Gave die voor de overleving van de Familie zorgt." Zegt mijn moeder op besliste toon. "De mentale krachten van jouw vader hebben voor geld gezorgd, voor valse papieren en voor het feit dat we ongestoord een bestaan konden opbouwen, zonder door iemand voor raar bekeken te worden."

"Waarom is hij dan bij jou weggegaan?"

Mama blijft even stil. Ze kijkt weg, maar niet voor dat ik gezien heb dat haar ogen vochtig worden. Ik ga dichter bij haar zitten en neem troostend haar hand in die van mij.

"Sorry mama, het is een pijnlijke vraag. Ik had die niet mogen stellen."

"Nee, ik had het je al langer moeten vertellen." Mijn moeder legt haar hoofd op mijn schouder. "Jouw vader kon het niet gewoon worden tussen de gewone mensen... Weet je, we beschouwen de meesten onder hen als barbaarse primitieven... Hij heeft dus contact opgenomen met zijn vader met de vraag of hij terug mocht gaan... Dat mocht. Hij heeft mij verlaten toen hij twee jaar was, nadat hij had gezorgd dat we veilig en onbezorgd verder konden zonder hem."

"Hij heeft jou wel achtergelaten."

"Men zou mij gedood hebben als ik was teruggegaan. Ik was immers een ongehoorzame vrouw."

Ik sla mijn arm om haar schouder. Zij nestelt zich wat dichter tegen mij aan.

Terwijl ik geniet van de warmte van haar nabijheid, malen de gedachten door mijn hoofd. Het is allemaal zo ongelooflijk, terwijl ik stellig het gevoel heb nog niet alles gehoord te hebben.

Het blijft minuten lang stil onder ons.

"Zijn de gewone mensen dan nooit op het spoor gekomen van de Familie." Vraag ik ten slotte.

"Vroeger, toen de familie verspreid woonde gebeurde dat wel eens." Antwoordt mijn moeder. "Dit heeft vele mensen met de Gave het leven gekost. Dat gebeurde meestal in de Middeleeuwen, en meestal omdat we onze talenten gebruikten om anderen te helpen. Om ons te kunnen verdedigen zijn we dan in commune gaan wonen... Ik heb geen zin om daarover te praten... Daarom smeek ik je om nooit met je talenten te koop te lopen. Gebruik ze alleen maar als je dat discreet kunt doen."

"Ja, dat is ook al bij me opgekomen." Terwijl ik dat zeg, denk ik terug aan een fantasie die tijdens het douchen bij me opkwam om Marion Coene morgen naakt door het dorp te laten wandelen en zich te masturberen als ze voorbijgangers ziet.

Mijn moeder port me in de ribben en kijkt me lachend aan.

"Kijk, die dingen bedoel ik nou." Roept ze uit.

"Mama, het was maar een hersenspinsel." Verdedig ik me. "Zijn er nog andere dingen die ik absoluut moet weten?"

"Behalve dan dat de Gave een uitstekend middel is om in het broekje van een meisje te komen, zijn er aantal heel andere leuke dingen mee verbonden." Mama klinkt plots heel enthousiast. "Is het je niet opgevallen dat jij je examen wiskunde opvallend snel geleerd heb."

Verbaast knik ik. De cursus had ik er in twee dagen in plaats van twee weken doorgehaspeld. Ik had niet veel zin gehad om mijn boeken vast te nemen, maar de stof had ik toch perfect onder de knie.

"Je zult merken dat je leervermogen vanaf nu fenomenaal zal toenemen." Vervolgt ze. "En dan heb je het meest ongelooflijke nog niet gehoord."

Mama verwacht dat ik haar verwachtingsvol aankijk. Dat doe ik dan ook.

"Goed, je weet hoe oud ik ben?" Vraagt ze, als ze meent voldoende aandacht te hebben.

"Zesendertig." Knik ik.

"En hoe oud zie ik er uit? Geef eens eerlijk je mening."

"Geen dag ouder dan tweeëntwintig... Ach, ik weet het. Er lang jong uit blijven zien is ook een bijverschijnsel van de gave."

"Niet alleen dat... We leven drie tot viermaal langer dan gewone mensen. Pas in de laatste tientallen jaren van ons leven gaan we oude mensen worden. Ik kan nog gemakkelijk tot mijn zestigste of mijn zeventigste kinderen krijgen."

Sprakeloos staar ik haar aan. Voor de eerste maal twijfel ik aan haar woorden. Je zou voor minder, als men je plots zou vertellen dat je tweehonderd jaar zou worden.

"Ik hoor je gedachten... Maar het is helemaal waar." Lacht mijn moeder. "De enige onwaarheid die ik je ooit vertelde is dat je vader me mishandelde. Dit was een verhaal dat ik vertelde om mijn echtscheiding plausibel te maken. Hij was integendeel een erg goede man, echt waar."

"Het is alleen maar jammer dat ik hem nooit heb gekend." Zeg ik.

"Ik mis hem nog altijd." Zegt ze.

Plots rollen er grote tranen uit haar ogen. Sussend trek ik haar tegen me aan. Per ongeluk komt mijn hand in aanraking met een van haar borsten. Ik wil me terugtrekken, maar ze legt haar hand terug op haar borst.

"Ik moet je nog iets anders vertellen." Zegt ze, me met haar roodomrande ogen aankijkend. "Zelfs zonder mijn oom had mijn neef nooit met me kunnen trouwen. Mijn vader wou kinderen met me. Ik was zijn lievelingsdochter."

"Wat?"

"Ja, mijn vader en moeder waren broer en zus. Hij was ook nog getrouwd met een nicht en een kleindochter van hem... In de gemeenschap is het heel gewoon dat een vader zijn dochters inwijdt, net zoals een moeder haar zonen... Ook ik ben ontmaagd door mijn vader. Hij was een fantastische minnaar. Onze mannen laten zich meestal van het genot van de vrouw niet veel genegen."

Ik grom, tegelijk om mijn begrip te tonen en mijn stijgende opwinding te verbergen. Mijn moeder kijkt me aan. Haar ademhaling is gejaagd. Er verschijnt een rood blosje op haar wangen. Ook zijn verkeert in kennelijke staat van opwinding.

"Vraag je me nu om..."

Mijn moeder laat me niet uitspreken. "De oudste zoon neemt meestal zijn moeder als zijn eerste vrouw. Zijn vader neemt dan gewoonlijk een andere vrouw, doorgaans zijn eigen dochter."

Voor ik kan reageren, drukt mijn moeder haar lippen op de mijne. Ze sluit haar ogen en opent haar mond. Eerst aarzelend, maar snel stoutmoediger, dringt mijn tong haar mond binnen. Ik druk haar dichter tegen me aan en streel haar borsten doorheen haar beha. Het lijkt alsof er een elektrische schok door mijn lichaam gaat, als mijn moeder haar hand op mijn kruis legt en doorheen mijn shorts afwisselend mijn penis streelt en mijn balzak kneedt. Onze tongen verstrengelen zich met elkaar. Het is een kus die minuten lang duurt. Het is maar een innige kus, maar het is de meest intense seksuele ervaring uit mijn leven tot nu toe.

Happend naar adem laten we elkaar los en kijken elkaar aan.

"Mama, ik hou van jou. Ik zal je nooit verlaten." Zeg ik ontroerd, hoewel woorden overbodig zijn.

"Dat weet ik Wim."

Ik kus haar opnieuw. Ik steek mijn hand onder haar rok en begin haar dijen te strelen, die verassend zacht en stevig aanvoelen.

"Mmmm..." Protesteert ze als mijn hand hoger kruipt.

Ze grijpt mijn beet en duwt ze weg. Onbegrijpend kijk ik haar aan.

"Ik heb last van een maandelijks terugkerend probleem. Je zult nog een dag of drie geduld moeten hebben." Zegt ze, terwijl ze schroomvallig haar blik neerslaat.

"Dat wist ik niet, mama." Zeg ik, terwijl ik wanhopig wens dat ze haar hand opnieuw op mijn kruis legt.

"Nog een paar dagen geduld, en dan ben ik helemaal van jou." Zegt ze met een twinkeling in haar ogen. "Dan hoef je mijn slipjes niet meer te jatten."

Het is mijn beurt om gegeneerd weg te kijken.

"Dacht je dat ik dit niet wist?" Schatert ze het uit.

"Wees daar niet kwaad om, mama."

"Dat bewees alleen maar dat je een gezonde jongen bent."

Mijn blik doet haar nog hartelijker lachen.

"Wim, wil je me een plezier doen?" Vraagt ze even nadien.

Ik kijk haar aan.

"Noem me geen mama meer. Als je dat wil ben ik Claire, je vrouw... Je onderdanige en volgzame vrouw die je altijd zal gehoorzamen."

Ik knik. Plots denk ik aan Veronique. Met haar moet ik het dus uitmaken.

"Nee, dat mag je absoluut niet doen. Tegenover de buitenwereld moeten we ons zo normaal mogelijk gedragen. Daar hoort een liefje bij. En ik weet dat je echt op haar verliefd bent."

"Ben je dan niet jaloers?" Vreemd dat ik het niet meer vreemd vind als ze mijn gedachten leest.

"Natuurlijk, dat is toch de normaalste zaak van de wereld." Zegt Claire. "In de familie hebben mannen vier tot vijf vrouwen. Ik zal dat van jou ook aanvaarden, per slot van rekening is dat de normaalste zaak voor mij. Mannen met de Gave hebben trouwens een zo hevig libido dat ze nooit aan één vrouw genoeg hebben."

Ik pak haar hand en druk er een kus op.

"Blij te weten dat je er zo mee omgaat." Zeg ik. "In mijn hart zal jij echter steeds op nummer één staan."

Ons gesprek wordt onderbroken door het gerinkel van de telefoon.

Mama staat op en loopt naar de buffetkast en neemt de hoorn op. We hebben nog een ouderwets vast toestel.

Ik luister niet naar het gesprek. Met een gelukzalige glimlach om de lippen droom ik weg, terwijl ik alle me bekende, knappe vrouwtjes die ik wel eens aan mijn pik zou willen rijgen aan mijn geestesoog zie voorbijtrekken.

"Dank u wel, tot maandag dan." Hoor ik mijn moeder opgewekt zeggen, wat me tot de realiteit terugbrengt.

"Dat was het hotel, om de reservaties te bevestigen." Ze legt de hoorn neer en komt op me toe.

"Ik dacht dat je opnieuw een chaletje in de Ardennen hebt gehuurd."

"Mis, ik heb ons ditmaal op een luxueuze suite in Knokke getrakteerd." Zegt ze, zich dicht tegen me aan vleiend.