Hoognodige Ontspanning Op Het Werk

Het geluid van de servers om mij heen was indringend. Niet super luid, maar op een bepaalde manier bijna hypnotiserend en kalmerend. Dat was de reden dat ik me als het werk even wat veel werd hier een kwartiertje terugtrok. Er waren hier altijd wel kleine klusjes te doen die snel zouden blijven liggen. Ik checkte of alles in orde was, verwisselde de backup tapes. Het was een ontspannend rustpunt temidden van de ongelooflijk hectische wereld die IT heet.

De ruimte was een voormalige kelder en bestond uit kleine ruimtes die toegang tot elkaar boden via stenen boogdoorgangen. Het was er oorspronkelijk koud en donker, maar nu werd verlicht door koud tl licht. Tegen de muren hingen roosters waar spullen aan opgehangen waren en stonden tafels bezaaid met computerspullen, CD mappen, kabels, schroevendraaiers.

Vandaag was ik erg onrustig toen ik me in deze ruimte terug trok. Het was bijzonder druk, ik had eigenlijk geen tijd om hier lang te zijn. Maar ik voelde me onrustig, opgepept en moe tegelijk. Misschien kwam het door de werkdruk, misschien kwam het door mijn directe collega Erik, waar ik af en toe lustig mee flirtte. Het was onschuldig, we waren allebei gelukkig getrouwd, maar als je dag in dag uit samen werkt, kan er een bepaalde spanning ontstaan.

Ik wilde net weer naar boven lopen toen ik een geluid uit een van de ruimtes hoorde. Het scheurende geluid van het speciale klittenband dat we gebruiken om kabels netjes te bundelen. Was er iemand anders hier beneden? Maar buiten mijzelf kwam hier bijna nooit iemand. In de achterste kamer trof ik Erik aan, met de rol klittenband in zijn handen. Zijn blik verplaatste zich van de rol naar mij en toen onze ogen elkaar ontmoetten ging er een electrische schok door me heen. Het voelde op dat moment alsof hij recht in mijn hoofd keek en alle wat minder onschuldige fantasietjes die ik ooit over hem gehad had zag. Hij moet iets van die schok aan mij gezien hebben, want zijn mond krulde in zijn typische onweerstaanbare glimlach. Terwijl hij mijn blik met de zijne vast hield, trok hij langzaam een slag klittenband los van de grote rol.

Mijn mond was kurkdroog en ik voelde me licht duizelig. Het was moeilijk om me op iets simpels als spraak te concentreren, maar ik wist dat hij zich af zou vragen waarom ik op deze drukke dag hier beneden was.

"Ik eh, ik was de ehm, tapes aan het wisselen," wist ik met moeite uit te brengen. "Ik moest gewoon... het is zo druk boven, ik moest gewoon even tot rust komen."

Zonder ons oogcontact te verbreken legde hij de rol achter zich op tafel en gebaarde naar de stoel naast hem.

"Kom," zei hij, "zit. Je zie er uit alsof je benen het gaan begeven."

Ja zo voelde ik me ook. Mijn benen voelden als water.

"Het is de stress, "zei hij. "Soms moet ik me ook even terugtrekken hier." Onwillekeurig doemde het denkbeeld op van de serverruimte vol met collega's die allemaal de drukte boven even ontvlucht waren.

"Kom op, ga zitten." Hij wees nogmaals naar de stoel. "Je ziet er echt uit alsof je gewoon even wat ontspanning nodig hebt. Ik zal het niemand vertellen... als jij dat dan ook niet doet."

Ik liep naar de stoel en liet me daar met een zucht van verlichting in zakken. Het was een gewone bureaustoel: zitting, hoge rug, geen armsteunen. Maar zoals alles binnen dit bedrijf was hij van goede kwaliteit, zacht en verend. Een deel van de spanning vloeide uit me weg. Maar niet alles. En er was die rilling die maar op en neer bleef gaan langs mijn ruggegraat, iedere keer als onze blik kruiste

"Je bent nu al bijna een week in touw, 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Het is druk, maar let je wel een beetje op jezelf."

Ik haalde mijn schouders op. Het hoorde erbij, en het was tijdelijk.

"En dan heb je overdag de hele tijd de gebruikers die ondankbaar over je heen rollen. Als dat geen stress oplevert..."

Ik opende mijn mond om te protesteren, maar hij legde een vinger op mijn lippen.

Een nieuwe rilling, sterker nu. Mijn gezicht voelde warm aan, ik wist dat ik een rode kleur moest hebben.

"Je bent nog redelijk nieuw in deze wereld, Cyril, je doet dit werk nog niet zo lang. Ik wel, en ik heb het een en ander geleerd over hoe je hier mee om kunt gaan. We kunnen niet gebruiken dat je straks een paar weken ziek thuis zit."

Weer die onweerstaanbare glimlach, maar nu ging die gepaard met een zeer ondeugende twinkeling in zijn ogen.

"Vertrouw je me?"

Ik staarde hem aan. Wat was dát nou weer voor een vraag? Natuurlijk vertrouwde ik hem, gewoon zoals je als collega's op elkaar moet kunnen vertrouwen. Wat bedoelde hij?

"Wat ik bedoel is, ben je bereid om iets te proberen? Alain" Mijn echtgenoot? "belde me gisteravond. Hij was bezorgd om je, erg bezorgd. We hebben een heel goed gesprek gehad. Ik heb hem uitgelegd wat kan helpen en hij geeft zijn toestemming."

Dit maakte me toch wel even ongemakkelijk.

Mijn man belde hem? Ik wist dat ze in een korte tijd goede vrienden waren geworden, maar... En wat bedoelde hij met 'hij geeft zijn toestemming'?

Maar van de andere kant, de werkdruk was me bijna teveel aan het worden. Ik kon nauwelijks helder nadenken.

Vertrouwde ik hem? Tja, als ik bedacht welke intieme dingen ik hem tijdens onze gesprekjes had verteld... ja dan moest ik toch wel toegeven dat ik hem vertrouwde.

Mijn mond voelde nog steeds te droog aan en ik vertouwde mijn stem niet dus ik knikte.

Hij stak een hand naar me uit. "Je hand," zei hij toen ik niet reageerde. "Geef je me hand."

Ik hield totaal niet van het aanraken van andere mensen, vermeed in het dagelijks leven zelfs bijna krampachtig iedere vorm van aanraking, mijn man uitgezonderd. Maar Erik had mijn hand vaker vastgehouden, als hij de zijne op mijn muishand legde om me ergens op te laten klikken. De eerste keren had ik daar verschrikt op gereageerd, maar zoals je een schichtig paard kalmeert, zoo wist hij met zachte aanrakingen en herhaling zoveer te komen dat ik dat toeliet.

Het was niks nieuws meer dat hij mijn hand vast hield, maar in deze zetting wel wat vreemd.

Ik legde mijn hand in de zijne. Zijn huid was warm en droog, een geruststellend gevoel. Hij sloot zijn vingers en hield mijn hand in een stevige grip.

"Vertrouw me. Dit helpt. Het is iets wat je moet leren, anders wordt je gek in deze wereld. Als je wilt stoppen, laat het me weten, maar.... vertouw me."

Er was oprechte bezorgdheid in zijn stem. En nog iets anders. Een trilling. Ik knikte weer en hij leidde mijn hand naar achteren, achter de rugleuning.

"Je andere hand."

Ik gaf hem die en hij hield beiden bij elkaar achter de rugleuning.

Een scheurend geluid. Met een soepele beweging wikkelde hij iets ruws heel stevig om mijn polsen.

Ik wilde overeind schieten, wat was hij aan het doen? Maar hij legde een hand op mijn schouder en fluisterde in mijn oor: "Vertrouw me nou. Het is okee."

Zijn adem kietelde langs mijn nek, warm, strelend. Mijn knieën veranderden in flubberig rubber en het was onmogelijk dat hij de rilling die door me heen ging niet opmerkte.

De rugleuning was breed en mijn armen strekten zich er wat oncomfortabel omheen. Het trok mijn schouders naar achteren en mijn borsten naar voren, een zeer kwetsbare houding. Dat Erik nog steeds achter me stond, buiten mijn blikveld maakte dat ik me nog ongemakkelijker voelde. En tegelijkertijd was daar die heerlijke spanning. Het gevoel iets verbodens te doen, het gevoel hulpeloos te zijn in de handen van iemand anders, in een ruimte waar bijna nooit iemand kwam.

Een lichte aanraking aan de binnenkant van mijn arm. Vingers die vederlicht vanaf mijn pols naar boven gleden, langzaam maar vastberaden. Mijn mond was nu echt kurkdroog. Ik probeerde te slikken, maar dat lukte niet. Mijn huid leek op te springen naar de vingers toe in een poging om de aanraking meer te kunnen voelen. Erik was onvermurwbaar, zijn streling bleef licht. Was het een streling?

Zijn andere hand deed hetzelfde bij mijn andere arm, beide gleden bovenaan over mijn schouders naar mijn hals. Een vinger nu, nog altijd bijna onvoelbaar, maar dat bijna had een groter effect dan wanneer hij gewone druk had uitgeoefend. Een vinger, langs de zijkant van mijn hals, bij mijn kaak de kaaklijn volgend en naar boven tot aan mijn lippen.

Mijn ademhaling werd zwaarder, het koste moeite om het niet uit te schreeuwen, maar van wat? Spanning? Genot? Daar was het niet intens genoeg voor. Frustratie?

Mijn mond opende zich onwillekeurig iets toen hij langs de contouren van mijn lippen gleed, over mijn lippen. Ik voelde ze opzwellen onder zijn aanraking, vol en sensueel. Verlangend naar een kus. Nee toch zeker niet? Ik begreep niet wat er met mijn lichaam gebeurde. Ik was getrouwd, gelukkig getrouwd. Kwam absoluut niks te kort. En hier zat ik, vastgebonden, betast door een andere man, een bijna dronken gevoel van verlangen dat mijn lichaam overnam.

En daar stopt hij. Zijn vingers verdwenen van mijn huid. Een klein geluidje ontsnapte me, teleurstelling.

"Weet je wat je verkeerd doet?" Zelfs zijn stem was nu een streling. Hij stond nog altijd achter me, en hem niet kunnen zien, niet zien wat hij dacht, wat hij voelde, verhoogde de spanning.

"Je probeert dag en nacht controle te houden over alles."

Zijn vingers verschenen weer op mijn onderarmen, streelden zich weer een weg naar boven maar bij mijn schouders cirkelden ze naar voren. Langzaam, oh zo langzaam langs de zijkanten van mijn borsten, langs mijn zij, heupen.... en rusten op mijn bovenbenen.

Ik trilde nu als een riet, niet meer wetend wat ik wilde, doorgaan? Stoppen? Dit moest stoppen, het was zo fout...

Maar hij had met Alain gesproken, zei hij niet?

Alsof mijn gedachten kristalhelder voor hem waren zei hij: "Ontspan je. Er gebeurt niks dat je niet wilt."

Ja dat was nou juist het probleem.

"Alain vertelde me over jouw controlezucht. Hoe je niet los kan laten, niet je niet kan laten gaan. Het belemmert je bij dit soort projecten, je kunt zaken niet over je heen laten komen. Je kunt niet machteloos zijn."

Zijn vingertoppen beroerden de binnenkant van mijn dijbenen terwijl hij zich van achter de stoel voorover boog. Ik was geen baas meer over mijn lichaam, mijn benen openden zich... en zijn handen waren weer weg.

"Soms..." Zijn adem weer tegen mijn oor, in mijn nek terwijl hij zachtjes blies, "soms moet je dan gedwongen worden om die grens over te kunnen gaan. Vertrouwen dat het goed komt. Vertrouwen op iemand anders."

Dit keer begonnen zijn handen op mijn schouders. Meer druk nu, druk die toenam terwijl hij ze over mijn borsten bewoog, half langs, half er overheen.

Mijn tepels reikten hunkerend uit naar zijn handen, maar die daalden onverbiddelijk af. De gevoelige onderkant van mijn borsten, mijn middenrif, mijn buik. Onwillekeurig spande ik mijn buikspieren aan, in een futiele poging om me slanker te laten lijken.

"Ontspan," fluisterde hij in mijn oor. Zijn hand nu op mijn heupen. Ik voelde de ruwe rand van het klittenband tegen mijn polsen schuren doordat ik me los probeerde te wurmen. Niet om te ontsnappen maar om Erik te kunnen grijpen, naar me toe te trekken, en dan... ik wist het niet.

Vederlicht beroerden zijn lippen de dunne huid van mijn nek. Zacht, zo zacht, zijn warme adem heel dicht nu op mijn huid.

"Geef je over." Ik hield mijn hoofd schuin de andere kant op om hem zoveel mogelijk huidoppervlak te geven.

"Laat je gaan, laat los. Je bent niet meer de baas, je hebt geen controle meer over wat er gebeurt." Een spoor van bijna onvoelbare, droge kussen over mijn hals. Mijn adem kwam onregelmatig en mijn hart ging tekeer in mijn borstkas alsof ik een marathon aan het lopen was. Alle gedachten werden mijn hoofd uit geblazen door de storm die in me woedde. Zijn lippen gingen weer omhoog, bereikten de hoek van mijn mond. En verdwenen weer toen ik mijn hoofd probeerde om te draaien om hem terug te kussen. Mijn lichaam was gespannen als een vioolsnaar, trillend en reagerend op de lichtste aanraking, smachtend om bespeeld te worden. Weerloos en machteloos, een vreemd soort duizelige extase. Had iemand me gevraagd wie ik was, dan had ik daar geen antwoord op kunnen geven. Er was alleen nog maar gevoel, geen rationeel denken meer.

Eriks handen gleden weer over mijn armen, maar nu terug naar mijn polsen. Het schrapende geluid van klittenband dat losgetrokken werd en mijn handen waren weer vrij.

Ik realiseerde het me pas op het moment dat hij voor me stond met mijn rechterhand in de zijne, de palm omhoog en er een kus op drukte.

"Dat is ontspannen," zei hij en er klonk trots in zijn stem. Trots en lust. Tot mijn verbazing legde hij mijn hand op mijn benen en liet hem los terwijl hij een paar stappen naar achter deed. Zijn pupillen waren groot en de spieren in zijn nek gespannen.

"Hier blijft het bij... voor nu." Een zeer ondeugende glimlach plooide zich om zijn lippen, "Ik denk dat je de werkdruk nu wel weer even aan kunt." Hij wierp iets in mijn schoot.

Hij draaide zich om en liep de serverruimte uit. In de deuropening zei hij over zijn schouder: "Geef me een seintje als je weer een keer tapes gaat wisselen."

Terwijl ik langzaam weer terugkeerde op aarde zag ik wat het was dat hij me gegeven had. Een klein stukje klittenband.