Katja, SM-Secretaresse Ch. 03

Verhaal Info
Zr was zich er nog niet van bewust hoe willig ze was.
1k woorden
4.11
24.3k
00
Verhaal heeft geen tags

Deel 3 van de 11 delige serie

Bijgewerkt 04/07/2022
Gemaakt 08/17/2006
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

Wat gebeurde er toch met haar?

Ze voelde zich week en machteloos.

Maar niet bang. Nieuwsgierig eerder.

Was dat, omdat er altijd nog de veilige afstand was van het brede bureau tussen hen in?

Of vertrouwde ze toch nog altijd haar baas, als degene met wie ze goed samen kon werken?

Maar wel hijgde ze met kleine hortende adem­stootjes bij de minste beweging van de zweep over haar gezicht. Hij streelde haar wangen, en sloot dan haar ogen door de zweep er heel even overheen te laten glijden.

En ze durfde ze niet meer te openen toen ze hoorde hoe hij opstond, en naar haar toe kwam.

Zou hij haar nu aanraken?

En waar?

Maar ze merkte alleen, dat hij de stoel iets naar achteren schoof, weg van het bureau. Hij stond naast haar, een slip van zijn jas, of van zijn mouw raakte haar wang, en dan duwde de zacht-dwingende zweep haar benen uit elkaar.

Ze droeg een van haar mini-rokjes, en bij het onderuit zakken was dat enigszins opgeschort. Door de spreiding van haar dijen moest haar slipje voor hem nu wel zichtbaar zijn gewor­den. Donkerblauw, net als het rokje en de losse trui. En haar schoenen, trouwens.

Weer die zachte dwang, nu onder haar kniehol­te, en ze begreep eerst niet, wat er nu weer van haar verlangd werd. Maar zonder iets te zeg­gen, maakte hij duidelijk, dat ze haar voeten op het bureau moest leggen. Ver van elkaar.

Dat ging niet echt gemakkelijk, want de afstand tot de rand van het bureaublad was nog niet erg groot. Zijn plotselinge hand op een schouder hielp haar, door haar stoel te kantelen, waarbij ze voel­de hoe hij haar opving met haar hoofd tegen zijn kruis.

Heel even maar, opende ze haar ogen, maar hij ving haar blik ogenblikkelijk op en glimlachte vaag terug. Maar hij zei nog steeds niets. Alles ging zo traag. Zo onheilspellend. Als in een slow motion van een horrorfilm.

Toen hij zich over haar heen boog, sloot ze haar ogen weer vlug, verward door wat er met haar gebeurde. Maar toch niet één moment kwam het in haar op, dat ze weg wilde.

Ook niet, toen de zacht-prikkelende stof van zijn broek haar de adem bijna benam. Want door een beetje te verschikken, waren zijn benen nu tegen haar oren aan weerszijden van haar hoofd terecht gekomen, en hij duwde nu haar gezichtje nog verder achterover.

Dan voelde ze, hoe zijn hand één voor één haar schoenen uittrok, en de blote voeten weer voor­zichtig terugzette op de rand van het bureau.

Heel even maar was er de koude aanraking van staal tegen haar binnendijen, voordat de schaar haar broekje aan twee kanten stukknipte.

Aan de plotselinge koelte op haar schaamlipjes merkte ze, hoe nat haar kutje was.

Dat zou hij nu ook kunnen zien.

En voor het eerst schaamde ze zich, voor haar zichtbare geilheid. Voor de naaktheid, waar hij nu zo dichtbij naar keek. Voor de onbeheersba­re kleine bewegingen van haar lipjes, die haar opwinding verrieden.

Maar hij raakte haar niet aan.

Integendeel: hij liet haar los en aan haar eigen wankele evenwicht overgeleverd.

Ze hoorde zijn stappen door het vertrek gaan. Links en dan naar de hoek, waar de grote kast stond, met de gefineerde houten deuren, waar­toe zij zelfs nooit toegang had gehad.

Ondanks de spanning kon ze niet kijken, wat hij daar deed. Te veel ook bezig met zichzelf. Met het in stand houden van dat belachelijke even­wicht. Met de schaamte en de vrees.

Tot haar verwarrende verwondering ging hij weer aan zijn eigen kant van het bureau staan. Zo had hij wel het beste zich op haar wijd-geopende kruis, maar ze zou hebben verwacht dat hij haar nu verder zou hebben aangeraakt. Juist daar. Maar hij schoof alleen, weer met de zweep, voelde ze, haar truitje omhoog, zodat haar borstjes ook bloot kwamen.

Even cirkelde de zweep over haar tepeltjes. Maar die waren al lang helemaal stijf.

"Kijk!", zei hij alleen maar.

En ze gehoor­zaam­de zonder aarzelen.

Tussen haar naakte knieën zag ze de banden liggen: dik, stug zwart leer met een dikke vilten binnenbekleding, en met grote glimmende sta­len ogen er aan. En een ketting met halsband, die eveneens met dik vilt was gevoerd.

Ze durfde hem nu niet meer aan te kijken en fixeerde de nieuwe attributen, terwijl ze obser­veerde, hoe hij de beide enkelbanden met een ongelooflijke voorzichtigheid aan­bracht.

Met koorden boven en onder om het tafelblad heen bond hij zo haar enkels vast. En ze zag hoe zijn handen de boeien en de halsband opnamen en dat hij daarmee, om het bureau heen, naar haar toe liep.

En even voorzichtig bracht hij haar de brede leren halsband om en geleidde haar handen achter haar rug om haar polsen met de hand­boeien aan elkaar te klinken. De ketting ratelde tegen de stalen boeien, en ze huiverde van dat geluid, ofschoon er op zichzelf geen bijzondere dreiging van uit ging.

Ze had het koud, haar blote buikje en borsten kregen kleine puntjes kippevel en haar kutje voelde de koelte van de lucht.

En dat werd alleen maar huiverend erger, toen hij de ketting over haar naakte lijfje drapeerde. Ze had al lang weer haar ogen dicht gedaan.

Wilde en kon niet meer zien wat er om haar heen en met haar gebeurde.

Dan liep hij plotseling weg, de kamer uit.

Liet haar daar zo liggen. In dat wankele even­wicht, dat ze door haar benen iets verder te buigen of te strekken zelf kon beïnvloeden en in stand houden. Maar waarom?

Ze had verwacht, dat hij haar, nu ze zo willoos was opgebonden, zou betasten of misschien zelfs wel een van de zwepen op haar zou ge­bruiken. Zou ze dat hebben verdragen?

Ze wist het zelf niet.

Ze keek nu om zich heen, door die bekende kantoorruimte, die nu echter zo heel anders, zo dreigend vreemd voor haar was.

En ze begon te huilen. Eerst nog zachtjes, maar allengs luider. En schokkend met heel haar lijf. Waar was hij? Wat deed hij toch met haar?

Waarom zo nonchalant en zonder te spreken?

En vooral: wat stond haar nog te wachten?

Ze wilde hier weg.

Los.

Gelieve dit een score te geven verhaal
De auteur zou je feedback appreciëren.
  • REACTIES
Anonymous
Our Comments Policy is available in the Lit FAQ
Posten als:
Anoniem
Deel dit Verhaal

LEES MEER VAN DEZE SERIE