Katja, SM-Secretaresse Ch. 04

Hoe lang ze daar open en bloot opgebonden had gezeten, wist ze niet meer. Wel dat het uren moesten zijn. Want het was al geruime tijd geleden donker geworden.

En daarvoor was de portier ook zijn ronde komen doen, hij had zijn hoofd om de hoek gesto­ken zonder dat ze hem kon zien, en had, - alsof het de gewoonste zaak van de we­reld was, dat zij daar naakt lag te huilen - al­leen maar gezegd: "Dag, Katja, pretti­ge avond nog"

Ze kreeg kramp in haar benen, want als ze probeerde de stoel tegen het bureau te laten rusten, moest ze haar knieën zo hoog optrekken en zo wijd spreiden, dat haar kutje vanwege de leuningen en de ban­den om haar enkels omhoog gedrukt werd, waardoor haar lipjes de houten rand raakten. En dat was niet aangenaam.

En dus was ze gedwongen de meeste tijd het wan­kele evenwicht te bewa­ren, want achter­over vallen met haar voeten gebon­den was helemaal een schrikbeeld.

Het zout van haar tranen brandde op haar wan­gen en bij elke beweging voelde ze hoe haar vanwege het nu opge­droo­g­de liefdesvocht plak­kerige kutlipjes, zich losscheurden en zich dan weer zuigend sloten.

Het voelde als een orgas­me tegen haar wil. Alsof ze telkens door een on­zichtbare hand werd aangerand.

De ketting was al lang van haar buik gegleden en hing aan een kant om haar borst heen naar beneden. En haar polsen deden pijn.

Maar de woede, waar ze een paar keer aan ten prooi was gevallen, was nu weggeëbd. Had plaats gemaakt voor berusting en een hevig verlangen naar de terugkeer van haar baas.

Om haar te bevrijden.

Toch schrok ze, toen ze eindelijk op de gang de lang verwachte stappen hoorde. Het waren langzame schreden, alsof het een ander was, dan de bekende ener­gieke tred van haar baas.

Maar hij was het wel. Hij bleef lang in de deuropening staan, waar ze hem op de kop, haar hoofd ver achterover buigend, kon zien.

Hij had zich omgekleed, en droeg een helemaal zwart pak met een donkerblauwe coltrui daaron­der. Zou hij dat expres hebben gedaan?

En waarom werd ze daaronder nu toch weer nat? Dat wilde ze niet.

Niet als hij dat zag.

Zonder haar aan te raken en zwijgend kuste hij haar, diep in haar mond woelend met zijn tong. Ze hijgde en kreunde. En ondanks de kramp zette ze zich met haar benen af en zou zijn gevallen, als hij daar niet had gestaan en haar had opgevangen. Nog steeds haar kussend, met een hand nu in haar nek, om haar gewicht tegen te houden, kon ze eindelijk haar benen strekken en de krampende pijn verminderen.

Dan liet hij haar los en hing ze in een heel nieuw evenwicht plat achterover gestrekt.

Haar aanvankelijke paniek was maar van korte duur. De enkelbanden hielden haar stevig vast; ze kón helemaal niet verder vallen. De poten van de stoel stonden klaarblijkelijk stevig veran­kerd in het hoogpolige tapijt.

Schijnbaar emotie-loos zei hij schor:

"Je bent mooi, zo".

En op slag voelde ze zich geil. Opwindend.

Was ook alle verdriet vergeten. Wilde alleen nog maar hartstochtelijk, dat hij haar nu zou nemen. Desnoods haar zou slaan.

Wat hij ook leek te gaan doen, want hij nam de zweep (die met de veters met naaldjes) en kwam naast haar staan.

En weer zei hij: "Je bent zo mooi!"

Zachtjes streek de zweep over haar borstjes en de naaldjes krasten over haar gladde vel en haakten een beetje in het rimpelige bruine vlees van haar hoog-opstaande tepeltjes.

Dan gleed hij over haar buik en raakte verstrikt in haar schaamhaar. Maar haar baas trok de veters van de zweep los en kwam toen van de andere kant, tussen haar dijen omhoog, weer naar haar toe.

Ze sidderde.

Dan trok hij de zweep met één snelle beweging tussen haar kutlipjes omhoog, en een vreselijke pijn verscheurde haar kutje. Ze voel­de hoe haar klitje werd ingesneden door de wrede naalden en gilde en krijste het uit.