Katja, SM-Secretaresse Ch. 10

Verhaal Info
Naakt wachtend in de kasteel-tuin.
874 woorden
4.11
21.7k
00

Deel 10 van de 11 delige serie

Bijgewerkt 04/07/2022
Gemaakt 08/17/2006
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

Haar reetje verkrampte bij de herinnering aan de onheilspellende woorden van de andere man, die een remedie tegen schreeuwen had aanbevolen. Gelukkig had haar baas niet gereageerd. Maar stel nu eens, dat hij het wel had gehoord en het bij haar wilde doen om haar zo tot lijdzaamheid op te voeden of af te richten?

Zou ze dan bij hem weggaan? Of zou ze zo hard protesteren, dat hij er voor zou terug­schrikken en zou ophouden?

Bij het verwonden van haar lipjes, eerder die avond had hij ook niet geaarzeld. En zich niets van haar gekrijs aangetrokken. Misschien kon hem dat lawaai wel niet schelen, of wond hem dat juist op. Maar wat zou hij dan allemaal doen, om haar weer te laten gillen?

Verward zuchtte ze diep en hartgrondig.

En weer kwam zijn hand haar troosten, wrijvend over haar versgeschoren kaalheid.

En hij merkte dat ze alweer nat was.

En dat haar klitje weer trillend rechtop stond.... Haar eigen hand ging nu, een beetje onwennig, naar zijn been en probeerde zijn stijfheid weer te voelen, maar hij duwde haar weg.

Hield zelf ook op, met haar te spelen, om haar nu niet opnieuw tot een climax te voeren.

Met een schok herinnerde ze zich nu opeens ook weer, dat er sprake van was geweest, dat ze ringen in haar kutlipjes zou krijgen.

En nog wel "gebrand". Daar had niemand haar toestemming voor gevraagd, en dat wilde ze ook niet. Dat moest ze hem duidelijk ma­ken. Zou hij dan alles afblazen? Zou hij dat überhaupt nog doen, of kon ze al niet meer terug?

Net toen ze al haar moed had verzameld, om er over te beginnen, richtte hij zich tot haar en meldde, dat ze er bijna waren. En dat ze pech had, want het was ongemerkt gaan regenen.

Bij de poort liet hij haar uit.

Op straat, buiten het hek, dat zich achter zijn wegrijdende auto weer sloot, liet hij haar ach­ter. En daar stond ze onbeschermd, tegen de regen, maar ook tegen de blikken vanuit de voorbij rijdende auto's.

Af en toe kwam er een andere auto, die het hek inging, maar niemand nam bijzondere notitie van haar. Zouden ze haar niet zien? Of was het routine, dat daar aan het hek een naakt meisje stond te kleumen?

Maar de voorbijgangers zouden toch de politie kunnen alarmeren? Of een persfotograaf?

En nergens zou ze zich in veiligheid kunnen brengen, want de muur om het landgoed, of wat het ook was, liep heel ver ongenaakbaar door en was veel te hoog om over te kunnen klimmen. Bovendien liepen daar de honden!

Ze kreeg het nu echt heel erg koud.

Haar blote voeten in de modder (want ze had haar schoenen in de auto moeten achterlaten) voelde ze al bijna niet meer.

En de regen maakte haar kapsel tot een natte bundel slierten donkerbruin haar.

Waarom kwamen ze nu niet? Wat hield hen op?

En wat moest ze, als ze niet meer kwamen?

Het klappertanden had wel als gunstig bijver­schijnsel, dat het haar niet meer kon schelen, dat ze door iedereen kon worden gezien.

Ook het af en toe claxonneren deerde haar niet. Eén ding wilde ze nog maar: naar binnen.

Wat er verder ook met haar zou gebeuren.

Het liefst had ze een beetje gehuild, maar de tranen wilden niet komen, vergeefs als ze wa­ren, nu niemand haar bekeek.

Tegelijk met het knarsen van het hek, dat zich automatisch opende, hoorde ze, dat de honden binnengeroepen werden. En gingen er felle schijnwerper-lichten aan, die haar verblindden.

Ze vergat, dat ze geacht werd, waardig binnen te schrijden. Rennend tegen de lichten in, zocht ze haar weg over de lange oprijlaan, blind van verlangen om binnen te mogen komen.

En het leek wel meer dan een kilometer, dat ze moest afleggen, voor ze opeens het begin zag van een hoge, hardstenen trap.

"Welkom! Jij bent Katja begrijp ik", een onver­wacht melodieuze en zachte, vriendelijke stem sprak haar zo aan, en haar schrik voor wat haar bovenaan de trap te wachten zou staan, ebde een beetje weg. En terwijl ze aarzelend de trappen beklom, ontwaarde ze een grote gestalte onder een paraplu en gehuld een wijde cape.

"Wat ben je nat geworden! Ze hebben je ook veel te lang laten wachten"; de man bovenaan de trap zei het, alsof het niet zijn schuld was. En direct toen ze op zijn hoogte was gekomen, nam hij haar in zijn armen en sloeg Zijn cape om haar heen, die warm was en lekker rook naar parfum en sigaren. Hij kuste haar en vroeg haar toen, of ze bereid was binnen te komen.

"Je weet, wat ze van je verwachten?"

En na haar positieve reactie voelde hij met zijn hand naar haar billen en gromde goedkeurend, toen hij de dikke striemen betastte. Ook haar borsten werden op die vanzelfsprekende manier even bevoeld. En het was voor haar bijna een troost, dat er op die manier notitie van haar werd genomen.

"Laat eens kijken" zei hij vervolgens, hurkte vlug voor haar neer en deed haar dijen vaneen. In het felle licht waren de bloedsporen nog goed te zien. "Kom maar gauw binnen, dan kunnen we je schoon maken en weer een beetje toonbaar maken". Ze zuchtte alleen maar.

Gelieve dit een score te geven verhaal
De auteur zou je feedback appreciëren.
  • REACTIES
Anonymous
Our Comments Policy is available in the Lit FAQ
Posten als:
Anoniem
Deel dit Verhaal

LEES MEER VAN DEZE SERIE

GELIJKAARDIGE Verhalen

De Harem: 01 Proloog Liefde kan je helemaal kapot maken.
L'île des femmes: 03 Schoener De Satercommandant krijgt een pak slaag van een geuf.