Antharia Ch. 01

Antharia - 1

Over een vrouwelijke ridder en haar beschermelinge

Hoofdstuk 1

Fluitend zat Taarra haar pantser te poetsen. Ze zat op een zelfgemaakte houten bank voor haar huis dat op een open plek in de uitgestrekte bossen in het noorden van het uitgestrekte koninkrijk Antharia stond, langs de doorgaande weg die dwars door de dichte bossen naar de grens van het land leidde. De zon scheen op haar vuurrode haren en ver boven haar, in de toppen van de hoge dennen zongen tientallen vogels ieder hun eigen verleidingslied. Taarra hield een hand voor haar ogen en keek omhoog, maar de zon was te fel en ze kon niets zien. Ze boog zich weer voorover en ging verder met het oppoetsen van haar borstpantser totdat het glom.

Het harnas was gemaakt van de beste kwaliteit staal en mithril (zilver dat door de Dwergen uit de vorige era was gedolven en waarvan er tegenwoordig nauwelijks nog wat werd gevonden en daarom een klein fortuin waard was) en uiteraard op maat gemaakt.

Liefdevol wreef Taarra met een zachte doek over de uitstulpingen die aan de bovenkant van haar borstpantser zaten, daar waar haar borsten zaten. Het pantser was zo gemaakt, dat haar borsten niet werden platgedrukt maar ook niet te los hingen en Taarra in de weg zouden kunnen zitten tijdens gevechten. Ze had een ingenieus kledingstuk ontworpen om haar borsten enigszins op hun plaats te houden tijdens het vechten of sporten: met brede banden rekbare stof die over haar schouders en rug liepen werden stukken elastisch materiaal die over haar borsten zaten gespannen op hun plaats gehouden en daarmee werden ook haar borsten, die niet zo groot waren maar toch behoorlijk in de weg konden zitten had ze gemerkt, op hun plaats gehouden.

Naast Taarra op de bank lag haar geliefde zwaard: al meer dan 400 jaar in het bezig van haar familie en nog steeds even scherp en mooi als toen het gemaakt was. Het met robijnen ingelegde gevest schitterde in de felle zon en het staal, verhard met mithril, blonk alsof het nieuw was.

Nadat Taarra klaar was met het poetsen van haar pantser pakte ze haar zwaard. Ze draaide het rond en bekeek het van alle kanten en streelde liefdevol over het staal. Net toen ze haar zwaard wilde poetsen, hoorde ze in de verte een ruiter snel haar kant op komen. Taarra stond van haar bank op maar nam haar zwaard mee en liep het pad op. Vanuit de verte kwam een stofwolk, met daarin een ruiter verscholen, snel haar kant op.

Een minuut later sprong een boodschapper van de koning van zijn paard en bond het vast aan een boom naast Taarra's huis. Hij overhandigde haar een brief en zei dat het een bericht van de koningin aan alle ridders in zijn koninkrijk was. Er zou iets erg belangrijks in staan, anders zou de koningin niet haar snelste ruiters naar alle uithoeken van het koninkrijk sturen.

Taarra bedankte de boodschapper, nam de brief aan en ging weer op de bank zitten. De ruiter sprong op zijn paard en stoof weg, een grote stofwolk opwerpend.

Taarra verbrak het koninklijke zegel en opende het perkament. De aanhef was gericht aan alle ridders en ervaren soldaten van het hele koninkrijk. De brief luidde als volgt:

"Aan al mijn trouwe ridders en veteranen.

Hierbij doe ik, koningin Thelia, een oproep. Ons buurland, Drathia, heeft vernomen dat de bloeddorstige hordes van onze gezamenlijke vijand, de Orken, onderweg zijn om onze schone landen aan te vallen en binnen te dringen. De legers van koning Christoffel zijn talrijk en goed getraind, maar verkenners hebben meer dan 100.000 Orken en ander gespuis geteld en het leger van Drathia is bij lange na niet groot genoeg om zo'n enorm leger tegen te houden voor langere tijd. Daarom heeft hij mij via zijn boodschappers gevraagd om versterking. Omdat ons land vele malen groter is en evenzoveel meer inwoners heeft, roep ik u allen op, mijn trouwste onderdanen, om uw wapens weer op te nemen en u zo snel mogelijk naar mijn kasteel te begeven, alwaar u hoort wat ons te wachten staat en wat mijn plannen zijn omtrent deze ophanden zijnde crisis.

Was getekend,

Koningin Thelia, heerser van Antharia

P.S.: bewaar deze brief goed, u hebt hem nodig om het kasteel binnen te komen"

Taarra las de brief twee keer aandachtig door en dacht na.

Hoofdstuk 2

"De koningin heeft dringend hulp nodig, maar als ik goed reken dan kunnen wij, de ridders en andere geoefende soldaten van dit land, die enorme overmacht nooit aan. Ik vraag me af wat de koningin van plan is."

Deze en andere gedachten schoten door Taarra's hoofd terwijl ze haar klusje afmaakte. Nadat haar uitrusting weer helemaal op orde was en er piekfijn uitzag, ging ze naar binnen om zich om te kleden, maar eerst ging ze wat voedsel en drinken voor de reis verzamelen, die ongeveer twee dagen zou duren.

Taarra trok al haar kasten open en nam wat brood, kaas en vlees mee. Uit de put een stuk verderop in het bos putte ze water en deed het in twee leren zakken die met een stop konden worden afgesloten. Het eten ging in een speciale zak die over de rug van een paard kon worden vastgemaakt, samen met een matje en een deken om te slapen. Ook pakte ze een borstel en een spiegel en stopte ze in de zakken.

Nadat ze haar proviand en andere benodigdheden had verzameld, ging Taarra zich omkleden. Haar rode jurk, dezelfde kleur als haar haren, trok ze uit en trok er een broek en tuniek voor in de plaats. Onder haar tuniek droeg ze haar creatie om haar borsten op hun plaats te houden. De jurk ging bij de andere spullen in de zakken.

Hierna trok ze haar gepantserde laarzen aan, vervolgens haar beenplaten, borstplaat, schouderplaten, boven- en onderarmbescherming en als laatste haar pantserhandschoenen en helm met de rode pluim. Ze gordde een riem om, die bezaaid was met rode halfedelstenen, en schoof haar zwaard in de schede die aan de riem hing. Over haar pantser heen trok ze een rode rok aan met de wapens van haar familie. Als laatste pakte ze een driehoekig schild en stak haar arm door de banden aan de achterkant. Op het schild stond een rode leeuw, haar persoonlijke wapen.

Ze liep de achterdeur uit en ging naar haar paard, Schaduwrijder. In tegenstelling tot de meeste dingen die Taarra had, was Schaduwrijder niet rood maar zwart van kleur. De merrie brieste even en schudde met haar kop toen ze Taarra zag.

"Rustig maar meisje, we gaan een lange reis maken" en ze aaide haar paard over haar kop.

Uit de stal haalde Taarra het dekkleed en het zadel, die wel rood waren. Ze spreidde het kleed over de brede rug van Schaduwrijder en gooide het zadel er overheen en gespte het onder de buik van haar merrie vast. Taarra bond haar tassen met proviand en spullen vast achter het zadel en stak haar voet in een stijgbeugel, zwaaide haar andere been over de rug van Schaduwrijder en reed in volle galop weg, op weg naar het kasteel van de koningin om daar te horen wat de plannen waren.

Hoofdstuk 3

Na anderhalve dag rijden door de bossen en de uitgestrekte vlaktes van het noorden kwamen Taarra en Schaduwrijder bij de stadspoort van de hoofdstad van Antharia aan. Taarra liet de wachters de brief van de koningin zien en de wachters openden de poort van de buitenste stadsmuur. Vlak daarachter waren de stallen waar elke reiziger zijn of haar paard kon stallen tegen een kleine vergoeding.

Taarra betaalde de stalmeester wat extra om haar paard goed te laten verzorgen. Ze haalde haar voorraden van de rug van Schaduwrijder, deed haar helm af en propte die bij de rest van de spullen en liep naar een klein gebouw dat vlak naast de stallen stond.

In het gebouw waren tovenaars die mensen, tegen betaling, door de hele stad naar andere van deze gebouwen konden laten teleporteren, zodat ze niet zo ver hoefden te lopen. Nadat Taarra betaald had, sprak de tovenaar een spreuk uit en een paar seconden later stond Taarra in een klein gebouw dat tegen de binnenmuur van het koninklijke kasteel was gebouwd. Ze ging naar buiten en liep naar de hoofdingang.

Op het plein was het nog drukker dan normaal: over het algemeen was het binnenplein van het kasteel een ontmoetingsplaats voor edelen en ridders, die daar converseerden, roddelden of schijngevechten hielden. Deze dag waren er vooral ridders, die in grote getale richting de hoofdingang van het kasteel liepen.

Taarra keek omhoog. Voor haar rees een enorm stenen gebouw op, meerdere verdiepingen hoog en vele tientallen meters breed. Het kasteel van de koninklijke familie was in de vele generaties dat het in hun bezit was ettelijke malen uitgebreid en verstevigd; het eerste kasteel was alleen een grote vierkante toren met een bescheiden muur eromheen. In de eeuwen daarna werden er meer hallen, torens en gebouwen gebouwd en evenzoveel muren omheen gebouwd om het allemaal te beschermen.

Precies in het midden zaten twee enorme houten deuren, met staal verstevigd, die toegang gaven tot het binnenste van het kasteel. Naast, boven en achter de poort stonden tientallen wachten opgesteld.

Taarra liep richting de poorten. In de twee enorme deuren, die alleen opengingen bij speciale gelegenheden, zaten kleinere deuren. Ze liet haar brief zien en de wachten lieten haar binnen. Op de binnenplaats van het kasteel zag het zwart van de ridders. Overal klonk gerammel van metaal en er werd veel gelachen en gepraat. Taarra zag een paar oude bekenden en liep op hen af. Na de gebruikelijke begroetingen, eerst met de rechterhand het eigen voorhoofd en daarna het voorhoofd van degene die je begroet aanraken, werden er allerlei nieuwtjes uitgewisseld en oude herinneringen opgehaald, maar niemand kon vertellen waarom de koningin hen hierheen had gehaald behalve het feit dat er oorlog driegde en dat zij moesten meevechten.

Iedereen was het erover eens dat zelfs met al deze goed getrainde en uitgeruste mannen en vrouwen de gezamenlijke legers geen schijn van kans hadden, maar niemand had een goed alternatief behalve dat de Orken de legers van Drathia zouden verpletteren, met of zonder de hulp van Antharia.

Na een paar minuten verschenen er herauten op het grote balkon hoog boven het plein, vanwaar de koningin het volk kon toespreken dat zich op haar binnenplaats had verzameld. Met luid trompetgeschetter werd de komst van de koningin aangekondigd. Alle hoofden draaiden zich naar het geluid en je kon een speld horen vallen, zo stil werd het opeens.

"Hare Koninklijke Hoogheid Thelia de Eerste, koningin van Antharia" kondigde een heraut met luide stem aan. Kort daarna verscheen de koningin. Een oudere vrouw liep statig het balkon op, op de voet gevolgd door haar adviseurs en haar lijfwachten, allen vrouwen.

De vrouw aan haar linkerhand maakte gebaren met haar vingers en betoverde de stembanden van haar koningin, zodat ze minder moeite hoefde te doen om toch luid te kunnen spreken. De koningin begroette haar trouwste onderdanen en bedankte hen voor hun komst.

"Zoals jullie allen hebben vernomen," begon de koningin haar toespraak, "verkeert ons buurland Drathia in groot gevaar. Verkenners en waarnemers hebben in de ons omringende landen alarmerende troepenbewegingen waargenomen. Naar verluidt hebben de heersers van de Ork-koninkrijken praktisch al hun troepen verzameld onder één vlag. Het zou gaan om rond de 100.000 troepen. Het leger van Drathia is bij lange na niet zo groot en daarom heeft koning Christoffel van Drathia mij om hulp gevraagd.

Weliswaar is ons leger vele malen groter dan het zijne, maar zelfs al voegen we onze legers samen, dan nog is het totaal aantal soldaten en officieren minder dan de helft van de grootte van het leger van de Orken. Samen met mijn raadsvrouwen heb ik lang nagedacht en heb ik het volgende bedacht: ons land is groot en herbergt veel inwoners. Uitgaand van de gegevens van de grote volkstelling van 3 jaar geleden zijn er ongeveer een half miljoen mannen, vrouwen en kinderen in ons land. Als we het aantal die jonger dan 18 en ouder dan 50 zijn aftrekken, houden we meer dan 100.000 personen over.

Als we een leger willen vormen dat groter en sterker is dan dat van de Orken, moeten we hen rekruteren en opleiden tot soldaat. Ik vrees dat er niets anders opzit.

Uiteraard zullen zij die te zwak zijn om te vechten worden gespaard en voor de overige mensen zal worden gezorgd, maar iedereen die een zwaard of welk ander wapen dan ook kan vasthouden en pantser kan dragen, zal worden opgeroepen om de grenzen van onze koninkrijken te verdedigen. Aan jullie de taak om hen op te leiden."

De koningin beëindigde haar toespraak en nog steeds was het stil. Een paar seconden later begon iedereen door elkaar heen te praten en te roepen. Een paar oudere ridders waren het niet met de plannen eens, maar de jongere garde zag weinig ander mogelijkheden.

De koningin verhief haar stem en dankzij de betovering schalde haar stem over de binnenplaats. Iedereen hield ogenblikkelijk zijn mond.

"Morgenochtend vroeg zal ieder van jullie persoonlijke orders meekrijgen omtrent deze omvangrijke operatie. Ieder van jullie krijgt een lijst van namen mee van mensen die geschikt zijn om te worden opgeleid tot soldaat. Daarnaast krijgen jullie een bedrag mee om deze mensen te betalen en een plek om te kunnen trainen te zoeken. Wapens en harnassen zullen door het rijk worden geleverd; na de eerste week van trainingen en oefeningen moet ieder van u een gedetailleerde lijst van benodigdheden naar dit kasteel opsturen en zal u uw benodigdheden zo spoedig mogelijk ontvangen; ik heb reeds orders uitgevaardigd aan alle smeden in het land om de toename van de productie van wapens en pantsers zo veel op te vangen en ik heb ze gezegd klaar te staan om alle orders te verwerken.

Ga heen en rust uit, morgen zal alles duidelijk worden."

Met een handgebaar stuurde de koningin haar ridders en veteranen weg. In het kasteel waren grote zalen gereedgemaakt om het grote aantal ridders op te vangen en waren veranderd in slaapzalen. Taarra ging met een paar andere vrouwelijke ridders mee naar de vrouwenzaal, die niet veel kleiner was dan die van de mannen, maar wel ruimer van opzet.

Hoofdstuk 4 - Geschiedenis en geografie van Antharia

Antharia had vanaf de stichting van het koninkrijk, 11 generaties geleden, gestreden voor gelijke rechten voor al haar onderdanen. Hierdoor konden vrouwen zich net zo vrij bewegen als mannen en hierdoor kwam het ook dat de hoogste bestuurlijke posities van het land momenteel werden bekleed door vrouwen, al moet wel worden gezegd dat de koningin, de oudste dochter van de vorige koning, die nog steeds leefde maar niet meer in staat was zijn koninkrijk te besturen, lesbisch was en alleen maar vrouwen om zich heen wilde hebben.

Ondanks haar seksuele geaardheid had ze wel voor nageslacht gezorgd en had een dochter gekregen. Deze dochter was opgegroeid tot een jonge vrouw van ongekende schoonheid en wijsheid.

Het koninkrijk van Antharia was gesticht rondom de hoofdstad Anthas, in het begin niet meer dan een klein kasteel met een stuk grond eromheen. In de eeuwen die daarop volgden werd er steeds meer land verworven, hetzij door oorlog, hetzij door ruil en koop.

Na vele jaren van oorlog had Antharia een vredesverdrag ondertekend met haar buurland, het veel kleinere Drathia. Omdat Antharia aan de westkant werd begrensd door een uitgestrekte oceaan en in het noorden grote bossen had, konden indringers het land moeilijk binnenvallen. Ook hadden de koningen en koninginnen ervoor gezorgd dat het leger ten allen tijde paraat stond en voortdurend de grenzen bewaakte. Dankzij handel met buurlanden en overzeese koninkrijken was er een fortuin vergaard: Antharia was het enige land dat mithril in de bergen en bodem had zitten, een extreem waardevol soort zilver, veel puurder en zuiverder dan alle andere metalen, geroemd vanwege zijn lichte gewicht en enorme duurzaamheid. Andere landen betaalden een fortuin voor dit metaal en Antharia werd al gauw het rijkste koninkrijk van de planeet.

Uiteraard waren er ook andere liefhebbers van dit zeldzame metaal die er liever niets voor betaalden, maar hun pogingen om het land binnen te vallen om zo het mithril te kunnen stelen of het gebied waar mithril werd gewonnen te bezitten werden hardhandig de kop ingedrukt door het grote en goed getrainde leger.

Rondom Antharia en Drathia lagen de Orklanden, grote onherbergzame gebieden bewoond door de Orken en andere schepsels die in een normale samenleving zoals die van Antharia niet zouden kunnen leven: Orken zijn grote monsterachtig uitziende mensachtige wezens, met een grijze huid, kleine, ver uit elkaar staande ogen en enorme hoektanden. Ze leven alleen om te vechten en bloed te vergieten en zijn meedogenloos. Normaliter waren ze ongeorganiseerd en werden hun landen verdeeld door chaos en burgeroorlogen als er weer een krijgsheer opstond die het land wilde veroveren, maar op de een of andere manier had een tot nogtoe onbekende heerser al de Orken, Trollen en Kobolden achter zich geschaard en hen tot een enorm leger omgeturnd. Dit leger trok nu op richting de grenzen van Drathia en zou spoedig het land binnenvallen. Er zou geen steen meer op de andere blijven staan nadat het leger door het land zou zijn getrokken.

Hoofdstuk 5

Taarra lag op haar rug op haar bed en dacht na over de woorden van de koningin. Tientallen gedachten schoten door haar hoofd, maar geen van hen beklijfde of vertegenwoordigde de waarheid en Taarra lag urenlang te peinzen en te malen. Na een paar uur, moe geworden van alle gedachten, plannen en ideeën, viel Taarra in slaap. Ze droomde vele dromen en lag onrustig te slapen.

De volgende ochtend werd ze niet geheel uitgerust wakker. De meeste van haar collega's lagen nog te slapen en voorzichtig ging Taarra uit bed. Ze trok een ruimvallende jurk over haar naakte lichaam aan en ging naar een aangrenzend vertrek, waar water vanuit de putten naar bassins werd gepompt, om zich wat op te frissen. Nadat ze koud water in haar gezicht had gespat en de meeste vermoeidheid en slaap van zich had afgespoeld, ging ze terug naar de slaapzaal. De meeste vrouwen waren nu ook wakker en iedereen begon zich voor te bereiden op de dag die volgen zou.

Taarra trok haar jurk uit en trok een broek en hemd aan. Ze trok comfortabele sloffen aan haar voeten en begaf zich naar de eetzaal. Daar was het rumoerig en overal zaten groepen mannen en vrouwen te eten en druk te praten over wat hun orders zouden kunnen zijn. Taarra slofte naar de lange tafels aan de andere kant van de zaal waar grote schalen met brood, vlees en kaas, verschillende soorten fruit en grote kannen melk klaarstonden.

Ze pakte een bord en een mes en laadde haar bord vol. Haar maag rommelde. Taarra had geen zin in discussies op de vroege ochtend en ging alleen aan het eind van een tafel zitten en at haar ontbijt op.

Na het ontbijt voelde Taarra zich al een stuk beter en liep terug naar de slaapzaal om zich gereed te maken voor de bijeenkomst later die dag. Uit haar tassen pakte ze een eenvoudige jurk en een borstel. Ze haalde een stuk geslepen metaal uit haar tas en legde het op haar schoot en begon haar haren te borstelen. Nadat haar haren weer glad en glanzend waren vlocht ze haar haren in twee vlechten en bond ze op haar achterhoofd vast. Ze streek haar jurk glad en ging op weg naar de troonzaal.

Daar zat de koningin op haar troon, omgeven door haar raadsvrouwen en lijfwachten. In de zaal stonden veel ridders nog steeds te discussiëren en te wachten totdat iedereen er was. Na een half uur sloten de wachters de grote deuren van de troonzaal en de koningin stond op van haar troon, nadat haar tovenares een paar kleine bewegingen met haar handen had gemaakt rond de keel van de koningin. Haar stem dreunde door de zaal en iedereen was gelijk stil.

"Mijn trouwe onderdanen, u bent hier allen heen geroepen omdat ik u vandaag uw persoonlijke orders zal geven."

Een voor een las de koningin de namen van alle ridders en veteranen voor en gaf ieder van hen een persoonlijke brief mee met daarin het gebied en de namen van de soldaten die ze moesten rekruteren en opleiden. Ook kreeg iedereen een flinke som geld mee om de eerste trainingen op te zetten. Logischerwijs kreeg Taarra het commando over de bossen en de dorpen aan de rand ervan en de mensen die daar woonden. Ze maakte een revérence en liep met grote passen weg, terug naar de slaapzaal, waar al haar spullen nog lagen.