Antharia Ch. 08

Hoofdstuk 27

Nog voordat het licht werd stond Taarra op. Ze gaapte en rekte zich uit. Een paar gewrichten lieten luid en duidelijk van zich horen. Daarna wreef ze de slaap uit haar ogen. Taarra liep naar de gordijnen en schoof ze open. Het was nog donker, maar aan de horizon zag Taarra een rode gloed; het zou snel licht worden.

Op haar gemakje liep Taarra naar haar kledingkast en trok er gemakkelijke kleding uit, deze dag zouden er weer trainingen zijn. Het leger had grote vooruitgang geboekt en was praktisch gevechtsklaar. Nog een paar laatste oefeningen en de Orken hadden er een geduchte tegenstander bij.

Taarra schoof de deuren van haar kast open, maar voordat ze er kleding uit kon pakken stormde er een boodschapper, een jonge man, haar kamer binnen. Hij opende zijn mond om iets belangrijks te gaan zeggen, maar voordat hij ook maar één woord kon zeggen, zag hij dat Taarra nog geen kleren had aangetrokken en naakt was. Toen ze zag dat de jongeman haar stond aan te gapen draaide ze zich naar hem toe, zette haar handen in haar zij en sprak hem vermanend toe:

"Wat kijk jij nou? Heb je nog nooit een naakte vrouw gezien? Wat had je voor iets belangrijks te melden dat je zomaar mijn huis komt binnenstormen?"

Stilte.

"Ga je nog iets zeggen of moet ik het er persoonlijk komen uittrekken?"

De jongeman knipperde met zijn ogen en slikte moeizaam. Daarna pakte hij een rol papier uit de tas die hij op zijn rug had hangen. Hij rolde hem uit en las de inhoud voor:

"Oproep aan alle legeronderdelen: maak u zo snel mogelijk gevechtsklaar en marcheer naar de zuidelijke grenzen. Onze waarnemers en spionnen hebben bericht dat er veel en omvangrijke bewegingen zijn bij de verzamelde legers van de Orken.

Was getekend,

generaal Vasquez."

Taarra griste het papier uit de handen van de boodschapper en las het bericht nog een keer aandachtig. Daarna duwde ze het weer in de handen van de boodschapper en trok wat kleding uit haar kast en vloog haar slaapkamer uit. De jongeman bleef verbaasd achter en ging even later Taarra's huis uit.

Zo snel als ze kon trok Taarra haar kleren aan, bond snel haar haren bij elkaar en nam wat eten mee voor onderweg. Ze propte alles wat ze nodig had - wapen, pantser, eten en drinken - in twee betoverde reistassen en gooide dit, samen met een zadel, over de rug van haar paard Schaduwrijder. Ze sprong in de stijgbeugels en gaf Schaduwrijder de sporen en stoof weg.

Zo snel als Schaduwrijder kon galopperen reed Taarra naar het dorpsplein. Daar liet ze de alarmklok luiden. Uit alle huizen en straten kwamen mensen naar het plein gestroomd. Toen Taarra zeker wist dat iedereen er was, sprak ze de mensen toe:

"Dames en heren, landgenoten, soldaten van Antharia,

vanochtend kreeg ik het bericht dat ons leger zich zo snel mogelijk moet klaarmaken voor een lange mars naar de zuidelijke grens. Iedereen die is opgeleid tot soldaat moet nu zijn spullen gaan pakken en zich voorbereiden op een lange mars en mogelijk de eerste gevechten van de oorlog. Ga!"

De aanwezige mannen en vrouwen stoven alle kanten op. Een paar minuten later kwamen de eersten alweer terug, bepakt en bezakt en tot de tanden toe bewapend en bepantserd. Nog een paar minuten later waren alle soldaten uit het dorp verzameld.

Voordat ze vertrokken, gaf Taarra haar onderbevelhebbers de opdracht om de overige mannen en vrouwen die niet in het dorp woonden het nieuws te gaan vertellen en ze mee te nemen. Ze hadden een dag om de rest te verzamelen en het leger van Taarra te volgen.

Met het grootste deel van haar leger marcheerde Taarra het dorp uit, zijzelf gezeten op Schaduwrijder en achter haar aan haar leger, te voet en strak in het gelid. Tijdens de trainingen had Taarra niet alleen op vechttechnieken geoefend maar ook op organisatie: samen marcheren en met grote groepen tegelijkertijd vechten waren net zo belangrijk geweest; Taarra wilde een hecht leger achter haar hebben, dat zou vechten als één. Communicatie was een sleutelbegrip.

Hoofdstuk 28

Met een stevig tempo marcheerde Taarra en haar leger door de bossen richting het zuiden. Van haar commandanten, die heen en weer reden tussen de achterhoede en de voorhoede, sloten steeds meer soldaten zich aan, ze zagen hun eenheid voorbij trekken of één van de commandanten had hen opgeroepen om zich klaar te maken en aan te sluiten. Een aantal soldaten zou uiterlijk morgen vertrekken, verzameld vanaf het dorpsplein.

Taarra liet haar soldaten een paar uur achter elkaar stevig doormarcheren. Pas toen de zon hoog aan de hemel stond liet ze halt houden. Van haar commandanten kreeg ze de laatste berichten te horen: haar onderdeel moest echt even pauzeren, anders zouden ze dood neervallen voordat ze ook maar in de buurt van de zuidelijke grens zouden komen.

Voordat haar commandanten verder konden berichten zagen ze vanuit de verte een stofwolk hun kant opkomen. Even later stopte er een ruiter te paard voor hen met een bericht van de generaal. De boodschapper overhandigde de brief aan Taarra. Ze verbrak het zegel en las de inhoud hardop voor:

"Aan alle legeronderdelen,

de oorlog is begonnen! Vroeg in de ochtend hebben kleine groepen Orken en ander gespuis onze stellingen aangevallen. We verwachten zeer spoedig meer en grotere groepen vijanden. Haast u!

Was getekend,

generaal Vasquez"

"Verdomme!" vloekte Taarra, "we moeten nu echt opschieten, anders zijn we misschien te laat. Laat alle troepen zich gereedmaken, we gaan verder."

De commandanten verspreidden zich en gaven nieuwe orders aan de soldaten. Een afkeurend gemompel steeg op vanuit de groep soldaten, maar iedereen stond op en ging in het gelid staan.

Een paar minuten later was het onderdeel klaar om te vertrekken. Taarra gaf het teken en als één man marcheerden de soldaten verder richting het zuiden, op weg naar de strijd.

Hoofdstuk 29

Ver weg van alle onrust lag Kyra te slapen. Ze droomde mooie dromen, over Taarra en over haar nieuwe vriendinnen. Plotseling stommelde iemand haar kamer binnen en werd haar kamer fel verlicht. Kyra werd ruw wakker geschud door de onbekende die in haar kamer stond. Ze werd wakker, wreef de slaap uit haar ogen en keek op. Naast haar bed stond Serah en ze keek Kyra bezorgd aan.

"Wat is er, dat je me zo vroeg en zo ruw komt wekken?" vroeg Kyra.

"We zijn in oorlog! De hele universiteit gonst van de geruchten, maar iedereen weet zeker dat er vanochtend kleine aanvallen zijn geweest van de Orken en hun bondgenoten. De bevelhebber van het leger heeft alle onderdelen opgeroepen om naar het zuiden te gaan om de grenzen te verdedigen."

"Wauw..." zei Kyra. Voordat ze iets zinnigers kon terugzeggen, bedacht ze dat Taarra en haar leger ook op weg waren naar het zuiden. Kyra sloeg haar handen voor haar mond. Haar ogen werden groot en vochtig. Met bevende stem zei ze:

"Oh mijn god, Taarra! Ze moet ook vechten! Ik hoop dat er niets met haar gebeurt."

Serah sloeg haar armen om Kyra heen.

"Ik weet hoeveel je om Taarra geeft, maar je wist dat de dag zou komen dat dit zou gebeuren. Op een dag worden ook wij naar het front gestuurd. Jij zeker, omdat je zowel aan de universiteit als aan de hogeschool studeert. Hé, misschien zie je Taarra binnenkort wel weer!"

"Ja, maar niet op de goede plek..." zei Kyra met een somber gezicht.

"Hé, ik probeerde je alleen maar een beetje op te vrolijken."

"Word jij vrolijk van oorlog dan?" vroeg Kyra.

"Nee, dat niet, maar..." zei Serah.

Voordat ze haar zin kon afmaken, zei Kyra:

"Ik weet dat we op een dag allemaal naar het front moeten gaan en ik weet dat de kans aanwezig is dat ik Taarra weer terugzie, maar de kans is groter dat we doodgaan door een zwaard of pijl van zo'n smerige Ork dan dat we elkaar in de armen kunnen sluiten. Ook al hebben we geen keus, we worden terechtgesteld en ter dood veroordeeld als we weigeren te vechten, ik had het liever anders gezien. Jammer dat de Orken dat niet inzien, dat bloedvergieten uiteindelijk tot niets leidt. Hoe dan ook, ik kan elk moment worden weggestuurd, maar niemand weet wanneer. Zou je me nu alsjeblieft alleen willen laten, Serah?"

Serah knikte en liep Kyra's kamer uit. Kyra stond op en trok haar uniform van de hogeschool aan. Ze ging naar buiten, naar de hogeschool. Op het plein tussen de gebouwen en in het gebouw van de hogeschool was het een drukte van belang. Iedereen was met elkaar in discussie over de aanstaande oorlog. Kyra ving een paar flarden van gesprekken op, maar hoorde niets dat ze nog niet wist of zelf had kunnen bedenken.

Kyra wist eigenlijk niet zo goed waarom ze naar de hogeschool was gegaan. Ze mengde zich in een gesprek van twee mannen die druk gebarend en op luide toon stonden te praten. Kyra probeerde hen een beetje te bedaren en vroeg daarna wat er aan de hand was en of ze misschien iets meer wisten. De mannen konden alleen maar gissen wat er met hen zou kunnen gaan gebeuren. Ze bleven nog even staan praten toen de grote deuren opengingen en Grootmeester Artha de hal binnen kwam lopen met zijn gevolg achter hem aan. Het werd stil en met donderende stem sprak Artha de menigte toe.

"Studenten en andere aanwezigen,

zoals u inmiddels weet: het is oorlog. Ook studenten van onze hogeschool zullen moeten vechten. Dit geldt uiteraard niet voor iedereen: alleen de studenten uit de hoogste jaren en de meest getalenteerde studenten uit de lagere jaren zullen worden ingezet. Zij zullen later deze dag bericht krijgen over hoe en wat. Voor de anderen geldt dat zij zich door deze gebeurtenissen niet moeten laten afhouden van hun training, sterker nog: zij zullen hun training moeten verdubbelen, ook zij kunnen op een later tijdstip worden opgeroepen om te gaan strijden.

Ook studenten van de universiteit zullen worden opgeroepen om naar het front te gaan, waar zij de troepen zullen ondersteunen met magie. Voor deze studenten geldt ook dat zij bericht zullen krijgen als het universiteitsbestuur hen geschikt acht. Een aantal van u studeert aan beide instellingen. Als u wordt opgeroepen, krijgt u twee berichten met plaats en tijdstip. U moet bij allebei aanwezig zijn, anders zullen er zware maatregelen genomen worden.

Ingerukt!"

Het rumoer zwol aan tot de hele hal gevuld was met lawaai van schreeuwende mensen. Kyra had het wel gezien en ging terug naar haar kamer. Toen ze de gang in kwam lopen, hoorde ze de stemmen van haar huisgenoten uit de huiskamer komen. Kyra liep de huiskamer binnen en zag iedereen in de kamer zitten. Ze waren druk aan het discussiëren over wat er zou gebeuren. Toen Kyra de kamer kwam binnengelopen, gingen er 7 paar ogen haar kant op. Iemand vroeg of Kyra nog wat meer informatie had. Kyra vertelde hen wat Grootmeester Artha kort daarvoor gezegd had in de hal van de hogeschool.

Alle meiden keken haar verschikt aan toen ze haar mond weer hield. Niemand zei een woord. Kyra verbrak de stilte door mee te delen dat ze naar haar kamer zou gaan, wachtend totdat ze eventueel zou worden opgeroepen.

"Ik raad jullie aan hetzelfde te doen: ga naar je kamer en wacht of bereid je voor. Studeer, ontspan, schraap je spullen bij elkaar, doe in ieder geval iets nuttigs."

Kyra liep weg, naar haar kamer. Ze deed de deur dicht, pakte haar zwaard en begon het te poetsen terwijl ze op een bericht wachtte.

Hoofdstuk 30

Kyra wist niet of ze opgelucht of bang moest zijn toen ook zij een oproep kreeg om zo snel mogelijk naar de hogeschool te gaan om daar haar spullen en orders op te halen. Tot haar grote verbazing kreeg ze kort daarna ook een bericht van de universiteit, om aan het einde van de middag naar de universiteit te komen voor orders en spullen.

"He?" dacht Kyra bij zichzelf, "waarom zou de universiteit mij in godsnaam naar het front sturen als tovenaar? Zo goed ben ik toch niet? Ik weet verdomme niet eens hoe ik mijn magie zelf moet oproepen en zij vinden mij goed genoeg om in een oorlog te vechten? Het zal wel."

Kyra borg haar poetsmiddelen op en stak haar zwaard in zijn schede en bond de riem waar de schede aan hing om haar heupen. Ze liep haar kamer uit, het gebouw uit en stak het plein over. Ze liep de hogeschool binnen en vroeg waar ze moest zijn. De portier wees haar naar de juiste zaal en Kyra liep de trap op.

Even later stond Kyra voor de deuren van de zaal waar alle studenten die naar het zuiden zouden gaan de laatste instructies en wat spullen zouden krijgen voordat ze weg werden gestuurd. Er stond een grote groep studenten voor de deur te wachten. Kyra kende niemand, het waren bijna allemaal ouderejaars en Kyra voelde zich een beetje ongemakkelijk.

Niet veel later kwam het bestuur van de hogeschool aangelopen met achter hen aan een paar medewerkers die karren achter zich aan sleepten, volgeladen met wapens, panter en andere spullen. Grootmeester Artha opende de deuren en liet de studenten naar binnen gaan. Daarna gingen hij en zijn mensen naar binnen en sloot de deuren. De studenten gingen zitten op de stoelen die daar stonden opgesteld. Artha nam plaats achter een katheder en sprak de studenten toe.

"Studenten,

jullie zijn uitgekozen om onze grenzen te verdedigen tegen de Orken en hun bondgenoten. Voordat jullie gaan krijgen jullie nog wat spullen van de hogeschool mee. Het heeft geen zin om jullie te vragen er zuinig op te zijn: de gevechten zullen waarschijnlijk hard en zwaar zijn en jullie kunnen alles gebruiken wat er maar voorhanden is. Naast je normale wapen geven wij je een extra wapen mee, mocht er iets gebeuren met je belangrijkste wapen. Daarnaast krijgen jullie ook wat drankjes mee. Mocht je gewond raken en er is geen tovenaar in de buurt die je kan helen, kan je een drankje drinken. Dit zal je helen, maar uiteraard is de voorraad beperkt, dus ga er verstandig mee om. Ook krijgt ieder van jullie een speciaal ontwikkelde spreuk mee om jezelf, indien nodig, op te blazen als een bom."

Geschrokken reacties stegen op vanuit de groep studenten. Grootmeester Artha legde uit:

"Orken zijn geen lieverdjes en als ze één van jullie vangen, ben je er hoogstwaarschijnlijk geweest. Om ervoor te zorgen dat je zelfs vlak voordat je sterft er een paar extra kunt doden moet je dat vooral doen. Hierdoor voorkom je dat je gemarteld zal worden en je doodt gelijk een paar van die smerige wezens. Uiteraard alleen te gebruiken als je geen andere mogelijkheden meer hebt.

Voor meer snelheid, stootkracht en mobiliteit krijgt ieder van jullie een paard mee. Ik weet dat sommigen van jullie nog nooit op een paard hebben gezeten, diegenen zullen een spoedcursus paardrijden krijgen. Iedereen moet morgenochtend vroeg verzamelen op de binnenplaats van de hogeschool. Het weksysteem zal je tijdig laten opstaan. Vragen, geen vragen? Ingerukt."

Hoofdstuk 31

Grootmeester Artha ging zitten, de groep studenten verbijsterd achter latend. Één voor één stonden er mensen op en liepen naar voren om hun spullen op te halen. Ook Kyra liep naar voren. Een vrouw vroeg aan haar of er nog een ander wapen was waar ze mee zou kunnen omgaan. Kyra zei dat ze dacht dat ze misschien wel met een pijl en boog kon omgaan. De vrouw gaf haar een boog en een koker met pijlen. Ook kreeg ze drie flesjes en een rol papier, de helende drankjes en de zelfvernietigingsspreuk. Kyra stopte ze in haar tas en ging weg.

De bijeenkomst van de universiteit was direct na de bijeenkomst van de hogeschool gepland, dus Kyra stak het plein over en liep het gebouw van de universiteit binnen. Ook daar waren veel mensen aanwezig en het gebouw gonsde als een bijenkort van de drukte. Kyra vroeg aan de portier waar ze heen moest en werd naar een zaal op de bovenste verdieping gewezen. Ze liep de trappen op en kwam bij de juiste zaal. De deuren stonden al open en Kyra ging de zaal in. Daar zaten dezelfde mensen als bij haar toelating. Voor hen stonden een paar stoelen opgesteld. Op één van de stoelen zag Kyra een bekende persoon zitten: het was Magnus! Kyra liep op hem af en legde haar handen op zijn schouders. Hij schrok en keek om. Toen hij Kyra's lachende gezicht zag, pakte hij haar handen en trok haar omlaag en omhelsde haar.

"Blij om je weer te zien meisje! Ik heb nooit aan je getwijfeld, en zij blijkbaar ook niet," zei hij, wijzend op de hoofddocenten vlak voor hen. "Ga snel zitten, ze zullen zo beginnen."

Kyra ging naast Magnus zitten. Voordat ze iets tegen hem kon zeggen, nam professor Teleixa het woord:

"Geachte studenten,

zoals jullie al weten staat ons land op de drempel van een bijzonder belangrijke gebeurtenis. Als onze inlichtingen kloppen, zullen de Orken binnen enkele dagen proberen ons land binnen te vallen. Jullie zijn uitgekozen om onze troepen te ondersteunen met jullie magie. Een aantal van jullie snapt misschien niet waarom hij of zij is uitgekozen, maar daar hebben wij zo onze redenen voor. De belangrijkste is dat we denken dat jullie voldoende potentieel hebben om jullie magie op een goede manier te gaan gebruiken, ook al weet je maar nauwelijks hoe je je magie moet oproepen en onder controle kunt houden. We hopen dat jullie dit zo snel mogelijk zullen leren in de praktijk; zoals jullie wel zullen snappen is er nu geen tijd meer om jullie dat te leren, normaal vergt dat een paar weken tot een paar jaar. Zelfs onze beste tovenaars zijn jarenlang bezig geweest om hun magie te verbeteren en te perfectioneren en eigenlijk is geen enkele tovenaar ooit uitgeleerd.

Om jullie in deze zware taak te ondersteunen, krijgt ieder van jullie een paar dingen mee die je zullen helpen je taak beter te kunnen uitvoeren. De belangrijkste daarvan zijn deze spreuken," waarbij ze wees op een aantal stapels opgerolde stukken perkament. "Deze spreuken kunnen jullie altijd gebruiken als je je eigen magie niet kunt oproepen of als deze is uitgeput."

Er klonken verbaasde reacties vanuit de zaal.

Professor Teleixa gaf uitleg: "Magie is net als elke andere energie: je hebt er maar een beperkte hoeveelheid van. Door de jaren van intensief gebruik zal je voorraad en beheersing van je magische krachten stijgen, maar zelfs dan zit er een grens aan de hoeveelheid spreuken en betoveringen die je kunt uitspreken en gebruiken. Probeer er dus voorzichtig mee om te springen en rust als je niet meer kunt toveren.

Naast de beperkte hoeveelheid spreuken krijgen jullie ook een paar drankjes mee die je magie deels zullen aanvullen. Ook deze voorraad is beperkt, dus ook hier geldt: alleen te gebruiken in noodgevallen.

Als laatste krijgen jullie een boekje mee met een overzicht van de belangrijkste basisspreuken die iedere tovenaar moet kennen, plus een manier om ze op te roepen en toe te passen. Hieronder vallen helende spreuken, betoveringen die gebruik maken van illusies, spreuken aan de hand van de elementen, enzovoorts. Ieder van jullie die dit boekje nog niet heeft krijgt een exemplaar. Dat was het, geen tijd voor vragen, kom naar voren en haal je spullen op. Morgenochtend vroeg zullen jullie vertrekken, samen met de studenten van de hogeschool. Jullie weksysteem zal jullie op tijd wakker maken. Zorg dat je voorbereid en uitgerust bent."

De studenten stonden op en liepen naar voren en vormden daar een rij voor de tafel waar het bestuur van de universiteit achter zat. Iedereen kreeg zijn of haar spullen overhandigd. Toen Kyra haar spullen in ontvangst nam, legde professor Teleixa een hand op haar schouder en keek haar recht in haar ogen aan. Met haar heldere stem zei ze tegen Kyra:

"Ik geloof in je, stel me niet teleur. Ook al besef je het niet, er zit zoveel onaangeroerd potentiele magische kracht in jou, het zou zonde zijn om dat niet te gebruiken. Met heel mijn hart hoop ik dat je de strijd zult overleven. Het ga je goed, Kyra."

Zag Kyra het nou goed? In de ooghoek van professor Teleixa welde een traan op die over haar wang omlaag rolde en op de tafel viel en daar uiteen spatte. Snel veegde de professor haar ogen droog en stuurde Kyra weg. Ze liep naar buiten, het plein op.