De envelop 10

Verhaal Info
Esther drinkt een kopje koffie en krijgt een geschenk.
5.3k woorden
4.65
9.3k
1
0

Deel 10 van de 17 delige serie

Bijgewerkt 04/04/2022
Gemaakt 02/01/2012
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

De volgende ochtend lag er weer eens een grote envelop in haar brievenbus. Esther rende naar boven en ritste hem open. Eén foto zat er in, en een begeleidende brief. Terwijl ze aan haar nu toch echt jeukende venusheuvelstoppeltjes krabde, las ze:

"Lieve Esther. Je hebt geen idee hoe we genoten hebben van je creatieve en esthetische foto's. Vooral je schilderwerk was zeer interessant. Wel moeten we nog een beetje werken aan je smerige taal, want wat je uiteindelijk opgeschreven had leek ons nogal onschuldig. Misschien moeten we eens een definitieve tekst bedenken, die we dan over je schaamheuvel laten tatoeëren.

Het gebruik van de vijf kaarsen daarentegen vonden we allemaal wel weer erg geïnspireerd, hoewel misschien een beetje opschepperig.

De stemming zat er snel in, zoals je kunt zien aan de meegestuurde foto. Ik heb één van de detailstudies die mijn clubgenoot afgelopen dinsdag bij je gemaakt heeft op A2-formaat afgedrukt, ingelijst en als pièce-de-resistence in de feestruimte opgehangen. Daarbij heb ik mijn vrienden desgevraagd verteld dat je een buurvrouw bent die zo vriendelijk is haar medewerking te verlenen aan een paar van onze olijke spelletjes en experimenten. Er was veel belangstelling voor je adres, moet ik zeggen. Misschien dat je dezer dagen nog eens bezoek krijgt. Iedereen was het erover eens dat je prachtige, kaalgeschoren kutje een juweel is dat zoveel mogelijk getoond moet worden aan de hele wereld. Ik neem aan dat het daar beneden nu allemaal niet zo glad meer is dus is het fijn dat we de foto's hebben. Ik bel later vandaag nog. Donatien."

Esther greep de foto en begon hem te bestuderen. Niet te missen was een grote, aluminium lijst met een passe-partout en een kolossaal uitvergrote afbeelding van haar vagina, die boven een zwarte, lederen bank aan de muur hing. Op de bank zat een elegant geklede vrouw, wier hoofd onherkenbaar was door de elleboog van een man die, champagne in de ene, een sigaartje in de andere hand, de prent aan het bewonderen was. Er stonden meer mensen om de foto heen, allemaal met de rug naar de camera. Ze droegen nette vrijetijdskleding en hadden zonder uitzondering alleen maar aandacht voor de opengesperde vagina van Esther. Eén vrouw met kort haar stond tussen de mannen in en strekte de rechterhand uit in een betogend gebaar. Ook van haar was slechts het achterhoofd zichtbaar.

De foto gaf verder niets prijs omtrent de kamer. Links en rechts hield de muur aan. Er waren geen deuren of ramen te zien, noch andere meubelen dan de lederen bank en de hoek van een glazen salontafel.

Esther ging naar haar folder met de webcamfoto's. Als deze cocktailparty bij Donatien thuis gehouden was, zou ze een verhoogde activiteit op de galerij moeten constateren vanaf ongeveer... vier uur? Ze besloot het safe te spelen en alle foto's snel door te nemen, en pas bij de oogst vanaf half vier wat aandachtiger te checken.

Het was eigenlijk al vrij snel raak. Hier en daar verschenen groepjes of individuele mensen die allemaal over dezelfde, de elfde verdieping liepen. Het waren er aanmerkelijk meer dan de vorige dag. De meeste foto's toonden mensen die onderweg waren, maar twee waren precies zo getimed dat Esther figuren kon onderscheiden die duidelijk bij een deur stonden te wachten om binnengelaten te worden. Welk huisnummer was dat? Met enige moeite onderscheidde ze 1124. Wie woonde daar? Esther raadpleegde haar documentatie. Een zekere Gonzalez-Lopez. Eén van de buitenlandse namen waar ze bij haar eerdere Google-acties helemaal geen donder mee was opgeschoten.

Erg veel meer kon ze op dat moment niet met haar kennis doen. Geen van de personen op de foto kon ze "matchen" met iemand op de balustrade.

Het leek haar nog te vroeg om opgewonden naar de overkant te rennen. Maar dat het net zich langzaam om Donatien aan het sluiten was, zoveel was wel zeker. Esther was apetrots op zichzelf, een assertieve, handige en intelligente vrouw, dat was ze. Donatien zou nog wat meemaken!

Ze kroop onder het gordijn en draaide de webcam een beetje bij zodat hij precies op nummer 1124 gericht stond. Ze zoomde in tot bijna maximum en veranderde de pauzetijd van vijftien in zes seconden. Zo zou ze tien foto's per minuut krijgen, zeshonderd per uur. Om te voorkomen dat haar harde schijf te snel volliep, sloot ze een grote externe schijf aan op de laptop. Daar kon voor een paar weken aan materiaal op.

Veel meer kon Esther op dat moment niet meer doen, dus besloot ze naar de supermarkt te gaan.

Het was nog steeds niet echt zonnig, ook al regende het niet meer. Esther trok juist een regenjas aan, toen de telefoon ging. Donatien was een beetje kortaf. 'Ik wil dat je om twaalf uur tot mijn beschikking staat. Doe vanochtend wat je wil, zorg dat je op tijd thuis bent.' Esther moest de neiging onderdrukken om 'Ja mams' te zeggen.

De ochtend sukkelde een beetje voorbij. In de loop van de ochtend brak de zon bleekjes door. Omdat de nu werkelijk links en rechts opkomende stoppeltjes een irritante jeuk veroorzaakten, liep Esther lekker rond zonder slipje. Ze verheugde zich erop dat alles weer zo glad zou zijn als babybilletjes. Nog een paar daagjes wachten!

Ze was om half twaalf thuis met alle boodschappen en had nog net tijd om een kopje koffie te drinken en internet even op te starten. "Gonzalez-Lopez" leverde in eerste instantie helemaal niets op. Zoekacties met die naam in combinatie met termen als "erotic", "de Sade", "BDSM" of "Master" liepen allemaal op niets uit. Pas bij een combinatie met het adres was het raak, zij het op een intens teleurstellende manier. "Ongemeubileerde woonruimte te huur voor zes, twaalf of achttien maanden." 'Aha,' dacht Esther, 'dat weten we dan ook weer.' Potentiële huurders konden inlichtingen krijgen via een 06-nummer, dat Esther direct noteerde.

Iets voor twaalf uur ging haar telefoontje. Donatien was kortaf: 'kleed je helemaal uit, smeer je kittelaar en je schaamlippen grondig in met een gezonde hoeveelheid Play O, trek dan een regenjas aan. Verder niets. Stap in de auto en rijd naar...' Hij noemde een plaats in Gelderland. 'Onderweg krijg je nieuwe instructies.'

Naakt stond Esther met het flesje stimulerende gel in haar handen. Het spul was zo sterk dat ze er een beetje bang van geworden was. Ze verzamelde een "gezonde hoeveelheid" op wijs- en middelvinger, wreef het met haar duim een beetje uit, zette zich op de rand van het bed en ging haar arme geslacht te lijf. Ze sloeg bijna knock-out van het effect. Eerst ijskoud, daarna gloeiend heet en broeierig hapte haar kut naar adem. Het was bijna een erotisch equivalent van het nemen van een hap wasabi.

Ze pakte haar spullen bij elkaar, gooide alles in een tas, trok de dunne regenjas aan over haar naakte, opgewonden lijf en liep de galerij op.

In de lift kronkelde ze van de prikkeling. Ze kneep haar dijen tegen elkaar en heupwiegde op de allesdoordringende, pulserende geilheid van haar clitoris, die zo in brand stond als nooit tevoren. Het was eigenlijk levensgevaarlijk om in die toestand over de snelweg te rijden, maar Esther dorst niet af te wijken van Donatiens plan. Dus reed ze met het rustige vaartje van negentig op haar dooie gemakje door de Veluwe.

De telefoon ging weer en nu was Donatien een stuk vriendelijker. 'De zon komt weer helemaal door. Misschien moet je er even uit, en wat door het bos gaan wandelen.' Esther kon de rest wel raden.

'Waar ben je nu?'vervolgde Donatien. Esther zocht naar oriëntatiepunten.

'Wat, daar pas? Lieve kind, wat rijd je langzaam. Maar goed, een kilometer of vijftien verderop is een parkeerterrein aan jouw kant. Stop daar. Trek je regenjas uit en wacht tot er iemand naar je toe komt. Misschien is dat een van mijn mensen. Doe alles wat hij zegt. Eén weifeling en ik zal je verschrikkelijk straffen.'

Met bonzend hart reed Esther door. Een kleine tien minuten later doemde de afrit op aan de einder. Ze reed de parkeerplaats op en keek aandachtig om zich heen. Aan het verre eind stond een dubbele oplegger. Iets dichterbij waren een paar personenwagens geparkeerd, de meeste dicht bij het voetpad dat naar een loopbrug over de snelweg leidde. Aan de overkant van de snelweg stond iets dat een restaurant zou kunnen zijn. Esther trok haar regenjas uit en bleef naakt achter het stuur zitten wachten.

Na wat een eeuwigheid leek opende het portier van één van de personenauto's verderop zich en een netjes geklede man stapte uit. Hij rekte zich even uit en liep toen kordaat op de auto van Esther af. Zij wilde zich zo klein mogelijk maken en zonk steeds dieper achter haar stuur weg. De man begon een beetje scheef te glimlachen toen hij Esthers nutteloze pogingen zag.

Naast haar portier bleef hij staan. Hij gebaarde Esther dat ze de deur open moest maken. Ze deed wat haar opgedragen werd.

'Stap uit,' zei hij kortaf. Zijn stem was krachtig, zijn Nederlands accentloos en verzorgd. Esther herkende de stem niet. Terwijl ze vocht tegen een reflex om zich op te rollen en te verbergen, stapte ze met knikkende knieën en stokkende adem uit. Haar kutje brandde wel wat minder, maar de duizend miertjes die onder de huid woonden bewogen allemaal tegelijk.

Nu stond ze oog in oog met een man die iets langer was dan zij. een knappe verschijning met een symmetrisch gezicht en een zweem van beginnend grijs in de slapen. Hij droeg een duur overhemd en dure schoenen. Hij had zijn horloge om zijn rechterpols, wat een beetje ongebruikelijk was. Misschien omdat hij anders wilde zijn dan de anderen? Zoveel middelbare mannen hadden daar last van.

'Geef me je jas en je tas.' Braaf deed Esther het. De man controleerde de inhoud en ritste toen de tas dicht. Hij sloeg het portier van Esthers auto dicht en sloot hem af. 'Blijf staan.'

De man liep weg met Esthers spulletjes. Toen hij bij zijn eigen auto was aangekomen opende hij de kofferbak en gooide alles erin. Dicht. Op slot. Nu wenkte hij Esther naar zich toe.

Tussen de parkeerplaats en de snelweg was een rij populieren, zodat niemand op de snelweg precies kon zien wat er op het parkeerterrein gebeurde. Het monotone geraas van passerend verkeer bracht Esther bijna in een trance. Ze zag geen enkele beweging in een van de andere geparkeerde auto's.

Toen ze vlakbij de man stond, gebaarde hij haar te stoppen. Hij zei: 'Aan de overkant van de snelweg is nog zo'n parkeerplaats als deze. Daar staat een oud, geel bestelautootje. Daar ga je naar toe. Als je de achterbak van die auto opent, zul je kleren vinden en een voorwerp. Je stopt het voorwerp zo diep mogelijk in je, zodat het er met geen mogelijkheid uit kan vallen, en dan pas trek je de kleren aan. Vervolgens loop je door naar het wegrestaurant. Daar ga je op het terras zitten en bestel je een kop koffie.' Esther had de helft niet gehoord. Naar de overkant? Hoe dan? Toch niet...?

'Je ziet, er is een loopbrug. Ik stel voor dat je die neemt.'

Naakt over een loopbrug die over de drukste vierbaansweg van Nederland gaat? Esther was zeer beslist: 'No way!'

De man haalde zijn schouders op. 'Wat jij wilt. Ik rij gewoon weg en jij blijft hier achter. Er liggen kleren voor je klaar.' Hij knikte met het hoofd. 'Aan de overkant.'

Esther staarde naar haar belager. 'Waarom doen jullie me dit allemaal aan? Laat me toch in vrede. Wat heb ik jullie ooit gedaan?' De man haalde weer zijn schouders op. 'Donatien zegt dat je hier verschrikkelijk op kickt. Laten we zeggen dat wij bezig zijn jou de ervaring van je leven te bezorgen. Eigenlijk zou je ons ervoor moeten betalen.' Hij stapte zonder nog iets te zeggen in zijn auto en reed weg.

Esther rende naar de strook bomen tussen de parkeerplaats en de snelweg. Als ze laag bleef kon ze in ieder geval schuilend van boom naar boom weer naar haar auto sluipen. Maar wat had ze daar zonder sleutel nog te zoeken? Als ze de andere kant op zou sluipen, kwam ze onherroepelijk bij het voetpad terecht dat naar de loopbrug leidde. Ze ging in de aarde zitten en barstte in snikken uit. Haar naakte lijf schokte en het ringetje in haar tepel rolde obsceen komisch mee met haar wanhoop.

Toen, als op bevel, trad Esthers levenreddende reflex weer in werking. Ze werd doodkalm. De paniek was voorbij, ze had zich neergelegd bij de situatie. Een intense kalmte kwam over haar. Rustig stond ze op en liep ze naar de trap van de loopbrug. Elegant met haar kont wiebelend beklom ze de brug. Ze was nog niet boven of de eerste claxons schalden reeds. Het hoofd gevuld met kosmische lichtheid schreed ze zelfverzekerd naar de overkant. Ze rende niet, ze sloop niet, ze paradeerde. Het wond haar nog op ook. Auto's minderden vaart, er werd getoeterd en gejuicht. Er werden rare bochten gemaakt en iemand stak zelfs van wild enthousiasme een voet uit het raam. Glimlachend liep Esther naar het midden van de eerste twee rijbanen. Ze greep de railing, zette de benen iets uit elkaar en bekeek het verkeer. Joelend zoefde de liefhebbers onder haar door. Ze liep verder, de middenberm over en stond even later de andere kant uit te kijken. Pal onder haar gebeurde bijna een ongeluk, maar de man wist zijn Opeltje nog juist te bedwingen. Met een serene glimlach wandelde Esther verder. Ze daalde de trap af en verdween achter de populieren van de tweede parkeerhaven.

Omdat aan deze kant het wegrestaurant gevestigd was, was de parkeerplaats hier voller. Mensen keken om toen ze de naakte gestalte van Esther de trap zagen afdalen. Het gele bestelautootje stond prominent in zicht en Esther liet zich niet meer afleiden. Met haar volle borsten trots vooruit liep ze energiek naar de auto toe. Ze probeerde de achterklep, die prompt openging. Ze vond een doos met daarin een kort jurkje en een roze, plastic ei aan een koordje. Ze realiseerde zich dat ze nu niet alleen in haar blootje op een drukke parkeerplaats stond, maar ook nog eens met haar kont naar achteren. Dus sprong ze de bestelwagen in en trok ze de deur achter zich dicht. Dat ei, wat was daarmee?

Ze begreep wel dat het een soort tril-ei moest zijn, maar kon geen aan- of uitknop vinden. Schouderophalend schoof ze het gevaarte in haar vagina. Na alles wat dat tedere orgaan in de afgelopen dagen te verstouwen had gehad, was dit bepaald een kleinigheid. Het koord stak een beetje uit haar kutje en Esther hoopte dat de jurk lang genoeg was om dat te verhullen, anders zou ze er misschien een knoop in moeten leggen.

Maar het leek precies te passen. Wel zat de jurk vreselijk strak om haar borsten en haar tepels staken uit als potloodgummetjes. Desondanks voelde ze zicht weer enigszins gekleed toen ze de auto weer uitstapte. Haar kutje voelde vreemd en gevuld aan, maar niet bepaald verschrikkelijk vol. Het kostte geen enkele moeite om het ding binnen te houden.

Ze wandelde naar het terras en ging zo zitten dat ze niemand inkijk bood. Ze hoorde achter zich al het gemompel wel, maar negeerde het: 'Dat is die vrouw die naakt over het bruggetje aan kwam wandelen alsof ze geen zorg in de wereld heeft.'

Ze bestelde haar koffie en keek de vriendelijke ober diep in de ogen. Een lekker ding. Zuidelijke trekken. Een krullerig paardenstaartje. Goede armspieren. Ze kon zich voorstellen hoe ze hem in vroeger tijden zou hebben kunnen verleiden voor een gepassioneerde nacht. Geroutineerd zette hij even later de cappuccino neer en in het voorbijgaan speelde hij Esther nog een dikke knipoog toe.

Ze had net het kopje aan haar lippen gezet toen in haar diepste binnenste een explosie van puur genot haar volledig van de wereld wegtilde. Alles in haar vagina begon te zoemen en te zingen door de meest onverwachte golven van seksuele extase. De helft van haar koffie ging over het tafeltje en wanhopig kneep ze haar dijen bij elkaar. Ze was meteen al op driekwart van een orgasme daar op het terras en hoopte dat ze zich een beetje kon beheersen als het zover zou zijn. Langzaam nam de vibratie echter af en na enige tijd resteerde een zacht basso continuo van plezierige, vriendelijke prikkeling. Esther loerde om zich heen of ze iemand met een doosje zag prutsen, want dit was natuurlijk een tril-ei met een draadloze afstandsbediening. Ze was nu totaal overgeleverd aan de luimen van iemand anders. Ze was een seksuele marionet geworden.

Ze vroeg zich af wat het bereik was van een dergelijk speeltje, tien meter, dertig? Ze duwde behaagziek haar dijen tegen elkaar en heupwiegde in haar stoel om de bron van dit genot heen.

Zo onopvallend als ze maar kon in haar positie zocht ze naar haar poppenspeler. Niemand was opzichtig met een zendertje bezig. Niemand fixeerde haar ook. De meeste mensen hielden wel in de gaten wat ze nu weer zou gaan uithalen, maar dat was niet zo vreemd. Ze was continu bezig geweest sde aandacht op zichzelf en haar seksualiteit te vestigen. Haar tepels stonden zo omhoog dat ze in een straal van vijftien meter niemand ontgaan konden zijn.

Langzaam voelde Esther de vibratie van het ei weer toenemen. Het brandpunt van genot zat zo diep, zo in het binnenste van haar lijf. Ze kantelde haar bekken een beetje en legde haar rechterknie tegen de binnenkant van haar linkerdij. Half achterover hangend in haar stoel, klemde ze haar kiezen op elkaar. Ze was aan het shaken en de mensen keken om. Oh god!

De ober kwam naar haar toe, knielde neer bij haar stoel en vroeg of het ging. 'Kan ik iets doen? Heeft u een epileptische aanval soms? Moet ik 112 bellen?'

'Nee grr. Het g-gaat wel,' hikte ze, ''k ben alleen een beetje duizelig van hmmmppf. Van een lange wand-wand...' Het vibreren nam plotseling weer af en Esther kwam weer bij haar positieven.

'Een beetje duizelig na een lange wandeling,' vervolgde ze, 'ik heb misschien een beetje tekort aan vocht. Zou je een glas water voor me kunnen halen?' Opgelucht dat het niets ernstigs was, stond de jongen op. Esther vroeg zich af wat hij werkelijk dacht.

Het ei was weer in een stationaire stand aan het brommen. Esther vermoedde dat ze ondertussen een plasje aan het vormen was onder haar stoel, maar durfde niet te kijken.

Toen de ober het glas water gebracht had, dat ze gulzig leegdronk, sloeg het ei zonder waarschuwing aan, meteen op de hoogste stand. Een diepe kreun bleef in haar keel steken en ze beet zo hard mogelijk op haar onderlip om geen lawaai te maken. Esther was van nature een luidruchtige minnares en haar orgasmen werden doorgaans in het rond geschreeuwd. Dat ze zich nu zo stil mogelijk moest houden droeg wezenlijk bij aan de intensiteit van de ervaring. Met haar persoonlijkheid, dat abstracte puntje in haar lichaam dat haar "ik" was, omcirkelde ze het ei. Esther concentreerde zich op haar g-spot om eindelijk tot het verlossend orgasme te komen. Haar knokkels waren wit van de verkrampte greep op de stoelleuningen. Haar dijen wilden om beurten omhoog, haar heupen probeerden te volgen. Dan dwong ze zichzelf weer terug in haar stoel. Nog even, nog heel even. Asjeblieft, Donatien, asjeblieft!

Maar opnieuw, vlak voordat Esther haar hoogtepunt zou bereiken, nam de vibratie af en ging de storm in haar lijf met grote tegenzin liggen.

Daar kwam de suave man van de eerste parkeerplaats aanlopen met Esthers jas over de arm en haar tas in de hand. 'Afrekenen,' zei hij toen hij bij haar tafeltje stond, 'je gaat naar huis.' Hij legde Esthers spullen op tafel, draaide zich om en liep weer weg.

'Dat kun je toch niet menen?' zei ze hard. Hij reageerde niet eens.

'Je moet me klaar laten...' Maar de man was buiten gehoorafstand.

Esther rekende af, pakte haar spullen op en onder de ogen van tientallen verblufte mensen wankelde ze naar de loopbrug. 'Oh god,' dacht ze, 'laat me niet klaarkomen op die brug, laat me met rust.' Ze voelde onder het lopen de trilling in haar kut al weer langzaam toenemen, steeds feller ging het tekeer en al twee keer was Esther door de knieën gegaan tijden het beklimmen van de trap. 'Nee, nee!' zei ze hardop.

Boven aangekomen, hield ze zich vast aan de railing. Dit was een heel andere Esther dan de zelfverzekerde, naakte vrouw van een uur eerder. Deze geklede vrouw wankelde voetje voor voetje, terwijl het diepste puntje van haar vagina tegen haar schreeuwde om te gaan wrijven, strelen, knijpen, kneden: alles om maar tot een orgasme te komen! Weer ging ze bijna door de knieën, ternauwernood kon ze zich nog overeind houden. Toen het dan werkelijk zover was, en Esther zich opmaakte om schreeuwend het verlossende orgasme te ondergaan, hield ineens alles op. Het ei was dood. De opwinding bleef, maar was niet meer zo dwingend. Ze kon weer lopen. Nog nooit was ze zo vreselijk toe geweest aan een orgasme. Langzaam liep ze verder, de loopbrug over. Dat automobilisten met adelaarsogen vanaf de autoweg een roze draad uit haar schede zouden kunnen zien hangen, interesseerde haar niet. Naar de auto, zo snel mogelijk en dan masturberen!

12