De envelop 14

Verhaal Info
Verdere avonturen in België.
5.3k woorden
4.62
10.5k
0

Deel 14 van de 17 delige serie

Bijgewerkt 04/04/2022
Gemaakt 02/01/2012
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

Naast de auto van Donatien moest Esther haar jas weer uittrekken. Naakt, met een vibrerende buttplug in haar kont en een actief tril-ei zoemend tegen haar baarmoederopening ging ze zitten.

'Tieten naar voren, benen zo wijd mogelijk uit elkaar, zodat iedereen je nieuwe clitring kan bewonderen,' beval Donatien. Het felrode sieraad spatte naar voren uit de diepte van Esthers anatomie en inderdaad, wie toevallig naar binnen keek zou hem zeker moeten opmerken.

'Nu gaan we kleren kopen, anders kan ik je niet meenemen naar het restaurant,' zei Donatien. Dat klonk Esther goed in de oren. Ze was het wel een beetje zat om ofwel compleet naakt te zijn, ofwel alleen maar een regenjas te dragen. Het was alweer prachtig weer en een regenjas was op zijn zachtst gezegd een beetje vreemd.

Ze waren, zag Esther, nog steeds in België. Zelfverzekerd reed Donatien weer een ander provinciestadje in en parkeerde voor een damesmodezaak.

'Laten we een net avondjurkje voor je kopen, heb je daar oren naar?' Esther knikte.

'Kom er dan maar uit.'

Esther bleef vertwijfeld zitten. ' Eh... mijn jas?'

'Wat is er met je jas, lieverd?'

'Ik kan toch niet naar buiten zonder jas?' Donatien zuchtte diep.

'Ik krijg echt geen hoogte van je. Net wilde je nog heel graag een jurk kopen en nu wil je de auto niet uit. Wat is dat toch met je?'

'Als ik mijn jas niet krijg, Meester, dan ga ik de auto niet uit.'

'We gaan straks chique eten en ik wil niet dat je in regenjas aanschuift. Dus moeten we hier een jurkje kopen. Schiet op nu.' En twee trilpunten diep in haar lijf gonsden plotseling op volle kracht. Volkomen overweldigd kronkelde Esther onder de ondraaglijke stimulans. Ze spande haar dijen tot het pijn deed en klemde krampachtig haar kaken op elkaar, maar het was allemaal allang beslist: binnen anderhalve minuut kwam ze snikkend klaar. De intensiteit van de trillingen nam na haar orgasme helemaal niet af en Esther zat nu te schreeuwen in haar kuipstoeltje. 'STOP! STOP! Stop dit, asjeblieft, stop dit!'

Donatien schudde geërgerd zijn hoofd. 'Nee. Als jij geen jurkje wilt kopen dan moeten we meteen doorrijden naar huis, en dat zou me vreselijk teleurstellen. Dan laat ik uit boosheid de hele rit lang en je hele verblijf in mijn huis daarna beide vibrators op volle kracht trillen, net zolang tot je breekt. Mensen kunnen blijvend letsel overhouden aan permanente seksuele extase, realiseer jij je dat wel?'

'GNNNNGGNNNN!' Een bleek lachje verscheen op Donatiens pafferige gezicht.

'Wat zeg je?' Esther wist dat ze het nooit van die twee duivelse apparaten zou kunnen winnen. Ze had alweer een volgend orgasme, dat schrijnde en pijn deed en hoegenaamd geen bevrediging of verlichting bracht.

'STOP! Ik doe het, ik doe het!'

'Wat doe je?'

'Ik stap uit en ga met je mee-hee-hee en ik ga-ha-ha een jurkje kopen, naakt, als je dat wil!'

Donatien knikte. 'Ja, dat had ik wel verwacht. Eruit!'

'Zet eerst die dingen uit!' Donatien trok gemeen hard aan Esthers nieuwe clitring. 'GRAAAHHH! Ik bedoel: zet eerst die dingen uit, MEESTER!'

'Eerst mijn auto uit, dan zal ik ze stopzetten.'

Er zat niets anders op. Snikkend kroop Esther de Mercedes uit en pas toen ze op het asfalt stond te shaken, hield het ondraaglijke getril op. Donatien stapte ook uit en wierp Esther haar jas toe. 'Trek aan. We willen hier niet teveel de aandacht op ons vestigen.' Esther keek bijna scheel van onbegrip. Rap schoof ze in het dunne regenjasje en daarna vroeg ze: 'Maar wat was dat dan allemaal, daarnet?' Donatien giechelde.

'Een kleine oefening in discipline. Ik wilde even een punt maken. Je moest er weer eens aan herinnerd worden dat je mijn eigendom bent, en dat ik beschik over je lijf en je gedrag. Soms streng,' hij opende de winkeldeur en liet Esther voorgaan, 'soms ineens verrassend mild. Altijd onvoorspelbaar. Goedemiddag juffrouw.' Achter de balie knikte een vrouw van in de veertig hen vriendelijk toe. Verder was de winkel leeg.

Het was zo'n hippe winkel met veel open ruimte, een tijdschriftentafel, een espressomachine met schaaltjes kandij, schappen met grappige hebbedingetjes, een vitrinekast met hoedjes en handschoenen, een lange wandkast met "Nieuwe collectie" erop en verder nog drie hangkasten met tweedehands kleding, gesorteerd op kleur.

'Mijn vrouw is op zoek naar een vrolijk avondjurkje.'

'Ik denk dat ik u daarbij wel helpen kan. Wilt u niet uw jas uittrekken?'

Esther stotterde onzeker maar Donatien zei: 'Doe wat de juffrouw zegt, lieverd.'

Schichtig om zich heen spiedend, trok Esther haar regenjas weer uit. Naakt stond ze midden in de winkel, wanhopig op zoek naar een plek waar ze wat minder in het oog zou lopen.

'Mijn vrouw is door een bizar ongeluk haar kleding kwijtgeraakt, begrijpt u?'

'Als mevrouw niet liever in een kleedhokje wacht?' Esther knikte om het hardst, maar Donatien antwoordde: 'Dat is niet nodig. Mijn vrouw is een exhibitioniste en ze kent geen groter genoegen dan haar mooie lijf aan zoveel mogelijk mensen te laten zien. Wat vindt u van haar lichaam?' De winkelvrouw liep keurend vanachter haar balie vandaan en gaf toe: 'Een mooi, strak lijf. Smaakvolle ringetjes, al zou ik die daar beneden in een wat minder opvallend kleurtje gekozen hebben.' Donatien knikte meewarig. 'Ja, dat heb ik haar ook aangeraden, maar ze was vastbesloten: deze kleur moest het worden. Hè, Esther? Ze vindt het heel belangrijk om de aandacht op bepaalde plekken te vestigen. Op zich een terechte gedachte, vind ik.' Het was even stil. Toen vervolgde Donatien: 'Wilt u haar niet even van wat dichterbij bekijken?'

'Nou, wat graag, ik vind meiskes erg leuk!' riep de vrouw eufemistisch.

'Zoiets had ik eigenlijk al gedacht,' mompelde Donatien.

Elegant ging ze door de knieën richting Esthers naakte buik. Ongemakkelijk stond Esther erbij te wiebelen van de ene heup op de andere. Ze voelde zich als koopwaar op een slavenmarkt. De vrouw legde een volle hand op Esthers linkerborst, speelde even met haar ringetje en gleed toen langzaam naar beneden, over haar buik, via haar navel, over het stoppelveldje van haar schaamheuvel naar het grote, rode object dat inderdaad alle aandacht op één punt vestigde. Even speelde de vrouw met de ring en daarna gleed ze met twee vingers door Esthers glibberige spleet. Een kreetje van verrassing toen ze het koord van Esthers tril-ei vond.

'Een speeltje! Leuk, leuk! Doet ge dat wel vaker dan?'

'Voortdurend. Ik kan haar niet tegenhouden,' antwoordde Donatien nonchalant. 'Ze draagt er ook een van achteren.' En terwijl Esther langzaamaan verwerd tot een bergje hikkend gesnik, moest ook dat aandachtig bekeken worden. Ze was druk bezig volledig door de grond te zakken en met een vuurrode kop mompelde ze: 'Eh, jurkje?' Twee mensen die langs de etalage liepen zagen ineens een prachtige, roodharige, naakte vrouw in de winkel staan en stonden stokstijf stil, als versteend, volledig in beslag genomen door het onverwachte tafereel. Esther sloot zich geestelijk zoveel mogelijk af en liet lijdzaam met haar doen. Donatien en de lesbienne hadden elkaar ondertussen gevonden en hadden lol voor tien, wat Esthers positie alleen maar ridiculer maakte. Ze wilde naar huis.

'Jurkje! Dat is waar ook,' riep Donatien monter. 'We hebben niet veel tijd meer en moeten nog steeds wat uitzoeken.' En terwijl Esther poedelnaakt in de winkel bleef staan huiveren, ging de vrouw aan de slag.

Na enig passen had Esther een jurkje aan dat haar eigenlijk een maat te klein was, iets waar Donatien de voorkeur aan gaf. 'Zo komen je borsten het beste uit,' verklaarde hij.

'En is mijn kutring bij de minste en geringste beweging gegarandeerd voor iedereen zichtbaar,' vulde Esther in gedachten aan.

Tevreden met de keuze van de vrouw, betaalde Donatien en hij zei: 'Asjeblieft, lieve. Een mooi geschenkje van mij voor jou. En we hoeven zeker geen ondergoed voor je te kopen? Nee hè, dat dacht ik wel.' Hij stopte de regenjas in zijn schoudertas en begroette de vrouw. 'Jammer dat we al zo snel weg moeten, maar we komen zeker terug. Esther vindt het heerlijk om met u te werken en ik denk dat u ook nog wel iets met haar wil doen.'

Breed grijnzend liet de vrouw hen uit. 'Rekent u maar van yes! Mijn vingers jeuken.'

Samen liepen ze naar de Mercedes. Esther durfde niet te kijken, maar had het gevoel dat bij iedere stap de rode clitring zichtbaar was. Ze probeerde een beetje met haar knieën tegen elkaar te lopen, maar Donatien stak daar meteen een stokje voor. 'Geen X-benen maken, lieve, dat is zo onelegant. Laat de wind lekker tussen je dijen waaien.' Zich weer vreselijk bewust van zichzelf liep Esther door.

In de auto beval Donatien om de jurk weer uit te trekken, wat met heel veel moeite lukte, zo strak zat hij. Toen ze haar hoofd uit het textiel stak, zag Esther hoe Donatien weer een beetje van de stimulerende gel aan het uitsmeren was op duim en wijsvinger.

'Zo, tijd om je een beetje wakker te maken.' Nog voordat Esther ontsteld 'NEE!' had kunnen roepen, had Donatien haar arme, zo vreselijk gemartelde kittelaar alweer te pakken en ijskoud en gloeiendheet wisselden elkaar op de ondertussen bekende wijze af. Ook begon, nu discreet en eigenlijk wel heel aangenaam, het rubberen duo weer te gonzen.

Ze reden over een provinciale weg en half België moest ondertussen op de hoogte zijn van het feit dat er een dikke Mercedes rondreed met een prachtige naakte vrouw naast de chauffeur. Iedere passant toeterde, er werd gejoeld en duimen werden opgestoken. Esther had werkelijk het gevoel een stuk vee te zijn: een prijswinnende kalkoen die op een folkloristische feestdag op een boerenkar rondgereden werd. Het kostte haar al haar wilskracht om zich niet in foetushouding op te rollen.

Terwijl haar kut aangenaam lag te soezen op het ritme van het tril-ei, reden ze in een tamelijk grote stad een parkeerplaat op die naast een restaurant gelegen was.

'Heb je honger? Ik wel!'

Eén voordeel had de bemoeienis van Donatien wel: Esther viel fantastisch af, ze kwam door al dat gedoe nauwelijks nog aan eten toe.

'Nou en of! Ik heb na mijn ontbijt niets meer gehad!'

'Goed, dan gaan we hier eten,' zei Donatien, 'hier is je jas.' Weer was Esther op het verkeerde been gezet. 'Jas?' vroeg ze warrig en niet begrijpend.

'Ja, je jas. Weet je wel? Dat ding dat je de hele dag al aan- en uitdoet.'

'En mijn jurkje dan?'

'Doe die jas nu maar aan.' Esther begreep er niets van, maar ze deed het.

Donatien had een Indiaas restaurant uitgekozen. Terwijl ze naar binnen liepen, legde hij nogmaals uit dat hij vegetariër was. 'Ik kijk wel graag naar vlees, maar eten doe ik het niet,' grapte hij dubbelzinnig. 'Maar neem jij wat je wilt, ik ben niet zo'n zeikerd die daar aanstoot aan neemt.' Esther was in complete verwarring. Waarom droeg ze haar regenjas en niet het jurkje dat Donatien en zij zojuist gekocht hadden voor deze gelegenheid? Het antwoord kwam snel.

'Jij moet je nog wel even omkleden, lieve. Met deze woorden gaf hij haar het jurkje en haar telefoontje. 'Ik wil dat je naar de toiletten gaat en het jurkje aantrekt.'

Opgelucht haalde Esther adem: dat zou wel lukken.

'Het MANNEN-toilet, bedoel ik. En ik wil natuurlijk niet dat je je in een hokje verbergt.'

'Jezus nee, Meester! We worden eruit gegooid!'

'Ach welnee. En mocht dat wel gebeuren dan gaan we ergens anders eten. Er is hier ook een heel goed Thais restaurant.' Hij liet het ei iets harder trillen, nog steeds aangenaam en niet opdringerig.

'Ik wil dat je heel precies het volgende gaat doen: Ik wil dat je met jurk en telefoon naar het mannentoilet gaat. Dan trek je daar je regenjas uit en maak je een paar foto's van jezelf in de spiegel, zo sexy mogelijk. Zorg dat we later je nieuwste speelgoed en sieraden goed kunnen terugherkennen! Dan wil ik dat je net zolang wacht met aankleden totdat er iemand naar binnen gekomen is.'

'NEE!'

'Meer en meer straf, Esther. Ik heb het aantal keren geteld dat je vandaag "nee" geroepen hebt, en ik vrees dat mijn geduld weer op raakt. Ik snap het ook werkelijk niet: heel veel van mijn onschuldige spelletjes speel je dapper, sportief en soms zelfs enthousiast mee, en net als ik denk dat we een echt team geworden zijn, ga je ineens weer in de contramine. Morgenavond gaat er bij mij thuis een strafvoltrekking plaatsvinden waarbij alles wat je tot nu toe meegemaakt hebt kleuterschoolwerk was. En nu naar de plee!'

Esther begon te grienen. 'Je snapt het niet, Donatien. Ik kán dit niet, ik kan het gewoon niet meer.'

'Zou het helpen als ik de computer tevoorschijn haalde? Ze hebben hier WiFi. Je gegevens kunnen binnen vijf minuten op het Internet verspreid liggen. En als dat eenmaal gebeurd is, lieverd, dan zul jij de brokstukken nooit van je leven meer bij elkaar kunnen vinden, zo'n digitale explosie zal dat zijn. Dan ligt elk intiem detail van jou op straat en laat je je wel heel letterlijk in je kut kijken, snap je dat?'

Esther snapte het. Wat kon ze anders doen dan gehoorzamen? Terwijl haar hart in haar keel bonkte, liep ze met de jurk en telefoontje in de hand naar het mannentoilet. Haar voeten schoven met zo'n tegenzin voort dat het leek alsof ze door stroop waadde.

Eenmaal binnen slikte ze een paar keer, ademde diep in en met één oog op de deur trok ze in een soepele beweging haar jas uit, die ze netjes opvouwde en op de wastafel legde. In de grote wandspiegel zag ze zichzelf bewegen. Ondanks de krankzinnige situatie kon ze niet nalaten de gestalte die ze zelf was te bewonderen. De spiegel liet een elegante, goed gebouwde, zeer erotische verschijning zien, vond ze. Ze betrapte zich de laatste tijd wel vaker op dergelijke narcistische bespiegelingen. Ook weer zo'n voorheen onderdrukte kant van Esther die Donatien met foutloze intuïtie naar boven gehaald had?

Ze opende haar telefoontje en koos de foto-instelling. Wijdbeens, met haar heupen naar voren, keek ze zichzelf recht in het gezicht. Ze hield het toestelletje naast zich en schoot af. Ze draaide zich om, bukte zich en schoot tussen haar benen door. De grote, zwarte plak rubber die uit haar kont stak domineerde prominent het midden van de compositie.

Nu legde ze één been op de wasbak en fotografeerde de zo ontstane inkijk, compleet met roze koordje en felrode ring. De twee kleuren vloekten een beetje met de andere, intensere kleur roze van haar kleine schaamlippen en het blekere bruin-roze van de opgezwollen grote schaamlippen. Nee, het contrasteerde niet, realiseerde Esther zich, tegenwoordig heette dat anders. 'Ton sur ton', mompelde ze zacht. Ze moest waarachtig een beetje giechelen.

Precies op dat moment ging de deur open en kwam er een jongeman naar binnen die midden in zijn tred verstijfde, toen goedkeurend de lippen tuitte en, zonder zijn ogen van Esthers kut af te houden, uitriep: 'Fantastisch! Kick je daar op?' Esther hartslag was tot honderdvijftig gestegen, maar zoals vaker, was ze nu zover gedreven dat ze plotseling voorbij iedere mogelijke vorm van schaamte was geraakt.

Brutaal antwoordde ze brutaal: 'Ja jongen, als je zoveel moois te tonen hebt als ik, dan is het toch misdadig om dat allemaal bedekt te houden?'

'Amen to that,' bevestigde de jongen. Als Esther nu zou instorten was ze verloren. Dapper zette ze de aanval in.

'Zeg eens eerlijk: wat vind je van het geheel?'

'Ik zou hier en nu ter plaatse mijn vriendin aan de kant zetten voor een nachtje met jou!' Ondanks alles moest Esther weer giechelen. Ze maakt nog een foto van de man, trok toen het jurkje aan en sjorde aan de zoom totdat ze zeker wist dat de clitring niet zomaar zichtbaar zou zijn. In de spiegel zag ze dat haar tepels, inclusief de gouden tepelring duidelijk door de dunne stof te onderscheiden waren, maar zoals met zoveel andere dingen, de afgelopen weken, beschouwde ze dat alweer als een soort gepasseerd station. Urgentere en recentere vernederingen eisten haar aandacht op.

Was het inbeelding, of werd het in het restaurant een paar decibel stiller toen Esther langs de tafeltjes schreed? Omzichtig en proberend zo weinig mogelijk van haar anatomie te onthullen, schuifelde ze voort totdat ze tegenover Donatien stond. Ze slaakte een zucht van verlichting toen ze zat.

Donatien bekeek de vier foto's en gaf Esther het toestelletje glimlachend terug.

'Dat was spannend, niet? Hoe vond de jongeman het? Daar zit hij trouwens.' Esther keek op en wist een minzaam knikje te produceren. De jongen knipoogde terug op een moment dat zijn mooie vriendinnetje even naar haar eten keek.

'Het had zijn goedkeuring,' zei Esther eufemistisch.

Donatien riep de ober en ze bestelden. Donatien dronk jasmijnthee, Esther toch maar een glaasje droge witte wijn. Toen het eten geserveerd was, zei hij: 'Het zit er bijna op. Nog één klein dingetje en dan gaan we naar huis. Esthers hart sloeg alweer een keer of wat over. 'Wat voor dingetje?'

'Ik wil dat je, als blijk van waardering voor wat ik allemaal voor je doe, hier in dit restaurant nog een keer speciaal voor mij klaarkomt, zo aan deze tafel gezeten.'

'Nee!'

'En ik zal je daarbij helpen.'

'Nee, Donatien, nee!'

Donatiens bruine ogen keken bijna door haar heen. Heel zacht zei hij: 'Ik zal je morgen een straf geven die je nog lang heugen zal, reken daar maar op. En trouwens, ik denk dat je onderhand eigenlijk geen spoor van een eigen wil meer over hebt. Ik zet straks de apparaten aan en jij krijgt een orgasme, of je dat nu wil of niet. Je bent een seksrobot en je weet het.'

En zo was het. Die middag had Donatien zijn gelijk al bewezen door Esther naar orgasme na orgasme te jagen. Orgasmen die geen verlichting gebracht hadden, maar slechts frustratie, irritatie en uiteindelijk een diep gevoel van onbevredigdheid.

Angstig begon Esther te eten. Na een ontbijt van slechts een paar croissants met jam en een kan koffie, zou ze uitgehongerd moeten zijn, maar de gedachte aan wat Donatien op het punt stond te doen maakte dat ze geen hap naar binnen kreeg. 'Zet hem nu maar aan,' dacht ze, 'dan hebben we dat gehad en kan ik eindelijk eten.'

En, terwijl Donatien een hap van zijn linzencurry nam, begon ineens het ei te trillen. Het was zover. Even later voelde Esther ook de buttplug tot leven komen en danste ze op twee kunststof contactpuntjes. Het was onmenselijk moeilijk om min of meer onbeweeglijk te blijven zitten en net te doen of ze at. Ze wilde schreeuwen en tieren, ze wilde snikken en slikken en hikken. Ze wilde klaarkomen, maar Donatien had nog steeds de touwtjes in handen en hij liet haar alweer welbewust hangen tussen hemel en aarde.

In wanhoop liet Esther een hand naar haar schoot glijden en begon zich onder de tafel te vingeren. Tot haar verbazing knikte Donatien haar glimlachend en bemoedigend toe, waarna Esther, een beetje angstig steels om zich heen loerend, met dubbele energie haar clitoris te lijf ging. Warme rillingen trokken door haar buik naar boven en het kostte haar de grootste moeite om bewegingloos achter haar bord eten te blijven zitten. Ze keek naar niets meer, liet even het wit van haar ogen zien, schokte vanuit de heup naar rechts, naar links en terwijl ze haar kaken op elkaar geklemd hield, kwam ze, zwaar door haar neus ademend, inwendig schreeuwend, maar slechts heel zacht kreunend klaar. Ze ademde met een zacht, gekweld steunen uit.

Als een lekke opblaaspop zeeg ze ineen. Donatien applaudisseerde langzaam en geluidloos. Esther keek onopvallend naar de tafeltjes rondom. Had iemand het zien gebeuren? De jongeman keek op dat moment niet naar haar, maar zijn hand op tafel maakte een duim. Oh god! Hij had het zien gebeuren.

Het gebrom van de apparaten was stopgezet en nu kon ze eindelijk een hapje eten.

Na de hoofdmaaltijd kreeg Esther toestemming om naar het toilet te gaan (het damestoilet deze keer), waar ze haar ei mocht verwijderen. Met een zucht van verlichting hield ze het ding aan zijn koord vast, terwijl haar lang opgehouden water over het porselein klaterde. Terwijl ze op de po zat, boog ze zich naar voren om nog maar eens die vreemde, rode ring te bekijken die ze sinds die middag door haar meest kwetsbare anatomie droeg. Zou die ooit wennen?

12