De Furieuze Turnster 02

Bij deze wil ik Erocrat bedanken voor zijn nuttige commentaar.

Deze gedramatiseerde kroniek is gebaseerd op gebeurtenissen die werkelijk hebben plaatsgevonden en beschrijft de opmerkelijke liefde tussen een geterroriseerde vrouw uit de Duitse Democratische Republiek (DDR) en een onalledaagse Nederlander.

Om de privacy van mensen te beschermen, heb ik een aantal namen en feiten veranderd zonder het verhaal geweld aan te doen.

In dit hoofdstuk leren Barbara en Sven elkaar wat beter kennen en hebben ze heel vaak seks. Ze zijn beide ietwat dominant en exhibitionistisch.

§2.1 Nederland, eind april 1990.

Haar laatste woorden bleven doorklinken in mijn hoofd.

"Ik heb je echt heel erg nodig," had ze gezegd.

Deze woordkeuze kwam wat vreemd op me over. Was dit typisch Oost-Duits?

"Ik hou van jou, hoi," of zo, was iets dat ik eerder had verwacht.

In die tijd, vlak na de val van de muur maar nog voor de Duitse eenwording, was het lastig om te telefoneren in de DDR. Mobieltjes en internet waren er nog niet. Het telefoonnetwerk was uit de tijd van voor de oorlog en kon het plotseling sterk toegenomen telefoonverkeer niet aan. Internationaal telefoneren was zelfs een ramp te noemen. Er werd keihard gewerkt om het land op orde te krijgen, maar het zou nog een hele tijd duren voordat alles klaar was.

Schrijven was de beste manier om contact te houden. De post deed er één a twee weken over. Duits begrijpen ging mij nog redelijk af. Duits schrijven, is helaas iets waar ik uitgesproken beroerd in ben, maar nood breekt ijzer.

Mijn concentratie was waardeloos, slapen ging slecht en eten deed ik nog nauwelijks. Mijn gedachten waren alleen nog maar bij Barbara. Natuurlijk heb ik haar een dag na ons afscheid een brief gestuurd waarin stond, dat ik haar dolgraag nog eens wilde zien. Niet alleen vanwege de fantastische seks, maar ook omdat ik haar graag wat beter wilde begrijpen. Ze was bijzonder aardig en zat vol wonderlijke mysteries.

Waarom wilde ze scheiden van haar sympathieke man? Dat was onbegrijpelijk. Waarom was ze zo abrupt vertrokken bij onze eerste kennismaking? Dat begreep ik ook niet. Waarom was ze uit de nationale Olympische turnploeg van de DDR gezet? Dat moet toch een reden hebben. Hoe had ze verpleegster kunnen worden als ze niet mocht studeren? Vragen te over.

Soms spannen toeval en geluk samen. Een week nadat Barbara weg was, kregen mijn vrouw en ik een uitnodiging voor een bruiloft. Op de dag van de bruiloft had ik een klus, dus ik kon niet mee. Mijn vrouw ging alleen en zou na het bruiloftsfeest het weekend bij haar familie doorbrengen.

In een extra brief aan Barbara schreef ik brutaalweg, dat ik er vanuit ging, dat ze mij nog wel eens wilde ontmoeten en dat ik daarom een kamer had gereserveerd in een Duits stationshotel. Ongeveer halverwege tussen onze woonplaatsen. Wanneer ze niet kon of wilde, dan moest ze dat natuurlijk zelf weten, het was vrijblijvend. Mijn brief zou haar vermoedelijk wel op tijd bereiken. Haar antwoord zou echter niet op tijd terug zijn. Hoe dan ook, ik zou er zijn, dat beloofde ik.

Vier dagen later kreeg ik een lange brief van Barbara. Poste restante. Ze was er in de trein al mee begonnen. Haar handschrift was beroerd, maar het werd me snel duidelijk, dat het om een echte liefdesbrief ging. Barbara schreef, dat ze ziek van verlangen was om weer veilig weg te kruipen in de armen van haar grote sterke "Seebär." Was dit een hint naar een ietsiepietsie te veel spek op mijn buik? Of had het te maken met de kano? Ze was lastig te doorgronden.

In de enveloppe zaten tevens een paar recente professionele zwart-witfoto's van haar in een sexy turnpakje. Ze zagen eruit als een soort instructie foto's. Barbara was in allerlei lastige houdingen te zien. De foto's waren een tikkeltje erotisch, maar dat kan aan mij liggen. Op één foto stond ze, staand op haar handen, achterover gebogen, met haar voeten onder haar kin. Je moet het maar kunnen. Bij de foto's zat apart een briefje waarop stond:

"Damit du mich nicht vergisst."

Ze was klaarblijkelijk nog een beetje onzeker over mijn gevoelens voor haar. Daarover hoefde ze zich echter geen zorgen te maken. Inmiddels kon ze dat ook wel uit mijn brieven opmaken. Ze hoefde ook echt niet bang te zijn dat ik haar zou vergeten. Als ik ooit dement zou worden, dan zou haar furieuze blik, met die adembenemende, bliksemende, felle amber bruine ogen, tijdens mijn eerste ontmoeting met haar, het laatste zijn, dat uit mijn geheugen zou verdwijnen.

De foto's deden vermoeden, dat ze nog steeds aan turnen of gymnastiek of zo iets deed. Dat zou meteen ook verklaren hoe het kon, dat ze zo idioot lenig en sterk was.

Barbara bedankte me verder nog uitvoerig voor de mooiste dag van haar leven en ze wilde me zo spoedig mogelijk weer ontmoeten.

§2.2 West-Duitsland, mei 1990.

Zelf vind ik het prettig om er informeel bij te lopen. Normaal draag ik een trui en een spijkerbroek of, als het warm is en de omgeving het toelaat, helemaal niks. Vrouwen willen vaak een goed verzorgde man, gekleed in een net pak. De hernieuwde ontmoeting met Barbara vond ik heel belangrijk en dus was ik op mijn paasbest. Voor het hotel en een diner had ik wat geld gereserveerd en van mijn laatste centen had ik een retourtje naar het afgesproken station gekocht.

Het was een regenachtige dag. Bij aankomst was ik niet verbaast, dat Barbara al op het perron stond om me weer te zien :-) Haar jas lag, ondanks het weer, los over haar weekend tas. Ze had een heel kort zwart jurkje aan met blote armen en een diep decolleté. Een bijzonder onthullend jurkje. Door de dunne stof waren haar donkerpaarse satijnen bh en slipje goed zichtbaar. Haar fantastische lichaam was eveneens goed zichtbaar: gespierd en toch honderd procent vrouw. Een vrouw op oorlogspad. Ze zou me niet laten ontsnappen!

Barbara vloog op me af en besprong me meteen. De hernieuwde connectie van onze geesten had een explosie van puur geluk tot gevolg. Kussend, met haar benen om mijn heupen, haar armen om mijn nek en mijn handen onder haar billen, begroetten we elkaar. Met twee tassen om mijn schouder en Barbara zoenend op mijn heupen liep ik naar een gebouw met de toepasselijke naam "Stationshotel". Het was oud en kon wel wat onderhoud gebruiken. Houten vloer, versleten tapijten en pluche op de tafeltjes. Het was er wel schoon en netjes. Het afgesproken tweepersoonsbed in onze kamer was meer een soort lits-jumeaux, maar dat deerde ons niet.

Het leek me fijn om even te gaan zitten en wat te knuffelen, maar Barbara had wat anders in gedachten. Ze keek me broeierig aan en ontdeed me meteen van mijn kledingstukken. Die had ik voorlopig niet meer nodig zei ze. Daarna liep ze om me heen als een kleermaakster die me een pak moest aanmeten. Haar verovering werd geïnspecteerd. Haar ogen gingen langzaam over mijn naakte lichaam. Met een blik vol lust, werd ik visueel aangerand. Ze had moeite om van me af te blijven.

§2.3 Ketsen en kletsen.

"Ga op het bed zitten," commandeerde ze.

Het was me al eerder opgevallen, dat ze zich soms wat dominant gedroeg.

Barbara draaide zich van mij af en trok haar slipje uit. Ze draaide weer terug, zodat ik haar goed kon bekijken. Ze schoof de schouderbandjes van haar jurkje opzij en de zwaartekracht deed de rest. Ze kwam vlak voor me staan. Haar verticale glimlach was bijna op ooghoogte, maar werd door haar dichte zwarte gazon aan het zicht onttrokken. Barbara keek me uitdagend aan en zei:

"Je bent toch zo goed met bh's? Laat nog eens zien hoe je dat doet."

Krachtig trok ik haar tegen me aan. Met mijn neus in haar zwarte gevaren driehoek, kneep ik direct en ongemerkt haar bh open. De feromonen die in haar woest erotisch geur verscholen zaten, stroomde mijn lichaam in. Met moeite duwde ik haar weer van mij af.

"Let goed op," zei ik, terwijl ik haar aankeek en met mijn vingers knipte.

"Bh, bevrijd de borsten," riep ik bezwerend.

"Toe dan," zei ze.

"Ze zijn vrij," verzekerde ik haar.

"Mist," riep Barbara uit.

Ze liet provocerend haar bh vallen en draaide zich in de rondte met haar handen op haar hoofd en wat wiegelend met haar heupen en schouders. Haar borsten dansten. De bedoeling was glashelder. Ze sloeg het dekbed verder open en duwde mij ruw op mijn rug. Vervolgens kwam ze zelf half op mij liggen. Ze trilde over haar hele lichaam. Haar tepels waren stijf en mijn roede was keihard, iets dat mij altijd een heerlijk, machtig gevoel geeft.

We keken elkaar diep in de ogen. Ze straalde helemaal. Die fantastische heldere amber bruine ogen, samen met haar woest erotiserende geur. Ze was onweerstaanbaar. Elke cel in mijn lichaam werd door een onbekende kracht naar haar toegetrokken. Tot over onze oren verliefd begonnen we teder te zoenen. Veel rustiger dan bij de eerste keer in Nederland. Er was geen haast. We hadden bijna 24 uur. Met mijn handen woelde ik door haar haren en streelde al doende ook een oorlelletje. Haar adem stokte, haar lichaam trok samen en begon opnieuw te trillen.

Ze trok haar hoofd op, keek me onderzoekend aan en vroeg: "Hoe wist je dat? Ik heb dat nooit aan iemand verteld. Zelfs Walt (haar man) weet dat niet."

"Toen je bij mij logeerde kende ik jou helemaal niet. Wat je fijn vond wist ik niet en dat hoefde ik ook niet te weten. Pas op het grasveldje werd het me duidelijk, dat ik daar zo snel mogelijk achter moest zien te komen. Daar heb ik een paar dingetjes op jou uitgeprobeerd en ik heb goed opgelet hoe je reageerde. Met dat oorlelletje had ik pure mazzel. Er zijn nog een paar leuke dingetjes, die ik al weet over jouw lichaam... hier kan je niet tegen," zei ik.

Ze begon te giechelen en te kronkelen, terwijl ik haar in haar zij kietelde.

"Niet doen, daar kan ik niet tegen" riep ze.

"Dat zei ik," zei ik.

"Hier word je opgewonden van," zei ik en stak mijn paal door haar poort.

"Waarom weet Walt niet, dat aanraking van jouw oorlelletjes jou zo enorm opwindt?" vroeg ik. "Zoiets zou hij toch moeten weten?"

Barbara zei, dat Walt dat nooit had ontdekt en dat zij het hem nooit had verteld. Ze vond dat hij dat zelf moest uitvinden. Vreemd. Als je zoiets prettig vindt en je van elkaar houdt, dan vertel je dat toch?

Echt achterdochtig ben ik niet, maar naïef ben ik nou ook weer niet. Zou ze mij wel alles vertellen?

We bouwden de spanning langzaam maar zeker op tot we beiden op ontploffen stonden. Haar zwarte gat zoog mijn paal, mijn lichaam, het hotel en zelfs het hele heelal op. Liefde en extase bleven over, verder was er helemaal niets meer. We zweefden samen in een verrukkelijke leegte. Het was kort voor de oerknal.

De geslachtsdaad verliep nu anders dan enkele weken geleden op het grasveldje. Barbara was nu niet bezig om mij "klein" te krijgen, ze probeerde nu echt om zelf ook te genieten van onze samensmelting. Niet zo dat het egoïstisch werd en ze mijn behoeftes vergat. Integendeel, ze deed alles om mij ook te laten genieten. De enorme liefde die ik voor haar voelde probeerde ik over te brengen. Het ging mij er nu niet om, om haar een ongelooflijk orgasme te laten beleven, nee, ik wilde gewoon mijn liefde uiten. Onze vrijage was nu een uiting van liefde voor elkaar. Die liefde was heftig en dat was onze seks ook. We waren beide heel fit en we hadden beide grote controle over ons lichaam.

Barbara hield het bijna niet meer uit. Tijd om haar hoofd stevig vast te klemmen en nog een paar keer ruw door te stoten. Dat werd haar te veel. Ze begon hevig te schokken. Volledig kapot besloot ik zelf ook toe te geven aan mijn eigen lust. Heftig kwam ik klaar. Uitgeput, maar innig verbonden lagen we bij elkaar. Na enige tijd verbrak Barbara de stilte.

"Dat was echt heel fijn," zei ze een beetje beteuterd. "Jammer dat het voorbij is. Vorige keer hield je het veel langer vol."

"Hoezo voorbij?" vroeg ik verbaast.

"Je hebt nu je kruit verschoten," stelde ze vast.

"Veel zaad zal er vandaag niet meer uit komen, maar verder werkt alles nog prima," zei ik geruststellend. "We gaan de hele dag door."

Ik greep Barbara's hand en legde die over mijn piemel. Het leven keerde vrijwel direct terug. Al snel kon haar hand mijn groeiende erectie niet meer bedekken. Ze keek me blij verrast aan.

Drie oerknallen later viel Barbara in slaap. Met haar stevig tegen mij aangetrokken, viel ik zelf ook in slaap. Na een half uurtje werd ik wakker. Barbara was met mij aan het spelen. Ze had mijn ballen in haar ene hand en met haar ander hand werd mijn slurfje liefkozend gemasseerd. Af en toe werd er teder een kusje op gedaan.

Het slurfje werd plotseling minder elastisch en begon sterk in omvang en lengte toe te nemen. Barbara keek gebiologeerd toe en kreeg al snel door, dat ik wakker was geworden.

"Wat is dat toch een bijzonder leuk en mooi dingetje. Het is wonderbaarlijk dat zoiets zo groot kan worden. Ik kan daar wel altijd mee spelen," zei ze. De grote slurf kreeg nog een teder kusje.

"Sven? hoe kan dat?" Ze wees naar mijn halve erectie en ging verder. "Andere mannen houden het met mij nog geen minuut vol als ik ze wil laten klaarkomen en jij kan het langer volhouden dan ik en als je dan klaarkomt, dan kan je nog drie keer. Zoiets is toch onmogelijk?"

"Waarom ik dat wel kan, weet ik niet precies," zei ik. "Het schijnt te komen doordat de aanmaak van het hormoon prolactine, dat ontspanning regelt, wordt onderdrukt als ik erg opgewonden ben. Het komt dus deels door jou, want jij windt mij enorm op. Trouwens, ik kan nog veel vaker. Tien keer is ook geen probleem. Het is een zeldzame soort afwijking denk ik. Charlie Chaplin had dat ook. Het is gewoon een kwestie van je wil opleggen aan je lichaam. Jij kan toch ook vaker achter elkaar klaarkomen. Voor mannen gaat dat net zo als bij vrouwen denk ik. Een man heeft niet meteen nieuw zaad voor de daad, maar daar laat ik mij niet door tegenhouden."

Inmiddels kende ik het lichaam van Barbara aardig goed, maar van haar karakter wist ik vrijwel niets. Het leek mij langzamerhand hoog tijd om eens met elkaar te praten. Er waren een aantal onbegrijpelijke zaken, die om opheldering vroegen.

"Ben je vaak vreemd gegaan?" vroeg ik.

Barbara keek me begrijpend aan. Ze had kennelijk al eerder vragen verwacht. Ze vertelde me, dat ze al een paar keer eerder een avontuurtje had gehad. Het had haar geen bevrediging gegeven en ze schaamde zich er een beetje voor. Ze had het Walt wel opgebiecht en die had verdrietig gezegd, dat hij beter zijn best voor haar zou doen. Het had geen zin. Ze waren getrouwd, er was genegenheid, maar er was geen passie. Barbara zei dat ze liever had gehad dat hij haar in elkaar had geslagen. Dat begreep ik vast verkeerd en ik wilde vragen wat ze precies bedoelde, maar Barbara was me voor.

"Sven, ben jij al eerder vreemd gegaan"?

"Nog nooit," zei ik. "En als jij er niet was geweest, dan was het ook nooit gebeurd. Je hoort in scheiding te liggen, voordat je wat met een ander begint. Wat ik gedaan heb is niet netjes. Toch heb ik er geen spijt van. Ik hou nog wel van mijn vrouw, maar zij houdt niet meer van mij. Ze vindt mij een waardeloze nietsnut. Er is geen reden meer tot trouw. Onze verliefdheid was geen opzet, het overkwam ons en ik wilde die verliefdheid niet afwijzen of ontkennen. De daaropvolgende seks was onvermijdelijk. We moeten die vrouw, die naast ons lag toen we de eerste keer vreeën, wel heel dankbaar zijn."

"Hoezo?" vroeg Barbara verrast.

"Terwijl jij van alles deed om mij jouw verliefdheid duidelijk te maken, zat ik er onbenullig, passief en vol verlangen bij. Die dame zag dat wij smoorverliefd waren. Zij heeft mij de ogen geopend. Zonder haar hadden we nu niet samen in bed gelegen," zei ik.

Barbara keek begrijpend.

"Waarom wilde jij zo graag dat ik snel klaar kwam bij onze eerste keer? Dat was toch niet handig? Op die manier zou je er zelf niks aan gehad hebben," vroeg ik.

"Sven." Ze keek me met haar heldere amber bruine ogen strak aan en zei zachtjes: "Het ging juist wel om mezelf. Ik heb je nodig en daarom wilde jou iets geven, zodat je mij nooit, nooit, nooit meer zou kunnen vergeten."

Ik vertelde haar, dat ik hetzelfde van plan was geweest. Ze fluisterde mij toe, dat me dat dubbel en dwars was gelukt. Het stond onverwoestbaar in haar geheugen gegrift. We kusten en ik wreef liefkozend over haar venusheuvel.

"Het is jou ook gelukt," zei ik.

Op mijn vraag hoe het met haar man zat, antwoordde Barbara dat ze Walt al vanaf haar geboorte kende. Hij woonde tegenover haar en ze zaten bij elkaar op de kleuterschool. Toen het turnen serieuzer werd, kwam ze in een soort sportinternaat. Contact met jongens was verboden. Buiten het internaat kwam ze eigenlijk alleen Walt nog tegen. Hij was aardig en had haar altijd al leuk gevonden. Ze waren al heel jong getrouwd. Barbara had er niet goed over nagedacht. Ze kende nauwelijks andere jongens. Trouwen leek logisch.

Het grootste probleem was nog, dat Walt zo aardig was. Hij deed alles wat ze vroeg en daar kon ze niet goed mee omgaan. Ze wilde liever dat ze niks hoefde te vragen of te zeggen. Hij moest zelf het initiatief nemen, maar dat zat niet in hem. Zo was hij niet. Barbara wilde iemand die haar zei wat ze moest doen. Iemand die haar kon overtuigen, zelfs dwingen. Iemand die alles beter kon dan ze zelf kon. Iemand waar ze zich aan kon optrekken. Barbara kon moeilijk respect opbrengen voor mensen die minder goed in iets waren dan zijzelf.

Dat sloeg in als een bom. Een bom onder onze liefde. Mijn jongeheer kromp ineen. Mijn vrouw had geen respect meer voor mij en daarom was onze relatie voorbij. We waren alleen nog niet gescheiden. Het leek sterk op de situatie van Walt en Barbara. Zij had weinig respect voor Walt en lag al in scheiding.

De vraag of wij samen wel een toekomst hadden drong zich op. Barbara had op Olympisch niveau geturnd en had een respectabele baan als verpleegster. Ze zou zich ongetwijfeld een keer realiseren dat ik, vergeleken bij haar, een onbelangrijke man was. Iemand zonder carrière of status. Een man die niet helemaal goed in de samenleving past.

Tijdens het gesprek had ik met mijn hand in Barbara's paradijs rond gedwaald en gevoelige plekjes gekieteld. Met mijn andere hand had ik een van haar borsten gestreeld. Barbara was wisselend met mijn ballen en mijn knots bezig geweest. Ze had onmiddellijk gevoeld dat er wat mis was.

"Waarom is hij klein?" vroeg ze verontrust.

"Barbara we hebben een groot probleem. Je kan nooit iemand vinden die in alles beter is dan jij. Dat is onmogelijk. Je begrijpt toch wel, dat ik niet bij jou pas? Er zijn vast heel veel dingen, die jij beter kan dan ik. Jij bent in ieder geval veel leniger dan ik, jij kan Russisch en ik niet, jij bent verpleegster en ik niet en jij kan van bladmuziek zingen en ik niet. Er is vast nog veel meer."

"Sven, ik ben een beetje gestoord en dat weet ik," zei ze wat triest. "Bij jou is het anders. Ik kan het niet uitleggen, maar ik heb jou echt heel erg nodig. Meteen toen ik je voor de eerste keer zag wist ik dat al. Je bent ontzettend aardig, ongelooflijk slim, groot en sterk. Jij bent, iemand die mij met gemak kan onderwerpen, iemand die mij kan beschermen, iemand die niet over zich laat lopen, iemand die in mijn eigen repressieve land luid durft te zeggen dat onze regering niet deugd. Mensen luisteren naar jou als je wat zegt. Jij krijgt alles voor elkaar en je gaat je eigen gang zonder je te bekommeren om wat bemoeials daar van vinden."

Na een ogenblik stilte zei Barbara doodernstig: "Sven, ich brauche dich wirklich. Ohne dich werde ich in die Unendlichkeit abdriften."

Wat ze precies bedoelde met alles wat ze had gezegd begreep ik niet en het was vast overdreven, maar het was me wel duidelijk dat ze zeker wist, dat ik, haar Seebär, de enige was die bij haar paste. Barbara kon mij, ondanks mijn gebreken, absoluut niet missen. Haar vrouwenlogica luchtte me enorm op. We zouden wel zien waar het schip zou stranden.