De Gave. Deel 06

Dat had ik nu nooit geloofd, de echtgenote van een der meest religieuze gezinnen van het dorp gaat vreemd. Inwendig grijnzend en met veel moeite mijn gezicht in de plooi houdend, laat ik bij haar het onweerstaanbare beeld opkomen me te willen verleiden. Het voornemen straks bij haar vriendje te gaan verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ze vindt hem helemaal niet interessant meer en begrijpt niet wat ze ooit in hem gezien heeft. In de plaats daarvan zal ze morgen wel een voorwendsel vinden om me morgen te zien.

Als ze merkt dat ze mijn hand nog vastheeft, kleurt ze lichtjes en laat ze snel los.

"Excuseer." Zegt ze. "Ik was eventjes ver weg."

"Op een mooi plekje blijkbaar." Grijns ik.

Magda draait zich om zodat we haar verlegenheid niet zien. Ik doe haar opwinding nog meer toenemen.

"Kom tortelduifjes, zetten jullie je maar in de sofa." Zegt ze.

Veronique en ik zetten ons naast elkaar neer. Onwennig grijpt ze mijn hand vast.

"Willen jullie iets drinken?"

"Een mineraalwater." Zeg ik. "Ik moet rijden. Mijn moeder leent me nooit meer de wagen uit, als ze er achter komt dat ik ook maar een druppel alcohol drink achter het stuur."

"Een erg verstandige moeder heb je." Verklaart Magda.

Tersluiks kijk ik naar haar sensueel wiegend kontje als ze naar de keuken verdwijnt, me afvragend hoe het zou zijn om met moeder en dochter tegelijk het bed te delen.

"Je valt bij haar in de smaak." Fluistert Veronique me opgelucht in het oor.

Haar moeder komt terug met een dienblad met drie glazen. Terwijl ze mijn watertje neerzet kijkt ze me doordringend in de ogen en buigt zich overdreven voorover. Haar blouse valt open en er wordt me een royale kijk gegund op haar in een met zwarte kant afgezette beha gehulde borsten. Dan gaat ze zitten in een zetel rechtover ons.

"Wat zijn jullie plannen?" Vraagt ze dan.

"O, niet veel bijzonder." Antwoord ik. "We gaan een terrasje doen, wat wandelen en een kleinigheid eten. Daarna gaan we even bij mijn moeder langs."

"Ik hoop dat jullie het niet te laat maken." Zegt Magda Bloem. "Veronique, vergeet niet dat je morgen vroeg uit bed moet."

Ze richt zich naar mij en vervolgt dan. "Ze moet morgen met het koor naar de andere kant van de provincie. Ze komt pas laat in de namiddag thuis."

Veronique knikt, met spijt in het hart omdat ze er niet onderuit kan.

"Oh, wat jammer." Reageer ik. "Ik had je morgen graag naar de bioscoop meegenomen. Je weet dat ik je daarstraks aan te telefoon heb verteld dat ik tot volgende zaterdag met mama op vakantie ben. Ik kan je dus een hele tijd niet zien."

"Zes dagen zijn echt niet lang." Weerlegt Magda.

"Ik ben om vier uur zeker thuis. Ga je hier tegen dan zijn?" Vraagt Veronique.

"Ik bel Wim op van zodra je thuiskomt." Glimlacht Magda bij wie een plannetje aan het rijpen is om een aantal uren alleen met mij door te brengen.

Veronique kijkt me verliefd aan. "Dat zou prachtig zijn, mama. Zes dagen zonder Wim is een hele lange tijd voor mij."

"Waar is de tijd dat ik zo verliefd was." Lacht haar moeder.

Haar ogen hebben echter een eerder trieste uitdrukking. Ze denkt aan haar eigen ongelukkige huwelijk en is zelfs een beetje jaloers op haar dochter. De warme gevoelens voor mij wakker ik meteen een flink stuk aan. Ze begint ongemakkelijk op haar zetel heen en weer te schuiven en kruist en ontkruist voortdurend haar benen. Ze voelt zich schuldig en een beetje beschaamd omdat ze het vriendje van haar dochter wil verleiden.

"Veronique heeft zich laten inschrijven op de verpleegsterschool. Wat ga jij doen volgend jaar?" Vraagt ze met een geforceerde glimlach.

"Ik was eerst van plan een technische richting te volgen op de hogeschool." Zeg ik. "Maar mijn moeder heeft me overhaalt om voor een studie rechten te kiezen. Ik heb dus een maand langer vakantie."

"Heeft je moeder dat dan ook gestudeerd?" Vraagt Magda belangstellend.

Met mijn hulp is ze er nog voor ik mijn antwoord uitspreek ervan overtuigd dat ik een bovenste beste jongen ben en de beste partij voor haar dochter.

"Nee, mama heeft secretariaat gedaan. Maar ze werkt voor een groot advocatenkantoor." Antwoord ik.

"O, vandaar... Je bent dus al half geïntroduceerd in de sector." Knikt ze.

We blijven ongeveer een half uurtje zitten en praten over alles en nog wat. Ik vertel haar waar we wonen, van het paar appartementjes die we in de stad hebben en van de fantastische moeder die ik heb.

Zelfs zonder telepathische gaven hoor ik de alarmbelletjes afgaan in Magda's hoofd als ik haar vertel dat mijn ouders gescheiden zijn. Het hypocriete trutje zet haar man horens als een rund, maar heeft bezwaar dat het vriendje van haar dochter gescheiden ouders heeft. Een paar tellen later is ze echter bijgedraaid, met een klein zetje van mijn kant natuurlijk.

Na afloop van het gesprek gaat Veronique een jas op haar kamer halen. Ik informeer naar het toilet, niet omdat ik dringend moet maar wel om naar huis te bellen en mijn moeder te informeren dat we om een uur of zes langskomen.

Als ik in de woonkamer terugkom, legt Magda haar hand op mijn arm.

"Wim, mag ik je iets vragen?" Vraagt ze met afgewende blik.

"Natuurlijk."

"Wim, je weet dat Veronique een naïef en onervaren meisje is."

Ik knik.

"Ik weet dat het misschien ongepast of ouderwets klinkt, maar wil je haar alsjeblieft respecteren?... Je weet wel wat ik bedoel."

"Ik weet dat Veronique en ik samenhoren. We kennen elkaar nog niet lang hoewel wel al jaren met elkaar omgaan op school, maar we houden enorm van elkaar." Zeg ik. "Ik heb alle tijd van de wereld, omdat ik weet dat we elkaar niet zullen verlaten."

"Je bent een goede jongen. Ik mag je enorm graag." Zegt ze zacht.

Ze komt zo dicht bij mij staan dat ik de warmte van haar lichaam voel.

"Veronique is ons enig kind, en we hebben haar opgevoed om een deftig meisje te zijn." Gaat ze hees verder.

Ik knik begrijpend. Haar eigen gedachten zijn verre van deftig. Ik vraag me of ze die ook aan de dorpspastoor gaat opbiechten.

Indien Veronique niet op dat moment van de trap was gekomen, weet ik zeker dat ze me omhelsd zou hebben. In de plaats daarvan nemen we haastig afscheid.

Magda wuift ons vanuit de deuropening na als we in de auto stappen. Ik steek grijnzend mijn hand op. Ik weet dat haar slipje nu kletsnat is. Ze denkt niet meer aan haar vriend. Van zodra we wegrijden zal ze naar haar slaapkamer gaan om zich te masturberen, mijn beeld op haar netvlies gebrand.

"Jouw moeder is echt een vrouw naar mijn hart. Ik weet zeker dat we het heel goed met elkaar zullen vinden." Zeg ik enthousiast tegen Veronique.

"Ja, dat heb ik gemerkt." Mijn vriendinnetje zet net geen pruillip. "Soms leek het alsof je een afspraakje met haar had in plaats van met mij."

"Ach, overdrijf niet." Ik geef haar een kneepje in haar dij. "Ik vind het wel erg belangrijk goed overweg te kunnen met mijn toekomstige schoonmama. Trouwens, heb je gemerkt dat ze me bijna het hemd van het lijf vroeg?"

"Inderdaad ja. Ik vraag me af wat het was, gewoon pure nieuwsgierigheid of overbezorgdheid. Voor haar ben ik altijd twaalf jaar gebleven."

"Dat zijn moeders, altijd en overal."

"Het is niet dat we ruzie hebben of zo, maar ze zou ondertussen wel moeten weten dat ik me echt niet zal laten bedotten door wie dan ook."

In gedachten schud ik meewaardig het hoofd om haar naïeve zelfverzekerdheid.

"Nu moet ik nog kennis maken met je vader." Zeg ik.

Ik zie haar gezicht betrekken.

"Die zal je maar zelden te zien krijgen." Zegt ze. "Als hij niet aan het werken of aan het vissen is, zit hij op café. Hij bemoeit zich weinig tot niet met ons. Mijn moeder en hij leven al jaren in ruzie. Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom ze nog bij elkaar zijn."

Het is duidelijk een moeilijk onderwerp voor haar, dus laat ik het maar rusten.

Als ik bij het stadspark kom, vertraag ik een beetje.

"Zin in een wandeling? Het zijn de laatste weken echt warm weer." Vraag ik.

Als Veronique knikt, zoek ik een parkeerplaats.

Het daaropvolgende uur brengen we wandelend door. Dan stel ik voor ergens iets te gaan eten, maar Veronique heeft geen honger. Ze heeft wel zin in een ijsje. Toevallig weet ik een zeer gereputeerd Italiaans ijssalon vlak in de buurt.

Daarna rijden we naar huis. Het is ongeveer zes uur als we daar aankomen.

Natuurlijk wachten Claire en Mona ons bij de voordeur op.

Mona is gekleed in haar witte blouse en korte plooirokje dat nauwelijks tot aan haar kont reikt. Mama heeft een kort zomerjurkje aan dat de helft van haar bevallige dijen bloot laat. Natuurlijk valt Veronique een beetje uit de toon.

Ik neem me voor daar zo spoedig mogelijk verandering in te brengen eens we allen onder hetzelfde dak wonen. Het idee om een huisuniform, kort plooirokje en laag uitgesneden blouse, in te voeren voor de bevallige leden van mijn harem, flitst door mijn hoofd.

Nadat iedereen aan iedereen is geïntroduceerd, excuseert Veronique zich even om naar het toilet te gaan.

Mijn moeder feliciteert me met mijn keuze.

"Het is verdomd een knappe meid, en van nature uit erg volgzaam en meegaand." Zegt ze. "Dat is de droom van elke man."

Ik knik bevestigend.

"Meende je het, toen je vertelde dat ze maagd was? Dat kan ik me in deze losbandige tijden moeilijk voorstellen."

"Toch is het zo. Ze heeft zelfs nog nauwelijks met zichzelf gespeeld."

We horen het toilet doorspoelen.

Claire knipoogt vettig en buigt zich voorover.

"Straks gaat Mona ongetwijfeld een stel bebloede lakens in de was doen." Fluistert ze in mijn oor.

"Spijtig genoeg kan ik haar bloemetje maar eenmaal plukken." Zeg ik hoofdschuddend. "Dat zal niet voor vandaag zijn. Ik wil haar eerst nog wat kneepjes bijbrengen. Ze is wat geremd, weet je."

Veronique's terugkeer maakt een einde aan ons intieme onderonsje. Verlegen en onhandig glimlachend komt ze aan mijn arm hangen.

Claire nodigt ons uit in de woonkamer een glas te drinken.

We zetten ons neer in de zithoek bij de TV. Ik heb zin in een koffie. Veronique kijkt me even aan en wil hetzelfde. Mona verdwijnt in de keuken. Haar ultrakorte rokje wipt omhoog zodat duidelijk te zien is dat ze geen broekje draagt. Veronique kijkt haar stomverbaasd na.

Zonder mijn subtiele mentale manipulatie zou ze geschokt en verontwaardigd zijn weggegaan, nu is ze alleen maar verbaasd en opgewonden. Als ze me aankijkt knipoog ik grijnzend.

"Als je onder dit dak woont, zal je ook zo'n pakje dragen." Zeg ik.

Ik leg mijn hand op haar linkerborst en begin die te kneden doorheen haar blouse en beha. Veronique begint zwaar te ademen en te wriemelen in de zetel.

"We dragen allemaal zo'n pakje. We maken hem gek, meisje." Lacht Claire.

Ondertussen is Mona een thermos op het salontafeltje komen zetten. Ze kijkt belangstellend toe als ik me voorover buig en Veronique op de mond kus. Ik voel haar verkrampen. Teder streel ik over haar wang, terwijl ik de laatste restjes schroom en remmingen uit haar geest verdrijf.

"Het is in orde, je mag je laten gaan." Verzeker ik haar glimlachend. "We zijn een grote, liefhebbende familie. Tussen ons bestaan geen taboes, alles is veroorloofd."

Veronique kijkt me met halfgesloten ogen aan. De blos op haar wangen en haar gejaagde ademhaling verraden hoe opgewonden ze is.

Ik kus haar opnieuw. Ditmaal gaan haar lippen gewillig van elkaar. Onze tongen dansen wild om elkaar heen. Spontaan legt ze haar hand op mijn harde lul en streelt hem doorheen de stof van mijn broek. Ik voel de blikken van Mona en mijn moeder in mijn rug. Veel kan dat me echter niet schelen.

"Je hebt tenminste lekkere koffie gemaakt, Mona." Hoor ik Claire lichtelijk sarcastisch zeggen.

Enige seconden later laat ik Veronique los.

"Is dat zo?" Vraag ik. "Nou, dan hebben mijn blonde godinnetje en ik wel trek."

Mona schenkt ons beiden een kopje koffie in. Haar blouse valt zo ver open dat we haar stevige, getaande borstjes in hun volle glorie kunnen bewonderen.

Ondertussen is Claire een gesprek begonnen met Veronique.

"Ik heb begrepen van Wim dat je nogal in het kerkkoor actief bent?" Begint Claire.

"Ja, al sinds mijn zesde. Bijna al mijn vrije tijd werd er door opgeslorpt." Antwoordt Veronique.

"Dan moet je goed kunnen zingen. Dat heb ik nu nooit gekund." Lacht Claire.

"Ja, ik heb het altijd graag gedaan. Bovendien werd ik er aanvaard zoals ik was. Op school en zo ben ik altijd gepest geworden, zonder dat ik ooit te weten ben gekomen waarom."

Claire nipt van haar koffie en knikt bedachtzaam.

"Ja, dat gaat zo." Zegt ze. "Pestkoppen zoeken altijd een slachtoffer uit. Je hebt pech als jij het bent."

Mona is uit de keuken terug gekomen met een schaal gebakjes. Gretig buig ik me voorover.

"Aanvankelijk was ik een beetje kwaad op mijn vader dat ik naar het kerkkoor moest. Maar dat hield vlug op. Daar heb ik zelfvertrouwen en zelfrespect geleerd."

"Je komt dus blijkbaar uit een gelovige familie."

"Van de kant van mijn vader wel, ja. Mijn moeder vond alles goed, zolang ik haar maar niet te veel voor de voeten liep."

"Je moet blijkbaar niet veel van haar hebben."

Veronique schudt heftig het hoofd. "Nee, helemaal niet, maar mijn moeder gaat liever haar eigen gang. Mijn opa heeft altijd gezegd dat ze liever niet was getrouwd."

Mijn moeder knikt begrijpend.

"Heb je een grote familie?"

"Nogal, alhoewel we niet zoveel contact met elkaar hebben."

"Wim en ik hebben alleen elkaar." Zucht Claire. "Maar we betekenen wel alles voor elkaar."

"Hij betekent ook alles voor mij." Zegt Veronique hees. "Ik heb er alles voor over om het hem naar de zin te maken."

"Blij dat te horen."

Ik sta op om naar het toilet te gaan. Als ik terugkeer is het gesprek nog aan de gang. Ik laat de dames een paar minuten hun gang gaan en onderbreek hen dan.

"Claire, je hebt genoeg beslag gelegd op mijn liefje." Grijns ik, terwijl ik mijn hand uitsteek naar Veronique en haar uit de zetel trek. "Ik laat haar nu even mijn kamer zien."

Veronique lacht nerveus als ik de deur van onze kamer achter ons sluit.

"Eindelijk zijn we gans alleen. Hier heb ik al enkele dagen van gedroomd." Glimlach ik tegen haar.

Ik loop naar mijn bureau, rommel in een schuif en leg mijn fotoapparaat op het schrijfblad. Dan breng ik Veronique in de toestand die ik wil hebben. Veel hoef ik aan haar gedachten niet te prutsen. Ze is even opgewonden en geil als ik. Maar ze is op haar hoede, de waarschuwingen van haar moeder op haar hoede te zijn voor jongens, in het bijzonder van mij, klinken nog na in haar oren. De pesterijen op school hebben het zelfbeeld van Veronique geen goed gedaan, de verhalen en de woorden van haar moeder hebben echter een meer nefaste invloed gehad. Maar spoedig denkt ze er alleen maar aan zich volledig te geven aan mij, me te bevredigen en zich volledig te onderwerpen aan me.

"Ik heb ook voortdurend aan je gedacht." Zegt Veronique hees. "Ik heb voortdurend over je gefantaseerd. Ik ben zelfs een keer klaargekomen toen in van je droomde. Dat is me nog nooit overkomen."

"Je bent duidelijk verliefd, meisje." Grijns ik. "En ik meen te weten wie de gelukkige is."

"Ik hou van je, Wim. Je bent de afgelopen dagen geen moment uit mijn gedachten geweest." Zegt ze en opent haar armen. "Wil je me opnieuw kussen?"

Ik trek haar tegen me aan en kus haar nek. Zachtjes bijt ik in haar oorlelletje en kijk in haar ogen. Ik leg mijn rechterhand in haar nek en plant mijn lippen op de hare. Ze sluit haar ogen en haar tong glijdt in mijn mond. Haar borsten worden platgedrukt door mijn bovenlijf. Ik leg mijn handen op haar kont en druk haar buik tegen mijn harde lul.

"Wim, het is mijn eerste keer met een jongen en ik ben bang... Maar zou je met me willen neuken?" Hijgt ze.

"We hebben nog tijd genoeg voor dat. Ik heb aan je moeder beloofd dat ik geduld met jou zou hebben." Fluister ik, terwijl ik haar opwinding nog doe toenemen.

"Mijn moeder is hier niet, verdomme." Zegt ze, vermoedelijk de eerste vloek uit haar leven.

"Luister, ik heb een beslissing genomen." Zeg ik, over haar wang strelend. "Van zodra ik uit vakantie terugkom, gaan we naar de pastoor en het gemeentehuis. Ik wil zo snel mogelijk met je trouwen."

Sprakeloos kijkt ze me met grote ogen aan. Ik zet een stap achteruit.

"Doe je blouse uit... Laat me eindelijk eens dat prachtige lijf van jou zien."

Mijn lul barst bijna uit mijn broek, terwijl ik naar het fototoestel grijp.

Veronique heeft rode wangen, ditmaal van excitatie in plaats van schroom, als ze de knopen van haar blouse losmaakt. "Vind je me mooi, Wim?"

"Meisje, je hebt een droomlichaam." Grom ik, druk doende mijn camera in stelling te brengen. "Ik scheur je de kleren van je lijf als je nog lang talmt."

Giechelend gooit ze de blouse op mijn bureaustoel. Haar borsten deinen op en neer in een witte beha. Het kledingsstuk volgt de weg van de blouse. Veronique legt haar handen onder haar borsten en kromt haar rug. Snel na elkaar neem ik twee foto's.

"Vind je mijn borsten werkelijk mooi, Wim?" Vraagt ze. "Ik heb het altijd maar twee dikke joekels gevonden, waar de mannen alleen maar naar staren."

"Ja, enorm mooi. Je bent mijn droomvrouw." Stel ik haar gerust.

Ik pak haar handen vast en trek ze van haar borsten, die ondanks hun omvang stevig vooruit priemen, de eerder kleine, donkerroze tepels wijzen als kleine vingertjes in mijn richting. Zachtjes begin ik hen te strelen, mijn duimen wrijven over haar tepels. Veronique ademt sissend in en kreunt zachtjes.

"Je hebt de mooiste borsten die ik ooit heb gezien." Zeg ik.

Het is niet de eerste keer dat ik dit zeg, maar ditmaal is het gemeend. Ik zuig afwisselend aan haar tepels. Ze legt haar armen op mijn schouders en trilt op haar benen. Als ik ophoud staan haar borsten vol zuigplekken.

Ik neem opnieuw mijn fototoestel. "Kleed je nu maar helemaal uit."

Veronique schopt haar schoenen uit en doet haar pantalon naar beneden. Als ze alleen maar in een witte katoenen onderbroek staat, vraag ik haar even op te houden zodat ik een paar goede shots kan nemen.

"Kijk met je zwoelste blik in de camera en doe je slipje uit." Grom ik op het kleine scherm starend. "Verdomme liefje, je bent een geboren fotomodel."

Veronique doet wat haar gevraagd wordt en stapt traag uit haar broekje. Ik laat haar even rechtop staan met de handen naast het lichaam. Ik neem een foto en leg het apparaat dan weg. Veronique glimlacht me tegelijk uitdagend en onderworpen toe, trots dat ze zich zo aan haar vriendje durft te tonen.

Ik zet me op mijn knieën voor haar neer om genietend de scherpe, zoete muskusgeur van haar geslacht op te snuiven. Ze scheert zich niet, maar haar poesje is slechts licht behaard met een vachtje van dezelfde kleur als haar hoofdhaar. De haartjes voelen zacht en zijdeachtig aan als ik er met mijn vinger langs streel. Haar teer uitziende schaamlipjes zijn rood en gezwollen, nat van het genotsvocht dat al rijkelijk uit de maagdelijke snee vloeit. Bovenaan is het knopje van haar clitje duidelijk te zien.

"Jij hebt duidelijk zin in een beetje actie." Glimlach ik.

"Ja." Zucht Veronique hees.

"Ga op de rand van het bed zitten, leg je achterover en doe je dijen wijd open." Beveel ik. "Ik wil een foto van je grotje terwijl het nog ongerept is."

Mijn blonde godinnetje gaat in de aangewezen positie liggen. Haar kutlipjes wijken uiteen als de blaadjes van een openbloeiende bloem. Ik kijk recht in haar bloedrode, druipende grotje. Achterin zie ik het dunne membraan van haar maagdenvlies. Met trillende vingers doe ik haar kutlipjes wat van elkaar en neem een foto. Daarna kleed ik me snel uit.

Veronique kijkt met grote ogen naar de drieëntwintig centimeters van mijn stijve lul. Ik weet wat ze denkt. Hij is veel groter en dikker dan zij eerst heeft gedacht. Inwendig verkrampt ze een beetje als ze aan de pijn denkt als hij voor de eerste keer in haar strakke poesje zal worden geschoven.

"Wim, ik weet niet of je dat ding ooit in mij zult kunnen steken. Hij is zo groot." Zegt ze met benepen stemmetje.