Een avond bij Egidius Mallegrom

Dit is mijn langste verhaal tot nu toe. Ongeveer 2/3 is sfeersetting en beschrijvingen. Niet een verhaal voor als je even snel naar de seks wil skippen. Veel plezier en ik hoor graag feedback van degenen die het helemaal hebben gelezen.

De limousine maakte nauwelijks geluid toen hij afremde voor het landhuis. Noor, met een fluitje champagne in haar hand, keek door het raampje en keek uit op een enorme villa zoals je die normaal alleen in films zag. Geheel opgetrokken in witte steen, met gotische pilaren en een enorme trap die naar een zware deur leidde. Ze kon er niets aan doen, maar ze voelde een kriebel van spanning in haar buik. Ze keek nog even voor de laatste keer op de uitnodiging die ze naast haar had liggen. In sierlijke letters stond daar de aanhef, alleen haar voornaam weliswaar, een opmerkelijk informele stijlbreuk die contrasteerde met de verdere formaliteit van het geformuleerde:

"Indien het u schikt zou mijn werkgever, Dhr Egidius Mallegrom, u willen verwelkomen, aanstaande zaterdag voor een diner met een aantal gelijkgestemden, waarin u in gelegenheid wordt gesteld om, tot wederzijds plezier, namens het gehele land, uw dankbaarheid te tonen voor zijn bijdrage aan 's lands veiligheid, zorgsysteem, onderwijs en economie. Namens Dhr Mallegrom benadruk ik met klem dat dit zal geschieden op geheel vrijwillige basis, dat u zich op geen enkele wijze verplicht hoeft te voelen hieraan deel te nemen en u te allen tijde in staat zult zijn deelname op te schorten, of te onderbreken, zonder enige opgaaf van reden. Vanzelfsprekend wordt volledige discretie gevraagd en geboden.

Indien u deel wenst te nemen, zal onder andere een maaltijd voor u verzorgd worden, alsmede andere zaken. U kunt uw interesse kenbaar maken door het bijgevoegde nummer te bellen, waarna u met mij persoonlijk verbonden zult worden.

Wij hopen u te mogen verwelkomen.

Met de meeste hoogachting

Martin van der Steen

Persoonlijk assistent van Dhr Egidius J. Mallegrom"

Noors eerste reactie was er één van ongeloof geweest, maar daarna was ze in de lach geschoten en had ze het bijgevoegde nummer gebeld met het idee zichzelf quasi-serieus aan te melden. Ze had verwacht een vriend of vriendin aan de lijn te krijgen maar de telefoon werd opgenomen door Martin van der Steen. Zelfs toen was ze nog meegegaan in wat ze vermoedde dat een grap was: dat ze de partner van een vriendin die zich voordeed aan de lijn had en ze had lachend ingestemd en een tijd afgesproken dat de limousine haar kon komen ophalen, in de veronderstelling dat ze er voor zaterdag wel zou ontdekken wie er precies achter zat.

Maar de zaterdag was gekomen en niemand had zich bekend gemaakt. Pas toen er aangebeld werd en een man in chauffeurspak en witte handschoenen voor haar deur stond had ze beseft dat het wellicht toch geen grap was geweest. Egidius Mallegrom stond bekend als een excentriek man en dit soort acties zouden helemaal niet te absurd zijn voor hem. En voor ze het wist zat ze in de limousine met een glas champagne in haar hand zich af te vragen waarom ze überhaupt ingestapt was.

De gehele rit, van haar huis tot aan het landhuis waren er allerlei scenario's door haar hoofd geschoten over het waarom en hoe van de zaak, maar ze had geen antwoord gevonden in haar overpeinzingen. Maar de zin die in de uitnodiging, die ze in haar haast nog mee had genomen, er voor haar uitsprong was dat ze zich: "...op geen enkele wijze verplicht hoeft te voelen hieraan deel te nemen en u te allen tijde in staat zult zijn deelname op te schorten, of te onderbreken, zonder enige opgaaf van reden". Dat gaf haar voldoende zekerheid om hier toch mee door te gaan.

Toen de limousine eenmaal gestopt was, kreeg ze niet eens de kans om zelf het portier open te maken. Een bediende in een livrei was haar voor en hielp haar hoffelijk de limousine uit. Noor keek even snel om zich heen en het leek of ze naar een perfect gechoreografeerde dans keek, want tegelijkertijd werden er enkele andere dames uit limousines geholpen die uitgelijnd voor de trappen stonden.

Ze wisselde een blik met de vrouw die naast haar stond, lang, blond en met perfecte make-up en een stijlvolle zwarte strapless avondjurk en meteen voelde Noor zich enorm underdressed. Ze droeg een spijkerbroek, gympen en een wit t-shirt. De jurk van de vrouw naast haar, de chauffeur, de bediendes, allemaal leken ze gekleed voor een gala-diner. Haar ongemakkelijke gevoel werd nog eens verstrekt toen de blonde vrouw vriendelijk naar haar lachte, maar daarna enthousiast zwaaide naar iemand die bovenaan de trap verschenen was. Toen Noor haar blik volgde zag ze een man in een perfect gesneden blauw maatpak daar staan, en terugzwaaien. Het werd er allemaal niet beter op.

De vrouw met de strapless jurk liep de trap op en heel even voelde Noor zich wat beter toen ze zag dat deze blijkbaar niet gewend was om op hoge hakken te lopen, want het geheel zag er niet al te gracieus uit. Noor volgde haar even met haar ogen tot ze zag dat ook de andere vrouwen de trap op liepen. Dat gaf haar wel een wat opgeluchter gevoel, want de andere drie vrouwen die ze zag waren geen van allen zo chique gekleed als de eerste vrouw.

Van de eerste vrouw zag ze alleen maar dat het een vrij stevige dame was, met dik blond haar dat in een vlecht op haar rug hing. De vlecht was zo lang dat deze bijna haar forse billen raakte. Ze droeg een blauwe zomerjurk, tot halverwege de knieën.

De tweede vrouw was donker van haar en huid. Ze was jonger dan de eerste vrouw, droeg haar haar in korte dreadlocks en net als Noor droeg ze een spijkerbroek en een t-shirt in alle kleuren van de regenboog. Met een soepele gratie nam ze enkele treden tegelijk en haalde de andere twee vrouwen in zodat ze de man in pak hartelijk kon begroeten.

De laatste vrouw liep beduidend langzamer, maar zij was de meest opvallende verschijning. Ze was klein, maar leek wat groter door de hoge hoed die ze op haar hoofd had. Haar haar vielen in twee staarten tot op haar schouders, één was fel groen, de andere fel roze. Ze droeg een zwarte jurk die regelrecht uit een kostuumdrama leek te komen, met strikjes en frutsels op de mouwen. Toen ze bewoog reflecteerde het zonlicht op de top van de jurk, waar gladde zwarte kralen en knopen op bevestigd waren. Het leek bijna alsof ze over elke traptrede die ze nam nadacht, en met voorbedachte raden haar voeten, in laarzen gestoken, neerzette.

De drie vrouwen die voorop liepen begroetten de man bovenaan enthousiast, de stevige vrouw omhelsde hem zelfs en gaf hem drie dikke kussen op de wang. De andere twee leken wat pret te hebben om de plotselinge verlegenheid van de man. Toen de vierde vrouw, die in de zwarte jurk, langskwam knikte ze hem alleen maar toe, en hij, en de andere vrouwen knikten terug, alsof er een onuitgesproken no-touch regel tussen hen was. Daarna liepen de vier vrouwen door en gingen de grote deur achter de man in het pak door.

Noor wist even niet wat ze moest doen, maar ze hoefde ook niets te doen. De man in het pak liep de trap af en naar haar toe. Hij glimlachte net zo vriendelijk als hij tegen de andere vrouwen had geglimlacht en stak zijn hand ter kennismaking naar haar uit. "Welkom, Noor," zei hij.

Noor schudde gedachteloos zijn hand. "Hoe weet u wie ik ben?", vroeg ze hem.

"De andere dames ken ik allemaal al minstens drie jaar. Jij was de enige nieuwe persoon dit jaar. En ik heb de uitnodiging zelf verstuurd. Mijn naam is Martin van der Steen. Ik ben de PA van Egidius. Hij zei dat je zou komen en ik twijfelde niet aan hem. Dat heb ik al jarenlang geleden afgeleerd."

Noor voelde zich wat verward. "Meneer Mallegrom wist dat ik zou komen?"

Van der Steen knikte. "Ja. Ik snap hoe je je voelt. Ik vind het soms ook griezelig hoe hij kan denken. Maar goed, misschien moet ik wat uitleg geven, terwijl we naar binnen gaan?"

Van der Steen bood haar hoffelijk zijn arm aan en Noor haakte de hare er in. Langzaam leidde hij haar naar boven. "Wat weet je al van Egidius Mallegrom?"

"Uhm, hij is heel erg rijk," wist Noor uit te brengen. "Rijk geworden met aandelen. Hoe rijk hij precies is, weet ik niet."

Er klonk een kort, schamper lachje naast haar. "Bij lange na niet zo rijk als hij zou kunnen zijn. Nadat hij eenmaal een aardig fortuin binnen had gehaald met speculeren is Egidius gaan werken voor non-profit organisaties en voor de overheid. Hij helpt hen...tja hoe leg ik het uit...Heb je ooit een film gezien van Sherlock Holmes?"

Noor wist niet goed wat ze hierop moest zeggen. Ze zei dus niks, maar dat was ook niet nodig, want van der Steen ging gewoon door met praten. "Je ziet dan dat die door middel van één detail een hele gedachtestroom kan spuien, die dan uiteindelijk ook blijkt te kloppen. Ik bedoel, hij ziet aan het soort knopen dat iemand aan zijn blouse heeft dat hij die ochtend aardbeienjam heeft gegeten van een bepaald merk, wat alleen te krijgen is in één winkel en tegelijkertijd ziet hij een lichte transpiratie waardoor hij kan beseffen dat hij gefietst heeft en dus op maximaal anderhalve kilometer van deze winkel afwoont, vermoedelijk in een huurhuis want mensen zoals hij huren en kopen niet?"

Deze woordenstroom vloog zo snel over van der Steens lippen dat hij hem waarschijnlijk vaker gebruikt had. "Ja," zei Noor, "ik snap wat je bedoelt."

"Sherlock Holmes is een verzonnen figuur. Egidius Mallegrom is echt, al heeft hij wel een naam die rechtstreeks uit een misdaadroman lijkt te komen. Maar hij kan dus wat Sherlock Holmes kan. Hij gebruikt zijn deductische gaven om de overheid te helpen. En soms bedrijven die iets willen ontwikkelen. Zo weet hij waarschijnlijk ook wie hij moet uitnodigen voor avonden zoals dit."

Hierna zweeg hij even en vervolgde toen op langzamere en ook somberdere toon: "En toen kwam het ongeluk..."

Dat herinnerde Noor zich nog wel, ja. Het was een jaar of tien geleden gebeurd. Het was een flink ongeluk geweest, waarbij enkele doden waren gevallen en waar Egidius ernstige brandwonden had opgelopen, plus permanent in een rolstoel terecht was gekomen. Sindsdien kwam hij nog maar zelden buiten, maar het officiële statement van zijn woordvoerder was dat zijn verstand op geen enkele manier aangetast was. En hij scheen wonderbaarlijk goed van stemming te zijn, ondanks zijn verminkingen.

Noor wilde de vraag stellen wat ze nu precies hier kwam doen, maar toen ze opzij keek zag ze een trieste blik op van der Steens gezicht. Ze besefte opeens dat deze man niet alleen de persoonlijke assistent van Egidius was, maar ook een vriend. De Dokter Watson van zijn Sherlock Holmes. Toen hij merkte dat ze naar hem keek herpakte hij zich snel en de trieste blik maakte plaats voor een optimistischere glimlach, die deels gefaket leek. "Maar goed, eerst gaan we eten. Ik weet zeker dat het je zal bevallen. We hebben rekening gehouden met je allergie voor noten en het feit dat je niet van varkensvlees houdt. Iets wat je trouwens met Egidius gemeen hebt, die houdt er ook niet van."

"Zal Egidius....ik bedoel Meneer Mallegrom met ons mee-eten?" vroeg ze.

Van der Steen schudde zijn hoofd. "Nee, Egidius wil liever niet dat mensen hem zien, zeker niet vrouwen, hoewel hij wel ontzettend veel houdt van het kijken naar vrouwen, als ik eerlijk ben. Dus hij zal op een manier wel aanwezig zijn."

Inmiddels waren ze bovenaan de trap gekomen en liepen ze achter de andere vrouwen aan. De vrouwen waren in een gesprek met elkaar, alsof ze elkaar al jaren kenden. Alleen het jongste meisje, die met de hoed op, liep wat achteraf en mengde zich er niet in. Ze leken precies te weten waar ze heen moesten, want er was verder helemaal geen personeel aanwezig, buiten de chauffeurs en de bedienden die buiten waren gebleven. Ze sloegen een hoek om en Noor hoorde een zware deur openen.

"Ja," verwoordde van der Steen haar gedachten, "ze voelen zich hier helemaal thuis, zelfs Alexa. Hopelijk jij ook binnenkort. Zullen we ook aanschuiven?"

Noor zei niets, maar liep wel met hem mee. Toen ze de deur opende had ze verwacht dat ze een ruime balzaal binnen zou lopen, met een lange tafel, gedekt met zilveren bestek, glazen van kristal en luxe borden en wederom allerlei lakeien die de meest mooi opgemaakte etensschalen zouden opdienen, maar de kamer had iets huiselijks. Er stonden allerlei soorten banken, met zachte kussens en een grote ronde tafel met zes stoelen. Op de tafels stonden zes borden overdekt met cloches, een aantal karaffen en decanters waar water, witte en rode wijnen inzaten, of mogelijk druivensappen. Verder was de kamer leeg, maar er klonk zacht pianomuziek, zo perfect van geluidskwaliteit dat Noor onbewust de pianist zocht, maar er was geen muzikant in de kamer te ontdekken.

Alle andere vrouwen liepen rechtsreeks naar één van de stoelen en gingen, zonder zich erg veel aan te trekken van eventuele etiquette, zitten. Van der Steen knikte Noor vriendelijk toe en gebaarde naar één van de stoelen die nog vrij was en nam zelf plaats op de vrije stoel ernaast.

De oudste vrouw, die met de lange blonde vlecht, tilde de cloche van haar bord en een wolk van damp ontsnapte er onder uit. Ze snoof diep. "Ahhh, weer precies goed, Martin. Hoe doen jullie dit toch?"

Van der Steen lachte hardop: "Beroepsgeheim, Carlijn. Dus ik kan het je niet vertellen."

"Oh," zei de vrouw op een hoge toon, "wat onaardig van ons allemaal, we hebben een nieuwe gast in ons midden. Hoi, lieffie," zei ze op hartelijke toon en ze stond op om Noor de hand te schudden. "Ik ben Carlijn. En jij bent de nieuwe Vanessa?"

Noor moest er vast dom uit hebben gezien toen ze met haar ogen knipperde en haar mond een paar keer open en dicht deed voor er geluid uitkwam. "Ik ben Noor."

Van der Steen kwam haar te hulp. "Noor is hier inderdaad in de plaats van Vanessa. Vanessa is inmiddels verloofd en heeft zich dus teruggetrokken uit deze bijeenkomsten. Dus we hebben Noor gevraagd deel te nemen."

"Ah," antwoordde Carlijn, "ik had al het vermoeden dat vorig jaar haar laatste keer zou zijn. Nou ja, het is niet de eerste die ik zie gaan, en ze zal ook niet de laatste zijn. Ik ben hier de oudgediende, haha. Maar goed, welkom bij de club, Noor. Heeft Martin je al voorgesteld aan de anderen? Nee? Martin, wat ben je toch een hork. Dat arme kind weet niet wat haar overkomt."

Noor schatte Carlijn niet heel veel ouder in dan zijzelf was, dus "dat arme kind" genoemd worden kwam haar een beetje vreemd voor. Maar Carlijn was zo open en hartelijk, misschien zelfs wel moederlijk dat ze er moeilijk boos om kon worden. Ze ratelde lekker door: "Dat daar, die dame in de avondjurk die altijd overdressed hier verschijnt is Nathalie. Komt hier ook al een tijdje. Naast haar, de donkere dame, niet politiek correct gezegd, is Ilena. Zij is na mij de langste deelneemster. Alexa, die daar zit, gekleed alsof ze één van Dracula's bruiden is, is na jou ons jongste lid. In leeftijd is ze zeker het jongste, ze is achttien....maar dat is ze al drie jaar, dus hoe oud ze nu precies is weet ik niet. Maar ze komt dus al drie jaar."

Iedereen lachte even, inclusief het meisje dat Alexa werd genoemd en Noor zelf. Maar nog steeds had ze totaal geen idee waar ze nu precies terecht was gekomen.

"Laten we gaan eten," zei Van der Steen, "Smakelijk allemaal. Noor, we weten van je notenallergie, dus je kunt veilig alles eten wat we jou serveren. Maar ieder gerecht dat hier geserveerd wordt, is helemaal afgestemd op de wensen en smaken van degene die gaat eten. Dus hoe verleidelijk ook, misschien is het niet verstandig om van andermans bord te eten. Letterlijk, bedoel ik dat."

Iedereen die dat nog niet gedaan had nam de cloche van haar bord. Op elk bord lag een ander gerecht. Naast haar had Van der Steen een heerlijk ruikende entrecote op zijn bord, met gepofte aardappel en haricoverts, Alexa, werd sushi geserveerd. Zelf had ze een wrap, klaargemaakt op de manier die ze zelf ook altijd deed: met zalm, paprika, rozijn, stukjes appel, maïs en enkele kruiden....in precies de goede verhouding.

"Bon appetit," zei Alexa tegen haar en elegant bracht ze met twee eetstokjes een stukje sushi naar haar felrood gestifte lippen.

"Doe niet zo overdreven, Alexa," zei Carlijn op milde toon. Carlijn zat warempel achter een typisch Hollandse stamppot met een rookworst. Alexa knipperde alleen maar even koket met haar ogen en lachte, waar Carlijn ook weer om moest lachen.

De hele sfeer was gemoedelijk. Hoewel de andere vrouwen en Van der Steen elkaar al minimaal drie jaar kenden voelde Noor zich eigenlijk meteen thuis. Carlijn had de anderen voorgesteld met een paar korte woorden, maar al snel vroeg iedereen beleefd naar haar leven. Zo vertelde Noor dat ze sportinstructeur was, dat ze op het moment vrijgezel was, maar wel ingeschreven stond bij een datingsite. Het bleek dat Ilena op dezelfde site ingeschreven stond, maar er niet zo tevreden over was. Ze wisselden enkel hilarische eerste date verhalen uit, waarna Ilena wel liet doorschemeren een keer op date te willen met haar. Alexa sprak vervolgens openlijk over haar account op fetlife, de site voor kinky seks en niemand keek er echt van op. Carlijn hield een uitgebreid verhaal over haar man en kinderen, ze bleek de enige van het gezelschap te zijn die getrouwd was op dit moment. Nathalie bleek een vrij hoge functie in het bedrijfsleven te hebben bekleed, maar was daarmee gestopt om een eigen kledinglijn te beginnen, die ze via een webshop verkocht. Van der Steen was de enige die niets over zichzelf vertelde, maar hij luisterde beleefd. Hij bleef op de achtergrond, maar niet te min werd hij niet genegeerd. Naar Noor, die hier voor het eerst was, gedroeg hij zich als een perfecte heer. Het eten dat geserveerd was, was smakelijk en voldoende, zonder dat iemand het gevoel kreeg te vol te zitten, maar de conversatie verliep natuurlijk, op geen enkele manier gesmeerd met alcohol. In de karaffen bleek alleen sappen en water te zitten. Slechts één keer werden ze onderbroken, toen een aantal bediendes de lege borden kwamen afruimen en een keur aan zowel ijs als chocolade op tafel neerzetten ter dessert. Noor had geen enkel idee hoelang ze hier precies zat, maar toen ze op haar horloge keek, zag ze dat er enkele uren verstreken waren. Tijdens een natuurlijke stilte in het gesprek vroeg Van der Steen opeens: "Is het tijd dat ik me ga terugtrekken, dames?"

De dames wisselden een blik met elkaar en opeens hing er een vreemde spanning in de lucht. "Ja, Martin," zei Nathalie. "Ik denk wel dat het tijd is. Fijn dat je ons ontvangen hebt."

Van der Steen stond op van tafel, depte zijn mond nog met een servet (voor de vorm) en knikte toen. "Noor, dan nu waar je hiervoor bent. Het zal je vanzelf duidelijk worden. Ik wil benadrukken dat je elk moment naar huis gebracht kunt worden, je hoeft het maar te vragen. Maar volgens Egidius zul je dat niet vragen. Ik wens jullie veel plezier."

En met deze woorden draaide hij zich om en liep de deur uit. Carlijn pakte Noor bij de arm. "Volg mij maar, lieffie."

Carlijn leidde hen naar wat Noor eerst dacht dat een blinde muur was, maar waar blijkbaar toch een deur inzat. Deze leidde naar een gang waarbij er twee deuren links zaten, twee deuren rechts en één op het doodlopende einde. Carlijn wees met een ondeugende blik in de ogen naar de laatste deur, achter in de gang. "Dat is de jouwe, lieffie. Neem het er lekker van en voeg je dan weer bij ons." Zelf verdween ze in de eerste deur links. Ook de anderen verdwenen allemaal achter één van de deuren, nadat ze wat blikken met elkaar hadden uitgewisseld.

Noor wist nog steeds niet wat er allemaal aan de hand was, maar tot nu toe was het een zeer geslaagde avond geweest. Wat kon er nu gebeuren? Slechts heel even speelde door haar hoofd dat niemand wist dat ze hier was, maar de hele avond was zo ontspannen geweest dat dit haar totaal niet verontrustte. Ze opende de deur en stapte binnen.

Ze kwam een doodnormale badkamer binnen. Een douchecabine in de hoek, een spiegel aan de wand, ongetwijfeld om te vertellen dat zij de mooiste van het land was, en plank met handdoeken en allerlei toiletartikelen. Het enige vreemde was dat er geen slot op de deur zat. Noor was niet echt preuts als het op douchen aankwam, na het sporten was ze gewend dat ze soms met anderen samen moest douchen. Dus bijna uit reflex begon ze zich uit te kleden en voor ze het wist stond ze al onder de douche. De douche was meteen op een aangename temperatuur, al was er een klein probleem met de ventilatie waardoor ze heel even omgeven werd door dikke stoomwolken die haar het zicht ontnamen. Ze waste haar haren, haar lijf...en droomde lekker weg. Ze voelde zich niet opgejaagd, sloot haar ogen en genoot van de stralen water op haar lijf.