Een Zonnig Plekje Op Het Water

Een zuchtje frisse wind, de stralen van de zon op je huid. Met je rug geleund tegen een kussen, je rechter arm op de reling zit je daar en voelt het licht schommelen van de boot. De Friese meren zijn nog stil; het is vroeg op de dag en veel watersporters slapen blijkbaar nog uit. Er is ook niet voldoende wind om enthousiaster zeilers al het water op te lokken. De wind speelt met de dunne stof van je jurkje en ik vraag me af hoe naakt je je zo voelt. Slechts gekleed in die fijne stof, een knoopje meer open dan je zelf gekozen had vanmorgen en nu stil zittend op de plek waar ik je heb neergezet.

Al varend voer ik je stukjes zoete meloen, en vertel waar we langskomen, af en toe een druppel van je kin vegend met een doekje. Ik zie hoe je, ondanks de spanning toch probeert een fijne zithouding te vinden. Dat jouw linker enkel is vastgemaakt aan de poot van mijn stoel helpt vast niet. Dat je rechter niet van de bank af kan maakt het ook zeker niet beter, en de beperkingen die je armen voelen maken dat je alleen kan zitten zoals ik je heb neergezet.

Vastgemaakt aan de boot, je voeten wijd uit elkaar, de ene op grond naast de stoelpoot, de ander liggend op de bank, tegen de rugleuning geklemd met een riem. Het op een sierlijke wijze knopen van je rechterarm op de reling heeft me nog best tijd gekost; ik heb nog niet veel ervaring met sierlijk knopen; hoogstens met grondig vastbinden. Met je linker hand houd je je vast aan de ingang naar de kajuit. Dat is vast prettiger dan steeds te moeten voelen dat ook hier een touw je beweging beperkt.

Ik voel hoe je langzaam ontspant, met meer en meer enthousiasme stukjes van het fruit uit mijn vingers hapt en ik meen af en toe een lach op je lippen te ontwaren.

Wat geluk had ik met jouw kledingkeuze; de lange zwarte jurk van dunne stof, met knoopjes die het mogelijk maken je decolleté vrij te houden van bedekking. Ik had vooraf niets beters kunnen bedenken. Zo zittend verhult de stof voor mensen in andere schepen of aan de wal dat je geheel naakt bent eronder, voor mij is er voldoende te zien om er al de hele ochtend een prettig licht opgewonden gevoel van te krijgen.

Zachtjes laat ik de boot uitrollen, de motor in neutraal. Ik pak een fles factor50 zonnebrand, en smeer zachtjes al jouw aan zon blootgestelde huid in. Daar waar mogelijk op licht masserende wijze, daar waar intiem terughoudend, niet graaiend maar juist respectvol. Je laten verbanden zou niet passen bij wat we doen, hier, samen aan boord. Met een tikje tegen de gashandel ontwaakt de motor uit haar zachte gefluister, en ik stuur de boot bij in de richting van onze bestemming.

--

Het geluid van de knippende schaar, een steeds herhalende bijna zingende toon doet je gezicht verstarren. We liggen al even stil, het schommelen leek opgehouden en in de verte had je wat geluiden gehoord mogelijk duidend op andere recreanten. Nu voel je de schaar, steenkoud op je huid, met lange halen de stof van je lichaam knippen. Ik zie dat je er wat van wilt gaan zeggen, dus laat ik verbaal weten dat geen goed idee te vinden. Je houdt je stil, zoals vanmorgen voor vertrek al overeengekomen. Ondertussen knip ik verder tot ik kan zien dat je op je huid, behalve op je billen en rug, de steeds heter wordende zon al een beetje zou moeten voelen branden. Jouw rondingen kwamen al heerlijk uit in je dunne zomerjurk, maar zo, naakt en open zittend in de vrije natuur, het briesje wat verkoeling geeft in de brandende zon en geheel ontdaan van stof vorm je een heerlijk schouwspel voor mijn ogen. Ik ben blij dat de grote donkere zonnebril op je hoofd de opgeplakte blinddoek mooi verhult; niemand heeft vanmorgen kunnen zien dat je gebonden en geblinddoekt achterin mijn boot meevoer; voor buitenstaanders zat er een zomers geklede jongedame heerlijk te genieten, een lach om haar lippen.

Je hoort wat touwen op het dek vallen, en de boot begint weer te varen. Zon spelend op je huid. Naakte huid.

-- De laatste riempjes trek ik strak, het canvast doek spannend om de stalen bogen van de boottent. Het hele schip ligt nu in de schaduw. Met een druk op de knop valt de motor stil. Totale stilte. Ook de wind is nu niet meer te voelen. Het varen had niet meer dan een paar minuten geduurd, toch?

Ik ga er van uit dat je het kunt voelen wanneer ik naar je toeloop, de bewegingen van het schip verraden dat. Zachtjes geef ik je een kus op je lippen, en ga verder met de voorbereidingen.

In de open kuip vouw ik het bankje uit, een stevig vochtbestendig matras erop, en monteer de Magic Wand in het daarvoor bestemde gat. Het bankje klikt vast en ik test of het solide is door er zelf even op te klimmen. Prima.

Ik ga op mijn knieën voor je zitten, en geef je een zoen. Ik vraag of alles OK is, en na jouw bevestigende knik begin ik je heerlijk zachte huid met kusjes en zachte bijtjes van mijn tanden te verkennen. Geen plekje sla ik over.

Je huid straalt hitte uit, de schaduw in de nu overdekte kuip benadrukt dat nog meer. Je tepels verraden opwinding, je vochtig geworden vrouwelijkheid ook. Ik doe mijn best mezelf in te houden om je niet te verorberen en in plaats daarvan maak ik je los, eerst je benen, daarna ook je armen. Met een natgemaakte handdoek met lauw water wrijf ik zachtjes de plekken waar je gebonden bent geweest, en ik help je overeind, help je met het maken van wat bewegingen om de doorbloeding en wat te bevorderen. Nog steeds hebben we geen woord gewisseld sinds we aan boord zijn gegaan, na ons gesprek vanmorgen waarin we elkaar van onze grenzen hebben verteld.

Ik leid je naar het bankje en laat je knielen op het onderste plankje. Een zucht ontkomt aan je mond als de koude kop van de Hitachi Wand tegen je onderbuik komt. Ik stel zijn hoogte wat bij, zodat jij precies tegen je klitje drukt. Ik laat je voorover buigen en maak dan de riempjes om je bovenbenen vast, en in de holtes van je ellebogen. Je zit nu op je knieën, billen omhoog, hoofd schuim omlaag. Ik vraag je wat te bewegen. Dat lukt nauwelijks. Prima. Dan gaat de grote koptelefoon op. Zachte muziek staat op, maar de wereld is in een keer verdwenen. Weg is het ruisen van water en riet, geen stemmen of klanken meer. Alleen de begingen van de boot verraden het wanneer ik me verplaats, zelfs de zon of wind zijn niet meer te voelen. Je bent in je eigen wereld. Ik praat in het microfoontje, en zie dat je even schrikt als je mijn stem door de muziek heen hoort. Ik vraag je met je stem te bevestigen dat je me hebt kunnen horen, en een schuchter "Ja" volgt. Prima.

--

Ik pak een flesje glijmiddel en bevochtig er mijn vingers mee. Gericht glijden zij tussen jouw billen, ik voel je reageren en spuit een flink bolletje van het gladde goedje op het punt waar je billen elkaar ontmoeten. Mijn vingers spelen er mee, en maken het hele gebied glibberig en koud; je krijgt er kippenvel van. Meer en meer concentreren mijn vingers zich op het roosje van je kontje en masseren de glibberigheid erom, en langzaam ook erin. Ik voel de weerstand met de tijd minder worden en begin met de andere hand figuurtjes op je rug te tekenen met het ronde puntje van de plug die ik in die hand vast heb. De plug is zwaar en koud, en ik laat je dat zo voelen.

Ik maak mijn handen even schoon en ga op mijn knieën voor je zitten. Ik neem de bril van je hoofd, en verwijder de geplakte blinddoek. Ik zoen je, en voel hoe je terug zoent. Je kijkt brutaal. Wetend dat je niet meer kunt zien dan de ingang van de kajuit en het stukje van de boot naast je laat ik de blinddoek weg, dat brutale heeft wel wat. Nu kan ik laten zien wat er aankomt. Ik zet het emmertje met gereedschappen voor je neer. Een paar canes, een tafeltennisbatje, een aantal plankjes met een soort handgreep eraan, broekriemen en een aantal onduidelijke items.

Een waarschuwing van mij volgt, gevolgd door een doelgericht landende cane op je rechterbil. Fel en intens. Ik wacht tot je reactie erop wegebt, en breng de plug bij je in. Doorduwend tot hij in je floept en het uitstekende deel zich tussen je billen nestelt. Een korte uithaal er gelijk achteraan landt op je linker bil. Ik hoor je de adem tussen je tanden door zuigen. Langzaam bouw ik de cane slagen op. Steeds 1 bil bedienend, eerst met een dunne lichte cane, maar steeds vaker ook met zwaardere modellen. Je kunt het wisselen zien, de niet gebruikte gaat in de emmer, de nieuwe verdwijnt er uit.

Tijdens het opbouwen van de intensiteit focus ik me op het zit-gebied op je billen, hoe langer en zwaarder de cane, des te breder ook het te bereiken gebied zodat ik mettertijd beide billen tegelijk

raak. Slagen parallel, slagen afgewisseld met af en toe een aaiende hand.

Ik verplaats mijn aandacht naar je bovenbenen; een korte, dunne cane laat venijnig striempjes achter. Door om en om links en rechts van je te staan houd ik aan beide kanten de verkleuring min of meer gelijk. Ik merk dat het steeds moeilijker voor je wordt om de pijn stil te houden; van stotende geluiden door je ademhaling tot kleine gilletjes ontsnappen aan je mond. Dat was niet de afspraak, mensen zouden ons nog kunnen horen langs het water.

—

De Wand trilt nu op 50%. Nu ik ben begonnen met mijn blote handen je billen te slaan, een ouderwetse spanking was de hoeveelheid geluid die je begon te maken echt te veel. Met deze trillingen in je klitje heb je wat nieuws om je aandacht op te richten terwijl ik handafdrukken in je billen sla. Dieprood tegen de witte tint van nog niet geraakte stukjes huid.

75% inmiddels. De rillingen die door je heen gaan en de spasmes in je benen tonen dat ik je sweetspot gevonden hebt. Nadat je een eerste keer kwam blijf je herhaaldelijk komen en bij het opschakelen van de trillingen naar het hogere niveau kon ik zien dat ze niet alleen intenser maar ook langduriger werden. In deze stand laat ik hem dan ook even staan.

Iedere keer als je komt zie ik het plugje tussen je billen meebewegen met de samentrekkingen van je bekkenbodem; ik vraag me af hoe dat zou voelen om mijn schacht..

—

Het eerste plankje verdraag je slechter; na iedere uithaal ontsnappen er geluidjes aan je mond. Misschien moet ik je daar dan toch bij gaan helpen.

Ik biedt een klein, gevlochten stuk touw aan voor tussen je tanden; je schud je hoofd, wend je af en je ogen zeggen me dat je het niet wilt. De aanbieding blijft staan, laat ik je weten, en ga weer achter je staan. Nu met een rijzweep, gericht achterop je zalige dijen.

Ze verkleuren al snel.

De Wand is in de tussentijd niet uit geweest. Daar is het nu wel even tijd voor.

Met het doekje lauw water, eerder al gebruikt om je polsen te bevochtigen maak ik je wangen en mond even schoon; de eerste tranen hadden rode spoortjes nagelaten, die prikten vast.

—

Uit de emmer pak ik een wat grotere plug, en een flinke vieb; ik laat ze je zien om ze vervolgens met zorg een plekje te bezorgen waar ze horen. Met wat glijmiddel ging het plugje soepel; de vieb gleed op het inmiddels riant aanwezige eigen vocht als vanzelf bij je naar binnen. Tegelijk met de vieb gaat ook de Wand weer aan, op 75%. Ik pak een kop koffie, en ga naast je zitten om te genieten van het schouwspel. Jij bouwt op naar een eerste hoogtepunt, en blijft daar, trekkend aan je riempjes, soms onwillekeurig bewegend. Ondertussen laat ik de warmwatervoorziening van de boot draaien, en drink ik mijn mok leeg.

—

Samen staan we in het kleine badkamertje op de boot, je hebt me bij mijn pols meegetrokken op het moment dat ik je onder de douche zette. Ik vind het fijn dat je laat weten wat je wilt. Met een spons en wat douchegel spons ik je af en verwijder ik het overmatig glijmiddel; met de douchekop spoel ik je vervolgens af. We stappen achter elkaar het badkamertje uit en ik neem je mee naar de voorste hut. Daar liggen handdoeken klaar. Ik droog jouw af, en vervolgens mezelf.

Dan pak ik kleren voor ons; voor jou het bundeltje wat ik al het klaargelegd. Je adem stokt, je kijkt me verbaasd aan: de jurk die je vanmorgen droeg. Keurig intact, opgevouwen. Je trekt hem aan, en kijkt me nog steeds vragend aan. "Hoe?" ontsnapt aan jouw lippen. Ik verlos je van je zwijgplicht, en vraag je naar de kuip te lopen, zodat ik even tijd heb drinken te pakken.

Het duurt niet lang voor ik een kreet hoor: "Wat?!".

De boot ligt in het boothuis, de plek van waaruit we vanmorgen vertrokken. Ver van de steigers met toeristen, de vaarten met riet en het verwarmende zonnetje. Geluid zou hier geen probleem geweest zijn. Maar ja, dat hoefde jij niet te weten.

Ontspannen varend, samen op het bankje achter het stuurwiel, leg ik uit van de simpele jurk die kapot mocht, die jij toch niet zag met de blinddoek en ons korte vaartochtje om jouw zintuigen in de war te brengen en je naakte huid te verwarmen zonder je tentoon te stellen aan de wereld. Het werd een mooie nacht.