Eyjafjallajökull

Xxc Eyjafjallajökull

Het zien van een docu over vulkanen en gletchers op IJsland bracht een avontuurtje uit 2010 in herinnering.

In april van dat jaar nam ik deel aan een internationale projectbijeenkomst in Reykjavik. Geen grote met de hele groep, zoals elk halfjaar plaatsvond, maar een ad hoc bespreking waarin gastheer Dagur, Duitse Antje en ik puntjes op een i zetten. Zondagavond arriveerde ik; vrijdag zou ik vertrekken zodat ik het weekend weer thuis zou zijn. Het liep anders.

De driedaagse bijeenkomst begon op maandag. Overdag zagen we voornamelijk de conferentieruimte, maar 's avonds had de gastheer een leuk ontspanningsprogramma. We zagen meer van het land van ijs en sneeuw, en bezochten een warmwaterbron.

Vantevoren had Dagur geschreven dat in de bron het kledingvoorschrift ontspannen was, gevraagd of we bezwaar tegen bloot hadden, en gezegd voor de zekerheid zwemkleding mee te nemen.

Ik had geen bezwaar en ook Antje bleek niet preuts zodat we een tijdje in ons blootje van het heerlijk warme water genoten.

Hoewel ik dat zoveel mogelijk probeerde te verbergen, keek ik heimelijk naar de andere twee. Ik voelde ogen op mijn lijf. Dagar was een blonde vikingbeer met een baard en overal haartjes. Antje had een mooi lijf: intiem ongeschoren, weinig boezem, weelderige billen en een mooi paar benen.

Op woensdag, de laatste dag van de meeting, kwam een vulkaan tot uitbarsting. Antje en ik zagen dat als een spectaculaire lokale aktiviteit, maar Dagur vond het gewoon hoewel deze uitbarsting wel groot was.

De volgende dag werden luchtruimen in West Europa gesloten zodat we niet konden terugreizen terwijl Reykjavik open was. Er brak een periode van gedwongen hotelverblijf aan, die ik dankzij mijn creditcard doorkwam.

Dagur probeerde het gedwongen verblijf aangenaam te maken door Antje en mij thuis uit te nodigen. We reden paard, gingen naar een bios en een museum, maar hij kon niet voorkomen dat de verveling toesloeg. Wanneer ik alleen was bestreed ik die door filmpjes te kijken en met me zelf te spelen, en als ik met haar was door veel te praten, tijd in de bar en het restaurant door te brengen, te wandelen, op elkaars kamer en in het hotelzwembad rond te hangen.

De whirlpool daar haalde het niet bij een geothermisch bad, maar had een voordeel: het bood de mogelijkheid om knus, zo niet intiem, te zitten. Tijdens zo'n sessie zat ze tegen me aan, en fluisterde: "het tintelt Rik; wil je me beffen?"

"Waar?"

"Onderbuik, op mijn kamer." Meer wilde ze niet, maar kwam wel. Het had niets te betekenen anders dan dat het een aangenaam tijdverdrijf was.

De eerste keer deden we het met de condoom die ik altijd 'voor het geval dat' bij me had, maar ik moest bijkopen.

Op maandag waren er geruchten dat er vanaf woensdag weer gevlogen kon worden, maar net toen ik geboekt had werden de vluchten vanaf Rejkjavik geannuleerd omdat de aswolk die kant op gebogen was. Zij had hetzelde probleem.

Noodgedwongen waren we weer op elkaar aangewezen.

Door veel praten leerden we elkaar beter kennen. Lichamelijk wenden we aan elkaar zodat we met elkaars wensen rekening konden houden. Ze had het talent om me als een vulkaan uit te laten barsten. Na nog een seksdoorspekte week konden we eindelijk vertrekken. Toevallig vloog zij ook naar Schiphol waar ze zou overstappen naar haar eindbestemming München.

Ik had geen haast om een trein te halen en zij had ruim overstaptijd, zodat we koffie dronken in een van de barretjes. Toen haar instaptijd naderde, namen we afscheid. Het was een vervelende periode geweest waarin het geld er door gevlogen was, maar die mooie kantjes had gehad.

Antje heb ik nog een paar keer tijdens bijeenkomsten ontmoet.

De eerste keer was ik onzeker: hoe zou ze zich naar mij opstellen? Koud, kil, warm? Na een handdruk en elkaar in de ogen kijken stroomde energie door mijn hand. In haar kijkers gespiegeld een herinnering aan een tijd die voorbij was. Mijn collega's moesten eens weten. We negeerden elkaar niet, spraken gewoon over werk, maar hebben het niet meer over ons avontuur gehad.

Na een paar jaar kwam aan het project een einde en daardoor ook aan het contact met haar. Sindsdien heb ik Antje niet meer gezien. De fijne herinnering blijft.