Groene Hel

23-10-2016

Een lang verhaal, ik heb geprobeerd een vermakelijk verhaal te schrijven, er is hier en daar actie. Maar wederom geen stomende bende lichaamsdelen. Ik heb geprobeerd een karakter neer te zetten dat zich ontwikkeld.

Ik hoop dat jullie het waarderen.

Veel plezier

:)

~~~~~~

Kwart over vijf zou hij landen, 's morgens welteverstaan.

Ondanks het achterlijke tijdstip stond ik daar samen met mijn ouders te wachten op Ronald, mijn broer. We stonden in de hal te wachten, te zenuwachtig om te zitten. Mijn moeder was al de hele week van slag, maar mijn vader begon nu ook tekenen te vertonen van zenuwen.

Eigenlijk was ik de enige die mee was gegaan uit beleefdheid. Ik kende Ronald amper. Ik was net 2 toen hij in dienst ging en uit dienst ging hij eigenlijk meteen bij de speciale eenheid, iets geheimzinnigs in het buitenland, niemand sprak over wat ie deed, wel wie hij was.

Ronald was een legende bij ons thuis. We hoefden maar een film op te zetten waar een verdwaalde navy seal in voorkwam en je kon erop wachten "zoiets doet Ronald ook" en als mijn moeder het was "Ronald zou dit beter gedaan hebben".

Leuk zo'n broer, echt hoor, tof dat je de wereld redt, blij dat jullie het doen, dank u. Voor mij -echter was er geen eer aan te behalen.

Ik werk voor een modellenbureau, ik ben knap al zeg ik het zelf. Ik won zelfs een landelijke wedstrijd, maar ja, daar red je de wereld niet mee.

Natuurlijk waren ze trots maar zelfs op de avond van mijn verkiezing als mooiste model van het jaar verzuchtte mijn moeder dat het jammer was dat Ronald er niet bij was.

Ronald! Ronald! Ronald!

"Ronald!" mijn moeder zei het niet, ze piepte het. Ik dacht even dat ze neer ging. Nadat ik me had verzekerd dat ze op haar benen bleef staan keek ik rond. Ik had wel foto's van hem gezien natuurlijk, maar geen recente of iets, dus ik keek eigenlijk naar een massa mensen zonder herkenningspunt, nou ja afgezien van die gele M boven de massa.

Tot mijn oog viel op een man, wat ouder, begin 40. Hij torende boven de mensen uit, niet veel, maar hij was lang, en breed.

Christus, zijn armen, dat hoofd, die kaaklijn, die blik. Het was inderdaad net of hij zo van het filmdoek de hal binnen was gestapt. Bij hem verbleekte Rambo tot een geflipte versie van Hello Kitty.

Mijn hart stond heel even stil. Is dat Ronald?

Ik keek bewust weg, stel dat het hem niet is, stel dat het een vreemde is, en ik kijk, en hij wordt boos... Ik denk dat hij me doormidden zou breken.

Of zou hij me onder zijn arm meenemen?

Ontvoeren voor zijn eigen genot?

Ik voelde een giechel opkomen bij het beeld van mijn verbouwereerde ouders die mij nakijken.

Het beeld van mij onder de arm van die menselijke machine, hulpeloos spartelend.

Het beeld van mij onder die machine... gillend.... Kreunend... ontvangend.

Het giecheltje stierf al snel weg en maakte plaats voor een verborgen kreun. Mijn hart klopte als een razende, de slaperigheid en knorrigheid veroorzaakt door het tijdstip waren volledig verdwenen. Wat ervoor in de plaats kwam was iets dat ik niet had verwacht.

Opwinding, honger, lust, geilheid.

De mens machine stond even stil en keek rond, loerend, onderzoekend. Ik keek heimelijk, zijn kaken spanden aan.

Opeens wist ik het zeker, dit was Ronald niet. Dit was vast een stille, van de geheime dienst, op zoek naar een terrorist. Mijn opwinding sloeg om in angst. Ik bedoel het zou niet de eerste keer zijn dat zo'n gek zich opblaast in een volle hal, ja toch?

Opeens voelde ik me niet op mijn gemak.

Mijn moeder had natuurlijk weer niets door en stond als een malle te zwaaien, even dacht ik aan het jubileum van de Josti band, ik voelde weer een giechel opkomen.

De mens machine zag het, pakte zonder emotie te tonen de tas naast zich op en liep in grote stappen op ons af Jezus, ho! Stop! Wij zijn geen terrorist! wilde ik nog uitroepen, ik bedoel, zal je overkomen zeg, dat je daar preventief wordt opgeblazen omdat je moeder als een debiel staat te zwaaien.

Uit voorzorg ging ik een stapje bij haar vandaan, ik bedoel, geen noodzaak om ons allemaal mee te sleuren in haar permanente vlaag van verstandsverbijstering, nietwaar?

De mens machine liep op mijn moeder af en pakte haar op, ik wilde wegduiken. Mezelf beschermen met dat irritante ventje verderop als levend schild, liever hij dan ik, ja toch?

Ja ok, ik ben duidelijk niet de held van de familie, ook niet de meest emotioneel stabiele.

"Mam" bromde hij, een stem alsof er een liter zoutzuur door de keel van de hel was gegoten.

Diep, brommend, dierlijk...

Ik knipperde en keek naar de mens machine, dit was dus Ronald. Litteken vanaf zijn oog over zijn wang tot in zijn nek, kort geschoren haar, en mooi, net als in de film, ik wil hem.

Hij tilde mijn moeder op alsof ze een veertje was en kuste haar op haar wangen, bijna als een mechaniek zette hij haar weer neer en draaide in dezelfde beweging om zijn as naar pa, hij keek hem aan en knikte "pa". Hij draaide zich daarna naar mij, mijn ademhaling stokte, mijn mond stond open, ik stond erbij met een uitdrukking als een miniversie van holle bolle Gijs.

Papier hier, papier hier, zaad hier, jouw zaad... Hier... in me... mmmh.

"Moniek" bromde hij, als het geluid van twee continenten die botsten, gebergtes die omhoog komen. Hij pakte me bij mijn middel en tilde me op alsof ik van piepschuim was. Ik gilde even en hing hulpeloos in de lucht. Ik keek hem aan, hij keek mij aan, zijn ogen... grijs... staal... emotieloos... mijn hart sloeg.

Eén slag, luid. De hal was stil, verdwenen.

Ik was verdwenen geconsumeerd in een grijze hemel, in de stipjes bruin in zijn iris. Kleine onregelmatigheden bevestigden zijn perfectie.

Wollige wolken.

En weg was het, hij zette me op de grond en ik stond weer in het rumoer, de hectiek. Ik keek hem aan, mijn hart klopte in mijn keel, mijn ademhaling onregelmatig.

Ik was nat.

***

Ronald was nu drie dagen thuis en ik had mezelf weer een beetje hervonden. In die zin, ik kon bij hem in de buurt zijn zonder steeds het gevoel te hebben flauw te vallen. Ok, moet ik eerlijk zijn, dat werkte alleen vlak nadat ik mezelf helemaal wezenloos had gevingerd. Ik denk dat ik die drie dagen vaker ben gekomen dan in mijn voorgaande leven.

Na een serie orgasmes hield ik het meestal een half uur uit rond hem, voldoende om te eten, of heel even een praatje te maken. Dit liep uit de hand, ik had mezelf niet meer onder controle. Ik was keihard gevallen, voor mijn broer, mijn persoonlijke vechtmachine.

Ik ging naast hem op de bank zitten, hij was bezig op zijn laptop.

Ik voelde me mini naast hem, nee herstel, ik ben mini. Ik ben een heel klein vrouwtje, net 1.60 en ik weeg nog geen 55 kilo, ik ben mini. Hoe hij zo achterlijk groot heeft kunnen groeien is mij een raadsel, we zijn geen van allen groot, alleen Ronald.

Ik begon te fantaseren, misschien is hij wel geadopteerd, of verwisseld.

Het leek me plausibel en verdomde handig voor wat ik van hem wilde. Ja dat moest het zijn, Ronald was verwisseld als baby, ergens is er nu een gezin met een slap klein mini mannetje, mijn echte broer, en ik heb deze menselijke vechtmachine, één brok aantrekkelijkheid, lust, seks, als mijn persoonlijke speledingetje gekregen.

Ha! Wie is hier nu de loser? Niet ik he! ik zat immers naast de hoofdprijs, ja toch?

Nou goed, verzonken in mijn mogelijke scenario's waarin hij mij met hem meenam en de zijne maakte, onbelemmerd door familiebanden, moraal of het feit dat hij misschien helemaal niet valt op minimensjes viel mijn oog op zijn scherm.

Funda? Appartement? Meer informatie?

"Wat...euh... wat is dat?" ik wees naar het scherm

Hij keek even naast zich en draaide weer naar het scherm

"Mijn laptop"

Hij bromde het, een poging zacht te praten liet bijna de schilderijen van de muur trillen door het subsonische geweld. Ik keek hem aan, de trillingen hadden ook in mijn lijf geresoneerd, ik moest me herpakken voor ik de vraag opnieuw kon stellen.

"Nee ik bedoel, op Funda? Ben je op zoek?"

Ronald knikte en klikte nog een huisje aan.

"Ja Moon, ik ben veel te oud om bij pa en ma te wonen"

Weer die subsonische trilling, ik resoneerde weer. Het was alsof het eigen ritme van mijn klitoris samenviel met de periode van zijn subsonische geluid, ik wist zeker dat ik zou kunnen klaarkomen op die stem alleen.

***

Ronald woonde net twee dagen op zichzelf, het was snel gegaan.

Of niet, ik weet het niet meer, ik weet alleen dat ik me als een konijn op steroïden wekenlang suf vingerde om maar even, heel soms, een tijdje in zijn buurt te kunnen zijn zonder weg te drijven, geestelijk en lichamelijk.

Twee dagen was hij al weg, twee hele dagen, 48 uur, 2880 minuten plus de rest, even tellen, 2957 minuten, bij de volgende tik dan.

"Hoi"

"Hey Moon"

"Hoi"

"Ja, hey Moon"

"Ik ehm... ik euh...mmm ikke...."

"Moon, de lijn is slecht geloof ik, ik versta je niet"

"Ja, nee, ja, ... ik euh... ikke kom langs is dat... ehm... goed?"

"Ah ok... wanneer?"

"Eh nu?"

"Prima, zie je zo"

Snel rende ik naar boven en dook in mijn kledingkast. Binnen 32 seconden zag mijn kamer eruit als een oorlogsgebied, mijn gele jurkje had ik zo gefrustreerd hard weggesmeten dat hij aan mijn staande lamp hing, zichzelf naar de grond vechtend met hulp van zijn vriend, de zwaartekracht.

Ik keek om me heen, in mijn slip, mijn haar één bende. Ik blies een plukje haar uit mijn gezicht. Wat moest ik aan? Wat zou hem doen besluiten om mij als een lappenpop helemaal beurs te neuken?

Ik hield mijn rode jurkje voor me en kneep met mijn ogen.

Mijn borsten komen hier goed in uit, mijn kont ook, maar hij is niet kort genoeg.

Op de stapel 'misschien'.

Ik hield mijn blauwe jurkje voor me, kort genoeg, maar een raar decolleté.

Op de hoop 'niet'...

Drie uur na het telefoongesprek met Ronald stond ik al voor de spiegel en keek tevreden. Het was een roze mini-rokje en een lichtblauwe blouse geworden. Ik keek naar mijn eveneens roze pantykousjes en mijn roze jarretels die de kousjes in punten omhoog trokken in een ijdele poging een zedig deel van mijn dijen te bedekken. Ik had speciaal mijn allerkleinste slipje aangedaan.

Ik zou hem krijgen, vandaag zou Ronald mij in zijn armen nemen en me genadeloos nemen, let op mijn woorden!

***

"Nou, dit is het dus"

Ronald gebaarde alsof hij een presentatie gaf. Ik liep door zijn huis, heupwiegend, niets ziende behalve redenen om te bukken.

"Oeh wat is dit voor tapijt?"

Ik bukte met mijn benen gestrekt en mijn kontje naar achter om met mijn platte hand over het tapijt te strelen. Hij moest prima zicht hebben bedacht ik me terwijl ik over de vloer aaide alsof het een zacht konijntje was.

"Euh... weet ik veel, de goedkoopste van de Leen Bakker"

"Oei, het voelt zo lekker zacht en pluizig" kirde ik

Ik steunde afwisselend op mijn benen om mijn heupen net die beweging te geven die ik nodig achtte om hem te hypnotiseren. Ik hoorde hem achter me, ik kon hem niet zien, maar ik hoorde hem.

Ik wachte op het geluid van zijn rits, zijn handen op mijn heupen, zijn lul in me. Afwezig aaide ik de vloer, klaar om ontmaagd te worden, klaar om als een mini hoesje rond zijn lul te spartelen, hulpeloos, willoos.

Ik hoorde een een klik.

Een klik?

Ik stond weer op en draaide me om. Ik was alleen! Ronald was de kamer uit! Ik stond hier in mijn eentje een beetje met mijn hol in de lucht!

Ik wilde stampen.

Godverdomme! kutzooi!

Ok, dit liep niet zoals gepland. Ik stuiterde naar beneden en daar zat hij, op de bank. Hij keek een programma over hoe je moet omgaan met krokodillen, alsof je daarmee wil omgaan, ik bedoel, jemig, wat moet je ermee.

"Ja hallo mijnheer krokodil, alles goed?

Ja prima.

Wilt u een koekje?

Ja graag, goh wat bent u netjes.

Ja klopt ik kijk weleens een serie hoe ik om moet gaan met krokodillen.

Ah zo!"

Dat is toch maf?

Kijk als je geen geil zusje om helemaal kapot te neuken om je heen hebt, ok, dan kan ik me voorstellen dat je denkt, 'kom interessant, krokodillen'. Maar nu was ik hier, kom op! Ik bood mijn goddelijke lijf aan.

Ik liep verleidelijk heupwiegend naar de stoel naast zijn tv en zorgde dat ik in beeld was. Ik keek hem aan en glimlachte terwijl ik mezelf elegant in de stoel liet zakken. Ik zorgde dat ik ruim blik op mijn slipje gaf terwijl ik langzaam mijn benen kuis over elkaar sloeg.

Ik trok mijn wenkbrauw op naar hem en glimlachte terwijl ik mijn voet in een langzaam ritme op en neer wipte. Ik kromde mijn rug iets om mijn borsten te accentueren en ik wachtte. Binnen elk moment zou ik immers genomen worden.

Na een minuut of wat stond Ronald op en ik keek hem ademloos aan, hij ging me nemen, hier in deze stoel zou hij zich in me forceren!

Ik wachtte, wilde mijn benen al spreiden voor hem en toen liep hij weg. In een paar stappen was hij de trap op. Peinzend keek ik hem na, dit ging niet zoals bedacht, wat ging hij doen?

Ik hoorde wat gerommel boven, ah, hij is kinky. Hij is vast één of ander attribuut aan het pakken waarmee hij mij volledig aan zich onderwerpt. Niet echt mijn ding BDSM, maar ok, ik zou me onderdanig laten straffen en misbruiken, graag zelfs.

Alles, als ik hem maar heb, ja toch?

Ah, daar kwam hij alweer. Weer stond ik op het punt om mijn benen te spreiden, mezelf aan te bieden.

"Hier"

Hij gooide een hoopje kleding in mijn schoot

"Trek aan" bromde hij

Ik hield het omhoog, een joggingbroek en een shirt. Ik keek hem niet begrijpend aan.

Dit is mal, niet kinky, hoe kun je hier nou op kicken?

Ik bedoel, het is gewoon niet sexy.

"Wat? Waarom? Wat is dit?"

Hij keek afwezig naar de tv en kauwde op een stukje kauwgum

"Kleding, je bent je vergeten aan te kleden volgens mij"

Hij zakte achterover in zijn bank en keek zijn programma.

Godverdomme!

Ik wilde stampen, vloeken, op hem springen en hem slaan, krabben, knijpen.

Ik wilde hem zoenen, mijn borsten in zijn gezicht duwen, mezelf spietsen op hem, willoos, gefixeerd op zijn lul, als een insect op een speld, ontmaagd, verwoest, bevrucht.

Beschaamd trok ik de veel te grote broek en het reuzen shirt over mijn kleding aan en zat weer in de stoel, peinzend. Dit ging niet werken zo, hij is vast gay, kan niet anders, ik bedoel hoe kan hij mij weigeren, ik ben zalig.

Na een tijdje zwelgen in onbegrip stuurde ik Jen een berichtje, ik ging maar naar haar toe, dit ging niets worden meer.

***

"Hey schat, kus kus"

Jen stond springend in de deuropening en bekeek me.

"Wauw, je lijkt wel een sexpop. Geil! voor mij?" ze giechelde

"Nee, voor niemand blijkbaar, godverdomme"

Woest stampte ik langs haar naar haar kamer. Ik plofte op haar bed en keek naar haar plafond. Even later kwam Jen binnen met twee glazen fris en ging bij me zitten. Ze keek even naar me en lachte een beetje.

"Mannen zijn hufters" Zei ze en ze gaf mij mijn glas

"Klopt" zei ik en ik kwam overeind om een slok te nemen

We zaten even en bespraken de moeite die je als vrouw moet doen om als gewillige prooi naar een donker hol gesleept te worden. Het leven is oneerlijk was onze eensluidende conclusie.

Het was inmiddels aardig laat en Jen keek me aan.

"Je ziet eruit alsof je klaar bent om uit te gaan. Wat denk je? Beetje mannen gek maken met dat sexy pakje van je?"

"Uitgaan? Ja ik weet niet hoor, even bellen met thuis"

Op zich geen gek plan, ik bedoel, van Ronald ging ik het niet krijgen. Ik pakte mijn mobiel en zocht mijn moeder op.

"Hoi met Moon, zeg ik ben bij Jen we gaan uit"

"Ah ok, ben je laat thuis?"

"Ja ik denk het wel, tot morgen"

"Tot morgen schat, doe je voorzichtig?"

***

Pompende bass muziek en stroboscopisch licht.

Onwennig sta ik met een cocktail in mijn hand en kijk naar Jen die gesandwiched wordt op de dansvloer door twee puisterige slungels. Ik kijk rond me heen, mannen genoeg, nou ja mannen? Uitslovers en slungels, eigenlijk was hier geen één man. Ik zoog lui aan het rietje en keek op mijn telefoon, kwart over één.

"Hier"

Jen stond stuiterend voor me en drukte een pil in mijn handen. Ik keek ernaar, ik had nog nooit drugs gebruikt. Niet eens wiet.

"Ik weet niet Jen"

"Ja gewoon doen joh, is gaaf, kom je los"

Ik keek peinzend naar het groene pilletje in mijn hand. Normaal had ik het nooit gedaan, maar ineens dacht ik aan Ronald, aan zijn perfectie, hij deed alles goed, favoriete zoon, trots van de familie, het land, de wereld.

Het universum!

Heil Ronald!

Ik was maar het kleine vogeltje, het stukje onkruid tussen de tegel, vertrapt door zijn legerschoen, onwaardig, afgewezen.

In één beweging sloeg ik de pil achterover en spoelde hem weg met mijn cocktail.

***

"Moniek?"

Ik lag op een wolk en dreef op een oceaan van stroop. De hemel was paars en de sterren fonkelden mal, pulserend. Eén ster werd steeds groter en kwam dichterbij.

Verblindend.

Ik wilde het afweren, maar ik was hulpeloos. Het licht was ineens weer weg en ik keek naar mijn moeder.

"Moniek, je ligt in het ziekenhuis, ik ben bij je"

Ik voelde haar hand op mijn wang en dacht na. Het ziekenhuis? Heb ik een ongeluk gehad?

Oh god, oh hel, daarom kan ik niets meer bewegen, ik heb geen armen en benen meer natuurlijk, fuck!

En nou?

Lekker handig!

"Moniek, je hebt drugs gekregen die niet goed was, Jen heeft een ambulance gebeld"

Ik keek naar mijn moeder, dus ik heb mijn benen en armen nog? Ik richtte me iets op en zag vormen onder mijn deken, het leek erop dat ik nog redelijk compleet was, ik viel weer achterover.

Mijn hoofd.... Ow fuck... beukende pijn

"heb je zelf die drugs genomen?"

Ik keek mijn moeder aan en knikte, ik voelde een traan.

"Jezus, wat stom... je stelt ons heel erg teleur"

***

"Hier!"

Met een plof viel voor mijn voeten een hoopje kleding en twee ongelofelijk lelijke schoenen. Ik keek hem aan, vragend.

"Wasda?"

"Je uitrusting, je komt met mij mee naar de Alpen, we gaan hiken. Iemand moet je met beide benen op aarde neerzetten. En ik ga dat doen!"

Ronald klonk nors, zijn stem bromde, diep genoeg om graniet te verpulveren. Ik keek hem aan, was hij gek geworden? Hiken? Ik? In die blubber?

"Ik weet niet hoor" mompelde ik dapper.

"Ik wel, kom!"

Zonder invloed te hebben pakte hij bij mijn arm en sleepte me naar de gang, gezien mijn fantasie over hem niet geheel ongemakkelijk, even dacht ik dat hij me inderdaad daar ter plekke zou verkrachten, in de gang, beetje kinky, maar ok, prima.

Hij stond met zijn schoenen en jas aan bij de deur, de rugzak in zijn hand en hij keek me minachtend aan.

"Je gaat liever op je blote voeten?"

Ik keek naar mijn voeten, ik had sokken aan hoor, ik weet niet, jeetje.

Met zijn voet schoof hij de lompe onflatteuze schoenen naar me toe

"Trek aan"

Ik bukte om ze te pakken en voelde mijn jas landen op mijn rug, ik bedoel, jeetje, zo behandel je een dame toch niet zeg.

Hij moest vooral zo doorgaan, ik zou hem wel eens de waarheid vertellen, niet normaal dit!

***

"Doorlopen!"

Ik keek voor me, Ronald was nog net zichtbaar.

Ik huilde, het regende, ik had het koud. Mijn haar zat door de war en mijn onelegante schoenen knelden. Het stonk hier, naar groen, zompig. Ik haatte het hier.

Ik haat die tak, die ik niet zag, waar mijn voet achter haakte.

"Godverdomme!"

Ik lag languit in een grote plas modder. Ik voelde het water via mijn jas naar binnen sijpelen. Ik kon overeind komen, echt, maar ik deed het niet, huilend lag ik in de regen, mijn mooie gezichtje in de modder, in een koud stinkend lelijk kut bos.

"Godverdomme! Kut bos! Kut regen! Kut leven! Kut broer! Ik haat je!"

Ik was hysterisch, ben ik normaal niet snel, hooguit een keer of wat, per week. Maar nu was ik meer dan hysterisch, ik was ziedend, woest.

Ik voelde een hand rond mijn arm, Ronald trok me op