In Haar Domein

Geen cafés, geen restaurants, geen onschuldige plek om elkaar in te schatten. Dat doen we dit jaar niet.

Opkijkend naar het gebouw, ik hoop dat dit het juiste is , slaan de zenuwen weer toe.

Die rugzak vol onhandige vormen die in mijn rug port herinnert me er constant aan waarom ik hier ben. Maak je geen zorgen, er gaat niks erg met me gebeuren. Of toch niks waar ik niet ook van ga genieten. Ik ben gewoon hier om een vriendin te bezoeken.

Even een ontsnappend, fladderend vlindertje terug inslikken, die rugzak terug op mijn rug heffen, en aanbellen.

Eén trap, 2 trappen, ik geloof dat het hier was?

Er staat een deur open, die zal het zijn.

Een blik naar binnen, niemand te zien maar ik herken het wel.

Het is anderhalf jaar geleden dat ik hier was maar dit is het juiste appartement.

Zij is echter nergens te zien.

"Hoi?" Ik klink aarzelend. Ik wil nu zeker niet het verkeerde appartement binnen wandelen.

Niemand ziet wat er in mijn rugzak, of mijn hoofd, zit. Maar toch, een gesprekje met een vreemde trekt me nu niet aan.

"Hey!" De stem herken ik!

"Doe de deur maar dicht."

Ik sluit de deur, ik zoek even. Ja, hier staan nog schoenen.

Ik buk me om de mijne los te knopen en erbij te zetten.

Ondertussen hoor ik beweging in een ruimte verderop.

"Nadu."

Zij verschijnt. Een paar stockings stopt voor me.

Ik had haar verteld dat het een zwakte van me was.

Meer zie ik nog niet maar ik hoor de lach in haar stem.

"Oh dubbel goed gedaan. Ik was zeker dat je wist wat dat betekende. Maar dat je ook automatisch zo braaf luisterde? Fantastisch."

Mijn blik wilt zich hoger richten maar ik hou mezelf net op tijd tegen.

Ik zit vlak binnen haar appartement, geknield, benen licht gespreid, gezicht naar beneden gericht, handen met de palm naar boven op mijn knieën. Nadu.

Haar hand verschijnt op mijn hoofd. Ze streelt door mijn haar.

"Braaf. Blijf hier zo maar even" en ze keert zich om. Mijn rugzak verdwijnt met haar.

Vlak voordat ze achter de hoek verdwijnt stopt ze even. Kan ik een blik riskeren?

Voordat ik kan beslissen verdwijnt ze.

Het blijft me verbazen hoe veel je opvangt als je niets anders te doen hebt dan afwachten.

Een plof van mijn rugzak, de voorwerpen erin stoten elkaar aan.

De ritssluiting die geopend wordt.

Een moment van stilte.

Voorwerpen die tegen elkaar botsen, een hand die iets zoekt.

een .... geen idee wat dat was?

"Oh", iets wordt op een tafel gelegd, het klinkt hol, "je hebt een leuke selectie meegebracht.

Heb je ook alles wat ik je vroeg mee?"

"Ja, Meesteres" De eerste keer dat die naam van mijn lippen komt.

Dat voelde fijn.

Er wordt verder gezocht.

Kousenvoeten. Ik hoorde maar net dat ze dichterbij kwam.

Onbewust was mijn hoofd gekanteld om elk geluidje op te vangen.

Mijn blik richt zich terug op de vloer, net als de stockings weer verschijnen.

Ze stopt vlak voor me. Opnieuw voel ik haar hand.

Mijn haar wordt achter mijn oor geduwd, haar hand glijdt verder.

Vingers sluiten zich achteraan. Mijn hoofd wordt naar achteren getrokken.

Een grijns wordt amper verborgen op haar gezicht.

Haar ogen verbergen het niet, ze wil dit zo graag als ik.

Haar outfit? Die kan ik amper opmerken voordat mijn blik getrokken wordt door hetgeen ze in mijn rugzak zocht. Rood leer, een halsband, ze brengt deze naar voren. Mijn hals ontbloot voor haar. Op geen tijd klikt ze deze vast en stuurt ze mijn blik met een vinger door de metalen ring onder mijn kin.

"Zolang je deze draagt ben je van mij."

Ik slik. Ik knik. Ze wacht.

"Ja, van u, Meesteres."

Ze knikt.

"Goed, laten we het gezellig maken. Kom binnen."

Ze keert zich om en wandelt opnieuw de hoek om.

Terwijl ik rechtsta zie ik de deur. Ik kan gewoon vertrekken.

De gedachte komt zelfs niet in me op.

________________________________________________________________________

Ik volg haar naar binnen. Ze heeft zich al in de sofa genesteld.

Haar benen onder zich geplooid. Een eenvoudig zwart kleedje, een twinkeling in haar ogen.

Beide passen haar goed.

Een tafeltje, mijn rugzak, enkele van de speeltjes die ik meebracht liggen ernaast.

Gepland? Zaten deze gewoon bovenaan? Ik herinner het me niet meer.

Een kommetje. Aardbeien?

Een karaf. Water? Wijn?

Ze knikt naar de zetel naast haar.

Een fleece dekentje. Gezellig.

"Ben je nog steeds zeker dat je dit wilt?" vraagt ze naast me in de zetel.

"Je weet wat je meegebracht hebt, je weet wat ik met je van plan ben.

Tot ik die halsband afneem, ben je van mij."

Mijn blik verkent haar. "Klinkt fantastisch, Meesteres."

Eén van haar benen strekt zich uit en belandt op mijn schoot.

"Masseer me en vertel me nog eens wat je me vandaag met je zal laten doen."

____________________________________________________________

"OK, genoeg." Haar benen worden terug getrokken. Blozend stop ik met praten.

Ik wist waarom ik hier was. We chatten er al een week over. En toch, alles opsommen terwijl ze me aankijkt met dat kleine glimlachje.

"Er staat een glas op het aanrecht in de keuken. Haal dat en schenk in voor me."

Ze knikt naar de karaf. Eén glas? Zelf zou ik ook een slokje kunnen gebruiken, misschien dat het blozen dan sneller stopt?

Ik keer terug met het glas, vul het voor haar, en herinner me een eerdere avond.

Voor haar zetel kniel ik neer en bied haar het glas aan. "Meesteres"

Het kost haar maar een moment om deze situatie op prijs te stellen. Ze glijdt onderuit en vult ook 'mijn' plek in haar sofa. "Daar zit je goed, slaaf."

Het is slaaf geworden. Dat klonk goed als zij het zei. Slaaf. Ik. Ja.

Ze neemt het glas uit mijn handen en knikt richting de aardbeien.

Wanneer ik me weer omdraai heeft ze haar eerste slok genomen. Haar tong komt tevoorschijn en maakt een tochtje langs haar vochtige lippen. Mijn blik wordt gekluisterd.

Haar lippen blijven licht geopend. Ik geef toe dat ik de aardbeien in mijn hand bijna compleet vergeten was tot haar blik me eraan herinnert. Ik breng er een naar haar lippen. Soms ontsnapt een druppel sap en flitst haar tong naar buiten om dit te vangen. Die momenten stopt mijn adem even.

"Zet maar weg." Wanneer ik me weer naar haar keer zit ze rechtop.

Opnieuw vinden haar vingers de ring vooraan mijn collar.

"Tijd voor het hoofdgerecht, vind je ook niet, speeltje?

Armen achter je rug."

Haar hand houdt mijn collar vast terwijl ik mijn armen achter me kruis. Haar voeten glijden over mijn bovenbenen. Haar glimlach verschijnt terwijl één van haar voeten verder omhoog glijdt en mijn opwinding kan voelen. "Flink zo, slaaf, ik wil dat je er ook van geniet."

Haar hand laat mijn collar los en ze laat zich naar achteren vallen in de zetel. Haar voeten wandelen langs mijn lichaam langzaam steeds hoger. Mijn armen achter mijn rug, mijn blik springt heen en weer tussen haar kousenvoetjes, steeds hoger klimmend, dichter naderend, zou ik ze kussen als ik kan? , en het kleedje dat langzaam hoger klimt en steeds meer van haar benen ontbloot. Mogelijk wordt me zelfs een blik gegund op wat dat kleedje nog meer verborgen houdt.

"Kan je niet kiezen, slaaf?" De glimlach in haar stem is duidelijk terwijl ze haar voeten weer naar de vloer zakken. "Misschien krijg je beiden als je braaf voor me bent. Leg je speeltjes klaar op de tafel en ga daarna tegen die muur staan." Ze wijst naar een stuk lege muur, leeggemaakt speciaal voor haar plannen vanavond?

_____________________________________________________________________