Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.
Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.
Klik hierEn ze kleedde zich ook altijd heel elegant en bijna opzichtig. Haar half-lange zwarte haar goed gewassen en gekapt, en met een perfide soort parfum, dat niet opdringerig rook, maar iedereen wel lang in de neus bleef hangen.
Ze droeg niet altijd mini-rokjes, soms ook een strakke broek, die haar figuur heel nauw omsloot en zo haar billen en zelfs haar buik-spleetje accentueerde.
En nooit een BH, zelfs niet, als de bloes of de grofgebreide trui iets van haar tepeltjes zou kunnen laten zien. Daar zei nooit iemand iets over, maar zelf had ze het gevoel, dat de baas dan wat vaker bij haar kwam staan, of het er op aan legde, dat ze samen nableven.
Omdat hij vrijgezel was, liet hij haar ook de privé-afspraken bijhouden. Dat intrigeerde haar hevig. Vooral als er dames in de agenda stonden. Of (altijd vrouwelijk) reisgezelschap voor de vele verre zakenreizen moest worden geboekt.
Mysterieus was, dat elke donderdag-avond geblokkeerd moest blijven, voor wat genoteerd stond als "SM". Toen ze eens vroeg, wat dat betekende, had hij haar alleen recht aan gekeken, zwijgend en een beetje glimlachend, alsof hij er over moest denken, of hij het haar zou uitleggen. Maar meer dan: "Laat maar", had hij haar niet geantwoord. Ze had hevig gebloosd, duidelijk verlegen met de impertinentie van haar nieuwsgierigheid. Maar hij had het haar schijnbaar niet kwalijk genomen, want even later was hij wel weer dicht bij haar komen staan, terwijl ze achter haar PC zat en had haar bijna vertrouwelijk toegesproken over de achtergronden van sommige van de bezoekers van de volgende dag.
Pas maanden later kwam hij er op terug.
Nadat ze op een donderdag weer tot bijna 6 uur hadden doorgewerkt en ze haar spulletjes had opgeruimd, riep hij haar vlak voor ze wilde vertrekken nog eens bij zich binnen.
Hij zat aan het grote donkere bureau, en direct toen ze binnenkwam, - de jas al aan - zag ze op het blad voor hem twee zwepen liggen en een set handboeien.
"Dit is SM", was het enige wat hij zei.
En hij keek haar diep in de ogen. Ze voelde zich voor het eerst echt ongemakkelijk bij hem. Zweeg en bleef staan met de deurknop nog in de hand. Maar ze moest wel naar hem kijken, hem in haar ogen naar binnen laten kijken. Weerloos en bang voor wat hij van haar zou denken.
"Ga zitten", zei hij vervolgens, na een eindeloos lijkende stilte, waarbij ze zich geen houding had weten te geven.
Routineus deed ze haar jas uit en gehoorzaamde. Nog steeds zei hij niets.
Keek haar zwijgend aan, terwijl ze tersluiks keek naar de attributen vlak voor haar.
De glimmende vernikkelde handboeien.
Nog nooit had ze die in het echt van dichtbij gezien. Wel eens bij een politie-agent aan de riem, maar dat was anders.
Ging haar niet aan.
En de zwepen waren ook opvallend.
Een ervan herkende ze wel, het was een rijzweep, zoals ruiters gebruiken, maar dan van goud leer. De andere was zwart en had, aan een met leer omkleed handvat, een aantal dunne riemen, waar glinsterende naalden in staken. Honderden, schatte ze.
Wat moest ze hier mee?
Ze wilde het liefste weglopen.
Maar dat durfde ze natuurlijk niet.
"Jij weet echt niet wat SM is, hè?"
Maar ze zweeg, bloosde zo mogelijk nog meer, en hield haar handen in haar schoot gedrukt. Alsof ze zich wilde beschermen.
Maar waar tegen? Wat wilde hij?
"Kijk!", zei hij, en nam de rijzweep op en speelde er mee, door met het driehoekige puntje ervan in zijn handpalm te slaan. Het kletste, maar het deed hem ogenschijnlijk geen pijn.
Dan tikte hij met hetzelfde puntje tegen zijn lippen, zachtjes, meer alsof hij het kuste, en ondertussen grommende "Mmmmmm"-geluiden makend. En steeds bleef hij haar aankijken, taxerend, intens aandachtig, koel ook, zodat ze er bang van werd. Zo had hij nog nooit naar haar gekeken. Niemand had zo ooit naar haar gekeken. Als een roofdier naar een prooi.
Plotseling stak hij de zweep in haar richting, duwde de punt onder haar kin omhoog en dwong haar achteruit tegen de leuning.
Hij oefende geen geweld uit, maar ze moest willoos ver achterover met haar hoofd, wijkend voor de zachte druk en ze zakte nu ook wat onderuit in de stoel.
Met eenzelfde lichte aanraking schoof hij haar armen één voor één opzij naast de stoel, en dan weer, opstaand nu, duwde hij haar hoofd naar achteren. Ze zuchtte, bijna kreunend, en voelde hoe haar borstjes zich spanden en hoe haar tepeltjes zich oprichtten.