Licht

5 augustus 2017

Een heel kort verhaal. Iets heel anders dan jullie van me gewend zijn.

Desondanks hoop ik dat het gevoel overkomt. Dit is geen vrolijk verhaaltje, het zat ineens in mijn hoofd en ik moest het kwijt.

Als het niet bevalt, nou ja, er komen meer verhalen aan, zeer binnenkort.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het was een vreemde dag, de hele dag al. Mijn ouders en mijn zusje gingen een paar keer weg en kwamen weer thuis, zonder te groeten. Een tijdje had ik op mijn kamer doorgebracht, me afvragend waar ze mee bezig waren, waar alle commotie over was.

Tegen de middag was iedereen weer thuis en ik stond geleund tegen het aanrecht. Ik keek naar mijn moeder en zusje, ze zaten samen aan de keukentafel. Dr. Snuggles, onze kat, draaide rondjes langs mijn benen en sprong op het aanrecht en gaf me kopjes.

Sam, mijn zusje, huilde en mijn moeder zat bij haar. Ze had haar arm om haar heen en trooste haar. Ik vroeg ze een paar keer wat er was, maar ik kreeg geen antwoord. Een paar keer keken ze wel mijn richting op, maar ze zwegen.

Na een tijdje draaide ik me om en keek uit het raam. Boven het aanrecht was een groot raam, mijn moeder had in de vensterbank allemaal spulletjes uitgestald. Mijn ogen gleden over de nutteloze prulletjes, verzameld in ons leven als gezin, potjes, een speeltje van een happy meal, een dalmatier, vergeeld, eeuwen oud, een sneeuwbol, pure kitsch.

Het was bijzonder zonnig die middag, op zich vreemd voor de tijd van het jaar, het leek wel bijna lente, terwijl de de winter net echt was begonnen. Rond deze tijd verwacht je druilerig weer, duisternis, de depressieve wintermaanden.

Ik was nooit gek op geweest op deze tijd van het jaar, doe mij maar de zomer. Gedachteloos aaide ik dr. Snuggles die luid tegen me miauwde. Een tijd lang keek ik uit het raam naar de straat waar ik opgroeide, de auto's die voorbij reden, spelende kinderen.

Het was zonnig, heel zonnig, de hele straat baadde in het warme licht. Ik keek naar de bomen, al bijna bladerloos. Klauwend naar de hemel. Ik had het altijd grappig gevonden hoe bomen in de winter ondersteboven lijken te staan, alsof de wortels ineens boven de grond uit staken en de prachtige bladeren ondergronds waren gegaan.

Als kind geloofde ik dat ook echt, dat de bomen werden omgedraaid om ze te beschermen voor de winterkou. Ik glimlachte om de dwaze gedachte, alsof er iemand was die denkt "kom, het is weer september, laten we de bomen weer eens omdraaien"

Nadat ik een tijd naar buiten had gekeken draaide ik me weer naar ma en Sam, ze zaten nog steeds onveranderd, Sam leek ontroostbaar, ze hing snikkend tegen mijn moeder aan die zacht haar blonde haar streelde en haar liefdevol kuste terwijl ze zelf ook snikte.

Sam was mijn kleine zusje, een tenger elfachtig klein meisje, blonde haren, hoge jukbeenderen en de meest felgroene ogen die je je kan voorstellen. Sam was een bijzonder knap meisje en bijzonder lief.

Sam was mijn beste vriend, al sinds we jong waren.

Dat ze zo'n pijn had deed mij ook pijn, ik wilde haar helpen, met haar praten, maar blijkbaar had ze geen behoefte aan me en zocht ze steun bij onze moeder. Ik bekeek ze even en na een tijdje besloot ik dat ik hier van weinig nut was en vertrok naar mijn kamer.

Stilletjes zei ik zei ik gedag, maar ik kreeg geen enkele reactie. Schouderophalend liep ik de trap op, dr. Snuggles in mijn kielzog.

Toen ik op mijn rug op mijn bed lag en nadacht viel het me ineens op. Mijn kamer baadde in hetzelfde gouden licht als de keuken, dat was vreemd. Mijn kamer keek uit op het noorden en zelfs tijdens hoogzomer was er nooit zoveel zon als nu. Het verwonderde me, de warmte was echter aangenaam, ik koesterde me aan het licht, het had iets vredigs, alsof het lente werd. Zachtjes kriebelde ik dr. Snuggles die snorrend tegen me aan lag.

Ik moet in slaap gevallen zijn want pas tegen de namiddag werd ik wakker van mijn moeder.

Ze was bezig in mijn kast. Ze zocht kleding uit, dat deed ze vroeger vaak, kijken waar ik nog in paste, en wat weg kon. De laatste jaren had ik het haar niet meer zien doen. Ik draaide op mijn zij en groette haar, ze zei niets, ze had verdriet zag ik, zachtjes snikte ze terwijl ze mijn kleren doorzocht.

Ik vroeg me af wat er was, waarom ze zweeg.

Ik keek vanaf mijn bed toe hoe ze bezig was. Na een tijdje liep ze mijn kamer uit, in haar handen een stapeltje kleding. Ze keek nog even rond en klikte het licht uit.

Ik vond het vreemd, waarom het licht aandoen?

Het was nog steeds zonnig. Gek, zo laat op de dag.

Na een tijdje liep ik weer naar de keuken, er was niemand. Ik zat een tijdje aan de keukentafel op mijn vaste plek keek rond me heen, alles baadde in het felle zonlicht, het was warm. In gedachten verzonken aaide ik dr. Snuggles die voor me op tafel zat en me kopjes gaf.

Pas tegen de avond kwamen mijn ouders en Sam thuis. Mijn vader had twee witte tasjes in zijn hand, chinees, mijn lievelingseten.

Ik groette ze, maar niemand zei wat.

Dit ging raar worden, waarom negeerden ze me?

Had ik iets gedaan?

Ik dacht terug aan de afgelopen dagen, een poging me te herinneren wat ik had kunnen doen om nu zo genegeerd te worden.

Ma dekte de tafel terwijl Sam op haar vaste plek zat, haar schouders hingen en ze schokte langzaam, ik zag haar verdriet, haar tranen, haar ogen waren rood, gezwollen. Ik wilde wat zeggen en keek haar aan, ik zocht naar woorden terwijl ze naar me keek, zonder iets te zeggen, wezenloos, starend.

Ik vond geen woorden, zwijgend keek ik naar haar, ik glimlachte, bemoedigend, ze zou vanzelf vertellen wat er aan de hand was wist ik, soms heeft Sam rust nodig, ruimte om een plek te zoeken voor wat haar dwars zit, ik ken haar al zo lang, ik hield van haar, met heel mijn hart.

Na een tijdje af te hebben gewacht of ze iets zou zeggen stond ik zwijgend op en liep naar de woonkamer. Liefdevol streelde ik haar nek en legde mijn hand op haar schouder. In een reflex kantelde ze haar hoofd iets ze schokte met haar schouder, ze zei niets.

Mijn vader zat op de bank en keek naar de tv, raar, dat deed hij nooit op dit tijdstip. Hij keek wezenloos naar een programma over paardenfokkers. Ik ging naast hem zitten.

"Mooi?" vroeg ik nonchalant. Ik kreeg geen reactie.

Ik zuchtte, wat had ik in godsnaam op mijn geweten?

Na een paar minuten riep mijn moeder, het eten stond klaar. Mijn vader stond op en schakelde de tv uit. Ik liep achter hem aan de keuken in. De tafel was gedekt, in die zin, er stond een bord, voor iedereen, behalve voor mij, voor mij stond geen bord!

Ik keek vol ongeloof rond, ik voelde me zo genegeerd, ik snapte het niet, wat had ik gedaan?

"Waarom doen jullie zo?" vroeg ik wanhopig.

Ik kreeg geen reactie, niemand keek op.

Iedereen zweeg, Sam huilde nog steeds.

Zwijgend ging ik weer op mijn plek zitten en keek naar de lege plek waar normaal mijn bord stond. Meteen sprong dr. Snuggles op tafel en snorde luid terwijl ik zacht achter zijn oor kriebelde.

"Waarom mag ik niet mee eten?" vroeg ik nogmaals, iedereen zweeg.

Wanhopig keek ik naar buiten, het was nog steeds licht. Het warme zonlicht verwarmde de keuken, ik keek naar de klok, het was tegen zeven uur, het had al lang donker moeten zijn.

Ik keek hoe iedereen eten pakte, niemand zei iets, de sfeer was echt klote.

Eindelijk sprak mijn moeder "hij zag er mooi uit he?"

Mijn vader knikte en zweeg, zonder enig enthousiasme kauwde hij op zijn loempia.

Sam snikte nog harder, ze schoof haar stoel naar achter en rende hartstochtelijk huilend naar boven.

Mijn moeder keek haar na "Sam! Lieverd..." riep ze terwijl ze op wilde staan om haar te volgen. Mijn vader pakte haar hand en keek naar haar. Mijn moeder huilde zacht.

Mijn vader zuchtte "laat haar maar even, het gaat tijd kosten." zei hij zachtjes terwijl hij mijn moeders hand streelde.

Mijn moeder zakte weer in haar stoel en wreef snikkend met haar handen over haar gezicht zacht.

"oh god... het doet zo'n pijn" fluisterde ze zacht

Mijn vader knikte "ik weet het lieverd, ik weet het" fluisterde hij zacht

Ik keek naar mijn moeder "wat is er dan? Wat is er aan de hand?" vroeg ik wanhopig.

Mijn vader keek even naar me, ik keek hem aan, vragend. Ik zag pijn in zijn ogen. Hij schudde zijn hoofd en keek weg.

Wat was er in godsnaam aan de hand, waarom gaf niemand antwoord?

Wat had ik misdaan?

De hele situatie verwonderde me, de sfeer was zo gek, alles was gek, ik was nog nooit zo behandeld.

Ik werd volkomen genegeerd, ik kreeg zelfs geen eten!

Na een tijdje stond ik op, ik was kwaad, wat ik ook gedaan had, of wat ze dachten dat ik had gedaan kon nooit zo erg zijn! Deze behandeling was echt buiten alle proporties.

Woest liep ik naar de trap, dr. snuggles luid miauwend in mijn kielzog.

Ik draaide me om en keek naar mijn ouders "ik ga naar mijn kamer, ik eet wel een andere keer, of niet... ik kijk wel" riep ik geïrriteerd. Er kwam weer geen reactie, ik schudde mijn hoofd en woest liep ik de trap op.

Kwaad liep ik mijn kamer in, even stopte ik, op mijn bed lag Sam. Ze lag op haar zij en had een shirt van mij in haar handen dat ze tegen haar gezicht drukte.

Ze huilde zacht. Voorzichtig ging ik naast haar liggen, zoals we zo vaak hadden gelegen als kind. Ik sloeg mijn arm om haar heen en begroef mijn gezicht in haar nek. Zacht kuste ik haar en ik zag haar kippenvel, ze snikte hartstochtelijk. "oh Tom... oh god..." fluisterde ze zacht.

"Wat is er? Praat met me... alsjeblieft lieve Sam" vroeg ik zacht.

Ze reageerde niet, snikkend lag ze op haar zij en ik streelde haar teder. Na een tijdje viel ze in slaap, ik hoorde het aan haar ademhaling. Dr. Snuggles lag dicht tegen me aan en snorde luid. Ik keek op mijn wekker, bijna acht uur. Mijn kamer baadde nog steeds in het warme zonlicht.

Dit was echt raar realiseerde ik me, dit was de raarste dag die ik ooit had meegemaakt.

Ik kwam overeind en keek naar Sam, ze sliep, mijn shirt tegen haar gezicht gedrukt. Ik bekeek haar een tijd, plotseling zag ik iets raars, haar lichaam leek transparant te worden, zoals water, doorzichtig, golvend, een blauwe gloed straalde uit haar.

Ik schrok en wilde haar aanraken, ik greep door haar heen, zoals je in water kan, een lichte weerstand, voor ik het doorhad absorbeerde ze me, ik verdween in haar, volledig.

Met een schok realiseerde ik me dat ik in onze boomhut zat, de boomhut die we samen als kind hadden gebouwd.

Sam zat op het zelfgemaakte bankje, voor haar had ze haar oude theeservies uitgestald en schonk denkbeeldige thee in zoals ze als kind zo vaak had gedaan, en even vaak had ik bij haar gezeten en meegespeeld met haar spel.

Ze keek naar me. Ze lachte breed "Tom!", ze straalde.

Ik lachte terug, overdonderd door wat ik meemaakte, vertwijfeld ging ik tegenover haar zitten "Sam?" vroeg ik zacht.

Ze gaf me een kopje thee, ik nam het aan en keek even in het lege kopje, het was niet leeg, het kopje was gevuld met een rode vloeistof, dik, als bloed, ik schrok en zette het kopje op tafel.

Sam keek maar haar handen "ik mis je Tom" fluisterde ze zacht, ze snikte.

Ik grinnikte "hoezo? ik ben toch bij je..."

Sam knikte "ja... eindelijk..." ze keek me aan en straalde, haar ogen glommen

Ik keek haar niet begrijpend aan "ik ben de hele dag al bij je"

Sam keek me aan met een warme glimlach "ben je echt bij me?"

Ik knikte "natuurlijk, waarom heb je zoveel verdriet, lieve Sam?"

Sam keek droevig voor zich uit "ik denk niet dat ik zonder je kan, lieve Tom"

Ik keek haar vragend aan "dat hoeft toch ook niet, ik ben bij je..."

Sam lachte vaag, droevig "ik hoop het Tom... ik hoop het..."

Ik keek haar aan en dacht na.

Wat maakte ik mee?

Waar was ik?

Werd ik krankzinnig?

Plotseling werd ik weer in mijn kamer geworpen, met een diepe zucht lag ik ineens weer op mijn bed naast Sam. Ze kwam overeind en snikte hartstochtelijk, ze begroef haar gezicht in mijn shirt terwijl ze mijn naam noemde. Ik sloeg mijn arm om haar heen

"ik ben bij je Sam.... ik hou van je" fluisterde ik zacht terwijl ik mijn hand in haar nek legde.

Sam snikte hartstochtelijk "ik hou van je Tom... oh god" huilde ze hartstochtelijk terwijl ze haar nek kantelde en mijn hand ving. Mijn kamerdeur ging open, het was mijn moeder, ze ging naast Sam zitten en trok haar tegen zich aan.

"Oh schatje... oh lieverd" fluisterde ze terwijl ze Sam zacht streelde. Ma huilde zacht terwijl ze Sam knuffelde.

"Wat is er aan de hand in godsnaam" gilde ik kwaad. Niemand zei iets, zwijgend hield mijn moeder Sam in haar armen en streelde haar blonde haar.

Waarom negeerde iedereen me?

Waarom was Sam net transparant?

Waarom was het nog steeds licht?

Dat licht!

Ineens viel het me weer op, het was nog warmer en feller dan net. Kwaad stond ik op en keek uit het raam, de zon stond hoog aan de hemel, groter dan anders, en... op het noorden?

Ik keek even in het licht, de vlekken in mijn ogen vervormden tot kleine figuurtjes die langs de binnenkant van de fel gele cirkel liepen. Ik schudde mijn hoofd, ik was werkelijk waanzinnig aan het worden realiseerde ik me. Dr Snuggles sprong op mijn bureau en gaf me druk kopjes en snorde luid en tevreden.

Ik draaide me weer om, mijn moeder zat nog steeds bij Sam. Mijn zusje huilde zacht en lag weer op haar zij, mijn moeder streelde haar zachtjes. Langzaam viel ze weer in slaap. Mijn moeder stond op en keek snikkend naar haar voor ze mijn kamer verliet, ze klikte het licht uit en sloot de deur.

Wat was dat met dat licht?

Waarom deed iedereen dat verdomde licht aan terwijl het buiten hoog zomer leek?

Waarom vond niemand dat gek?

Waarom zei niemand iets?

Vertwijfeld liep ik naar Sam en keek een tijdje naar mijn slapende zusje.

Ze werd weer transparant, net als de eerste keer raakte ik haar aan om meteen geabsorbeerd te worden. Met een schok realiseerde ik me waar ik was, we zaten samen op haar kamer, Sam zat achter haar bureau. Ik legde mijn hand op haar schouder, ze kantelde haar hoofd en streelde me met haar wang.

Ze draaide zich naar me toe "Oh Tom..." fluisterde ze.

Ik lachte naar haar "ik hou van je Sam" fluisterde ik zacht.

Sam glimlachte naar me "ik ook van jou, ik zal je nooit vergeten lieve Tom" sprak ze zacht, ze snikte, tranen liepen over haar wangen.

Ik keek haar niet begrijpend aan "wat bedoel je?"

Sam snikte "waarom moest je dood gaan Tom?"

Ik keek haar aan "wat bedoel je?"

Sam stond op en huilde hartstochtelijk. Ze sloeg me, op mijn borst, hard, woest. Ze keek me aan, door haar tranen keek ze me wanhopig aan "waarom moest je godverdomme midden in de nacht op die weg gaan lopen? Waarom! Godverdomme Tom! Hoe kon je!" gilde ze hysterisch, ze sloeg me terwijl ze huilde en toen viel ze tegen me aan, ze trilde, haar hele lijf schokte van verdriet. Ik sloeg haar armen om haar schokkende lijfje heen en hield haar tegen me aan. Ik slikte, mijn herinneringen flitsten aan me voorbij...

Afgelopen donderdag... midden in de nacht, ik was bij Jeffrey geweest...

We hadden gedronken, ik was mijn fiets kwijt geraakt en besloot naar huis te lopen.

Ik weet dat ik op de weg tussen de weilanden liep, en toen niets meer....

Ik ging met Sam in mijn armen op haar bed zitten en keek haar aan "ben ik dood?"

Sam knikte en huilde, ze legde haar hoofd tegen me aan "hoe kon je Tom... ik hou van je... zo veel. Ik kan niet zonder je. Waarom?" huilde ze zacht.

"Het spijt me Sam... echt... Ik hou van je... Sam... het spijt me.... Ik hou van je" fluisterde ik terwijl ik haar in mijn armen hield en haar zacht kuste en heen en weer wiegde in mijn armen.

Met een klap lag ik weer op mijn eigen bed, badend in het licht. Sam kwam overeind en keek rond zich heen.

"ben je er Tom?" fluisterde ze zacht

Ik knikte en kwam ook overeind "Ik ben hier Sam" antwoordde ik

"Ik hou van je Tom" fluisterde ze

"Ik van jou Sam" sprak ik zacht

Ik keek op mijn wekker, het was middernacht, nog steeds licht.

Sam ging weer op haar rug liggen en ik lag naast haar, ik slikte.

Ik was dood?

Waarom was ik hier dan nog?

Langzaam viel Sam weer in slaap, ze werd weer transparant, weer liet ik me absorberen.

We waren weer in haar kamer. Ze stond voor haar spiegel en kleedde zich om, ze hoorde me en draaide zich om naar me, ze glimlachte naar me en toonde haar naakte lichaam aan me, zonder schaamte, ze was prachtig, haar slanke lichaam, haar kleine volle borsten, kleine roze tepels, erect, ze had kippenvel.

"Ik wil je iets vertellen Tom, ik had dit veel eerder moeten zeggen. Had ik het maar gedaan" fluisterde ze zacht en liep op me af.

Ik slikte, ze sloeg haar armen om mijn nek en keek in mijn ogen "Ik hou van je, ik ben altijd verliefd op je geweest" fluisterde ze zacht.

Ik wilde wat zeggen maar Sam drukte haar zachte volle lippen op de mijne en kuste me liefdevol, ik beantwoordde haar kus, vol passie. Ik streelde haar tong met mijn tong en streelde haar zachte huid. Zacht streelde ik haar naakte huid, ik hield haar in mijn armen en kuste haar vol passie, alle liefde die ik voelde voor haar stroomde door mijn lijf.

Na een tijdje verbrak ze de kus en keek me diep in mijn ogen. "heb me lief Tom... ik smeek je, heb me lief" sprak ze fluisterend en zacht dwong ze me naar haar bed.

"Ik hou ook van jou Sam, mijn hele leven hou ik van je" fluisterde ik terwijl ik naar mijn naakte zusje keek.

Zacht begon ik haar te kussen terwijl Sam mijn haar streelde. Ze kreunde zacht. Teder kuste ik haar lippen en haar tong. Ik kuste haar nek en haar kleine stevige borsten, ik speelde met haar tepels en daalde langzaam af, langs haar buik naar haar kern, haar vrouwelijkheid.

"Oh Tom" fluisterde ze zacht toen ik haar prachtige venusheuvel kuste en haar benen open dwong.

Ze glimlachte naar me en toonde zich aan me. Zacht kuste ik tussen haar slanke dijen en likte haar vocht tussen haar gezwollen schaamlippen. Ze kermde zacht toen ik haar penetreerde met mijn tong, ik proefde haar en streelde haar klitje met mijn tong terwijl Sam haar bekken langzaam op en neer bewoog.

"Ow Tom ow god... ow ik hou van je" kermde ze fluisterend.

Ik had haar lief, met heel mijn ziel. Ik kuste haar, zoog haar kleine klitje tussen mijn lippen, likte haar, dreef mijn tong in haar druipende pulserende opening. Ik streelde haar tot Sam met een kerm klaar kwam.

Ze schokte met haar lijf en fluisterde mijn naam.

Ik kroop over haar heen en keek diep in haar ogen, ik kuste zacht haar lippen, streelde haar met mijn tong. Sam glimlachte naar me en opende haar mond, ze sloeg haar armen om me heen en kuste me. Onze tongen vonden elkaar, hadden elkaar lief zoals ik haar lief had, zoals ze mij lief had.

Voorzichtig duwde ik mijn erectie tegen haar warme ingang en ik keek haar aan. Sam knikte. "Neuk me Tom... ik smeek je, neuk me... ooow" kermde ze hijgend.

Zacht streelde ik haar mooie gezichtje en kuste haar teder, ik keek diep in haar ogen.

"neem me Tom, neuk me, geef me je liefde... oh god" fluisterde ze zacht.

Voorzichtig dreef ik mezelf in haar terwijl ik diep in haar ogen keek "ik hou van je Sam... ik hou van je" fluisterde ik terwijl ik haar liefdevol nam, mijn kleine zusje, mijn lieve kleine zusje.

Sam kermde zacht mijn naam bij elke stoot. Ik streelde haar gezicht en kuste haar.

Eeuwenlang neukte ik mijn kleine lieve zusje, zacht en teder, vol liefde en passie.

Sam kreunde zacht en streelde me "oh Tom... ow ow ow ik hou van je... oh god" hijgde ze.

Ik voelde haar komen, haar spieren spanden zich ritmisch aan rond mijn erectie en toen haar orgasme door haar lijf trok kwam ik zelf, ik spoot mijn zaad diep in haar ranke prachtige lijf terwijl ik haar aankeek.

"ik hou van je Sam" fluisterde ik.

Hijgend lagen we naast elkaar, ik keek naar mijn kleine zusje en glimlachte naar haar. Sam glimlachte terug.