Maike En Ik Eindelijk Samen Deel 02

7. Een nieuw begin

Na een tijdje doorbrak Maike de stilte. "Wat doe je vanavond?" vroeg ze met zachte stem.

- "Gewoon; ik heb geen plannen." zei ik.

"Ik wil eigenlijk niet weg. Ik lig hier zo fijn." zei ze.

Ik pakte haar nog eens extra stevig vast en kuste haar voorhoofd. "Je hoeft toch ook niet te gaan? Blijf gewoon hier."

Ze snoof door haar neus en glimlachte. "Maar ik wil..." ze legde een hand op mijn borst. "ik wil vannacht bij je zijn. Hmm...?" ze keek van onder haar wenkbrauwen naar boven, en keek me vragend en een beetje ondeugend aan.

Ik was er even stil van. Ze was me weer twee stappen voor, net als vanmiddag toen ze naar me toe kwam. Godzijdank. Geweldig hoe dapper ze was. Ik weet niet of ik die eerste stap had durven zetten. Ook nu weer.

Ik deed mijn ogen dicht en aaide haar over haar bovenrug, onder de hengsels van haar tuinbroek. Ze merkte aan mijn lichaamstaal dat ik haar snapte en haar wens deelde. Maar het duurde even voordat ik snapte wat ze nu precies wilde zeggen daarnet. Ze wilde nu niet weggaan, maar...? Maar wat? Maar toch ook wel? Ik kon het nog niet precies volgen. Maar ik kende haar langer dan vandaag. Ze was doortastend, bedachtzaam, en waarschijnlijk slimmer dan ik. Iets in mij zei dat ze hier over had nagedacht, en dat er waarschijnlijk een uitleg zou volgen die logisch was.

Ik wilde niet onnozel overkomen. Dus vroeg ik niet hardop om verdere uitleg, maar liet ik het bij lichaamstaal. De taal van een stilzwijgende aai over haar bovenrug. Waarmee ik afwachtte af wat ze verder ging zeggen.

"Ik wil dat het fijn is. Dat het fijn voelt. Ik wil een soort... het moet een nieuwe start zijn. Voor ons... voor ons samen, snap je?" ging ze verder.

- "Ja..." zei ik aarzelend.

"Dit was zo fijn daarnet, tegen elkaar aan slapen, en dat we zo open gepraat hebben, daarnet en eerder vanmiddag. Maar dit was een soort begin. Zo voel ik het. Een gesprek dat we moesten hebben. Vanaf nu wordt het anders. Een verse start."

- "Ja, ik snap denk ik wel wat je bedoelt, een klein beetje." zei ik. "Maar we gaan toch gewoon door eigenlijk, ook een beetje? Dat vind ik juist een fijn gevoel. Wat wij hebben is toch eigenlijk uniek?"

"Ja, dat is ook zo." zei Maike. "Zo wil ik het ook zien. Wat wij hebben heeft misschien wel niemand." zei ze alsof ze ons beide moed wilde inpraten. "We mogen blij zijn, toch?" herhaalde ze haar woorden van eerder die middag. "Maar de afgelopen tijd was raar, toch? Achteraf? Een absurde situatie eigenlijk. We gaan het anders doen, toch?"

- "Ja." stemde ik in.

"Zo moet het ook voelen, vind ik. Ik wil dat het fijn wordt. Dat we goed beginnen. Vind je het goed dat ik dan straks naar je toe kom? Dan beginnen we met een schone lei." Ze pauzeerde even. "Of nou ja, op een andere manier bedoel ik eigenlijk. Niet met een schone lei. Dat vind ik verkeerd klinken. We doen niets verkeerd." zei ze, weer teruggrijpend op haar woorden van vanmiddag. "En onze lei is niet schoon. Niet leeg. Ik vind het juist super uniek en fijn dat wij elkaar zo goed kennen."

"We hebben niets verkeerd gedaan." ging ze verder. "Maar we zijn onbewust een beetje raar gaan doen naar elkaar. En we hebben ons eigenlijk aan anderen aangepast. En dat ga ik niet meer doen. Echt niet."

- "Nee. ik ook niet." zei ik. "Dat wil ik zelf niet. En ook voor jou niet. Jij bent voor mij... het allerbelangrijkst voor mij. Ik, ik kan toch niet, naar jou toe... het voelt als liegen. Ik kan dat niet meer."

Ze omhelsde me nog iets steviger en snoof een tevreden geluid uit haar neus.

"Dus het moet anders." zei ze. "Een nieuw hoofdstuk."

Ik wist niet precies wat nu haar plan was. Ik hoopte niet dat ze straks ineens anders zou gaan doen, of ineens zou terugkomen met hele andere kleren dan ze normaal aan had, ofzo. Ik hield juist van haar zoals ze was, gewoon Maike. Ik bedacht me dat ik dat ook gewoon tegen haar wilde zeggen.

"Ik vind je perfect zoals je bent. Je hoeft niks anders te gaan doen."

Weer hield ze mij extra stevig vast alsof ze me gerust wilde stellen. Ze drukte haar hoofd tegen mijn borst.

"Weet ik." zei ze. Maar ik voelde dat ze blij was dat ik het zei. "Maar gewoon, ik vind dat fijner voelen. Dan kom ik straks weer hierheen en maken we het dan fijn en speciaal samen."

Ze voelde mijn hoofd zachtjes 'ja' knikken tegen haar hoofd. Ik kon haar gedachte niet helemaal volgen, maar ik vertrouwde op haar. Ze was me deze middag al twee keer voor geweest. Ik besloot plechtig om op haar instinct te vertrouwen. Dat instinct gingen we ongetwijfeld nog vaker nodig hebben. Ik voelde een diepe bewondering, een soort ontzag voor haar. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd.

We lagen nog een paar minuten in elkaars armen. Toen haalde ze diep adem en maakte ze een tevreden binnensmonds geluidje. Langzaam stond ze op terwijl ze mijn hand vasthield. Langzaam liet ze mijn hand los glijden met een brede glimlach op haar gezicht. "Tot straks." zei ze terwijl ze zich met een klein ballet-hupje omdraaide.

Tevreden als een kat met haar laatste vangst, paradeerde ze naar de deur.

===

Lees deel 3 voor het erotische/pornografische vervolg van dit verhaal.