Pesthekel

En nog een kort verhaaltje, het probleem is dat ik inmiddels veel paden al heb bewandeld in mijn verhalen waardoor ik steeds vaker op bekend terrein kom, zo ook bij deze. In ieder geval hoop ik dat het voor een beetje vermaak zorgt, veel plezier.

29 december 2019, Corrupted_Dreams

---------

Daar zat ik dan, gezellig tussen ome Kees en tante Sjaan, met een tompoes en een ongelofelijk kuthumeur. Terwijl ik met mijn plastic vorkje, die liever knakte dan prikte, het troosteloze stukje gebak molesteerde op mijn plastic bordje keek ik vluchtig om me heen.

Het grootste deel van de familie was er, allemaal netjes in een kring.

Echt reuze leuk!

Ik wilde voorover bukken om mijn cola te pakken toen ik ontdekte dat het vorkje en het bordje helaas een cruciale eigenschap deelden. Terwijl ik mijn glas pakte knakte het bordje en gleden de macabere resten van mijn gemutileerde tompoes op mijn broek, precies in mijn kruis, gelukkig was het een lichte broek, dus het vlekte prachtig..

Godverrend schoot ik omhoog en veegde de resten van de tompoes van mijn broek, waardoor de vegen alleen maar groter werden. Vooral toen tante Sjaan in al haar goedheid mijn kruis probeerde af te soppen met een drijfnatte dweil, ik weerde haar nog af maar het mens is net een pitbull, dus, volkomen gegeneerd liet mijn kruis boenen door mijn tante, ik droop, zij waarschijnlijk ook.

De meeste mannen van het gezelschap bekeken het geheel schuddebuikend aan, het was werkelijk de hel.

Mijn bloedirritante nichtje, Iris, maakte me helemaal woest. Ze hing paars aangelopen te hinniken als een geretardeerde pony in haar tuinstoel, tranen biggelden over haar wangen. Zo leuk was het nou ook allemaal weer niet, godverdomme.

Sowieso vond ik Iris een vervelend, bijdehand, betweterig en arrogant kreng en haar gehinnik irriteerde me vreselijk.

Terwijl ik haar een paar vernietigende blikken toewierp veegde ik nog een paar keer tevergeefs over de gigantische natte vlek in mijn broek alsof het daarmee zou verdwijnen. Ik kreeg nog een nieuwe tompoes aangeboden maar weigerde beleefd. Je moet het lot niet tarten.

De rest van deze leuke avond zat ik erbij alsof ik incontinent was, nou goed, gezien het gezelschap viel ik misschien niet eens in de minderheid mocht het echt zo zijn geweest.

Iris bleef me maar aankijken met haar valse grijns, ze irriteerde me verschrikkelijk en met moeite negeerde ik haar en wachtte ik tot het een fatsoenlijke tijd was om te gaan.

Toen ik eindelijk terugreed naar mijn appartement nam ik me voor, dit nooit meer.

Mijn ouders konden op hun hoofd gaan staan, de volgende keer zou ik me niet laten dwingen!

Ik was er helemaal klaar mee!

Ik nam me heilig voor om duidelijk voet bij stuk te houden en bij de volgende gelegenheid waarvan ze vonden dat ik erbij moest zijn gewoon duidelijk en hard te zijn, nee is nee!.

Keihard!

*****************************************

Daar zat ik dan, gezellig tussen ome Henk en tante Annie, met een bitterbal en een ongelofelijk kuthumeur. Terwijl ik probeerde te reconstrueren hoe ma me nu weer had overtuigd dat ik op het 5 jarig huwelijksjubileum van ome Hans en tante Pien echt niet mocht ontbreken gooide ik gedachteloos mijn bitterbal in mijn mond en kauwde.

Nu is het in mijn familie zo dat bitterballen steevast verbrand van buiten en bevroren van binnen geserveerd worden, ons geheime familierecept.

Deze bitterbal echter was er één die recht uit de diepste krochten van de hel kwam en terwijl ik voelde hoe de kokende ragout door mijn mond golfde en mijn tong en tandvlees omarmde gilde ik het uit waardoor resten van de bitterbal als een klodderig projectiel na een korte vlucht landden op de blote dijbeen van tante Annie.

Tante Annie, die in druk gesprek was over breipatronen met haar nicht, was niet berekend op deze culinaire verrassing en schrok zo hevig dat ze met klapstoeltje en al achterover viel.

Geschrokken keek ik naar mijn tante die er op zijn zachtst gezegd merkwaardig bij lag, zo tussen de planten. Even schoot het door mijn hoofd dat het best een aardige decoratie was en ik hield een lach in terwijl ik het visuele spektakel gadesloeg.

De grote witte onderbroek tussen haar plompe spartelende benen sprong nog het meest in het oog, maar ook de cola die uit haar haar en de bitterbal die langzaam langs haar dijbeen droop waren al een spektakel op zich.

Geschrokken krabbelde ze overeind en keek verbijsterd rond zich heen en binnen fracties van seconden was het een tumult, tantes die over elkaar heen buitelden met doekjes en brandzalf, hevig kibbelend wie welk deel van de verzorging op zich mocht nemen.

Verbouwereerd keek ik het aan, het was ineens een waar circus.

Terwijl ik om me heen keek zag ik dat het mannelijk deel van het gezelschap zich weer kostelijk vermaakte met mijn onfortuin en even vreesde ik zelfs dat ome Henk ook achterover zou kantelen met zijn stoel, zo hard moest hij lachen om zijn arme vrouw die er nog steeds bij zat als een verzopen kat.

Mijn vader keek woest en terwijl ik mijn schouders ophaalde zag ik Iris, ze was helemaal paars en hing weer eens hikkend in haar stoel van het lachen.

Mijn god wat haatte ik dat kind, met haar stomme vlechtjes en haar "oh ik doe een paar extra vakken op het gymnasium, zo saai anders" de arrogante griezel.

Helaas was ik uitgenodigd voor het diner, dus meteen vertrekken was geen optie. Dus ik ging maar weer zitten en terwijl tante Annie werd opgelapt sloeg ik beleefd de volgende bitterbal af, men moet het lot niet tarten immers.

Het volgende uur stelde ik vast dat de belletjes in cola altijd omhoog gaan, ook als je het glas schuin houdt.

***************************************************

Vaak denk ik dat er meer bewijzen zijn voor het bestaan van de duivel dan voor het bestaan van god.

Hoe dan ook, tijdens het diner zat ik recht tegenover Iris.

Ik negeerde haar zo goed mogelijk maar een paar keer keek ze me met haar valse grijns en haar gemene blauwe priemogen aan. Over de duivel gesproken, ik bedoel maar.

Tevergeefs probeerde ik me in het vurige gesprek naast me te mengen over welk type springveer je het beste kunt gebruiken, maar al snel controleerde ik maar weer of belletjes in cola ook tijdens het diner altijd omhoog gaan en kennelijk is dat het geval, dan weet je dat ook weer.

"Jij bent echt grappig, Tom" grinnikte ze ineens met haar schelle valse stem.

Geschrokken keek ik op, Medusa sprak.

Ineens had ik spijt dat ik me nooit in exorcisme had verdiept, het had prima van pas gekomen.

Ik haalde zo ongeïnteresseerd mogelijk mijn schouders op "oh... ok"

Van binnen kookte ik, wat grappig! Mijn reet!

Dat kreng begreep waarschijnlijk niet het verschil tussen 'met iemand' of 'om iemand' lachen, volg dat maar als extra vak op het gymnasium, tuthola!

Vakkundig negeerde ik haar verder en direct na het eten excuseerde ik me dat ik de volgende dag vroeg op moest voor mijn werk, wat overigens waar was, en verliet het feestgedruis.

Toen ik wegging kruiste mijn blik even die van Iris, haar duivelse grijns plaats had gemaakt voor iets dat leek op teleurstelling maar ik sloeg er verder weinig acht op en stak vriendelijk mijn hand op, zo ben ik dan ook wel weer.

En toedeloe!

De opluchting die ik voelde terwijl ik terugreed naar mijn appartement was bijna tastbaar en weer nam ik me voor, dit nooit meer, nu echt!

**********************************************

De volgende dag stond ik al vroeg voor een halflege collegezaal, het morsige publiek dat wel af was gekomen op mijn verhandeling over de wondere wereld van de nefrologie maakte een weinig wakkere indruk. Ik was inmiddels afgestudeerd maar tijdens mijn promotieonderzoek gaf ik les aan eerste en tweedejaars. Ik vond het leuk om te doen, en het geld was welkom.

Maanden verstreken en tot twee keer toe lukte het me om succesvol mijn ouders te overtuigen dat ik echt niet zou gaan en ik voelde succes, nooit meer naar die achterlijke familiebijeenkomsten, nooit meer die irritante Iris.

Het liep alweer tegen de zomer toen mijn vader me belde. Zijn stem was anders dan anders, ik kon horen dat hij had gehuild. Het was zijn broer, de vader van Iris, hij was plotseling overleden.

Dit keer hoefde hij me niet te overtuigen, god wat klote....

Terwijl ik ophing slikte ik even, het was dan wel een kreng, maar eerst haar moeder en nu haar vader.

Zoals ik al zei, er zijn meer bewijzen van het bestaan van de duivel denk ik soms.

Daar stond ik dan, tussen ome Bert en tante Erma, het was warm, een zachte warme bries deed kledingstukken soms wapperen en terwijl de kist langzaam in de grond zakte keek ik naar Iris.

Een heel klein hoopje verdriet en ik voelde me oprecht kut, ik vond het zo rot voor haar en even kruisten onze blikken.

Terwijl ik terugreed naar mijn appartement dacht ik aan Iris, ik had oprecht medelijden met haar en probeerde me te herinneren waarom ik eigenlijk zo'n diepe afkeer van haar had, misschien moest mijn beeld eens kantelen.

***********************************************************

De zomer was uitzonderlijk lang en ik had tijdens de vakantie eigenlijk alleen maar gewandeld, mijn hobby, en het kost niets.

Ondanks dat ik zin had in het nieuwe collegejaar stond ik die maandag met enige tegenzin in een veel te warme collegezaal voor een volledig verse groep eerstejaars. Traditioneel voor het eerste semester was de collegezaal tot de nok gevuld en terwijl ik mijn verhaal deed maakte iedereen driftig aantekeningen.

Ik vroeg me af hoeveel er het eerste jaar zouden sneuvelen.

Toen het tegen oktober liep dunde de populatie al aardig uit. De overgebleven groep was uiterst serieus en ik had er echt plezier in. Het prettige was ook dat nu de groep kleiner was ik meer contact had met ze. De meesten zaten in de eerste rij, op een paar na die elk college steevast helemaal achterin de zaal zaten. De laatste kandidaat afhakers.had ik ze voor mezelf gedoopt.

Toen er tijdens een verhandeling over de opbouw en werking van het nierweefsel er dan ook een vraag kwam uit de achterste bankjes was ik verbaasd. Het was een uiterst elaborate vraag over selectief ionentransport en het deed me stamelen, hij was van een ongekend niveau..

Sommige vragen bieden soms zoveel inzicht in de antwoorden die iemand al kent.

Ik kon niet goed zien wie de vraag had gesteld van het clubje maar het was een heldere sprankelende stem geweest.

Na nog een blik geworpen te hebben bekende ik dat ik de vraag helaas onmogelijk op dat moment kon beantwoorden, niet alleen vanwege de resterende tijd, het ontbrak me simpelweg aan kennis.

Ook legde ik uit dat het eigenlijk buiten de stof viel, maar een prima vraag was, want ik ben van mening naast het feit dat domme vragen niet bestaan, slimme vragen uiterst kostbaar zijn.

De parels van mijn beroep.

Ik stelde voor dat ze de vraag duidelijk per email naar mij zou versturen, zodat ik hem kon beantwoorden. Op mijn suggestie dat mijn CC openstond voor geïnteresseerden werd enthousiast gereageerd.

Het was echt een leuke groep.

Toen ik na het eten die avond mijn mail opende zag ik meteen het mailtje verschijnen. Mijn ogen beleven een tijdje hangen op de naam van de afzender.

Iris Verhoeven, precies dezelfde naam als mijn irritante nichtje, en, ineens herinnerde ik me de stem, zou het?

Grinnikend typte ik haar naam in, en ja hoor, op haar linkedin stond dat ze eerstejaars was, op de universiteit waar ik lesgaf, dezelfde studierichting.

Wat een toeval.

Die avond en een deel van de volgende ochtend besteedde ik aan het antwoord.

De vraag zat nog ingewikkelder in elkaar dan ik op eerste gezicht dacht, verbijsterend complex voor een eerstejaars, ik dacht aan wat Iris had gezegd over het gymnasium, dat het te eenvoudig was bla bla.

Achteraf gezien was haar arrogantie misschien niet onterecht geweest, hooguit misplaatst, dit meisje was een geval apart, maar goed, daar was ik al jaren van overtuigd.

Beelden kantelen.

*************************************************************

Die donderdag had ik de groep weer en na het college liep ik naar het groepje afhakers. Ze keken verschrikt op. Het was een plukje jongetjes met woeste baarden, een paar bebrilde meisjes en inderdaad, ik herkende haar nu meteen Iris, ik snapte ook meteen waarom ik haar niet had herkend, van blond naar ravenzwart doet dingen, niet in haar nadeel moet ik bekennen..

Maar, kennelijk had ik mijn nichtje al een paar maanden in mijn groep, de dingen gaan zoals gaan.

"Hoi Iris" glimlachte ik, ik probeerde normaal te doen, ondanks ons moeizame verleden.

Het groepje afhakers keek verschrikt naar Iris die grijnzend haar schouders ophaalde

"Rustig jongens, Tom is familie, mijn neef. Hoi Tom. Alles goed?" ze keek me een beetje onzeker aan.

Ik knikte "jazeker, jij?"

Iris merkte dat ik me anders opstelde en glimlachte breed, ze knikte.

"prima... de dingen gaan zoals ze gaan he..." even zag ik een donkere blik in haar helderblauwe ogen, maar al snel glom ze weer zoals ze eigenlijk al de hele tijd deed.

"Wat toevallig dat je in mijn groep zit, waarom ben je nooit even gedag komen zeggen?"

Iris liep inmiddels naast me de collegezaal uit, ze haalde haar schouders op "waarom zou ik, ik ben toevallig je nichtje, maar het is nou niet zo dat we een warme band hebben, sterker, ik denk dat het mijn uitgangspositie had verslechterd, je hebt immers een pesthekel aan me" ze keek me met een grijns aan en trok haar ene wenkbrauw cynisch vragend op,

Ik schoot in de lach "pesthekel... ach..."

Iris grinnikte somber en haalde onverschillig haar schouders op "maakt me ook niet uit, je kan niet met iedereen vrienden zijn denk ik altijd maar."

Ik knikte "dat is zeker waar."

Iris knikte vriendelijk "maar goed, ik ga verder, ik zie je vanzelf weer een keer, oh en Tom, je geeft leuk les"

"Ja, tot de volgende keer, en dank je" Ik betrapte mezelf erop dat met ik een grijns op mijn mond mijn nichtje nakeek. .

Blijkbaar was Iris naast heel slim ook best een grappig mens.

Beelden kantelen.

****************************************************

Haar cijfers waren buitengewoon en ze wist elke keer vragen te stellen die me van mijn stuk brachten. Inmiddels was ze naar de voorste bankjes verhuisd en vaak glimlachte ze als onze blikken kruisten.

Waren het haar vragen niet dan waren het haar ogen wel die me telkens van mijn stuk brachten.

Een paar dagen later zag ik haar eindelijk een keer buiten college.

De campus had verschillende voorzieningen waar je wat kon eten. Het eten was goed en niet heel duur, het was altijd druk.

Net toen degene die naast me had gezeten opstond en me gedag zei zag ik Iris staan, ze stond met haar dienblad midden in de zaak en keek vertwijfeld om zich heen. Ze maakte een verloren indruk en even kruiste onze blikken, ze glimlachte vaag en keek verder rond of ze ergens kon zitten.

Waarschijnlijk had ze niet gezien dat er naast me plek was, dus wenkte ik haar en wees ik op de plek naast me.

Iris lachte breed, ze straalde bijna. Een reactie die ik niet meteen had verwacht.

Ze liep meteen op me af en twijfelde even.

"Er is nog plek" glimlachte ik

Iris knikte en terwijl ze naast me kwam zitten en haar dienblad naast de mijne zette glimlachte ze breed, haar diepblauwe ogen glansden, dieper dan een mooie zomerhemel.

"ik dacht ik ga maar niet bij je zitten" grinnikte ze verlegen terwijl ze haar bestek uitpakte.

Ik haalde mijn schouders op "waarom niet?"

Iris schoot in de lach "nou ja, de laatste keer dat ik tegenover je zat tijdens het eten vond je het vreselijk"

Ik grinnikte en keek even naast me "ik ben niet op mijn best op dat soort gelegenheden"

Ze snurkte even door haar neus "ik moet zeggen dat je de boel altijd heel levendig houdt hoor, ik kijk er altijd naar uit om je te zien"

Zelf schoot ik ook in de lach "ja om me uit te lachen"

"Awh... je bent gewoon echt grappig Tom" ze knipperde met haar blauwe ogen en grijnsde ondeugend "en onhandig".

Grijnzend nam ik een hap "kijk, dat bedoel ik nou, je bent gewoon een vervelend mens"

Iris knikte en stak haar tong uit "ik ben afschuwelijk, zonder zwart geen wit"

Ik knikte en keek even naar mijn nichtje. Ik mocht haar besefte ik, haar cynische arrogantie wortelde in een vaste bodem van kennis en intellect.

Zonder zwart geen wit, het contrast tussen haar onschuldige uiterlijk en haar karakter als treffende illustratie.

Een tijdje twijfelde ik en keek ik haar aan

"Hoe gaat het verder met je eigenlijk?" ik wist niet of ze eraan toe was, sowieso of ze überhaupt de behoefte voelde om dat mij te delen, maar ik was oprecht.

Iris zag het en ze slikte even, haar blik was ineens somber

"eenzaam" mompelde ze en ik zag een traan rollen.

Ik slikte zelf ook, de kracht van een enkel woord is verbijsterend en zonder dat ik het wilde streek ik met mijn duim haar traan weg, ze snikte even maar vermande zich en keek me met een glimlach aan.

"Maar ik studeer veel en ik werk. En ik slaap... dus nou"

Ze zweeg waarna ze glimlachend haar schouders ophaalde "en ik mekker, want ik moet niet zeuren, als ik zo graag mensen om me heen zou hebben dan kan je niet beter wonen dan op de campus, maar blijkbaar wentel ik mezelf liever in mijn misère, want ik ben de enige bij wie het tegenzit, dus ja...."

Ik kon het niet helpen om door mijn neus te snurken en ik keek haar met een grijns aan

"gelukkig ben je slim"

Ze grinnikte "vind je?"

Ik knikte en keek haar serieus aan, ik wilde haar toch spreken en deze gelegenheid was prima.

"ja, ik heb nog nooit iemand in de groep gehad die zo snel en zo goed de stof oppakt"

"Zal toch wel meevallen?" grijnsde ze terwijl ze haar lepel in haar mond stak, en even verloor ik de draad toen ik haar prachtige lippen zag sluiten rond haar lepel.

Ik slikte "nee, ik ben echt serieus Iris, en als je het goed vindt wilde ik je eigenlijk voordragen voor de kopgroep, al is dat eigenlijk pas vanaf het derde jaar. Ik ben echt van mening dat je erin moet."

Haar lach was fascinerend van schoonheid "echt?"

Ik knikte "ja ik ben serieus, we zijn echt verbijsterd over hoe goed je bent, jouw cijfers behoren tot de hoogste ooit"

Iris keek me met een schuin hoofd aan " en het is niet omdat ik je nichtje ben?"

Ik grinnikte "nee natuurlijk niet, ik heb immers een pesthekel aan je"

Iris grijnsde "oh ja, dom"

Grinnikend sloeg ze tegen haar voorhoofd.

Ze was leuk, en het was echt gezellig en toen ze me vroeg of ik zin had om nog ergens wat te gaan drinken stemde ik vanzelfsprekend meteen in en weer verwonderde ze me met haar prachtige warme glimlach.

Het was echt gezellig geweest en toen ik voor de ingang van het haar appartementencomplex voorstelde om misschien wat vaker samen wat te doen beloonde ze me met een glimlach die alle voorgaande deed verbleken.

En heel even stond de tijd stil.

Ik realiseerde me dat ik tot over mijn oren verliefd was op mijn eigen nichtje.

Beelden kantelen.

***********************************************************

Afspraak was afspraak, een paar keer per week trof ik haar na college en aten we samen wat, het was altijd gezellig en ik merkte echt dat het wederzijds was, haar ogen glansden als ze me zag en haar glimlach was keer op keer verbijsterend.

Mijn verrassing kon dan ook niet groter zijn als die dinsdag. Ze zat op onze vaste plek, maar alles aan haar was timide, haar ogen waren betraand zag ik toen ik ging zitten.

"Hey Iris, alles ok?" sprak ik zachtjes terwijl ik mijn arm om haar heen sloeg.

Ze slikte en schudde haar hoofd "nee.. ik.. ga stoppen met mijn studie"

Verbaast trok ik mijn wenkbrauwen op "hoezo? Het gaat toch goed? Je behoort tot de beste van je kopgroep, je loopt nu al jaren voor op je jaargenoten"

Iris knikte "ja dat is het probleem ook niet, ik kan het gewoon allemaal niet meer rond krijgen, zeker niet nu de belasting een naheffing heeft gedaan over de erfenis"