Quitte

Anne sloeg haar lijf om Tom en ving de eerste klap op, ze gilde en huilde terwijl haar moeder woest aan haar arm trok "laat hem los... god... ik sta niet voor mezelf in"gilde hun moeder hysterisch terwijl ze panisch aan haar naakte dochter trok.

Huilend zakte haar moeder op de grond en sloeg haar handen voor haar ogen. "Hoe kon je Tom... hoe kon je" herhaalde ze snikkend.

Anne kroop van de bank en sloeg haar armen om haar heen "het spijt me mam... echt het spijt me zo, ik wilde je echt geen pijn doen" huilde ze zacht. Haar moeder sloeg haar armen om haar heen en huilde hartstochtelijk "waarom heb je geen hulp bij ons gezocht..." snikte ze. Anne slikte en keek naar Tom "omdat ik het zelf ook wilde mam... ik... ik hou van hem". Haar moeder keek haar in haar ogen "het is godverdomme je eigen broer...". Anne knikte "ik weet het mam, ik kan er niets aan doen, alsjeblieft haat ons niet"

Hoofdschuddend kwam hun moeder langzaam overeind "ik kan dit niet accepteren, Tom, ik kan je niet meer zien, ga in godsnaam naar je kamer... we praten als jullie vader thuis is"

Zwijgend stond Tom op en bedekte zichzelf zoveel mogelijk met zijn kleding terwijl hij de kamer verliet, even keek hij achterom naar Anne die bemoedigend naar hem knikte terwijl ze haar armen om haar moeder sloeg.

***

Zwijgend keken ze naar hun ouders tegenover hen. Tom boog zijn hoofd en frommelde wat met het tafelkleed "het spijt me" mompelde hij zacht.

Haar vader was woest zag ze, zijn halsslagader sloeg in het ritme van zijn hartslag, hij richtte zijn blik op Anne "heeft hij je gedwongen? Heeft hij je verkracht?" siste hij terwijl hij moeite deed om op zijn stoel te blijven zitten. Anne schudde haar hoofd terwijl de tranen over haar wangen liepen "nee pa... ik wilde het zelf, we wilden het zelf.. Ik hou van hem"

Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht en kermde "jezus... Anne... hoe kon je... het is niet goed... ik kan dit niet accepteren". Woest richtte hij zijn blik op Tom "en jij? Jij kon dit niet tegenhouden? Jij had niet het besef dat je je kleine zusje dient te beschermen?".

Tom knikte en keek voorzichtig naar zijn vader "ik wilde het tegenhouden... ik wist dat het niet kon...maar.... God... pa... ik hou van haar... ze is de perfecte vrouw voor mij".

Woest stond haar vader op en ze gilde toen ze zag dat hij Tom bij zijn arm greep en zijn vuist hief "perfecte vrouw voor jou? Godverdomme... vuile perverse idioot, ze is je kleine zusje" brulde hij hard en Anne gilde toen zijn vuist op het gezicht van Tom landde.

Ze sprong op en greep zijn arm terwijl haar moeder Tom beschermde "stop in godsnaam pa... in godsnaam" snikte ze terwijl ze met haar hele lijf zijn arm in bedwang probeerde te houden. Ze keek naar Tom, naar het bloed dat uit zijn neus gutste, naar haar moeder die snikkend zijn bloeding stelpte met een theedoek.

Woest rukte hun vader zich los en liep de keuken uit "Je hebt een uur om je spullen te pakken Tom, ik wil je nooit meer zien, je bent dood voor me... en jij Anne, jij gaat deze week nog naar een psychiater, je laat je helpen, ik walg van jullie" en met een klap sloeg hij de deur van de keuken achter zich dicht.

Anne viel Tom snikkend in zijn armen "ik wil niet dat je gaat Tom...alsjeblieft... ik kan niet zonder je". Zacht streelde hij haar haar en keek naar zijn moeder. Ze sloeg haar ogen neer en wreef in haar handen "ik denk dat je vader wel gelijk heeft" fluisterde ze zacht "het is beter als je gaat, maar Tom, ik hou van je, je blijft altijd mijn kind, hoe kwaad ik ook ben op dit moment, je blijft altijd mijn zoon".

Tom knikte woordeloos en stond op terwijl hij zijn kleine zusje voorzichtig op de grond zette. Even streek hij met zijn hand langs haar wang en keek in haar ogen "dag lieve Anne" en hij draaide zich om naar zijn kamer. Snikkend volgde ze hem tot ze de hand van haar moeder om haar arm voelde "laat me los... Ik wil met hem mee... ik hoor bij hem" snikte ze terwijl haar moeder haar armen om haar heen sloeg.

"Nee schatje... geloof me... het is beter... laat hem gaan..." huilde ze terwijl ze haar dochter in bedwang hield.

Het dichtslaan van de voordeur en het geluid van Toms auto, dat was het laatste wat Anne van haar broer hoorde, hij was weg. Snikkend liet ze zich op haar bed vallen en drukte een kussen tegen haar lichaam terwijl ze huilend in slaap viel.

***

Gedwongen door haar vader begon Anne een maand later aan haar studie, niet in Delft zoals ze had gewild, maar in de VS, ver weg, onbereikbaar voor Tom.

Maanden regen zich aaneen tot jaren en de herinnering aan Tom vervaagde. De dromen dat hij haar bezocht in haar slaap werden steeds minder frequent en uiteindelijk brak steeds vaker de zon door, kreeg ze zin in haar leven, al sneed het gemis soms onverwacht door haar ziel als ze werd herinnerd aan hem, aan haar liefde.

Ze sprak haar ouders zelden meer en keerde nooit meer terug naar Nederland. Tijd verstreek, en haar leven kreeg steeds meer vorm. Een huis, een baan en soms een vriendje. Al was het laatste iets dat ze zelf steeds afbrak voor het echt wat werd, niemand kon Tom vervangen en langzaam maar zeker had ze zich neergelegd bij haar bestaan zoals het was, ze was succesvol en wierp zich op haar werk. Voor haar 30e had ze haar eigen bedrijf en bereikte ze haar financiële onafhankelijkheid.

Op een donderdag ergens in september ging haar telefoon. Ze bekeek het nummer, internationaal, Nederland. Aarzelend drukte ze op accepteren en bracht het toestel naar haar oor.

"Hallo?" sprak ze zacht

"Anne? Ik ben het.. Je moeder..."

Het was eeuwen geleden dat ze haar moeder had gesproken maar ze herkende haar stem meteen, er klonk verdriet in haar stem, een snik.

"Hoi mam... hoe gaat het?"

Haar moeder zweeg even "Anne... ik weet niet hoe ik..." haar stem brak en Anne hoorde haar moeder huilen.

"Mam... wat is er?" Vroeg ze terwijl haar hart in haar keel sloeg

"Anne... liefje... het is je vader... hij heeft een hartaanval gehad.... hij is overleden" snikte haar moeder hartstochtelijk.

Anne zakte door haar benen en knielde op de grond terwijl haar tranen over haar wangen stroomde "oh god ma..." huilde ze.

Die zondag landde ze op schiphol en vloog haar moeder in haar armen. Snikkend kuste ze haar moeder en streelde haar rug. Huilend omhelsde haar moeder haar en drukte haar dochter tegen zich aan "oh schatje ik heb je zo gemist" fluisterde ze zacht. Anne slikte en knuffelde haar moeder "ik jou ook ma..." huilde ze zacht.

***

Anne keek rond in de woonkamer en nam de dingen die waren veranderd in zich op. In al die jaren tikte de klok nog steeds zijn ritme tegen de muur waar hun foto's hingen. Ook die van Tom hingen nog steeds waar ze altijd hadden gehangen. Terwijl ze een slok nam streek ze met een vinger langs zijn gezicht.

"Weet hij het?" vroeg ze zonder zich om te draaien.

"We hebben hem nooit meer gesproken, ik kan geen contact met hem krijgen... ik weet niet waar hij is" fluisterde haar moeder zacht, ze snikte even "ik mis hem Anne".

Anne draaide zich om en keek even naar haar moeder "ik ook ma... elke dag, het snijdt in mijn ziel"

Ze sloeg haar ogen neer en draaide met haar glas. Haar moeder keek naar haar dochter en zuchtte "ik snap het liefje... ik heb lang getwijfeld of wat we die avond hebben besloten juist was, die avond was het einde van ons gezin en tot op de dag van vandaag spijt het me"

Anne keek op en liep op haar moeder af "je had geen keus, jullie hadden geen keus... ik begrijp dat wat wij deden vreselijk moet zijn geweest voor jullie, het was sterker dan ons verstand"

Haar moeder pakte haar hand "heb je er spijt van?"

Anne schudde haar hoofd "nee, het was echt, ik heb nooit meer iets gevoeld voor iemand zoals ik voor Tom voelde"

Haar moeder snikte "ik had wel een keus, ik had niets moeten zeggen tegen je vader... ik had het moeten laten gaan, misschien was alles dan nog goed geweest en had je vader nog geleefd, het vrat aan hem, het gemis van zijn kinderen consumeerde hem, al zal hij het zelf nooit hebben toegegeven"

Anne zweeg even en nam een slok "niets zeggen? Accepteren dat je kinderen een relatie hebben? Was dat serieus een optie voor je? Ma... ik hou van je, maar ik denk niet dat het ooit een mogelijkheid was"

"Toen niet, zeker op dat moment niet, dat klopt, maar in de loop der jaren heb ik me beseft dat alles beter was dan de oplossing die we toen kozen"

Zwijgend legde Anne haar hoofd tegen de schouder van haar moeder en keek naar de foto's aan de muur.

***

Het was een mooie herfstdag, tegen de achtergrond van warme herfsttinten liep Anne gearmd met haar moeder achter de kist van hun vader. Het was een korte plechtigheid, sober zoals hij had gewild en toen iedereen zijn laatste groet had gebracht keken ze hoe zijn kist verdween. Na afloop nam elke gast afscheid en wenst haar en haar moeder sterkte. Het waren een hoop mensen die ze amper kende, collega's en vrienden die haar vader in de loop der jaren had ontmoet.

Zwijgend reed ze met haar moeder naast zich naar huis. Beiden snikkend om dingen die voorbij gaan.

De stilte van het huis omvatte hen als een oncomfortabele deken, koud en pijnlijk. Zwijgend zaten ze tegenover elkaar aan de keukentafel.

"Heb je honger?" vroeg haar moeder, de stilte doorbrekend

Anne knikte "mmh ja... zullen we uit eten gaan? Op pa? Ik trakteer"

Een glimlach brak door op het vermoeide en door verdriet verscheurde gezicht van haar moeder "ja graag, gezellig..."

***

Terwijl Anne reserveerde in het restaurant waar ze jaren geleden, als gezin, vaak hadden gegeten kleedde haar moeder zich om. Anne volgde na het telefoontje en zette haar tas in haar oude kamer, er was niets veranderd. Terwijl ze zich omkleedde gingen haar gedachten terug naar die zomervakantie die alles had veranderd, met een glimlach keek ze naar haar bed, beelden van Tom die haar daar had ontmaagd. Ondanks de emoties van die dag trok een tinteling door haar lijf, bijna alsof hij daar was. Ondanks dat ze wist dat het niet zou gebeuren hoopte ze op de droge klik van haar deur terwijl ze zich aankleedde voor haar spiegel... Zijn handen op haar lijf, zwijgend, liefkozend... verboden... voorbij

Het restaurant was nauwelijks veranderd in al die jaren, ja wat nieuw meubilair en de bediening was van een andere generatie, maar verder was alles hetzelfde, zelfs de smakeloze schilderingen aan de muur. Het menu was iets gemoderniseerd, maar veel gerechten herkende ze van vroeger. Haar oog viel echter op de groet onder het menu, de naam van de eigenaar.

Mark van Diepen.

Grinnikend wees ze haar moeder op de naam "kijk nou mam, dat moet Mark zijn, wat gaaf"

Anne stond op en liep naar de bar, de barman keek haar vragend aan "kan ik u helpen?" vroeg hij terwijl hij een glas droog wreef.

Anne knikte "ja... ik vroeg me af, is de eigenaar er ook?"

De barman knikte vaag "ja.... Heeft u een klacht?"

Anne grijnsde breed "nee, integendeel, ik wil hem graag even spreken, ik ben een vriend"

De barman grijnsde breed "een vrouw? Mmmh merkwaardig"

Vlak nadat Anne weer plaats had genomen aan haar tafeltje kwam Mark aangelopen met zijn armen uitnodigend geopend "Anne, liefje, meid... wat enig... wat ben je veranderd" en voor ze het wist had ze drie dikke zoenen te pakken.

Meteen draaide hij zich naar haar moeder "mevrouw van Wieringen, prachtig en elegant als altijd, wat leuk u te zien" en ook zij ontving drie dikke kussen voor Mark een stoel pakte en bij hen aan tafel plaats nam "vind je toch niet erg he meid?" grijnsde hij naar Anne.

Lachend schudde Anne haar hoofd "nee natuurlijk niet Mark, jeetje... een eigen restaurant, wat gaaf joh"

Mark grijnsde breed "ja... was altijd al mijn droom, en sinds een jaar of negen werkelijkheid"

Terwijl het eten werd geserveerd hield Mark het gesprek op gang en sprak over koetjes en kalfjes terwijl hij samen met hen zijn diner nuttigde. "alles op kosten van de zaak hoor schat", herhaalde hij elke keer als hij wat bestelde. Anne grinnikte een paar keer om zijn overdreven flamboyante gedrag, hij had zijn geaardheid volledig omarmd constateerde ze.

"Hoe is het met Tom?" vroeg hij terwijl hij zijn mond afveegde.

Meteen zag hij dat er wat was "Heb ik wat verkeerds gezegd?" vroeg hij terwijl hij naar de betrokken gezichten van zijn tafelgenoten keek.

Anne schudde haar hoofd "nee... het is alleen... ik zie hem nooit meer, ma ook niet... al jaren niet meer"

Mark trok zijn wenkbrauwen op "echt? Julie waren altijd zo close... jeetje.... Zoek je hem ook nooit op dan? Hij woont toch niet zo ver weg?"

Anne keek hem met een ruk aan "weet je waar hij woont dan?"

Mark knikte "natuurlijk, hij heeft nog een tijdje voor me gewerkt hier tot hij zijn doctoraal had, als ik me niet vergis werkt hij nu in bij Shell, in Moerdijk, hij woont in Zevenbergen"

Anne slikte "weet je zijn adres?"

Mark knikte en liep even naar achter voor pen en papier.

"Pas je op voor teleurstellingen" mompelde haar moeder terwijl ze Anne's hand pakte.

Ze keek haar moeder aan "hoe bedoel je?"

Haar moeder zweeg even "wat als hij een gezin heeft, een leven? Kan je dat aan?"

Anne slikte even en keek naar haar glas "Als ik weet dat hij gelukkig is... dan helpt me dat misschien de dingen achter me te laten en zelf geluk te vinden... wie weet... nu weet ik niets mam..."

"Hier schat, dit is zijn adres, tenminste het laatste dat ik heb..." Mark drukte Anne een papier in haar handen.

"Weet je of hij getrouwd is?" vroeg ze terwijl ze het papier zorgvuldig in haar tas stopte

Mark dacht even na "nee volgens mij niet, destijds had hij geen vriendin in ieder geval... en ook geen vriend... ik weet het want ik heb een keer een poging ondernomen.. Helaas zonder succes" grijnsde hij terwijl hij een knipoog gaf en een flinke slok van zijn wijn nam.

Anne grijnsde even maar zei niets, ze keek naar haar moeder die een kleine grijns niet kon onderdrukken.

"Wat is je plan" vroeg haar moeder terwijl ze terug reden naar huis.

"Ik weet het niet..." zuchtte Anne terwijl ze haar schouders ophaalde.

***

Aandachtig bekeek ze het huis in de buitenwijk van Zevenbergen. Het was een groot huis, een eengezinswoning, vrijstaand. Peinzend nam ze alles in zich op, de gordijnen voor de ramen, de tuin. Zoekend naar een indicatie van kinderen, een vrouw. Haar maag kromp samen. Haar hart maakte overuren terwijl ze overwoog wat te doen. De auto voor de deur impliceerde dat er in ieder geval iemand thuis was.

Haar ogen volgde een blad dat zich losrukte en langzaam naar de grond dwarrelde. Herinneringen aan een zomer lang geleden drongen zich aan haar op en ze slikte een traan weg. Net toen ze besloot weg te rijden ging de voordeur van het huis open. Haar hand gleed van de sleutels in het contact en ademloos keek ze naar hem, Tom, het was hem. Ouder, licht grijzend, maar het was hem.

Ze keek hoe hij in zijn auto stapte en wegreed, even overwoog ze hem te volgen, maar wat moest ze doen? Hem klemrijden? Hem stalken? Kermend ruste ze met haar voorhoofd tegen het stuur en overwoog wanhopig haar opties. Nog geen kwartier later zag ze zijn auto terugkeren en keek ze hoe hij met een kleine boodschappentas de voordeur opende. Zonder na te denken stapte ze uit en liep naar hem toe "Tom?" zei ze terwijl ze de oprit op liep.

Tom draaide zich om toen hij zijn naam hoorde, die stem... Zijn adem stokte in zijn keel en de boodschappentas kletterde tegen de grond, de inhoud rolde over de straat terwijl hij naar haar toeliep "Anne... god... Anne!" riep hij bijna uit en sloot zijn kleine zusje in zijn armen, hij inhaleerde haar geur diep en kuste zacht haar wang "mijn god... wat heb ik jou gemist... kom". Zonder dat ze iets kon zeggen sleurde hij haar mee naar binnen, zich niet bekommerend om de boodschappen die verspreid op zijn oprit lagen.

Zwijgend stond Anne in zijn woonkamer terwijl hij in de keuken drinken inschonk. Ze keek om zich heen, pijn kliefde haar hart in tweeën toen ze het kinderspeelgoed in de woonkamer zag, de kleine jas aan de kapstok, foto's aan de muur van een klein blond meisje dat samen met een onbekende vrouw in de camera keek.

"Hier" zei Tom terwijl hij een glas cola in haar hand drukte "ga zitten... hoe gaat het met je?"

Anne zweeg even en slikte "Tom... pa... hij is overleden, we hebben hem gisteren begraven"

Tom zweeg even en slikte "oh... ik wist het niet.... Hoe is het met ma?"

Anne keek naar haar glas "het gaat wel... ik weet het niet, ik ben ook pas hier sinds zondag"

Tom knikte "waar woon je tegenwoordig?"

Anne nam een slok en liet het glas rusten op haar been "Ik woon vlakbij New York, ik heb een eigen bedrijf, financiële dienstverlening"

Tom floot "toe maar"

Anne grijnsde even "jij?"

Tom keek even weg "ik werk als engineer, hier op de Shell, niets bijzonders verder"

Hij nam een slok van zijn cola en keek haar aan "getrouwd, kinderen?"

Anne schudde haar hoofd "nee... het kwam er niet van, jij wel zo te zien?"

Tom knikte "ik heb een kind, ze heet Anne, naar jou" hij keek even weg en slikte "ik ga haar zo halen, ze is bij haar oma, de moeder van mijn vrouw"

Anne knikte en een traan rolde over haar gezicht "wat lief dat je haar naar mij hebt genoemd"

Tom knikte en keek lang naar zijn glas "ik heb je elke dag gemist Anne" fluisterde hij schoor.

Anne snikte "ik jou ook.. elke dag" ze zette haar glas weg en kroop tegen hem aan, ze vleide haar hoofd tegen zijn borst en inhaleerde zijn geur.

Een tinteling trok door haar lijf toen ze zijn hand op haar rug voelde.

"Ben je gelukkig getrouwd?" fluisterde ze zacht terwijl ze met haar nagels over zijn borst kriebelde.

Tom zuchtte "we waren heel gelukkig, tenminste, in hoeverre ik jou van me af kon zetten. Tot de laatste dag heb ik van Moniek gehouden, tot de laatste seconde"

Anne keek omhoog "wat bedoel je?"

Tom streelde zacht haar rug "Vier jaar geleden werd ze ziek, ik heb haar verzorgd en gekoesterd maar ik kon haar niet helpen, niemand kon haar meer helpen."

Een traan rolde over zijn wang en snel streek hij hem weg met de rug van zijn hand "ze is in mijn armen overleden"

Anne kroop dicht tegen Tom aan "oh god... wat rot voor je... en je dochter... oh Tom" Snikkend drukte Anne zich tegen hem aan en probeerde hem te troosten, een deel van zijn pijn weg te nemen.

"Ga je mee, Anne ophalen?" vroeg Tom na een paar minuten zijn kleine zusje in zijn armen te hebben gehad. Anne knikte en veegde haar tranen weg "ja graag, ik kan niet wachten mijn nichtje te ontmoeten" Tom knikte en pakte haar hand "kom"

***

Anne was een schattig meisje, haar kleine staartjes vlogen op en neer terwijl ze haar vader in zijn armen vloog. Anne bekeek vertederd hoeveel liefde Tom had voor het kleine meisje in zijn armen en een stille traan rolde over haar wang. "Wie is die mevrouw?" vroeg ze terwijl ze haar aankeek, als een aapje klemde ze zichzelf tegen haar vader aan.

Tom grinnikte "Dat is Anne, Anne"

Ze giebelde even en keek naar haar vader "nee, ik ben Anne, gekke pappa"

Tom schoot in de lach "ja jij bent Anne, maar die mevrouw heet ook Anne, jij heet Anne omdat je naar haar genoemd bent"

Anne dacht even diep na en glimlachte toen "hallo Anne" en vrolijk stuiterde ze op Anne af en strekte haar armpjes uit. Anne nam haar kleine nichtje in haar armen en keek diep in haar ogen "dag jongedame, wat leuk je te ontmoeten" en ze kuste zacht de wangen van het giechelende meisje.

Die avond at ze samen met Tom en haar nichtje aan de grote tafel in de woonkamer van Tom's huis. Het kleine meisje kwebbelde aan één stuk door tot Tom haar naar bed bracht.

Zwijgend zat hij tegenover Anne aan tafel en keek in haar ogen "zo lang geleden alles" fluisterde hij en hij pakte haar hand.

Anne knikte "ja..." ze streelde met haar duim zijn hand.

Toen Tom een tweede glas wijn wilde inschenken legde Anne haar hand op haar glas "ik niet meer, ik moet nog rijden"