Reünie

Verhaal Info
Ieder heeft zo zijn standpunt.
21.3k woorden
4.77
7k
00
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

20-10-2016

Dit verhaal is wat langer, ik heb geprobeerd te experimenteren met dit verhaal, met het wisselen van standpunten, ik heb geprobeerd de hoofdkarakters levend te maken, aan jullie of het gelukt is.

~~~~~~~~

"We vinden het gezellig als je er bij bent. Je gaat gewoon mee, klaar!"

Mijn vader legde zijn krant neer. Hij zat aan de andere kant van de tafel, Zijn arm lag voor hem, zijn ander hand lag op de dichtgevouwen krant, alsof hij zo voorkwam dat iemand hem pakte. Hij keek me lang aan, zijn blik was duidelijk, ik had geen keus.

Ik wist dat het een verloren zaak was. Mijn moeder was uit de keuken gekomen en stond met haar handen in elkaar, ze keek gekwetst. De reünie was ter ere van haar moeder in stand gebleven.

Het was een gelegenheid om als gehele familie van moederskant met een bepaalde regelmaat goede tijden te delen. Ik vond het iets moois hebben altijd en normaal gesproken ging ik dan ook altijd graag mee.

Naast bruiloften zijn vooral begrafenissen gelegenheden waar je elkaar na jaren soms weer ontmoet en dat was iets dat mijn moeder niet wilde met haar broer, mijn oom. Ze zijn heel close.

"Jeroen, ik zou het echt heel fijn vinden als je gezellig mee kwam"

Ik staarde naar de tuin door de glazen schuifwand van de woonkamer. Het was een mooie zomer. Ik keek naar de plataan aan het einde van de tuin. Een grote boom, bijna zo oud als het huis. Door de wind draaide zijn blaadjes, glinsterend in het zonlicht, een groene hypnose.

Mijn vader pakte zijn krant weer en las rustig verder, de discussie was gesloten. Hij is een rustig maar heel rechtlijnig persoon, hij week niet af van zijn pad. Ik had respect voor hem.

Ik haalde mijn schouders op en liep naar mijn kamer. Vroeger was die week een hoogtepunt van mijn jaar, ik keek er altijd naar uit. Een week in het vakantiehuis van mijn opa en oma. Het was een traditie, al sinds mijn vroege jeugd vierden we daar mijn oma's verjaardag. Zo had ze haar twee kinderen en drie kleinkinderen een week voor zichzelf.

Sinds een paar jaar waren mijn opa en oma er niet meer maar we hadden het huisje gehouden en zette de traditie voort. Samen met de broer van mijn moeder en zijn vrouw. Ze hadden twee kinderen.

Het was altijd een klein feestje geweest, ik zag Julia een paar keer per jaar op verjaardagen en feestdagen, maar dit was een week lol met haar, ik mocht haar heel graag.

Julia en Mike waren jonger dan ik, Julia scheelde 7 jaar met mij, Mike 1 jaar.

Ondanks het grotere leeftijdsverschil kon ik het de laatste jaren steeds beter vinden met Julia dan met Mike, Julia was net een aap, ondeugende kop met sproetjes, stugge bruine pieken als touw op haar hoofd. Ze hoefde maar een kwartier buiten bezig te zijn of ze kwam onder de modder, druipend en giechelend binnen.

Er was altijd gedonder met haar, het was net een kwajongen. Op een dag tijdens de traditionele reünie week, ze zal 11 zijn geweest, had ze elke deur hier voorzien van trekrotjes.

Mijn oma kreeg bijna een hartaanval en ze had vreselijk straf gehad van haar ouders. Later had ze snikkend naast me gezeten op de stenen rand van het terras. Ik kon natuurlijk niet lachen, ik was 18 of 19 en moest een soort van voorbeeldrol spelen. Maar god wat had ik een lol om die aap. Ik had mijn arm om haar heen geslagen.

"Jij snapt me tenminste Jeroen, ik wou dat jij mijn broer was"

Ik trok haar tegen me aan en zonder verder wat te zeggen lieten we de platte steentjes over het wateroppervlak stuiteren. Het was een mooie dag geweest, waarschijnlijk de dag voor mijn oma's verjaardag.

Mike en ik lagen elkaar gewoon niet, Mike was sportief en gespierd, maar dat was het ook. Ik ken weinig mensen die zo oliedom zijn als Mike. Het klikte niet tussen ons, hij snapte mijn humor niet. Mike was een echte krachtpatser, ruim 2 meter lang en 150 kilo spier maar geen brein.

Julia was scherp van geest, klein en tenger. Het tegenovergestelde van Mike. Samen hadden we Mike vaak voor de gek gehouden.

Ik ben gek op haar. Als ik een dochter kon uitkiezen koos ik er zo één, altijd lol, altijd gedonder, maar geen greintje kwaad zit er in.

Julia en ik hadden ik een verbond. Tenminste, dat had ik altijd gedacht, tot vorig jaar.

Vorig jaar was een ramp geweest. Mijn maag kneep samen. Normaal zag ik haar gedurende het jaar tijdens verjaardagen of feestdagen maar dat had ik dit jaar kunnen voorkomen door zogenaamd druk te zijn met werk of vrienden.

Deze week kon ik er echt niet onderuit.

Om negen uur 's ochtends zat ik de auto. Ik zuchtte, ik was zeven uur opgestaan, op een vrije dag nog wel.

Ik draaide achter mijn vader aan de straat op en reed het eerste stuk achter hem aan. Op de snelweg raakte ik hem kwijt, het maakte niet uit, ik wist de weg. Het was ongeveer 2 uur rijden, zonder files.

~~~~~~

Ik draaide achter mijn vader aan het parkeerterrein op, we kwamen als laatste aan vorig jaar. Julia stond op ons te wachten. Ze kwam meteen op me af stuiteren en vloog me om mijn hals ik kreeg drie dikke zoenen. Ze hing om mijn nek, ik sloeg mijn armen om haar heen om mijn nek te ontzien.

Lachend keek ze me aan "Jeroen", gewoon, alleen mijn naam, als een zucht, ze had me gemist. Ik haar ook, ik keek haar ernstig in haar donkere ogen en schoot in de lach "ah ik zie het al u heeft de pips" en drukte haar tegen me aan, zoals elke keer als ik haar zag.

De pips was een grapje tussen ons, ze had toen ze een jaar of 5 was één van haar zeer zeldzame (zeer frequente dus) dwarse buien. Ze wilde niet meekomen tijdens een korte wandeling, haar moeder kreeg het op haar heupen en was doorgelopen, ik eerst ook. Toen ik achterom keek stond ze daar nog, armpjes langs haar lijf.

Ik vond het sneu, ik moet zelf 12 zijn geweest ofzo, maar goed, ik had medelijden, dus ik liep terug. Ik voelde aan haar voorhoofd en keek haar na een tijdje heel ernstig aan,

"oei, je hebt de pips"

Ik keek geschrokken naar haar, ze giechelde. Nieuwsgierig keek ze me aan.

"Jeroen, wat is de pips eigenlijk?"

"Ik weet het niet" lachte ik, "maar je moeder vast wel"

En weg was ze, mijn tante keek me dankbaar aan

"Je bent lief voor haar"

Nu stond ik op de voor het huisje van mijn grootouders met mijn armen om een prachtige vrouw. Ze was altijd klein en tenger geweest maar ze was ineens een vrouw geworden, nog steeds klein en tenger maar vrouwelijk, met vormen, prachtige vrouwelijke vormen.

Ik voelde haar kleine maar volle borsten tegen me aan. Ik zou liegen als ik zei dat ik dat vervelend vond. Ik hield haar een tijdje tegen me aan voordat ik haar voorzichtig liet zakken. Mijn ogen gleden onbewust over haar lijf, mijn handen rustend op haar heupen. Ze keek lachend naar me op.

"je bent groot geworden Juul"

Een brede glimlach op haar prachtige gezichtje, grote donker bruine ogen, prachtig volle diep bruine krullen, glanzend in het zonlicht. Ineens was mijn kleine nichtje verdwenen. Het aapje met haar kinderlijke ondeugende gezichtje was getransformeerd in een begeerlijke vrouw. Julia was een bijzonder knappe vrouw aan het worden.

Ik liep samen met mijn ouders en Julia het vakantiehuisje in en begroette iedereen netjes. Mike wilde een high five doen, en natuurlijk deed ik net of ik miste, wat hem een superieure grijns gaf. Hij was zo makkelijk. Ik zag Julia glimlachen en knipogen naar me, we hadden een verbond.

Die avond tijdens het eten zat ik tegenover Julia en steeds trokken mijn ogen naar haar, ze was oogverblindend, een hoge paardenstaart, haar gezichtje heel licht en elegant opgemaakt.

Ze zag me een paar keer kijken en lachte naar me, niet dat dit anders was dan anders, ze zat altijd dom naar me te grijnzen tijdens het eten, zelfs zonder wat te zeggen hadden we lol. Deze lach was anders, tenminste, dat was mijn indruk, ik las meer in haar lach ineens.

Ik betrapte me erop dat ik soms gewoon staarde. Mike viel het ook op en wierp me een blik toe die duidelijk en begrijpelijk was. Ik moest mezelf in de hand houden, Mike had zelden gelijk, maar op dit punt moest ik het met hem eens zijn, het was mijn kleine nichtje.

De rest van de avond probeerde ik haar zoveel mogelijk te negeren, wat onmogelijk bleek want ze was blij me weer te zien en was niet weg te slaan bij me. Als ik in de keuken stond om voor iedereen wat te drinken te pakken stond ze naast me klaar met het dienblad. Ze ging nog net niet mee naar de wc.

Ik stond later die avond in de tuin op het terras en staarde naar de bomen van het aangrenzende bos. Ik dacht na over mijn verwarring met Julia, hoe ik mijn gevoelens moest intomen.

"Ey"

ineens stond ze naast me, met haar heup stootte ze tegen mijn heup en sloeg haar arm rond mijn middel.

"Ik heb je gemist Jeroen"

Ik schoot in de lach, het was minstens de derde keer dat uur dat ze dat had gezegd "hoe vaak gaan we dit herhalen deze week?"

Ze dacht even na "Tot ik je weer zat ben" en giechelend prikte ze in mijn zij.

Zwijgend stonden we buiten, in stilte, de sterren waren helder hier, fonkelend en messcherp een volledige duisternis als canvas.

"Mooie he" ze trok zichzelf tegen me aan

Ik knikte, "als je nagaat dat het kleine vonkjes in een oneindig groot en onverschillig universum zijn. Bijproduct van de wanhopige dans om aan de eisen van de entropie te voldoen. Best aardig ja"

Ze schoot na een tijdje in de lach "jezus, ik had een uur nodig om die zin te snappen" vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze naar me keek. "God ik heb je gemist Jeroen" Ze schoot in de lach "sorry, sorry ik stop ermee".

Na een tijdje keek ik haar aan "ik jou ook"

Ik voelde die avond voor het eerst de onpeilbare diepte van mijn liefde voor haar als vrouw. Daar die avond klikte er echt iets mijn hoofd, dingen grepen in elkaar.

Nu denk je dat dat klinkt als een geoliede machine, maar soms grijpen dingen in elkaar die dat niet moeten doen. Bij een machine is dat vaak reden voor een totall loss, blijkbaar bij mijn brein ook.

Achteraf gezien heb ik alles verkeerd geïnterpreteerd. Ik zag een mooie vrouw die me aandacht gaf en niet mijn nichtje die blij was haar favoriete neef te zien, ik schaam me diep. Oerstom was ik, maar soms denkt mijn lul voor mij, zelfs als het familie aangaat blijkbaar.

s' Avonds lag ik op mijn rug boven op de dekens en dacht na, over Julia. Ik moest dit stoppen, ze was net 18 en ik bijna 26, en bovenal, ik was haar neef.

Ik schoot in de lach om het feit dat ik de leeftijd als eerste probleem presenteerde. Alsof dat wat uitmaakte, ze was mijn nichtje.

Mijn lach stierf meteen weer weg toen ik aan haar dacht, ik voelde echt wat, en veel. Ik had dit gevoel nog nooit gehad voor iemand, laat staan een familielid.

Nog voor het ontbijt hing Julia alweer meerdere keren rond mijn nek. Ik had weer ruimschoots kennis mogen maken met haar heerlijke ronde borsten tegen mijn lijf.

Tijdens het ontbijt keek ze naar me en grijnsde af en toe samenzweerderig. Niets geks, dat was eigenlijk elk jaar al zo geweest, nu interpreteerde ik het echter anders. In mijn hoofd zag die lach er ineens anders uit, als een vraag die in de lucht hing.

En ik, ik dacht het antwoord te weten, ik denk namelijk wel eens met mijn lul moet je weten.

Julia had niets doorgehad, voor haar was er niets veranderd, in haar hoofd was ze nog steeds die aap, en niet die vrouw die ik zag.

Ze keek me tijdens het ontbijt aan over haar kop thee,

"Zullen we zo een stukje wandelen?"

"Prima, ik ga me omkleden" Ik trok mijn wandelschoenen en een oude broek aan en liep weer naar beneden na een minuut of tien.

Ik zat te wachten op de bank in de woonkamer. Ik bladerde door een boek.

Niet dat ik een letter las, ik zat met mijn hoofd bij Julia, mijn brein had nog maar één primaire taak, en dat was Julia, pest was dat dit ook gold voor zijn secundaire, tertiaire en weet ik veel -aire taak, mijn brein was feitelijk buiten bedrijf gesteld. Of tenminste dat heeft mijn voorkeur om te denken, want dat biedt me enige verlichting voor mijn schande.

Julia kwam naar beneden in een dun geel zomerjurkje en platte schoenen. Ze straalde toen ze me twee keer zag kijken. "Mooi?" Ze draaide enthousiast rond haar as als een soort stuiterende pirouette, vrouwelijk vlees danste mee in een vertraagde versie.

"Je ziet er prachtig uit Juul" zei ik zonder iets te liegen.

Waarom zag ik godsnaam niet het kind in die onhandige stuiterende pirouette? Ik bedoel, het was gewoon koddig. Waarom koos mijn brein voor de versie van een begeerlijke vrouw, de vrouw die ik begeerde?

Tot op de dag van vandaag knijpt mijn maag dicht als ik die vraag probeer te beantwoorden.

Lachend en klierend als altijd liepen we de geheime route. De geuren van het bos waren heerlijk, het had die nacht geregend en ik hou van die geur. Het was nog relatief vroeg en de geur van dauw en nat bos waren nog intens.

Het uitzicht was betoverend, bijna sprookjesachtig. Nog niet eerder had ik de natuur zo mooi gevonden als nu. Julia was gewoon prachtig, een schitterend wezen, een bijzonder mooi exemplaar van onze soort.

Gehypnotiseerd keek ik hoe haar rokje ritmisch zwierde rond haar wiegende vrouwelijke billen. Haar spieren in haar benen spanden zich in een prachtig ritme aan. Haar slanke dijen, gespierd, maar ook zacht en vrouwelijk. Een dun laagje zweet haar prachtige benen een glans.

Ze draaide zich op een gegeven moment om en lachte naar me, "mooi uitzicht he?" Ze gebaarde naar de omgeving maar ik twijfelde of ze dat echt bedoelde. Beschaamd maakte ik vaart en ging naast haar lopen. Ik voelde me betrapt, ik was gewoon betrapt.

We liepen richting 'ons' veldje, een klein grasveldje in het midden van het bos, een open plek. Elk jaar werd het iets kleiner, het was omzoomd door struiken, je moest het weten anders zag je het nooit vanaf het reguliere pad. Jaren geleden hadden we het ontdekt, het was ons geheim. Toen we vlak bij waren stuiterde Julia er lachend vandoor,

"wie als laatste is heeft een bochel" giebelend verdween ze.

Toen ik mijn pad had gebaand en op het grasveldje aan kwam lag ze op haar rug in het gras, benen gestrekt. Ze had een arm om haar buik geslagen en keek naar de lucht.

Ik ging naast haar liggen en staarde ook naar de lucht, diepblauw met schapenwolkjes. Het was stralend weer. Ik keek een tijdje naar een wolk. Wolken zijn continu in beweging. Alsof je de natuur ziet ontwikkelen, het eeuwige proces van verandering, zichtbaar voor het blote oog.

Julia giechelde ineens " ok echt allerlaatste keer, ik heb je gemist Jeroen"

Ze viel ineens stile en dacht een tijdje "we moeten elkaar echt vaker zien" zei ze ernstiger.

Ik bleef de wolk volgen met mijn ogen. Het is dezelfde wolk, het lijkt een statisch ding, maar als je hem volgt zie je hem veranderen, een oneindige metamorfose.

Ik dacht over wat ze zei, hoe ik moest antwoorden, ik wilde haar heel graag vaker zien. Dat was het hele probleem, ik was verliefd, ik had gevoelens voor Julia. Foute gevoelens, verboden maar bovenal ongewenst.

Waarom had ik meteen die verkeerde gevoelens bij haar verzoek, waarom zag ik niet mijn beste vriend die me meer wilde zien?

"Lijkt me gezellig Juul" ik probeerde zo onverschillig mogelijk te klinken, mijn werkelijke intentie verhullend. Mijn intentie was als een roofdier, verborgen, loerend.

"Cool" giechelde ze en ze prikte in mijn zij. Ik lanceerde mezelf als een springveer, de schok ontlaadde de spanning die mijn werkelijke wensen en verlangens hadden opgebouwd, een blikseminslag. Ik schoot in de lach "ik bleef bijna dood".

Julia gierde van het lachen. "Jezus jeroen, ik dacht dat je een beroerte kreeg" ze lag te schudden van het lachen in het gras. Ik rolde om en prikte in haar zij. Als een spartelende vis kwam ze gillend los van de grond "ey hork, niet cool" en voor ik het wist zat ze boven op me en begon ze me lachend te kietelen.

Ze klemde haar benen tegen mijn middenlijf en keek me aan. "Zeg.dat.Julia.de.baas.is" Bij elk woord prikte ze giechelend in mijn zij en kromde ik half spastisch mijn rug. Het was een spel dat we al jaren deden, ik kon haar makkelijk aan, nog steeds, maar soms liet ik haar winnen, dat is nu eenmaal met spelen zo, het is geen wedstrijd.

Het verschil was dat ik dit spel nu met een vrouw speelde in plaats van met een vriendje, opeens zag ik deinende borsten, een begeerlijke vrouw. Geen duivels aapje die energie kwijt moet maar een vrouw die met haar kruis over mijn lijf wreef, in een kort rokje.

Julia is een verbazingwekkend mooie vrouw. Ik weet dat je altijd in je voordeel redeneert, maar god, ik kon het niet weerstaan, ik weet dat het een beroerd argument is in een rechtszaal, maar Julia was oogverblindend. Ik denk dat er geen hetero man is die deze verleidingen kon weerstaan, nichtje of niet.

Ze bleef prikken in mijn zij en ineens kneep ze haar benen krachtig tegen me aan. Haar onderlijf schokte een paar keer. Ze ademde luid in en keek me me met een verkrampt gezicht aan.

Het was erotisch, ik schaam me, maar dat was het echt voor me, de bewegingen die ze maakte, haar blik.

Ik las alles verkeerd. Ik zag een vrouw, het voelde als een voorspel, voor mij in ieder geval.

Ik rolde haar op haar rug en lag boven op haar, tussen haar benen. Haar rokje hoog opgekropen. Ik drukte mijn erectie tegen haar kruis. Een ogenblik lag ik stil, ik keek in haar diepe donkere ogen.

Onze positie, het was zo suggestief de hele situatie, haar overgave onder mij, haar weerloosheid, haar onweerstaanbaarheid. Het was alsof ik een stuk van de hemel beet had.

Teder streelde ik haar wangen, ik nam haar hoofd tussen mijn handen terwijl ik haar aankeek. Mijn gezicht op centimeters van haar gezicht, ik kon elk sproetje zien, haar kleine littekentje bij haar lip. Ze lachte naar me, de spiertjes in haar lippen spanden aan, het kleine kuiltje in haar bovenlip verdiepte. Het was een oneindige begeerlijke metamorfose.

Ik legde mijn handen rond haar gezicht, sprakeloos, betoverd. Verdrinkend in haar prachtige ogen, een spiraal recht naar de kern van haar ziel. Haar lach, blinkende witte tanden, een scheve snijtand aan beide zijden, symmetrische wanorde, schoonheid door contradictie.

Haar natte tong gleed even uit haar mond, onbewust likte ze over haar volle glimmende lippen. Ik zag liefde in haar ogen, lust, verlangen, bij god, ik zag het echt.

In een vlaag van verstandverbijstering bracht ik mijn hoofd naar voren en wilde haar kussen, het was het enige dat telde op dat moment, haar lippen op de mijne, mijn tong samen met de hare, spelend, onderzoekend, liefhebbend.

Opeens rolde de realiteit als een lawine over mijn ziel. Grote keien schuldgevoel en schaamte, mijn moraal als kiezels erachteraan. Ik verstijfde, ik zag angst in haar ogen. Ik las het goed, ze had gelijk, wat was ik in godsnaam aan het doen?

Snel rolde ik me van haar af, naar adem happend lag ik op mijn rug naast haar, wat was ik in godsnaam aan het doen, hoe kon ik. Mijn maag was samengeknepen alsof er een vuist via mijn navel mijn lijf was binnengedrongen en mijn maag had vastgegrepen.

"Jezus sorry Juul" mompelde ik.

Inwendig lachte ik mezelf smalend uit, alsof je zo wegkomt. Ik herkende de opgedrongen bagatellisering van mijn daad in het lege woord 'sorry'.

Ik wist niet wat ik wel kon zeggen, er was geen excuus.

Julia lag een tijdje zwijgend naast me, ik zag vanuit mijn ooghoeken dat ze op haar zij lag en naar me keek. Na een paar minuten hoorde ik haar zachte stem. Ze vroeg me wat er aan de hand was. Ik schudde mijn hoofd "niets Juul".

Tijdens de terugtocht was ik stiller dan normaal. Peinzend liep ik naast haar op onze vaste route door het bos, onze geheime route. Ik was echt verliefd aan het worden. Ik was verliefd aan het worden op mijn kleine nichtje. Ik besefte me dat ik dit niet kon maken, ik moest dit stoppen, ik kon me nu niet mee laten voeren door mijn emoties, dit was mijn nichtje, mijn beste vriend.

Rond vier uur waren we terug in het huisje. Ik dook meteen in de hoek van de bank met een boek. Ik las geen woord maar probeerde mijn gedachtes op een rij te krijgen. Wat ik aan het doen was, was niet te accepteren, nooit. Mijn perceptie van Julia moest weer terug naar de vriend die ze was in plaats van de begeerlijke vrouw die ik wenste te zien.