Therapie

De wachtkamer was sober maar duur en smaakvol ingericht. Design stoelen, aan de muur een reproductie van een Japanse houtsnede, vermoedelijk een Hokusai en rustig gekleurde vloerbedekking. Er zat een vrouw te wachten, niet jong niet oud, wat te zwaar, maar met een prettig open gezicht, blauwe ogen en veel rossige krulletjes.

De deur van de spreekkamer ging open en de wachtende vrouw werd gewenkt door een slanke, jonge assistente, met een mooi, maar strak gezicht. Ze werd binnengelaten in een praktisch lege kamer waar alleen een groot bureau stond met daar achter een man. De assistente ging, zonder een spoor van een glimlach, naast het bureau staan. De bezoekster keek rond maar omdat ze geen stoel zag, bleef ze wat onhandig en verlegen tegenover het bureau staan.

"Ik ben dr. Alba en uit mijn dossier lees ik dat u Monica bent. U bent dus tot de conclusie gekomen dat het u zonder hulp niet lukt om af te vallen? U hebt al een di'tiste geraadpleegd, u bent een tijdje bij de Weight Watchers geweest en dat heeft allemaal niet geholpen?"

Monica knikte met een licht beschaamd gezicht. "U wilt afvallen maar toch eet u telkens opnieuw meer dan goed voor u is." De stem van dr. Alba kreeg een licht beschuldigende klank. "Dat wijst op een zwak karakter vindt U zelf ook niet?"

Monica keek even naar de slanke assistente, daarna naar de grond en zei fluisterend: "Ja, dat vind ik ook"

"Wilt u wat luider spreken? U moet vooral tegenover uzelf luid en duidelijk toegeven dat u een zwak karakter hebt want dat zal een van de uitgangspunten zijn bij onze eventuele behandeling."

"Ik heb een zwak karakter" klonk het nu duidelijker terwijl er ook een beetje opluchting in Monica's stem doorklonk, alsof deze bekentenis voor haar ook een soort van bevrijding was.

Dr. Alba ging verder: "Wij werken hier alleen met mensen die tot hetuiterste willen gaan om hun doel te bereiken. Van onze kant zullen we dan ook zo ver gaan als wij nodig achten. Wij zien wel mogelijkheden om uw therapie te laten slagen. Hopeloze gevallen beginnen we niet aan. We doen ons werk grondig en daarom hebben we een uitgebreid en gedetailleerd profiel van u gemaakt aan de hand van informatie die u zelf op internet hebt gezet, of vergeten bent te verwijderen na uw bezoekjes aan bepaalde websites."

Hij klonk streng nu. Ze voelde zich warm en rood worden.

Oh please . . . . .Hij zou het toch niet hebben over de pornosites waar ze wel eens kwam of over de advertenties waar ze wel eens op had gereageerd?

Ze keek voor het eerst op naar de man achter het bureau. Geen opvallende man. Gemiddelde lengte, licht getint, donkere ogen, kalend en casual gekleed in een trui, jeans en sneakers. Ze vond het lastig om zijn leeftijd te schatten. Eigenlijk heel iemand anders dan het beeld dat ze had gevormd uit de verhalen van haar vriendin Bella. Die verhalen van Bella waren de reden dat ze hier nu zat, met tien kilo te veel vet op haar lijf en de zenuwen in haar keel. Haar vriendin was in drie maanden tien kilo afgevallen dankzij de therapie die ze in dit instituut bij deze man had gevolgd. Het had haar wel verbaasd dat Bella niets wilde vertellen over de therapie zelf. Het enige dat ze daarover kwijt wilde was dat het haar leven volledig had veranderd.

Dr. Alba begon weer te spreken en onderbrak haar gedachten. "U weet dat wij hier gebruik maken van onorthodoxe methodes? Ja? Dan begrijpt u ook waarom wij eerst een uitgebreide en intensieve intake doen om te kunnen bepalen of u een kansrijk geval bent. Zo ja, dan vragen wij u om een contract te tekenen waarin onder andere staat dat het u contractueel verboden is om met wie dan ook over uw ervaringen hier te praten. Niet met uw echtgenoot, kinderen en zeker niet met vrienden of vriendinnen. En als wij denken dat u het traject niet kunt volbrengen, zij het door fysieke, zij het door mentale problemen, dan zullen we uw geval niet in behandeling nemen of de behandeling afbreken.

"Kleed je uit Monica."

Het klonk niet als een verzoek, het was een bevel en ze liet zich als een klein kind door dr. Alba commanderen. Ze zette haar bril af, deed haar schoenen uit en trok haar jurkje over haar hoofd uit, waarbij het even achter haar rode krulletjes bleef hangen. Toen het jurkje uit was en over haar stoel hing keek ze vragend naar de man die nu naast zijn bureau stond.

Ze verwachtte dat ze voldoende ontkleed was om gewogen te worden maar tot haar schrik hoorde ze een streng: "Alles uit".

Een tikje verbouwereerd deed ze haar beha los waarbij haar grote borsten meteen naar voren sprongen. Ze merkte dat haar tepels hard waren en ze schaamde zich. Ze zag Alba kijken, maar zijn volgende opmerking kwam onverwacht en bot zodat ze ervan schrok.

"De rest ook uit. Ik moet u helemaal naakt zien"

Ze deed wat haar bevolen werd. God zij dank had ze onder de douche gezorgd dat ze overal glad en schoon was.

"Draai rond!"

Opnieuw gehoorzaamde ze en toen haar bevolen werd om

dichterbij te komen deed ze dat ook.

"Ik moet bepalen waar het vet zit, zodat ik u gericht kan behandelen", werd haar kortaf uitgelegd. Hij begon te voelen aan haar buik, billen en dijen. Tot haar opluchting sloeg hij haar borsten over, al voelde ze een vreemd soort opwinding opkomen vanwege de manier waarop ze werd behandeld. Ze moest zich omdraaien en ook haar billen werden gekneed en bevoeld.

"OK, ik heb een beeld, maar ik wil er even een second opinion bij halen"

"Maar. . . . . . . , maar ik vind het helemaal niet fijn dat er mensen bij zijn, zij is er al en nu komt er nog iemand bij" protesteerde ze zwakjes.

"IK maak hier uit wat nodig is en als er meer mensen nodig zijn om uw

overgewicht te beoordelen dan gebeurt dat. Wij leveren gedegen werk

hier en we gaan niet over een nacht ijs. Mariska, haal het triage team

even bij elkaar en breng ze hier!"

Assistente Mariska verdween door een deur achter het bureau terwijl Monica naakt en gegeneerd moest afwachten wat er ging gebeuren.

"U moet zich realiseren dat uw reactie op onze intakeprocedure wordt meegewogen bij onze beslissing om u al dan niet in behandeling te nemen."

De toon waarop dit werd gezegd was zonder emotie en ijzig zakelijk.

"Als ik u was zou ik verder zonder aarzelen doen wat er wordt gezegd en geen commentaar leveren."

De deur waardoor Mariska was verdwenen ging weer open en er kwamen vier mannen binnen. Ze waren formeler gekleed dan Alba maar ze groetten hem beleefd.

"Goede morgen dr. Alba. Is dit het geval waarover u belde?"

Ze bekeken Monica van top tot teen en wendden zicht toen weer tot dr. Alba.

"Hoe lang probeert ze nu af te vallen?"

"Een jo-jo gevalletje?"

"Wat moet eraf om er iets fatsoenlijks van te maken?"

"Wat denkt u dat de beste motivators zijn?"

De mannen negeerden haar totaal. Er werd over haar gesproken alsof ze er niet bij was of, erger, of er een stuk vee gekeurd werd. Alba leunde achterover in zijn stoel en probeerde boven het rumoer uit te komen.

"Heren, één voor één alstublieft! Ik heb al vastgesteld dat het hier geen kwestie is van een stofwisselingsstoornis maar gewoon van een zwak karakter. We hebben meer van die gevallen onder- handen gehad en ik hoef u niet te herhalen dat schaamte en een combinatie van positieve en negatieve fysieke prikkels hier tot resultaat kunnen leiden. Ik stel voor dat U zelf vaststelt waar de vetlaag zich bevindt en waar ze op haar dikst is. Nogmaals: één voor één alstublieft! We houden het beschaafd hier!" Mariska reikte elk van de vier mannen witte rubberen handschoenen aan.

De eerste triagist begon de vetlaag op Monica's buik te onderzoeken en kneep in de plooien die daar zaten. Tot haar ontzetting pakte hij ook elk van haar borsten en leek ze in zijn handen te wegen waarbij hij goedkeurend mompelde.

"Omdraaien en bukken, ik moet ook uw billen beoordelen!"

Rood van schaamte bukte ze en be- dacht dat haar kut nu open en bloot zichtbaar was, en waarschijnlijk was ook te zien hoe nat ze was.

"Ik schat dat er zonder problemen een kilootje of 12 af kan"

Ook de volgende bekeek en bevoelde haar borsten aandachtig. Ze schrok toen hij een harde tik op elk van haar borsten gaf en keek hoe ze natrilden. Hij grinnikte.

"Ik vraag me af waarom die tepels zo hard zijn, aan de temperatuur kan het toch niet liggen. We moeten wel goed in de gaten houden dat die tieten niet kleiner en slapper worden, dat zou jammer zijn."

Ook hij liet haar bukken om haar billen te bekijken. Ze gaf een klein kreetje toen ze ook op elk van haar billen een stevige tik voelde.

"Kijk, toch steviger dan je zou denken" was het commentaar.

"Ik denk dus dat we die tieten moeten ontzien en dat er niet meer dan

10 kilo af mag."

Monica voelde een druppel langs haar dij glijden en bad in zichzelf dat niemand het zou zien.

"Ik wil wel even zien hoe los dat vet op de spieren zit. Bij beweging is

dat vaak het beste te zien."

Nummer drie was nu aan de beurt.

"Wilt u vijf keer op en neer springen en daarna op handen en

knieën van hier naar de deur en weer terug kruipen? Dan kan ik zien hoe laag uw buik en tieten hangen, zodat ik een goed idee krijg hoeveel vet er af moet."

De tranen van vernedering sprongen haar in de ogen maar op de een of andere manier kon ze het niet opbrengen om te protesteren. Het leek of ondanks de vernedering, haar opwinding groeide en ze geen eigen wil meer had. Ze sprong en ze kroop. Ze voelde haar buik schudden en haar tepels over de vloer schuren. Het was geil en ze wist zeker dat iedereen zag dat het nat uit haar kut drupte.

God zij dank, de laatste. Veel erger zou het toch niet kunnen worden .?

"Mijn taak is om te bepalen met welke prikkels we u in de juiste richting kunnen sturen. Ik heb u net zien springen en als een zeugje over de vloer zien kruipen en ik ruik wat het met u doet."

Oh jeez, wat erg!!!!

Ze voelde een geile golf door haar buik trekken bij

die woorden.

"Vernedering gevolgd door een orgasme is waarschijnlijk de positieve prikkel die we nodig hebben. Als u even voorover wilt bukken en uw benen wilt spreiden dan kan ik voelen welk effect uw ervaring van deze middag heeft."

Dit kon toch niet wáár zijn, ze was hier voor een officiële behandeling voor lichte obesitas, en nu stond ze wijdbeens met drie vreemde vingers in haar kut en ze kreunde en draaide met haar heupen. Op het randje van een orgasme ook nog!.

"Blijft u zo maar even staan"

Ze kon niet zien wat er gebeurde, maar de vingers verdwenen en ineens voelde ze een striemende pijn aan haar billen. Het geluid van leer op vlees. Het deed pijn, en geen lekkere pijn, gewoon pijn waarvan ze wilde dat het ophield.

"OK, ik weet genoeg. Dit is voor u een negatieve prikkel en die hebben we ook nodig."

Alba ging weer achter zijn bureau zitten en legde haar uit wat er ging gebeuren.

"Het team trekt zich nu terug voor overleg. U blijft hier bij mij om de uitslag van hun overleg af te wachten."

Monica liep naar haar kleren, maar voor ze drie stappen had gedaan klonk de bijtende stem van Alba:

"Stop! Binnen deze muren doet u uitsluitend wat u wordt opgedragen en dus blijft u naakt zolang u geen toestemming krijgt om u aan te kleden. Begrepen?"

"Ik heb het begrepen" fluisterde Monica

"Pas als besloten is of we u afwijzen of aannemen mag u zich aankleden."

Monica wist niet goed wat ze moest hopen, wilde ze dit wel? Wilde ze niet liever terug naar huis om daar in haar eentje het gevecht met het vet aan te gaan? Aan de andere kant was er de hoop om eindelijk weer slank te worden. En dan was er het opgewonden gevoel dat haar had overvallen en dat nog steeds niet was gezakt. Wat moest ze daarvan denken? Heel verwarrend allemaal, maar het was uit haar handen. De beslissing was niet meer aan haar.

Het leek eindeloos lang te duren, en ze stond daar maar, naakt en weerloos. Na een korte eeuwigheid kwamen de vier mannen van het triage team weer binnen. Een van de mannen fluisterde Alba iets in het oor die op zijn beurt knikte.

"Mariska, wil jij het evaluatierapport even voor me pakken?" vroeg Alba.

Toen het rapport voor hem lag bladerde hij het even door en richtte hij zijn blik op de nog steeds naakte Monica.

"Het triage team heeft twijfels over uw opname in onze kliniek. Fysiek en medisch is een gewichtsafname van 10 tot 15 kilo heel goed mogelijk. De twijfels concentreren zich op uw psychologische gesteldheid. We weten niet goed wat de juiste prikkels zijn, wat de straf en wat de beloning moet zijn waarmee we het gewenste gedrag bij u kunnen afdwingen en inslijpen. Uw fysieke reacties, met name het vochtspoor dat u tijdens het triage onderzoek achterliet heeft ons aan het denken gezet."

Monica kromp ineen van schaamte en bloosde over haar hele lijf. "Volgens de evaluatie", hij tikte even op het stapeltje papier op zijn bureau, " reageert uw lichaam alsof het gehoorzamen aan extreme, vernederende opdrachten een sterke erotische prikkel geeft. Dat betekent dat de opdrachten die wij normaliter als straf hanteren, bij u als beloning ingezet moeten worden. Zelfs een spanking, lijkt voor u geen straf maar een seksuele stimulans. Dat is voor ons, ik geef dat toe, voor het eerst dat we zo'n geval tegenkomen. Wij zullen dus experimenteel moeten vaststellen voor welke negatieve prikkels u gevoelig bent, zodat we u met een juiste combinatie van beloning en straf naar de 70 kilo kunnen leiden."

Hij ging door: "Het gaat er natuurlijk om dat u onder dagelijkse omstandigheden controle krijgt over uw neiging tot snoepen en overeten. Daarom is besloten dat u zich om de andere dag hier, in deze kliniek meldt, opdat wij kunnen vaststellen of u bent aangekomen dan wel afgevallen. Uiteraard zullen uw behandelaars dan passende maatregelen nemen, simpel gezegd, u krijgt straf of wordt beloond. Ik benadruk nogmaals dat alles wat u hier moet ondergaan, strikt vertrouwelijk is en blijft en dat het u verboden is om ook maar iets daarover te vertellen. Alle sessies worden via camera's vastgelegd voor trainingsdoeleinden, maar daarnaast waarborgen de opnames ook de discretie van onze clienten. Het team dat u behandelt is anders samengesteld dan het team wat uw triage heeft gedaan. Zij hebben een ruime vrijheid van handelen en kunnen op basis van hun ervaring en beoordeling van uw situatie zelfstandig beslissingen nemen over uw behandeling, waarbij uw vorderingen in detail aan mij gerapporteerd zullen worden. "

"Heeft u vragen over hetgeen u zojuist heeft gehoord? Zo niet dan zal ikMariska vragen om de contracten in orde te maken, zodat u die kunt ondertekenen en we verder kunnen gaan met uw intake".

Haar gedachten tuimelden door elkaar. Wilde ze dit wel, durfde ze dit

wel? Het was zo raar en zo vernederend. Maar tegelijkertijd ook zo

onverwacht opwindend en er werd bijna gegarandeerd dat de therapie haar blijvend terug naar de 70 kilo zou brengen. De jurkjes die ze weer aan zou kunnen, bikini in plaats van een badpak, makkelijker en sneller

bewegen met tennis . . . . .al die dingen gingen door haar hoofd.

"Ik heb geen vragen en ik ga akkoord met uw voorwaarden. Ik zal de overeenkomsten tekenen"

"Uitstekend" zei Alba

"Mariska, maak de contracten in orde en breng ze zo even. Intussen kan onze nieuwe client kennismaken met haar behandelteam". Alba drukte op een knop op zijn bureau en er kwamen vier aantrekkelijke, jonge, donkere mannen binnen. Ze waren strak in het pak en niet, zoals ze had verwacht, in witte doktersjassen gekleed.

Toen Monica licht verrast opkeek zei Alba: "Ja, we hebben natuurlijk onze internetresearch gedaan en we zijn tot de conclusie gekomen dat dit voor uw situatie het meest geschikte behandelteam is." en hij vervolgde:

"Heren als u uw deel van de intake zou willen afmaken dan kan Mariska verder met het papierwerk zodat we meteen aan de slag kunnen."

De donkerste van de mannen wenkte dat Monica achter hem aan moest lopen en terwijl ze meeliep met haar behandelteam was ze zich pijnlijk bewust van de tegenstelling tussen de strakke, formele kleding van de mannen om haar heen en haar eigen kwetsbare naaktheid. Ze gingen een kamer binnen, waar vier stoelen in een kring klaarstonden, en weer was er geen stoel voor Monica.

"Pak de weegschaal. In de kast links van u. Zet hem hier in het midden en weeg u."

Ze gehoorzaamde.

"En wat weegt u nu precies?"

Het klonk pesterig en het huilen stond haar nader dan het

lachen.

"83 kilo en 350 gram". Ze kon het nauwelijks over haar lippen krijgen, zo gênant vond ze het.

"En hoe denkt u dat dat zou kunnen komen?" Alweer die spottende toon.

"Ik kan me niet beheersen als er eten of snoep voor me staat" fluisterde Monica.

"Dat is niet zo best hè?"

De vier mannen praatten om de beurt tegen haar. Kortaf, bijna staccato, afgebeten, alsof ze dit ingestudeerd hadden. Ze voelde aan hun lichaamstaal en hun blikken dat ze voor hen geen vrouw, geen mens maar een soort van proefdier was en ook die gedachte veroorzaakte een nieuwe golf van opwinding in haar onderbuik. Ze voelde zich, tot haar schrik, weer nat worden. Ze stond met neergeslagen ogen te hopen dat niemand zou merken hoe geil ze werd toen ze uit haar ooghoeken zag hoe elk van de mannen een enorme zwarte erectie tevoorschijn haalde, zo zwart dat het nauwelijks afstak tegen het zwart van hun kleding. Ze voelde het nu lopen tussen haar benen, ze kon er helemaal niets meer tegen doen, het drupte gewoon langs haar benen.

Tot overmaat van ramp begonnen de mannen, in de gespannen stilte die in de kamer hing, alle vier rustig met hun erectie te spelen.

"Het is nodig dat u een idee krijgt hoever wij hier gaan om u te helpen om uw doel te bereiken. Mijn naam is Bakboord en dit zijn mijn collega's Leerdam, Klaiber en Donk. In onze sessies zullen we uw zwakke wilskracht voortdurend op de proef stellen en u zult worden blootgesteld aan heel verschillende verleidingen."

Hij keek veelbetekenend naar zijn enorme geslacht en zwaaide er een beetje mee.

"Zoals u ziet hebben wij ons huiswerk gedaan en hebben we ons al een beeld kunnen vormen van uw erotische triggers."

Ze lachten alle vier en wezen met hun erectie naar Monica. Monica durfde niet goed, maar ze kon toch haar ogen niet afhouden van de zwarte penissen die haar zo ongegeneerd en verleidelijk werden voorgehouden. Klaiber nam nu het woord.

"Tijdens de therapie benadrukken we voortdurend hoe zwak u bent en daarom mag u in onze aanwezigheid niet staan of lopen, alleen knielen of kruipen. U bent in deze therapie voor ons niet meer dan een veel te dik zeugje, een hangbuikzwijntje. Knor eens voor ons zwijntje?"

Monica wist zo gauw niet wat ze hoorde en aarzelde even. Blijkbaar aarzelde ze net te lang want ze hoorde een suizend geluid en toen een striemende pijn aan haar billen.

"Op je knieën en knorren zeugje!" Ze wist niet hoe gauw ze moest gehoorzamen, maar blijkbaar was ze niet snel genoeg, want ze voelde opnieuw een brandende pijn, nu achter op haar dijen.

Ergens hebben ze gelijk. Ik ben zwak en ik eet alles op wat me wordt

voorgezet. Maar hoe leg ik thuis uit hoe ik aan die rode striemen kom?

En waarom kan ik mijn ogen niet van die zwarte lullen afhouden? Kijk

naar de grond Monica, kijk naar de grond en gehoorzaam . . . . .

Ze maakte knorrende geluiden en ze kon bijna niet geloven dat zij het

echt was die dit deed.

"Goed zo zeugje!" Het was nu een andere stem, maar ze durfde niet op te kijken om te zien wie er tegen haar sprak.

"Kijk eens wat ik voor je heb, als beloning omdat je zo gehoorzaam

bent?"

Het was Leerdam die dit keer het woord nam. Ze keek en ze zag

dat hij met zijn penis naar haar wuifde.

"Kom maar, hij is voor jou als je wilt"

Ze kon haar gevoelens nu niet meer ontwarren, verontwaardiging, vernedering en daar overheen een overweldigende geilheid. De geilheid won. Ze kroop op handen en knieen naar Leerdam, maar net toen ze dicht genoeg genaderd was om zijn lul aan te raken stopte hij zijn enorme lid weer weg en ritste zijn broek weer dicht.