Uitvaart

4 augustus 2017

Aangepaste versie: Naam ging fout, dank voor het opmerken

Een wat langer verhaal, volgens mijn bekende stramien, een langzame opbouw, vuurwerk. De mensen die mijn werk inmiddels kennen weten wat ze kunnen verwachten.

Ik hoop dat het verhaal bevalt, en zo niet, tja, jammer.

Nou ja laat het me weten,

Veel plezier!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Headshot" grijnsde Mike terwijl hij keek hoe zijn tegenstander in elkaar zakte. Snel pakte hij zijn wapen en munitie en rende verder door het bijna oneindige gangenstelsel. Op tijd zag hij een silhouet bewegen. Hij dook weg achter een muurtje en laadde zijn geweer. Inwendig telde hij af, net toen hij om het hoekje wilde springen om zijn volgende tegenstander naar het hiernamaals te jagen ging zijn telefoon.

"Godver" zuchtte hij en klikte het spel op pauze, hij legde zijn controller neer en liep naar de telefoon. Hij keek even naar het nummer "ach nee he..." hij herkende het nummer meteen, het was Noortje, zijn zusje... Hier had hij helemaal geen zin in. Even overwoog hij niet op te nemen en verder te spelen, maar, ze belde niet zomaar, ze belde eigenlijk nooit, dus er moest iets belangrijks zijn.

"Ja?" sprak hij nors

"Ja met mij, Noortje...." klonk een zachte stem aan de andere kant van de lijn

"Ja dat zag ik al, wat is er?" Mike tikte ongeduldig met zijn voet op de grond en keek naar zijn console die op hem wachtte

Noortje zweeg even "ehm... oom Fred is overleden"

"Oh ok.... Tja... zat er aan te komen he..."

Noortje was even stil "ja... het is alsnog wel snel gegaan"

Mike grinnikte "ja.. beter voor hem...."

Noortje was weer even stil "ja... dat is waar... ga jij naar de begrafenis?"

Hij dacht even na, oom Fred woonde in het uiterste puntje van Duitsland, het zou een aardige rit worden. Aan de andere kant, naast Noortje, was hij het laatste familielid geweest dat nog in leven was en het was altijd een aardige vent geweest, hij twijfelde "tja... ik weet niet... ga jij?"

Noortje zuchtte "alleen als jij gaat, ik weet anders niet hoe ik er moet komen"

MIke grijnsde "Je wil met mij meerijden?"

"Als het kan... ja... graag" antwoordde Noortje timide.

Hij dacht even na, het was een rit van één à twee dagen, met Noortje. Hij had niets met haar, Noortje was zijn zusje en dat was alles, hij mocht haar niet, en het was wederzijds. Als kind hadden ze altijd prima met elkaar omgegaan maar toen Noortje een jaar of twaalf was veranderde ze.

Van een leuk kind was ze in een paar maanden veranderd in een arrogant en vervelend kreng. De laatste jaren thuis waren een hel geweest en toen hun ouders verongelukten tijdens een vakantie in Spanje had het ook niet lang geduurd voor ze ieder op zichzelf woonden. In de jaren die volgden had hij haar nauwelijks meer gezien en het was prima zo.

"Ik vind wel dat we moeten gaan hoor" sprak Noortje en onderbrak zo zijn overpeinzingen.

"Heb je zelf geen auto?" vroeg hij twijfelend

Noortje zuchtte "nee, het zit allemaal een beetje tegen in mijn leven"

Een glimlach speelde rond zijn mond, karma, dacht hij in stilte "oh... gaat het niet goed tussen jou en Arnold?"

Noortje zuchtte "hou op over dat varken... ik wil hem nooit meer zien"

Mike grinnikte even "ok... nou ehm... wanneer is de begrafenis?"

"Over 3 dagen"

"Je snapt dat we er al snel twee dagen over doen he, zeker met deze vakantiedrukte?"

"Ja, hoezo?"

Mike grinnikte "denk je dat we twee dagen in een auto kunnen zitten zonder elkaar af te maken?"

Noortje grinnikte nu ook "Mike... we zijn jaren verder he, ik ben veranderd, jij hopelijk ook... ik denk dat het wel goed gaat"

Mike zweeg even "hoezo hopelijk ik ook?"

Noortje grinnikte "ja, jij was ook niet altijd aardig he"

Mike sloeg zijn ogen naar de hemel en zuchtte hoorbaar "wat jij wil... zover ik weet... nou ja weet je laat maar..." sprak hij duidelijk geïrriteerd, 5 minuten aan de telefoon en ze liet zijn bloed nu alweer koken. Kutwijf.

Noortje was even stil aan de andere kant van de lijn "ok... ik ben echt veranderd Mike... en ik wil echt gaan..."

Mike zuchtte "ok, ik kom je morgen ophalen, maar ik waarschuw je, als het escaleert zet ik je af bij een willekeurig treinstation of asiel en dan kijk je maar"

Noortje grinnikte opgelucht "Dank je Mike... hoe laat?"

Mike dacht even na "rond negen uur 's ochtends?"

"Is goed tot dan" sprak Noortje zacht

"Ja tot dan" sprak Mike licht geïrriteerd, hoe kreeg ze het elke keer voor elkaar? Ze kreeg altijd haar zin.

"Oh en Mike?"

"Ja?"

"Leuk je weer eens te spreken" sprak ze zacht

Hij zweeg even "ja hoor... van hetzelfde, tot morgen" sprak hij bars voor hij ophing.

Hoofdschuddend liep hij naar zijn bank en pakte de controller op "godverdomme... gezeik altijd, ik heb ook een keer vakantie..." zuchtte hij vol zelfmedelijden voor hij het spel weer opstartte.

***

"geef maar hier" ondanks het feit dat hij absoluut geen zin had in de trip, en nog minder met haar als gezelschap, had hij zich voorgenomen om zo normaal mogelijk tegen haar te doen, aan hem zou het niet liggen. Galant nam hij haar rugzak aan en zette hem in de kofferbak. Met een zachte klik sloot hij de klep waarna hij de deur voor haar openhield.

"dank je" lachte ze vriendelijk terwijl ze instapte.

Ze was ouder geworden zag hij, nog altijd een bijzonder knap voorkomen maar haar arrogante blik had hij nog niet kunnen herkennen. Zwijgend liep hij om de auto heen en stapte zelf in.

"niets vergeten?" vroeg terwijl hij zijn auto startte. Hij keek even naast zich, ze lachte vriendelijk en schudde haar hoofd " nee, ik geloof van niet"

"ok, let's go" mompelde hij terwijl hij uit de parkeerplaats draaide en haar straat uitreed.

Het eerste uur zat ze zwijgend naast hem. Na een tijdje had ze een zakje dropjes uit haar handtas gepakt en voorzichtig opende ze het.

"wil je?" vroeg ze met een zachte stem.

Hij knikte "ja is goed", hij keek vluchtig naar haar terwijl hij het dropje aannam. Ze lachte vriendelijk en even bleef zijn blik hangen. Ze had iets liefs over zich realiseerde hij zich. Weinig deed nog denken aan het nuffige arrogante kreng dat hij zich herinnerde.

"dank je" zei hij zacht terwijl hij het dropje in zijn mond stak

Na een tijdje keek ze naar hem "hoe gaat het met je?"

Hij keek even naast zich en haalde onverschillig zijn schouders op "prima" sprak hij zacht en richtte zijn blik weer op de weg.

"Oh ok..." sprak ze zacht en zweeg terwijl ze weer omlaag keek.

Zo kortaf was niet nodig bedacht hij zich en keek weer naast zich, ze keek naar haar handen die in haar schoot lagen, ze was bedroefd, haar schouders hingen iets.

"Sorry, het gaat goed met me, vorig jaar eindelijk afgestudeerd."

Noortje keek blij verrast op, zoveel woorden had de hele rit nog niet gesproken tegen haar. Ze voelde zich de hele weg al rot, ze wist precies waarom hij zo deed, dat ze het zelf had veroorzaakt, maar ze had geen idee wat ze moest doen om hem te laten merken dat het haar speet, dat ze echt was veranderd. Deze kans, zijn plotselinge ommekeer, greep ze dan ook met beide handen aan. Ze lachte breed naar hem.

"Oh wat goed, wat studeerde je eigenlijk?"

Mike keek even naar haar en zag haar opluchting, hij glimlachte en richtte zijn blik weer op de weg. Met veel woorden vertelde hij over de loop van zijn leven. Zijn studie, zijn werk en zijn huidige situatie. Noortje was geïnteresseerd en stelde tussendoor vragen, een paar keer keek hij naar haar, telkens weer verwonderd over de verandering in uitstraling, vriendelijk, oprechte interesse.

"En jij, hoe gaat het met jou?" vroeg hij nadat hij ongeveer aanbeland was bij het heden.

Noortje zuchtte even en keek naar de weg voor hen "tja... hoe zal ik het zeggen, het is niet wat ik had verwacht..."

Met zachte stem vertelde ze dat ze haar deel van de erfenis had besteed aan een huis waar ze samen met Arnold een gezin had willen stichten. Dat ze op zijn aandringen was gestopt met haar opleiding. Dat hij haar behandelde als een trofee, leuk naar de buitenwereld, maar in huis haar of mishandelde of negeerde. Dat het haar had opgebroken en dat ze na jaren besloten had de relatie te verbreken.

Ze vertelde hoe haar ex haar had bedreigd, gestalkt en uiteindelijk haar met rust had gelaten, maar pas na jaren ellende en angst. Dat ze nu eindelijk een beetje aan het opkrabbelen was en overwoog haar school af te maken.

Ze vertelde het met een zachte stem en keek een paar keer schichtig naar Mike, bang dat hij zou lachen, het terecht zou vinden, maar ze zag niets daarvan op zijn gezicht. In plaats daarvan keek hij een paar keer vol ontzag en medeleven naar haar.

"Jezus Noortje... waarom... waarom heb je nooit mijn hulp gevraagd?" vroeg hij zacht toen ze klaar was met haar verhaal, hij keek naar haar.

Ze snurkte een lach door haar neus "je haat me... waarom zou je mij helpen?"

Ze zuchtte even "iedereen haat me" fluisterde terwijl ze uit haar zijraam keek.

Een paar minuten zweeg hij en toen keek hij weer naar haar "je blijft altijd mijn kleine zusje he?"

Noortje keek naar hem "ja en?"

Hij grinnikte "nou, dat hoe ik over je denk daar niets aan af doet, dat ik je altijd zou helpen"

Noortje zweeg even en slikte.

Een tijdje reden ze, zwijgend, toen Noortje weer in haar tas rommelde en een doosje tevoorschijn haalde.

"Wil je een broodje?" vroeg ze zacht.

Hij keek naar haar, ze glimlachte lief en hield een kaiserbroodje vlak voor zijn neus.

"Gerookte kip met sla en gedroogde tomaatjes" sprak ze zacht

Hij glimlachte "heb je dan zelf nog?"

Noortje glimlachte "ik heb hem speciaal voor jou gemaakt, Mike"

"Dat is lief, dank je" sprak hij met een zachte stem terwijl hij het broodje van haar aannam.

Zwijgend genoten ze van de broodjes, en hij moest toegeven, het smaakte. Ze had haar best gedaan. Toen het op was grinnikte hij even. Noortje keek hem vragend aan.

"Nooit verwacht dat ik iets zou eten dat door jou gemaakt was en dat zou smaken" zei hij met een grijns

Noortje tikte zacht tegen zijn schouder en lachte "ik kan ook leren he..."

Mike knikte, blijkbaar kon ze dat zeker, en veranderen, tegen alle verwachtingen in voelde hij eigenlijk alleen maar sympathie voor het meisje naast hem. Hij had gevreesd dat het al binnen een uur zou escaleren, dat ze hem het bloed onder zijn nagels vandaan zou halen voor ze de grens zouden passeren, maar het tegenovergestelde was waar moest hij voor zichzelf toegeven. Noortje was sympathiek, zorgzaam en vriendelijk.

Terwijl de tijd verstreek en de kilometers zich aan elkaar regen vertelde ze beiden een hoop, over hun hobby's en interesses. Een paar keer keek hij terwijl hij naar haar stem luisterde, Noortje was een leuke vrouw geworden, als tiener was ze al knap, één van de redenen waarom ze zo arrogant en bloedirritant was geworden had hij altijd gedacht. Maar nu, als jonge vrouw van 26 was ze uitgegroeid tot een prachtige vrouw, volle vrouwelijke vormen en een prachtig elegant gezicht, grote blauwe ogen, stralend als ze lachte en een bos blonde krullen die soms in het zonlicht glansden alsof het licht zelf was gecondenseerd rond haar gezicht.

Het liep tegen twaalven toen ze al een eindje in Duitsland reden. Hij kreeg ondanks het broodje van net trek. Zonder wat te zeggen nam hij een afslag van de snelweg en reed lukraak het stadje in dat langs de snelweg lag.

Noortje keek hem vragend aan.

Hij grinnikte "even lunchen, heb je ook trek?"

Noortje knikte "ja, ik lust wel wat, zal ik trakteren?"

Mike schudde zijn hoofd "nee, nergens voor nodig, ik trakteer"

Noortje schudde haar hoofd ook "nee, je betaalt al genoeg, benzine... laat mij nou betalen"

Mike haalde zijn schouders op "ok, prima..."

Na korte tijd vond hij een eetcafé dat er van buiten gezellig uitzag. Hij keek vragend naar zijn zusje "deze doen?"

Noortje knikte en straalde even.

Mike lachte vragend "wat?"

Noortje dacht even na "ik vind het gezellig met je Mike, het is net een soort vakantie"

Mike knikte "ja he... je hebt eigenlijk wel gelijk" hij lachte vriendelijk naar haar en werd beloond met een brede stralende lach.

Even neigde ze naar hem toe, alsof ze hem wilde omhelzen, maar ze stopte en draaide zich zwijgend weer in haar stoel en keek peinzend uit het raam terwijl hij de auto parkeerde. Hij had het gezien en het verwonderde hem, had hij het erg gevonden? Hij twijfelde, had je hem dit gisteren gevraagd had hij het antwoord geweten, maar nu?

Als een heer hield hij het portier van zijn auto voor haar open en hielp haar met uitstappen, ze glimlachte naar hem en rekte zich terwijl hij de portier sloot. Ze wilde naar het café lopen toen hij haar hand pakte.

"Hey... kom eens?" vroeg zij zacht

Vragend draaide ze zich naar hem en keek hem aan.

Ze slaakte een klein gilletje toen hij haar in zijn armen nam en haar tegen zich aan drukte, ze verstijfde even, twijfelend, en smolt toen tegen hem aan. Ze sloeg haar armen om hem heen. "Oh Mike..." zuchtte ze en vleide zichzelf tegen haar grote broer, ze inhaleerde zijn geur en wreef haar gezicht tegen zijn borst.

Toen hij haar na een tijdje losliet zag hij dat ze huilde, stille tranen rolde langs haar wangen. Hij keek haar aan "had ik dat niet moeten doen?" fluisterde hij onzeker

Noortje schudde haar hoofd "nee, juist wel Mike... ik... " ze zweeg en veegde met de rug van haar hand haar tranen weg en glimlachte naar hem "dank je Mike..."

Zwijgend volgde ze hem het café in en toen ze samen aan een klein tafeltje zaten keek ze een tijdje naar hem voor ze de menukaart opensloeg en haar blik over de gerechten liet glijden.

Toen ze beiden hun keuze hadden doorgegeven aan de serveerster keek ze hem weer aan.

"Weet je nog die vakantie in Duitsland, met pa en ma?" vroeg ze zacht

Mike knikte "ja op die camping toen, hoe oud was je? elf, twaalf? Zoiets, ik was net zestien geloof ik.

Noortje knikte "ja klopt, ik werd twaalf dat jaar"

Mike knikte, hij herinnerde het zich nog goed, het was het laatste jaar waarin ze vrienden waren, voordat ze in de maanden die volgden veranderde in een onhandelbaar, arrogant kreng.

Het was een leuke vakantie geweest. Hij was eigenlijk al te oud om nog mee te gaan, maar juist door de vriendschap die hij met haar had destijds had hij het leuk gevonden om mee te gaan en had hij zonder zich opgelaten te voelen zijn tent opgezet naast die van zijn ouders.

"Weet je nog die avond na die wandeling toen het zo ging onweren en we hadden moeten schuilen?" vroeg ze zacht.

Mike knikte, ja dat herinnerde hij zich, ze waren hoog in de bergen geweest toen het onweer losbarstte, gehaast had hij haar meegetrokken naar een berghut die hij een halve kilometer terug had gezien, angstig voor de inslagen die om hen heen in de kale rotsen sloegen.

Giechelend was ze achter hem aangehold, onbewust van het gevaar waar ze zich in bevonden.

Eenmaal in de berghut had hij haar bij zich genomen, haar tegen zich aangehouden, van schrik, angst dat haar iets zou overkomen. Die avond bleef het noodweer en hij had zijn ouders op de hoogte gebracht dat ze in de hut zouden blijven en de dag erop zouden afdalen. Die avond had ze in zijn armen geslapen in het enige bed dat de berghut rijk was, hij had zijn kleine zusje zacht gestreeld terwijl ze in slaap viel. Het was één van de meest dierbare herinneringen die hij aan haar had, pure liefde voor het meisje dat nog datzelfde jaar zou transformeren in een arrogant en vervelend mens.

Die avond was eigenlijk het begin van het einde van hun vriendschap realiseerde hij zich nu.

"Ja ik weet het nog Noortje... het is één van mijn favoriete herinneringen aan jou, aan ons" sprak hij zacht.

Noortje straalde "van mij ook, ik voelde me zo veilig bij je Mike, ik begrijp nu dat het echt gevaarlijk was, toen vond ik het vooral grappig, maar die avond, toen je me vasthield en ik sliep in jouw armen, ik voelde me zo veilig, ik wist zeker dat niets op de wereld me kwaad kon doen."

Hij zweeg even en keek naar de jonge vrouw tegenover hem, zijn kleine zusje, en hij slikte. Waarom was ze in dat jaar zo getransformeerd, waarom? Nu hij terugkeek, nu hij zich realiseerde wat een leuk mens ze eigenlijk bleek te zijn, baalde hij dat het allemaal zo was gelopen, dat hij haar zo had afgestoten, hoe lang was ze alweer 'normaal'?

"Jeetje Noortje... ik... ik heb je gemist..."sprak hij zacht

Noortje keek hem aan, haar lip trilde even "ik jou ook Mike..."

Voorzichtig legde hij zijn hand op de hare "vriendjes?"

Noortje snikte, een traan liep over haar wang "ja Mike, heel graag..."

Hij boog zich over de tafel en streelde haar wang, met zijn duim over haar traan "ok, vriendjes!"

Ze legde haar hand op de zijne en hield hem een tijd tegen haar wang, zich koesterend aan zijn warmte, terwijl ze hem aankeek met een stralend lach.

Na een korte tijd kwam hun bestelling en Mike trok zijn hand terug en keek naar het eten "ziet er goed uit" grinnikte hij en keek naar Noortje "eet smakelijk"

Noortje lachte breed "ja, eet smakelijk"

***

Rond een uur of één reden ze weer op de autobaan, nu echter zonder enige terughoudendheid, Noortje kwam echt los, en hijzelf ook. Uren en kilometers vlogen voorbij terwijl oude vriendschap een heel nieuw leven kreeg ingeblazen, iets wat zeker Mike nooit voor mogelijk had gehouden. Het was grappig te zien hoe Noortje ontspande, nu zag hij pas echt wat een leuk en vriendelijk meisje ze was geworden, geheel op haar gemak. Oprechte interesse en zelf ook goed in staat om een leuk gesprek op gang te houden zonder steeds bezig te zijn met zichzelf, in niets herinnerde ze hem aan wat ze ooit was.

Toen het begon te schemeren waren ze ver over de helft van de rit en bij de volgende afslag reed hij weer op goed geluk een dorpje in. Bij de eerste de beste "zimmer frei" keek hij naar. Zwijgend knikte ze als bevestiging dat het prima was wat haar betrof.

Het was een klein familiegasthuis zo bleek, met een kleine gelegenheid om te eten. Hij informeerde over de kamers en er waren er twee vrij. Zonder overleg betaalde hij beide kamers voor één nacht.

Het restaurant was eenvoudig, eigenlijk gewoon mee eten met het gezin, een traditionele maaltijd, maar erg smakelijk en een paar uur en een halve fles wijn later keek hij naar zijn zusje "ik ga zo slapen, morgen de rest van de rit"

Noortje knikte en stond op "ik ga ook slapen"

Op de gang naar hun kamers keek Noortje twijfelend naar Mike. "Mike?"

Mike draaide zich naar Noortje "Ja"

"ehm... ik vroeg me af, zou je me nog een keer willen knuffelen zoals vanmiddag?" vroeg ze timide ze keek verlegen naar haar voeten.

Zonder wat te zeggen liep Tom naar zijn kleine zusje en sloeg zijn armen om haar kleine slanke lijf en drukte haar dicht tegen zich aan. Meteen vleide ze zichzelf tegen hem aan, ze legde haar handje naast haar gezicht en streelde hem zacht. "Oh Mike..." fluisterde ze zacht terwijl hij haar rug zacht streelde.

Na lange tijd liet hij haar los en keek haar aan "welterusten Noortje" zei hij zacht en hij kuste haar voorhoofd. Noortje lachte breed naar hem, ze straalde, "welterusten lieve Mike" fluisterde en ze strekte zich uit om hem te kussen. Zachte kuste ze hem op zijn mond en draaide zich naar haar kamer "tot morgen"

"Tot morgen" zei hij zacht en terwijl hij haar nakeek hoe ze haar kamer binnenliep proefde hij haar nog op zijn lippen, Noortje... binnen een dag getransformeerd van het zusje dat hij haatte naar... ja naar wat eigenlijk? Peinsde hij terwijl hij zijn kamer binnenstapte.

Natuurlijk zijn zusje, dat zou ze altijd blijven, maar er was nog iets dat hij voelde voor de knappe en lieve vrouw die Noortje bleek te zijn geworden, verwonderd constateerde hij dat hij wat voelde voor haar, zijn eigen zusje.

In de aan de kamer grenzende badkamer kleedde hij zich uit en keek even naar zichzelf voor hij onder de douche stapte voor een snelle douchebeurt. Hij had een erectie. Door haar. Door zijn eigen zusje. In stilte trok hij zichzelf af terwijl hij aan haar dacht, eerst terughoudend, beschaamd, maar al snel gaf hij toe aan zijn fantasie en terwijl Noortje in zijn gedachte hem smeekte om zijn zaad diep in haar slanke lijf kwam hij zacht kreunend.