Warmte

Voorzichtig blies Sanne in haar thee en keek naar de kleine wolkjes stoom die bijna direct verdwenen.

Het was stil, op de vogels na was de gehele wereld nog in diepe rust.

In de verte kleurde de opkomende zon de wolken in pasteltinten tegen een diepblauwe hemel.

De lucht was warm, bijna broeierig en de geur van de diepe bossen die het huisje omringden was bijna bedwelmend.

Het was haar favoriete moment van de dag.

Soms was het net of de tijd even stilstond, of minstens langzamer ging.

Met een glimlach dacht ze terug hoe ze hier precies een jaar geleden had gezeten.

Haar moeder was altijd net zo vroeg geweest als zij en samen hadden ze zwijgend hun thee gedronken terwijl ze genoten van alleen de stilte, en onbewust, van de kostbare momenten die ze samen mochten meemaken.

Ademloos keek ze hoe vlak bij haar een hertenjong en zijn moeder door het lage struikgewas scharrelden, zich volledig onbewust van hun bespieder.

Behoedzaam plaatste haar mok naast zich en pakte ze haar camera.

*klik*

Tevreden bekeek ze de foto op het kleine schermpje. Fotografie was haar hobby, het voelde alsof het haar macht over de tijd gaf. Alsof ze een deel van het nu conserveerde voor het alweer gestold was in het onwrikbare ontoegankelijke verleden.

Voorzichtig legde ze haar camera weer naast zich en keek ze hoe het hertenjong en zijn moeder weer verdwenen in de bijna eindeloze wouden. Ze benijdde hen, zich totaal onbewust van tijd of dood beleefden ze alleen het eindeloze nu.

Alles zou goed komen.

Slaperig knipperde Mark met zijn ogen en keek naar de ouderwetse wekker naast zijn bed.

Half zes!

Grommend draaide hij zich om en wikkelde hij zich in zijn deken. Veel te vroeg om op te staan, het was immers vakantie en terwijl hij zijn ogen weer sloot dacht hij aan hoe hij hier precies een jaar geleden net zo had gelegen.

Zich onbewust van de rijkdom die zich warmde aan zijn lichaam.

Een geborgenheid die voorgoed was voorbehouden aan het verleden.

Grommend draaide hij op zijn rug en staarde hij naar het plafond.

Inmiddels had hij geaccepteerd dat tijd per definitie niet is terug te draaien.

Dat 'wat' en 'als' hem gek maakten.

Dat de dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn.

Toeval of lot of domme pech, het was hem uiteindelijk om het even.

Het maakte ook niet zoveel uit, feit bleef dat zijn vrouw die spookrijder tegenkwam en niet hij.

Dat het zinloos was om te blijven reconstrueren wat er was gebeurd als hij Sanne die dag zelf was gaan halen, zoals oorspronkelijk ook het plan was geweest.

Dat het feit dat hij besloot om toch dat extra biertje pakken met zijn collega, waarmee hij ongewild haar lot bezegelde, nooit meer ongedaan te maken was.

Dat er geen eerlijk bestond, er was geen grote verdeler van ellende.

Het universum is nu eenmaal ijskoud en meedogenloos onverschillig.

De dingen gaan nu eenmaal zoals ze gaan.

Glimlachend voelde Sanne hoe haar vader achter haar kwam zitten en zijn armen om haar heen sloeg. Snuffelend in haar nek knuffelde hij haar en grinnikend trok ze haar hoofd scheef.

"Goedemorgen lieverd" fluisterde hij terwijl hij zachtjes in haar verwarde blonde haar snuffelde en langs haar wang streelde. Glimlachend legde ze haar hand op de zijne terwijl ze hem aankeek

"Mogge pap... je stinkt" giechelde ze terwijl ze haar neus optrok. Mark snurkte grijnzend en liet haar meteen los

"goed, de toon is weer gezet... " bromde hij gemoedelijk terwijl hij achterover leunde.

Giechelend sprong ze in zijn armen "kom dan stinkie" kirde ze terwijl ze zich tegen hem aan klemde. Lange momenten hing ze tegen hem aan en voelde ze zijn handen strelen over haar rug.

Het ging eindelijk beter met hem en dat moest ook, ze had hem nodig, met heel haar ziel.

Ze luisterde naar zijn hartslag. De doffe dreunen als getuigen van de wegglippende momenten.

Ze snoof zijn geur op, zijn rauwe geur, ongecultiveerd. Het gaf haar een veilig gevoel, kippenvel trok vanuit haar nek langs haar ruggengraat en met een zachte kreun begroef ze haar gezicht in zijn nek. "Ik hou van je pappa" fluisterde ze zachtjes

Mark slikte "ik ook van jou, oneindig veel" en zachtjes streelde hij door haar zachte blonde lokken terwijl hij haar dicht tegen zich aanhield. Hij luisterde naar haar hartslag, voor hem de belangrijkste symfonie in het oneindige niets.

Misschien was dat het enige positieve aan het afgelopen jaar, hun liefde had zich bijna oneindig verdiept, of misschien was hij niet dieper geworden, misschien was het gewoon dat ze zich meer beseften hoe vluchtig alles was.

Hoe kostbaar elke seconde was.

Hoe kostbaar het schepsel was dat hij in zijn armen hield en beschermde tegen alles.

Ondanks het feit dat hij kansloos was tegen de dingen die haar echt kwetsten.

Dus beschermde hij haar tegen niets, zolang hij kon, met al zijn macht.

"Godver"

Woest vocht Maaike met haar deken. Het dekbed was weer eens op mysterieuze wijze in de nacht ontsnapt aan zijn hoes en at haar nu langzaam op. Onder haar rug voelde ze hoe het laken, dat gisteravond nog perfect glad over het matras zat gespannen, nu met één punt was losgesprongen en op een prop tussen haar schouderbladen zat.

"Laat maar zitten dan ook... jeeee zus te paard" woest stapte ze uit haar bed en rekte zich uit.

Kwaad keek ze op haar telefoon "Kwart over acht... christus...."

Gapend rekte ze zich uit voor de spiegel, ze grinnikte, haar bruine golvende haar leek meer op een vogelnest en terwijl ze in haar ogen wreef pakte ze haar handdoek en een stapeltje kleren.

Gapend liep ze over de gang naar de douche, het was al warm voelde ze. Waarschijnlijk zou het net zo'n mooie dag als gisteren worden. Ze glimlachte en voelde zich goed, vandaag zou weer fantastisch zijn.

"Mogge" klonk de diepe stem van Mark achter haar op een geamuseerde toon

Van schrik maakte ze een sprongetje "oh... mogge mijnheer va... ik bedoel... Mark... ik euh... ik ging net douchen..." stamelde ze terwijl ze haar deinende naaktheid probeerde te bedekken met het stapeltje kleren, ze voelde dat ze vuurrood werd.

Stond ze daar in alleen haar minuscule slipje.

Mark zag dat ze rood werd en hij knipoogde terwijl hij discreet haar deinende pracht negeerde.

Glimlachend keek hij haar aan en knikte vriendelijk. "Ah, zo... zometeen ontbijt?" vroeg hij terwijl hij zich met een grijns omdraaide.

De schepping blijft een prachtig mirakel.

"Ja... euh...graag.. mijnhee... ik bedoel Mark." Stamelde Maaike voor ze vluchtte naar de badkamer.

Nerveus grinnikend rustte ze met haar rug tegen de gesloten deur.

"Jee zus trut... trek dan ook je badjas aan" giechelde ze zenuwachtig in zichzelf.

Die knipoog...

Ze voelde het bloed weer naar haar gezicht stijgen.

"Maaike is ook wakker" grinnikte Mark terwijl hij de keuken inliep.

Sanne grinnikte "nog best vroeg"

Hij keek haar grinnikend aan terwijl hij zijn thee aannam "ik kwam haar tegen in de gang"

"Oh?" Sanne keek hem vragend aan terwijl ze nog een kop thee in voor zichzelf inschonk.

Met opgetrokken wenkbrauw keek ze geïnteresseerd naar zijn duivelse grijns.

"Wat?" grinnikte ze

"Ze schrok zich helemaal rot, ze was volgens mij nog half slaapdronken..." lachte Mark met een gemene grinnik.

"Arm kind.... had ze wel wat aan dan?" ze keek haar vader met een schuin oog aan.

Mark grinnikte en haalde zijn schouders op "nauwelijks".

Ze blies even in haar thee "ouwe snoeper" grijnsde ze met opgetrokken wenkbrauw.

Mark haalde zijn schouders op "ik bewonder slechts de schepping" grinnikte hij.

"Uhu ouwe, mooi gesproken..." grijnsde ze.

Ze gunde het hem. Maaike was oogverblindend en er was geen kwaad in genieten van de pracht die soms je pad kruist. Ze wist dat het volkomen toeval was geweest, dat zijn intenties niet anders waren dan hij deed voorkomen.

Eigenlijk was het wonderlijk, zeker gezien de blikken die Maaike hem soms toewierp.

Even zweeg ze "ze is leuk he?"

Glimlachend keek ze haar vader aan. Hij was knap, een leuke vent, ze snapte wel wat Maaike zag, ze zag het zelf ook.

Mark keek een beetje dommig op "wat?"

"Maaike, je vindt haar leuk he?" grinnikte Sanne

Mark liep rood aan "hoe kom je daar nou bij?"

Sanne haalde haar schouders op "gewoon, het geeft ook niet..."

Mark schudde zijn hoofd "doe niet zo raar, het is jouw vriendin, ze had mijn dochter kunnen zijn"

Sanne knikte "klopt, maar dat ze is niet je dochter"

Mark schudde zijn hoofd.

Nee, maar wat scheelde het? Maaike en Sanne waren al vanaf kinds af aan onafscheidelijk. Hij had het altijd bijzonder gevonden dat ze zulke goede vriendinnen waren gebleven.

Maaike kwam uit een hele andere klasse dan Sanne en hij. Haar vader had ooit zijn bedrijf verkocht en slim belegd. Hij reed wel eens langs het huis van haar ouders ze waren onvoorstelbaar rijk.

Natuurlijk had Maaike dan ook de nieuwste telefoon, een dure auto en eigenlijk alles wat haar hartje begeerde. Maar nooit liet ze merken dat ze thuis meer rijkdom gewend was dan bij hen.

Aan alles merkte hij dat ze er graag was en zeker het laatste jaar waren er weinig momenten dat die twee niet in elkaars buurt waren. Hij vond het niet erg, het was een heel lief en zorgzaam meisje en hij mocht haar graag.

Het was ook goed voor Sanne, ze had veel steun aan Maaike. Het ging eindelijk steeds een stukje beter met haar.

Bijna onhoorbaar was Maaike de keuken binnengekomen, stilletjes ging ze tegenover Mark zitten.

"Mogge" mompelde ze zacht terwijl ze rood aangelopen naar haar bord keek.

Sanne schoot in de lach "mogge... erg geschrokken?" met een grijns keek ze naar haar vriendin die vuurrood knikte.

Maaike keek verlegen op naar Mark.

"Ja...ehm... sorry nog van net" mompelde ze zachtjes.

Mark grijnsde "ach...geeft niks... maak je niet druk" even streelde hij langs haar schouder. Hij had medelijden met haar. Ze schaamde zich voor dingen waar schaamte absoluut niet toepasselijk was.

"Geeft niks hahaha nee, ouwe snoepert" spottend trok Sanne haar wenkbrauw op en knipoogde ondeugend terwijl ze een boterham pakte.

Mark haalde met een verontschuldigende grijns zijn schouders op en knipoogde naar Maaike "ach, het was inderdaad geen straf."

Maaike liep nog roder aan en giechelde verlegen, weer die knipoog....

"Ik wilde vandaag kijken of we die ene berg kunnen bedwingen, dan nemen we het pad waar we gisteren langs kwamen" Mark keek vragend rond

Maaike grinnikte "heuvel, maar lijkt me gezellig, ik maak weer broodjes?"

Sanne knikte "die van jou zijn echt het best"

"je hebt er gewoon geen zin in" grijnsde Maaike beschuldigend

Sanne haalde haar schouders op "kwestie van delegeren, daarover gesproken, pak jij de tas in papa?"

Mark keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Maaike "lijkt wel of we in dienst zijn" zuchtte hij theatraal terwijl hij keek waar het ding stond.

Maaike grinnikte en knikte "alles in dienst van hare majesteit Sanne de Fabuleuze"

Sanne grinnikte "dat klopt, lakei"

Het hele bos zoemde en geurde terwijl de ochtend langzaam overging in de middag. De zeldzame flarden ochtendmist hielden nog alleen stand in de diepste delen van het woud.

Mark liep een tijdje achter de twee dames die aan één stuk door kwetterden.

Hij vond het niet erg, het uitzicht was prachtig.

De schepping is immers mooi in al haar facetten, van een druppel modder tot de hoogste berg, van de kleinste zandkorrel tot de bijna wiskundige perfecte rondingen die hij voor zich zag deinen.

Het was niet meer dan genieten van de onschatbare schoonheid die de natuur hem kosteloos bood.

"Ik schrok me helemaal kapot van je vader..." giechelde Maaike.

"Uhu tuurlijk liefje... ik geloof je..." grijnsde Sanne terwijl ze Maaike een gemene grijns toewierp

"Wat? Het was echt per ongeluk hoor, je denkt toch niet..." verontwaardigd keek ze naar Sanne die ondeugend grijnsde.

"Nee, doe normaal hoor" giechelde Maaike nerveus, ze voelde dat ze vuurrood was.

"Ach.. zou toch leuk voor hem zijn..." grijnsde Sanne terwijl ze naast zich keek.

Ze vond het leuk om Maaike te plagen. En, waar is waar, de blikken die ze haar vader soms toewierp spraken boekdelen, Maaike was meer dan dol op hem.

"Wat bedoel je?" Maaike keek Sanne vragend aan

"Gewoon, als pappa weer eens een vriendin had" Sanne knipoogde ondeugend naar haar vriendin die helemaal rood was, en niet van inspanning.

"Wie? Ik? Doe normaal, gek!...." grinnikte Maaike nerveus.

Sanne haalde haar schouders op "waarom niet... ik weet dat je hem leuk vindt, en andersom zie ik ook geen afkeer"

"Hij had mijn vader kunnen zijn gek" fluisterde Maaike alsof iemand hen kon horen

"Nou en? Hij is toch niet je vader?" grinnikte Sanne terwijl ze haar vriendin met opgetrokken wenkbrauw aankeek.

Maaike grinnikte en zweeg een tijdje.

"Dat klopt... al had ik het niet erg gevonden" haar stem was zacht, bijna fluisterend.

Sanne keek even "wat bedoel je, als mijn vader ook jouw vader was geweest?"

Maaike knikte "uhu.... Ik ben echt jaloers op hoeveel jouw vader van je houdt"

Sanne zweeg even en hield haar hoofd een beetje scheef terwijl ze verbaasd naar Maaike keek "echt?"

"Ja, ik wou dat mijn vader zoveel van me hield." Maaike slikte en keek in de verte.

Sanne bleef staan en pakte de hand van Maaike "houdt je vader dan niet van je?"

Maaike zweeg, ze keek naar de grond en schudde haar hoofd "welnee, mijn vader houdt, net als mijn moeder meer van zijn geld..."

Sanne keek haar vriendin een tijdje aan "Oh... echt? Ik ben eigenlijk altijd jaloers op jou geweest, je hebt altijd alles...."

Maaike haalde haar schouders op en grijnsde "alles, behalve wat ik echt wil"

Sanne schudde grinnikend haar hoofd "ik dacht altijd dat jij het perfect leven leidde met je verre reizen, je mooie auto..."

Maaike grijnsde "ik ga honderd keer liever met jullie op stap met zelf gesmeerde broodjes dan welke luxe vakantie pappa ooit voor me heeft gekocht heeft. Julie weten dat elke seconde kostbaar is, dat een willekeurige seconde samen zijn meer waard is dan alles waar mijn pappa waarde aan hecht bij elkaar."

Sanne keek een tijdje naar Maaike en begreep wat ze bedoelde, ze wist dat alle rijkdom op aarde nog niet voldoende zou zijn om nog één seconde samen te zijn met haar moeder.

Dat elke seconde samen met haar vader van onschatbare waarde was en ze sloeg haar armen om Maaike heen.

"Even pauze dames?" grinnikte Mark terwijl hij ze naderde.

Sanne grinnikte "even, we wachten op de bejaarden onder ons...". ze stak haar tong uit en knipoogde terwijl ze naast hem verder liep.

"je bent helemaal niet oud hoor" glimlachte Maaike liefjes kijkend aan zijn andere zijde terwijl ze vluchtig over zijn borst aaide.

"je bent helemaal niet oud hoorrrrrrr" imiteerde Sanne haar spottend, opzichtig knipperend keek ze haar vader aan.

Zwijgend grinnikte Mark terwijl hij zijn armen om hun schouders sloeg en ze even tegen zich aantrok.

Maaike liet als laatste los, met ruime marge.

"Hier deze was voor jou" Maaike hield lief glimlachend een broodje in de lucht, netjes ingepakt in folie "kipkerrie met sla en stukjes paprika" haar stem zong bijna en haar ogen glansden bijna helderder dan zon.

"Dank je, lekker" glimlachte Mark terwijl hij het broodje aanpakte.

Maaike glimlachte terug en streek een pluk haar achter haar oor terwijl ze hem verlegen aankeek.

"Ik vind het gezellig dat je erbij bent Maaike" glimlachte Mark en terwijl hij van zijn broodje genoot keek hij naar zijn dochter, ze zat een eindje verderop aan de rand van het meertje met haar camera.

Maaike knikte "ik vind het ook echt heel gezellig"

"Had je niet liever meegegaan met je ouders eigenlijk? Waar zijn ze heen ook alweer?

Maaike haalde haar schouders op "voor geen goud, ik begreep een week Californië en week Japan"

Mark schudde zijn hoofd, dat waren bestemmingen waar hij hooguit van kon dromen en wel wat anders dan een weekje Ardennen.

Sanne keek naar de kleine waterval die zich vanaf de rotsen naar beneden stortte en met een droge klik stolde een moment voor het weer verdween in het verleden.

Terwijl ze haar camera weer opborg keek ze naar de kleine boompjes en struikjes die zich met moeite handhaafden tegen de steile rotswand.

Langzaam zouden ze samen met het water de strijd winnen van de eeuwen oude harde rotsen.

Niets is voor eeuwig, wat ook inhoudt dat niets voor eeuwig is.

Soms leek het haar makkelijker te geloven in een god.

Glimlachend voelde ze hoe haar vader achter haar kwam zitten en zijn armen om haar heen sloeg. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en terwijl hij zachtjes in haar haar en nek snuffelde giechelde ze, het voelde fijn.

"Zou je ook eens bij Maaike moeten doen" fluisterde ze terwijl ze zachtjes over zijn hand streelde.

Mark grinnikte "beetje ongepast lijkt me..."

Sanne schudde haar hoofd "ik denk dat ze het nodig heeft..."

Mark schudde zijn hoofd "daar heeft ze toch haar eigen vader voor?"

"dat is juist het punt, doe het nou maar" zuchtte Sanne

Onbegrijpend keek hij naar zijn dochter "wat bedoel je nou?"

"gewoon... " grinnikte Sanne

Hij grinnikte "ah, gewoon... " en hoofdschuddend knuffelde hij zijn dochter.

Vrouwen...

Hij vermoedde dat zelfs wanneer briljante wetenschappers ooit de theorie van alles ontrafelen ze alsnog in het duister tasten over de beweegredenen van deze bijzondere schepsels...

Grinnikend liep hij terug naar Maaike. Ze lag languit in het gras en terwijl hij naast haar ging zitten kwam ze met een glimlach half overeind. Ze had even liggen soezen.

Zwijgend keek hij een tijdje naar het water dat zich in een eindeloze cyclus van de rotsen wierp, aangedreven door processen diep in een middelmatige ster.

De werkelijkheid is verbijsterend prachtig.

Als een illustratie van de verbijsterend prachtige werkelijkheid zat Maaike naast hem, haar zachte bruine haar viel als een waterval langs haar smalle schouders en terwijl ze dromerig in de verte staarde bewonderde haar bijna perfecte profiel. Kleine donshaartjes, nauwelijks zichtbaar, slechts door de streling van de zon..

Mark zweeg een tijdje en voelde hoe ze met haar schouder tegen hem aan rustte. Glimlachend sloeg hij zijn arm voorzichtig om haar smalle schouders en langzaam trok hij haar een beetje naar zich toe terwijl hij zachtjes haar schouder streelde.

Hij voelde dat ze even schrok maar bijna direct smolt ze tegen hem aan en rustte ze met haar hoofd tegen zijn borst. Verwonderd hoorde hij haar snikken en zachtjes streelde hij haar rug terwijl hij haar dicht tegen zich aan hield.

"je bent lief Mark" glimlachte ze door haar tranen terwijl ze zacht over zijn hand streelde.

"hey" groette Maaike zachtjes terwijl ze naast Sanne ging zitten. Ze schrok even van het ijskoude water maar al snel wende het.

Sanne knikte glimlachend en keek even naar haar, ze had gezien hoe haar vader Maaike had geknuffeld. Zachtjes streelde ze langs haar wang voor ze weer naar het vallende water keek.

"Je vader is lief" fluisterde Maaike zacht

Sanne knikte ze en keek weer naar Maaike "jij ook"

Voorzichtig boog ze zich naar Maaike en kuste haar, heel zacht op haar lippen. Even knipperde Maaike vragend met haar ogen terwijl ze onbewust langs haar lippen likte.

Sanne grinnikte en haalde haar schouders op

"had ik zin in"

Met een grijns sloeg Maaike haar armen om de nek van Sanne en likte speels langs haar zachte lippen voor ze haar tong vragend in Sanne's mond duwde. Ze ondervond weinig weerstand en al snel verloren ze zich in een hongerige kus, als een getuige van jarenlang verlangen.

Momenten verstreken gemerkt voor Sanne zich naar adem happend lostrok van haar vriendin. Met opgetrokken wenkbrauw likte ze langs haar lippen en keek Maaike geamuseerd vragend aan.