Wish You Where Here

16-10-2016

Dit keer een titel met meer woorden, niet echt mijn stijl. Ach ik vond het een mooie titel, een mooi nummer ook. Ik zat het te luisteren en toen dreven de ruwe lijnen voor dit verhaal mijn hoofd binnen. Weer geen stomend neukfeest, al komt dat wel en is er voldoende te beleven in het verhaal hoop ik. Doe mij een lol, laat me weten wat je denkt. Ik heb best lol in het schrijven, maar een beetje feedback, of desnoods alleen een waardering maakt het zoveel leuker. Veel plezier met lezen :)

Dank u

~~~~~~~~

Een sneeuw van roze blaadjes kersenbloesem regende neer in het park. Een hond sprong enthousiast blaffend rond de benen van zijn baasje, wachtend op de bal. Ik keek hoe het beest achter de bal aan rende en theatraal een koprol maakte bij het pakken van de bal.

De warmte van de zon was aangenaam voor de tijd van het jaar. De lucht was bijna strakblauw, ik hield van de lente. Het jaargetijde van beloftes, de natuur die vol verwachting popelt om te ontwaken.

"How I wish, how I wish you were here"

"We're just two lost souls swimming in a fish bowl"

De epische woorden van Pink Floyd vloeide via mijn oren in mijn brein. Kippenvel, zo lang geleden alweer, zoveel dingen die ik had gemist, niet meegemaakt. Ik dacht aan Sara, altijd bij dit nummer, bij zoveel nummers.

Mijmerend stak ik het fietspad over, zonder te kijken, een fietser kon me net ontwijken en stak zijn vuist op, hij had gelijk.

Ik drukte de deur achter me dicht. Gooide mijn schoenen uit en maakte de post open terwijl ik naar de bank liep. Zoals gewoonlijk weinig bijzonders, wat reclame, een overzicht van mijn schulden, een brief van de reclassering en een beige envelop, klein, formaat postkaart. Mijn naam en adres in krullende letters gedrukt. Ik opende hem.

Het was een rouwkaart, mijn maag kneep samen. Het was de man van mijn zusje, ze waren pas getrouwd wist ik. Ik was er niet bij geweest. Ik sprak haar nooit meer. Niet meer sinds die dag in juni 8 jaar geleden.

Ik pakte mijn telefoon, scrolde door de lijst, Sara, ze stond er nog steeds in. Zou ze nog steeds hetzelfde nummer hebben? Ik dacht terug aan haar, haar blonde haren, haar lach. Ik drukte op het telefoontje. Twee keer ging hij over.

"Lars?" Haar stem klonk moe, gebroken, ze huilde.

"Sara... ik" Ik twijfelde, aarzelde, mijn hart stroomde vol, mijn kleine zusje, ze had pijn, ik hoorde het aan het ene woord. Ze snikte aan de andere kant van de lijn. Mijn kleine zusje, ik zou haar zo graag troosten.

"Sara... mag ik alsjeblieft naar je toe komen? Ik smeek je, ik wil je troosten."

"Oh Lars, zou je dat willen?"

***

Ze deed de deur open, haar gezicht rood, gezwollen rood doorlopen ogen. Haar blonde haren verward. Ze keek me aan, hulpeloos. Ik nam haar in mijn armen, voor het eerst in al die jaren had ik haar weer in mijn armen en ze snikte, ze huilde hartstochtelijk. Ik streelde haar rug.

Ik huilde mee, ze had zo'n verdriet en ik kon het niet wegnemen zoals ik als grote broer altijd voor haar had gedaan toen ze nog kind was. Dit was grote mensen pijn, en grote mensen pijn gaat niet zomaar weg.

Daar in haar deuropening trooste ik mijn zusje, iets wat niet meer mogelijk leek na die dag jaren geleden. Een voorrecht dat ik had verspeeld. Ik was verstoten, door haar, door mijn familie. En terecht wist ik.

"Kom binnen" snikte Sara

Ik keek haar aan, ik twijfelde "ik..."

"Het is goed, kom Lars" Sara pakte mijn hand en leidde me naar de woonkamer.

Onwennig stond ik in een woonkamer waar ik nog nooit was geweest, waar ik niet hoorde, niet mocht zijn. Ik keek om me heen, Sara had smaak, de woonkamer was groot en ruimtelijk ingericht.

Een grote glazen wand van de begane grond tot de derde verdieping wierp licht in de woonkamer alsof je buiten zat. De woonkamer was hoog, hij liep door tot de derde verdieping, elke verdieping grensde met een soort inpandig balkon. Het was een groot huis, een vrijstaande boerderij.

Ik keek vol bewondering om me heen, ik dacht aan mijn kleine appartementje. Sara had het goed gedaan in het leven, ware het niet dat het leven je soms genadeloos terugzet op je plaats. Je kan nog zo mooi wonen en nog zo succesvol zijn, de dood is meedogenloos.

"Ga zitten Lars" Sara hield nog steeds mijn hand vast en leidde me naar de zithoek in het solarium. Een hoge kas met veel planten en bomen die aan de buitenkant van de woning tegen de glazen wand was gebouwd. "Ik weet niet Sara, ik kwam niet om... ik wilde alleen..."

Sara keek me aan "Lars het is goed, alsjeblieft, blijf even". Ik knikte, ongemakkelijk, onwennig. Ik voelde me nog smeriger dan ik me de afgelopen jaren had gevoeld, alsof ik de dood van Marc aangreep om me alsnog in het leven van mijn zusje te wurmen.

Ik ging zitten en keek om me heen. Het solarium was gigantisch, zo hoog als de boerderij zelf, het dak liep schuin af. Het was vroeger vast een binnenplaats geweest van de u-vormige boerderij, nu was het erbij getrokken en het dak was doorgetrokken in glas.

Sara zette een pot thee en twee glazen neer op de tafel en ging op de aangrenzende bank zitten. "Thee?" ik knikte en keek onwennig om me heen, ik wist niet wat ik moest zeggen, sociaal incapabel is een kwaliteit die je nooit kwijt raakt, hooguit kan maskeren.

"Je woont mooi" mompelde ik.

Sara knikte en lachte flauw "dank je".

Ik keek naar haar, voor het eerst in jaren keek ik naar mijn zusje, ze was nog steeds oogverblindend dacht ik schuldbewust. Beelden van die dag drongen meteen weer door in mijn hoofd, en ik wist dat zij hetzelfde ervoer, ik schaamde me zo, ik overwoog om op te staan en weg te gaan.

"Niet weggaan Lars"

Sara zag aan mijn houding wat door mijn hoofd ging, ze kende me nog steeds als haar broekzak. Logisch, ooit was ik haar beste vriend, en zij de mijne. Een vriendschap die ik willens en wetens had vernietigd. Die dag verloor Sara niet alleen haar broer, maar ook haar beste vriend.

"Hoe is het met pa en ma?" mompelde ik, ik wist echt niet hoe ik met haar moest praten, niet meer.

Voor me zat een vrouw die leek op mijn kleine zusje, maar 8 jaar doet dingen met mensen, ze veranderen. Sara keek naar buiten "niet zo goed, pa is dement en ma heeft vorig jaar een hersenbloeding gehad en is volledig verlamd".

Sara keek me aan en zuchtte even.

"Beiden zitten in een verzorgingshuis"

Ik knikte, pa en ma hadden ons laat gekregen, ma was 49 toen Sara werd geboren, pa was 54 destijds. Sara en ik schelen 6 jaar. Sara zou dit jaar 27 worden, de tijd vloog, zelfs als je je miserabel voelt, zoals ik.

Sara staarde uit het raam, haar kop thee tussen haar handen.

"Hij heeft het nooit gemerkt"

Ze snikte. Ik keek naar haar, ze was zo gekwetst, haar hele houding was die van een gebroken vrouw, geknakt.

"Hij kwam net terug van een zakenreis in Duitsland. Net over de grens kwam hij in de file, hij had me net een berichtje gestuurd dat hij bijna thuis was"

Sara zweeg even en haalde diep adem "die chauffeur kon niet meer remmen, hij had de file niet gezien"

Ik herinnerde me een bericht van eergisteren, een vrachtwagen was ingereden op een file net over de grens, meerdere doden en gewonden. Het was zo'n bericht dat je leest en weer verder gaat met je dagelijkse bezigheden, een nietszeggend bericht.

Je weet dat de tragiek achter zo'n bericht immens moet zijn, maar het leven houdt je voor de gek door je te laten denken dat dat soort dingen aan jou voorbij gaan.

Sara huilde stil, haar schouders schokten. Ik keek naar haar en voelde zo'n pijn voor haar.

Ze zeggen wel eens dat je verschillende geheugens hebt, je normale geheugen, die waar je herinneringen in op slaat aan momenten, maar ook een motoriek geheugen, het geheugen dat je een telefoonnummer laat intoetsen zonder het nummer op de kunnen noemen als mensen het je vragen.

Mijn motorieke geheugen stuurde me dat moment, onbelemmerd door schaamte en zelfminachting liep ik naar haar toe en nam haar in mijn armen, zoals ik altijd had gedaan bij Sara. Ik hield haar tegen me aan en drukte mijn gezicht tegen haar blonde haar. Sara huilde in mijn armen, ik kon niets doen behalve haar vasthouden.

Ik wilde zeggen dat ik van haar hield maar ik zei niets, ik kon dat niet zeggen, dat waren woorden die ik nooit meer kon zeggen tegen haar. Ze legde haar hand op mijn hand en langzaam zakte haar verdriet weer. Ik wilde opstaan maar ze hield mijn hand vast

"niet loslaten Lars, alsjeblieft?".

Ik keek naar haar, ze zag niet dat ik keek, ze zat met haar rug tegen me aan.

"Sara... ik..."

Ze streelde mijn hand "ik weet het Lars, ik weet het".

Het werd avond, ik had Sara nog steeds in mijn armen.

Woordeloos had ik haar geprobeerd te troosten, in de hoop een klein stukje van haar onmetelijke pijn op me te nemen. En god weet dat ik al haar pijn op me zou hebben genomen als ik de macht had. Niet om mijn schuld in te lossen maar omdat Sara mijn kleine zusje was, en ondanks dat ik was verstoten gold dat niet andersom.

Langzaam liet ik haar los.

"Sara, ik moet gaan..."

ze keek me aan en knikte "ok, ik loop met je mee".

In de deuropening keek ik onwennig, "Sara ik..."

Ze knikte en sloeg haar armen om me heen, ze kuste me op mijn wangen en hield haar gezicht tegen me aan

"Lars, ik vergeef je, ik heb je al jaren vergeven, ik had... het spijt me zo"

Ik keek haar aan, ik keek in haar mooie donkere ogen

"nee het spijt mij, ik wou dat ik het kon terugnemen, alles" en ik kuste haar wang.

Onderweg naar huis dacht ik aan Sara, aan die dag, zo lang geleden.

***

Ik lag op mijn bed, ik was 25 en had eigenlijk alles verknald wat er te verknallen valt, nou ja, niet alles, nog niet. Mislukte studie, geen baan, geen vriendin, geen huis. Ik voelde me waardeloos, ik was waardeloos.

Ik keek rond in mijn kamer, een plank met lego modellen tegen de muur en ik snoof een minachtende lach, niet zo raar dat niemand met je om wil gaan, op je tiener kamertje. Woest rolde ik op mijn zij.

Ik hoorde het tuinhek opengaan, Sara kwam uit school. Ik keek door het raam naar haar. Sara was perfect, de perfecte dochter. Ze deed het goed op school, ze was mooi en had veel vrienden en vriendinnen.

Ik keek hoe ze met haar fiets in haar hand naar de schuur liep, een kort broekje tot net boven de overgang van dij naar bil. Een kort topje. Haar blonde haren in een hoge paardenstaart.

Ik probeerde een glimp op te vangen van haar kont toen ze haar fiets in de schuur zette. Ik had een stijve. Ik liep naar mijn deur en draaide hem op slot en ik trok me af, ik trok me af op Sara.

"Lars mag ik het zout?" Sara keek me aan, ze zat tegenover me, zo aten we al jaren, Sara naast mijn vader, ik naast mijn moeder. Ik gaf haar het zoutvaatje en keek naar haar. Ik schepte nog wat op en prakte alles door elkaar.

"Nog gesolliciteerd?" vroeg mijn vader zonder op te kijken.

"Ja" loog ik en probeerde te doen alsof ik druk was met mijn eten

"Je moet echt wat gaan vinden jongen, je kan niet eeuwig thuis blijven, we kunnen niet eeuwig voor je zorgen" zei mijn vader, hij keek me aan.

"Ik weet het pa, maar het is lastig"

hij knikte "ja dat snap ik, je had ook je opleiding af moeten maken"

Mijn moeder zuchtte "jongens, niet nu"

Iedereen zweeg en we aten, ik voelde me ongemakkelijk. Ik keek naar Sara, ze knipoogde naar me, ze was mijn beste vriend.

's Avonds zat ik op mijn kamer, dat deed ik de laatste jaren steeds meer, ik voelde me steeds meer ongewenst, een uitvreter. Ik zat achter mijn bureau en surfte wat over internet.

Een zachte klop, het was Sara.

"Binnen"

"Ey.."

"Hoi Saar"

"Ik ehm... ik ben wel blij dat je hier nog woont hoor" Sara lachte naar me en ging in kleermakershouding op mijn bed zitten.

Ze bladerde wat door een boek dat ik las. Ik draaide mijn stoel en keek naar haar, haar korte broekje was opgekropen en ik zag een stukje van haar slipje. Ik keek, mijn hartslag versnelde.

"Was die baan bij dat tuincentrum nog wat geworden?" vroeg ze achteloos, haar blik op een plaatje in het boek.

"Nee, niets meer gehoord"

"Hmmm jammer, ik denk dat als je werk hebt pa wel van je rug is"

"Dat denk ik ook... maar het valt niet mee"

"Nee snap ik, ok, zin om een spelletje Mario te spelen?"

Ik knikte en pakte de controllers. Ik zette mijn tv aan en startte het spel op. Sara lag op haar buik op mijn bed en ik ging naast haar zitten. Ik zorgde dat ik goed zicht had op haar heerlijke ronde kont.

Sara was goed in Mario, ik keek naar haar terwijl ze glorieus elk potje won. Ik kon langs haar dijen in haar broekje kijken, haar slipje was iets opgeschoven en ik zag het begin van haar schaamlip, zachte blonde haartjes. Ik kreeg een stijve en wist dat ik voorlopig niet op kon staan

"nog een potje?" zei ik schor

"ok"

Sara ging verliggen, ze lag op haar zij nu, ik had geen zicht meer op haar slipje, maar haar shirtje maakte een hoop goed, ik zag haar strakke buik en de schaduw van haar borst.

We speelden de hele avond en ik verloor alles, ik had meer aandacht voor haar dan voor het spel, Sara had niets door.

Sara was bijna 19 en oogverblindend. Ze was klein en tenger maar gezegend met een volle kont en heerlijke kleine ronde borsten. Haar gezichtje was perfect, spits met hoge jukbeenderen en donkerblauwe ogen als diep water waar je in kon verdrinken met een glimlach.

Blond steil haar verhulde zonder succes haar schattige kleine oortjes die iets verder van haar hoofd afstonden dan haar lief was, ik vond het schattig, ze was net een fee uit een disney film, Sara was perfect.

"Pfff.. je bakt er niets van Lars, ik ga slapen, morgen school"

Sara stond op en kuste mijn wang "welterusten Lars, werk of geen werk ik hou van je"

Ik lachte en kuste haar terug "welterusten Saar".

Ik was de enige die haar Saar mocht noemen, als een soort verbond. Iedereen, zelfs mijn ouders, moest haar Sara noemen, daar was ze fanatiek in. Ik begreep nooit helemaal waarom, maar het gaf mij het gevoel speciaal te zijn voor haar, dat was ik sowieso wist ik, ik was haar grote broer, haar beste vriend.

Die nacht lag ik in bed en dacht aan Sara, aan haar slipje. Haar kleine blonde haartjes. Het beeld van haar strakke buik zweefde voor mijn ogen. Ik draaide en trok me af. Meestal viel ik dan wel in slaap, dit keer niet.

Ik lag op mijn rug en keek naar het plafond, beelden van Sara voor mijn ogen. Ik keek op mijn wekker, twee uur. Ze sliep vast wist ik, je kon een bom laten afgaan naast haar en ze sliep door. Ik lag nog even te denken en toen stapte ik stil uit bed.

Ik liep op mijn tenen naar haar kamer en opende haar deur. Haar kamer was verlicht door de volle maan, Sara sliep met de gordijnen open want ze werd graag wakker van het zonlicht. Voorzichtig trok ik haar laken omlaag, tot net over haar knieën en keek naar haar. Ze had alleen een slipje aan en een dun nachthemd dat opgekropen was tot op haar buik.

Zachtjes streelde ik haar buik. Ik schoof haar hemd omhoog, tot over haar borsten. Mijn adem stokte even. Zachtjes streelde ik haar, ik voelde haar stevige borsten, haar tepels als kleine knopjes. Ze reageerde op mijn aanraking. Ik boog me voorover en kuste haar borst, zachtjes likte ik over haar tepel, zoog er zachtjes op. Sara kreunde, ik keek naar haar, ze sliep.

Mijn hand streelde haar buik, voorzichtig gleed ik over haar dijen, ik streelde de binnenkant van haar dij en over haar slipje. Ik voelde de contouren van haar schaamlippen, zacht, warm.

Ik boog me over haar heen en schoof haar slipje omlaag tot op haar knieen. Ik keek naar haar, haar prachtige vrouwelijkheid, blond haar, zacht als zijde. Ik keek hoe mijn zusje daar lag, haar hemd boven haar prachtige borsten, haar slipje op haar knieën.

Voorzichtig gleed ik met mijn hand tussen haar benen, Sara kreunde en spreidde haar benen iets. Ik keek of ze nog sliep, niet wakker te krijgen dacht ik zelfvoldaan.

Ik opende haar schaamlippen iets en keek. Haar kleine schaamlippen waren lichtgekleurd en klein. Ik streelde haar.

Met mijn vinger gleed ik in haar, haar adem schokte even en toen kreunde ze zachtjes. Ze was nat, en door mijn acties werd ze natter voelde ik. Ik smeerde haar eigen vocht over haar klitje en ik speelde met haar.

Sara kreunde en spreidde haar benen verder. Ze kreunde terwijl ik mijn vinger in haar stootte, ik werd enthousiast. Sara kreunde in haar slaap

"oh mmmm oh .... Oh fuck Lars.. Ja mmm"

Ik verstarde, ze had mijn naam genoemd, was ze wakker? Ik keek naar haar

"Sara, ben je wakker?" fluisterde ik.

Ik kreeg geen antwoord. Mijn vinger nog in haar, verstijfd van angst.

"Mmmm ja ga door... mmm Lars" kreunde ze weer.

Mijn lul was zo stijf, dit was zo geil, ze noemde mijn naam, ze droomde over me, terwijl ik haar vingerde.

Nu weet ik dat verkrachters altijd in hun voordeel redeneren en ik had dat altijd afgedaan als onzin, maar ik weet nu dat je inderdaad zo redeneert. Ik was toen zeker dat ze het wilde, ze vroeg er tenslotte om. Mijn zusje wilde het, ze noemde mijn naam.

Snel schoof ik mijn boxer omlaag en kroop op haar bed. Ik bracht mijn lul voor haar opening en bracht voorzichtig mijn eikel in haar, ze was nauw, maagdelijk. Ik keek naar haar slapende gezichtje en voorzichtig schoof ik mijn lul in haar. Sara kreunde en spreidde haar benen verder voor me

"oh fuck ooooow Lars ja" kreunde ze, en ik vatte het op als uitnodiging.

Uitnodiging om haar te neuken en ik neukte haar. Zacht en teder maar steeds harder.

Ik keek tussen haar benen, hoe mijn lul, bebloed, in en uit mijn strakke zusje schoof. Sara kwam klaar rond mij, ik voelde haar kut spastisch aanspannen rond mijn lul en ik voelde dat ik ging komen, ik kwam, ik spoot mijn zaad in haar, zelfzuchtig, zonder de consequenties voor haar te overwegen spoot ik mijn zusje vol met mijn zaad.

"Wat...wat doe je?... Lars?... LARS? GODVERDOMME"

Ze duwde me van zich af, geschokt, ze keek me aan

"Wat heb je gedaan? Lars?"

Sara begon te huilen en ik wilde haar troosten, ik wilde het goed maken.

"Sara, ik ..."

Maar Sara duwde me weg en huilde hard, mijn ouders kwamen haar kamer in, ze zagen haar, ze zagen mij en mijn vader pakte me bij mijn keel.

"Godverdomme... god help me" schreeuwde hij

Ik voelde zijn vuist tussen mijn ogen. Ik hoorde mijn moeder gillen, Sara huilde en ik voelde de vuist van mijn vader neer beuken, eindeloos tot ik niets meer voelde, duisternis.

Ik werd wakker in het ziekenhuis, geboeid. Ik was goed te pakken genomen door mijn vader, gebroken ribben, gebroken oogkas en neus. Mijn arm op twee plaatsen gebroken en een gekneusd strottenhoofd.

Later begreep ik dat mijn vader me nadat hij me volledig total loss had geslagen me op straat heeft gegooid als grof vuil om dood te bloeden. Dat mijn moeder een ambulance had gebeld en ik in coma was geraakt.

De volgende dag was er aangifte tegen me gedaan en ik was tijdens mijn coma gearresteerd. De rechter was niet vergevingsgezind en ik kreeg 3 jaar onvoorwaardelijk met dwangverpleging.

Sinds die dag moest ik met mezelf leren leven, met wat ik had gedaan. De verplichte therapie was goed voor me, ik realiseerde me dingen over mezelf. Ik haatte mezelf. Ik werd na mijn drie jaar voorwaardelijk vrijgelaten, een omgangsverbod voor Sara en mijn ouders.

Psychisch was ik niet ziek was de conclusie, ik ben daar zelf tot op de dag van vandaag niet zeker van. Ik was verliefd geweest en had verkeerde beslissingen genomen, signalen verkeerd geïnterpreteerd was de conclusie.

Mijn conclusie is nog steeds dat ik een zieke perverse verkrachter ben en dat ik dood had moeten gaan die avond

Uiteindelijk had ik mijn leven in eenzaamheid weer opgepakt zo goed en kwaad als het kon. Maar veel was het niet, kans op een baan was nihil met mijn verleden en opleiding en mijn instelling was ook klote, dus ik leefde mijn leven, van dag tot dag, met mijn muziek, mijn enige oude vriend die me niet had verstoten.