De Furieuze Turnster 04

Bij deze wil ik Erocrat bedanken voor zijn nuttige commentaar.

Deze gedramatiseerde kroniek over een vrouw uit de Duitse Democratische Republiek (DDR) is gebaseerd op gebeurtenissen die werkelijk hebben plaatsgevonden. Het betreft een opmerkelijke liefde en is meer dan alleen een kapstok voor seks. In dit hoofdstuk raakt Sven steeds bezorgder en probeert nogmaals te achterhalen wat de Stasi, Barbara heeft aangedaan.

De tekst bevat: één op één seks, exhibitionisme, buitenseks en vernedering.

Om de privacy van mensen te beschermen, moest ik de feiten geweld aan doen. Zo zijn onder meer namen, plaatsen en gebeurtenissen veranderd.

Op een enkele plaats heb ik wat Duitse woorden gebruikt. Ze klinken nog altijd in mijn hoofd. Wanneer de betekenis niet meteen duidelijk is, kan Google Translate wellicht uitkomst bieden.

**** DDR, een mooi weekend, juni 1990 ****

Veel Ossies (Oost-Duitsers) konden nu auto's in het Westen kopen en dat deden ze ook. Het wegennetwerk was nog van voor de oorlog. De chaos op de Oost-Duitse wegen werd met de dag idioter. Er waren zelfs automobilisten die op sommige stukken snelweg tegen het verkeer inreden, omdat dat korter was. Rijden was eigenlijk gekkenwerk.

Na het optreden van Barbara's dansgroep in de Kulturscheune reden we mee in de Russische Lada van Werner en Meike. Ze zouden ons bij het appartement van Barbara afzetten. Werner had ons verteld, dat hij voorzichtig moest rijden. Niet vanwege de verkeerschaos, maar vanwege de remmen. Deze waren versleten en het kon nog wel drie maanden duren voordat de benodigde onderdelen er waren. Anticiperend rijden noemde Werner het. Goed opletten was het devies.

Barbara zat naast mij op de achterbank en was met Meike in gesprek, die half omgedraaid voorin zat, naast Werner. Met haar hand in mijn broekzak speelde Barbara gedachteloos met haar speelkameraad en bewerkte deze zo, dat hij wat groter was dan normaal. Het leek wel of ze er op een of andere manier steun aan ontleende. Een beetje als een kind met een knuffel.

Weinig slaap, veel seks, het lawaai van de Lada en de Duitse taal hadden ervoor gezorgd, dat ik het gesprek tussen de dames niet goed had gevolgd.

"Wenn ich vierzig werde, ist es vorbei." Terwijl ze dit zei voelde ik, dat ze me wat steviger beetgreep.

Alle alarmbellen gingen af. Had ik het goed begrepen? Wilde Barbara zelfmoord plegen als ze veertig werd?

"Wat bedoel je Barbara?" vroegen Meike en ik tegelijk.

"Nou," zei Barbara. "Als je eenmaal veertig bent dan ben je nergens meer goed voor. Je lichaam degenereert. Je wordt strammer en dommer. Zo'n leven bestaat dan alleen nog uit ellende. Dat hoef ik echt niet te beleven."

Wat een inktzwart toekomstbeeld, dacht ik. Waar kwam dat vandaan?

"Waar slaat dat nou weer op?" vroeg Meike. "Misschien heb je dan wel kinderen met Sven. Je kan nu toch niet weten hoe het dan is?"

We probeerden Barbara op andere gedachten te brengen, maar Barbara was bloedserieus en bleef bij haar mening. Het gaf me wel te denken. Zou ze veronderstellen dat er zonder haar perfecte lichaam niets leuks over zou blijven om voor te leven? Was ze bang dat ze niet meer goed genoeg voor mij zou zijn? Of dat onze seks minder zou worden? Gelukkig duurde het nog wel even voor ze veertig zou zijn. Er was nog ruim tijd om haar tot inkeer te brengen. De altijd vrolijke en speelse Barbara had extreem donkere gedachten. Er kwamen nog meer vragen in me op. Helaas werd ons gesprek afgebroken.

Een lid van de Volkspolitie werd een Vopo genoemd. De Vopo's werden gevreesd en gehaat. Ze waren de ogen en oren van het DDR-regiem. Absoluut geen prettige mensen. Het waren gemene, domme machtswellustelingen.

Op de snelweg, na een bocht stonden wat Vopo's. Er ging een bord met STOP omhoog. We moesten naar de kant. Werner trapte op de rem. Hij deed het, maar niet best. We reden met aanzienlijk snelheid zowat over de tenen van de wegspringende Vopo. Een meter of dertig verder kwamen we tot stilstand. De Vopo begon wild te gebaren en kwam driftig op ons af. Werner bedacht zich geen ogenblik. Vol gas gingen we er vandoor. Werner draaide zich met een brede grijns naar mij om en vroeg of ik ook duidelijk had gezien, dat de Vopo had gezwaaid, dat we mochten doorrijden. Meike en Barbara begonnen wat zenuwachtig te giechelen.

"Die schijt Vopo's mogen niet meer schieten en hun Trabbi's (Trabant: stinkende Oost-Duitse auto met tweetakt motor) kunnen mijn Lada niet bijhouden," zei Werner.

Was dit een jaar eerder gebeurd, dan was onze auto waarschijnlijk met kogels doorzeefd. Werner heeft er nooit meer wat van gehoord. Twintig minuten later werden we voor de deur van Barbara's appartement afgezet. Niemand was opnieuw over de zelfmoordgedachten van Barbara begonnen. Voor mij stond vast, dat er iets goed mis was. De volgende dag bracht Barbara me naar het station. Vrolijk als altijd en speels als altijd. Op het perron greep ze nog even in mijn broekzak en ik greep haar borsten. We kusten. Ik stapte in. We zwaaiden nog even terwijl het raam haar uit mijn blik schoof. Weg was ze :-(

**** DDR, Rügen, juli 1990 ****

Barbara had vakantie. We zouden een dag of tien gaan kamperen op het eiland Rügen. Zij zou onderweg op de trein stappen waar ik al in zat. Met mijn hoofd uit het raam had ik over het perron gekeken. Het was te druk om te zien waar Barbara in stapte en of ze wel instapte. Binnen waren nog zat zitplaatsen, maar ik had voor de zekerheid mijn tas naast mij op de bank gezet, zodat het plekje voor Barbara vrij bleef. De trein zette zich weer in beweging en er kwam een oud vrouwtje de coupe binnen strompelen. Zwarte jas, grote zwarte hoed en een zwarte voile voor het gezicht. Iets dat je tegenwoordig nog maar zelden ziet. Het irritante mens gebaarde, dat ik mijn tas van de bank moest halen, zodat zij er kon plaatsnemen. Plek zat, maar ze moest per se naast mij zitten.

"Hast du mich vergessen Sven?" vroeg het oude mens.

Het was Barbara :-) Ze stikte van het lachen. Ze had me beet genomen en had wel door gehad, dat ik me flink had geërgerd aan haar gedrag. We kusten en ik zei met een strenge blik dat ze wel straf had verdient. Het oude dametje ging acuut over de knie en kreeg een paar speelse klappen op haar kont. Enkele passagiers keken verschrikt en afkeurend op, maar hadden als snel door dat het spel was. Ze schudden meewarig met hun hoofd. Wij hadden lol voor tien.

Tegen het eind van de middag bereikten we de camping. Het terrein lag in een bos direct aan de zee. Het was geen FKK camping, maar de beheerders en kampeerders deden niet moeilijk over kledij. Gekleed of naakt was destijds op Rügen geen belangrijk onderwerp.

De wasgelegenheid was gemengd en bestond uit een grote ruimte met wasbakken en een flink aantal douchekoppen. Je was er nooit alleen. De boel was netjes en werd zeker drie keer per dag schoongemaakt. De toiletten waren ook prima en schoon. Het was een erg gezellig soort van familie/hippie camping. Er waren oudere echtparen, jonge echtparen al dan niet met kinderen, rijke West-Duitsers, jongeren enz.

We hadden een ideaal plekje vlak bij het strand uitgezocht, niet al te dicht bij het sanitair. De tent stond enigszins aan het gezicht onttrokken. Vanaf de camping kon je niet naar binnenkijken. Barbara en ik vonden het wel romantisch om uitzicht op het strand en de zee te hebben. Het gevolg was dat de mensen op het strand wel naar binnen konden kijken.

Tegen zessen gingen we op onze gehuurde tandem naar het dorp, drie kilometer verder op. Barbara wilde graag voorop. Dat zag ik wel zitten want ik had Barbara gezegd, dat ze alleen haar riskante, nogal doorzichtige jurkje mocht aandoen. Barbara vond het pak dat ik aan had gehad in het Kulturhaus geweldig chique, dus dat had ik zelf voor de gelegenheid aangetrokken. Het jurkje van Barbara woei af en toe wat op en de zon liet zich ook zien. De aanblik van Barbara's fietsende paradijs moet voor de overige verkeersdeelnemers dan ook een lust voor het oog zijn geweest. De fietser die achterop een tandem zit hoeft zijn handen niet perse aan het surrogaat stuur te houden. Het was een mooi tochtje.

Het eenvoudige eten smaakte prima en Barbara en ik gedroegen ons, volgens de daar geldende normen, redelijk beschaafd. Terug gekomen bij de tent, het was wat afgekoeld, zag ik dat Barbara's tepels hard waren. Het leek mij wel goed dat ze even wat warms aan zou trekken, maar dat vond ze niet nodig. Barbara trok het riskante jurkje uit en ging naakt met de slaapzak over haar rug voor de tent zitten. Haar harde tepels waren misschien wel het gevolg van het aangename contact met het fietszadel.

Een vuurtje was snel voor elkaar. Het hout hadden we gesprokkeld voor we naar het dorp fietsten. Inmiddels was ik ook naakt en kroop gezellig tegen Barbara aan. We speelden wat met elkaar. De juiste sfeer voor een intiem gesprek, leek mij. Toch was ik wel wat onzeker. Als je vriendin een flink litteken heeft, dan weet je, dat dat een nare herinnering oproept als je er naar vraagt. Toch wil je wel weten wat er is gebeurd, ook al kun je niets meer doen.

Een pak slaag uitdelen op de mooie kont van een tegenstribbelende vrouw is opwindend, net als porno. Best prettig, maar het heeft meer met het opwekken van lusten te maken, dan met het voelen van echte liefde. Het pak slaag dat ik Barbara had uitgedeeld bij de Kulturscheune, had ik juist uit liefde voor haar gegeven. Omdat ze dat wilde. Ze had gezegd, dat ze dat nodig had. Om nu juist de vrouw waar je zo van houdt pijn te doen stond me tegen. Zelf zocht ik vooral bevrediging door seks, uit liefde voor een vrouw waar ik gevoelens voor had. Een vrouw waarmee het klikte. Daar werd ik gelukkig van. Barbara was na haar vernederende pak slaag diep gelukkig geweest. Dat een vernedering heel prettig en erotiserend kan uitwerken wist ik uit eigen ervaring, maar waarom waren vernederingen voor Barbara per se noodzakelijk?

Nadat ik had verteld, dat ik me wel een beetje rot had gevoeld, na afloop van haar pak slaag, vroeg ik naar haar gevoelens en gedachten.

"Waarom heb je openlijke krenking, minachting en pijn nodig om gelukkig te zijn?"

Barbara begreep best, dat ik het wat lastig had gevonden om haar te slaan. Ze besefte heel goed dat haar pak slaag toch iets anders was, dan een lolletje. Ze was juist zo dol op mij omdat ze direct bij onze eerste ontmoeting al had geweten, dat ik haar nooit wat aan zou doen. Ze had meteen een klik gevoeld en ze had onmiddellijk gemerkt dat ik op haar viel. Ze wilde zich veilig en gelukkig voelen en ze had direct in mijn mooie lichtblauwe ogen gezien dat er geen man was waar ze veiliger bij zou zijn. Ze wilde mij als beschermengel. Ze was in dat ene moment stapelgek op mij geworden. Ze wilde voelen, dat ze zelf maar piepklein was vergeleken met mij. Daarom moest ze ook terugvechten. Ze moest echt ondervinden, dat ze niks kon beginnen tegen mij en dat ik, speciaal voor haar, de moeite nam om haar tot rust te brengen. Ze wilde van mij geen zwakheid zien. Zonder discipline was ze verloren. Barbara zei, dat ze wel wist dat dit allemaal idioot klonk, maar zo voelde het echt. De aandacht die ze zo kreeg, was van groot belang voor haar. Ze kon het verder niet beredeneren.

"Ik ben niet helemaal goed bij mijn hoofd. Het is voor andere mensen vast onbegrijpelijk," zei Barbara wat verdrietig.

"Ik weet wat ik heb gezien. Ik geloof je voor honderd procent," zei ik. "Maar ik begrijp het niet helemaal."

Mij laten stoeien met de Amazones, was een echte daad van liefde voor mij geweest. Het moet erg moeilijk zijn geweest voor Barbara, om te accepteren dat haar sterke Seebär verslagen zou kunnen worden. Ze had ook niet willen meestoeien met de Amazones. Door te winnen van de dames was haar beeld van mij als sterke beschermer alleen maar krachtiger geworden. Dat was goed, maar Barbara had wel haar liefdevolle plannetje om een van mijn fantasieën uit te laten komen in duigen zien vallen en dat was jammer. Op een of andere manier moest ik dat in orde maken. Daar moest ik nog eens over nadenken.

Barbara vond het normaal, dat de vrouw tijdens de seks bepaalde wanneer de man klaar kwam. Zo hoorde dat nu eenmaal volgens haar. Tot haar grote verrassing had zij die vrouwelijke macht over mij niet. Mijn eruptie kwam als ik daar zelf aan toe wilde geven. Ze bewonderde mij erom, maar het zat haar wel dwars. Seks was het enige waarvan zij vond, dat ze mij de baas moest zijn. Het was Barbara slechts een keer gelukt om mij te laten klaarkomen op het moment dat zij had bepaald. Dat was in het Griekse restaurant. Daar had ze ontdekt hoe het moest. Ze had het geweldig gevonden, maar het was niet eenvoudig om dat nog eens voor elkaar te krijgen. Ze had echter een plannetje.

Barbara doofde het vuur en we kropen lekker dicht tegen elkaar in onze slaapzak. De seks kwam vanzelf. We konden het niet laten en waarom zouden we? Als we bij elkaar lagen dan kwam automatisch dat vreemde gevoel, de drang dat we nog dichter bij elkaar moesten komen. De noodzaak om een te worden.

Barbara vond het heerlijk om mij, na de seks in zich te houden. Het gaf haar een gevoel van geborgenheid. Mij gaf het een gevoel van bevestiging, kracht en controle. Soms dan kriebelde of jeukte het wat na een poosje. Dan pompte ik onbewust een paar keer. Het waren fantastische nachten. Als ik niet meer wakker zou worden, dan was ik als een gelukkig man gestorven.

Het samen liggen, strelen, praten en slapen na de seks waren voor ons nog belangrijker, dan de seks en het orgasme zelf. Dat een vrouw zoveel van mij hield, dat ze uit eigen vrije wil, met me wilde één worden, geestelijk en lichamelijk, betekende alles voor mij. Dat is puur geluk.

Die nacht sliep ik slecht. Geen erotische dromen, maar eerder nachtmerries. Gedachten vlogen ordeloos door mijn hoofd. Zonder mij had Barbara zich onveilig en ongelukkig gevoeld. Steeds weer kwamen de turnstertjes, die mishandeld werden door boosaardige Stasi agenten, terug. Elke keer opnieuw werd ik er onrustig en kwaad van. Die rotzakken wilde ik graag in elkaar rammen, maar ik was machteloos. Er was niets meer aan te doen. Het misdadige geweld was geschiedenis. Het frustreerde me. Wat was Barbara allemaal overkomen? Had het haar karakter beïnvloed? Waar kwam haar zelfmoordgedachte vandaan? Waarom moest ik haar pijn doen? Had ze iemand doodgestoken? Was het een soort boetedoening? Die vragen kwamen steeds weer terug.

Het was me opgevallen, dat Barbara soms ook slecht sliep. Het kwam voor, dat ze hevig kronkelend in bed lag en met gebalde vuisten om zich heen sloeg om even later badend in het zweet wakker te worden. Waarom?

De volgende ochtend hadden we een wandeling gepland. Voor we vertrokken wilden we ons nog even schoonspoelen. Het was knap druk in de douche ruimte, maar we konden er nog bij. We hadden alleen een klein flacon shampoo meegenomen. Lekker makkelijk en meer hadden we niet nodig. We droogden vanzelf wel weer op. Barbara waste mij en ik waste haar. Mijn jonge heer kreeg ruim aandacht. Aan sommige mensen kon je wel zien dat ze ons gedrag wat raar vonden, maar wij vonden het prettig en we lieten ons niet tegenhouden door bekrompen gedachten van anderen. Terug bij de tent, trok Barbara mijn hemd aan. Het was nu een riskant hemd, want ik had een stuk van de onderkant afgeknipt. Het was te lang geweest voor Barbara. Haar benen mochten gezien worden.

"Eens zien of je net zoveel durft als ik," had Barbara gezegd. "Ik wil dat je helemaal naakt meegaat."

Een uitdaging, die ik niet kon weigeren. De meeste mensen op het strand waren in badkleding, maar niet allemaal. Het was onduidelijk of naaktrecreatie nu officieel was toegestaan of niet. Het was niet belangrijk. Ossies waren niet gewend om ergens iets van te zeggen. Ze hielden hun mond. Gezagsdragers zeiden ook nergens wat van. Ze waren hun gezag kwijt. Iedereen lachte hen uit. Eigenlijk kon je in die tijd alles maken. Het leek ons leuk om door het centrum van het dorp te lopen, maar besloten om dat niet te doen. We waren ons er van bewust, dat veel mensen dat onprettig zouden vinden, hoewel ze vermoedelijk niets zouden zeggen.

Het plan was nu, om over het strand langs de boulevard van het dorp te lopen en dan via het bos en de akkers om het dorp heen te wandelen om daarna weer terug naar het strand te gaan.

Barbara liep naast mij met mijn arm om haar heen geslagen en zij hield mij vast aan mijn handvat. Net zo als een klein meisje de hand van haar vader vasthoudt. Ze vond het prettig zo en ik ook.

Mijn slurf was van Barbara en zij wilde altijd spelen. Barbara schaamde zich daar niet voor en bang was ze ook niet. Haar Seebär was immers bij haar. Mijn paal had ik uitstekend onder controle. Zonder mijn toestemming verschrompelde mijn paal nooit. Andersom was echter een ander verhaal. Mijn slurf groeide te pas en te onpas zonder dat ik daar enige controle over had. Barbara had die controle wel. Althans voor zover het om het groeien ging.

Klein was voor haar geen optie. Mijn paal was maximaal en Barbara zorgde er wel voor, dat dat zo bleef. Ze was zich er goed van bewust, dat dit gênant en tegelijkertijd opwindend voor mij was. Ze had de situatie letterlijk in de hand. Elke keer dat ze mensen op onze route zag, liep ze er vlak langs en trok mij al pompend mee. Ze showde haar speeltje graag. Via de bovenkant van het ruim zittende hemd had ik een uitstekend uitzicht op haar bengelende borsten en de zich daarbeneden bevindende venusheuvel. Al met al raakte ik flink opgewonden.

Vlakbij een groepje jongedames in bikini, vermoedelijk studentes, want ze zaten met hun neus in de studieboeken, kneep Barbara volkomen onverwacht hard in mijn ballen. Het deed gruwelijk pijn en mijn knieën knikte. Ze duwde me in de rug en liet me struikelen. Daarna duwde ze op mijn kont, greep mijn ballen opnieuw en legde een lus om mijn zak. Barbara trok alles strak, draaide me op mijn rug en nam schrijlings plaats onder op mijn borst. Het was allemaal in een oogwenk gebeurd. Hoe ze het touw verborgen had gehouden was me een raadsel. Barbara begon me vakkundig af te trekken en keek me autoritair aan.

"Dat had je niet gedacht hè, dat zo'n klein meisje jou zou overmeesteren? Ik zal jou eens even laten zien dat Duitse vrouwen hun man de baas zijn. Mannen moeten doen wat wij zeggen."

Om haar woorden kracht bij te zetten sloeg Barbara hard tegen haar eigendom, dat opzij zwiepte en terug veerde. Het deed behoorlijk pijn en bezorgde me tegelijkertijd een enorme kick. Barbara begon opnieuw en steeds heftiger aan haar biologische dildo te duwen en trekken. Soms kneep ze keihard. Af en toe werd het pompen even onderbroken, dan sloeg ze opnieuw met open hand op haar geluksbezorger, terwijl ze met haar andere hand mijn ballen afklemde. Ik had mezelf deze ochtend nog niet laten gaan. Mijn paal, of eigenlijk haar paal, was keihard. Mijn lichaam stond onder enorme druk. We hadden deze ochtend, geheel tegen onze gewoonte in, geen seks gehad. Dat was vast opzet geweest.

"Opschieten," riep ze. De geur van de zonnebrand lucht van de toekijkende studentes verhoogden de pure lust die mij overviel. In mum van tijd had Barbara me helemaal dol. De studentes die eerst alleen wat verbaast waren geweest, begonnen nu te lachen. De vernedering die ik voelde was enorm. Het was in mijn hele leven nog nooit voorgekomen dat iemand mij de baas was en nu werd ik onvrijwillig afgetrokken door een vrij kleine vrouw. Onvrijwillig, is niet het juiste woord, want ik genoot er intens van. De toekijkende studentes verhoogden de vernedering en daardoor ook mijn extase. Mijn orgasme naderde snel. Volhouden was het devies. Barbara deed zozeer haar best voor mij, dat ik wel verplicht was om ervan te genieten. Na amper een minuut al klaarkomen zou onbeleefd zijn. Barbara verdiende een overwinning die ze moest bevechten en ik verdiende dat ook.

"Abspritzen," klonk het bevel van Barbara.