De Furieuze Turnster 05

Bij deze wil ik Erocrat bedanken voor zijn nuttige commentaar.

Deze gedramatiseerde kroniek over een vrouw uit de Duitse Democratische Republiek (DDR) is gebaseerd op gebeurtenissen die werkelijk hebben plaatsgevonden. Het betreft een opmerkelijke liefde en is meer dan alleen een kapstok voor seks. In dit hoofdstuk "randt" Sven zichzelf aan om gehoor te geven aan Barbara's hunkering om verkracht te worden. Het is een wanhoopsdaad uit pure liefde. Om een en ander goed te begrijpen is het aan te raden om de voorafgaande hoofdstukken eerst te lezen.

De tekst bevat: liefde, vernedering en verkrachting.

Om de privacy van mensen te beschermen, moest ik de feiten geweld aan doen. Zo zijn onder meer namen, plaatsen en gebeurtenissen veranderd.

Op een enkele plaats heb ik wat Duitse woorden gebruikt. Ze klinken nog altijd in mijn hoofd. Wanneer de betekenis niet meteen duidelijk is, kan Google Translate wellicht uitkomst bieden.

**** DDR, augustus 1990 ****

De besprekingen tussen de DDR en West-Duitsland over de eenwording vorderden. Waarschijnlijk zou Barbara's verpleegsters diploma door West-Duitsland erkent gaan worden. Er bestond dan vanzelf ook een goede kans, dat haar diploma in Nederland geaccepteerd zou worden. Het leek erop dat Barbara in de toekomst bij mij zou kunnen intrekken. Onze relatie verdiepte zich meer en meer. Af en toe een paar dagen samen was mooi, maar altijd samen zijn is nog veel beter. We wilden echt niet meer zonder elkaar. Vooralsnog moesten we ons behelpen met mijn weekend bezoekjes aan de DDR.

Barbara wilde graag Nederlands leren om meer kans te maken op een baan zodat ze eerder bij mij kon intrekken. Voor dat doel had ik haar een paar Tom Poes verhalen, plus een Nederlands-Duits woordenboek gegeven. Voor de uitspraak van de tekst had ik zelf de verhalen op cassettebandjes ingesproken. Niet lang daarna kwam Barbara met de opmerking, in het Nederlands, dat ik een groot denkraam had. We moesten er vreselijk om lachen.

De heftigste fantasie van Barbara was die van haar verkrachting. Veel zin om haar wens uit te voeren had ik niet. Als er een verkrachtingsscène in een film zit, dan vind ik dat onprettig om te zien, bovendien krijg ik altijd de drang om de verkrachter een pak rammel te geven. Normaal ben ik echt niet agressief. Het is een naar gevoel. In principe negeer ik hufters. Op die manier vermijd je, dat je in vervelende situaties terecht komt. Soms is een confrontatie onvermijdelijk. In zo'n geval zal ik er voor zorgen dat de rotzak een herinnering krijgt, die hij niet snel zal vergeten. Gelukkig is zoiets me maar twee keer in mijn leven overkomen en dat was toen ik nog niet helemaal volwassen was.

Nadat ik van de drie Amazones had gewonnen was Barbara tot de conclusie gekomen, dat ik haar toch wel zou kunnen verkrachten zonder kleerscheuren op te lopen. Ik was veel sterker en handiger dan ze voor mogelijk had gehouden. Ze had al een paar pogingen gedaan om uit te leggen wat ze precies wilde. Ze drukte me op het hart om heel voorzichtig te zijn. Niet met haar. Zij kon het wel aan. Nee, ik moest zelf heel voorzichtig zijn want ze kon heel gevaarlijk worden. De scherpe klauwen van de poema in het Stationshotel herinnerde ik me nog goed.

Het was overduidelijk dat ze echt agressief verkracht wilde worden. Het ging haar niet om de seks. Ze kon het niet uitleggen, maar het was zeer belangrijk voor haar. Ze zei telkens weer, dat ze het echt nodig had.

Na het gesprek in de Lada, over zelfmoord op haar veertigste en Barbara's onvermogen, op het strand van Rügen, om te praten over wat haar vroeger was overkomen, was ik echt flink bezorgd geworden.

"Meisjes plagen, kusjes vragen," zeggen we in Nederland, als een jongen bijvoorbeeld aan de paardenstaart van een meisje trekt. Hij doet dat niet om te plagen. Het is een wat onbeholpen manier om aandacht te vragen. Meisje plagen jongens trouwens ook. Breek me de bek niet los. Plagen is een onschuldige manier van onvolwassen tieners om elkaar uit te proberen en aandacht te geven. Duitsers zeggen: "Was sich liebt, das neckt sich."

Wij waren geen tieners meer, maar wij plaagden elkaar wel. Het gebeurde wel eens, dat er ondanks dat ik bij Barbara was, toch een klein wormpje tussen mijn benen hing. Barbara had de neiging om me daar een speelse klap op te geven of er aan te trekken. Ze vroeg dan wat ik eigenlijk dacht klaar te maken met dat larfje en vervolgens maakte ze zich uit de voeten. Natuurlijk ging ik achter haar aan en wanneer ik haar eenmaal te pakken had, dan kietelde ik haar en riep, dat mijn slurf alleen groeide voor echte vrouwen. Dat liet zij natuurlijk niet op zich zitten.

Elkaar plagen en uitdagen, dat doen verliefde tieners en wij deden het ook. SM spelletjes zijn veel volwassener en serieuzer. Beide partners stemmen er mee in en als een van de twee er genoeg van heeft dan stopt het spel. SM spreekt mij niet aan. Voor mij zijn het kinderlijke toneelstukjes, maar ik zie er geen kwaad in. Iedereen heeft recht op zijn eigen pleziertjes.

Destijds had ik de wens van Barbara naar pijn en vernedering ten onrechte, ingedeeld bij de sm spelletjes. De vernederingen en de pijn die ik Barbara aan deed waren echter van een totaal andere orde. Voor ons was het geen spelletje. Het was me al snel duidelijk geworden dat Barbara het echt nodig had. Als ik haar niet op tijd "onder handen" nam, dan was dat goed merkbaar.

Het was zelfs een keer voor gekomen, toen we op de markt waren, dat Barbara me zomaar een harde trap tegen mijn schenen had gegeven. Het was bedoeld om mij uit te lokken, maar ik had dat niet door. Toen ik kwaad vroeg waarom ze dat deed zei ze, dat ze zich niet goed voelde. Zonder enig benul vroeg ik of ze ongesteld moest worden. Volgens Barbara begreep ik er echt niets van. Ze werd een beetje boos en wist zich geen raad te geven. Ik greep haar bij haar haren, draaide haar hoofd agressief naar mij toe en keek haar in de ogen.

"Wil je bij me weg," vroeg ik kwaad. "Je bent vrij om te gaan. Je hoeft me niet te trappen"

Barbara had me verschrikt aangekeken en riep: "Nee je mag me niet wegsturen, daar kan ik niet tegen."

Het bloed trok uit haar gezicht. Ze leek wel in doodsnood. Zo serieus had ik het niet bedoeld. Haar angst leek me overdreven. Een ander stel heeft toch ook niet direct verlatingsangst bij een ruzietje? Met zoiets ga je normaal gesproken toch redelijk onbekommerd om? Haar angst was vreemd en zorgwekkend.

Het besef dat Barbara misschien straf nodig had drong eindelijk tot mij door. Onmiddellijk trok ik haar spijkerbroek en slipje naar beneden en gaf haar een pak slaag. Na een paar klappen voelde ik de nattigheid van haar opwinding al.

"Als je je als een klein kind gedraagt krijg je straf," schreeuwde ik en ik duwde haar van mij af, waarna ik verder liep, nog voordat omstanders zich ermee konden bemoeien.

"Sven, ich liebe dich, ich liebe dich." Barbara trok haar broek omhoog en rende achter me aan om me hitsig te omhelzen en te zoenen.

Het was in het begin ontzettend rot geweest om te slaan, maar ik raakte er langzamerhand wel aan gewend. Het was iets intiems dat alleen wij samen hadden en ik was altijd weer heel blij dat Barbara na zo'n "behandeling" weer extra gelukkig was en nog steeds van mij hield. Verwarrend en toch ook wel mooi. We moesten veel van elkaar accepteren en voor elkaar over hebben, maar dat maakte ook, dat onze liefde zo diep en speciaal was.

Barbara's wens, hunkering om verkracht te worden was wellicht belangrijk voor haar welbevinden. Haar verlangen om vernederd te worden was dat in ieder geval wel. Inmiddels was het me wel duidelijk, dat wat de meeste mensen zagen als "vernederend", door Barbara zelf meer werd ondervonden als gunst. Het was voor haar een een soort van luxe toewijding. Exclusief en alleen voor haar. Net zoals bijvoorbeeld een erotische massage.

Indertijd had ik Barbara's wens niet goed ingeschat. Het was geen gewoon verlangen. Het was een behoefte. Ze had het nodig om gelukkig te zijn en ik en alleen ik moest daar voor zorgen. Vernedering en pijn, toegebracht door iemand anders, kon niet. Dat was nu juist wat ze per se niet wilde, waar ze bang voor was en waartegen ze bij mij bescherming zocht. Behoorlijk ingewikkeld, maar ik begon toch een beetje aan te voelen hoe het zat.

Barbara had gezegd dat ik haar anker was en dat ze me nodig had. Ze wist niet wat ze zou moeten doen als ik er niet voor haar zou zijn. Daar zou ze niet tegen kunnen. Het waren haar eigen woorden. Die woorden waren allemaal veel serieuzer bedoelt, dan ik aanvankelijk had begrepen. Haar geluk hing af van haar welbevinden en van mij. Althans, dat dacht ik. Ze leek een soort permanente spanning met zich mee te dragen. Er spookte iets in haar hoofd waarover ze niet kon praten en wat ze zelf misschien ook niet precies wist.

Barbara was vrolijk en speels en we waren samen echt gelukkig. Toch maakte haar gedrag en vooral haar donkere gedachten mij behoorlijk onrustig. Mijn veronderstellingen hingen als los zand aan elkaar, vol speculaties en zonder een consistent logisch verhaal, maar dat er wat mis was met Barbara, was voor mij heel duidelijk en zelf wist ze dat ook wel:

"Ik weet wel dat ik gestoord ben," was een van haar uitspraken.

Barbara zei altijd, dat ze zonder mij verloren was, maar wat moest ik eigenlijk zonder haar? Het zou vreselijk zijn haar te verliezen. Ik moest er niet aan denken. Zij was de liefde van mijn leven.

Voorzichtig had ik een keer geopperd om eens met een psycholoog te gaan praten. Barbara wilde niets met die "ouwehoerende lege vaten" te maken hebben. Die had ze genoeg gezien. Ze wilde er verder niets over zeggen. Ze wist zelf wel wat ze nodig had: mij.

In het verleden had ik, onder meer al eens een poging gedaan om psychologie te studeren. Freud was een groot geleerde. Hij had indertijd echt wel interessante, vernieuwende gedachten, maar dat was het dan ook wel. Psychologie is geen serieus ontwikkelde wetenschap en daar wilde ik mijn tijd niet aan verknoeien.

Na Barbara's verhaal in de Kulturscheune wilde ik specifiek wat meer weten over trauma's. Om me daar wat in te verdiepen ben ik naar de universiteitsbibliotheek gegaan. Het bleek opnieuw een teleurstelling. Psychologie is een triviaal vak. Een opsomming van dooddoeners, die zo ingewikkeld mogelijk worden verklaard, opdat de meeste mensen denken met een echte wetenschap te maken te hebben. Een flink aantal onderzoeken bleek zelfs niet eens reproduceerbaar te zijn. Barbara had gelijk: aan psychologen heb je niets. Ze gissen maar wat. Het resultaat kan juist zijn en het kan evengoed onjuist zijn. Net als mijn eigen giswerk.

In de werkelijke wereld komt het voor dat partizanen strijdsters een mannelijke vijand te pakken krijgen en seksueel mishandelen. Van die dames wil je echt geen slachtoffer worden. Mijn fantasie om onderworpen en seksueel misbruikt te worden door mooie Amazones hoort thuis in dromenland. Er zijn vrouwen met idyllische dromen over een verkrachting door een echte piraat. Een "sprookjesverkrachting" noem ik het. Romantische fantasie. Dat soort fantasieën horen eveneens thuis in dromenland.

Het is onvoorstelbaar, dat er vrouwen zijn die een echte verkrachting willen meemaken. Eentje waarbij ze met de dood worden bedreigt en waarbij zware mishandeling wordt gebruikt als dwangmiddel. Vrouwen die dat willen bestaan volgens mij niet.

Barbara wilde dit nu juist wel. Heel verwarrend. Wat moest ik hier nu mee? Ze wilde geen "sprookjesverkrachting." Geen S&M spelletje. Een toneelstukje was niet goed genoeg. Het moest echt zijn. Barbara nam regelmatig risico's die onnodig waren, maar naakt gaan rondlopen in een gevaarlijke buurt was natuurlijk geen goed idee en dat begreep Barbara ook wel. De verkrachting moest echt zijn en toch goed aflopen. Onmogelijk. Daarom moest ik het doen. Zo realistisch mogelijk. Meer dan een toneelstuk zou het helaas niet kunnen worden. Het was de enige manier om een beetje in de buurt van Barbara's onmogelijke drang te komen.

Als je zegt dat je wel alles voor iemand wil doen, dan denk je niet direct aan moord of verkrachting. Het idee van verkrachting stond me echt niet aan, maar ik had wel gezien, dat vernedering Barbara gelukkig maakte. Zou een verkrachting dat effect ook hebben? Zou het haar ideeën over zelfmoord kunnen veranderen? Mijn boerenverstand zei me, dat dat wel ver was gezocht.

Met de gedachte: "Baat het niet, dan schaad het niet", in het hoofd, vroeg ik mij af hoeveel kwaad het zou kunnen als ik Barbara's wens uit zou voeren.

In werkelijkheid ging het niet om een verkrachting, want Barbara wilde het immers graag. Het kwam vaak voor, dat ik Barbara zomaar over mijn schouder gooide en naar de slaapkamer bracht als ik zin in seks had. Toestemming vroeg ik niet. Ik deed het gewoon. Als ze het onprettig vond, dan kon ze het zeggen, maar dat gebeurde nooit. Integendeel, het was precies zoals Barbara het graag wilde. Ze had vaak genoeg gezegd, dat ik niet zoveel moest vragen. Barbara vroeg mij trouwens ook niet. Als ze seks wilde, greep ze in mijn broek naar mijn handvat en begon me af te trekken. Dat werkte altijd. Als de locatie niet zo geschikt was, dan was dat jammer. Ze liet zich niet stoppen, of beter gezegd, wij konden niet stoppen.

Een verkrachting van Barbara zou bijna hetzelfde zijn als gewoon seks. Het zou wel onverwacht moeten komen en het zou ruw moeten zijn, veel ruwer dan normaal. Het kon niet anders. Het moest gebeuren en ik moest het doen. Het pakte anders uit, dan ik had voorzien.

We zouden het weekeind samen zijn. Het was bijzonder vroeg toen ik aankwam. Een halve dag eerder dan afgesproken. Barbara zou nog slapen. Stilletjes ben ik haar appartement binnengeslopen. Er was nog ruim tijd om alles voor te bereiden.

Barbara had me in het Stationshotel verteld, dat ze een verkrachter zonder meer zou doodsteken, als ze de kans kreeg. Het leek me, dat ze dat bij mij niet zou doen, maar je moet je tegenstander altijd serieus nemen, dan leef je het langst. Het messenblok werd door mij van het aanrecht gehaald en ik verwijderde de bestekbak ook. Andere potentieel gevaarlijke voorwerpen, zoals de pook voor de kachel, haalde ik eveneens weg.

Het was mijn bedoeling om Barbara op haar rug op de keukentafel te dwingen, met de billen op de tafelrand zodat haar schede goed bereikbaar was. Als voorbereiding had ik ducttape klaarliggen om Barbara's polsen vast te zetten. Verder had ik nog een strop gemaakt die haar nek niet kon afklemmen, maar die wel zo strak kwam te zitten, dat haar hoofd niet weg kon. Bovendien had ik een kussensloop. Deze had ik rondom de opening voorzien van een lange schoenveter, die diende om het gat van het kussensloop dicht te kunnen trekken.

Het kon nog wel lastig worden om een erectie te krijgen. Daar had ik normaal nooit moeite mee en zeker niet in het bijzijn van Barbara. Eerder het tegendeel. Het probleem was echter dat mijn benedenbuurman niet van verkrachtingen houdt. Voor de zekerheid had ik een dildo gekocht.

Verborgen achter de keukendeur, wachtte ik af tot Barbara naar de badkamer zou gaan. Vanuit de badkamer zou ze langs de keuken lopen.

Er kwam geluid uit de slaapkamer. De deur ging open en Barbara schreed naar de badkamer. Ze had mijn hemd aan. Het duurde even voor ze de badkamer weer verliet. Ze was net voorbij de keuken toen ik haar greep. In een beweging trok in het kussensloop over haar hoofd en trok de veter strak. Barbara kon niets meer zien en kon ook niet horen wie haar aanvaller was, want ik hield me uiteraard stil. Barbara's armen had ik niet meteen kunnen grijpen omdat ik nog even bezig was met de veter. Inmiddels zat die goed vast.

Barbara had onmiddellijk gereageerd. Doodstil. Ze duwde me de keuken in en greep naar waar het messenblok had moeten staan. Dat was weg. Ze wilde de keukenla opentrekken. Dat lukte niet meer. Ik had haar vast. Ze probeerde mijn gezicht te bereiken. Ze was verbluffend handig en sterk. Dat wist ik natuurlijk allang, maar het verbaasde me elke keer weer.

Natuurlijk was ze kansloos. Zij moest blind vechten en ik ben ook nog eens veel groter en sterker. Ik smeet haar ruggelings op de keukentafel en deed de strop om haar nek. Haar polsen had ik kortstondig moeten loslaten. Ze zette haar nagels direct in mijn armen en ze trapte met een enorme zwaai van haar benen, naar waar ze vermoedde dat mijn hoofd was. Dat hoofd was net op tijd weg. Haar voet kwam met een geweldige dreun op de tafel, vlak bij haar eigen hoofd. Het moet haar flink pijn hebben gedaan, maar ze gaf geen kik. Ze leek in de verste verte niet op het leuke speelse meisje waarmee ik had gekanood. Ze was furieus en deed wilde pogingen om ook maar iets te pakken te krijgen.

Barbara vocht als een poema in het nauw. Ondanks mijn goede voorbereiding, was het lastig om haar polsen aan de tafelpoten vast te tapen. Ze was zo verschrikkelijk handig. Terwijl ik een pols vastplakte had ze zich zo verdraaid, dat ze met haar andere hand mijn haren had kunnen pakken. Ze liet niet los. Een paar harde klappen hielpen totaal niet. Een crimineel zou nog harder slaan of met een mes dreigen of nog erger. Vinger voor vinger moest ik lostrekken om mezelf te kunnen bevrijden. Opgeven was iets dat Barbara nooit deed. Ze wist nu precies waar mijn hoofd was en ze probeerde me opnieuw te trappen. Keihard. Dit had ik wel verwacht. De trap werd netje door mij afgeweerd.

Als ik Barbara geblinddoekt uit een rij van duizend vrouwen moest halen, zou me dat geen enkele moeite kosten. Mijn jongeheer zou haar direct voor mij aanwijzen. Haar geur zou haar verraden. Andersom zou Barbara mij ook meteen herkennen, daar was ik van overtuigd. Langzamerhand had Barbara toch door moeten krijgen dat ik haar aanvaller was. Er waren redenen zat om dat te vermoeden en Barbara was verre van dom.

Het ging hier echter niet om de Barbara die ik kende. Deze vrouw hield niet van mij, integendeel ze haatte me. Witheet, woest en razend was ze. Meedogenloos. Dit was een totaal andere vrouw. Dit was de poema waarmee ik een paar maanden eerder al kennis had gemaakt toen ze met haar nagels naar mij had uitgehaald. Deze vrouw wilde absoluut niet verkracht worden. Dat had ik niet verwacht. Wat moest ik doen? Raad vragen aan iemand? Ik zou niet weten aan wie en de tijd drong. Even naar een bibliotheek kon ook niet. Stoppen of doorgaan? Ik moest nu beslissen.

Natuurlijk kon ik niet een-twee-drie vaststellen wat er aan de hand was, maar ik had wel een vermoeden en ik wist ook wel, dat er onder artsen nogal eens discussie is over het wel of niet iemand blootstellen aan traumatische gebeurtenissen uit het verleden. Doorgaan kon heel verkeerd uitpakken, maar de blootstelling was deels al gebeurd. Halverwege stoppen leek niet logisch en bovendien zijn er ook mensen die wel baat hebben gehad van blootstelling aan traumatische herinneringen.

Het bleef een gok, maar ik wist wel waar Barbara voor had gekozen. Zij had zichzelf, bewust of onbewust, willen blootstellen aan een verkrachting. Ze verwachtte mijn steun en die moest en wilde ik haar geven. Honderd procent.

Het was een misselijk makende beslissing, maar ik ging door. Als het mis zou gaan, dan zou ik haar niet laten wegkwijnen in een instelling. Ze zou door mijzelf opvangen en verzorgd worden, al zou het de rest van mijn leven duren.

Het hemd was tot vlak onder haar borsten omhoog gekropen. Het hele lichaam van Barbara begon van pure nijdigheid rood te kleuren. Als ze me te pakken had gekregen, dan had ze me vermoord. Precies zoals ze eerder had voorspeld.

Met flinke moeite had ik de tweede pols ook aan een tafelpoot vastgeplakt. Barbara was min of meer onder controle. Ze ging desalniettemin zo hard tekeer dat ze haar polsen dreigde open te halen en dat terwijl ik haar echt professioneel had gefixeerd. Nog meer ducttape. Nu ook bij haar ellebogen.

Barbara's slip werd ruw door mij uitgerukt en ik deed mijn gulp open.