De Furieuze Turnster 05

Barbara hoorde de rits. Haar benen had ik niet vastgeplakt. Het had me niet nodig geleken, maar het was beter geweest als ik dat wel had gedaan. De verkrachting was door mij onderschat. Barbara bleef gruwelijk hard trappen en probeerde me uit alle macht in mijn kruis te raken. Een bloeduitstorting in een van mijn bovenbenen was het gevolg. Een echte verkrachter zou vermoedelijk heel kwaad zijn geworden of er misschien wel juist van hebben genoten. Je weet niet hoe dat soort lui denken. In elk geval voelde ik me ellendig. Voor Barbara was dit geen toneelstukje. Voor haar was het echt en ik was de voor haar onbekende schoft die het deed.

Barbara's benen klemde ik stijf tegen mijn lichaam vast. Een been aan elke kant. De dildo was niet nodig. Tot mijn eigen verbazing had ik een forse erectie. Het gevecht en de weerstand van Barbara hadden me opgewonden. Wat zat daar een vastberaden explosieve wilskracht in.

Als ik Barbara vernederde en over de knie nam, dat raakte ze daar steevast flink opgewonden van, maar nu was haar paradijs droog. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Aan glijmiddel had ik niet gedacht. Het maakte de situatie nog realistischer. Met mijn stootram beukte ik mij een weg naar binnen. Zelfs met haar vagina bood Barbara nog weerstand tegen mijn invasie. Het was totale oorlog.

Toch zette ik door. Gelukkig had ik een sloop gebruikt om over Barbara's hoofd te trekken. Het leek erop, dat Barbara nare situaties uit haar verleden aan het herbeleven was. Natuurlijk wilde ik wel graag weten wat er ooit was gebeurd, maar ik hoefde het leed niet van Barbara's gezicht af te lezen. Dat leek me buitengemeen pijnlijk. Het was volgens mij ook niet goed, dat Barbara mij zou zien. Met nare gebeurtenissen uit haar verleden, wilde ik liever niet geassocieerd worden. Op deze manier hadden we beide wat privacy.

Daar lag mijn kleine lieve meisje in hevige nood en het was door mijn toedoen. Wat zou ze nu allemaal wel niet denken? Hoe zou het zijn om verkracht te worden? Voor mij was het lastig om me dat voor te stellen. Als redelijk grote, gezonde man maakte ik mij nooit zorgen over verkrachting of meer algemeen aanvallers. In mijn belevingswereld gebeuren die dingen niet. De tranen sprongen me in de ogen. Het was allemaal verschrikkelijk naar.

Opeens realiseerde ik mij hoe eenzaam ik was. Als Barbara en ik de liefde bedreven deden we dat altijd samen, maar nu moest ik het alleen doen. Het was ook geen echte passionele begeerte, maar eerder een soort naastenliefde. Het was de liefde voor Barbara die me dit liet doen, maar ik voelde me in en in verdrietig. Barbara verkeerde in grote misère en haar Seebär kon haar niet helpen. Zij was vast nog eenzamer dan ik.

Tot mijn ontzetting begon mijn erectie het te begeven. Daar had ik nooit last van maar nu, juist nu ik een flinke stormram nodig had begon hij te verschrompelen. De verdrietige gedachten hadden mij afgeleid. Het ging erom dat ik nu even niet aan Barbara en aan onze nare situatie moest denken.

Met gesloten ogen schotelde ik mezelf een droom voor. Een droom waarin ik ruw werd genomen door een Amazone. Een strijdster die per se wilde dat ik klaar kwam. We lagen op een grasveldje. Ze had furieuze heldere amberbruine ogen. Ogen waar je niet aan kon ontsnappen. Haar medestrijdsters zaten om ons heen en moedigden haar aan.

Het was maar goed dat Barbara in stilte vocht. Als ze had gehuild, me had gesmeekt of uitgescholden, dan was mijn verkrachting vast mislukt, maar Barbara was geen slachtoffer. Ze was een strijdster die nooit opgaf en haar kwelgeest nooit het genoegen zou doen om om genade te smeken. Ze was haar folteraar mentaal de baas en dat was voelbaar. Mijn bewondering voor haar onverzettelijkheid won het van mijn verdriet. Hoe dan ook, mijn erectie kwam weer terug.

Van een poging om spanning op te bouwen of om me in te houden was deze keer geen sprake. Na een paar ruwe stoten, waarbij ik de baarmoederuitgang niet ontzag, kwam ik klaar. Het was zo gebeurd. Het heelal verdween niet en van eenwording was geen sprake. We waren en bleven allebei alleen. Barbara was furieus en ik was verdrietig. Op de keper beschouwd wilde ik helemaal niet klaarkomen. Een orgasme kon ik het dan ook niet noemen. Het moest omdat het echt moest zijn. De bevrediging zat meer in het feit dat ik Barbara's wens had uitgevoerd, dan in het ontladen van seksuele spanning. Het voelde alsof ik was aangerand.

Barbara lag doodstil, kokend van woede. Ze was verkracht. Door mij. Het was een rot gevoel en ik had vreselijk met haar te doen. Misschien was het beter geweest als ik het niet had gedaan? De onzekerheid maakte alles nog erger. Je gaat aan jezelf twijfelen. Dit was iets heel anders, dan een tegenspartelende Barbara, laten klaarkomen, als je samen aan het vrijen bent.

Ze was ook niet klaargekomen. Ik had wel overwogen om dat te proberen, want dat is zeer vernederend, maar ik was bang dat dan bij Barbara alsnog een associatie met mij zou ontstaan. Zo'n daad is toch heel persoonlijk. Bovendien was meer kwelling nergens voor nodig en een echte verkrachter zou zich vermoedelijk ook niet druk maken over of zijn slachtoffer wel of niet klaarkwam.

Het was een onwerkelijk gevecht. Barbara was furieus, razend en buiten zichzelf en tevens een beheerste, ijskoude, effectieve vechtmachine. Het was nog niet voorbij. De poema loerde op haar kans. Wat moest ik doen om mijn eigen Barbara weer terug te krijgen? Losmaken was een slecht idee, want daarmee was het gevecht niet afgelopen. De kans dat Barbara zichzelf per ongeluk zou verwonden zou alleen maar groter worden.

Voorzichtig probeerde ik Barbara op haar voorhoofd te zoenen. Ze deed meteen een heel agressieve poging om door de sloop heen mijn neus af te bijten. Goed dat ik zo voorzichtig was. Bij een tweede poging vloog er een voet richting mijn hoofd. Opnieuw keihard. Dat had ik verwacht en ik kon de dreun deze keer wederom keurig netjes af stoppen en dat was maar goed ook, want anders dan had Barbara haar eigen hoofd getroffen. Ze had zichzelf wel bewusteloos kunnen trappen, of nog erger. Het was een kat en muis spel.

Misschien dat koud water zou helpen om Barbara weer bij zinnen te brengen. Een plens water op haar buik hielp niet. Integendeel: Barbara haalde diep adem en verstijfde. Haar hele lichaam spande zich aan. Kennelijk verwachte ze een stortvloed over haar hoofd. Ik hield er meteen mee op. Het was een heel slecht idee geweest.

Ooit had Barbara me verteld dat, als ze pijn had, ze muziek afspeelde in haar hoofd. Dat leek destijds een beetje een vreemde opmerking, maar inmiddels kende ik Barbara beter. Ze had zonder twijfel ruime ervaring met pijn en kwellingen. Wellicht dat muziek zou helpen. Barbara luisterde graag naar de piano nocturnes van Chopin. Ze zette die muziek vaak op voordat ze me met geknuffel en gestreel begon te verleiden tot een liefdevolle vrijpartij.

Nadat ik het cd'tje had opgezet ging ik stilletjes op een keukenstoel zitten om Barbara wat rust te gunnen. Het duurde vrij lang voordat ik zag, dat ze zich wat ontspande. Uitputting begon z'n tol te eisen. Voorzichtig streelde ik enige tijd haar onderarm. Langzaam aan ontspande ze zich verder. Was het echt of was het een valstrik?

Rustig fluisterde ik:

"Ich liebe dich."

Daarna streelde ik door het kussensloop heen over over Barbara's hoofd en langs haar oorlelletje en voorzichtig fluisterde ik opnieuw bij haar oor:

"Barbara, ich liebe dich."

Ze viel me niet aan. De agressie en blinde razernij van Barbara waren voorbij. Had liefde het van haar woede gewonnen? Een voor de hand liggende gedachte, maar niet meer dan dat. Had ze zich misschien eindelijk gerealiseerd dat ik haar Sven was en niet een of andere verkrachter? Of ...

"Sven?"

"Ja ... hoe gaat het?" vroeg ik enorm opgelucht.

"Ik weet het nu. Je mag wel stoppen, dan gaan we in bed liggen, dat is veel comfortabeler. Alle spieren doen mij pijn en ik ben doodmoe," zei mijn eigen Barbara.

Zelf was ik ook moe. De verkrachting had ons zwaar aangegrepen. Het was geestelijk en emotioneel veel zwaarder geweest, dan ik ooit had verwacht. Dit zou voor altijd door mijn hoofd blijven spoken. Natuurlijk was ik ontzettend blij dat mijn Barbara weer terug was, maar waar was dit nu allemaal voor nodig geweest? Wat wist ze nu? Ik wou dat ik het ook wist.

Snel maakte ik haar los. Ze had flink last van haar voet. Liefdevol en zwaar ontdaan droeg ik haar in mijn armen naar bed. Barbara zag mijn verwondingen. Daar waar ze haar nagels had gebruikt.

"Sven? Was ik erg naar?"

"Je was verschrikkelijk. Het is geen man aan te raden om jou te verkrachten. Het wordt zijn dood."

"Het spijt me echt, dat ik jou pijn heb gedaan. Ik werd zooo ontzettend boos, dat ik het deed zonder te beseffen wat ik deed. Het gebeurde allemaal buiten mij om, helemaal automatisch, zonder dat ik er bij nadacht. Je hebt het heel goed gedaan. Het was helemaal echt. Wat erg, dat ik je kwaad wilde doen. Dat vergeef ik mezelf nooit."

Barbara was in de war over haar gevoelens. Ik niet. Mijn liefde voor Barbara stond vast en ik was ontzettend opgelucht, dat ik haar terug had.

"Barbara, ik houd nu nog meer van jou. Je hoeft jezelf niks te verwijten. Jij houdt van mij, dat weet ik. Jij zou me nooit iets aandoen. Voor jou was het een nare droom, maar die andere vrouw, die heb ik echt verkracht. Voor haar was het geen fantasie, het was werkelijkheid. Zij werd echt verschrikkelijk nijdig en dat kan ik wel begrijpen. Zoiets wil ik liever niet nog een keer doen."

"Ik weet het nu," zei Barbara. "Ik wil het nooit meer meemaken."

Was Barbara al eens eerder verkracht? Had ze destijds misschien iemand neergestoken en vermoord? Was er nog ergens een lijk? Je haalt je van alles in je hoofd als je bezorgd bent. Het zou allemaal heel goed kunnen. Ik zoende en streelde haar.

"Je wilt er zeker niet over praten?" vroeg ik. Stom, maar het was eruit voor ik wist.

Na lang aarzelen, duidelijk in gevecht met haarzelf, zei Barbara ontdaan:

"Jawel, dat wil ik wel, maar ik kan het niet."

Met tranen in haar ogen kreeg ik een zoen terug.

"Zou je nu weer in me willen komen en me dan stevig tegen je aan trekken."

Meer tranen kwamen er niet. Uren lagen we bij elkaar, keken elkaar in de ogen en knuffelden af en toe wat. Mijn liefdeslans bleef waar hij hoorde. Het duurde tot tegen de middag voordat de echte seks kwam. Seks zoals die hoort te zijn: vol liefde. We hadden elkaar al een tijdje niet gezien en elkander ontzettend gemist.

De volgende dag, zaterdag, zijn we naar de dierentuin gegaan. Barbara had over ieder dier wel wat in de encyclopedie gelezen en vertelde alle bijzonderheden. Barbara had sowieso veel gelezen. Ze had bij iedereen boeken geleend. Meike, haar moeder en oma hadden haar ook enorm geholpen. Ze had zichzelf van alles en nog wat geleerd. Ze wist verbluffend veel.

Barbara was vrolijk als altijd. Met haar voet kon het nog lang niet goed zijn, maar ze liet niets merken. Ze was keihard. Barbara balanceerde, als vanouds, op elk hekje en sprong ook zonder problemen op de manshoge draaiende wereldbol die bij de ingang stond opgesteld. Ze was weer helemaal de Barbara waar ik zo van hield. Ik was echt stapelgek op haar.

Regelmatig liet Barbara me merken, hoeveel ze van mij hield. Ze deed echt alles voor mij. Het gebeurde zelfs een keer dat ze de veters van mijn schoenen voor mij dicht wilde strikken. Onthutst zei ik, dat ze mijn slavin niet was en dat ik wel voor mezelf kon zorgen.

"Alles wat ik voor je kan doen maakt me gelukkig. Dat mag je me niet afnemen," had ze geantwoord.

WORDT VERVOLGD.

Bedankt voor het lezen van dit verhaal. Commentaar is welkom en sterren ook.