De lifter

De dag was nog jongvolwassen, maar de hitte liet nu al de lucht trillen boven het weidse land. Na zijn vorige lift was Joshua duidelijk op een verkeerde plek afgezet. Op Coopers Crossing was amper verkeer en helemaal geen schaduw. Het bordje Melbourne 212 kilometer bood ook weinig hoop. Hij was sinds vanochtend maar 60 kilometer opgeschoten. Drie liften, drie keer lokaal verkeer. Joshua besloot zijn bloes uit te trekken om er een bandanna van te maken. Hij zette opnieuw zijn veldfles aan zijn mond, maar bedacht zich. Hij deed er verstandig aan een beetje te sparen. Wie weet hoe lang hij hier nog moest wachten.

Een stofwolk op de weg naar het noorden kondigde verkeer aan. Joshua stak zijn duim in de lucht zodra de auto in het zicht kwam. Zijn enthousiasme luwde toen hij zag hoe oud de auto was, hoe zwaar het ronken van de motor klonk, hoe ongezond de blauwe rookpluim uit de uitlaat rook. De auto stopte. Aan de passagierskant werd het raampje piepend en krakend opengedraaid. Het gegroefde gezicht van een roodharige mevrouw -- wilde bos, haastig opgestoken - verscheen.

"Waar moet je naartoe, jongeman?" vroeg ze.

"Naar Melbourne," zei Joshua, zijn ogen dichtgeknepen voor het stof.

"Oh, daar gaan we jammer genoeg niet naartoe. We kunnen je naar Barstow brengen. Toch weer 20 kilometer dichterbij."

Joshua begon afwerende gebaren te maken, maar de mevrouw zei dat vlakbij hun huis een bushalte was met twee grote eucalyptusbomen.

"Een hoop schaduw dus. En als je om half twee nog steeds niet opgepikt bent, kun je desnoods de bus pakken naar Kensington. Daar is het drukker en krijg je makkelijk een lift."

Haar argumenten overtuigden Joshua. Deze plek was sowieso een ramp, een andere was zowat altijd beter. Dus opende Joshua het portier rechtsachter en zeeg neer op het her en der gescheurde leer, wat brandde op zijn huid waar zijn benen bloot waren. De chauffeur, ongetwijfeld de man van de roodharige vrouw, wierp hem via de achteruitkijkspiegel een welwillende blik toe. Hij had een bol gezicht, nu al rood en bezweet. Alleen aan de zijkant van zijn hoofd zat nog een restje haar.

"Hi mate," zei hij. "Mijn naam is Ben. Ik ben jouw chauffeur."

De vrouw keek half achterom.

"Mijn naam is Carole," sprak ze en ze bood Joshua een slappe, knokige hand.

"Joshua," sprak Joshua. "Aangenaam."

Carole glimlachte naar hem, draaide zich vervolgens weer om.

"Ben, breng jij deze jongeman maar naar Barstow toe," zei ze, met een wat overdreven nadruk op de plaatsnaam. De auto, die zacht was blijven pruttelen terwijl Joshua was ingestapt, begon luid te ronken. Met een schok kwam de auto op gang. Zodra hij een vaartje bereikt had van zo'n 50 kilometer per uur, werd het geluid wat minder. Heel veel harder kon de auto waarschijnlijk niet meer, dacht Joshua, en keek uit het raam.

Het echtpaar bleek net buiten Barstow te wonen, inderdaad lag de oprit naar hun huis zowat naast de bushalte.

"Wil je misschien nog even met ons meekomen voor een koel drankje? Je ziet er eerlijk gezegd uit alsof je nog wel wat extra vocht kunt gebruiken. Ik kan ook best een sandwich maken, als je daar zin in hebt..."

Joshua aarzelde, maar liet zich overhalen door het vooruitzicht van vocht en de notie dat zijn maag rammelde. Dus bleef hij in de auto zitten terwijl die een smal zandpad omhoog nam. De auto schudde vanwege de kuilen. Hij jankte, zo hoog werd het toerental van de motor.

"Gaat de auto nooit stuk?" wilde Joshua weten.

"De auto gaat heel erg vaak stuk," antwoordde Carole. "Maar dan maakt Ben hem gewoon weer, nietwaar Ben?"

Ben lachte om een manier die Joshua het gevoel gaf dat de man geestelijk niet helemaal klopte. Hij parkeerde de auto. Carole stapte onmiddellijk uit, was sneller bij het portier dan dat Joshua het portier kon openen. Ze maakte de deur voor hem open. Nadat hij uitgestapt was, dook Ben voor hem op. Met een brede lach bleef hij staan. Zodra Joshua de indruk kreeg dat Ben daar stond om hem de weg te versperren, keek hij om en hij zag Carole achter hem staan, met in haar hand een veeprikker.

"Joshua, ik wil dat je jouw polsen naar voren steekt zodat Ben ze kan boeien," sprak ze. Op kalme toon. Bijna achteloos, alsof haar verzoek alledaags en volmaakt onschuldig was.

"W... Wat heeft dit te betekenen?" begon Joshua. "Wat bent u met me van plan?"

Hij schreeuwde toen Carole met de veeprikker zijn been aanraakte, net onder de rand van zijn korte broek, naast zijn knie. Hij greep naar zijn been, voelde dat het weigerde hem nog langer te dragen. Hij struikelde en viel zo goed als. Door Ben werd hij terug op zijn benen geholpen. Door Carole werd zijn middel omhelsd.

"Gehoorzaam zijn, lieve mooie jongen," sprak ze. Haar lange, smalle vingers bevoelden zijn blote bovenlichaam, terwijl Ben zijn pols pakte, er een boei omheen klikte, zijn andere pols pakte, ook daar een boei omheen klikte. Joshua sloeg zijn ogen neer. Hij zag dat zijn polsen gevangen waren. Hij voelde Caroles lange nagels trippelen over de rand van zijn korte broek. Paars gelakt, zag hij, maar de lak was niet vers, niet vandaag aangebracht. De vingers prikten in zijn huid, zo gemeen dat hij kreunde van pijn.

"De enige keus die je hebt, is precies doen wat wij zeggen," fluisterde Carole in zijn oor. "Als je verzet pleegt, wordt het alleen maar erger."

Ben begon aan zijn polsen te trekken. Carole bleef zijn middel omklemd houden terwijl Joshua in de richting liep die Ben wilde. Aan de zijkant van het huis was een smalle deur. Binnen zag Joshua zo goed als niks, zo donker was het ten opzichte van buiten. Het echtpaar maakte gebruik van zijn tijdelijke blindheid door hem als een razende de trap op te brengen naar boven. Door de eerste deur zag Joshua een groot spijlenbed met schril gekleurd beddengoed. De echtelijke sponde, dacht hij. Vervolgens nam hij ogenknipperend de volgende kamer, de kamer waar hij naartoe gebracht was, in zich op. Achterin stond een logeerbed en een paar stoelen in de donkere hoek achter het met een stokoud gordijntje afgedekte raam. Voorin stond een knielbank, helemaal van hout, her en der wat scheef, misschien omdat Ben het ding eigenhandig in elkaar getimmerd had.

Joshua kwam tegenover de knielbank terecht. De veeprikker dreigde terwijl Ben zijn polsen losmaakte. De veeprikker wees de knielbank aan.

"Kniel op de onderste lat," sprak Carole. "Vervolgens leg je jouw polsen in de rondingen links en rechts, en jouw hals leg je voorzichtig in de grote middelste ronding."

Joshua was te bang, te hevig geïntimideerd, om iets anders te doen dan te gehoorzamen.

"W.... Wat gaan jullie met me doen?" fluisterde hij, nadat hij de bevelen die Carole hem gegeven had, had opgevolgd. Ze zag haar tegenover hem komen staan, een brede lat in haar handen, met daarin drie rondingen uitgezaagd, de middelste groter dan de uiterste twee.

"Ben is achter je," sprak ze, terwijl ze de lat plaatste. "Hij kijkt nu naar jouw kont. In zijn ogen is te lezen hoeveel zin hij in je heeft."

Met metalen grendels zette Carole de lat vast. Joshua trok met zijn polsen, maar kreeg ze niet uit het gat. Hij wrikte met zijn nek, maar die zat vast.

"Ga jij toekijken hoe ik door jouw man verkracht wordt?" vroeg Joshua, met een mengeling van wanhoop en minachting. "Is dat wat je lekker vindt? Is dat hoe jullie seksleven is?"

"Ben en ik hebben een overeenkomst," sprak Carole. Ben was bezig Joshua's schoenen los te maken. Ze strekte haar hand om Joshua's vingertoppen plagerig te strelen. Ze vermaakte zich met het wrikken en wringen van zijn polsen, het gezicht dat Joshua trok toen hij ondervonden had hoe weerloos hij was. Reddeloos verloren.

"Hij krijgt jou als eerste," zei ze. "Maar daarna krijg ik jou."

Ben trok Joshua zijn sokken uit.

De blik die Carole hem toewierp, maakte dat Joshua zijn ogen neersloeg. Hij kneep ze dicht toen ze vol tranen sprongen, op het moment dat hij Bens handen voelde, die eerst zijn blote rug aaiden, vervolgens zijn borst verkenden. Glad was hij, wist Joshua. Amper haartjes. Nergens een grammetje te veel. Wat je van Ben zelf bepaald niet kon zeggen. Inmiddels liet hij zich de strelingen min of meer welgevallen. Hij kreunde zachtjes toen Ben met toenemende wellust zijn billen kneedde.

"Je mag best iets zeggen als je wilt," sprak Carole, die begonnen was zijn bandanna los te knopen. Bens handen bevoelden zijn buik, gleden naar de rand van zijn broek, kropen er een stukje onder om hem ook daar te bevoelen.

"Pakken jullie alleen jongens of doen jullie ook meisjes?"

"Ben is biseksueel," antwoordde Carole. "Ikzelf vind jongens meestal leuker. Meisjes maken vaak zo'n misbaar."

Inmiddels werd de knoop en rits van Joshua's broek opengemaakt. Hoe meer hij besefte dat door misbaar te maken, hij het feestje van deze gestoorde gekken verstoorde, hoe stiller hij zat. Waarom?

"Wat zit erin voor mij?" dacht hij, op het moment dat hij zijn vuisten balde, zijn broek op zijn enkels lag, de inhoud van zijn onderbroek betast werd. Overvol.

"Joshua heeft een stijve," meldde Ben prompt.

"Komt dat vaker voor?" fluisterde Joshua, net voor hij zich niet langer groot hield. Een paar dikke tranen rolden langs zijn wangen. Carole bekeek ze. Het zien ervan ontspande haar. Vermaakte haar.

"Oh jawel," sprak ze. "Je bent heus niet de enige jongen die verkrachtingsfantasieën koestert".

Hoe wist ze dat? Hoe had ze dat aangevoeld? Inmiddels werd zijn onderbroek omlaag getrokken, zijn billen onthuld voor Bens ogen, zijn geslachtsdeel voor de ogen van Carole, die zijn kleinood met minzaam, gereserveerd enthousiasme bekeek.

"Mooi rond," vond Ben. "Perzikkleurig. Goed getraind trouwens. Als ik zo zijn dijen zie, fietst hij veel."

"Is dat waar?" vroeg Carole.

"Ja dat is waar," sprak Joshua terwijl hij zich afvroeg waarom hij niet zweeg, waarin hij het koppel zo veel meer gaf als wat ze hem konden afnemen.

"Tachtig tot honderd kilometer in het weekend. Doordeweeks ook nog zestig, want ik fiets meestal naar school. Zo hard mogelijk."

Wilde hij soms dat dit hem overkwam? Zijn lul bleef stijf. Ook toen Bens eeltige handen hem opslokten. Eraan trokken. Testten hoe bereidwillig hij leek.

"Ik denk dat ik hem klaar kan laten komen," zei hij. Hij zette langzaam steeds meer druk, zodat Joshua's ogen begonnen te rollen, zijn mond een stukje openviel, zowat kwijlde op het moment dat hij besefte dat Ben hem aftrok. Eventjes. Zodra hij ophield, voelde Joshua zijn lichaam hunkeren naar de terugkeer van Bens hand.

"Als jij klaarkomt, mijn lieve Joshua met jouw prachtige bleekblauwe ogen en stugge blonde haren," sprak Carole. "Dan ga ik jou martelen. Dan laat ik jou boeten voor jouw perverse lusten."

"En als ik niet klaarkom?"

"Dan laten we je vrij," zei de vrouw. Joshua bekeek haar gebarsten lippen terwijl ze de worden sprak. "Dan mag je naar de bushalte om verder te liften."

"Ik geloof er niks van," fluisterde Joshua, zo goed als in tranen bij het overwegen van de mogelijkheid dat ze toch de waarheid sprak.

"Door de dingen die jullie met mensen doen, hele jonge mensen nog, want ik ben pas negentien, en al die anderen vast ook, kunnen jullie het je niet veroorloven ons vrij te laten. We gaan naar de politie. Jullie komen in de gevangenis."

"Toch is het zo," sprak Carole. "Als het waar is wat jij zegt, zouden er berichten moeten zijn over spoorloos verdwenen jonge mensen. Ken jij dat soort berichten?"

"Ik geloof van niet," mompelde Joshua. Zijn lijf verstijfde toen Ben zijn heupen stevig vastpakte. Hij voelde zijn lul botsen met zijn billen. De top prikte zijn anus. Duwde. Vond een weg. Joshua gromde één keer van pijn. Vervolgens had Ben zijn weerstand overwonnen. Hij zat in hem, vulde hem volledig.

"Niet klaarkomen," dacht Joshua. "Niet genieten." Hij deed zijn ogen dicht om die van Carole niet langer te hoeven zien. Ingespannen volgde ze de strijd van zijn lijf tegen Bens aanval.

Zodra Joshua weerstand bood, zijn lijf als een rots in de branding van Bens stoten probeerde te zetten, voelde hij pijn. Omdat Ben sterk was en gewoon doorging met waar hij mee bezig was. Na een paar kreten van pijn staakte Joshua zijn verzet, liet toe dat zijn lijf heen en weer geslingerd werd door Bens neukbewegingen. Hij was zich ervan bewust dat Carole zijn gezicht bestudeerde terwijl hij door Ben verkracht of eigenlijk geneukt werd. Want Joshua vond het lekker. Ondanks dat hij dacht dat hij op meisjes viel, had hij altijd fantasieën gehad over strenge sterke mannen die hem tot seks dwongen. Nu het hem daadwerkelijk overkwam, voelde het even zo goed als een traumatische nachtmerrie dan een heerlijke, geile ervaring. Ben snoof en gromde inmiddels heftig. Hij grabbelde Joshua's lul tussen zijn vuist. Kneep erin. Trok eraan. Bleef dat doen toen hij klaarkwam. Heet zaad verdween in Joshua's billen, vulde hem met smerigheid. Het volgende moment steigerde zijn lijf en kwam hij zelf klaar, overvloedige klodders sperma die op zijn buik en lul en op de grond terecht kwamen. Vergeleken bij Ben, die misbaar bleef maken, was Joshua stil. Hij hoorde Ben nahijgen, voelde hem vervolgens terugtrekken. Opeens voelde alles aan hem vies en verdorven, niet langer puur en rein, zoals het daarvoor was, zonder dat Joshua zich daar heel erg van bewust geweest was. Joshua liet zijn polsen wrikken om te ondervinden dat hij nog altijd gevangen was. Zijn nek deed pijn van het beklemd zitten tijdens de wilde rit van daarnet. Zijn knieën voelden ook beurs. Hij keek op en ontmoette de ogen van een vrouw die hem bang maakte. Nu nog meer, want ze fonkelden van voorpret. Welke woorden had ze ook al weer gebruikt?

"Nu ik," sprak ze vergenoegd. Ben maakte meteen haast met het losmaken van de bovenlat van het schavot. Joshua probeerde overeind te komen, recht op zijn benen, zodra hij ruimte had. Er schoot adrenaline door hem heen.

"Geef me één kans en ik breek uit," dacht hij. Vervolgens zag hij de veeprikker, voelde hij dat Ben hem vastpakte, voelde hij de veeprikker zijn knie aanraken. Hij schreeuwde, werd losgelaten en zeeg ineen op de grond.

"Wie heeft jou gezegd dat je overeind mocht komen?" klonk Carole stem, tegenover hem, hoog boven hem.

"Niemand, mevrouw?" sprak Joshua uiteindelijk, met een van wanhopige onderdanigheid doordrenkt stemgeluid. Terwijl hij op de grond lag met een been dat nog steeds zo goed als dienst weigerde, voelde hij doodsangst. Voor deze mevrouw.

"Eerst opruimen," sprak Carole. Met de veeprikker wees ze diverse klodders sperma aan, op het hout van de knielbank, en het oude, versleten laminaat van de vloer. Joshua speelde het klaar om op handen en voeten te komen zitten. Hij kroop richting klodders. Hij boog zijn hoofd richting de grond en voelde zijn billen optorenen. Hij voelde dat Carole hem daar bekeek terwijl hij met zijn tong zijn eigen sperma proefde, aangemaakt met stof en ander onbestemd vuil. Hij kreeg met de veeprikker alle kleine en grote klodders aangewezen die hij gemorst had. Af en toe kokhalzend likte hij het van de grond.

"Nu mag je overeind komen," sprak Carole. Inmiddels deden zijn spieren het wel weer, maar Joshua stond te rillen op zijn benen, zowel van vermoeienis als van angst. De lust een ontsnappingspoging te willen wagen, was hem vergaan. Het geloof dat hij kon ontsnappen, ook.

"Leg je handen in je nek," zei ze. Nadat Joshua gehoorzaamd had, schoot Ben toe om met een tissue zijn lul en buik schoon te maken.

"Ze hebben dit meer gedaan," dacht Joshua. "Heel wat vaker." Niet voor het eerst vroeg hij zich af of de jongens die hem voorgegaan waren, er net zo bij gestaan hadden als hij nu. Hij had zichzelf altijd ingeschaald als de niet stoere, niet coole, niet krachtige of doortastende. Misschien was hij wel de enige die zich als een lam naar de slachtbank liet leiden.

"Hij is klaar voor de volgende ronde," sprak Ben.

"Geef jouw polsen aan Ben, Joshua," hoorde Joshua Carole zeggen. "Doe het langzaam. Maak geen onverwachtse bewegingen."

Zodra Joshua's polsen in Bens handen lagen, liep Ben achteruit, de kamer uit. Ze gingen terug naar de trap en terug naar beneden. Terug naar de zijdeur naar buiten. De hitte viel als een warme deken neer op Joshua, hoewel je nou niet kon zeggen dat hij te overdadig gekleed was. Zijn blote voeten deden pijn op de kinderkopjes van het pad naar de tuin. Die was omzoomd door bomen, dus het gras voelde koel en zelfs een beetje vochtig. Bij de deur van de schuur moest Joshua opnieuw zijn handen in zijn nek leggen, zodat Ben het slot open kon maken en de deur kon ontgrendelen. Met een handgebaar wees hij Joshua de weg naar binnen, naar relatief koel beton. Ben kwam achter hem aan om hem naar rechts te sturen. Direct naast de donkere hoek onder het schuine gedeelte van het dak, bestond de muur uit een horizontale rij van latten. Aan diverse van die latten waren leren riemen bevestigd. Ben gaf een ruk aan zijn hand. Joshua draaide zich bijna helemaal om, zag Carole oprukken.

"Ik wil jou met jouw rug tegen die muur," hoorde hij haar zeggen. Ze drong zich aan hem op. Nog voor Joshua kon bedenken wat ze met hem van plan kon zijn, greep ze hem bij zijn hals, toonde hem haar kracht en haar doortastend venijn door zijn hals dicht te knijpen. Joshua, geïntimideerd en ontredderd, bood geen verzet toen Carole hem naar achteren duwde, voetje voor voetje, tot zijn rug en billen met de latten van de muur botsten. Met schopjes van haar stompe zolen dwong ze Joshua's enkels naast elkaar, zijn benen recht. Ze liet zijn hals los, pakte zijn handen, duwde zijn polsen ter weerszijden van zijn hoofd in een geopende leren band.

"Je voelt vast wel aan dat jij volmaakt weerloos dient te zijn als we zo meteen samen zijn," sprak ze. Met glinsterende ogen monsterde ze Joshua's reactie. Hij zei niets, maar bood geen enkel verzet toen Ben kwam om de banden dicht te gespen. Tussen zijn benen kroop zijn geslachtsdeel aarzelend een stukje de lucht in. Ben hurkte, greep enkel voor enkel, drukte ze in een band, gespte die vast. Hij liep weg en kwam terug met twee brede banden. Met de eerste werd Joshua's middel ingesnoerd, zijn billen vastgeplakt tegen de muur. De tweede kwam om zijn hals, dwong zijn schouderbladen en achterhoofd de muur te blijven voelen. Carole, inmiddels, had een rol duct tape gevonden en een strook afgescheurd.

"Met jou plegen we geen misdrijf," zei ze, met een blik op zijn geslachtsdeel, dat groeide tot zijn maximum omvang, tegen Joshua's buik aangeplakt kwam te zitten. "We vervullen een fantasie."

Voordat Joshua iets kon antwoorden, had ze de strook op zijn lippen geplakt. Een tweede strook kwam er kruiselings overheen. Haar smalle vingers drukten met zorg de tape overal goed vast. Joshua was sprakeloos. Zijn met tranen gevulde ogen vertelden haar dat hij voelde hoe weerloos en kwetsbaar hij was.

"Ik kom terug," zei Carole. Ze draaide zich om, heupwiegde van hem weg.

Joshua stond al zo lang tegen de muur dat hij opgehouden was met te denken aan zijn ouders, zijn zusje, de politie die hem zou komen zoeken wanneer hij als vermist opgegeven werd. Wat zijn ouders betreft kon dat wel even duren, want tegen hen had hij gezegd dat hij tijdens het liften waarschijnlijk niet toekwam aan bellen of appen. Het liften kon zomaar twee dagen duren. Zijn moeder had mmm-hhh geknikt, verdiept als ze was en bleef in showbiznieuws op haar telefoon. Zijn vader had misschien niet eens gehoord wat hij zei, want hij pakte zijn aktentas en perste er nog net een "Nou, prettige vakantie dan", voor hij zich uit de voeten maakte richting zijn werk. Opnieuw minimaal 12, waarschijnlijk 14 uur, bikkelen voor één of andere goede, financieel gerelateerde zaak.

Kevin en Brad waren misschien al wel in Melbourne. Nadat de jongens met z'n drieën een half uur op de drukke uitvalsweg van het provinciestadje waar ze woonden, hadden gestaan, was een supersnelle Audi met gierende banden gestopt. Het goede nieuws was dat hij naar Melbourne ging, het slechte nieuws was dat de auto slechts plaats bood aan twee passagiers. De jongens zeurden wel nog even, maar de chauffeur was zeer beslist. Er konden er twee mee of er ging niemand mee. Waarna Kevin en Brad er als de kippen bij waren Joshua ervan te overtuigen dat het beste plan was dat zij in deze fantastische auto zouden stoppen en dat Joshua alleen zou gaan. Ze zouden elkaar weerzien in Melbourne, op Continental Square.