De lifter

Zij waren Joshua's enige hoop, want ze zouden in ieder geval wel appen als ze op Continental Square waren. Vervolgens zouden ze geen antwoord van hem krijgen en hij zou ook niet komen opdagen. De vraag was wat ze dan zouden doen. Joshua maakte zich weinig illusies, vast en zeker zouden ze besluiten om met z'n tweeën verder te gaan. Op de plaats van bestemming, en dan nog steeds geen bericht van Joshua, zouden ze zich misschien wel zorgen maken. Of zouden ze afgeleid raken door de gedachte aan bier en meisjes? Waarschijnlijk zouden ze vergoelijkend tegen elkaar zeggen dat Joshua nog wel zou komen.

Van God en iedereen verlaten voelde Joshua zich, terwijl hij voor zich uit staarde, naakt, vastgeketend, wachtend op die vrouw. De gedachte aan haar terugkeer maakte hem panisch. Dan wrikte hij met zijn lijf en ledematen, om te ondervinden dat ontsnappen uit de leren banden onmogelijk was. De gedachte aan haar terugkeer maakte hem ook wanhopig. Dan joeg zijn hart, terwijl hij zijn vuisten balde en tranen over zijn wangen voelde lopen, in zijn hoofd fantasieën over hoe ze hem pijn ging doen, in een moordend tempo over elkaar heen buitelden.

Maar ook verlangde hij naar haar terugkeer. Hij wilde haar bij zich hebben, liever dan alleen te moeten blijven. Dan kroop zijn geslachtsdeel aarzelend terug de lucht in, bij de gedachte dat zij wellicht geen vijand maar een vriend was, want zij was kinky maar hij stiekem ook. Hij had al een paar jaar fantasieën over vastgebonden worden door meisjes. Toegegeven, dit meisje was misschien een beetje oud, en ze was ook wel iets gemener dan zijn fantasieën tot nu toe hadden durven bedenken, maar hé, je kon niet alles hebben. Niets was perfect. In ieder geval voelde hij seksualiteit, stroop in al zijn zenuwbanen, hunkering tussen zijn benen.

Misschien was ook niet helemaal perfect en ook niet helemaal OK, dat hij werkelijk gevangen was, zonder uitzicht op ontsnapping, zonder uitzicht dat hij dit avontuur er levend vanaf ging brengen. Als Joshua overvallen werd door die gedachte, keerde de paniek weer terug. Dan wrikte hij opnieuw met lijf en ledematen, om opnieuw te ondervinden dat ontsnapping onmogelijk was.

Joshua voelde zijn ledematen verstijven zodra de schuurdeur open kraakte, een baan licht het midden van de ruimte bescheen. Zodra hij het geluid van hoge hakken hoorde, anders dan het geluid van de plompe schoenen van hiervoor, keek hij weg. Maar toen ze in het midden van de ruimte stond, wist Joshua dat zij wilde dat hij keek, en opnieuw gehoorzaamde hij haar. Haar vale vormloze bloemetjesjurk had ze verruild voor een leren top die haar schouders bloot liet, haar gebrek aan vulling op borsthoogte enigszins plaatsvervangend schaamtevol accentueerde. Ze droeg glimmende leren armhandschoenen, netkousen, een korte leren rok met schuin daarover hangend een brede riem met studs.

"Hoe vind je me?" vroeg ze.

"Een vieze vuile misdadiger," gilde een stem in Joshua's hoofd, voor Carole op haar glimmende schoenen met stilettohakken en een smalle metalen punt, op Joshua af heupwiegde, om pal tegenover hem halt te houden. Joshua's hart bonkte. Hij wilde eigenlijk niets liever dan zijn ogen van haar afwenden, maar kon tegelijkertijd zijn ogen niet van haar afhouden. Haar haren waren gewassen, geföhnd en hingen los over haar smalle schouders vol met kleine sproetjes. Haar ogen waren donker gemaakt, haar lippen kersenrood. Niet voor het eerst viel Joshua op dat zij langer was dan hij.

"Machtig," zou het antwoord zijn geweest als hij had kunnen praten, en ad rem genoeg geweest zou zijn om iets anders tegen een vrouw te zeggen dan een gemeenplaats. Hij kon Carole alleen maar aanstaren, beschaamd maar ook onder de indruk, afwerend en aanhankelijk, bang en verlangend. Hij kon alleen maar vervloeken dat zijn geslachtsdeel in haar nabijheid, onder haar aanblik, omhoog kroop, tegen zijn buik opreed, daar een vochtig spoor van geil trok.

Ze knipte een schakelaar aan. Een rijtje spotjes boven Joshua's hoofd zette zijn naakte, bleke armen in een rozerode gloed. Joshua besefte, zonder te durven kijken, dat ook de rest van zijn lichaam in een dergelijke gloed gezet was.

"Je bent lustobject," sprak Carole, met een brede, minzame lach. De verwarring en schaamte die hij voelde, was te zien in zijn ogen, wist Joshua.

"Volgens mij ben jij behoorlijk onder de indruk van mij," sprak Carole. "Volgens mij ben jij nog niet zo heel erg gewend aan samen zijn met een vrouw. Klopt dat?"

Joshua aarzelde. Joshua keek weg, toch weer terug. De band om zijn hals gaf hem net genoeg ruimte om te kunnen knikken. Waarom was hij eerlijk? Waarom probeerde hij dit vreemde vijandige secreet iets te geven, terwijl alles waar zij tot nu toe op uit was geweest, bestond uit nemen?

"Was Ben jouw eerste seksuele ervaring, en ben ik jouw tweede?" wilde ze vervolgens weten. Opnieuw knikte Joshua.

"Heb je al wel eens met een meisje gezoend?"

Joshua ontdekte dat nee schudden hem de adem benam. Hij schaamde zich dood. Tegelijkertijd voelde hij een haast wanhopig verlangen eindelijk eens zijn hart te mogen luchten, eindelijk eerlijk te zijn. Hij probeerde zijn hoofd weg te stoppen toen Carole haar hand strekte, maar de band beperkte zijn bewegingsvrijheid. De rug van Caroles gehandschoende hand streelde ongehinderd zijn wang.

"Vroeger trok ik op dit moment wel eens de tape van jullie mond," zei ze. "Met de beste bedoelingen. Zodat je iets over jezelf kunt vertellen, of over wat het samenzijn met ons met jullie deed. Maar jullie willen alleen weten wanneer je vrijgelaten wordt. Of jullie willen melden dat het echt niet kan wat ik jullie aandoe, en dat de politie zal komen en dat we dan een heel lange gevangenisstraf zullen krijgen. Of dat speciaal voor ons de doodstraf opnieuw ingevoerd zal worden."

Ook Joshua vroeg zich af of en wanneer hij ooit zou worden vrijgelaten. Hij wantrouwde de zachtheid van haar aanraking. Hij kneep zijn ogen dicht, deed ze weer open, en hij voelde een paar dikke tranen uit zijn ogen glippen, langs zijn wangen rollen. Hij zag de manier waarop Carole zijn tranen bekeek. Ze deed snel een stap achteruit, schopte vervolgens met de punt van haar schoen tegen zijn geslachtsdeel. Een voltreffer. Joshua's lijf schoot omhoog. Hij gaf een schreeuw, door de tape vervormd tot een vormloze grom. Zijn lichaam sidderde, zo hevig was de pijn.

"Denk niet dat jij hier bent om liefde te krijgen," grauwde Carole. "Je bent hier bij me om tot op het bot vernederd, gepijnigd en gehaat te worden."

Joshua voelde Caroles woorden als vuistslagen in zijn gezicht. Hij keek weg. Hij balde zijn vuisten, voelde de banden die zijn lichaam opstelden, tentoonstelden voor zijn sadistische kidnapper. Hij voelde afwijzing. Hij voelde het wanhopige verlangen gekend en erkend te worden. Als het zijn van haar minnaar er niet in zat, dan maar het beste slachtoffer dat ze ooit gehad had.

Carole wandelde bij Joshua weg. Hij beloerde haar terwijl ze bij een tafel stond, met daarboven allerlei gereedschappen opgehangen aan een groot wandbord. Ze keek op terwijl ze naaldjes selecteerde, lachte hem toe, zag zijn stijve lul.

"Ja, Joshua," sprak ze, "Je vindt het lekker om vernederd, gepijnigd en gehaat te worden. Dat wist ik al toen je door Ben geboeid werd. Okee, het was de veeprikker die je gehoorzaam maakte, die het verzet uit jouw systeem wegelektrocuteerde. Maar zodra je verzet gebroken was, was je gezeglijk en gedwee. Je gedroeg je als een modelslaafje."

Heupwiegend keerde ze terug bij Joshua, in haar rechterhand een cassette met naaldjes. Joshua keek weg, maar zag vanuit zijn ooghoeken nog altijd hoe Caroles ogen zijn lichaam beloerden als was ze een roofdier. Ze was een roofdier, voelde Joshua. Ze selecteerde een naaldje. Joshua balde zijn vuisten toen haar in handschoen verpakte oh zo zachte hand, zijn tepel tussen duim en wijsvinger nam. Ze streelde en kneep, kreeg iets gelukzaligs in haar blik toen zijn tepel keihard werd. Vervolgens stak ze toe, chirurgisch precies, een scherp, onaangenaam prikje dat Joshua een zacht kreungeluid ontlokte. Met een gelaten gekwelde blik keek hij toe hoe Carole een volgend naaldje selecteerde.

"Aandoenlijk hoe jij jouw best doet mijn modelslaafje te zijn," zei ze. De handschoen kreeg Joshua's andere tepel te pakken. Ze streelde en kneep opnieuw, en Joshua vertoonde dezelfde fysieke reactie als bij haar vorige aanraking. Er was geen keus dan te ondergaan, wist hij, en die gedachte maakte hem doodsbang en geil tegelijk. Hij ontving het prikje met dichtvallende ogen. Hij kreunde. Hij opende zijn ogen. Ze stroomden vol met tranen. Hij kon zien aan Caroles houding en blikken dat de manier waarop hij pijn leed, haar in hoge mate bekoorde. Terwijl ze haar volgende naaldje selecteerde, hoopte ze dat ze dit tegen hem zou zeggen, dat hij haar bekoorde, dat hij één van de beste gevangenen was die ze had gehad. De beste wellicht.

Hij schudde zijn hoofd, terwijl een paar tranen langs zijn wangen rolden, terwijl een volgend naaldje hem diep en dierlijk liet kreunen. Hij was niet bestemd om gekend, erkend, gewaardeerd of opgehemeld te worden. Hij was bestemd om te lijden. Om die reden dacht zijn moeder alleen maar aan afstand houden, zijn vader alleen maar aan werken, zijn zusje alleen maar aan make-up en de nieuwste telefoon. Het was maar goed dat hij bij hen weggehaald was, om hier te zijn.

"Bij haar," dacht Joshua. Hij bestudeerde haar ogen terwijl ze een nieuw naaldje selecteerde, opkeek naar het object van haar sadistische verlangens, de precieze plek op zijn tepel zocht waar ze hem pijn ging doen. Totaal in beslag genomen door het laten lijden van een zeventienjarige jongen die ze precies voor dat doel van de straat had geplukt. Hoe was zij ooit zo geworden? Ze ging het hem vast niet vertellen. Het enige wat telde, was de pijn van haar naaldjes verdragen totdat ze besloot om hem op een andere manier te laten lijden, en misschien, wie weet, besloot ze op een gegeven moment dat hij genoeg geleden had. Hij zocht haar ogen terwijl hij haar naaldje bekeek. Hij zag zijn blik beantwoord worden, vlak voor ze zijn tepel pakte, hem doorboorde. Was er een match, vroegen zijn ogen. Was het leuker, fijner, minder eenzaam, met hem dan met de anderen?

Zijn lichaam weerde af toen haar vingertoppen in handschoenen hem aanraakten. Zachtjes nu. De spanning verliet zijn lijf nadat Joshua zijn ogen had laten dichtvallen. Hij gaf zich over. Het volgende moment schreeuwde Joshua het uit, want Carole liet haar duim ronddraaien over de twee kransen van in zijn tepels gestoken naaldjes. De latten van de muur kraakten, zo heftig sidderde zijn lijf van pijn. Carole liep weg bij hem en Joshua keek haar na, zijn polsen zachtjes wrikkend in de banden, zijn ogen starend, vervuld geraakt van smart. Hij voelde hoe zijn lijf stond te wachten. Het wilde Carole. Het wilde Carole op een manier die hij nooit eerder ervaren had.

Carole keerde terug tot tegenover Joshua met een zweep in haar hand. Ze monsterde zijn lijf, de plekken waar ze hem zou kunnen raken. Met een minzaam lachje aanschouwde ze groeiende tekenen van onrust bij haar slachtoffer, een verstijvend lijf, heupen die zich in bochten wrongen in de valse hoop alsnog een uitweg te vinden. Carole richtte de zweep op, bekeek Joshua uitdagend, en sloeg vervolgens toe, hard en gemeen op zijn borst. In langzaam tempo gestoofde ze zijn borst rood. Ze geselde zijn buik. Ten slotte onderging Joshua, kermend en wrikkend, dat zijn geslachtsdeel gegeseld werd.

"Daar doet het pijn," sprak Carole, en ze herhaalde die woorden bij elke nieuwe, gemikte klap. Ze mikte om haar zweep zo gemeen mogelijk te laten neerdalen op Joshua's huid. Joshua incasseerde met afgewend gelaat, maar bij elke nieuwe slag keek hij Carole opnieuw aan. Om haar te laten zien hoe flink hij was?

Om haar te laten zien hoe gemotiveerd hij was, besefte hij, nadat de zweep zag, en nadat, na eventjes wat momenten van rust, zijn rood gestriemde geslachtsdeel toch kracht vond om dikker te worden, aarzelend de lucht in te kruipen.

Opnieuw was Carole weg bij hem, bij de tafel met daarboven gereedschappen en benodigdheden.

"Nu begint het echt," zei ze. Joshua bekeek de vorm van haar heupen, de rondingen van haar billen, terwijl hij haar een veeprikker zag selecteren. Hij besefte dat hij seksueel naar haar verlangde, ondanks de angst die zijn gevangen lijf liet rillen. Hij vermoedde dat hij haar op een dergelijke manier nooit zou mogen bezitten. Het fijne, het zoete, het vrije, het uitgelatene, het was niet voor hem weggelegd. Carole selecteerde een plantenspuit. Joshua liet zijn ogen dichtvallen en haar tot een God waarin hij niet eens geloofde, om kracht zijn aanstaande beproeving aan te kunnen. Hij opende zijn ogen en zag de vrouw die wilde dat hij leed, op hem af schrijden. Hij begroette haar met smekende ogen, keek weg toen ze de plantenspuit nam om zijn borst nat te maken, speciaal zijn tepels, de naaldjes die erin gestoken waren. Carole legde hem uit wat water voor effect had op zijn lijf voor wat betreft het vermogen stroom te geleiden. Dat was overbodig, de angst in Joshua's ogen, een emotie die Carole zichtbaar opwond, verried dat hij goed was in natuurkunde, genoeg wist van elektriciteit. Carole zette de veeprikker aan. Hij begon te gonzen zodra ze hem ophief richting Joshua's borst. Langzaam stak ze hem verder naar voren. Op enkele centimeters afstand sprongen knetterend een paar blauwe vonken over. Joshua gromde van schrik, van de trillingen die door zijn lijf liepen. Carole deed het nog een paar keer, en Joshua ondervond dat ze hem daarmee seksueel opwond, want zijn tepels en lul werden hard. Die laatste kroop weer eens een lucht in. Carole bekeek hem minzaam.

"Ik beschik over jouw lusten," zei ze. "Ik bepaal wanneer je geniet."

De veeprikker wees Joshua aan. Joshua beloerde hem klappertandend, elke keer schrikkend wanneer een vonk oversprong.

"Ik bepaal wanneer jij lijdt," zei Carole. Ze stak toe, bleef de prikker in contact houden met de naaldjes, ondanks dat Joshua's lijf wrikte en wrong, ondanks dat achter de tape op zijn mond gejammer klonk. Zodra ze de prikker terugtrok, kwam Joshua's stil te staan.

"Nee," schreeuwde hij, "Niet nog eens. Niet nog eens dit." Maar hij zag dat de veeprikker zijn aandacht verplaatste naar zijn andere tepel. Hij wist wat dat betekende, hij zag het in Caroles intense blikken. Joshua griende bij de eerste vonk, voelde vervolgens de elektriciteit als kinky strelingen. Hij omarmde het moment van genot, slurpte het letterlijk op achter de tape. Over een paar seconden was het over. Hij wierp zijn hoofd in zijn nek zodra de pijn zijn lijf overnam, van zijn gedachten flarden, enkel gericht op in leven blijven, de beproeving overleven. Naar zijn gevoel een eindeloze tijd stond hij opnieuw stil, tegenover Carole, en Carole stond tegenover hem en had hem volledig in haar macht. Ze bekeek zijn lul, die aarzelde tussen klein en verslapt blijven, of opnieuw groot groeien. Ze pakte de plantenspuit. Er stroomden tranen over zijn wangen terwijl ze met haar spuit zijn lul en scrotum en schaamharen kletsnat spoot. "Waarom dit lijden?", vroegen zijn ogen, maar de tengere gestalte van de vrouw tegenover hem gaf daarop geen antwoord. De manier waarop hij vervolgens zijn boeien testte, vrienden in plaats van vijanden, wellicht wel. De wetenschap niet te kunnen ontsnappen, ook niet aan de meest verschrikkelijke pijn die bij zich kon indenken, maakte dat hij leefde, ademde met al zijn zintuigen op scherp. Hij zocht Caroles ogen toen ze haar veeprikker oprichtte. Ze keek naar hem op. Ze was zichtbaar in haar nopjes met hem, Joshua, als object voor het verwezenlijken van haar verlangens. Toen hij dat zag, voelde hij zich gewild, gewenst, op zijn plek.

"Neem me maar," dacht hij, wat ze met haar veeprikker vervolgens gretig deed.