Een lesje Frans

"Toen ik in de derde klas zat werd mijn leraar Frans ziek. Hoe en wat weet ik niet meer precies, maar na een paar weken kwam er een vervangster. Net afgestudeerd, nog helemaal op en top studente, de manier waarop ze zich kleedde, de manier waarop ze zich gedroeg... Lang blond haar dat ze meestal opgestoken droeg, een fijngetekend gezichtje. Iets te dik naar het gangbare modebeeld, maar dat leidde bij haar tot appetijtelijke rondingen. Niet opvallend mooi, maar expressief en heel, heel elegant. Ze was Nederlandse, in Parijs opgegroeid, en ze sprak met een schattig accent. Ze had geen greintje orde, die eerste paar maanden. Maar omdat iedereen weg van haar was, meisjes zowel als jongens, rooide ze het toch.

Aan het eind van dat jaar moest ik een vakkenpakket samenstellen. Niemand heeft ooit geweten waarom ik scheikunde liet vallen en Frans koos. Dat kwam door de truitjes van de lerares Frans.

Ze had een figuur waarop ze alles dragen kon. Mooie benen, stevige billetjes en een buiten-gewoon opwindende boezem. Geprononceerd, maar niet van die memmen. De dagen dat ze strakke truitjes droeg waren een feest. Ze had er één ...," Rolf staart voor zich uit en likt onwillekeurig zijn lippen af, "... een bruine polo, een ding met een heel laag uitgesneden rug. Zo laag dat je het rugpand van haar beha zag ... of niet. Vaak droeg ze het zonder beha. Jezus, die heerlijke borsten die bij iedere beweging dansten in dat bruine katoen. Ik zat vanaf de derde klas op de voorste bank bij Frans, reken daar maar op. Zelfs in rust waren haar tepelhoven soms zichtbaar als ronde oneffenheden in de strakke bruine stof. Als ze het koud had of opgewonden raakte ... oei! De meiden in de klas pestten haar ermee, op een goedmoedige manier. 'C'est froid aujourd'hui, mademoiselle, n'est ce pas?' Of ze begonnen over de gymnastiekleraar, die al na twee weken in een innige omhelzing met haar gesignaleerd was.

Jezus, wat was ik graag in zijn plaats geweest. Ik stelde me voor hoe ik mijn hand teder in het opengewerkte rugpand stak, het moedervlekje met wat dons erop even zou liefkozen, en dan mijn handen langzaam naar voren verplaatste ...

Ze had een ander truitje, dat veel ruimer viel. Daarbij was het altijd weer een feest als ze zich voorover boog. De bovenkant van haar borsten, zo gezellig genesteld in de stof van haar beha, wat een opwinding voor een schooljongen! Soms droeg ze een bloesje dat tegen het licht in half doorschijnend werd. Dan maar wachten tot ze voor het raam ging staan. God, de contouren van die prachtige tietjes! Met een beetje zon kon je zelfs haar tepels bewonderen, alsof ze er niets overheen droeg. Ik moest soms op mijn handen gaan zitten om me niet aan haar te vergrijpen.

In mijn herinnering moest ik na iedere Franse les naar de WC, waar ik me haastig en hijgend aftrok. Dat zal wel meevallen, maar ze was toch vaak opwindend gekleed. Heel elegant -- heb ik al verteld dat ze een halve Parisienne was? -- maar allejezus prikkelend voor die jongen van zeventien en later achttien op de voorste bank. Het eerste wat ik deed als ze de klas binnenkwam, was loeren of ze al of niet een beha aanhad. Die beha's waren een genot op zich. Vaak van een stof die contrasteerde met haar blouse. Altijd met kant of met frummeltjes. Niet zelden half doorschijnend. Een witte, dunne zomerblouse, een lichtblauwe beha daaronder, en daardoorheen schemerden dan haar tepelhoven: soms moest ik zelfs halverwege de les al naar de plee. Ik herinner me een donkere, absoluut niet doorschijnende blouse, waarvan de knoopjes net iets te ver uiteen stonden: als ze zich over haar boek boog viel er een plooi open. Daaronder droeg ze soms een witte beha, soms een donkere, en héél soms geen. O mijn god. Was ik niet zo jong geweest, dan had ik op een van die dagen een hartstilstand gekregen.

En dan haar benen! Meestal droeg ze rokken. Lange rokken, korte rokken, broekrokken... tennisrokjes! Mijn hemel, die tennisrokjes. Zo was de mode toen: wit, kort, wijd. Eén, twee keer per les kon je haar bovenbenen bewonderen, als ze ging zitten, of juist als ze ging staan. Als je echt geluk had, sloeg haar rokje zo ver op dat je haar slip kon zien. Dan hielp alleen nog maar mijn lesboek, dat ik zo voor mijn pik drapeerde dat ze mijn tribuut aan haar niet zien kon.

Ze was ècht opwindend. Hoge hakken. Espadrilles. Lage hakken, maar kousen met een werkje. Zo eens in de twee, drie weken had ze bobbels op haar dij. Ik had het erover met een klasgenote -- vanaf de vijfde was ik de enige jongen die Frans deed -- en die keek me minachtend aan. Of ik nog nooit van jarretelles gehoord had? Ik bleef er bijna in. Een paar weken later belandde er een propje op mijn tafel. Had ik wel gezien dat Mademoiselle vandaag geen onderbroek droeg? De rest van de les bespiedde ik haar. Ach, wat weet ik het nog goed: ze droeg een strakke donkerblauwe rok, zwarte schoentjes met een blokhakje en witte nylons. Een panty? Vrijwel zeker niet. Ze had eens verteld dat ze een hekel had aan panty's -- dat was het voordeel van een klas met bijna uitsluitend meiden: je hoorde nog eens wat. Jarretelles? Ook niet: de stof van haar rokje was zó dun, en het ding zelf zat zó strak dat iedere oneffenheid zichtbaar geweest zou zijn. Kousen met een elastieken boord dus. Geen slip? Meestal was het elastiek van haar ondergoed zichtbaar als een horizontaal streepje dwars over haar welgevormde billen: we maakten er onderling zelfs grapjes over dat ze zulke kleine onderbroekjes droeg. Die dag was er geen streepje te zien. Zou ze werkelijk naakt zijn? Ze droeg die dag in ieder geval geen beha, haar borsten wipten vrolijk op en neer. Ik heb geen woord van de les gehoord, die dag: ik bleef maar naar haar billen loeren, naar haar dijen. Ik kon geen plooi van pijpjes onderscheiden, noch het gebruikelijke plooitje laag over haar billen, niets. Opgewonden hoopte ik dat ze zich zou bukken, dat ze zelfs maar zou knielen ... maar niets daarvan natuurlijk.

De meisjes in de klas spraken er in de pauze schande van. Zoals ze schande spraken van haar broeken, die soms zo strak zaten dat de bobbel van haar venusheuvel zichtbaar was. Ze droeg eens een witte jeans, met een donkere vlek in haar kruis. Dan moet ze maar niet van dat dunne maandverband gebruiken, was het harde oordeel van mijn klasgenotes. Zelf kochten ze echter kleren die Mademoiselle een half jaar eerder al gedragen had.

Dankzij haar werd ik het stuk van de school. Ik had me nooit bijzonder om mijn uiterlijk bekommerd, maar nu wilde ik opvallen. Ik smeerde mijn haar vol met gel, liet ieder baardhaartje dat opkwam liefdevol staan -- om ze allemaal eens in de twee, drie weken weer af te scheren. Stel je niet zo aan, sprak ik mezelf streng toe, ze ziet je niet eens stáán.

Dat was waar: Mademoiselle had vriendjes. Er werd gefluisterd dat ze een verhouding had met de rector. De gymnastiekleraar -- een slijmbal met teveel spieren -- dwarrelde als constante factor om haar heen. Ze werd een aantal weken lang naar school gebracht door een vent in een Ferrari, die even plotseling weer verdween als hij gekomen was. Soms droeg ze een paar dagen achtereen hooggesloten bloesjes, of truitjes met een col. Als ze daarna weer een blouse aanhad waarvan het kraagje open bleef was het duidelijk waarom: de afdrukken van de zuigplekken waren nog als paars-gele vlekken zichtbaar in haar hals. Eigenlijk is ze een gewone slet, vonden de meisjes uit mijn klas afgunstig. Stuk voor stuk hadden ze graag met haar willen ruilen.

De sfeer in de klas was soms broeierig. Ik zat bij Frans als enige jongen tussen acht meiden van mijn eigen leeftijd. Ik was zo gefixeerd op mijn lerares, dat ik niet doorhad hoe de meiden zich voor mij uit gingen sloven. Als een jongen -- of een meisje -- je vertelt dat hij niet weet dat hij een stuk is, geloof hem dan niet. Met één uitzondering: de puber die gisteren nog een pukkelige slungel was, en vandaag een man in jongenskleren. De meisjes die in de tweede klas zo geïnteresseerd waren in jongens uit de zesde, waren dat in de zesde klas weer: in mij. Zij sloofden zich uit voor mij en ze dachten, nu eens hoopvol, dan weer angstig, dat ik me uitsloofde voor hen. Ik kocht een leren jasje, omdat de vorige vriend van Mademoiselle een leren jasje gedragen had. Er ging een rilling door de klas toen ik ermee binnenkwam, en ik zweer je dat ik het nooit gemerkt heb. De brutaalsten maakten mij erop opmerkzaam -- soms op weinig subtiele wijze -- dat ze vandaag geen beha droegen, of juist een die hun tepels vrijliet, dat ze voor het eerst jarretelles droegen, dat hun nieuwe zijden onderbroekje zo kriebelde, of ... Ik knikte slechts en loerde naar de borsten van de lerares. Wist ik veel dat mijn afstandelijkheid deel uitmaakte van mijn aantrekkingskracht?

Mademoiselle was trouwens ook hùn rolmodel. De aanstellerigsten praatten met een licht, nauwelijks hoorbaar Frans accent. Ze gingen in de herfstvakantie naar Parijs en kwamen terug met dozen vol lingerie, die ze in de pauze giechelend betastten, en die ze toonden aan Mademoiselle. 'Ah, cette petite boutique au Place Madeleine,' zei ze weemoedig. 'Oui, moi aussi, j'ai acheté beaucoup de mes dessous là.' Natuurlijk, dat had ze al eerder verteld, en daarom waren die meiden er ook naartoe getrokken. Ik ook trouwens, toen ik jaren later in Parijs kwam. Een bedevaart naar een onooglijk lingeriewinkeltje. Er werd in de klas gepraat over echt zijden kousen, over het verschil tussen le slip, la culotte, le directoire, le step-in en le caleçon. Alleen over de laatste, de herenonderbroek, werd gegniffeld. Ik hoorde het niet, ik was weggedroomd bij de woorden van Mademoiselle dat ze slips maar knellende ondingen vond. Hoe kleiner, hoe beter, wat haar betrof. Ze draaide zich om en demonstreerde haar standpunt ongewild met een fijn, horizontaal plooitje in haar rok, nog onder de volle ronding van haar billetjes. O mijn god, als ik dat toch langzaam mocht uittrekken!

Ik kreeg mijn kans in de zomervakantie. In die jaren droomde ik van het Nederlands kampioenschap windsurfen. Ik surfte fanatiek op de rivier, soms in Zeeland, maar toch het meest op de plas achter ons huis. Ik was lid van een vereniging geworden, betaalde iedere week 100 gulden voor drie uur instructie aan een charlatan die ooit iets met het Watersportverbond te maken gehad had en uit dien hoofde meende surftrainer te zijn. Vrijwel iedere dag was ik op de plas te vinden. Ik bouwde aan een conditie als een stier, en aan een lichaam als een locomotief. In de paar jaar dat Mademoiselle mij kende was ik twintig centimeter in de hoogte, en bijna evenveel in schouderbreedte gegroeid. Nogmaals, ik was me er nauwelijks van bewust dat ik aantrekkelijk was. Mijn droom was beroeps-surfer te worden, en dan moest je iedere dag trainen.

Ook op een zwoel-zomerse dag, bij zesentwintig graden en nauwelijks wind. Het kostte me tien minuten om de overkant van de plas te bereiken -- meer pompend dan zeilend -- en toen had ik het zo warm dat ik het opgaf. Ik liet me in het water ploffen en trok mijn plank naar de kant. Ik wist niet hoe snel ik uit mijn trapezegordel en mijn warme neopreen pak moest komen. Dan maar een paar uur aan het strandje liggen: wie weet kwam er tegen de avond wat meer wind. Er werd waarderend gefloten toen ik mijn pak uittrok. Ik was nog zo groen dat ik omkeek naar wie er dan wel gefloten werd.

Het was vol op het strandje: als ze niet naar me gezwaaid had, had ik haar gemist. Ze was lang niet de enige vrouw die graag wat was opgeschoven om mij naast zich te hebben, maar mijn hart miste een slag toen ik haar hoorde roepen: 'Allo Rolf! Ierzo!' in een mengeling van plat Utrechts en Frans. Ik liet mijn plank in de steek en plofte naast haar neer.

'Bonjour, mademoiselle.'

'Valentine, alsjeblieft. We hebben nu geen school.'

Ik nam haar tersluiks op. Een witte bikini. Niet groot, niet klein, niet gemaakt om op te vallen. Op haar viel hij toch op: ze was meer aan het strand geweest, dat was duidelijk. Haar blonde haar was nog iets lichter dan normaal en haar lichaam was gebronsd, zonder vies bruin te zijn. Zou ze witte streepjes hebben? vroeg ik me af. Mijn pik roerde zich alweer. Ze liet het me vrijwel onmiddellijk zien: ze leunde achterover, ontspannen lachend om een flauw grapje dat ik probeerde. De voorgevormde cups van het topje weken iets van haar lichaam en ik loerde naar de zachtheid van haar borsten. Witter dan haar buik, beslist. Misschien zelfs ... ze betrapte me, loerend in haar topje, en ik keek snel de andere kant uit.

Zij begon een gesprek, joost mag weten waarover. Ik vroeg haar naar haar studietijd, liet haar over zichzelf praten. Ze had me door: vroeg naar mijn windsurfen, naar mijn ambities na school.

Ik betrapte haar een paar keer op een snel wegdraaiende blik. Hetzelfde soort blikken als ik in haar beha geworpen had, gevolgd door een besmuikt, betrapt, het gezicht afwenden. Loerde ze naar mijn lichaam? Ik deed voor hoe een gijp ging, stond op, liet mijn spieren rollen. Loom in het zand liggend keek ze naar me op. Deed ze haar benen niet onwillekeurig iets vaneen? Likte ze haar lippen niet af?

Wie het initiatief nam weet ik niet meer, maar ineens zaten we elkaars ruggen in te smeren met zonnebrandolie. Ik lag plat op mijn buik, ik voelde haar vingers tussen mijn schouderbladen, in mijn nek, in het kuiltje van mijn rug. Heel even voelde ik een vinger onder het elastiek van mijn zwembroek.

'Mijn beurt.'

Ze ging op haar knieën zitten, haar handen steunend op haar bovenbenen en draaide haar rug naar me toe. Haar rug, die ik zo verlangd had te strelen! Ik liet de zoetige olie op mijn handen stromen en begon haar te masseren. Grondig, dat verzeker ik je. Ze droeg haar lange blonde haren in een knotje. Ik streelde haar nek -- oh nee, ik vette hem in -- daarna de bovenkant van haar schouders. Ik liet mijn handen ver naar voren gaan, tot aan haar sleutelbeenderen. Eindelijk, eindelijk mocht ik die moedervlek tussen haar schouderbladen aanraken, strelen. Niet met mijn linkerhand, zoals ik me altijd had voorgesteld -- mijn rechter had het dan altijd te druk gehad met mijn eigen lichaam. Waar hield haar rug op en begon haar zij, haar borst? Haar borsten? Ze moest toch in ieder geval onder de bandjes van haar bikini ingesmeerd worden, nietwaar? Ik tilde eerst het ene schouderbandje op, toen het andere, liet mijn hand er onder glijden. Ze protesteerde niet, dus durfde ik hetzelfde met haar rugbandje. Langzaam gleed mijn hand naar voren ... Zij had veel meer ervaring dan ik. Ze zei niets, leunde slechts wat naar voren, zodat mijn hand uit haar beha schoot. Braaf smeerde ik de onderkant van haar rug in, en net als zij bij mij gedaan had ook ik liet even een vinger in het rugpand van haar broekje verdwijnen. Ik klikte de fles dicht en plofte naast haar in het zand. Op mijn buik, want dit keer had ik geen boek om mijn stijve te verbergen, zoals in de klas.

'Is windsurfen moeilijk?'

Ik maakte een wegwerpend geluid.

'Mag ik het eens proberen?'

Binnen een paar minuten stond ik tot aan mijn middel in het water, en probeerde zij op de plank te klimmen. Het zeil lag nog op het strand: het is voor een beginner zó al moeilijk genoeg om op de wiebelige plank je evenwicht te bewaren. Gierend van de lach probeerde Valentine te gaan staan, en iedere keer verloor ze haar evenwicht en kukelde het water in.

Nu is het lastig om met een bikini aan elegant op de plank te komen: je moet je buik op de rand van de plank leggen en je dan met één hand aan de andere rand of aan het zwaard verder optrekken. Dat geeft weerstand: zo af en toe verschuift het topje van je bikini een beetje -- zeker als dat net iets te groot is. Het broekje krijgt het zwaarder te verduren: dat schuift omlaag, of wat opzij. Als je eenmaal op de plank ligt, moet je voorzichtig een halve slag draaien. Dat vereist dat je eerst je ene been zo ver mogelijk op de plank brengt, dan het andere bijtrekt. De puber die naast je in het water staat heeft dan even alle gelegenheid om het kruis van je broekje te bestuderen! Lig je eenmaal op de plank, dan ben je er nog niet. Heel voorzichtig moet je je bovenlijf oprichten en op je knieën gaan zitten. Dan duw je jezelf omhoog, doet je benen wat uit elkaar, zorgvuldig je zwaartepunt boven de plank houdend, net zolang tot je staat ... als je zover komt. Een toeschouwer krijgt, als hij maar dicht genoeg bij je staat, een voortdurende liveshow van nu eens een stukje ontblote borst, een tepelhof, dan een opgekropen of juist te ver omlaag geduwd broekje, een toefje fijngetekend blond schaamhaar, een bil die maar half bedekt is. Gelukkig stond deze toeschouwer zo diep in het water dat zijn erectie onzichtbaar bleef.

Of niet? Ze viel opmerkelijk vaak, zelfs voor een beginnelinge. En als ze viel, waarom viel ze dan zo vaak mijn richting uit? Streek ze in haar val dan niet vaker dan nodig was langs me? Ze viel tegen mijn borst, pakte mij beet bij mijn armen, mijn hals. Ik probeerde haar op te vangen, deels omdat voortdurend vallen en weer opkruipen buitengewoon vermoeiend is, deels omdat ik onder water haar zo opving dat ik nu eens, per ongeluk expres, een borst raakte, dan een bil, een of twee keer de voorzijde van haar broekje. Naarmate ze vermoeider werd viel ze meer -- of was het naarmate ze meer in mij en minder in de plank geïnteresseerd raakte?

'Mais, c'est dificile! Een normaal mens kan helemaal niet op zo'n smalle plank staan. N'est ce pas?'

'Je moet gewoon even de slag te pakken hebben. Ik kan er op staan. Ik kan er zelfs op mijn handen op staan.' Dat was een mengeling van opschepperij en bravado.

Natuurlijk moest ik het onmiddellijk doen. Gelukkig kost dat zoveel inspanning dat ik geen tijd aan iets anders te denken, en mijn stijve trok weg. Ik had het een paar keer eerder gedaan, maar altijd wel met vallen en opstaan. Knielen, handen om de rand van de plank geslagen -- het zwaardje helemaal naar beneden -- kop op de plank, eerst één been omhoog, dan het moeilijke deel: tweede been bijtrekken terwijl je helemaal op je armen steunt ... ik stond!

Ze klapte in haar handen. Ik betrapte haar op een blik die me in verwarring bracht. Zoals ik eerder in haar topje geloerd had, zo loerde zij naar de pijpjes van mijn zwembroek, die natuurlijk omlaag gevallen waren. En net als ik eerder deed, wendde ze haar blik besmuikt af toen ze merkte dat ik haar betrapte. Dat was het moment dat ik begon te vermoeden dat er meer in zat. Ik liet me, in mijn volle lengte, met een klap op het water vallen. Zo hoefden we van elkaar niet te zien dat we bloosden.

Daarna veroorloofde ik me steeds meer: nu eens duwde ik haar op, legde een hand onder haar bil en duwde die voorzichtig omhoog. Dan weer pakte ik een been, zogenaamd om het te sturen. Ten slotte ging ik op de plank zitten en liet haar tegen mij opkruipen. Mijn erectie verzwegen we allebei, hoewel we er ons beiden goed van bewust waren!

Na anderhalf uur kon ze staan op de plank. Dat was misschien nog wel het lekkerst: ik zat, vlak voor de mastvoet, zij stond op het midden van de plank en hield zich aan mij vast. Als je een surfplank kent, dan weet je dat je dan erg, erg dicht bij elkaar bent! Haar broekje bevond zich precies op de hoogte van mijn ogen. Ze had zich niet geëpileerd, dat was wel duidelijk: een vingerbreedte van mij verwijderd was haar wildmakende pubis verborgen in het witte broekje, maar dat bedekte niet al haar schaamhaar. Blonde haartjes kierden langs de randen van haar pijpjes, een toefje blond haar kwam boven de rand uit, ja, ik zag zelfs een dun spoor haartjes aan de binnenzijde van haar dijen. En dan die lucht, die zilte zeelucht -- normaal gesproken rook deze zoetwaterplas toch anders? Begerig snoof ik de geur van haar opwinding op.

Ik had nog uren door willen gaan, maar zij maakte er een eind aan. Ze was moe, en wilde rust. Morgen de volgende les?

We trokken de plank op het strand. Er was wat wind gekomen en ik maakte aanstalten om weg te zeilen.

'Ach, zou je me nog even willen insmeren? Ik ben bang dat ik alle zonnebrandolie aan de randen van je surfplank heb afgeschraapt.'