Een lesje Frans

Maar al te graag! Het was nu een uur of twee, en de drukte op het strandje was op zijn hoogtepunt. Mademoiselle keek om zich heen. 'Is in Nederland tegenwoordig iedereen topless?' Ze overdreef niet: Links en rechts van ons zaten groepjes jongelui, de meiden allemaal topless. Dat was niets bijzonders: een van de redenen waarom ik me graag naar juist dat strandje liet afdrijven was dat er zo veel topless gezond werd. Die dag waren de topjes echter ver in de minderheid. 'Tja,' zei Valentine, 'quand à Rome, on fait comme Rome fait.'

Zonder poeha ontblootte ze haar borsten. Reken maar dat ik gretig toekeek. Die borsten, waarvan ik de vorm zo vaak getracht had te raden onder haar truitjes, die ik 's avonds in bed me wel duizend keer had voorgesteld, die werden hier zomaar, ineens, gratis, uit hun verpakking gehaald. Een moment dat ik nooit zal vergeten. Ze schoof de bandjes van haar schouder, tastte naar haar rug, klikte de sluiting los. Haar borsten zakten, nauw merkbaar. Met één beweging schoof ze de beha van haar lijf. Mijn ogen nagelden zich vast aan haar tepels, aan de witte blondheid van haar tieten op dat verder gebronsde lijf. Natuurlijk waren ze anders dan ik me in mijn puberdromen had voorgesteld: ze hingen lager op haar borst en waren wat kleiner dan die uit mijn dromen. Ze had overigens prachtige borstjes, dat durf ik na al die jaren nog steeds te zeggen: laag ingeplant op haar borst, niet groot -- net iets meer dan een handvol -- bekroond met mooie kleine tepelhoven en stevige, rechtopstaande tepeltjes. Misschien waren haar borsten niet meer zo pront als die van mijn leeftijdsgenootjes, maar ze hadden op dat moment één groot voordeel: ze hingen in hun volle glorie vlak voor mijn neus! Ik kon zelfs de piepkleine blonde haartjes op haar huid onderscheiden, en die maakten haar alleen nog maar begeerlijker.

'Zal ik ze voor je insmeren?' Mijn stem brak natuurlijk juist op dat moment. Verdomme!

Ze lachte. 'Je zou het wel grondig doen, hè?' Ze keek om zich heen. We trokken geen aandacht, afgezien van de tersluikse blikken van onze buurjongens -- en de buurmeisjes. Vrouwen kunnen nooit nalaten hun borsten te vergelijken met die van anderen, en Valentine zette een hoge standaard. 'Ik geloof toch dat het beter is dat ik het zelf doe.'

Dat was overigens een uitstekende troostprijs. Voor mijn ogen vertroetelde ze haar verrukkelijke prammetjes, meer dan strikt noodzakelijk was, met zonnebrandolie. Ze liet een druppel op haar vingertoppen vallen, smeerde hem onder haar tepel, en wreef hem vervolgens uit over die zalige, verende, blanke zachtheid. Was het de koude wind of mijn brandende blikken die haar tepels zo rechtop deden staan? Haar andere borst kreeg dezelfde behandeling, en tenslotte veegde ze met beide handen de olie nog eens zorgvuldig in. Een heerlijk gezicht, hoe ze nu eens haar ene, dan weer haar andere tiet omhoog stuwde, af liet glijden, er zacht in kneep.

Ten slotte liet ze haar handen vallen. Haar roomwitte borsten deinden nog even na, kwamen in rust. In één ding had ik me in mijn dromen niet vergist: haar tepels wezen inderdaad iets naar buiten. Een opwindend gezicht, evenals die borsten die nog een beetje glommen van de zonnebrandolie en gloeiden van haar handen. Heerlijk!

Mademoiselle keek om zich heen en ik volgde haar blik. Ik was niet de enige op dat strandje die tersluiks genoten had van haar show! Overal wendden kerels haastig hun koppen af. Een wat oudere vrouw keek ons misprijzend aan. Mijn lerares was echter niet onder de indruk. Op haar gemak draaide ze zich om, en bood haar mijn rug aan.

Jammer, dat ontnam me het uitzicht op haar prachtige voorkant. Maar het gaf me wel de gelegenheid haar achterkant aan te raken, te strelen, te kneden, ermee te vrijen. Het duurde zeker vijf minuten voordat ik haar rug goed genoeg ingesmeerd vond. Het was duidelijk dat ze er zelf ook geen bezwaar tegen had, ook niet dat mijn vingers de zijkant van haar borsten raakten, naar voren gleden... Als het strandje niet zo vol was geweest, was ik op dat moment ontmaagd.

Hoezeer ik haar opwond bleek toen ze op haar buik ging liggen en vroeg of ik de achterkant van haar benen ook wilde insmeren. Ik had nog absoluut geen ervaring, maar ik begon instinctief aan de goede kant: bij haar enkels. Dat had een voordeel: de totale bevolking van het strandje, die bestudeerd de andere kant op keek en uit zijn ooghoeken naar ons loerde, bemoeide zich weer met zijn eigen zaken. Het tweede voordeel was belangrijker: ik werkte naar Valentines meest gevoelige plekje toe. Ik smeerde haar enkels in, haar knieholten, met dezelfde aandacht als ik aan haar rug besteed had -- en waarom ook niet? Ik was wèg van haar, en wilde haar zo lang mogelijk aanraken. Toen ik eenmaal de achterkant van haar dijen invette, kon ze zich niet beheersen. Onwillekeurig deed ze haar benen wat uiteen en begroef haar venusheuvel wellustig in het warme zand. Jong als ik was had ik die beweging misschien nog niet eens bemerkt. Haar witte broekje verraadde haar: tijdens het insmeren was het geheel gedroogd, op haar kruisje na. Dat toonde ze nu in haar volle glorie, nat, welriekend -- later zou ik opmerken dat ze naar kreeft rook -- en met geopende schaamlippen. Dat laatste was zo duidelijk zichtbaar in haar broekje, dat het zelfs een jongen van net achttien niet ontging.

Tot dan toe had ik mijn kansen gegrepen op het moment dat ze er waren: het half onder water betasten van haar lichaam, haar aanraken onder het voorwendsel van uitsmeren van zonnebrandolie, de openlijke vertoning die ze met haar borsten voor mij opvoerde. Nu begreep ik dat er meer inzat. Weer deed ik toevallig het goede: ik streek maar één keer, als per ongeluk, langs haar gevoelige kutje. Toen klikte ik de fles dicht en zei: 'Ik ga. Morgen weer een les?'

Ze draaide zich om. Mijn aandacht was onmiddellijk afgeleid: fijn zand kleefde verrukkelijk aan haar nog niet geheel gedroogde borsten, haar tepels, rechtop als erecties, bedekkend alsof ze gepoederd waren. Ze keek echter niet meer naar mijn lichaam, of naar haar eigen lichaam, maar strak in mijn ogen. 'Beter van niet Rolf. Beter dat we het hierbij laten.'

Echte, onvervalste tranen schoten in mijn ogen. Ik kon het niet helpen, ik stond daar te janken als ... als ... als de schooljongen die ik was. Beiden waren we verlegen met de situatie, vergaten waren onze vrijwel naakte lichamen, haar tepels zo vlak bij me. Ze probeerde me te troosten, legde uit dat het niet kòn, lerares en leerling, dat ze zoveel ouder was dan ik, dat ze ... Ik knikte, keek haar aan, en opnieuw schoten de tranen in mijn ogen. Troostend sloeg ze een arm om me heen. Ik zweer je dat haar bedoeling oprecht was, maar de aanraking maakte ons ineens weer bewust van onze naaktheid. Ik voelde haar tepels groeien onder de aanraking met mijn borst en mijn pik schoot weer de lucht in. Een paar tellen zaten we zo, toen maakte ik mezelf los. 'Ik begrijp het best,' zei ik. Het was in de tijd dat er net een paar leraren heel onaangenaam in het nieuws gekomen waren door intimiteiten met schoolmeisjes. En schooljongens, trouwens. Maar mijn god, wat verlangde ik naar mijn Franse lerares!

Zij trouwens ook naar mij. Valentine vertelde later dat ze verbaasd was over de heftige reactie van haar lichaam op dat moment. Vergeet niet: ik had die hele zomer gesurft, ik was gespierd, slank en gebronsd. Ik zag eruit als de held uit een Amerikaanse televisieserie. Zij hunkerde naar mijn lichaam, minstens even hevig als ik naar het hare. 'Enfin,' zei ze. 'Nog een surfles kan geen kwaad, denk ik. Alleen een surfles, denk erom.' Ik trok mijn pak aan, zwaaide naar haar en zeilde weg. Nog steeds geen zucht wind. Ik kwam maar langzaam weg van de kant. Ik voelde me belachelijk.

Natuurlijk ging ik met haar naar bed. Die tweede dag zoende ik haar voor het eerst, toen het zeil over ons tweeën heen gevallen was. Niet meteen hoor, maar nadat we weer een uur in elkaars onmiddellijke nabijheid verkeerd hadden, verzamelde ik al mijn moed. Ze aarzelde maar even, toen stak ze haar tong in mijn mond en zoende godszalig terug. Daarna vielen we veel meer dan nodig was. Iedere keer als het zeil over ons heen schoof, en reken maar dat het vaak gebeurde, zoenden we of betaste ik haar lichaam. Ze had uit voorzorg een eendelig badpak aangetrokken, maar door de stof heen priemden haar tepeltjes, door de stof heen betaste ik haar. Haar borsten, haar billen, haar buik, haar kruisje. Ze weerde me eerst af, liet me toen begaan en begon ten slotte ook mij te bevoelen. Met een extra luide plons dook ze onder, sloeg haar armen om me heen en trok me mee. Begerig bevoelde ze mijn borst, kneep in mijn biceps, mijn benen. Toen we bovenkwamen was de plank bijna twintig meter van ons afgedreven!

Het surfen schoot er wat bij in. Weliswaar trokken we samen het zeil omhoog -- ik stond achter haar, mijn stijve pik priemend tegen haar billen, mijn armen om haar heen geslagen, trekkend aan het shockcord, maar zodra dat geen weerstand meer bood gleed een van ons beiden uit, en verdween in het water. Het zeil viel met een klap terug, en daar ging de ander. Onder water ontmoetten we elkaar, kusten, tastten ... Het enige wat ze nog afweerde, was toen ik langs de pijpjes van haar badpak probeerde mijn vingers bij haar naar binnen te laten glippen.

'Ik kan niet meer,' verzuchtte ze na een tijdje. Surfen leren is fysiek inderdaad heel zwaar, maar ik weet niet of ze daar op doelde. 'Even rusten.'

Op het strandje weerde ze me af. 'Nee Rolf, echt, het kan niet. Het mag niet eens.'

'Daarnet, onder water ... ,' een nieuw argument viel me te binnen: '... trouwens, ik ben achttien. Het mag wèl.'

'Houd je kop. Zie je dan niet dat ik allang besloten heb met je naar bed te gaan. Alleen moet je zweren ...'

Op dat moment zou ik alles gezworen hebben. Mademoiselle richtte zich op een elleboog op, leunde over mij heen en legde een vinger op haar lippen.

'Wat doe je vanavond?'

'Met jou naar bed gaan?'

'Sssstt!' Ze keek me aan. Haar blik was niet anders dan de mijne al maanden geweest was: verliefd, begerig naar de geneugten van mijn lijf. 'Ik weet dat ik het niet moet doen, maar ik kan niet anders. Eén keer, Rolf. Echt maar een keer, alleen om de brand te blussen. En alleen als je belooft ... als je zweert het nooit iemand te vertellen. Ik ben in je macht, chéri, je kunt me ...'

Ik liet haar niet uitpraten. 'Nooit, nooit, nooit zal ik je verraden! Valentine, ik ben gek op je, ik zal nooit iets doen ... ik zal ...'

Dit keer legde ze haar vingers op mijn lippen. 'Bon, ik geloof je. Ik weet dat het niet zou moeten, maar ik kan niet anders.'

Nogmaals beloofde ik plechtig haar nooit te verraden.

Tot vandaag heb ik die belofte gehouden.

We spraken af bij haar thuis, om acht uur die avond. Had ze zich afgevraagd wat ze aan zou trekken? Ik in ieder geval wel: ik had me geschoren, gedoucht, mijn haar ingevet, de after shave van mijn vader geplunderd en wel een uur voor mijn kast gestaan: spijkerbroek, flanellen broek, toch weer spijkerbroek, dunne Dockers ... om van de hemden die ik paste nog maar te zwijgen.

Valentine woonde op een flatje aan de andere kant van de stad. Kwart voor acht stond ik daar met een grote bos bloemen in mijn hand, maar ik draalde tot vijf over acht. Plotseling had ik de zenuwen. Als ik het niet goed deed? Als ik hem niet omhoog kon krijgen? Als ik te vroeg klaar kwam? Als ik ... Ik haalde me de raarste dingen in mijn hoofd: ik was er zelfs half van overtuigd dat ze me een fout adres had opgegeven.

Ze deed open en trok me snel naar binnen. 'Heeft niemand je gezien?'

Ik bloosde. Het was misschien niet zo slim geweest om twintig minuten voor haar huis rond te hangen. 'Nee, natuurlijk niet,' loog ik manmoedig.

Ze draaide zich om, ging me voor naar de keuken. Ik was blij dat ik tenslotte toch voor een spijkerbroek gekozen had. Zelf droeg ze een strakke jeans en een eenvoudig grijs wollen hemdje. Haar armen waren bloot, ze liep blootsvoets door het huis. Ze zette de bloemen in een emmer, deed de ijskast open, pakte twee pilsjes en ging me voor naar haar woonkamer. Ik kreeg een flesje, we plopten ze open en proosten. Ze geloofde kennelijk niet in glazen. We waren we beiden links, onhandig, gespannen. Hoe gespannen zij was bleek uit haar lichaamshouding. Mijn god, ik zie haar daar nog zitten, op een gietijzeren tuinstoeltje, heel rank, haar tenen op de grond, haar kuitspieren aangetrokken, zodat haar hielen los kwamen van de vloer. Ze leunde voorover, ellebogen op haar knieën. Ze hield de hals van het flesje met de toppen van twee vingers omkneld. Haar borsten leunden zwaar in het grijze hemdje, dat strak om haar oksels sloot. Ik loerde of ik beha-bandjes zag. Ze had haar lange blonde haar weer in een eenvoudig knotje gedraaid, en dat met een paar speldjes vastgezet. Onbewust wipte ze haar flesje op en neer.

'Heb je spierpijn?' vroeg ik, om de pijnlijke stilte te doorbreken.

'Hoezo?'

'Omdat je na de eerste paar dagen surfen meestal krom loopt van de spierpijn.'

Ze bewoog haar lichaam proberend. 'Nee, nauwelijks.'

Opnieuw stilte.

'Rolf, ik geloof dat we het niet moeten doen. Jij denkt wel dat je verliefd op me bent, maar dat komt alleen omdat ik zo stom was je te roepen, en toen nog mijn topje uit te trekken ook.'

Ik viel haar in de rede, maar ze overstemde me.

'Heus, het is geen liefde, het is eenvoudige fysieke aantrekkingskracht. Ik geef ruiterlijk toe dat ik stom was je aan te moedigen, maar het is nog niet te laat. Je hebt niets aan een oud wijf als ik -- nee, schud nou maar niet, in jouw ogen ben ik stokoud en je kunt meisjes bij de vleet krijgen. Ik heb me vergist, en jij vergist je ook. Ga alsjeblieft naar huis en vergeef me dat ik bijna een blunder begaan heb ... '

'Je begaat een blunder. Nu,' zei ik ferm. 'Fysieke aantrekkingskracht, mijn neus. Dacht je dat ik die tienen voor Frans haalde omdat ik die taal zo leuk vind? Ik werk aan mijn Frans omdat ik zo je aandacht kan trekken. Waarom dacht je dat ik helemaal vooraan bij jou in de klas zit? Waarom dacht je dat onze klas de leukste klas van de hele school is?' Ik schudde mijn hoofd. Een tikje overacting. Leg het er niet te dik op, Rolf, dacht ik bij mezelf. Ik kon het echter niet laten: 'Valentine, Valentine. Als je dacht dat ik een kalverliefde van een paar dagen voor je koester heb je het mis. Ik aanbid al meer dan twee jaar lang de grond waarop je staat.'

Ze glimlachte cynisch. 'Ja-ja, dat zal wel.' Maar ik had het ijs gebroken. Ze ontspande zich, zette haar hielen op de grond, nestelde haar rug tegen de leuning van het tuinstoeltje. Haar tietjes priemden naar voren in het grijze hemd. Ik kon het niet helpen te loeren: wel of geen beha?

Ze had gelijk natuurlijk: het was pure lust. Van haar kant en, op dat moment, ook van mijn kant. Ze stribbelde nog wat tegen, deels voor de vorm, deels omdat ze zich echt ongemakkelijk voelde: ze wilde me hebben, dat bleek uit ieder woord van haar lichaamstaal, maar ze wist dat het niet kon. Ze leunde weer voorover. Haar hemdje was zo gesneden dat ik geen inkijk had, haar borsten hingen zwaar omlaag. Geen beha, besloot ik.

Ze deed nog een poging: 'Rolf, het kan echt niet. Het mag officieel niet eens, weet je dat? Ik kan er voor ontslagen worden.'

'Hoe? Als ik het niemand vertel, en jij vertelt het niemand?'

'Het is moreel fout.'

Ik stond op, trok haar overeind, nam haar in mijn armen. Dat was de eerste keer dat ik haar openlijk omarmde. Jezus, dat voelde goed, die volle tieten tegen mijn borst. Ik legde mijn arm in haar nek, trok haar mond naar de mijne. Na twee tellen weerstand opende ze zich voor me.

'Mmmm,' zei ik na een volle minuut. 'Smaakt dat moreel fout?'

Ze giechelde. 'Dat weet ik nog niet precies. Laat nog eens proeven?' Dit keer nestelde zij zich in mijn armen. Haar borsten streken weer langs de mijne. Voelde ik baleinen?

Ze liet haar handen langs mijn lichaam glijden, gleed achterlangs mijn spijkerbroek in, kneep in mijn bil. 'Jezus, daar was ik aan toe.' Ze had zich overgegeven.

Ik liet me niet onbetuigd. Mijn handen dwaalden over haar billen, knepen haar. Ik trachtte haar hemdje uit haar broek te trekken, maar dat ging haar te snel. 'Nee, strelen ... doe maar net of je mijn rug insmeert.' Ze maakte zich los uit mijn armen, ging omgekeerd op haar stoeltje zitten, haar benen wijd om de rugleuning geslagen, en stak haar rug naar me toe.

Ik aaide haar blote nek, masseerde haar rug. Natuurlijk maakte ik van de gelegenheid gebruik om te voelen. Ja hoor, ze droeg wel een beha. Des te beter, schoot het door me heen, hoe langer, hoe liever. Dit keer protesteerde ze niet toen ik mijn handen van haar rug naar voren liet glijden, haar borsten omsloot. Zacht kraakte de stof van haar brassière. Ik grinnikte.

'Wat is er?'

'Dit is pas Franse les. Is het le of la brassière?'

Ze grinnikte terug. 'Geen van beide. Le soutien-gorge.'

'Gorge? Zijn dat je borsten?' Ik vroeg naar de bekende weg.

'Gorge is keel, hals, borst. Dit ...' ze vouwde mijn handen om haar borsten, '... zijn mes seins.' Ze was ineens schor.

'Tu as des belles seins, Valentine.' Ik liet haar voelen wat ik met mijn woorden bedoelde.

'Beaux. Des beaux seins. Mannelijk. Nee, doorgaan.' Ze taste naar achter. 'Et toi, tu as un corps divin, tu sais?' fluisterde ze. Ze had haar ogen gesloten. Merkte ze dat ze op het Frans was overgegaan? Haar handen tastten achter haar rug naar mijn armen, mijn benen, de onderkant van mijn rug. De beweging stuwde haar borsten omhoog. Onder mijn handpalmen voelde ik haar tepels groeien, door haar beha heen.

Zo zaten we een minuut, maar ze kon me niet voldoende naar haar zin betasten. Ze draaide zich om, kuste me, stond op van het stoeltje, trok mij overeind, omarmde me weer. Staande vreeën we minuten lang, mijn borst tegen haar borst, mijn onderbuik stijf tegen haar onderbuik gedrukt, een van haar benen om het mijne geslagen.

'Mon Dieu. Viens,' mompelde ze. Ze trok me met zich mee naar de bank, liet zich erop vallen, trok me over zich heen. Kussend en kroelend lagen we daar. Ik schoof mijn handen onder haar billen, trok opnieuw haar buik tegen me aan. Zij maakte een hand los, knoopte mijn overhemd los, begroef haar hoofd in mijn borst. Met een vinger volgde ze mijn sleutelbeen, haar tongetje likte aan mijn tepel, haar tanden beten me zachtjes.

Ik wilde mijn deel hebben. Opnieuw probeerde ik haar hemdje op te graven uit haar broek. Tevergeefs, het zat te strak.

'Trek je hemd uit, alsjeblieft.'

Zonder haar ogen open te doen pakte ze de grijze stof om haar middel beet, trok. Met een plofje schoot het shirt uit haar broek. Ze trok het over haar hoofd -- o, dat zalige moment als het even blijft steken, als je even ongegeneerd in de beha van een vrouw kunt loeren -- gooide het op de grond. Grommend viel ik aan op haar navel, haar hals, haar schouderbladen, dat kleine moedervlekje in haar decolleté, waar ik zo vaak van gedroomd had het te kussen.

Ze droeg een eenvoudige, bordeauxrode beugelbeha. Niet bijzonder sexy maar, zoals alles wat ze bezat, buitengewoon elegant, ongetwijfeld iets uit Parijs! Ik kuste haar langs de randjes maar beheerste me verder. Eerst haar rug. 'Draai je eens om?'

Ze deed haar ogen open. Was ze verbaasd dat ik haar borsten in de steek liet? Gewillig draaide ze zich om. 'Aah, die moedervlek tussen je schouderbladen. Zo lang als ik leef heb ik die willen zoenen!' en ik voegde de daad bij het woord.

Ze giechelde in het kussen. 'Dat zeggen alle mannen, weet je dat?'

Ik was even uit het veld geslagen. 'Heus?'

Ze maakte van mijn verwarring gebruik, schoot onder me uit, duwde mijn rug in de bank en beklom me. Jezus, wat een verrukkelijk uitzicht was dat, mijn franse lerares in haar strakke spijkerbroek, haar benen om de mijne heen op het bankje, haar bovenlichaam met de rode beha boven me uittorenend. Ik strekte mijn handen uit en zij liet zich vallen. Zoenend, vrijend, zuigend lagen we daar op die bank. Hoe ze het deed weet ik niet, maar ineens was haar beha los. Of heb ik het gedaan? Ze wipte haar borst even op, en ik schoof de stof van haar borst. Mijn God! Die heerlijke zachtheid, die kaneelkleurige tepels op haar roomwitte tietjes ... roomwit?