In het licht van de Brandaris

"Jij was er dan misschien vroeg bij, ik was er erg laat bij," begint Ella. "Althans, zo voelde ik het toen. Ik was achttien, bijna negentien, en nog steeds maagd. Ik had vriendjes genoeg, maar ..."

"Maar?"

"Tja, ik weet niet ... Ik was er gewoon nog niet aan toe, geloof ik. Als die jongens aan mijn kleren begonnen te frommelen, als ze een hand in mijn beha staken en opzij zochten naar mijn tepels, als ze zich bij het dansen tegen me aandrukten zodat ik hun stijve door onze kleren heen kon voelen ... Ik vond het vies en niet erg opwindend."

"Was er geen enkele jongen die je opwond?"

"Jawel ..." Ella bloost. "Ach, net als zoveel andere meisjes van die leeftijd. Jongens die onbereikbaar waren. Filmsterren. Rockzangers. Voetballers, dat soort. Mijn God, de plaatjes die ik op mijn kamer had hangen. Dan verbeeldde ik me dat ze de kamer in kwamen, en dat ik me aan ze gaf. Afhankelijk van mijn stemming waren ze wild en onstuimig, of juist lief en teder. Dàt was het, geloof ik. Echte jongens voldeden niet aan het ideaalbeeld dat ik me gevormd had. Als het erop aankwam deden ze altijd iets fout. Ik was geen blauwkous hoor, ik vingerde mezelf dat het een aard had, en ik had al heel wat pikken in mijn hand gehad. En jongensvingers in mijn beha, of zelfs in mijn sneetje. Maar echt neuken, dat was er nog niet van gekomen."

"Je was gewoon bang," zegt Madelon plagend.

Ella houdt haar hoofd scheef. "Misschien wel," geeft ze toe. "Hoe dan ook, ik liet ze altijd stoppen als het serieus dreigde te worden."

"Was je dan nooit verliefd?"

"Ja hoor, vaak genoeg." Ella grinnikt. "Ik heb me wat afgevreeën op school. Er kwam misschien nog iets anders bij. Iedereen zei altijd dat ik zo'n mooi meisje was, maar de aardige jongens durfden niet. De spetters, ja, die wilden wel, maar die wilden alleen maar neuken en verder niets. De klasse daaronder, goed gevormde, aardige jongens, die was te verlegen. Zelf was ik ook veeleisend. Ik zocht geborgenheid en ik kòn lastig zijn, juist omdat ik zo mooi was. Wie niet deed wat ik wilde, of wie niet mooi genoeg was naar mijn smaak, vloog de laan uit." Nog steeds grinnikend: "Dat was niet bevorderlijk voor langdurige verhoudingen."

"Toch is het je kennelijk ooit eens gelukt."

"Ja," zegt Ella, opgelucht dat het gesprek een andere wending neemt. "Ik had eindexamen gedaan, had me ingeschreven in Delft en ik had wonder boven wonder binnen een dag een kamer. Eigenlijk was dat niet zó verwonderlijk, want het was op zo'n typisch Delftse studentenflat. Die kerels kleedden me bij wijze van spreken al uit toen ik voor het eerst de trap opkwam! Ik had zelf het gevoel dat het nu of nooit was, maar toen ik daar die botte Delftse horken zag, wist ik ook zeker dat ik het hen niet gunde. Dus toch Maarten."

"Maarten was een oude vlam, de broer van een schoolvriendinnetje. Saskia en ik waren onafscheidelijk geweest in de eerste en tweede klas. Ze had een grote broer, Maarten, een echte stoere bink. Hij had een brommer, hij rookte stiekem, en hij zag meisjes van twaalf niet stáán, natuurlijk. Tot we begonnen uit te botten, toen was hij ineens vol belangstelling. Weer wat later kreeg hij verkering en was het over. Saskia had me verteld dat het uit was, en dat hij vrij was, dus probeerde ik met hem aan te pappen. Sas had een ander profiel gekozen dan ik, de vriendschap was wat bekoeld, maar we hadden tegelijk eindexamen gedaan, en liepen nu allebei als een soort koninginnen alle examenfeesten af. Enfin, Saskia's vader kreeg er genoeg van dat zijn dochter geen dag voor zeven uur 's ochtends thuiskwam, krols als een poes waar zes katers overheen gegaan zijn, en ontvoerde haar naar de boot.

Ik wist dat ze een jacht hadden, maar ik had nooit meegezeild. Toen ik hoorde dat Maarten meeging, vleide ik net zo lang tot ik ook uitgenodigd werd. Mijn ouders waren al lang blij, want die dachten dat ik net zo tekeer ging als Saskia.

Nou, dat werd een enorme afknapper. Als je nog nooit gezeild hebt denk je dat het allemaal voor de wind varen is, met een rustig briesje en veel zon. In werkelijkheid is het een kouwe, natte sport. We zouden naar Engeland varen, maar de wind zat voortdurend tegen, dus we zijn niet verder gekomen dan Oostende. Toen besloot Bastiaan, Saskia's vader, dat we dan maar naar de Wadden moesten, en prompt draaide de wind en moesten we wéér de hele tijd kruisen. Die hele week lang was ik half zeeziek, koud en miserabel. En ongesteld op de koop toe. Het ergste was nog wel dat Saskia was meegegaan onder voorwaarde dat haar vlam van dat moment ook meemocht en dat ook Maarten een nieuw vriendinnetje bij zich had. Alle ontberingen voor niets! Ik had bovendien wel drie bikini's bij me, de ene nog verleiderlijker dan de andere, maar niet meer dan één trui, die ik dus permanent aanhad. Na een paar dagen begon ik mezelf te ruiken. Wat voelde ik me bedonderd."

Madelon grijnst. "Een zeilboot is niet bevordelijk voor de liefde, dat weet ik uit ervaring."

"Nee." Ella staart in de verte. "Hoewel ... maar dat is een ander verhaal. Nou ja, we voeren dus naar de Wadden, en we waren nog niet op de Waddenzee of het weer sloeg om. Plotseling werd het warm. Het woei ook niet meer zo keihard, en eindelijk zo dat we niet voortdurend overstag hoefden te gaan. De pijn in mijn buik was ook over en ik hoefde geen onflatteuze maandverbanden meer in mijn slip te lijmen. Kortom: ik dook de kajuit in, smeerde me in met factor 50 en trok mijn meest sexy bikini aan. Toen ik boven kwam lagen Saskia en die trut van Maarten natuurlijk al op de beste plekjes te zonnen ... topless.

Wat moest ik doen? Als ik mijn top ook uit zou doen liet ik me wel heel erg kennen. Bovendien had ik — en heb ik — het idee dat een goedgekozen beha verleidelijker is dan bloot: er blijft meer te raden, je kunt meer koketteren door zo af en toe, als per ongeluk, een stukje tepel te laten ontsnappen, je tepels tegen de stof te laten aftekenen ... Hoe dan ook, mijn borsten zijn eigenlijk te groot en te zwaar om topless te lopen.

Zo werd mijn achterstand een voorsprong. De zonneplekjes waren weg, dus ik moest wel in de kuip gaan zitten bij de mannen. Die zaten alledrie met ontbloot bovenlijf, en het ontging me niet dat ze een stijve hadden. Eerst dacht ik dat het kwam door die twee halfnaakte meiden aan dek, maar ze hadden eigenlijk veel meer oog voor mij.

Ik gaf ze ook een show! Ik had een hoogopgesneden, strak broekje aan. Ik had me geëpileerd voor we vertrokken, maar dat was acht dagen eerder geweest, dus de kleine rode haartjes kierden aan alle kanten langs de rand van mijn broekje. De beha was eigenlijk een maatje te klein voor mij, dus nu eens schoof hij wat omhoog, dan weer wat omlaag. De ene keer waren de onderkanten van mijn borsten zichtbaar, de andere keer hele stukken tepelhof. Waar mijn beha precies zat kon ik zien zonder naar beneden te kijken, dankzij de brandende blikken van Maarten en het vriendje van Saskia, en de meer tersluikse blikken van Bastiaan, Saskia's vader. Het schip stampte en sprong niet meer zoals op de Noordzee, maar toch moest je je goed schrap zetten, of je verloor je evenwicht. Natuurlijk werd ik zo af en toe toch verrast en dan moest ik met mijn benen wijd, of spartelend in de lucht, mijn evenwicht hervinden. De ogen van die kerels leken wel op steeltjes te staan. Af en toe kwam er golfje over. Dan richtten de andere meiden zich op en riepen gramstorig lelijke dingen naar degene die stuurde. Hun tepels stonden dan eventjes stijf, zo stijf als de pikken van de mannen. Of als mijn tepels, deels van opwinding, deels van de kou als er een wolkje over kwam. Ook dat ontging de heren niet!

Het werd Maarten teveel. 'Ik zal de lunch wel even maken', zei hij schor, en hij vluchtte lafhartig de kajuit in. Bah! Maar ik had geluk. Bastiaan had tot dan toe gestuurd en wilde afgelost worden. Ze hadden de hele week manmoedig geprobeerd mij te laten sturen, maar het waaide eigenlijk te hard om het goed te leren. Nu was mijn kans. Daar zat ik, met die dikke houten helmstok in mijn hand. De truc was je schrap te zetten op de tegenovergelegen kuipbank. Dat had iedereen de hele week gedaan, en niemand had er iets bijgedacht. Maar nu zat ik in mijn bikinibroekje, en ik kan je verzekeren dat aller ogen op mij gevestigd waren! Het vriendje van Saskia kwam naast me zitten (ik weet niet eens meer hoe hij heette), zogenaamd om te kunnen ingrijpen als ik iets fout deed, maar in werkelijkheid had hij het veel te druk met in mijn beha loeren. De achterkant van zo'n zeilboot is vrij smal, en een of twee keer moest ik steun zoeken en dan viel ik tegen hem aan. Hij schoof steeds dichter naar me toe. Eén keer verloor ik mijn evenwicht, stak een hand uit en kwam — bij ongeluk, ik zweer het je — op zijn paal terecht. Treiterend hield ik mijn hand daar een tel lang en gaf hem een kneepje. Hij werd vuurrood. Dat hij niet spontaan klaar kwam is een wonder.

Maarten had echter de hoofdprijs. Ik kon daar niet anders zitten, ik moest mijn benen wel wijd doen om me schrap te zetten. Het waaide toch nog zó hard dat die helmstok moeilijk te houden was, ik had alle kracht nodig die ik zetten kon. Het beste kon ik werken met één been op de kuipbank tegenover me, het andere tegen de paal waar het kompas op stond. Maarten, in de kajuit, stond officieel brood te smeren, maar er kwam niet veel van, hij had het veel te druk met naar mijn kruis loeren. Gelukkig kwam er zo af en toe een zeetje over, dus iedereen was halfnat. Het was warm genoeg om dat te kunnen hebben, maar zo viel het niemand op dat mijn broekje, en vooral mijn kruis, wel extra nat was! Ik had dat voorjaar veel gesport, ik wist dat ik mooie benen had, en dat hoog opgesneden broekje toonde ze op hun best. Bovendien, bij iedere beweging van het schip moest ik me schrap zetten, dus de spieren in mijn dijbenen en mijn buik bewogen voortdurend. Dat zijn de spieren die je ook bij het vrijen gebruikt. Daar zat ik, nog geen drie meter van Maarten verwijderd, op ooghoogte vóór hem, mijn benen wijdgespreid, in een lichtblauw broekje dat maar weinig verhulde, rood schaamhaar er duidelijk tegen afstekend, bewegingen te maken alsof ik met hem in bed lag! Mijn enige angst was dat ik zo wijd open zou komen te staan dat het kruis van mijn broekje tussen mijn schaamlippen zou kruipen. Gelukkig hielpen die koude overkomende spetters me mijn kutje in toom te houden.

Nu en dan boog Saskia's vriendje zich voor me langs om de helmstok beet te pakken als het schip een extra rare sprong maakte, en als toevallig scheerde dan steeds zijn elleboog langs mijn borsten, of hij raakte ze met de achterkant van zijn hand. Zelf had ik zo af en toe een hand nodig om mijn beha recht te trekken, als hij wat erg ver verschoof. Ik kon het zien wanneer dat gebeurde, want dan kon mijn buurman zijn ogen niet van mijn tepelhoven afhouden. Zijn pik maakte kleine sprongetjes in zijn broek.

Het werd Saskia teveel. Ze stond op, rekte zich uit, en kwam naar achter toe geslopen als een boze tijgerin. 'Nou is het mijn beurt', zei ze, en nam de helmstok over. Haar vriendje nestelde zich tegen haar aan. Even later zaten die twee zo hard te vrijen dat het schip voortdurend tegen de wind in draaide. Was Saskia's vader niet aan boord geweest... ik ben ervan overtuigd dat ze binnen de kortste keren open en bloot aan dek hadden liggen neuken.

Toen ik van het roer afkwam viel die vader me voor het eerst op. Hij had tegen de kajuit aangeleund gezeten, nu eens op de kaart kijkend, dan met een verrekijker de volgende ton zoekend. Later vertelde hij me dat hij met opzet iets anders was gaan doen, om niet voortdurend met zijn ogen naar me toegetrokken te worden. Nu zocht ik een plaatsje. Hij keek op, schoof gewillig op en gaf me een knipoogje.

Een knipoogje? Hij had in de gaten waar zijn dochter boos over was. Hij had heel goed door gehad waar ik mee bezig was. Tot dan toe had ik hem gezien als een oude kerel, en eigenlijk helemaal niet als man. Dankzij dat knipoogje nam ik hem nader op. Ik zag dat hij een bobbel in zijn broek had. Waarvan? Van de vriendin van Maarten, die op het voordek lag te zonnen, haar armen achter haar hoofd, haar tepels schaamteloos de lucht in priemend? Hij leek langs haar heen te kijken. Van zijn eigen dochter dan, die nog maar net uit zijn blikveld verdwenen was? Ik was zo groen dat ik dat niet mogelijk achtte. Eigenlijk wist ik het wel: ik had hem net een paar keer te vaak haastig zijn blik zien afwenden toen ik zat te sturen en toevallig zijn kant opkeek. Hij was net zo geil op mij als die twee jongens van mijn eigen leeftijd!

Ik kreeg een rood hoofd, van schaamte en van trots. Ik kende Saskia's moeder wel, een ka met een schelle stem, die waarschijnlijk ooit mooi geweest was, maar waar niet veel mee te beleven viel. Ze zijn gescheiden toen Sas een jaar of vijftien was, en de kinderen kozen resoluut voor Bastiaan. Nu nam ik hèm tersluiks op. De vader van een vriendinnetje ... nooit beseft dat hij ook een man was. Te oud, te ver weg, te machtig. Dat knipoogje en zijn halve stijve deden me er anders over denken.

Bastiaan was bankier, hij deed iets hoogs bij de Wereldbank. Hij was wat je noemt ..." Ella giechelt, "... goed geconserveerd. Hij moet toen begin veertig geweest zijn en zat nog strak in zijn vel. Donkere kop, beetje dunner wordend haar. Na acht dagen niet scheren had hij een half stoppelbaardje, dat hem tien jaar jonger deed lijken. Als een van de tennissterren die aan de muur in mijn kamer hingen, degene die het vaakst uit zijn foto was gestapt om me te troosten. Een mooi gespierd lijf, nauwelijks een buikje. Later merkte ik dat hij iedere dag anderhalf uur trainde. Eigenlijk had hij de kop en het lijf van Maarten. Dat lijf van Maarten waar ik 's nachts van droomde, dromen waarbij mijn vingers een eigen leven leidden, zijn pik werden, me teder maar toch resoluut binnendrongen. Ik heb wat liggen kreunen die eerste week, terwijl het onbereikbare object van mijn geile dromen twee meter verderop met een andere meid lag te schuddebillen. Nu keek ik naar zijn vader, een man met hetzelfde lijf, maar alleen. Ineens wilde ik wat met hem. Ik legde mijn hand even op de zijne. Hij keek op, keek me diep in mijn ogen ... en toen kwam Maarten naar buiten met de lunch.

Het was mijn beurt om af te wassen. Maarten had een klerezooi gemaakt in de kajuit, maar ik kon voor het eerst langer dan tien minuten binnenblijven zonder weer kokhalzend naar de lijzijde van de kuip te moeten klauteren, dus ik was erg tevreden. Maarten's vriendin kwam binnen ... Chantal heette ze, ik weet het ineens weer. Ze trok een T-shirt aan, zo over haar blote tietjes. Toen ging ze naar buiten, nam het roer over van Saskia.

Sas was kennelijk nog steeds boos op me. Ze kwam me niet helpen, wat ze anders vast wel gedaan had, maar trok haar vriendje bezitterig mee naar het voordek. Ik haalde mijn schouders op (en kon meteen mijn tieten weer in mijn beha proppen, die op dat soort bewegingen zeker niet berekend was) en ging verder met de afwas.

Min of meer toevallig keek ik naar buiten. Het bloed vloog naar mijn oren. Daar zat Chantal, in dezelfde houding als ik een uurtje eerder gezeten had, en ze zat me er toch schaamteloos bij! Ik geloof niet eens dat ze me met opzet nadeed. Zoals ik al zei, het was gewoon de beste houding om lekker te sturen: één been op de bank tegenover haar gedrukt, het andere vèr daarvandaan tegen het kompas. Ze zat wat onderuitgezakt, haar venusheuvel stak pront de lucht in. Vanuit de kajuitopening keek ik recht in haar kruis. Ik zag haar schaamlippen duidelijk afgetekend, een ondiepe opening ertussen. Nat, ja zeker, maar van het zeewater of van haar eigen vocht, dat kon ik niet zien. Haar broekje was wat opzij gekropen, een flinke dot schaamhaar kroeste eruit. Geen wonder dat Maarten zijn ogen niet van mij af had kunnen houden. Chantal had een ding op mij voor: ze had mooie kleine tietjes, net als jij." Madelon strijkt gedachteloos over haar borstjes. Ella ziet hoe stijf haar tepels zijn: ze priemen tegen de dunne stof van haar bloesje. "En net als die van jou nu, waren ze hard, keihard. Misschien van de plens zeewater die er net overheen geslagen was, misschien van iets anders. Ik kon niet zien wat Maarten deed, maar Chantal moest weten dat haar tepels door haar natte T-shirt heen zichtbaar waren alsof ze niets droeg. Opwindender, want als ze zich bewoog verhulde ze nu eens de ene, dan de andere tepel. Soms beide, naar een moment later drukten ze alweer tegen het natte, doorschijnende katoen. Ook haar tepelhoven waren hard: de randjes tekenden zich als kleine kratertjes af langs de bobbels die haar T-shirt wegduwden. Toen gebeurde haar waar ík al die tijd bang voor geweest was: haar broekje kroop in haar schaamspleet, en ze zat daar zo goed als in haar blote kutje. Ze was blond, had heel lang, zacht haar, echt zo'n elfje. Ze bleek ook een elfen-kutje te hebben: fijn gesneden, met heel dun, lichtblond haar erop, dat niets verhulde. Ik weet nog dat ik me erover verbaasde dat haar schaamhaar niet kroeste, zo dicht stond ik bij haar, en zoveel toonde ze! Haar benen en haar buik bewogen zoals de de mijne eerder gedaan hadden. Ik kon me voorstellen hoe ze Maarten's zwaan naar binnen zoog... Zelfs ìk vond het opwindend. Ik probeerde te zien hoe Maarten en Bastiaan erop reageerden, maar ik zag niets. Chantal zag me kijken, en met een routinegebaar trok ze haar broekje recht. Ineens was ik stikjaloers op haar, raar genoeg niet wegens Maarten, maar wegens Bastiaan!

Om een lang verhaal kort te maken, we voeren in één dag van Den Oever naar Terschelling. Langs de Afsluitdijk, langs Harlingen, en tenslotte met het laatste restje tij door een of andere vaargeul die eigenlijk te ondiep was voor dat jacht. Naarmate de middag vorderde waren de meisjes steeds vaker beziggeweest met zonnebrandolie. Eerst smeerden ze zelf hun benen, hun buik en natuurlijk hun borsten in, waarbij ze er goed opletten dat iedereen zag waarmee ze bezig waren. Hun vriendjes mochten hun ruggen doen. Later lieten ze ook hun benen door hun vriendjes insmeren, en uiteindelijk natuurlijk hun borsten. Het kostte Maarten wel vijf minuten voordat hij zich ervan had verzekerd dat er echt geen plekje op Chantals tietjes niet beveiligd was tegen verbranden. Nogmaals, als Bastiaan er niet bijgeweest was hadden we Terschelling nooit gehaald. Dan hadden ze het schip ergens vast laten lopen en was het een neukpartij van jewelste geworden. Ik vervloekte mijn huid, die nooit bruin wordt en alleen maar verbrandt, hoe goed ik me ook insmeer, zodat ik al vroeg een broek en een T-shirt aan moest trekken. En ik vervloekte het feit dat ík daar niet zo lekker zat te vozen met Maarten. Van de weeromstuit begon ik te flirten met Bastiaan. Raar genoeg was dat heel gezellig, hij deed vrolijk mee, en we lagen samen af en toe in een deuk van het lachen. Hij was heel charmant, een beetje afstandelijk, maar dat maakte het juist leuker, spannender om hem aan het lachen te krijgen. We voeren het schip tenslotte met z'n tweeën: hij het roer, ik de schoten. Op een gegeven moment zei hij zachtjes tegen me: 'Nu moet ik Maarten en Chantal geloof ik toch echt even tot de orde roepen.' Ik keek naar voren: die twee zaten op het dak, ogen gesloten, Chantal met haar rug tegen zijn buik, haar benen wijd, in kleermakerszit. Wij keken recht in haar kruis. Maartens linkerhand bolde om haar linkertiet, met zijn rechterhand wreef hij over haar buik en haar broekje. Nu eens masseerde hij haar venusheuvel, dan duwde hij een vinger door haar broekje heen haar kutje in. Af en toe liet hijeen vinger langs het elastiek van haar kruisje naar binnenglippen. Ik draaide me blozend om, maar Bastiaan knipoogde en riep: 'Klaar voor de gijp!' We moesten helemaal niet gijpen, maar dat merkten die twee allang niet meer. Gewillig kwamen ze van het dak af. Bastiaan en ik giechelden als oude samenzweerders.

Later moesten we echt gijpen. Gijpen is dat je het zeil met wind mee (vóór de wind heet dat) van de ene kant van het schip naar de andere trekt, zodat je een nieuwe koers kunt varen. Hard werken: je moet de schoot, zeker met die hoeveelheid wind die er nog steeds was, als een bezetene binnenhalen, wachten tot het zeil overklapt (als de stuurman het goed doet is dat precies als je de schoot helemaal binnenhebt) en dan snel maar wel beheerst weer laten vieren. Ik deed de schoot, Bastiaan stond achter me aan de helmstok. Bij het binnenhalen van het zeil raakte ik met mijn rug zijn lijf. Er ging een schokje door me heen. Ik deed opzettelijk een stapje naar achter en duwde mijn billetjes in zijn kruis. Het was maar even, maar genoeg om te voelen dat hij ook opgewonden was. Kort daarop gijpten we nog twee keer. Zijn kinderen riepen dat hij het met opzet deed, en dat hij ze niet zo moest plagen, maar ik vroeg me af of hij het soms deed om mij weer te kunnen voelen.