Spiegelingen

Stel. Stel dat je door de stad loopt richting huis, er een deur naast je opengaat en je zonder ook maar een kans te hebben tegen te stribbelen naar binnen wordt getrokken, dat lijkt me iets wat realiseerbaar is.

Dan zie je ook niet, wie het is, wie het doet, voor je de kans krijgt geluid te maken zit er iets pluizigs in je mond, tape op je wangen. Een stuk stof, iets van een wollen muts, of iets wat er op lijkt, over je hoofd, tot aan je kin.

Je valt, wordt meegesleurd door een gangetje. Een schoen blijft liggen.

Achter je klapt de deur dicht. Je belandt hard op een koude stenen vloer, niemand zegt iets, je hoort wat voetstappen, voelt iets ruws om je kuiten en dan iets wat wat weg heeft van een zwaar paardenkleed over je heen. Je glijdt over de vloer, een drempel. Dat doet zeer.

Een hand die je haar grijpt en je bovenarm, in je oksel, sleept je verder. Een minder koude vloer, hout, dan weer een drempel.

Wat gemompel en je klettert van een trapje af, op je heup. Je hoofd op een stenen vloer. Je schreeuwt voor het eerst.

Zinloos. Het kleed over je heen stinkt. Hond. Goor

Even is het stil. Je maakt meer geluid. Een schop in het deken. Raakt je op je borst. Het doet zeer. Je merkt op dat je in plaats van panisch te zijn harde tepels hebt. Dat is verwarrend.

Je voelt hoe je andere schoen uitgedaan wordt, een golf kou komt over de vloer. Zelfs wat licht door de stinkende muts.Je hoort een automotor, hij komt dichterbij. Met een enorme klap komt er iets van ijzer naast je neer, je voelt de tocht. Voor je Hebt kunnen bedenken wat dat was wordt je met grof geweld aan je voeten omgedraaid en hard over de volgende drempel en een scherpe rand van steenkoud staal getrokken. Je heup ontvelt voor je gevoel. Of het twee of vier handen zijn is onduidelijk.

Het voelt als de vloer van een busje. Een hand graait onder je rok in je kruis, grof, lomp.

Gelijk hoor je gescheld in een onbegrijpelijke taal. De hand graait nog een keer en verdwijnt. Deuren klappen dicht en een busje gaat rijden. Je voelt dat er iets op je wordt gegooid, het ademt nog zwaarder en geluiden raken dof en ver weg.

Je raakt gevoel voor tijd kwijt. Je moet plassen.

Nu pas merk je emoties, je hoofd begint te razen. Je heup doet zeer, het voelt raar, plakkerig

De stank van wat er op je drukt, het nare gevoel in je mond van harige stof, dit voelt niet meer als een grapje of iets geils. Dit is mis.

Je probeert niet in een gedachtestorm te belanden, je probeert rationeel te denken. Koude voeten. Stalen vloer. Zere tenen aan 1 kant. Geschaafd been? Hoe zitten je armen vast, en waarom heb je dat niet eerder gemerkt? Het busje rijdt al lang. Of niet Een harde klap. Hard vlieg je met je rug tegen de wand van de bus. Je hoofd raakt iets hards en je voelt warme vloeistof op je wang.

Gedempt gescheld, totaal onbegrijpelijk. Dan stilte.

Bij je voeten voelt het ineens kouder. Het gewicht schuift van je af. Sleurende handen trekken je over de vloer, 1 hand grijpt je kont, het voelt niet willekeurig, de vingers graaien grof door. Er volgt weer gescheld, je wordt opgetild en ineens raken je voeten de grond. Koud. Nat. Steentjes. Straat?

Naast je komt een auto aanrazen, stopt abrupt. Zonder het drukkende gewicht op je hoor je geluiden weer beter. Deuren gaan open. Weer die taal.

Handen drukken je opzij, je oor knalt tegen een deurpost. Je schreeuwt, maar je tong raakt alleen maar meer in de viezigheid. Een hoop gescheld achter je, handen drukken je door in de auto. Naast je gaan links en rechts mensen zitten. Deuren slaan, de auto rijdt weg. Emoties wellen op.

Links voel je een grove greep om je elleboog, een krachtige hand houdt je vast, overeind. Zodra de auto remt neemt dit toe, als je achterover leunt vermindert de druk. Rechts van je voel je ineens een hand onder het kleed, een hand tastend over je kleren. Lomp grijpt hij je rechter tiet.

Om je heen hoor je, gemoffeld door wat er om en over je zit stemmen, onverstaanbaar. Het klinkt als gescheld en instructies door elkaar. De hand rechts blijft bewegen.

Nu op je dij, trekkend aan je rokje, graaiend over je legging, in je lies. De arm links van je duwt je hard naar rechts en je hoort een hoop gescheld, harder nu, de graaiende hand rechts verdwijnt.

De auto lijkt rustig te rijden, bijna plezierig. Lange bochten, weinig lawaai. Minder geschreeuw ook.

Hoe lang het geleden was dat je op straat liep, bijna thuis, denkend aan het eten. Wetend dat je een avondje alleen op de bank zou hebben, helemaal niemand thuis, een nacht het bed voor je alleen en pas weer plichten en dingen te rond rond lunchtijd.

Niemand zou je missen nu.

De weg werd anders. Minder glad, hobbelig. Langzaam rijdend, steeds meer schuddend. Je hoofd doet zeer iedere keer als je ermee tegen de schouder rechts van je klapt.

De auto gaat langzamer, schommelt flink, je valt naar rechts en weer naar links. Daar is al niemand meer, die is blijkbaar uitgestapt, je valt languit op de bank. De hand rechts is er meteen weer. Vol in je kruis. Kort, lomp. Je beseft dat je nog steeds onmogelijk moet plassen.

Twee handen sleuren je uit de auto, het gescheld is zachter. Het gepraat onderling, nog steeds onverstaanbaar, rustiger, minder grof lijkt het.

Je voeten sleuren door iets van gras, grind, modder, ja alles lijkt, geen stenen. Toch wel, terras, je tenen schaven door je sokken heen.

Een drempel, lomp knallen je voeten erover. Koud. Heel koud hier. Het schiet door je heen dat je jezelf zo onder piest, zo koud. Nee, dat moet niet.

Je wordt op grond neergelegd, rustig nu. Voetstappen verdwijnen. Je ligt en het is stil. Echt stil. En heel koud.

Heel zachte voetstappen, om je heen. Bijna niet te horen. Je voelt hoe hetgeen om je heen zat losgehaald wordt. Je wordt op je buik gerold. Er gaat iemand op je zitten. Niet zo zwaar, voelt niet zo lomp als de mannen eerder.

Je voelt handen in je haar. Dat wat over je hoofd zat gaat eraf. Donker, schemerig, je ziet niets. Je begint geluiden te maken en hoort een sussend geluid naast je oor.

Je worstelt, duwt je kont omhoog en probeert je te ontworstelen en voelt een blote voet op je hoofd, die je op de grond drukt.

Een zachte vrouwenstem, naast je oor. "Rustig blijven, of ze trapt, hard."

Er racen gedachten door je hoofd. "Ze". "Nederlands". "Koud". "Piesen!" Dat laatste wordt niet beter, door het gewicht van, wat je nu weet, een vrouw op je heupen.

De handen doen iets met je haar. Het voelt als... als vlechten. Dan voel je koud staal dicht op je hoofdhuid, je haar wordt met rukjes aangetrokken. Het vlechten gaat door, je maakt weer wat geluiden en de vrouwenstem, eigenlijk lief, vriendelijk te noemen, sust je weer.

Je voelt je nek trekken, je haar strak trekken, je hoofd komt van de grond. Het voelt alsof je hoofd aan alle kanten vastzit, opgetrokken wordt.

Vier handen tillen je overeind terwijl het strakke gevoel aan je haar blijft bestaan, je staat weer op je voeten, rillend nu. Handen aan je kleren, ze maken ze los, je schopt zodra je het idee hebt iemand te kunnen raken. Een stomp in je nieren, hard, van achter, een lachende stem, een nieuwe stem, die je waarschuwt. Weer een vrouw.

Je kleren gaan uit, los, op een niet logische manier. Je voelt ineens het steenkoude staal, links en rechts. Scharen.

Je wilt met je armen zwiepen maar die worden vastgepakt, bloot inmiddels, je borsten zwaaien nog wat want ook je BH is al weg.

Je voelt hoe je vrij lomp bij je slipje wordt gepakt, er aan getrokken wordt tot het hoog in je kruis zit en dan de knip van een schaar. Ook dat is uit. Naakt nu. Naakt, koud, en je lijf krampt. Je hoofd doet zeer, de smerige pluizige zooi zit nog in je mond.

Je voelt je linker pols in een stalen ring gaan, iets warms en ruws over je rug, je rechter pols nu ook vast. Klikgeluiden. Boeien, zware boeien. Nog steeds kun je je hoofd niet bewegen, iedere poging tot draaien trekt aan je haar. Alsof je opgehangen bent eraan. Vastgemaakt.

"Liefje, loop met ons mee. Je stinkt, daar gaan we wat aan doen." zegt de vriendelijke vrouwenstem in je oor. Je waggelt mee want je wordt direct vooruit geduwd, verder het duister in.

Je loopt vooruit, doet je voeten zo nu en dan zeer aan wat voelt als stukken steen.

Het klinkt hol, er wordt om je heen niet gepraat. In het duister zie je de contouren van iets wat een vat lijkt, een ton.

Een trapje ervoor. De handen duwen je het het trapje op. En over de rand. Je voelt een ruk aan je haar als je in het lauwwarme water valt, je hoofd wordt zo nog net boven gehouden. Het is weldadig warm. Het klopt niet met de rest van je zintuigen. Naast je voel je nog een lichaam het water in komen. Je voelt hoe je hoofd op een of andere manier wordt vastgemaakt, hoe de handen van het lichaam naast je, kleine fijne handjes, je beginnen te wassen.

Het voelt haast liefdevol, in het duister, zo gewassen worden in warm water. Na al die kou, de pijn, het stoten en overal tegenaan knallen. Je schaafplekken zeuren wat nu, de handen wassen je , je voelt een stukje zeep. Langzaam gaan de wassende handen je lijf langs, functioneel, de plekken juist missend waar de graaiende handen eerder juist heen gingen.

Het lijkt haast... comfortabel.

De wassende handen slaan toch ook die plekken niet over, je wordt ongelofelijk grondig gewassen. Dan voel je handen achter je hoofd.

Warm water stroomt van boven over je heen. Je hoofd nat, je haren, nog steeds strakgetrokken, ook.

Zachte vingers gaan over je wangen, dwingen je mond wat verder open en trekken de smerige zooi uit je mond. Je wilt geluid maken maar meteen stort een lading lauwwarm water in je mond. Je verslikt je en kokhalst van het water, de restjes harige meuk in je mond Een tweede lading water voel je beter aankomen, je spoelt je mond en houd je stil. Dat voelt... verstandig. Niet jouw ding, verstandig. Maar nu misschien even wel.

De vriendelijke stem gebiedt je uit het water te komen. Handen helpen je, je voelt er minstens 5 of 6 ofzo. Het trekkende gevoel aan je haar blijft.

Het is erg koud, zo uit het water, nat, naakt, in het duister.

Ineens brandt je huid haast. Hete doeken, handen die je droogwrijven, het klappertanden van de vrouw die bij je in het water was, ook daar geluiden die doen vermoeden dat ze droogt, of gedroogd wordt.

De vriendelijke stem vraagt je mee te lopen, stil te blijven en de volgen.

Er volgen geen beloftes of uitleg, maar de toon in de stem maakt dat je er voor kiest nu op dit moment niet tegen te stribbelen.

Je wordt een bocht om geleid, en dan, in het schemerdonker, door een deur. Een klein stukje verder nogmaals een deur en nu zachte, diepe vloerbedekking onder je voeten. Comfortabel haast, als je voeten niet zoveel schrammen en stootplekken hadden gehad.

Je wordt vooruit geduwd, een gedempt lichtje onthuld dat je in een brede gang bent, met deuren, zware deuren aan weerszijden. Je moet afslaan, een deur staat open. Handen duwen je de ruimte in. De vloerbedekking hier nog zachter, voller, dieper..

Vaag kun je de muren onderscheiden, een bed links van je, iets glanzends rechts. De handen draaien je rechtsom zodra je midden in de ruimte lijkt te zijn. Je handen worden van elkaar los gemaakt, maar de boeien om de polsen blijven. Met een klik gaan ze ergens anders aan en je voelt je armen opzij getrokken worden, dan schuin omhoog. De trekkracht op je haar neemt toe, schuin omhoog, strak. De handen verdwijnen en je hoort gedempte voetstappen verdwijnen. Donker. Stil.

Langzaam komt er licht in de ruimte, gedimd, in direct, steeds een beetje meer. Alsof er iemand tergend langzaam aan een knopje draait.

Je ziet steeds meer, het glanzende wat je bij het binnenlopen kon zien, blijkt een spiegel. Een spiegel van vloer, tot aan plafond. Zeker 2 meter breed.

Je ziet nu jezelf staan, schaafplekken op je heup, een donkere vlek aan de zijkant van je gezicht. Je armen schuin omhoog getrokken aan donker touw.

Je snapt nu ook waar de trekkracht aan je haar vandaan komt: De vrouwen die je bij binnenkomst uit je kleding hebben geknipt hadden je haar in een stalen ring gevlochten, een grote stalen ring waar je haar nu strak in vastzit. De ring hangt met een dik stuk touw wat van boven komt in de lucht. Strakgetrokken aan je lichaam trekkend, je hielen net niet van de grond houdend.

Je kunt zo je hoofd ook niet draaien. Alles wat je ziet is wat de spiegel je toont.

Een man loopt binnen. In pak. Je ziet in 1 oogopslag: "Duur pak".

Een soort stok in zijn hand. Rond, zwart, een geel uiteinde.

Hij loopt naar je toe. Zegt nog even niets en op het moment dat jij je mond opent om een geluid te maken drukt hij het tegen je rechterborst en een verlammend pijn vlamt erdoorheen. Een stroomstoot knettert over je huid.

"Een geluid, en je krijgt dit weer.".

De man schuift een stoel direct naast de rand van de spiegel, en gaat zitten. Bekijkt je aandachtig. Hij wrijft ongegeneerd over zijn kruis, legt het stroomstoot ding op de grond en maakt omstandig zijn broek los.

Daar waar het dure pak de indruk wekte van een man met enige klasse, zo ongegeneerd lomp gaat hij zitten rukken. Smaakloos, je bekijkend, af en toe zijn ogen sluitend.

Hij verdiept zich vooral in waar hij mee bezig is, ongegeneerd kijkend, geluidjes makend en rukkend. Smakeloos.

Je ziet aan zijn hele motoriek dat hij bijna zo ver is. Hij staat op, pakt daarbij het stroomstoot apparaat en gaat naast je staan. Te dicht. Te dicht. Echt veel te dicht.

Je hele wezen dwingt je iets te gaan zeggen, een geluid uit te brengen, zijn kop vertrekt en spetterend tegen je buik komt hij klaar. Zijn zaad druipt langs je huid, net onder je navel vandaan, omlaag. Je kunt het niet meer keren en komt een geluid uit je keel. Alsof hij er op heeft staan wachten voel je de stroomstok tussen je billen gestoken worden, de kop tijden de zijkant van je bil. Een verscheurend gevoel trekt langs je rug. Je kunt het niet meer keren: je blaas loopt leeg, spetterend...

De spetters spatten ook tegen zijn broek, vloekend springt hij achteruit.

Ergens diep in je welt iets warms op, een gevoel van voldoening, je kans om weerstand te bieden was er en je nam hem, zij het zonder controle. Onbewust...

--------

De korte worsteling in je eigen stad, de onbekende reistijd in busje en later auto, de wandeling door wat wel een mij-gang leek en nu de grote, luxe kamer met de massieve deur, het bijna kasteelachtige effect van de ruimte, alles had een enorme indruk gemaakt. Het geweld, de verschillende behandelingen, de zorgzame ontvangst en het recente lompe gebruik en, ongepland, de reactie die een vorm van verzet opleverde waren als een stoomwals over je heen gegaan. Waar je was, welke dag of hoe laat, wie deze mensen waren en waarom je hier was, waarom uitgerekend jij, je had er geen idee van.

De zijkant van je hoofd brandde weer, de klap tegen de deurstijl moest toch hard geweest zijn, je voeten deden zeer, en wat net nog een warme plas leek leverde nu een zompige koude vloer op. Iemand had het licht weer uitgedaan en je spieren klaagden, je stond hier nu al weer vrij lang alleen, in het donker.

De gevoelige huid tussen je billen voelde branderig, je borst klopte met een zeurend gevoel van de enorme stroomstoot, die je zelfs had kunnen zien.

--------

Er heeft nog niemand met je gesproken. Het licht is uitgegaan, de man is verdwenen en de deur lijkt dicht. Aan het volledig verdwijnen van iedere vorm van achtergrondgeluid denk je op te kunnen maken dat roepen en schreeuwen volledig zinloos zou zijn.

Je armen beginnen zeer te doen. Serieus vervelend. Ook de druk op je voeten neemt zienderogen toe; je lijf begint alle ervaringen op te breken. Iedere keer als je iets door je knieën gaat doet het meer pijn aan je haar, wat je er alleen weer aan doet denken dat je daar niet aan kan, nee daar niet aan wil hangen. Niet aan je haar.

Opeens zijn daar twee koude kleine handen op je rechter arm. Het touw daar zakt en je voelt hoe de boei weer aan iets wordt gehaakt wat achter je rug langs gaat, hetzelfde gebeurt links. Een rukje aan je hoofd en je voelt een controlerende kracht die je achteruit meeneemt, je voeten moeten wel volgen. Langzaam voel je het tapijt onder je voeten weer droog worden, je staat niet langer in je eigen vocht.

Links en rechts voel je de aanwezigheid, je bent niet langer alleen, twee of drie personen zijn bij je, begeleiden je, de deur uit, naar links. Voor je gevoel terug naar de stenen gang, naar de kou waar je eerder was.

Na een paar meter gaat het echter linksaf, een gang in en dan, na een korte waarschuwing van een zachte vrouwenstem, een trap af. Een trap met brede diepe treden bekleed met tapijt, de stappen omlaag leiden tot rukken aan de ring in je haar, maar met je armen is er niets tegen in te brengen. Geboeid op je rug zijn je zere armen gewoon niet te gebruiken.

Het geluid van een enorme stroom water komst je tegemoet, je wordt onderaan de trap rechtsaf geduwd; onder je voeten nu koude gladde steen, de geur van stoom en water met lekkere zeep, een soort badkamer.

De handen begeleiden je naar een opstapje, dan een hoge stap en zo voel je jezelf in een bad geleid worden. Je handen worden losgemaakt maar nog wel vastgehouden door wat twee vrouwen moeten zijn; door lichte aanrakingen tijdens het lopen ben je tot de conclusie gekomen dat ze ook naakt moeten zijn.

Zachtjes wordt je achterover geduwd, zittend en daarna liggend in het bad.

Voor je kan reageren zijn je handen alweer vastgemaakt, blijkbaar zaten er daarvoor bevestigingspunten in het bad. De ring in je haar is iets losser gelaten, maar daarna wel met een luid klikkend geluid vastgezet: je gezicht maar net boven water, je oren helemaal onder. Een ruisend geluid klinkt, het geluid van stromend water.

De handen van de twee vrouwen beginnen je te wassen. Dit keer ook erg grondig op je intieme plekken en je kan je niet aan het gevoel onttrekken dat een van de vrouwen even met je lijf speelt, je klitje beroert puur voor het gevoel.

Omdat het ook hier compleet donker is kun je niets zien. Opeens voel je een groot ding drukken tegen je schaamlippen, vaardige vingers die deze opzij houden en het ding wat, harder nu, bij je binnendringt. Stroef door het badwater, met zoveel druk dat je ook met je bekkenbodemspieren knijpend geen weerstand kunt bieden. Nieuw warm water stroomt je onder je billen door het bad in en langzaam begint er weer indirecte verlichting op te gloeien. De vrouwen zijn verdwenen.

Je hebt geen idee hoe lang je daar nu al ligt, het water heerlijk warm, het grote ding in je de nodige druk uitoefenend , licht irriterend door de stroefheid van het badwater. Dan begint het apparaat te trillen. Niet subtiel.

Pulsen heftige vibratie komen door het apparaat door je hele lichaam, terwijl het niveau van het licht om je heen langzaam verder toeneemt.

Je kijkt rond, uit je ooghoeken, zonder je hoofd te kunnen draaien. Om je heen valt vrijwel niets op te maken, boven je hoofd echter is maar 1 ding wat direct opvalt. Een spiegel, identiek als die in de kamer waar je eerder was. Net zo groot, net zo breed, maar nu hangend aan het plafond, boven je.

Je kunt nu zien hoe een groot op een vibrator lijkend apparaat in je steekt, een dikke kabel lopend naar de rand van het bad, erover en daar verdwijnend. Je boeien lijken vastgemaakt aan ringen in het bad, de ring in je haar aan een klem op de badrand.

Zonder waarschuwing vliegt de trilling van het apparaat naar een niveau wat je nog nooit beleefd hebt. Een Hitachi zou er echt niets bij zijn.

Zo snel als de trillingen zijn opgekomen stoppen ze ook weer. Dit patroon herhaalt zich, onregelmatig, steeds anders in duur en intensiteit. Niet stoppend. Je hebt geen idee hoe lang je daar nu al ligt , maar het systeem blijft maar vers warm water toevoegen wanneer het bad wat afkoelt, de trillingen, soms intens, soms mild blijven doorgaan. Er barst een komen en gaan van emoties in je hoofd los. Langzaam ontstaat er een kluwen gevoelloosheid in je hoofd, beginnen je ogen onwillekeurig dicht en weer open te gaan en als een enorme storm die plotseling losbarst rollen er orgasmes door je lichaam. De trillingen van het apparaat worden alleen nog maar heftiger, het tempo gaat niet meer omlaag: harder, intenser en met onvoorstelbaar intense vibraties.