USB

"Hoeveel?"

Hij had precies gehoord hoeveel maar hij kon het niet geloven.

Bezorgd keek hij naar Ellen terwijl hij voor ieder een glas cola op tafel zette.

Ze zat voorovergebogen op zijn bank als een klein vogeltje hartstochtelijk te huilen.

"Vijfduizend" piepte ze nauwelijks hoorbaar, ze had haar handen voor haar gezicht gevouwen en haar smalle schouders schokten terwijl ze zacht snikte. Haar blonde sluike haar hing rond haar gezicht en maakte haar rood aangelopen gezicht haast onzichtbaar.

"Jezus... dat is best een bedrag El, wat is er aan de hand?" floot hij bewonderend terwijl hij naast haar ging zitten en zachtjes over haar rug streelde..

Het was niet dat hij het bedrag niet had en hij zou het haar op elk moment geleend hebben, zelfs gegeven. Maar niet zomaar, hij moest weten wat er aan de hand was. Hij kende zijn nichtje, ze was nooit zo overstuur als nu, ze zat echt in de problemen en zijn aanvankelijke amusement had plaatsgemaakt voor echte zorg.

Ellen was zijn favoriet.

Ellen was de dochter van zijn kleine zusje, Marleen, zijn andere favoriet.

Zijn kleine zusje was een apart figuur maar hij hield van haar, onvoorwaardelijk, ondanks hun leeftijdsverschil, Marcel was 13 toen Marleen geboren werd, waren ze vanaf dag één twee handen op één buik. Door hun leeftijdsverschil voelde hij zich soms meer haar vader dan haar broer.

Er was altijd wat met Marleen, thuis werd ze dan ook wel Probleen genoemd, wat meestal resulteerde in een lachwekkende woede uitbarsting, van Probleen.

Ellen was zo'n "ook weer eens wat-je" constateerde hij maar weer eens terwijl hij met moeite een grijns onderdrukte, het drama was immers al meer dan compleet.

Marleen was net 15 toen ze doodleuk aan tafel vertelde dat ze zwanger was en dat ze verantwoordelijk genoeg was om het op te voeden met haar vriendje, een eikeltje van net 16, die vooral uitblonk in straattaal, ongeïnteresseerd zitten en riem vergeten.

Hij zou niet eens meer weten hoe het joch heette, de vader van Ellen, zijn naam was hij al jaren kwijt, maar het was iets met een y, meer een diagnose dan naam.

Het knulletje verdween, niet geheel onverwacht, al in de eerste levensweek van Ellen compleet uit beeld.

Net als bij Marleen liep Marcel's rol als oom vaak over in die van surrogaatvader, niet geheel tegen zijn zin, Ellen was een leuk kind, spontaan en lief.

Net als bij Marleen was het voor hem liefde op het eerste gezicht.

"Dat weet ik, Mars, ik betaal het terug... jij bent mijn enige hoop..." snikte Ellen. Haar gezicht was helemaal rood en haar ogen waren gezwollen van het huilen en terwijl ze zich theatraal achterover in de kussens van de bank liet vallen keek hij, ondanks zijn bezorgdheid, lichtelijk geamuseerd de deining van haar stevige borsten.

Ze was knap, net als haar moeder. Slank, maar gezegend met prachtige rondingen en een gezichtje als een engel.

"Jeetje dat klinkt wel heel dramatisch El, zit de maffia achter je aan?"

Marcel streelde zachtjes haar tranen weg, zijn besluit was al lang genomen, dat geld interesseerde hem geen zak, dit ging om Ellen.

"Nee... erger... ik kan het niet vertellen ome Mars..." snikte ze bijna wanhopig.

"Ja hemel, El, je vraagt vijfduizend euro maar je wil niet zeggen waarvoor... straks koop je er drugs van" grinnikte hij.

Ellen haalde diep adem en kwam overeind. "Nee gek....jezus....geen drugs... maar als ik het vertel dan haat je me voor eeuwig"

Marcel schoot in de lach "dat zal nooit gebeuren, nou kom op vertel wat er aan de hand is..."

Ellen keek hem twijfelend aan "Je mag het tegen niemand vertellen... beloofd?" ze klonk onzeker.

Marcel keek haar verwonderd aan "heb ik je ooit verraden El? Je weet toch dat je me kan vertrouwen?"

Ellen knikte, ze sloot haar ogen en haalde weer diep adem "ik word gechanteerd..."

Marcel trok verwonderd zijn wenkbrauwen op "gechanteerd? hoe dan?"

Ellen keek hem een tijdje zwijgend aan "gewoon..." haar lip trilde en ze keek hem met waterige ogen aan.

Marcel keek haar een tijdje aan terwijl hij zachtjes over haar schouder streelde "kom op El, wat is er aan de hand? ... je weet, ik sta altijd aan jouw kant"

Met een diepe zucht verborg ze haar gezicht tussen haar handen.

"mijn ex-vriendje wilde... hij wilde dat ik hem een filmpje stuurde... van mezelf... je weet wel...."

Ze snikte ze hartstochtelijk terwijl ze een witte envelop uit haar tas viste.

"kijk, dit stuurde hij me op... echt ome Mars, als hij dit op internet gooit kan ik net zo goed dood zijn..."

Met een boog gooide ze de enveloppe met een plof op tafel.

"Wat een klootzak" mompelde Marcel.terwijl hij de enveloppe van tafel pakte.

Er zat een briefje en een USB stick in. Aandachtig las Marcel het briefje, Bruno was duidelijk geen helder licht. Alles was knullig, hij ondertekende zelfs met zijn eigen naam en adres constateerde hij smalend.

Hij kende het adres wel, het was niet eens zo ver hier vandaan, hij reed er vaak langs, ze hadden een prachtige pergola.

Even overwoog hij om naar de politie te stappen, maar, de kans dat de politie ook echt iets zou doen was nu eenmaal nihil. En daarbij, één druk op een knop was voldoende om het leven van Ellen compleet te verwoesten, een onaanvaardbaar risico.

Met een boogje gooide hij de USB stick op tafel en keek hoe hij in de fruitschaal stuiterde, een paar keer tolde hij rond zijn as.

Hij sloeg zijn arm om haar heen "Jezus El, wat klote voor je, natuurlijk help ik je."

Haar ogen fonkelden en haar glimlach deed ondanks haar tranen menig zonsopgang verbleken tot een generale repetitie "Echt?" ademde ze opgelucht uit.

Hij knikte "Ja natuurlijk, en nog wat, natuurlijk haat ik je niet om zoiets, dat is echt onzin. Er is echt niets om je voor te schamen. Die lul, die moet zich schamen... "

Opgelucht sprong ze op zijn schoot en bedekte zijn gezicht met kleine kusjes. "Oh dank je Mars... echt... ik hou van je, ik betaal alles terug."

Grinnikend sloeg Marcel zijn armen om haar heen en begroef zijn neus in haar zachte haar. "Dat zien we dan wel weer aap..." fluisterde hij grinnikend.

"Dus je vindt me niet vies? Of raar?"

Marcel grinnikte "natuurlijk wel... je smeert je snot op me... en dat is vies en raar"

Ellen schoot in de lach terwijl ze met haar wreef haar tranen wegveegde. "sorry ome Mars"

Ze keek hem onschuldig aan terwijl en haar stem was overdreven kinderlijk.

Hij grinnikte en schudde zijn hoofd "altijd wat met jou"

"Hier is het" Ellen sprak op een samenzweerderige toon. Ze zag er schattig uit in haar winterjas. Door de opzichtige bontkraag had ze iets weg van een beertje. Zoals altijd hield ze zijn hand stevig vast. Ze keek omhoog naar Marcel die verwonderd naar het etablissement keek. Een armoedige coffeeshop aan de rand van een buitenwijk.

Een half werkend en onregelmatig knipperend neonbord deed een poging de sfeer van tropische oorden op te roepen, maar ondanks deze sterke illusie kwam het geheel mistroostig op hem over.

"Wat een tent joh" fluisterde Ellen grinnikend terwijl ze schichtig om zich heen keek, alsof ze bang was dat iemand haar zou horen.

Vertwijfeld keek Marcel om zich heen, twee mannen van eind twintig zaten lamlendig voorovergebogen een spel te spelen op twee van de vier gammele klapstoeltjes rond een wit gammel tafeltje.

Twee rokende joints in een overvolle asbak maakte het stilleven compleet.

"Je hebt een kapmes nodig om de lucht aan stukken te snijden hier" grinnikte Marcel terwijl ze ieder met een Cola aan hun eigen tafeltje plaatsnamen

Ze grinnikte even terwijl ze aan haar rietje zoog en hem knipperend aankeek

"gezellig he?"

Marcel grijnsde "reuze"

"Oh... dat is hem" fluisterde Ellen na een paar momenten opgewonden.

Het had niet langer moeten duren voor Marcel want de lucht alleen al deed hem bijna tollen.

Marcel bekeek de knul die blijkbaar het gore lef had om Ellen te chanteren. Hij kon hem aan wist hij, dertig jaar judo komt soms van pas.

Hij kon hem nu mee naar buiten nemen.

Hij kon hem demonstreren dat het chanteren van meisjes en in het bijzonder Ellen, leidt tot breuken en verwondingen, maar, dan had hij alsnog de filmpjes en, het was maar één druk op de knop.

Langzaam ademde hij in en uit en keek naar de slungel terwijl hij zichzelf kalmeerde.

"Ik had gezegd dat je alleen moest komen, wie is die ouwe?" Bruno keek vijandig naar Marcel.

Ellen knikte "dat is mijn oom en... ik was bang Bruno..."

Bruno knikte "ok... nou, ik ben niet bang... ook niet voor die ouwe... heb je het geld?"

Nonchalant gooide Marcel de witte enveloppe op tafel.

Meteen wilde Bruno de enveloppe pakken maar Marcel was sneller.

Geschrokken keek Bruno naar naar zijn pols, of eerder, naar de hand van Marcel die hem met bijzonder veel kracht vastpakte. Hij kon een kreet van schrik niet onderdrukken, het deed pijn, die ouwe was sterker dan hij had verwacht, veel sterker.

Langzaam trok Marcel hem over de tafel naar zich toe terwijl hij hem ijskoud aankeek.

Toen zijn neus bijna die van van Bruno raakte verdraaide hij langzaam zijn pols, hij wist precies tot hoever hij kon gaan zonder hem voorgoed invalide te maken. Bruno kermde en trok tevergeefs aan zijn hand.

"In die enveloppe zit 5000 euro, Bert, weet dat ik je voor een vijfde van dat bedrag had kunnen laten omleggen.

Iets wat ik heb overwogen maar niet heb gedaan.

Niet omdat ik je zo aardig vind, maar omdat ik weet dat je een moeder hebt die waarschijnlijk van je houdt.

Leuke pergola overigens, hij staat prachtig in bloei"

Bruno slikte en keek Marcel angstig aan.

Marcel grijnsde "ja, Berend, les één chantage, zorg dat niemand weet waar je woont, dat is cruciaal..."

Hij keek Bruno ijskoud aan en vervolgde "Ik weet dat het tegenwoordig eenvoudig is om bestanden te verbergen en dat het voor mij zinloos is te eisen dat je alles verwijderd, want ik kan het toch niet controleren.

Dus laat ik heel erg duidelijk zijn.

Er wordt niets van Ellen door jou op internet gezet. Helemaal niets.

Daarnaast neem je nooit meer contact op met haar, heb je dat begrepen, Bart?"

Marcel keek Bruno kil in zijn ogen en draaide even voorbij de limiet die hij zichzelf had gesteld. Hij voelde zijn pezen bijna knappen en Bruno kermde het uit van pijn. Met uitpuilende ogen aan keek hij Marcel aan

"Ik heet Bruno..." hijgde hij aangeslagen terwijl hij zich tevergeefs probeerde los te rukken.

"Wat jij wil, Björn. Ik vroeg of je het had begrepen!" Marcel draaide zijn pols nog verder.

Bruno gilde als een klein jongetje, hij zakte kermend door zijn knieën en tranen welden op in zijn ogen constateerde Ellen met een bepaalde dosis wraakzuchtigheid.

"Ja... in godsnaam, laat me los...." piepte Bruno wanhopig "je breekt mijn pols... aaaw" huilde hij terwijl hij zich tevergeefs probeerde los te trekken.

Marcel keek hem strak aan, zijn stem was kil "Ik laat je zo los, maar geloof me, Bernard, probeer me niet uit te dagen, de volgende duizend euro die je van me krijgt is van lood."

Bruno knikte met een vertrokken gezicht "ja... ja... ik beloof het, ik laat haar met rust, laat me in godsnaam los...."

Marcel knikte en liet hem los.

Met een pijnlijk gezicht greep Bruno naar zijn pols en struikelend over zijn stoel vluchtte hij weg, de enveloppe met geld achterlatend.

"wat een prutser... daar ben je vanaf El..." grijnsde Marcel terwijl hij de enveloppe weer in zijn jas stak.

Stralend keek Ellen naar Marcel, ze slikte, hij was zo stoer, toen hij de pols van Bruno pakte had ze met stijgende verbazing toegekeken hoe hij in enkele momenten het vooringenomen zelfverzekerde karakter van Bruno verpulverde en hij hem als een klein knulletje weg stuurde.

"Jeeee-zus Mars.... Je leek wel Scarface en Darth Vader en alles man... wauw" glunderde Ellen opgewonden terwijl ze hem met haar fonkelende ogen aankeek

"Die kleuter, hij rende huilend weg..." giechelde ze alsof het haar eigen overwinning was.

Met een glimlach keek hij naar zijn nichtje en grinnikte "hij irriteerde me, met zijn 'ouwe"

"Ahw ouwe.... Maar je bent wel mijn favoriete ouwe" zachtjes aaide ze langs zijn wang.

Met een boog gooide hij zijn sleutels in de fruitschaal op de salontafel terwijl hij glimlachend zijn jas aan de kapstok hing.

Wat een toestand weer, Ellen leek meer op Marleen dan ze waarschijnlijk zelf doorhad.

Het was werkelijk altijd wat.

Merkwaardig entertainment, maar ach, hij had als vrijgezelle veertiger niet veel meer om handen dan die rare springveer.

In het voorbijgaan naar de keuken zette hij de tv aan, net geen tien uur, nog net op tijd voor het laatste journaal.

"Zo, ouwe... dat heb je wel verdiend" mompelde hij in zichzelf terwijl hij met een meer dan dubbele whisky achterover in zijn bank plofte.

Het liep al tegen enen toen hij zich wilde klaarmaken om te gaan slapen. Terwijl hij de laatste slok achterover gooide legde hij de afstandsbediening naast de fruitschaal en viel zijn oog op het kleine stickje.

"FUCK" bracht hij langzaam uit.

Meteen pakte hij zijn telefoon en even wilde hij haar direct bellen, maar gezien het tijdstip bedacht hij zich. Twijfelend keek hij naar zijn telefoon.

Ze zou hoe dan ook denken dat hij had gekeken...

Natuurlijk zou ze dat denken, hij was inmiddels al uren thuis.

Zweet liep langs zijn rug.

Natuurlijk zou hij nooit kijken, maar ze zou denken van wel, zeker nu, het was godverdomme uren later!

Zijn duim zweefde boven de belknop, ze sliep waarschijnlijk al lang, aarzelend klikte hij op 'bericht sturen'.

> El... die stick ligt nog hier :o

Bijna direct kreeg hij een antwoord

> >weet ik ;)

Vertwijfeld keek hij naar zijn scherm... weet ik?

> hoe bedoel je 'weet ik'?

Ongeduldig tuurde hij naar zijn scherm, ze was aan het typen.

>>Ik dacht er vanavond aan toen je me thuisbracht. Ik dacht, ik haal hem morgen wel even op

>ik denk dat ik hem toch liever even langsbreng nu El, het zit me niet lekker

>> :D stel je niet zo aan Mars, ik vertrouw je toch... en dan nog, waar ben je bang voor. Dat ik denk dat je kijkt wat erop staat? En dan nog... al zou je kijken...."

> Doe niet zo gek El, natuurlijk zou ik nooit kijken

>>Slaap lekker ome Mars, ik hou van je, je hebt vandaag mijn leven gered, je was zo stoer, ik ben je voor altijd dankbaar <3

Ondanks de onrust die die hele klote stick hem gaf glimlachte hij om de foto die ze hem stuurde.

Ze lag in bed, hij zag haar kussen. Slaperig wierp ze hem een kushandje toe, haar blonde haar piekerig en volledig uit model.

>idioot, er zit kwijl aan je mondhoek ;)... slaap wel, en, ok, tot morgen

Vertwijfeld legde hij zijn telefoon weg en keek hij naar het stickje dat nog steeds onaangeroerd in de fruitschaal lag.

Wanhopig keek hij naar zijn wekker, half vier.

Elke minuut had hij zien verstrijken terwijl zijn gedachten steeds weer afdwaalden naar het stickje, of meer, naar Ellen.

Natuurlijk wilde hij niet kijken!

Heel diep vanbinnen wist hij dat hij loog tegen zichzelf. Natuurlijk wilde hij kijken!

Net als de gevoelens die hij had voor haar zijn zusje had hij die ook voor Ellen, hij had het geprobeerd te stoppen, te vergeten, maar diep smeulde het voortdurend....

Meer dan eens had hij haar deinende borsten bewonderd terwijl ze zich bij hem op de bank liet vallen, of haar volle ronde billen wanneer ze voor hem liep.

Met al zijn kracht vocht hij tegen de aandrang terwijl hij terugdacht aan hoe ooit, 15 jaar geleden vergelijkbaar had gevochten met zichzelf

De parallellen die je, soms in retrospect, ontward in je leven kunnen verbijsterend zijn

Marleen was nog geen twintig. Ze zou blijven slapen bij hem. Ze was gaan stappen en kwam stomdronken thuis.

Zonder dat ze wist wat ze deed was ze bij hem in bed gekropen. Hij had de alcohol geroken, ze was helemaal van de wereld en vergat dat hij haar broer was. Ze had hem gestreeld en zijn handen gepakt en op haar borsten gelegd. Ze had zijn erectie gevoeld en zachtjes haar lijf tegen hem aangewreven.

Nooit zou hij haar zachte warmte vergeten.

Het had hem al zijn kracht gekost om uit bed te stappen en haar toe te dekken en te kussen zoals de broer zou doen die hij zou moeten zijn, zou willen zijn.

De hele nacht had hij op zijn slaapbank wakker gelegen.

Net als nu, vechtend tegen de aandrang..

In het donker staarde hij naar de lichtstreep die de maan op zijn plafond wierp en hij ademde diep in.

Hij wilde net de sleutel in zijn voordeur steken toen hij twee armen om zijn middel voelde. Grijnzend draaide hij de sleutel om en opende de deur terwijl ze zich tegen zijn rug aan drukte

"je bent op tijd".sprak hij neutraal.

"Uhu... ik zat te wachten op je, ik ben onderkoeld" giechelde ze terwijl ze hem losliet en achter hem aan zijn huis binnenliep.

"Arm kind..." lachte hij terwijl hij de deur sloot.

In de gang keek ze hem stralend aan. Alles aan haar was fris en vrolijk. Ze glom bijna. Veel beter dan hoe ze er een dag ervoor bij had gezeten constateerde hij tot zijn tevredenheid.

Een blauwe haarband hield haar blonde haar achterover en de lichte make up die ze op had lieten haar felgroene ogen schitteren.

Terwijl ze zich stuiterend op de bank liet vallen liep hij naar zijn keuken. "Wil je iets drinken?" Marcel keek in zijn koelkast "cola?"

"Is goed" klonk Ellen vanuit de woonkamer

Terwijl hij haar het glas gaf ging hij naast haar zitten.

Hij knikte naar de schaal "daar ligt ie". Zijn stem was ernstig en hij keek heel serieus.

Ellen schoot proestend in de lach "ja ik zie hem"

"Wat? Wat is er nou zo grappig?" verbouwereerd keek hij naar zijn nichtje.

"je doet alsof het een handgranaat op scherp is" giechelde Ellen.

Marcel schoot in de lach "nou, een beetje is dat het ook wel natuurlijk"

Met een brede grijns keek ze hem aan "Nou bedankt"

Onbegrijpend keek Marcel haar aan "huh, hoe bedoel je?"

Ellen pruilde meisjesachtig "nou... was het zo afschuwelijk?"

Haar grote ogen brachten hem bijna van slag, hij slikte. "Wat? Nee.. ik heb echt niet gekeken... ik bedoel meer, nou ja.. explosief materiaal.. Snap je? Ha! ha!"

Onbeholpen haalde hij zijn schouders op, zijn humor werd zelden gewaardeerd.

Met een ondeugende grijns sloeg ze plagerig tegen zijn schouder en pakte ze de stick uit de schaal "natuurlijk geloof ik dat je niet hebt gekeken, ik plaag je maar ome Mars..."

Marcel schudde zijn hoofd en keek haar grijnzend aan "Zo had je gisteren moeten doen, draak.. Oh boehoe... ome Maarrrrrsss snotter" grinnikte Marcel terwijl hij haar spottend imiteerde..

"Nou hoor, stop, doe niet zo gemeen... zo praat ik niet... het was echt heel erg" grinnikte ze boos terwijl ze de stick tussen twee vingers voor haar neus liet bungelen.

"Ik zou wel hebben gekeken" peinsde Ellen terwijl ze naar het stickje keek alsof het een kostbaar artefact was.

Hij haalde zijn schouders op "moet jij weten, het zijn je eigen filmpjes..".

Ellen grinnikte en keek hem aan "Nee, ik bedoel, stel ik had zo'n stickje van jou... dan zou ik kijken hoor, zeker weten" Ze knipoogde ondeugend terwijl ze plagerig in zijn zij prikte.

"Doe niet zo raar, ik ben je oom... en daarbij een ouwe kerel... echt, doe normaal" Marcel slikte ongemakkelijk.

Natuurlijk was het onschuldig geplaag, maar de hele situatie had iets geraakt bij hem, zuurstof voor iets dat diep smeulde...

"Ik doe normaal, en ik ben serieus hoor, ik zou zeker kijken, je bent een knappe ouwe vent hoor." grinnikend kroop ze tegen hem aan en nestelde ze haar hoofd tegen zijn schouder, haar vaste plek. Zachtjes streelde hij haar rug. Haar borsten voelden als zachte warme kussens, haar geur wakkerde zijn verlangen aan.

"Maar goed dat er dan geen stickjes bestaan van mij he..." grapte Marcel om er vanaf te zijn

Ellen zweeg, zachtjes kraste ze met de stick over zijn borst.