Wish You Where Here

***

Ik parkeerde mijn barrel voor mijn appartement en ik sjokte naar boven. Depressief, beelden van Sara, mijn lieve zusje met zo veel verdriet, mijn onmacht, mijn schande. Ik zeeg neer op mijn bank en keek voor me uit.

Ik zou alles overhebben om dingen ongedaan te maken, die nacht, Sara's lijden. Maar ik was een wurm, een insect. Ik kleedde me uit en ging zonder wat te eten of me te wassen naar bed. Kijkend naar het plafond zag ik de dag aanbreken.

Ik smeerde in mijn boxershort mijn brood, vandaag was de begrafenis van Marc. Om 3 uur. Ik zou er niet bij zijn wist ik, niet alleen een omgangsverbod weerhield me, maar ook de aanwezigheid van mijn familie, ik ben niet alleen pervers, ik ben ook laf, een mooi bouquet van eigenschappen in een treurig lijf, ik ben een waar kunstwerkje.

Rond één uur ging mijn telefoon. Ik keek naar de beller, Sara... Ik aarzelde en nam toch op.

"Lars?"

"Ja?'

"Ik wil heel graag dat je er bij bent"

"Sara, dat kan niet, dat mag niet, ik durf het ook niet, het spijt me zo. Ik zou er zo graag voor je zijn, maar ik kan niet wegnemen wat er is gebeurd"

"Lars, kom, alsjeblieft, ik heb je nodig"

***

Het was een mooie dag, de kersenbomen stonden in bloei en sneeuwden hun roze blaadjes.

Sara stond vooraan, ze huilde hartstochtelijk. Mijn oom stond naast haar, een arm om haar heen. Mijn tante hield haar hand vast. Er waren veel mensen, ik herkende een hoop familie, maar ook een hoop onbekende gezichten, familie van Marc redeneerde ik, of collega's.

Het was een mooie dienst, Ik stond achteraf, probeerde onherkenbaar te blijven. Ik zag Sara, ze keek me aan, ze glimlachte flauw en ik stak aarzelend mijn hand op. Na de dienst wilde ik me omdraaien om weg te gaan toen iemand mijn arm greep, hard. Ik draaide me om, het was mijn oom, de jongste broer van mijn vader.

"Hoe durf je hier te komen, walgelijk stuk uitschot, het had jij moeten zijn in die kist, hoor je me, stuk stront"

Ik boog mijn hoofd en knikte "ik..."

"Jij? Jij helemaal niets, houd je bek en spreek niet tegen me of god helpe me dat je hier meteen begraven kan worden, je bent niets, ik vermorzel je"

Ik voelde mijn knieën knikken en wilde overgeven, ik wist dat ik niet had moeten komen.

"Het spijt me, echt het spijt me zo" mompelde ik

Ik voelde zijn vuist, hij raakte me op mijn kaak en ik ging tegen de vlakte. Ik zette me schrap, klaar voor de volgende stoot, ik hoopte dat hij daad bij woord zou voegen en me hier ter plekke dood zou slaan, ik was klaar voor mijn finale boetedoening.

"Nee, niet doen" Ik hoorde de stem van Sara en ik keek op.

Sara hield mijn oom tegen "Hij is hier omdat ik dat heb gevraagd, ik wil dat hij hier is"

Ze snikte en hing aan zijn arm "doe hem geen pijn, hij heeft zijn straf gehad"

Ik kroop op mijn knieën en wreef langs mijn kaak. Ik keek op naar ze, ze keken neer op mij, een symbolische positie voor mij, een terechte positie, ik was minder dan de modder op mijn kleding.

Ik stond op en keek naar mijn oom en Sara.

"Het spijt me" mompelde ik en ik liep naar mijn auto.

Ik wist wat me te doen stond, ik wist ineens wat me te doen stond. Ik mocht niet afhankelijk zijn van een ander om mijn miserabele leven te beëindigen. Ik moest voor één keer in mijn leven moedig zijn, verantwoording nemen.

***

Zachte watten, wit, helder.... Zachte stemmen... "goh... dit moet de hemel zijn... ik ben verkeerd bezorgd denk ik" inwendig giechelde ik, als een kind... en ik zakte weer weg... Wolken... in mijn ooghoeken een regenboog, fel licht.

"Hij wordt wakker"

"Lars? Lars? Word wakker ik smeek je"

Ik luisterde naar een stem, heel ver weg. Het leek Sara. Ze huilde. "Gek, ze hoort hier niet te zijn, dit is de hemel... of zou ze hier ook zijn? Zouden we allemaal tegelijkertijd op aarde en in de hemel zijn?" ik mijmerde over wat de consequenties daarvan waren en dreef weer weg... Een wolk... een prachtige volle wolk...

"Lars in godsnaam, word wakker"

Nu was de stem duidelijker, het was Sara, ze huilde. Ik probeerde mijn ogen te openen, fel licht. Groene muren, ik keek naast me, ik keek in het gezicht van Sara, betraande ogen, haar lach was breed, ze kuste mijn wang, streelde mijn gezicht

"Ik ben bij je Lars, oh god... ik dacht dat je..." Sara brak en nestelde haar gezicht in mijn nek

"Ik had je toch vergeven, dit had je niet mogen doen Lars, niet nu, nooit, hoor je me" huilde ze in mijn nek.

Ik lag in het ziekenhuis. Godverdomme, ik lag in het ziekenhuis! Ik was niet dood. Ik faal in alles, zelfs zelfmoord lukt me niet. Later begreep ik waarom, ik had de leiding van mijn cv losgetrokken en de verwarming hoog gezet zodat de koolmonoxide een genadig einde zou maken aan mijn waardeloze bestaan. Maar prutser zijn is blijkbaar geen keuze, het is een roeping, een missie.

Ik had een brandmelder, inclusief CO alarm. Mijn buurman had me gevonden en ik heb 4 dagen op de rand van leven en dood gezweefd. Sara was meteen gekomen, ze was mijn laatste contact in mijn lijst en ze hadden haar gevraagd of ik familie had. Sara was niet van mijn zijde geweken die dagen en nachten.

"Lars, luister naar me, ik heb je vergeven, stop met jezelf pijnigen"

Ik keek naar Sara en huilde, ik voelde me zo klein, zo waardeloos. "Sara, ik ben het niet waard, ik..." Sara legde haar vinger op mijn lippen. "Niet doen Lars, niet doen" ze huilde weer en hield mijn hand vast.

De volgende dag werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Sara stond op me te wachten. Ze pakte mijn arm en liep met me naar buiten. Ik keek naar de grond, ik voelde tranen, ik huilde weer, godverdomme, ik huilde als een kind, slappe waardeloze hoop ongeluk. Sara sloeg haar armen om me heen en knuffelde me. Ik liet het gebeuren, weerloos.

"Je komt mee naar mijn huis Lars, je woont voorlopig bij mij, ik laat je niet alleen, ik wil het niet"

Ik schudde mijn hoofd "nee het kan niet Sara, ik heb een verbod, en al had ik dat niet, ik kan je niet onder ogen komen, nooit meer" Ik worstelde me los en liep weg.

"Lars, niet doen, stop" ik stopte even en voelde Sara's hand "Lars kom mee, ik wil het, ik heb schijt aan verboden, ik heb je vergeven, ik wil je terug in mijn leven, ik mis je"

Ik keek haar aan, ik keek naar mijn Sara "oh god ik mis je zo, ik heb je zo gemist" Ik voelde haar wang tegen mijn wang. Ze streelde mijn haar "stil maar Lars, ik ben bij je, het komt goed"

***

Het was een warme dag, in het solarium was het zonnig, de ramen waren zelfverduisterend maar er kwam genoeg zon binnen om het aangenaam te houden. Ik zat op dezelfde plek als de eerste keer dat ik hier zat. In mijn handen een kop thee. Ik keek naar de wolken, prachtige schapenwolkjes aan een verder strakblauwe hemel.

Sara zat op de andere bank, ze nam een slok van haar thee en lachte naar me. Ik keek weg, weer naar de lucht.

"Hoe voel je je?" Sara boog zich en pakte de schaal met koekjes "wil je?"

Ik schudde mijn hoofd "gaat wel..." het ging niet, ik voelde me nog slechter dan de afgelopen jaren. Dat Sara me had vergeven maakte niet dat ik mezelf had vergeven. Haar vergeving maakte me alleen maar miserabeler, ze was een goed mens, lief, ze had me vergeven, mij, haar verkrachter.

"Lars, ik moet je wat uitleggen, over die nacht, ik wil erover praten met je, éénmalig en dan laten we het achter ons, ok?"

Ik keek naar haar, ik wist dat dit ging komen. Ik wist dat we erover moesten praten.

"Sara, ik heb zo'n spijt, ik had het nooit mogen doen, ik heb je vernietigd, alleen omdat ik mezelf niet kon inhouden, ik ben een beest"

Sara keek me aan, peinzend "Dat weet ik niet, ik ben het niet met je eens. Ik denk dat ik net zo schuldig was"

Ik keek naar haar, onbegrijpend "hoe bedoel je?"

"Ik speelde met je gevoelens, dat deed ik jaren, ik kleedde me uitdagend voor je, ik ging zo zitten dat ik zeker wist dat je naar me kon kijken"

Sara keek weg, beschaamd "ik vond het spannend, een spel, ik voelde me begeerd, het wond me op"

Ik slikte "je wist dat ik keek?"

Sara knikte "ik had niet door wat ik met je deed, wat de consequenties waren, ik was naïef, ik heb ons gesloopt omdat ik bevestiging wilde, van jou, van iedereen"

Ik keek naar haar "ja ik weet niet, maar uitdagend kleden en iemand verkrachten zijn twee verschillende dingen he"

Sara knikte "ja klopt, dat ben ik met je eens, het had niet mogen gebeuren, niet zo"

Ik keek haar aan "Hoe bedoel je?"

Ze zuchtte "Lars, ik was verliefd op je, ik denk dat we hetzelfde wilden, maar niet zo, ik schrok toen ik wakker werd, voelde me verraden, je had me pijn gedaan, maar toen ik zag wat pa met je deed..."

Haar stem brak "hij sloeg je dood, ik dacht dat je dood was toen hij je op straat gooide. Ik rende naar je toe en hield je vast. Ma trok me van je af."

Sara huilde en keek me aan "Ik wilde geen aangifte doen, maar iedereen zei dat ik in de war was, soort stockholmsyndroom, dat je een beest was. Ik geloofde het niet, ik wist dat je mijn beste vriend was."

Ik keek naar Sara, ze huilde "ik miste je zo, ik wilde langsgaan bij je, je vergeven, maar ik mocht niet, ze lieten me niet, ik wist niet waar je was"

Sara keek me aan met rood gezwollen ogen "Lars, wil je me vasthouden?"

Ze was zo teer. Ik stond op en nam haar in mijn armen, ik knuffelde haar, ik rook haar geur en tijd verwaterde, ik was weer een grote broer met zijn zusje in zijn armen, mijn zusje die ik mocht troosten, waar ik van mocht houden en ik huilde "Oh god Sara, ik heb je zo gemist"

Ze drukte me tegen zich aan "Ik jou ook Lars, ik laat je niet meer gaan, we laten alles achter ons, ok?"

"Ok, ik zal het proberen"

"Nee, je moet, je hebt geen keuze"

***

Een paar weken gingen voorbij, langzaam voelde ik me beter. Sara had me vergeven en liet in niets blijken dat ze me iets kwalijk nam, ze was vrolijk naar omstandigheden, het verlies van Marc was vers en vaak trooste ik haar.

Het was gezellig en ik genoot van haar in mijn leven. Het weer was vaak heel mooi dat voorjaar en we zaten veel buiten op haar enorme terras. Maar aan alles komt een eind, dat moet. Dus op een zaterdag pakte ik mijn tassen en zette ze bij de deur.

Ik liep naar het terras waar Sara zat en stak mijn hand uit "Sara, dank je wel, dank je voor alles"

Sara keek me aan over haar zonnebril "wat bedoel je?"

Ik lachte "Ik moet gaan, weer naar huis, jou je leven laten leven, ik ben weer in orde, je hoeft niet bang te zijn, ik bel je"

Ik kuste haar en liep naar de gang om mijn tassen te pakken. Ik opende haar voordeur en toen voelde ik haar hand op mijn hand

"En ik dan?"

Ik keek haar aan "hoe bedoel je?"

"Of ik in orde ben, of ik je kan missen? Snap je niet dat ik je nodig heb?" Ze snikte.

Ik keek haar aan "Je hebt me nodig?"

Ze knikte en huilde "Ik wil je hier, bij me, ik wil niet alleen zijn"

"Oh Sara" Ik omhelsde haar "Ik snap dat het pijn doet, en dat je alleen bent, maar geloof me, je vindt iemand die jou waard is en misschien niet nu, niet meteen, maar alles zal beter worden, Je bent een mooie lieve vrouw, het komt echt in orde"

Sara brak nu "Nee je snapt het niet, ik heb je nodig, ik ben zwanger"

Ik schrok en keek haar aan "je bent zwanger? Van Marc?"

Sara schoot in de lach, "nee van de buurman nou goed, ja ik ben zwanger van Marc en ik ben zo bang" ze huilde weer "wil je bij me blijven? ik heb je nodig, in godsnaam Lars, ik smeek je"

***

"Willen jullie het geslacht weten?" De verloskundige keek ons aan, ik zat naast Sara en hield haar hand vast. Ik was zo gaan zitten dat ik alleen de monitor zag en niet de buik van Sara. Ik kon niet, mocht niet, van mezelf, ooit nog naar een stukje huid van Sara kijken. Ze had er op gestaan dat ik met haar meeging, elke echo en elke controle. Het was lastig.

Ik keek naar Sara en ze knikte

"Jullie krijgen een dochter" Zei de vrouw en ze lachte

Sara huilde en keek me aan "een meisje, hoor je dat Lars, een meisje" Ik knikte en huilde zelf ook, ik zou oom worden van een meisje, ik was onderdeel van iets groots, onverdiend, maar zo welkom.

Ik reed haar naar huis in haar auto, mijn auto werd weinig gebruikt, ik vroeg me af of het ding nog zou starten zelfs.

"Ze dacht dat ik je man was volgens mij"

Sara schoot in de lach "Ja hoorde je het ook?"

Ik knikte en lachte

"eigenlijk ben je dat ook, Lars" ze keek me aan.

Ik schrok, ze merkte het

"Sorry"

Ik keek naar de weg.

***

Weken verstreken en ik zorgde zo goed ik kon voor Sara, ik nam haar mee naar controles, trooste haar en deed zoveel mogelijk in het huis zodat ze rust had, ze was 6 maanden zwanger nu. Ze zwol op, haar buik was dik en strak en haar borsten waren groter dan ooit. Ik had het natuurlijk gezien maar probeerde het uit mijn hoofd te zetten.

Er is iets met zwangere vrouwen dat ze zo mooi maakt, voor mij dan, iets goddelijks, leven dat groeit, de glans in haar ogen als ze haar buik voelde. Ik voelde me gelukkig, gelukkig dat ze me had vergeven en dat ik dit met haar mocht meemaken.

"Voel ze trapt" Sara glom en keek me aan. Ik legde mijn hand op haar shirt en voelde wat bewegen. Ik lachte naar haar. "Vast een ballerina" ze schoot in de lach "in godsnaam bewaar me, dat is zulk losgeslagen uitschot" we lachten.

"Je moet op mijn buik zelf voelen Lars, je voelt haar voetje gewoon" Sara trok haar shirt omhoog en ik zag haar buik. Met een ruk draaide ik me om en liep naar de keuken.

"Lars? Wat is er?"

Ik stond voorover geleund tegen het aanrecht "niets, Sara"

"Durf je me niet aan te raken? Ik had het al gemerkt tijdens de controles, maar het is zo he? je kijkt niet naar me, je raakt me niet aan, is dat omdat je denkt dat ik je niet vertrouw?"

"Nee, niet omdat ik denk dat je me niet vertrouwt, ik mag het niet, niet van mezelf, ik kan nooit meer een blik op je werpen, je aanraken, snap je, ik kan het niet"

Sara pakte mijn hand en legde hem op haar buik, ik voelde haar warme huid, haar kindje bewoog. "Hier zie je? Het kan gewoon, ik vind het niet erg, toe Lars, geef me een kans je volledig te vergeven, het ligt achter ons, afgesloten, nooit gebeurd, ok?"

Ik voelde haar buik, haar huid. Ik voelde liefde, van haar voor mij, maar ook van mij voor haar, voor hen. Diep, universeel, kosmisch.

***

Die avond liep ik naar mijn kamer, ik had net gedouched en was klaar voor bed.

"Kun je even de zalf brengen? Derde plank links in de badkamer" Sara riep vanuit haar slaapkamer.

Ik keek rond in de badkamer en vond de zalf, het was tegen striae. Ik pakte de tube en liep naar Sara's slaapkamer. Ik stak mijn arm naar binnen met de tube

"Hier Sara"

Ze giechelde "wat ben je toch een rare kwibus, kom binnen man, ik bijt niet"

Sara zat op haar bed. Ze had buiten haar BH en slipje niets aan en wreef over haar buik. Ze lachte naar me. Ik schrok en verstijfde.

"Sara... ehm..."

Sara schoot in de lach, "kom hier en geef me die tube, kijk maar naar het plafond voor mijn part, ik ga niet opstaan"

Ik liep naar haar toe en gaf haar de tube. Ik draaide me snel om en wilde weglopen.

"Lars, wil jij mijn buik insmeren? Alsjeblieft"

Ik draaide me weer om, ze keek vragend, de tube omhoog houdend. Ik dwong mijn blik naar haar ogen, geen straf, want ze straalde, in haar ogen kon je verdwalen.

"Nee, Sara, dat kan ik niet, het spijt me"

"Alsjeblieft Lars, ik wil het"

Ze ging liggen op bed. Ze was prachtig. Ze had een lichtblauwe bh die haar volle borsten amper hielden. Haar eveneens lichtblauwe slipje zat strak, de contouren van haar schaamlippen duidelijk zichtbaar door de dunne stof. Haar buik was bol, strak. Haar gezicht glom, straalde, ze was werkelijk het mooiste schepsel dat ik ooit had gezien. Ik wilde me wegdraaien, ik voelde dingen die ik niet wilde voelen, niet mocht voelen.

"Kom Lars, het is goed" en ze pakte mijn hand om me zachtjes op haar bed te dwingen.

Ik pakte de tube en kneep een klodder op mijn handen. Ik wreef het in mijn handen om het warm te maken en zonder naar haar te kijken smeerde ik haar buik in. Haar zachte warme huid als satijn. Ik voelde haar kindje, haar buik.

"Kijk naar me Lars" fluisterde ze.

Ik keek in haar ogen, ze lachte naar me.

"Zo fijn dit mmmh" en ze spreidde haar benen iets.

Zonder dat ik het wilde gleden mijn ogen over haar lichaam. Ik masseerde de zalf over haar buik, met mijn duim gleed ik langs de onderkant van haar bh. Ze schokte met haar adem. Ik trok mijn handen weg.

"Sorry, het ging..." ze pakte mijn hand en legde hem op haar borst

"Die moeten ook ingesmeerd worden Lars"

Ze glimlachte naar me en met één hand gespte ze haar bh los. Ik keek, ik wilde niet kijken, maar ik keek. Haar volle borsten deinden terwijl ze uit haar bh kwamen, grote donkere tepelhoven en erecte tepels, groot, stijf.

Ik ademde in "oh god Sara... ik..." ik sloot mijn ogen en wilde opstaan.

"Lars... alsjeblieft, ik wil het, vind je me niet meer mooi?" Haar stem brak.

"Oh fuck Sara, je bent zo mooi, maar ik heb nog steeds... mijn gevoelens voor jou, ze zijn nooit... ik kan dit niet...ik moet weg" ik huilde en zat op haar bed voorover gebogen.

Ze streelde mijn rug, haar hand onder mijn shirt over mijn rug "Lars, blijf bij me, het geeft niet, mijn gevoelens voor jou zijn ook nooit weggegaan, hou van me, heb me lief" ze snikte.

Ik draaide me om en keek haar aan "Sara, ik..." Sara kwam iets overeind, sloeg haar armen om mijn nek en trok me naar zich toe. Ik voelde haar lippen op de mijne, ze kuste me, ze opende haar mond en ik voelde haar tong, onze tongen vonden elkaar na al die jaren, na al mijn verlangens, ik kuste haar, haar gezichtje tussen mijn handen, haar lippen op de mijne, onze tongen in een worsteling van geliefden. Minuten kuste ik mijn Sara, mijn zusje.

We huilden, ze keek me aan "Lars, wil je mij, wil je mijn man zijn, voor altijd?" ik keek naar haar en ik omarmde haar, haar lichaam tegen de mijne en ik kuste haar nek, haar oor, haar wangen "Oh god Sara, het is het enige dat ik wil, ik wil jou, al zolang ik je ken, jij bent voor mij de hemel"

Sara snikte "ik hou zoveel van je Lars, ik wil je, neem me, maak me de jouwe"

Ik keek in haar ogen en kleedde me uit, mijn stijve lul sprong uit mijn boxer als een springveer, ze keek naar me

"oh god Lars je bent perfect, kom bij me"

Terwijl ze haar slipje uittrok kroop ik bij haar op bed. Ik lag op mijn zij naast haar en kuste haar, mijn hand in haar nek. Over haar schouder naar haar borsten, zachtjes streelde ik haar, speelde met haar tepels en ze kreunde zachtjes.

Ik voelde haar tong in me, ze had haar handen om mijn hoofd, ze liet me niet los, ze wilde me. Mijn hand gleed over haar buik, zacht masseerde ik haar, mijn liefde voor hen. Ik voelde dat ze haar benen verder spreidde voor me en ik beantwoorde haar verlangen.

Mijn hand gleed tussen haar benen. Haar adem stokte, ze kreunde toen ik haar gezwollen schaamlippen opende. Met mijn vinger speelde voor haar opening, langzaam in haar warmte. Ik voelde haar vocht op mijn vingers en smeerde het over haar klitje, haar harde gezwollen klitje.

Ze kreunde zachtjes en keek me aan

"oh Lars... zo fijn"

Ze sloot haar ogen. Zacht streelde ik haar klitje en ik vingerde haar, mijn zusje, tot ze kwam. Ze kwam klaar. In stilte schokte haar lichaam terwijl ze mijn hoofd naar zich toe trok, ik kuste haar nek tijdens haar orgasme terwijl ik mijn vinger in haar stootte.

Langzaam kuste ik mijn weg omlaag, haar tepels in mijn mond, haar harde tepel en ik zoog, als een baby aan haar volle gezwollen borsten. Ze streelde mijn haar en noemde mijn naam, herhalend als een mantra. Ik kuste haar buik, haar prachtige buik, ik voelde het leven in haar. Mijn handen gleden over haar lijf terwijl ik hen liefhad met mijn lippen.

Ik kroop tussen haar benen en kuste haar dijen, kleine kusjes en likjes omhoog, naar haar bron. Ze sidderde toen ik met mijn tong langs de volle lengte van haar natte opening omhoog likte. Ze pakte mijn haar en met een luide kreun een dierlijke grom, drukte ze mijn gezicht in haar vrouwelijkheid.