De envelop 14

Ze waste het ei af en hield hem in haar vuist geklemd toen ze terugliep naar Donatien. De buttplug maakte dat ze zich onverminderd gevuld voelde, slonzig en pervers.

De autorit terug naar Amsterdam was gespeend van enige spanning. Donatien had de dichtstbijzijnde oprit naar een snelweg gevonden en joeg zijn Mercedes met honderdvijftig door de schemering naar huis. Esther mocht haar jurkje aanhouden.

Het grootste deel van de reis zwegen ze en Esther gebruikte de tijd voor nadenken. Angst voor de straf morgen sijpelde nu en dan haar gedachten binnen, onvermijdelijk alweer vermengd met nerveuze anticipatie, maar meestentijds was ze met een soort verontwaardigde logica aan het redeneren. Het viel niet langer te ontkennen dat Donatien haar ontdekt had. Niet gemaakt of getraind, zoals ze zich aanvankelijk wijs gemaakt had, maar ontsloten, als het ware aan de oppervlakte gebracht. Er viel niet langer omheen te draaien: zij was een rasechte exhibitioniste, maar dan een die deze eigenschap in zichzelf tot dan toe altijd verdrongen had. Nu erkende ze haar afwijking wel: het zij zo. Esther toonde graag haar naakte lijf aan onbekende mensen, en het feit dat het onder dwang ging voegde daar nog een element aan toe en verhoogde haar opwinding alleen nog maar. Dus was ze ook nog een onderdanige vrouw, die maar al te blij was met de dominantie van haar Meester. Nooit, nooit had ze zichzelf als onderdanig gezien. Nog steeds was het in delen van haar schedel een taboeonderwerp, maar gezond verstand kon haar gedrag en dan bovenal haar reactie op haar eigen gedrag op geen enkele andere wijze verklaren.

Het was donker geworden toen ze de parkeergarage van Donatiens flat inreden. Esther verlangde naar haar bed.

'Ik wil voor vandaag nog één keer van je mooie lichaam genieten,' zei Donatien zacht, 'trek nog eenmaal je jurkje uit.' Nietsvermoedend deed Esther wat hij vroeg. Hij opende zijn hand en ze duwde het kledingstuk erin.

Hij deed het lichtje van de auto aan en staarde proevend naar haar lichaam, haar stevige borsten met de mooie tepels, haar stevige buik, haar venusheuvel. Met een vingerbeweging gebaarde hij Esther haar dijen iets uit elkaar te doen en zacht, bijna liefdevol gleed hij met een hand over haar schaamlippen. Esther sloot haar ogen en liet hem begaan.

'Zal ik de buttplug eruit halen?'

'Heel graag.'

'Dan moet je even uitstappen,' antwoordde hij nauwelijks hoorbaar.

Een beetje schichtig deed Esther wat hij vroeg. Nu stond ze naast de Mercedes met alleen haar roze gympjes aan. Nog steeds was ze waanzinnig gevuld door die vermaledijde kurk. Om die kwijt te kunnen raken was ze tot veel bereid. Ze legde haar handen op het dak van de auto en stak haar kont zover mogelijk naar achteren. Voorzichtig begon Donatien het object uit haar te trekken. Hij had zachte, maar krachtige handen en binnen een paar seconden voelde Esther hoe haar anus zich opende en het voorwerp zuigend en een beetje met tegenzin liet gaan. Het was haast als poepen, eigenlijk.

Donatien rook een keer aan de buttplug, deed hem toen in een plastic tasje dat hij uit zijn schoudertas gehaald had. Hij deed een greep in zijn schoudertas, legde Esthers telefoontje en haar huissleutels op de grond naast de Mercedes. Toen sloot hij de auto af en zei: 'Ik zie je morgen. Welterusten.' En weg was hij, een verbijsterde Esther achterlatend. Toen sloeg de paniek toe.

'Hé!' Niets.

'Hé, klootzak!' Donatien was verdwenen in het trappenhuis, Esther was alleen.

Ze hoorde het geluid van een auto, die de parkeergarage binnenreed, griste haar spullen bij elkaar en dook weg achter de vertegenwoordigerauto van Donatien. Net op tijd. Een donkere Opel reed langzaam langs en parkeerde drie vakken verder. Esther zat diep weggebogen op haar hurken achter een van de achterwielen van de Mercedes. Vrolijke stemmen weerklonken: een man en een vrouw. Om de lift te bereiken moesten ze langs de auto van Donatien. De vraag was of ze voor- of achterlangs zouden gaan. Esther gokte voorlangs, omdat daar meer ruimte was, dus bewoog zij zich omzichtig naar de achterbak van de auto, klaar om weg te schuiven. Terwijl haar hart in haar keel bonsde liep het stel inderdaad voorlangs, vrolijk en opgewonden in het vooruitzicht van seks.

Natuurlijk was Esther alweer een beetje nat aan het worden, het verbaasde haar nauwelijks nog. Narcistische, ijdele, onderdanige snol die ze was.

'Stop dat, geen zelfhaat, weet je nog,' dacht ze zichzelf toe. 'Zie eerst thuis te komen voordat je gaat zitten mokken.'

Toen het stelletje was verdwenen, liep Esther langs de liftdeuren naar de trap en klom een verdieping naar de begane grond. Ze wist precies hoe de hal ingericht was en verschool zich, voor zover dat kon, in een nis vlak bij de voordeur. Ze luisterde aandachtig, maar alles was stil. Nu!

Ze sprintte naar de voordeur, opende hem en rende de straat op. Een paar meter van de voordeur verwijderd lagen wat struiken en blind voor mogelijke hondenpoep, glipte ze de duisternis van het plantsoen in. Dat was dat.

Om thuis te komen moest ze de strook van ongeveer vijftig meter breedte tussen deze flat en de hare overbruggen, vervolgens om haar flat heen sluipen waarna ze via haar eigen hoofdingang naar binnen kon.

Straatlantaarns verlichtten de oprijlaan naar de parkeergarage. Verderop, tot aan de laagste balkons van haar eigen flat, aan de overkant, lag een onverlicht grasveld. Vanuit haar struikgewas hield Esther de woningen en de straat scherp in de gaten. Het was bijna elf uur, de meeste woningen waren donker. Ze mocht aannemen dat daar niemand zat te loeren. Vanuit de verlichte woningen zou ze waarschijnlijk ook niet zo makkelijk gezien kunnen worden, als ze maar eenmaal voorbij de straatlantaarns was en door de duisternis van het grasperk liep.

Met die gedachte in haar hoofd uitte ze een scherpe vloek, haalde diep adem en sprintte in één keer naar onder haar eigen flat. So far so good.

Nu was ze op een plek waar helemaal geen beschutting te vinden was. Het grasveld grensde direct aan de muur van het gebouw. Links en rechts lag de hoek van de flat ongeveer even ver weg, maar Esther besloot naar links te gaan, om langs de donkere kant om het gebouw heen te gaan.

Net stond ze half in de starthouding, toen haar telefoon ging: een werkelijk oorverdovend gedaver in de stille nacht, dat Esther een hartverzakking bezorgde.

'Je doet het goed, lieverd.'

'Zak.'

'Oh oh, hi, hi, weer een streepje in je strafboekje.'

'Laat me nou met rust, Donatien.'

Esther was begonnen met haar omtrekkende beweging en voelde de zomerwind langs haar borsten waaien. De richting die ze gekozen had was weliswaar donkerder dan de andere maar ook was er aan die kant meer kans op mensen die hun hondjes uit wilden laten.

En het leek wel alsof Esther, puur door ze te bedenken, dingen kon laten gebeuren, want net op dat moment verscheen er om de hoek waarnaar zij aan het sluiprennen was, een middelbare man met een nieuwsgierig, gevlekt hondje. Esther kon geen kant meer op. In een fractie van een seconde besloot ze glashard door te lopen, desnoods dan maar vlak langs de man heen.

Zo verstijfd als de man was, zo dartel sprong zijn puppy in het rond. Esther voelde de nagels van zijn voorpoten in haar billen maar rende door, zonder op of om te kijken. De hoek om, langs de smalle kant van het huis, nu in gestrekte draf, haar borsten op en neer deinend in haar tred, de meters onder haar gympjes wegschietend.

Weer een bocht en nu stond ze aan de voorkant van haar eigen flat. Nog vijftig meter en dan kon ze naar binnen. Boven haar lagen de galerijen en overal was verlichting. Ze trok een blinde sprint, zonder op of om te zien. Hijgend liet ze zich in het struikgewas naast de voordeur vallen. Even een paar minuten bijkomen.

Ze zweette in de zoele avondlucht, haar tepels stonden als stokken overeind, haar schaamlippen waren kletsnat. Esther haatte zichzelf intenser dan ooit tevoren.

Nu naar binnen. Als ze eenmaal voorbij de hal was, kon ze twee dingen doen: met de lift naar boven of met de trap. In het trappenhuis zou ze zonder twijfel minder kans hebben om medebewoners te treffen, maar de klim zou heel lang duren en na tien verdiepingen zou ze volledig uitgeput zijn. In de lift was ze zo boven, maar met een veel groter risico op ongewenste ontmoetingen. Hoewel, was dat wel zo? Als ze beneden in zou stappen, wie zou er dan op bovengelegen verdiepingen verder nog instappen in een lift die omhoog ging? Elementair, Esthertje. Ze zou de lift pakken.

Toen ze haar gedachten bepaald had en weer een beetje op adem was gekomen stond ze op en sloop ze naar de ingang. Zonder het zelf te merken gleed ze met haar vrije hand langs haar kleine schaamlippen die dankbaar reageerden en een rilling van erotische spanning deed haar bijna ineenzinken. Ze opende de deur, liep snel naar de lift, drukte op de knop en schuilde verderop in een donkere nis. Toen het belletje klonk sloop ze terug, angstig om zich heen kijkend. Gelukkig bleef de hal leeg en was ze de enige die met de lift omhoog ging. Ze sprong naar binnen en drukte op de 10, de sluitende deur angstvallig in het oog houdend, bereid om hem dicht te laten vallen voor de neus van wie er ook nog zou verschijnen.

Toen hoorde ze een kuchje achter zich. Een bliksemschicht van ontreddering schoot door haar heen. Shit! Shit, shit, shit, shit, shit, helemaal niet aan gedacht! Er konden mensen uit de parkeergarage in de lift zitten. Randdebiel!

In een vloeiende beweging bedekte ze haar opgewonden borsten en kruis, waarna ze haar hoofd naar haar medepassagiers wendde. Een man en een vrouw die ze wel eens gezien had stonden naar haar naakte lijf te kijken. De vrouw was ijzig en verbijsterd, de man smulde grijnzend.

'Wat doet u nou?' vroeg de vrouw.

Weer draaide Esthers hersenen op volle toeren en binnen een fractie van een paniekerige seconde antwoordde ze: 'Oh dit? Het is niks. Een weddenschap. Trek u er niets van aan. Ik ben een...' Wat? Denk Esther, denk. '...een verzorgd weekend in Berlijn aan het winnen.'

Waar haalde ze het vandaan?

'Nou, ik hoop dat het de moeite waard zal blijken te zijn,' antwoordde de man, 'en gaat u daar dan ook weer streaken?'

Zijn vrouw bekeek Esther wat beter en vroeg ineens: 'Bent u niet die vrouw die altijd poedelnaakt op haar balkon zit te zonnen?' Oh god, oh god, och Jezus!

'Nu en dan. Als ik een uurtje vrij heb.' Tergend langzaam, leek het, veranderde de cijfers op de display van de lift. 5 werd 6. 'Het is werkelijk niet zo'n big deal. Een beetje een gewoonte van vroeger.'Als het echt moest, kon Esther erop los liegen.

7, 8.

'Ik vind het maar vreemd,' zei de vrouw op hoge toon. 'Het lijkt me dat u een beetje een obsessie hebt.' Esther zweeg. De man staarde naar haar geringde muisje, dat tijdens het gesprek langzaam onder haar hand vandaan was gekomen. Och, dacht Esther ineens, wat kon het haar allemaal nog schelen? Toen de 10 verscheen en het belletje klonk, spreidde ze haar armen en zei, als afscheidsgroet: 'Het is heerlijk, weet u. Naakt zonnen. U zou het ook eens moeten doen.' En waardig schreed ze de galerij op. De vrouw zweeg, haar man stak achter haar rug een duim in de lucht. De liftdeur sloot.

Zonder verdere belemmeringen bereikte Esther haar huis. Ze sloot de deur achter zich, opende de kraan van het bad en ging liggen weken. Wat een dag was dit geweest!