Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.
Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.
Klik hier
"Laten we op bed verder gaan, dat is comfortabeler."
De drie danseressen hadden gebiologeerd staan toekijken naar het waterballet van Barbara en mij. We waren nog altijd verbonden en die verbintenis mocht niet verbroken worden. De natuur liet dat niet toe.
Met Barbara stevig verankerd op mijn ankerbout, haar armen om mijn nek, haar voeten tegen mijn schouders en onze lippen tegen elkaar probeerde ik overeind te komen. Dat was lang niet eenvoudig op de glibberige vloer. Het was me gelukt om te gaan zitten met Barbara op mijn schoot en terwijl ik probeerde om mijn voeten onder mijn kont te krijgen voelde ik dat Barbara alweer aan het werk was om mij te laten klaarkomen. Na een aantal pogingen om overeind te komen voelde ik opeens zes krachtige behulpzame vrouwenhanden, die mij en Barbara hielpen om weer op de been te komen.
Al rampetampend liep ik met Barbara op mijn bout en haar armen om mijn hals, haar voeten tegen mijn schouders en onze lippen tegen elkaar, naar ons bed. Alle opgekropte hartstocht van de laatste weken kwam tot ontbranding. Barbara deed, zacht uitgedrukt, wat ze kon en omdat we elkaar inmiddels wat beter kenden werd onze vrijpartij nog heftiger dan tijdens ons kanotochtje. De vonken spatte ervan af.
Het lukte me om Barbara nog twee keer diep gelukkig te laten glimlachen voor ik voelde dat ik de controle over mijn ballen begon te verliezen. Barbara kreeg het ook door. Ze moest en zou me laten exploderen. Haar eer als vrouw stond op het spel. Ze was zelf bijna door haar energie heen, maar zette haar bravourestuk met een laatste krachtsinspanning voort. Haar super mooie ogen keken me aan.
"Jetzt," riep ze.
Dat was voor ons allebei voldoende. Barbara raakte hevig aan het stuiptrekken en ik kwam in een geweldige explosie klaar. Het duurde een eeuwigheid vol extase, voor ik merkte dat de wereld weer terug kwam. Barbara was nog altijd aan het kronkelen en stuiptrekken. De Amazones begonnen zich zorgen te maken, dat Barbara er in zou blijven.
Barbara en ik vreeën altijd heel stil. Alsof we het geheim moesten houden. De drie Amazones, hadden stomverbaasd, in opperste vervoering gekeken naar een spectaculaire uitvoering van het paringsritueel. Voor ons maakte dat niet uit. Als wij samen eenmaal bezig zijn, dan zijn we samen alleen. Zodra onze lichamen elkaar ontwaren, dan moeten wij onontkoombaar datgene doen waar de natuur ons voor heeft bedoeld. We werden telkens opnieuw gedwongen. Je kan wachten op de implosie die ons één maakt en alles opslokt en op de explosie die daar na enige tijd weer het gevolg van is.
We zoenden nog wat voordat we wat tot rust kwamen en ik mijn liefdeslans terug kreeg. Daarna liepen we opnieuw naar de douche. We fristen elkaar op en doken weer op bed. Dicht tegen elkaar. Barbara greep mijn piemel en legde haar hoofd op mijn schouder en haar been half op mijn been. We lagen heerlijk en voldaan na te genieten.
"Barbara, mag ik je wat zeggen," zei Henrike.
"Natuurlijk," zei Barbara.
"Wat jullie samen hebben, ik wist niet dat zoiets bestond. Wat zijn jullie geweldig en wat een fenomenale man heb jij, maar je moet niet zo met hem te koop lopen. We willen hem allemaal wel hebben. Straks pakt iemand hem van je af."
"Henrike," zei ik zeer indringend, "dat zal nooit gebeuren. Er is voor mij maar een vrouw en dat is Barbara. Ik wil Barbara nooit, nooit, maar dan ook helemaal nooit meer kwijt. Je hebt toch gezien wat Barbara met me doet? Er is geen vrouw op de wereld die mij meer kan geven. Er is geen stel op de wereld, dat dat heeft wat wij samen hebben."
Barbara keek Henrike aan, knikte bevestigend, kneep en trok nog eens aan mijn slurf en riep met vuur schietende ogen:
"Ik heb hem nodig. Zonder Sven ben ik verloren. Wee degene die iets boosaardigs met hem probeert. Diegene zal ik zeker vermoorden."
De drie vriendinnen keken elkaar geschokt aan. Ze hadden niet zo'n heftige, agressieve reactie verwacht.
Barbara draaide zich naar mij. We zoenden. Mijn hand verdween in haar kruis terwijl Barbara's hand liefkozend mijn piemel bewerkte. Inmiddels kwamen er wat meer mensen het "gastenverblijf" binnen druppelen.
Henrike riep verbaast: "Kijk nou toch, hij groeit alweer. Hoe is het mogelijk."
"Had ik jullie gezegd, hij is altijd paraat, altijd, zelfs als Sven slaapt," zei Barbara.
"Ik kon het niet geloven," zei Henrike. "Eigenlijk kan ik het nog niet geloven. Hij is toch niet zo stom dat hij Riducroroxafaran gebruik?"
"Nee, natuurlijk niet. Dat hebben ze in het Westen niet eens," zei Barbara.
§3.5 De verborgen woede van Barbara.
"Wat is Riducroroxafaran voor iets?" vroeg ik.
Barbara keek me onthutst aan. Er verschenen donderwolken in haar ogen. Bliksemschichten schoten alle kanten op. Barbara werd witheet. Er kwam een verschrikkelijke, angstaanjagende woede in haar naar boven. Iedereen voelde gevaar. Sommige aanwezigen deinsden zelfs wat achteruit. Opnieuw rook ik die speciale woest erotiserende geur en ik voelde dat ze wat trilde. Mijn paal werd maximaal. Barbara balde haar vuisten, mijn jongeheer werd bijkans gewurgd. Het leek wel of ze zou ontploffen. Voor mij was ze onweerstaanbaar, net als bij onze eerste ontmoeting bij Meike.
Verbijsterd vroeg ik mij af wat er aan de hand was. Barbara wilde het liefst wegvluchten, maar dat kon niet. Ze moest wel een verklaring te geven voor haar plotselinge woedeaanval. Ze had altijd gezwegen over haar verleden, maar nu liet ze voor het eerst iets los. Compleet van haar stuk gebracht zei Barbara, dat ik er toch wel een keer achter zou komen. Nadat ze wat was bedaard legde ze uit, dat door mijn simpele vraag een onderdrukte herinnering uit het verleden naar boven was gekomen, waardoor ze vreselijk van streek was geraakt.
Ze was ooit toen ze nog jong was, door haar koppigheid in grote moeilijkheden geraakt. Diep verborgen in haar innerlijk lag een enorme boosheid en agressie over wat haar was overkomen. Het zat haar vreselijk dwars, maar soms kwam haar woede onbedoeld aan de oppervlakte. Als dat gebeurde, dan probeerde ze dat verborgen te houden en het zo snel mogelijk weer in haar onderbewustzijn te begraven. Ze kon er niets aan doen en het lag absoluut niet aan mij.
Riducroroxafaran is een middel waar je ontzettend sterk van wordt en waardoor je een enorm uithoudingsvermogen krijgt. Het was in het belang van het goede imago van de Oost-Duitse welvaartsstaat, dat hun sporters internationaal goed voor de dag kwamen en veel medailles haalden. Sporters werden door de Stasi gedwongen om het middel te slikken om zo hun prestaties te verbeteren.
Barbara's ogen werden een beetje waterig en ze vertelde, nog altijd zwaar ontdaan, dat zij dat ook had moeten slikken, maar dat ze had geweigerd. Barbara's moeder en haar oma hadden allebei gezegd, dat het een extreem gevaarlijk soort doping was. Je kon er na een paar jaar ernstig ziek van worden en er zelfs aan overlijden.
Heel kort samengevat:
Barbara had het middel niet willen innemen, waarop haar trainer het vermoedelijk door de maaltijden had gedaan. Ze was achterdochtig geworden omdat ze het eten opeens vreemd vond smaken. Daarna had ze geweigerd om te eten. Dat had haar trainer niet geaccepteerd en hij had haar het middel gedwongen toegediend. Barbara was meerder malen uit het trainingscentrum ontsnapt om daar aan te ontkomen. Ze was elke keer weer opgepakt, gestraft en vernederd, maar ze had niet toegegeven en haar training gesaboteerd. Er was met haar geen land te bezeilen en daarom was ze uit de turnploeg gezet.
Na die tijd had haar leven bestaan uit pesterijen. Ze werd overal gevolgd. De Stasi waarschuwde de mensen voor Barbara. Ze was een landverraadster en een slechte burger. Ze mocht geen luxe artikelen en boeken kopen. Ze mocht geen opleiding volgen, ze mocht de stad niet uit enz. Dit had voortgeduurd tot op de dag dat ze mij had ontmoet. Daarna was het plotseling afgelopen.
De aanwezigen keken bedrukt. Iedereen was op de hoogte van de methodes en pesterijen van de geheime dienst.
Een paar meisjes waar Barbara destijds mee omging, waren nu ernstig ziek en twee waren overleden. De tranen sprongen me in de ogen. Er kwam een enorme woede in mij op. Mijn compassie met Barbara verstikte me een ogenblik. Stel je voor: een klein puber meisje, dat jaren achtereen getreiterd werd door Stasi-agenten. Wat moet ze zich ongelukkig en alleen hebben gevoeld. Een meisje, destijds veertien, dat de durf had gehad om de Stasi te trotseren. Wat een moed en karakter.
Mijn schooltijd was niet prettig geweest en ik was van school gestuurd, maar ik had in alle rust mezelf verder kunnen ontwikkelen en ik was nooit gestraft of getreiterd door professionele hufters. Voor Barbara lag dat totaal anders. Mijn bewondering voor haar was al groot en nam alleen maar toe.
Ineens begon ik ook een beetje te begrijpen wat er bij onze eerste ontmoeting was gebeurd: Barbara had haar kwaadheid, verdriet en frustraties niet kunnen onderdrukken en was halsoverkop weggevlucht omdat ze zich daarvoor enorm schaamde. Ze had de deur met een harde klap achter zich dichtgeslagen. Barbara vertelde me later, dat ze uren door de stad had gelopen. Ze had graag verder met me willen praten, maar had het niet kunnen opbrengen om terug te gaan.
Mijn hoofd zat vol vragen. Wat was haar precies overkomen? Barbara wou het er beslist niet over hebben. Misschien moest ik het nog eens proberen als we alleen waren. Barbara had me nu nodig, ze wilde bij me weg kruipen en mij in haar voelen. Zoiets kon ik natuurlijk onmogelijk weigeren. We hebben de hele nacht gevreeën. Niet wild, maar liefdevol. Het ging niet om lust en orgasmes. Het ging om het overbrengen van liefde. Iets waar we beide grote behoefte aan hadden.
Tijdens een van onze "rustpauzes" vroeg ik Barbara wat haar dansclub van ons wist. Gelukkig lag een van de mannen flink te snurken. Te veel drank? Desondanks fluisterden we, waardoor ons gesprek iets intiems, iets vertrouwelijks had. Had Barbara alles over ons aan haar vriendinnen verteld? Ze zei van niet, nou ja, niet alles. Ze had alleen verteld dat ze smoorverliefd was en dat ik geen angst en schaamte kende en dat ik alles kon. Wat natuurlijk niet zo is. Barbara had ook verteld, dat ik al haar geheime wensen liet uitkomen. Eigenlijk wisten de meiden bijna alles. Barbara had voor het eerst weer vriendinnen met wie ze kon praten.
Ze had verteld dat ik op sterke vrouwen viel en dat ik altijd in was voor een stoeipartij. Dat was zo, maar hoe ze dat wist? Ze had mijn libido en pretpaal enorm aangeprezen om haar vriendinnen wat op te geilen. De dames hadden uitgebreid met elkaar besproken hoe leuk het zou zijn om eens met een man te stoeien. Het kon eigenlijk niet mis gaan. Een man die niet aan sport deed tegen tegen een goedgetrainde sterke vrouw. Dat was ongeveer gelijkwaardig, was de veronderstelling. Barbara had zich stil gehouden en niet verteld dat ik misschien wel sterker was dan ik leek. De dames hadden gefantaseerd, dat ik zeker het onderspit zou delven tegen drie krachtige, goed getrainde danseressen. Ze hadden allemaal gedacht dat ik kansloos was.
Het kwam er welbeschouwd op neer, dat Barbara geprobeerd had om een van mijn dromen te laten uitkomen. De stoeipartij met de Amazones was niet helemaal toevallig. Barbara had de dames min of meer uitgedaagd.
Normaal knap ik enorm af op gemanipuleer. Zoiets is reden voor mij om een relatie te beëindigen. Het staat me enorm tegen en daar is een reden voor, maar dat ga ik nu niet uitleggen. Ze had het goed bedoeld. Het was uit liefde gedaan.
Barbara had zelf niet meegedaan aan het gevecht. Een vernederde Sven paste misschien wel niet goed in het beeld dat ze graag van haar grote sterke Seebär had. Het werd tijd, om iets te verzinnen, zodat aan Barbara's eigen behoefte om vernederd te worden werd voldaan, maar een verkrachting ging me te ver.
§3.6 Barbara heeft de behoefte om vernederd te worden.
De volgende ochtend kwamen Barbara en ik als laatste uit bed. De rest had zich al gedoucht en was naar buiten gegaan om op het terras te ontbijten. Nadat wij elkaar schoon gepoedeld hadden trok ik mijn deftige pak weer aan. Barbara vond dat pak geweldig. Het was een manier om mij te showen. Mijn onderhemd had ik niet aan. Dat was door Barbara ingepikt. Het was alles dat ze droeg, net een little black dress, maar dan blaauw. Ze had graag iets van mij aan. Het hemd was haar wel veel te groot, maar dat maakte niet uit. Het was mijn hemd met mijn geur en dat gaf haar een prettig gevoel. Bij het lopen wobbelden haar borsten alle kanten uit en haar tepelkringen waren veelvuldig te zien. Als Barbara voorover boog, dan was de inkijk meer dan groot genoeg om ook haar bos schaamhaar te ontwaren. Toch viel Barbara niet uit de toon. Ik wel.
Het terras bood een mooie aanblik. De DDR bewoners waren vrij en dat kon je zien. Vier dames en drie heren waren geheel naakt. Het was een echte hippie bijeenkomst. Meike en Vigga, een van de danseressen, lagen allebei te relaxen in verzinkte stalen badkuipen op pootjes. Onder de badkuipen werd een houtvuurtje gestookt en op een bijzettafeltje stonden koffie en broodjes. Een van de blote mannen werd door één van de meiden goedemorgen gewenst met een omhelzing en een paar rukken aan zijn zwengel. Wat opzij stond een tafel met een butagasstel en een koekenpan. De beheerder was met een omelet bezig. Zelf ben ik nooit een hippie geweest, maar dit was een gezelschap waar ik me buitengewoon prettig bij voelde.
Barbara en ik werden met het grootst mogelijke respect behandeld. Al snel werd me duidelijk, dat iedereen wist van onze seksuele verrichtingen en het verhaal van Barbara kenden ze ook allemaal. We waren uitgebreid besproken. We zaten er niet mee. Het was zoals het was.
Barbara liep naar de tafel met ontbijt. Kennelijk had Henrike de geheimen van mijn pantalon doorgrond. Ze kwam naar me toe, omhelsde me en trok aan mijn zwengel. Dat scheen hier normaal te zijn. Ze zei me goedemorgen. Mijn jongeheer deed wat er van hem verwacht werd en Henrike zei, dat ze blij was dat ik haar zo waardeerde, maar dat ik niet moest denken dat alles koek en ei was. De Amazones wilden revanche. Barbara kreeg door wat er gaande was en kwam witheet op ons af.
"Afblijven," schreeuwde ze.
"Rustig Barbara, je hoeft niet jaloers te zijn," riep ik. "Je weet dat ik je nooit zal verlaten. Als ik uit alle vrouwen van de wereld er een zou mogen uitzoeken, dan zou ik jou kiezen. Je had me moeten vertrouwen. Je verdient straf."
Barbara keek me onderzoekend aan. Ze wist niet zeker wat ze moest denken.
"Kom hier, dan ga je over de knie," schreeuwde ik lachend en quasi boos.
Barbara begreep het en rende hard weg. Ze zag er fantastisch uit in dat veel te grote hemd. De achtervolging werd meteen door mij ingezet. Ze rende ongelooflijk snel, maar was volstrekt kansloos. Op afstanden beneden de kilometer waren er niet veel zo snel als ik.
Barbara bereikte de straat. Er was bijna niemand, daarom liet ik haar nog even verder vluchten. Niet te ver, want ik moest er rekening mee houden dat iemand zich met ons zou gaan bemoeien. Dat zou ons plezier bederven. Na iets meer dan 100 meter greep ik mijn hemd. Barbara glipte er uit. Na twee of drie passen had ik haar opnieuw. Ze verzette zich hevig en ik zei voor de zekerheid dat ze me iets beloofd had. Als ze het niet leuk vond, dan...
"Zanik niet. Ik ga nooit om genade vragen," schreeuwde ze uitdagend.
Barbara werd door mij meegetrokken. Ze vocht als een leeuwin. Het dreigde nog een fors gesleur te worden, daarom nam ik haar na een meter of tien in de brandweergreep. Met een naakte Barbara op mijn schouders vervolgde ik mijn weg terug. Ze gaf zich nog niet gewonnen. Ze sloeg en stompte en probeerde nog het een en ander. Het werd me te gek. Er was een drastische maatregel nodig. Barbara werd door mij van mijn schouders geslingerd en ik hield haar bij een enkel vast. Even later lukte het om ook de tweede enkel te pakken te krijgen. Nu kon ik kruiwagentje met haar spelen.
Barbara werd door mij aan haar enkels vooruit geduwd. Ze moest haar handen wel gebruiken om niet met haar gezicht op de grond te belanden. Het was een zeer vernederende houding. Ze deed wilde pogingen om te trappen en om zich los te slingeren, maar dat lukte niet. Hoe harder ik haar vooruit duwde hoe beter het ging. Het moest echter niet te snel gaan. We moesten de tijd hebben om de situatie in ons op te nemen en tot ons door te laten dringen. Het moest een mooie herinnering worden voor ons tweeën.
Onder een ongewone kijkhoek had ik een schitterend uitzicht op haar paradijs, dat tussen haar gespierde benen heen en weer bewoog. Van onderen was de begroeiing gering. Een waar genot, dat nog vergroot werd als ik mijn hoofd wat opzij bewoog. Het was dan net mogelijk om een van haar bengelende borsten te zien. Die fascinerende beelden heb ik nu nog op mijn netvlies. Het allermooiste was Barbara's gezicht. Af en toe draaide ze even haar hoofd en deed ze een poging om mij neer te bliksemen met haar onvoorstelbaar mooie amber bruine ogen. Ze trof doel. Keer op keer. De gegenereerde gevoelens van liefde stapelden zich op en werden zo intens, dat ik overwoog om te stoppen.
We kwamen twee mannen tegen. Ze vroegen argwanend of alle oké was. Barbara schreeuwde boos:
"Bemoei je met je eigen zaken. Laat ons met rust en loop door."
De mannen dropen af. Barbara vond hulp van twee vreemde mannen kennelijk te gênant. Vanaf het terras werden onze vorderingen met belangstelling gevolgd. Men begreep hoe de vork in de steel zat. Toen we bijna weer bij de Kulturscheune waren vroeg ik of Barbara misschien nog wat verder wilde "wandelen". Het was immers mooi weer. Ze schreeuwde dat ik een brute hufter was en dat ik het niet moest wagen.
Eenmaal weer op het terras bood Henrike mij een armloze café stoel aan. Vrolijk lachend vertelde ze Barbara dat het haar schuld was, dat de Amazones het "worstel toernooi" hadden verloren. Barbara had haar en haar twee medestanders niet verteld, dat ik zo sterk was. Ze verdiende haar straf dubbel en dwars. Ik ging zitten en dwong Barbara met haar onderbuik over mijn benen. Haar benen hield ze stijf tegen elkaar. Ze kreeg zes forse klappen. Drie op elke bil.
"Barbara, je hebt me beloofd dat je het me zou vertellen als ik je pijn doe, dat weet je toch nog wel?"
"Ik voel helemaal niets. Je slaat als een mietje. Voordat ik wat voel kriebelen val jij uitgeput van je stoel."
Mijn slagen werden harder. De drie verslagen Amazones begonnen mij aan te moedigen. Er waren ook een paar mannen die het juist voor Barbara opnamen. Ik deed er nog een schepje bovenop. Barbara's benen gingen onwillekeurig iets uit elkaar. Mijn pantalon begon vochtig te worden. Barbara's kruis was drijfnat. Ze was hopeloos wulps.
"Je piest op mijn broek van angst," riep ik.
"Helemaal niet. Je bent een leugenaar en een sul."
"Kijk dan," zei ik, terwijl ik haar opzij duwde en de natte plek op mijn broek liet zien.
"Je bent gemeen. Je weet best hoe dat komt," brulde ze vernederd.
"Je geniet hiervan. Geef het toe," riep ik terug.
Inmiddels had ik wel een probleem. Barbara zou nooit opgeven, dat was duidelijk. Het was opnieuw buigen of barsten. Nog harder gaan slaan kon best. Een nog ergere foltering verzinnen kon ook, maar ze zou volhouden, het woord opgeven was Barbara totaal onbekend. Natuurlijk kon ik haar niet echt wat aandoen, dat was geen optie. Bovendien was het nog maar de vraag of dat zou helpen. Het was de professionele hufters van de Stasi immers ook niet gelukt om haar klein te krijgen.
Het was me al eerder overkomen, dat ik op punt stond om te verliezen in een confrontatie met Barbara. Zou een seksuele benadering werken? Met twee vingers drong ik Barbara's hemelpoort binnen en met mijn pink stimuleerde ik heel voorzichtig de omgeving van haar gevoelige pareltje. Ze raakte helemaal dol en kronkelde alle kanten uit.
