Reünie

Hij zei dat ik groot was geworden, maar ik zag in zijn ogen, de manier waarop ze over mijn lichaam gleden, dat hij wat anders wilde zeggen. Dat wat ik wilde horen van hem, dat hij me mooi vond.

Ik moest zo om hem lachen toen hij net deed of hij de high five van Mike miste, die zelfvoldane grijns van die dombo. Alsof hij Jeroen te slim af was, de sukkel. Jeroen heeft meer intellect in zijn drol dan Mike in zijn hele lijf.

Tijdens het eten zat ik op mijn vaste plek, tegenover Jeroen. Ik keek naar hem, zijn dagelijkse ritme, zijn manier van eten, hoe hij zijn glas pakte om een slok te nemen. Het was voor mij een elegante dans. Hij keek naar me, vaak, ik las lust in zijn ogen, verlangen.

Ik lees vaak romans, waar een vrouw een man verleidt, dat de vrouw door haar lach de man doet inzien wat ze wil, het gaat zo makkelijk in romans. Ik probeerde verleidelijk naar hem te lachen, ik had alleen geen idee hoe dat dan moest. Ik wilde een open boek zijn voor hem, mijn intenties in hoofdletters leesbaar.

Even dacht ik dat het werkte, verschillende keren betrapte ik hem, starend, naar mij. Hij registreerde me, ik wist zeker dat hij de vrouw zag die ik wilde zijn en niet het kind die hij altijd had gezien. Ik voelde me als zo'n vrouw uit een roman, het was mijn lach die hem betoverde. Ik probeerde lust in mijn ogen te leggen.

Vraag me niet hoe je dat doet, ik had, en heb, nog steeds geen idee hoe dat werkt. Ik dacht gewoon intens aan hem, alsof ik telepathisch mijn intentie in zijn hoofd kon planten, als een zaadje.

Ineens was de betovering verbroken, van het één op het andere moment keek hij niet meer naar me. Wat ik ook probeerde om zijn aandacht te vangen, hij keek niet meer. Ik zocht de lust in zijn uitdrukking maar het enige wat ik zag was onwil, afwijzing. Ik had iets fout gedaan. Ik piekerde wat ik verkeerd had gedaan, mijn lach?

Zou hij mijn lach verkeerd hebben geïnterpreteerd? Ik dacht over die vrouwen in die romans, ze hebben het zo eenvoudig, ze lachen wat en die grieten krijgen wat ze willen. Ik vroeg me af hoe zo'n lach eruit zag.

Hoe laat een vrouw een man inzien dat ze hem wil? Ik piekerde terwijl ik wanhopig zijn aandacht probeerde te vangen, vruchteloos.

Die avond was ik geen seconde uit zijn buurt, als hij de kamer uit liep sprong ik op en volgde hem als een hondje, ik voelde me mal. Wanhopig en opdringerig. Ik kon mezelf niet helpen, ik wilde niets van hem missen.

Het viel niet alleen Jeroen op helaas.

Op een gegeven moment lachte mijn moeder naar me "je lijkt wel zijn schaduw" ze knipoogde. Ik liep rood aan, was het zo duidelijk? Ik keek naar de grond. Ze had gelijk, ik moest mezelf inhouden, dit ging zo niet werken.

Hij moest me zien als vrouw, wat ik deed was wanhopig. Ik moest subtieler zijn.

Ik keek hoe Jeroen naar de tuin liep en naar de sterren stond te kijken. Ik wilde naar hem toe, bij hem staan.

Mijn in wanhoop genomen voornemen sneuvelde al snel. Zonder dat ik invloed had op mijn acties stond ik op en liep naar hem toe. Ik ging naast hem staan en stootte hem aan met mijn heup, een elektrische schok ging door me heen, alsof zijn lijf onder spanning stond.

Het was mijn spanning, door mijn verlangen overprikkelde zintuigen die tot ontlading kwamen.

Ik sloeg mijn arm om zijn middel en drukte me tegen hem aan. Ik had geen woorden, ik wist alleen dat ik hem had gemist en ik zei het. Voor de zoveelste keer die avond zei ik weer dat ik hem had gemist. Hij was in de lach geschoten en me gevraagd hoe vaak ik dat nog ging zeggen tegen hem. Ik liep rood aan, gelukkig in het donker, ik was werkelijk wanhopig, om hem.

Het was een heldere avond.

De sterren stonden als fonkelende juwelen aan de nachthemel. Ik stond samen met mijn liefde, starend in de oneindigheid met gevoelens voor hem die minstens zo diep waren.

Emoties oneindig als het universum, ik was een stofje, machteloos.

Na een tijd zei hij iets, dat de sterren wanhopige vonkjes waren, dat hun schoonheid een bijproduct was van de wens om te voldoen aan de eisen van de entropie. Jeroen kon dingen zeggen die je brein lieten springen, alsof hij een deur opende en je op een hoger niveau tilde.

Woorden van schitterende complexe eenvoud.

Terwijl ik me realiseerde wat hij had gezegd stroomde mijn liefde voor hem als kolkend lava, mijn verlangen verdiepte in een fractie van een seconde een veelvoud. Een bulderend geweld, alsof er een continent ontstond, rauwe ontembare oerkrachten.

Ik hou van hem, hij is het onderdeel dat mijn ziel nodig heeft om compleet te zijn.

Ik wenste dat ik dat moment, wij samen, kon fixeren. Vangen in een druppel hars. Tot het einde der tijden met hem gefixeerd in barnsteen. De tijd verslagen, geconserveerd en onaantastbaar.

Tijd versla je niet en hoe graag ik ook wilde, er kwam een einde aan de avond. Mijn gebruikelijke eenzaamheid toen ik in bed lag leek ineens immens. Hij was nog geen vijf meter van me vandaan maar zo onbereikbaar.

Ik dacht aan hem en fantaseerde hoe hij mijn kamer zou binnen komen. Hoe mijn bed zou inveren door zijn gewicht.

Hij lag naast me, naakt. Ik streelde hem, voelde zijn huid onder mijn vingertoppen. Zijn tedere streling over mijn taille, kriebelend naar mijn borsten. Zijn lippen op de mijne.

Ik gleed met mijn hand in mijn slipje, hij gleed met zijn hand in mijn slipje.

Zijn aanraking, ik schokte even met mijn lijf. Mijn klitje was zo gevoelig, ik was zo nat. Mijn gezwollen schaamlippen stonden open, uitnodigend, verlangend.

Mijn lichaam had zich overgegeven, mijn lichaam smachtte naar hem.

Zachtjes strelend over mijn klitje, lieve rondjes. Zoekend naar mijn opening. Hem, diep in mijn warmte. Ik kreunde zachtjes zijn naam en sidderend kwam ik klaar.

Ik rolde op mijn zij, hij was het. Ik moest hem hebben.

Hongerig gevoelens als wolven, mijn ziel als hun prooi.

Mijn verlangen naar Jeroen was de kern van mijn wezen geworden, alles wat ik was draaide om dat verlangen.

Ik drukte mijn kussen tegen me aan, een onbevredigend alternatief. Ik wilde hem tegen me aan. Ik moest hem laten inzien dat ik van hem was en hij van mij.

Deze week moest het gebeuren nam ik me weer voor, ik moest een plan hebben.

Peinzend viel ik in slaap.

's Ochtends kwam ik hem in de keuken tegen, mijn hart maakte een sprong en ik ook, ik sprong om zijn nek en wenste hem goedemorgen, mijn lijf tegen hem, zijn armen om me heen, stevig. Mijn gevoelens bevestigend.

Mijn verstand was ik al lang verloren aan een alles consumerende verlangen ik moest hem tegen me aan.

Hoe vaak kan je iemand goedemorgen wensen vraag je je af? Nu, ik heb het getest, na vier keer wordt het raar blijkbaar.

Tijdens het ontbijt ving ik een paar keer zijn blik. Ik zocht in zijn ogen naar een teken, een bevestiging.

Waarom was het zo moeilijk in het echte leven. In mijn roman waren ze nu waarschijnlijk al toe aan de zoveelste passievolle bevestiging van hun liefde.

Dit was de onzekere werkelijkheid waar elk moment een splitsing is van oneindig veel mogelijkheden. Het verleden als een vastgelegde afdruk van de gekozen mogelijkheid, onwrikbaar, enkelvoudig.

Gisteravond in bed had ik liggen denken aan het grasveldje, ons geheime plekje in het bos. Omzoomd door struikgewas, een onneembaar fort. Ik was de dappere ridder, de jonkvrouw in nood, de koning met macht.

In mijn spel was ik alles.

Daar kon ik alles zijn, vrouw, geliefde, begeerde. Deze keer zou hij niet de draak zijn maar mijn prins, welkom in mijn fort, ik zou me gewillig onderwerpen.

Aarzelend keek ik naar hem, mijn gezicht half verborgen achter een kop thee, ik verzamelde genoeg moed.

"Zullen we zo een stukje wandelen?"

Ik had zowat een uur nodig gehad om me aan te kleden. Twijfelend bekeek ik mezelf in de spiegel. Welk jurkje kon hem laten inzien dat ik een vrouw was, zijn vrouw?

Uiteindelijk was ik voor mijn gele zomerjurkje gegaan, De stof valt soepel over mijn billen en mijn borsten komen er spectaculair in uit. Ik draaide rond mijn as voor de spiegel en keek naar mezelf.

We liepen onze geheime route door het bos. Het had die nacht geregend, de karakteristieke geuren waren bijna bedwelmend. Wiegend met mijn heupen liep ik voor hem uit. Ik wist zeker dat hij naar me keek. Ik vroeg hem hoe hij het uitzicht vond, ik kon net een giecheltje onderdrukken.

Ik daagde hem uit en rende vlak voor we bij het veldje waren weg "wie het laatste is heeft een bochel" giechelde ik.

Hijgend viel ik op mijn rug in het gras. Ik keek naar de lucht. Na een paar momenten viel hij naast me neer. In stilte keken we samen naar de wolken. Ik keek even naast me, zo mooi, zijn expressieve kaken, zijn mooie lijf.

Ik moest hem weer vertellen dat ik hem had gemist, nog één keer. Toen ik het had gezegd voelde ik mijn eenzaamheid over me heen vloeien als warme pek, opeens realiseerde ik me dat al kreeg ik hem deze week, daarna zou ik weer zonder hem moeten.

Vluchtige ontmoetingen op verjaardagen en feestdagen.

Hij zou natuurlijk iemand anders vinden en mij vergeten. Ik slikte

"we moeten elkaar echt vaker zien"

Peinzend keek hij naar de lucht, het leek wel een uur voor hij antwoord gaf.

Teleurgesteld hoorde ik de desinteresse, ja hij wilde me ook wel vaker zien, maar zijn toon was niet wat ik had gehoopt. Ik hoopte op de toon van verlangen, hoe dat ook mag klinken, dit was hem in iedergeval niet.

Ik kneep mijn ogen dicht, hoe kon ik hem naar mij laten verlangen zoals ik naar hem verlangde, ik wilde het schreeuwen.

Ik kon het doen bedacht ik me ineens, ik kon hier gewoon schreeuwen wat ik wilde, niemand zou ons horen. Ik kon hier gewoon hardop schreeuwen dat hij mijn man was, dat ik hem wilde, dat ik de zijne was.

Die mogelijkheid was één van de vele mogelijkheden dat moment.

De mogelijkheid die echter gekozen werd was een timide "cool".

Ik prikte hem in zijn zij. Nu kon Jeroen sowieso nooit tegen kietelen, maar ik had hem nog nooit los laten komen van de grond. Ik schoot in de lach, half hysterisch lag ik op mijn rug te lachen in het gras. Het was zo grappig. Hij leek wel of hij onder stroom stond.

Schuddend van het lachen lag ik na te hikken toen ik ineens zijn vinger in mijn zij voelde.

Zijn aanraking, de opwinding van hem hier bij me, de geheimzinnige spanning die mijn incestueus verlangen met zich meebracht waren oorzaken voor een minstens net zo hoge sprong als die van hem.

In een vloeiende beweging gevoed meer door verlangen dan gezond verstand sprong ik op hem. Ik klemde mijn dijen om zijn lijf en drukte me tegen hem aan. Ik deed net of ik hem onder bedwang had. Ik keek hem aan

"Zeg.dat.Julia.de.baas.is"

Bij elk woord prikte ik in zijn zij. Een oud spelletje van ons. Hij liet me vaak winnen want ik kon hem nooit aan, nu ook niet.

Nu was het echter geen spel voor mij. Anticiperend op zijn, door mijn kietelen geïnitieerde schokken, wreef ik me steeds subtiel tegen hem aan. Zijn ontladingen op het ritme van mijn woorden sloegen als bliksemschichten in op mijn klitje.

Ik kon niet stoppen, golvend werd de controle over mijn motoriek overgenomen door mijn naderende orgasme. Ik krampte en probeerde uit alle macht stil te blijven. Ik ademde diep in en schokte mijn onderlichaam. Met mijn klitje verpletterd tussen onze lijven kwam ik klaar

Flitsen door mijn hoofd, bulderende duisternis en golven van licht, beelden en eindelijk weer coherente gedachten. Hijgend voelde ik mijn orgasme wegebben.

Twijfels, schaamte, zou hij het gemerkt hebben? Mij raar vinden? Ik kwam gewoon klaar, op hem, door hem. Hij vond me vast vies.

Peinzend kwam ik bij mijn positieven.

Veel tijd kreeg ik echter niet, ruw wierp hij me op mijn rug, dominant, wellustig. Ik opende mijn benen voor hem, onderdanig. Ik voelde zijn kruis tegen mij, zijn erectie tegen mijn vrouwelijkheid. Hij had me in zijn macht, ik genoot van mijn hulpeloosheid. Hij zou me hier nemen, hier zou ik krijgen waar ik naar verlangde.

Ik hield mijn adem in. Ik was zo opgewonden. Hij nam mijn gezicht tussen zijn handen en keek diep in mijn ogen. Ik was er klaar voor, zo klaar. Ik keek hem aan en likte over mijn lippen. Ik opende mijn mond iets, uitnodigend. Ik wist zeker dat hij me ging kussen, dat hij me daar zou nemen.

Plotseling voelde ik me onzeker, wat als ik niet genoeg was voor hem?

Wat als hij een echte vrouw wilde, van zijn lengte en niet een soort mini mens. Wat als hij mijn borsten te klein vond? Wat zou hij denken van mijn onervarenheid?

Ineens voelde ik me geen vrouw maar een onzeker klein meisje, wanhopig op zoek naar houvast. Ik keek hoopvol naar hem, ik hoopte dat ik voldoende was.

Vlak voor zijn lippen de mijne raakten stopte hij. Ik keek hem aan, vragend, smeekend.

Het werkte niet. Hij wees me af en mompelde een excuus, een excuus! Voor wat? Voor het afbreken van de kus waar ik al mijn hele leven op wacht?

Een excuus kon nooit wat ik niet had gekregen compenseren. Ik voelde me afgewezen, mijn verlangen sloeg om in wanhoop.

Hij lag naast me op zijn rug, ik keek naar hem, liggend op mijn zij, mijn arm onder mijn hoofd. Ik keek naar hem, ik wilde weten wat ik fout had gedaan. Waarom had hij me niet gekust? Ik vroeg hem wat er was, maar ik kreeg geen antwoord. Jeroen was stil tegen me.

Op de terugweg liepen we in stilte, ik begreep het niet. Ik liep naast hem en keek naar hem. Probeerde te lezen wat ik kon doen, wat ik verkeerd had gedaan.

Terug in het huisje ontliep hij me, ik voelde me ineens zo eenzaam. Het leek wel of we ruzie hadden, dat hadden we in al die jaren nog nooit gehad, en nu wist ik niet eens zeker wat de reden van die ruzie was.

Onzeker keek ik naar hem tijdens het eten. Hij schonk me totaal geen aandacht. Hij was ineens diep in gesprek met pa, over vleermuizen of weet ik het. Ik keek naar hem. Peinzend over wat ik fout had gedaan.

"s Avonds was het tijd voor het traditionele bordspel, met de hele familie rond de tafel, vroeger één van de hoogtepunten van de dag.

Jeroen en ik maakte er een sport van om Mike subtiel te verwarren tijdens deze spelletjes.

Vele blikken hadden we samenzweerderig gewisseld als het ons was gelukt terwijl verder niemand het had doorgehad.

Nu kreeg ik geen contact met hem, Jeroen deed alsof ik niet eens aan tafel zat. Ik bestond niet voor hem. Mijn wereld brokkelde met elke tik van de klok een stukje af, mijn wanhoop voedend.

Een ellendig gevoel omvatte me als een deken van distels, Jeroen was boos op me, ik had het verziekt.

Ik stond voor de deur van mijn kamer, klaar om naar bed te gaan toen ik hem zag aan de andere kant van de hal, ik liep naar hem toe. Ik moest het weten. Ik verkoos de wetenschap van mijn afwijzing boven de onzekerheid. Ik pakte hem bij zijn arm om hem om te draaien. Ik keek hem aan

"Wat is er Jeroen? Je doet zo raar ineens"

Ik zag hem nadenken, zoeken naar woorden, woorden die ik niet horen wilde waarschijnlijk. Woorden die mijn ziel zouden verschrompelen. Hij keek me diep in mijn ogen.

"Het spijt me Juul, ik doe raar tegen je, ik zal proberen erop te letten, ik zit met iets wat ik recht moet zetten en dat reageer ik af op jou, het spijt me"

Hij sloeg zijn armen om me heen en knuffelde me.

De wanhoop wisselde ik in voor hoop. Tegen een slechte koers, de hoeveelheid hoop was miniem vergeleken bij de wanhoop die ik had gevoeld. Maar het was hoop, warmte stroomde weer door mijn lijf, er was hoop!

Opgelucht lag ik op mijn rug in mijn bed. Ik schoof mijn slipje van mijn benen en spreidde me. Ik trok mijn knieën iets op en gleed met mijn hand over mijn venusheuvel. Zachtjes streelde ik mijn klitje terwijl ik dacht aan hoe hij op me gelegen had. Hoe ik zijn erectie tegen me had aangevoeld.

Ik penetreerde mezelf denkend aan zijn erectie. Hoe zou hij eruit zien? Hij was groot vermoedde ik, ik had hem gevoeld.

Een schok trok door mijn lijf. Mijn vinger diep in me, een mager alternatief voor wat ik echt in me wilde, zijn erectie. Ik wilde het, ik wilde hem, diep in me, stoottend, ontmaagdend.

Wild stootte ik mijn vinger in me terwijl ik met mijn andere hand hard en snel over mijn klitje wreef, ik zocht ontlading, een orgasme. Kreunend stootte ik in mezelf, Jeroen op mijn netvlies, zijn erectie tegen me aan.

"oooh god... ooooh fuck"

Ik kwam, zwetend, hijgend, lag ik op mijn rug, mijn dijen nat van mijn vocht. Onder me een natte vlek van vloeibaar verlangen.

Hijgend trok ik mijn deken over me heen en viel in slaap.

Die ochtend was hij laat uit bed, iedereen zat al aan het ontbijt toen hij geeuwend de keuken in liep. Hij ging zitten en keek even naar me.

Ik had een stukje hagelslag tussen mijn vingers en piekte het tegen zijn neus.

Grijnzend keek ik hem aan. Ik vroeg hem om me mee te nemen naar het dorp.

Dat deden we in het verleden vaker tijdens de reünie week. Ik vond het altijd leuk om met hem op stap te gaan, het gaf me het gevoel dat we een stel waren.

Ik stond twijfelend tussen twee hoopjes kleren voor mijn spiegel. Ik had al drie keer iets aangehad, maar het was net allemaal niets. Niet wat ik zocht. Ik keek naar mezelf in de spiegel, ik was naakt.

Aandachtig keek ik naar mijn borsten, ze waren niet groot. Zouden ze genoeg zijn? Ik streek erover en keek de deining van mijn borst.

Mijn blik gleed naar de v tussen mijn benen. Ik had me geschoren, voor het eerst. Ik streek met mijn vingers over mijn venusheuvel. Ik had wel eens gekeken naar mijn vagina met mijn handspiegel.

Volle schaamlippen met kleine dieprode schaamlippen die een stukje uit me hangen als twee kleine verkreukelde lapjes. Ik las dat je dat kan laten verkleinen, zou hij dat willen?

Ik zou het voor hem laten doen.

Ik koos uiteindelijk voor een blauw zomerjurkje met witte pantykousjes.

Ik maakte me heel licht op en rolde mijn haar tegen mijn achterhoofd. Met mijn krultang maakte ik twee pijpenkrullen die langs mijn gezicht vielen.

Ik keek nog even tevreden in de spiegel en toen liep ik naar beneden.

Ik vond hem op de stenen rand van het terras, hij liet keitjes dansen over het wateroppervlak. Toen hij me hoorde aankomen stond hij op en hij keek naar me, zijn ogen gleden over me heen.

Eindelijk zag ik weer in zijn ogen wat ik zo graag wilde zien.

Hij hield de deur voor me op en en ik nam plaats in de passagiersstoel. Ik verschoof me iets toen hij om de auto heenliep zodat mijn rokje helemaal opgekropen zat toen hij instapte. Ik deed net of ik het niet doorhad.

Tijdens het rijden gaf ik hem genoeg gelegenheid om naar me te kijken.

Terwijl ik naar de omgeving keek fantaseerde ik over hem, hoe hij mijn dij streelde, langzaam omhoog glijdend. Ik zou kreunen, mijn benen iets spreiden voor hem.

Hem toegang geven en genieten van zijn hand op mij, zijn vingers in mij. Ik zou me aan hem geven, hier in deze auto, haastig passievol.

Helaas gebeurde er niets tijdens de rit, geen haastige passie, geen toegegeven lust.

Bij het uitstappen hield hij weer de deur voor me open en gaf me een hand ter ondersteuning. Als een heer keek hij weg terwijl ik mijn kleren gladstreek, helaas, want ik wilde sensueel over mijn billen strijken, suggestief. Ik deed het niet bij gebrek aan publiek.

Het dorp is weinig bijzonders maar met hem was elk winkeltje de moeite waard. Ik had hem dicht tegen me aan en koesterde me in zijn warmte. Ik bleef zo lang mogelijk hangen bij dingen die ik nooit een seconde zou bekijken zonder hem.

Er was een nieuw restaurant op de hoek van de winkelstraat gekomen. Ik kon me niet herinneren wat hier vroeger had gezeten, veel kan het dus niet geweest zijn. Ik keek naar de pui, het was een luxe gelegenheid, sjiek.

Hij keek me aan en vroeg of ik honger had. Mijn hart klopte in mijn keel.

Nerveus liep ik met hem het restaurant binnen. Voor het eerst voelde ik me een vrouw die uitging met haar man, normaal ging ik ook wel eens uit, maar altijd met vriendinnen, of jongetjes, nooit met een echte man, mijn man. Geen kinderlijk spel maar hoe ik wilde zijn, mijn echte leven, met hem.