Beste Zangers

# # # # # # # # # # # # # # # # # # # #

Dit verhaal is gebaseerd op het Nederlandse televisieprogramma met dezelfde naam. In de show komen zangers in een pension op Ibiza bij elkaar om voor elkaar te zingen. In elke aflevering staat één van de zangers centraal, en de andere artiesten zingen liedjes uit het repertoire van die persoon, of nummers die op de een of andere manier iets voor die persoon betekenen. Vaak krijgen de nummers een persoonlijk tintje van de uitvoerenden. Het is geen echte competitie, hoewel aan het eind van elke aflevering een winnaar wordt gekozen door de centrale persoon, op basis van zijn of haar eigen criteria.

Op deze Literotica pagina staan links naar YouTube video's van liedjes die in dit verhaal vermeld worden.

De hoeveelheid seks in dit verhaal is gering. Als beschrijvingen van stomende seks is waar je naar op zoek bent, klik dan op het volgende verhaal in de lijst.

Dit is een fictief verhaal. Namen, persoonlijkheden, bedrijven, plaatsen, locaties en gebeurtenissen zijn ontstaan in de verbeelding van de auteur, of gebruikt op een fictieve manier. Iedere overeenkomst met bestaande personen, levend of dood, of met werkelijke gebeurtenissen, is zuiver toeval.

# # # # # # # # # # # # # # # # # # # #

# Zit je al in de auto, pap? Ga je het redden? #

# Ja, ik ben onderweg. Moet lukken! #

# # # # #

"Meneer Van den IJssel? Ja toch? Deze kant op graag."

"Zeg maar Alex. En dan ben ik gelijk zelf zo brutaal om je deze koffer te geven. Als ik dan de gitaarkist en m'n rugzak neem, dan heb ik die bagagetrolley ook niet meer nodig."

Zonder commentaar neemt hij m'n koffer aan, en we lopen stevig door. Hij komt me vaag bekend voor; "Zeg, ken ik jou niet ergens van?"

"Zou kunnen; Remco Geerlach. Ik viel in, vorig jaar, bij het Gelredome concert; bassist. Ik geloof niet dat we elkaar echt veel gesproken hebben, maar het kan zijn dat je me daar nog van kent."

"Verrek; ja. Zou kunnen." En nu is hij de chauffeur? "En speel je de komende dagen ook?"

"Tuurlijk. Heb er zin in. Vorig jaar was onvergetelijk, dus de lat ligt hoog dit jaar. Goeie nummers trouwens, die je hebt doorgegeven. 'k Ben benieuwd wat je er uiteindelijk van gaat maken. En jij? Heb jij er ook een beetje zin in?"

Een band-lid die ook de gasten rondrijdt. Publieke omroep natuurlijk; mag weer niets kosten. Het zal mij benieuwen hoe dit verder gaat lopen. "Mwah, we zien wel wat ervan komt. Eerst maar eens kennis maken met de rest. Heb jij ze al gezien?" Inmiddels zijn we bij de auto aangekomen. Een Seat Ibiza. Tuurlijk...

"Je moet gelijk aan de bak," zegt Remco, terwijl hij de auto de weg opdraait. "De rest is al in 't dorp om de intro op te nemen, dus mij is gevraagd om je daar af te zetten."

"Grapje zeker!? Ik heb er net een reis van vijftien uur opzitten, man. Ik mag toch zeker eerst wel even douchen en bijkomen?"

"Ik ben bang van niet. Het is echt weer een krap schema dit jaar, en je bent natuurlijk al laat..."

"Ja, sommigen moeten werken voor hun brood. Maar dat wisten ze toch!?" Godverdomme, dat meen je niet. "Kan ik in ieder geval even naar dat pension om te douchen en andere kleren aan te trekken?" Wat een klerezooi weer.

"Ze werken vandaag vanuit een hotel daar; ik neem aan dat je daar ook wel kan douchen. Kleding regelen ze daar ook, geloof ik."

Kut! Had ik toch die vlucht moeten missen. Dat is toch geen doen zo? "Wat een fuck-zooi! Gaat het de hele vijf dagen zo?"

"Zal wel moeten, anders redden ze het niet. Acht uitzendingen, en dan ook nog de repetities; dan moet je wel even aanpoten. Dacht je dat het vakantie was?"

Wat een fuck-zooi... "Lekker dan... En de rest? Is die ook net aangekomen?"

"Rash-Man was hier al een weekje om op te treden. Gerko en Lonneke zijn gisterenochtend aangekomen, Don en Femke in de avond, nacht, en Nasteexo is vanochtend vroeg geland. Ken je ze?"

"Niet echt. Geloof dat ik weleens op 't zelfde festival als Rash-Man heb gestaan, en misschien ook wel Nastexxo, maar dat is niet echt mijn ding. Tuurlijk, de namen heb ik allemaal weleens gehoord, ook opgezocht voor deze show, maar het zijn geen bekenden. Ik zou ze zelf niet draaien. Femke ken ik nog het best; dat gaat tientallen jaren terug, maar de laatste tijd heb ik haar niet meer gezien."

"Dat gaat nog leuk worden dan. Maar geloof me, zodra je ze een beetje leert kennen..."

't Zal wel. Ik kijk naar buiten en probeer m'n gedachten een beetje te kalmeren. Waar ben ik aan begonnen?

Als Remco de auto de parkeerplaats opdraait, staat er al iemand ons op te wachten. Ik ken hem wel; hij is regisseur. Rob, of zoiets.

"Kom op! Snel! We zitten op je te wachten!"

Daar gaat m'n bloeddruk. "Laten we even één ding duidelijk hebben. Als je gaat lopen jagen dan pak ik de eerste de beste taxi terug naar de luchthaven, en zit ik vanavond nog thuis. Donder toch op!"

"Oh, sorry, 'Your Highness'. Natuurlijk; mijn fout. Hoe was de reis? Vertel maar terwijl we verder lopen; binnen liggen de blauwe Smarties al klaar." Hij pakt de tas uit m'n handen en trekt me mee het gebouw binnen.

"Je weet dat ik net van de luchthaven kom, hè? En dat ik een reis van ruim vijftien uur achter de rug heb?"

"Je bent niet de enige die hier gewoon z'n werk doet, dus laten we daar nou niet over gaan zaniken." Hij trekt de aandacht van een van de vrouwen die net de gang doorloopt; "Tanja, neem jij Alex van mij over? Dan kijk ik of we nog wat met die markt kunnen regelen."

Tanja, een en al glimlach, schudt me de hand. "Tanja."

Ja, dat had ik wel door. "Alex."

"Fijn dat je er bent. Heb je een goede reis gehad? Waar kwam je vandaan?"

"Tacoma; dicht bij Seattle. Ergens bovenin west Amerika. Vijftien uur vliegen en ik ben gejetlagged, dus verwacht alsjeblieft niet te veel social-talking van mij op dit moment."

"Wow, da's wat je noemt 'Rock-'n-Roll'; of niet soms! Heb je al koffie gehad, of ben je toe aan iets sterkers?"

"Nou, een bak koffie zou fijn zijn. En een bad en een bed. Maar dat is zeker teveel gevraagd?"

"Een douche; Een douche is het maximale wat ik nu je voor nu te bieden heb. Wil je een douche? Dat kunnen we regelen, maar daarna moeten we echt op zoek naar kleding. En dan nog de make-up... Ik wil je niet opjagen, maar doe het toch..."

Ze neemt me mee een kamer binnen, en leidt me gelijk door naar de badkamer. Ik heb niet eens schone kleding bij de hand—ja, een schone onderbroek en een paar sokken in m'n handbagage—maar ik zal het er mee moeten doen. Ik krijg straks toch weer andere kleding.

Tuurlijk; zo'n douchekop die op borst-hoogte aan de muur hangt. Was te verwachten. In ieder geval is het water heet. Al snel voel ik mezelf wegzakken; ik heb nog nooit goed kunnen slapen in een vliegtuig—nu ook niet—en de afgelopen dagen was chaos. Ik ben kapot. Snel draai ik de temperatuur van de douche omlaag. Misschien dat een koude douche me nog kan redden.

Als ik de badkamer uitloop, staat Tanja al klaar met een kop koffie. "Wat heb je erin?"

Ik drink m'n koffie terwijl ik tegelijkertijd m'n kleren aantrek. Onmiddellijk daarna sleept Tanja me weer verder, het hotel uit.

"Je bent 'casual', toch?" vraagt ze, als we een kledingwinkel binnen lopen.

"Dacht het wel. Een beetje oude-mannen-ruig; geen colbertje."

"Tuurlijk, oude man..."

Het gaat razendsnel. Tanja overlegt met een van de verkopers, een aantal keuzes wordt afgewezen, en daarna word ik een kleedhokje ingestuurd. Niks; niks is mij gevraagd. Zelfs m'n maat niet.

Tanja knikt, en vraagt dan wat ik er zelf van vind. Ik had het zelf kunnen kopen.

Ter plekke worden de labels eraf geknipt, beide dames kloppen en vegen de vouwen uit de kleding, Tanja vult wat formulieren in, en dan gaan we weer verder. Terug naar het hotel, waar ik in een andere kamer geschminkt word, en nog een bak koffie krijg. Dan is het tijd de anderen op te zoeken.

Het hele gezelschap, inclusief presentator Tino, zit op een terras aan de drankjes. Een gejuich gaat op als ze me aan zien komen—Tanja heeft me de laatste honderd meter alleen laten lopen—en de camera's draaien mijn kant op. Hier begint het dus.

Ik zwaai en ga de tafel rond met handen schudden en omhelzingen. Dan neem ik een spa-tje en laat het verder maar wat over me heen komen. Tino is goed voorbereid op z'n rol, en begint gelijk met ondervragen; Waar kom ik vandaan, hoe was de tour, hoe was de vliegreis...

Al gauw zie ik Rob de regisseur aan komen lopen, de camera-mensen ruimen hun spullen op, en we moeten verder.

Ik heb nog nauwelijks een slok genomen, en Rob steekt het niet onder stoelen of banken dat ik te veel tijd neem. Als antwoord ga ik ook nog naar de wc. Ik laat me niet gek maken!

Op verschillende plekken in het dorp wordt het hele circus opgezet—schermen, cameras, props—de karaoke-versie van de intro wordt afgespeeld en wij zingen onze regels. En dan wordt alles weer ingepakt en gaan we weer verder.

Lopende van de ene naar de andere locatie probeer ik een beetje mee te doen met de oppervlakkige priet-praat van Lonneke en Femke; zij lijken nog het dichtst bij 'normaal gezelschap' te komen. Die anderen zijn een andere generatie, en Nasteexo... gewoon eng; waarschijnlijk een excuus om het alochtone-vrouwen-gehalte wat op te krikken. Ik bedoel, een rapper in 'Beste Zangers'?

Maar het klinkt niet beroerd wat er nu voor de intro gezongen wordt. Later zal de zang vervangen worden met een studio versie, die morgen of overmorgen opgenomen wordt, maar op zich is er niks mis met de zang.

Wel begin ik de hoofdpijn steeds duidelijker te voelen, samen met een zweem van misselijkheid. Een aspirientje moet me op de been houden, en ondertussen moet ik blijven lachen. Ook tijdens onze wandelingen blijft er een camera draaien; beeldmateriaal om de uitzendingen mee op te vullen. We moeten daarom in wisselende samenstellingen over straat lopen, en zo kom ik er onder andere achter dat Nasteexo nog niet zo lang geleden een Masterclass gegeven heeft bij mijn dochter op school.

"Jente, toch? Blond haar, bijna net zo lang als ik, beugel... ze had een 'Amy Winehouse' T-shirt aan als ik me niet vergis. Ben jij net zo goed als zij? Ze was echt goed, man! Echt waanzinnig, hoe makkelijk alles d'r mond uit rolde. En ze schrijft ook regelmatig? Ja, ze moesten ter plekke een korte tekst in elkaar zetten en ze was zeker een van de beteren; het klopte gewoon bij haar."

Fotografisch geheugen of zo? "Ja, ze schrijft ook niet onaardig." Maar in ieder geval heb ik nu een onderwerp om over te praten met haar; "Is dat iets dat je regelmatig doet, Masterclasses?"

"Zo af en toe. Ieder jaar een dagje naar de Rockacademie, maar liever ga ik de gewone middelbare scholen af; vooral waar ik zelf vandaan kom. Ik heb een project met een aantal scholen waar ik regelmatig naartoe ga; waar het er echt toe doet. Als je dan de teksten ziet die dat oplevert... En voor sommigen is het een eyeopener, dat ze WEL ergens goed voor zijn. En soms kom ik ze dan later weer tegen, bij Battles en zo..."

"Dat had ik zelf nog niet zo bedacht. Ik treed regelmatig op voor goede doelen en zo, maar op scholen, met mensen zelf... Maar die gasten zitten toch niet op mij zitten te wachten. Ja, de bejaardenhuizen misschien."

"Je hebt echt geen idee waar ze op zitten te wachten. Ik zou bijna zeggen, 'Ga een keer mee en zie voor jezelf.' Nee, echt, ik meen het."

En dan mogen we weer.

# # # # #

Eindelijk is het dan zover dat we naar ons pension toe mogen, waar ik gelijk m'n nest in duik. Drie uur later is het diner, dus die tijd pak ik dan toch mooi nog even mee.

'Onze groep' wordt bijna angstvallig bij elkaar gehouden, en er staan constant camera's te draaien. Elke hap en elke slok voelt geregisseerd, maar gelukkig heeft m'n powernap me voldoende energie gegeven om nu in ieder geval een fatsoenlijke conversatie op te kunnen houden. Ik zit tussen Gerko en Rachid, en op verzoek van Rob praten we wat over de verschillende muziekstijlen en de verschillen in het publiek dat daar op af komt.

Terwijl wij na afloop van het diner nog wat na zitten te drinken, zet de band z'n spullen op. Vanavond spelen ze een brede selectie van nummers voor ons, om te demonstreren wat ze kunnen; wat er allemaal mogelijk is. Morgen, eind van de ochtend, beginnen de repetities en d—

—Hester! Daar, aan de zijkant zie ik Hester het podium opkomen! Ze geeft me een herkennend knikje en plugt haar keyboard in. Had ze wel effe kunnen zeggen, dat zij ook hier is.

Remco staat ook op het podium, en zijn er nog drie, vier van de band die me bekend voorkomen. Eigenlijk allemaal wel. Aan de muziek zal het in ieder geval niet liggen. Het was al aangegeven; de meeste bandleden spelen meerdere instrumenten. En natuurlijk kan Hester's synthesizer zo ongeveer alles benaderen wat er aan geluiden mogelijk is, en dan nog veel meer.

Rob verzoekt ons naar de banken te gaan; hier is waar het de komende avonden zal moeten gebeuren. Je zit echt bijna met je neus op het podium, en dat podium stelt ook niets voor. Camera's staan op strategische plekken—voor hen is dit de generale repetitie, net als voor licht en geluid—en verschillende mensen zijn in de weer met van alles en nog wat.

"Kinshasa, toch?" probeer ik een gesprek op te starten met Lonneke, die naast me zit, "Hoe draait de musical? Ik had kaartjes, zo'n drie maanden geleden, maar toen kwam er net weer wat tussen. M'n dochter is toen met d'r moeder gegaan; ze waren super enthousiast. Hoe heet-ie—Armand?—had een onuitwisbare indruk op ze achtergelaten. Op allebei..."

"Ach ja; Armand... die heeft daar een handje van... Maar het draait erg goed; beter en beter, eigenlijk. Het is iets nieuws, en dan kijken de meesten toch eerst de kat uit de boom, maar we beginnen nu echt wel te merken dat het aanslaat. Ook vanuit het buitenland komt er eindelijk belangstelling, en met een beetje geluk versterkt dat elkaar dan nog."

Ze lijkt nog meer te willen zeggen, maar dan begint de band te spelen. Freek en Louise doen als zangers zeker niet onder voor wie dan ook die bij mij op de banken zit, verschillende andere bandleden springen waar nodig in als achtergrondzangers, en de muziek is gewoon spot-on.

Het gaat van Opera naar Metal, en van R&B naar Ierse volksmuziek. Alles komt aan bod, ieder instrument wordt bespeeld, en meerdere keren zingt de bank uit volle borst mee. Muziek is muziek.

Na iets meer dan een uur zit het erop; de band en de overige crew pakken de spullen weer in, en krijgen daarna op een ander deel van het terras hun eigen drankjes. Ik wenk nog naar Hester, maar die maakt een verontschuldigend gebaar en blijft waar ze is.

Maar ik blijf niet veel langer. Ik drink m'n glas leeg en verontschuldig me. Ik heb nog veel slaap in te halen. Ik zie Hester ook opstaan, en wacht op haar.

"Ik haal nog even wat kleding en andere spullen; wacht hier even."

Als ze terug komt is er eindelijk tijd voor een fatsoenlijke omhelzing. "Ik ben blij je weer te zien; je ziet er goed uit!"

Ik kan hetzelfde zeggen. "Je hebt geen idee hoe blij ik ben om jou hier te zien. Ik had het al helemaal gehad met die Rob en z'n gejaag. Ik was al bijna terug naar huis, vanmiddag."

Ze lacht wat. "Tuurlijk. Er moet heel wat gebeuren voordat jij de boel in de steek laat, Alex. Je weet als geen ander hoeveel hiervan af hangt. "En dan daar nog bovenop," na nog een kus, "jij bent veel te ijdel om dit aan je voorbij te laten gaan. En volgens mij weet jij net zo goed als ik, wat voor 'n impact deze uitzendingen op de vorige deelnemers gehad heeft."

"Als Jente me niet zo aan m'n kop gezeurd had, dan had ik hier nu niet gezeten."

"Jente; alles goed met haar?" verandert Hester behendig van onderwerp. "Ze heeft het naar d'r zin op school, begreep ik? En hoe gaat het met Sandra?"

"Goed. Ja, Jente heeft nu echt haar draai gevonden, en Sandra lijkt nu ook redelijk in haar vel te zitten."

"Fijn. En jij ook, zo te zien. Maar goed; als ik zie welke nummers je gekozen heb, dan kan het niet anders dan dat het een feestje wordt. En dat ga jij je niet laten ontnemen door de eerste de beste regisseur. En je moet Rob een beetje krediet geven. Je hebt geen idee wat voor puinzooi het hier is."

Inmiddels zijn we bij mijn kamer aangekomen. Ik heb nog niet eens de tijd gehad om de koffers op te ruimen, dus die moeten eerst uit het pad. En dan doet de aanblik van het bed me tollen op m'n benen.

"Ik ben bang dat je vanavond niet veel lol aan me zal beleven. Ik heb het aardig gehad voor vandaag."

"Geeft niks; had je condooms mee dan?"

"Nee, zelfs dat niet. Al jaren niet meer; kun je nagaan. Ik word oud! Denk je dat ze hier bij de receptie die rotzooi verkopen? Het is wel een party-eiland natuurlijk."

"Hoeft niet joh. Ik wist toch dat je zou komen; ik ben voorbereid. Maar voor vannacht is het gewoon fijn om weer eens bij je te zijn. Je hebt de afgelopen nacht de halve wereld overgevlogen is het niet? Was het Portland?"

"Nee, Tacoma; nog noordelijker. Iets dichter bij Seattle nog. Ik ben helemaal gaar.

"En oh ja, de douches hier zijn niet ingesteld op volwassenen, laat staan voor twee van hen, dus ik ga eerst als je het niet erg vindt. Die schmink van m'n gezicht, en dan eindelijk maffen."

# # # # #

Ik voel Hester het bed inkomen en rol mezelf om haar heen. Gelijk daarna ben ik weer in diepe slaap.

# # # # #

Hester moet 's ochtends weer op tijd aan het werk, maar ik blijf liggen tot ze me komen halen voor de lunch. Met z'n achten zitten we aan een tafel vol met brood en beleg. Een aantal is al naar het strand geweest en zit nu vol verhalen. Ik heb nog niet veel te vertellen, en werk zwijgend m'n bolletjes naar binnen, samen met een paar koppen koffie. Ondertussen probeer ik er een beetje achter te komen hoe de anderen in elkaar zitten.

Gerko Veenstra is een bijna verlegen jongen. Hij lacht wat mee met de anderen, maar lijkt telkens net te laat met z'n antwoorden. Singer-songwriter; zal z'n trucjes wel gebruiken om toch de aandacht te trekken.

Lonneke Maarsen, musical. Jong, iets in de dertig waarschijnlijk, en ziet er goed uit. Mooi gezicht, en ik vermoed dat ze behoorlijk veel tijd kwijt is in de sportschool. Samen met Don heeft ze vanochtend over het strand gerend.

Don de YouTuber. Kennelijk is dat een ding de laatste jaren, en waarschijnlijk levert hij een hoop extra kijkers op. Jente heeft me wel wat laten zien; hij zingt echt wel goed, maar... Hij is een lefgozertje, en zit nu al de hele tijd Rachid een beetje op te naaien.

Rachid; ja, die ken ik wel. Gladjanus. R&B en hiphop; Jente ging helemaal door het lint toen ze hoorde dat hij er ook bij zou zijn. Van allen die hier zitten heb ik van hem nog wel het meest gehoord. Nou ja, de afgelopen jaren dan.

Femke de Haan is van het 'Hollandse Lied'. Iets jonger dan ik, als ik het goed heb. Vroeger zijn we elkaar wel tegengekomen, maar tegenwoordig bereizen we verschillende wegen. Ze treedt sowieso niet zoveel meer op, geloof ik; meer 'Goud van Oud'.

Van Nasteexo weet ik waarschijnlijk nog het minste, en dat zie ik niet zo snel veranderen. Ik krijg de zenuwen van haar. Ze is heel net, heel vriendelijk, maar altijd met... een ongemakkelijke afstand. En daar bovenop, rap is gewoon niet mijn ding. Tuurlijk heb ik voor het programma het een en ander geluisterd en teksten doorgenomen; haar teksten zijn goed, haar optredens zijn super gelikt—dat is het niet—maar...

En Tino Thijssen is een flapdrol. De presentator van de voorgaande jaargangen heeft noodgedwongen een time-out genomen, en kennelijk is het niet eenvoudig om daar een goede vervanging voor te regelen.

Terwijl wij nog wat zitten na te tafelen, wordt om ons heen de boel al opgeruimd. Een jongen met het Down syndroom haalt de borden en bestek weg, terwijl een wat oudere vrouw de rest opruimt. Het gaat allemaal in een heel gemoedelijk, ontspannen tempo, maar de boodschap is duidelijk; wij worden ook verwacht om plaats te maken.