Beste Zangers

Nasteexo praat nu weer met de jongen, en hij knikt. Dan komt de volgende vraag.

"Of wij ook samen zingen."

"Wat denk je?" kaats ik terug. Ze had daar zelf antwoord op kunnen geven, als ze daar geen zin in had gehad.

"Let's Twist Again?"

Nu wordt het interessant. "Wie begint?"

"IK, natuurlijk." En daar gaat ze al;

"Come on everybody, Clap your hands"
"You're looking good"
"I will sing this song..."

En verdomt als het niet waar is, ze begint zelfs te twisten! Het meeste zingen laat ze nu aan mij over, en af en toe valt ze me bij. Ze heeft de jongen allang om, en nu moedigt ze hem aan om met haar mee te doen. De vrouw hoeft maar iets aan te dringen, en de jongen gaat tegenover Nasteexo staan om ook met z'n billen te zwaaien.

Als we uitgezongen zijn, krijgt de jongen een kus van Nasteexo, en vervolgens geeft hij mij een omhelzing.

"Hoe heet hij eigenlijk? Vraag 'm eens?"

Hij lacht, komt een beetje verlegen mijn kant op, "Mi nombre es Ramiro," en hij geeft me ook nog een hand.

"Mi nombre es Alex," antwoord ik, en dan krijgen Nasteexo en ik ook een hand van de vrouw; "I'm Gabrielle." Ze heeft een mooie stem; helder.

We moeten verder. We krijgen zo diner, en kort daarop moeten we de volgende uitzending al weer opnemen. We zwaaien, maar dan vraag ik Nasteexo toch nog even, "Zeg voor de zekerheid nog een keer dat het maar toneelstukjes zijn."

"Wat ben jij zo van plan dan?" Ik geef haar een veelbetekenende blik, en dan keert ze zich weer naar Ramiro om het voor me te vertalen.

"'De Twist' is denk ik wel het laatste wat ik achter jou gezocht had," geef ik toe, als we samen naar het restaurant toe lopen.

"M'n dochter is er ook gek op."

Ik weet dus eigenlijk niks van haar. "Hoe oud is ze?"

"Zes, maar verder zeg ik er niets meer over. Ik denk dat we daar morgen uitgebreid op terug zullen komen."

"Ik zal proberen of ik mijn lied-keuze voor jou nog kan veranderen..."

"Je waagt het niet! Ik heb een reputatie hoog te houden."

Het is een verbazingwekkend normaal gesprek dat we hebben; verbazingwekkend is ook de verandering die ze ondergaat, vlak voordat we ons weer bij de rest voegen. Van het ene op het andere moment verandert haar houding weer terug naar de kille, onaantastbare power-vrouw, en als vanzelf ontstaat er ook weer een fysieke afstand tussen ons. Ik vraag haar niets. Ze is een artiest; dat respecteer ik. Ik vraag me wel af of het een publiek geheim is, of dat ik net werkelijk iets unieks gezien heb. En wat ze in een programma als dit te zoeken heeft, als ze zichzelf zo'n rol aanmeet.

We kunnen direct aanschuiven aan een uitgebreide maaltijd, en aansluitend is er ook nog voldoende tijd om uit te buiken. Dat is ook het moment om Jente's versie aan Rachid te tonen. De telefoon wordt uit m'n handen getrokken, maar het blijft verrassend stil, tot het eind aan toe. Dan komen de complimenten nogmaals, en het verzoek om het filmpje met hen te delen; ik zal het Jente vragen. Rachid's verzoek om haar telefoonnummer neem ik niet eens serieus.

Uiteindelijk gaat eerst de band zich klaar maken, en daarna roept Rob ons ook weer terug naar het podium voor de volgende uitzending. De uitzending waarin Lonneke centraal staat. 'Lonneke De Musical'.

Nu mag Gerko als eerste de planken op, en hij zet gelijk de toon met 'A Woman is a Sometime Thing' uit 'Porgy and Bess'.

Femke laat een ongelofelijk gevoelige versie van 'Memory' horen, van de musical 'Cats', en we hebben de eerste tranen. Dit was de eerste musical die Lonneke ooit bezocht heeft, en dat was samen met haar moeder. Haar moeder, die ook een enorme liefde voor musicals had, die haar altijd gesteund heeft, en die vorig jaar aan kanker overleden is. Er worden knuffels en mooie woorden uitgedeeld, en dan gaat de show weer verder.

Rachid is de volgende, met 'Eén Nacht Alleen' van Doe Maar. Daarna komt Nasteexo, die het nummer 'De Jungle in Jouw Hoofd' brengt. Dit is het centrale lied dat Lonneke zingt in de musical 'Kinshasa', maar Nasteexo geeft er haar eigen draai aan. Ze trekt het nummer naar zich toe, en over smaak valt te twisten.

Dan ben ik weer aan de beurt.

"Ik begrijp, Lonneke," begint Tino, "dat zelfs jij af en toe alle remmen losgooit en volledig uit je dak gaat. Muzikaal gezien, heb ik het dan over."

"Ja, duh! Wie niet? En dat kan van alles zijn; hiphop, rock, schlagers, opera..."

"AC/DC?"

"Oh ja; AC/DC! Dan heb je het echt over de buitencategorie van 'uit je dak gaan'. Mijn broertje vond het maar niets, dat musical-gedoe, maar als we samen 'Highway to Hell' zongen, dan was ik opeens de coolste zus in de hele wereld."

Dat is mijn cue. "Ik heb natuurlijk een zekere eer hoog te houden als het over 'uit je dak' muziek gaat. Nope, geen last van valse schaamte. AC/DC gaat wel een paar stappen verder dan mijn eigen muziek, maar dit is een kans die ik niet mag laten liggen. Die ik niet WIL laten liggen ook, in dit geval. Ik neem aan dat je het al had zien aankomen, gezien mijn kleding?" Ik zit hier letterlijk in mijn hemd, namelijk.

"Echt waar!? Ga je 'Highway to Hell' doen?"

"Nee, sorry, dat niet. Maar ik hoop dat je dit ook kan waarderen." Verder zeg ik niets; laat ze maar raden. Ik heb het gevoel dat het wel goed gaat komen.

Ik zet m'n pet op, loop naar het podium en steek m'n duim op. Onmiddellijk als de gitaar en drum beginnen te spelen, ontploft de bank. "Nanananaah nananaah nana; Thun-Der!!"

Helaas hebben we Jeroen niet zo gek kunnen krijgen om met z'n gitaar vooraan op het podium te komen staan, maar ook van waar hij nu staat is het geweldig om te zien hoe hij opgaat in deze muziek.

Natuurlijk heb ik niet het unieke stemgeluid van Brian, maar voor dit doel voldoet het meer dan genoeg. De band is geweldig, de mensen op de bank doen volledig mee, en ik hoef alleen maar mijn ding te doen om het af te maken. Ik spring over het podium, ga volledig over de top, en hoop dat de sfeer ook net zo goed over komt als het later op de televisie te zien is. Anders sta ik hier mooi voor lul.

De bank drumt en air-guitar-ed er lustig op los, zingt mee, en al met al lijkt het mij een meer dan geslaagde versie. Als de laatste gitaar- en drumslag klinken, staat de hele bank te joelen, en ook de band lijkt tevreden. Ik kijk even, en zie Ramiro zwaaien; ook dat is een opluchting.

Ik krijg weer handen en complimenten als ik het podium afstap, Tino praat kort wat na, en dan is het aan Don om deze uitzending af te sluiten met het toepasselijke 'Can You Feel the Love Tonight' van de 'Lion King'.

Femke wordt als winnaar uitgeroepen, de boel wordt opgeruimd, en na een korte na-zit weet ik Hester's aandacht te trekken en gaan we terug naar m'n kamer.

Eindelijk hebben we de tijd om wat bij te praten, maar dat duurt niet lang. Al snel zijn woorden overbodig. Kledingstukken vliegen uit, vingers, tong en lippen verkennen elkaars lichaam, en binnen de kortste keren glijden we kronkelend over het bed. Een vuur dat ik in geen maanden, jaren meer gevoeld heb, laait weer in me op, en het laat me veel te snel naar adem snakken.

Zoals altijd kost het maar weinig tijd om met Hester's lichaam vertrouwd te raken, en dat is duidelijk wederzijds. Zuchtend en kreunend glijden we over elkaar heen, en tot onvermijdelijke moment waarop we beiden naar beneden zakken. We proesten het uit; "Nog niets veranderd!" en ik laat zien dat er inderdaad nog niets veranderd is. Ik duw haar terug, haar rug in het matras, en duik tussen haar benen waar ik me tegoed doe aan wat haar lichaam te bieden heeft. Aangemoedigd door kreunen en kreetjes zoeken tong en lippen zich een weg naar de bron; aanvankelijk speels en plagend, tot Hester's vingers mij hardhandig bij mijn haar grijpen en stevig tegen haar aan trekken.

Mijn tong dringt zich op, reikt zo diep als mogelijk bij haar naar binnen, en drijft al wrijvend en strelend meer en meer nectar naar de oppervlakte. Met behulp van tong, lippen, en zelfs met mijn tanden breng ik haar al zuigend, bijtend, likkend en strelend hoger en hoger, tot de eerste ontlading een feit is.

Met enige tegenzin verlaat ik mijn bevoorrechte positie tussen haar benen en ga naast haar liggen, waar ik haar langzaam strelend tot haarzelf laat komen. Dan is aan haar de beurt.

Met een spoor van lichte kusjes is het nu Hester die zich naar beneden beweegt, tot ze mijn trotse staander heeft bereikt. Een verkennende nagel, schrapend aan de onderkant van mijn mast, bewegend van de basis tot aan het topje, laat me kronkelen en kreunen. Het puntje van haar tong doet dat dan nog eens dunnetjes over, en het is duidelijk dat ik niet veel stimulering meer nodig heb. Een serie van lichte kusjes en plagende likjes laten me rillen, en als ze dan met het puntje van de tong mijn voorvocht uitwrijft over mijn eikel, moet ik me verbijten om me niet te laten gaan.

"Kom op," kreun ik, waarop Hester antwoordt, "Moet ik stoppen?"

Ik probeer met een antwoord te komen, maar dat is al niet meer nodig. Langzaam neemt ze mij in haar mond, en onmiddellijk creëren tong en lippen een bijna onhoudbare situatie. Met de grootst mogelijke moeite lukt het me om stil te blijven liggen, terwijl haar mond mijn zenuwen doet overwerken. Langzaam, tergend langzaam zakt ze over mij heen, tot mijn eikel haar keel bereikt. Dan trekt ze weer terug en haar lippen en tong drijven me tot het uiterste.

"Fuck," zucht ik. "Doe dat nog één keer, en we zijn klaar voor vanavond!"

Hester neemt de uitdaging aan, en brengt me onmiddellijk op het randje van de afgrond. Moeiteloos neemt ze me in haar keel, en gaat door tot haar neus tegen mijn lichaam duwt, om me vervolgens weer genadeloos langzaam uit haar mond te laten glijden.

Terwijl ik naar adem hap, moedigt Hester me aan; "Laat maar komen. Volgens mij zit er meer dan genoeg voor een tweede ronde," waarna ze me weer in zich opneemt.

Langzaam beweegt ze zich op en neer, terwijl ik mijn best doe om me in te houden. Het is al snel tevergeefs, en veel te gauw voel ik mij gedwongen om haar te waarschuwen; "Ik kom!"

Dat heeft haar nog nooit tegengehouden, en ook nu niet. Kort daarop schiet mijn lading haar keel in, iets wat Hester geen moment vertraagt. Ook nadat de laatste stuiptrekkingen door mijn lichaam zijn getrokken, houdt ze niet op; ze melkt me leeg tot de laatste druppel, om zich pas daarna weer naast me neer te leggen.

Langzaam kom ik weer tot mezelf en beantwoord Hester's strelen met mijn eigen liefkozingen. We hebben te tijd, en bouwen de spanning weer langzaam op. We kennen elkaar, en er is geen enkele reden tot overhaaste acties. Zodra we er beiden weer klaar voor zijn, rol ik een condoom over mijn erectie, klim ik tussen haar benen, en ga moeiteloos bij haar naar binnen. We komen samen in een rustig tempo dat we bijna oneindig lang kunnen volhouden, maar als handen en lippen het vuur verder opstoken, worden de bewegingen van onze lichamen sneller en heviger, en komen we uiteindelijk tot een gezamenlijk hoogtepunt.

"Fuck, dat heb ik gemist," fluistert ze in mijn oor als ik, nog nahijgend, weer naast haar lig. "Waarom zien we elkaar niet vaker?"

"Je zou met me mee kunnen," herhaal ik mijn aanbieding nog maar eens tegen beter weten in. "Je weet dat er altijd plek is voor jou."

"Ik weet het," bevestigt ze, "maar ook jij weet waarom."

Ik weet het.

We knuffelen kort nog wat na, maar het duurt niet lang voordat we beiden in slaap vallen.

# # # # #

Ik stap ook uit bed, als Hester's alarm afgaat, en samen gaan we voor het ontbijt. Het voelt als vakantie, aan te schuiven bij de ontbijttafel met een eitje, een kop koffie en een glas jus d'orange. Het is mooi weer, en ik heb geen haast. Als Hester weer verder moet, blijf ik nog even zitten om van de omgeving te genieten.

Ik roep Ramiro, die in een hoek wat zit te rommelen, en laat hem mijn mondharmonica zien. "Música?"

Hij lijkt te denken dat ik hem mijn harmonica wil geven en pakt ernaar, maar ik schud mijn hoofd; "Tu música?"

Hij lacht, loopt vervolgens rustig weg, om even later terug te komen met zijn melodica. Uit het zicht roept zijn moeder hem wat na, en hij gebaart me om met hem mee te gaan. Ik denk dat hij niet bij de gasten op het terras mag spelen.

Samen lopen we naar een uithoek bij het zwembad waar een aantal stoelen bij elkaar staan. Ramiro gaat zitten, ik volg zijn voorbeeld, en dan kijkt hij mij vragend aan.

Ik pak mijn harmonica en speel de noten die hij eerder voor mij gespeeld had. Hij begint te stralen, en speelt onmiddellijk met me mee.

Het blijkt meer te zijn dan slechts een paar noten die elkaar opvolgen, en al gauw kijkt hij verstoort op, omdat ik het weer niet goed doe.

Ik pak de Google Translate op m'n telefoon erbij en zeg, "Tu, profesor; yo, estudiante."

Hij lacht, en speelt opnieuw, vanaf het begin.

Ik luister, en probeer te volgen wat hij doet. Op een gegeven moment steek ik mijn hand op om hem te stoppen, en speel hem na. Hij lacht zodra ik weer de fout in ga, en als het daarna nog een keer verkeerd gaat, doet hij nogmaals voor hoe hij het doet. Eerst laat hij mij zien waar hij zijn vingers plaatst, maar hij grinnikt vrolijk met me mee als ik hem eraan herinner dat mijn mondharmonica geen toetsen heeft. In plaats daarvan laat hij het me dan nog maar een keer horen, en knikt hij tevreden als het daarna wel goed gaat. Ik speel het hele gedeelte nog een keer, en daarna spelen we dat samen.

Ramiro stopt ook, als we aankomen bij een nieuw gedeelte, maar ik moedig hem aan om verder te gaan. "Tu, profesor," herhaal ik weer, en wijs op mijn oor. "Yo, estudiante."

Ramiro speelt weer verder, en ik stop hem zodra de muziek zich lijkt te herhalen. Weer probeer ik hem na te spelen; het is een eenvoudige melodie, en al snel spelen we weer samen. Het is overduidelijk dat hij er plezier in heeft, en bij mij is dat natuurlijk niet minder. Ik zou willen dat ik wist hoe deze muziek heet, dus pak ik mijn telefoon er maar weer bij. "¿Cómo se llama esta música?"

Eerst kijkt hij me niet-begrijpend aan, maar als ik de vraag herhaal, knikt hij; "Hijo."

'Hijo'; dat zegt me niets. Ik type het in, in YouTube, en zie als eerste 'Mecano -- Hijo de la Luna' verschijnen. Als ik het open, knikt Ramiro nogmaals; 'Hijo.' En inderdaad, nu ik het hoor, kan ik de piano-melodie herkennen. Ik ken de muziek; het is een wat ouder nummer dat diep verborgen zit in mijn geheugen. Het is hypnotiserende, sprookjesachtige muziek. "Bella!"

Onze toonhoogte klopt met de muziek, en zonder problemen spelen we samen met de klanken van mijn telefoon.

Na dat twee keer herhaald te hebben, kijk ik of we nog andere nummers kunnen spelen; met behulp van Google Translate vraag ik 'Nog meer?', "Aun Mas?" maar Ramiro kijkt me vragend aan.

"Otra Cancion?"

Hij schudt zijn hoofd, en we spelen hetzelfde liedje nog een keer, tot hij opeens opkijkt; "Abuela! Hijo!"

Nu zie ik ook Gabrielle, en ze kijkt me vragend aan.

"Ramiro is teaching me," leg ik uit. "We're playing 'Hijo de la Luna.'"

"Hijo, Abuela!" herhaalt hij weer, en wenkt zijn moeder dichterbij.

Aarzelend komt ze naar ons toe, en luistert naar wat Ramiro haar te vertellen heeft. Dan keert hij zich naar mij; "¡Vamos, toca música!"

Geamuseerd kijkt Gabrielle toe hoe Ramiro aftelt, en hoe we daarna het nummer nog een keer spelen. Maar dat is niet genoeg voor hem; "Canta, abuela!"

Gabrielle is onwillig, maar Ramiro houdt aan, en uiteindelijk lijkt ze toe te geven. Ramiro telt weer af, en terwijl hij en ik de muziek maken, begint Gabrielle aarzelend mee te zingen. Het is bijna niet hoorbaar, ik denk dat ze zich ongemakkelijk voelt om voor mij te zingen, maar het klinkt wel loepzuiver.

Ramiro gaat op in zijn muziek, en ik kan zien dat, ondanks haar ongemak, Gabrielle hier ook van geniet.

De muziek van Ramiro en mij is primitief, Gabrielle's zang is zacht en onwennig, maar het klinkt wel puur en met emotie. Ze kan zeker goed zingen!

Vanuit een ooghoek zie ik Lonneke aan komen lopen. Ze blijft op afstand staan tot we klaar zijn; de anderen lijken haar niet op te merken. Als het nummer af is, begint ze te applaudisseren, en Gabrielle keert zich beschaamd om, de handen in haar gezicht.

"That was beautiful!" verzekert Lonneke "Fantastico!"

Ramiro en ik klappen mee, en ik beaam, "That was amazing. Really well sung! You have such a beautiful voice."

"I'd love to hear more," gaat Lonneke verder, "but I'm afraid we've got a job to do. I came to pick up Alex to join us, Femke and me, for a round of golf."

"Golf? I don't play golf," probeer ik me eronderuit te praten, maar tevergeefs.

"Neither do Femke or I. It's for some background shots; we're supposed to socialize. With each other..."

En dus neem ik afscheid van Ramiro en Gabrielle, word ik snel door de make-up gehaald, en gaan Lonneke, Femke en ik samen de wei in, op de voet gevolgd door een camera- en geluidsman.

We blijken geen van drieën in aanmerking te komen voor een sponsorcontract, maar de sfeer is goed. We hebben een aantal onderwerpen meegekregen waar we het over moeten hebben, maar daar kunnen we soepel mee om gaan, en eigenlijk is het gewoon gezellig met elkaar.

Na afloop nemen we een broodje in de kantine van de golfclub, en dan is het tijd om weer terug te gaan. De repetities beginnen weer.

Vandaag ben ik eerder aan de beurt. Het eerste nummer, voor Femke, is bijna routine. Het nummer voor Nasteexo is lastiger, en bovendien heeft Freek meerdere ideeën over hoe we het kunnen brengen. Toch zijn we ook nu weer ruim op tijd klaar, en is er zelfs nog wat tijd over om te jammen. De band is super, en het is voor mij een perfecte gelegenheid om wat te experimenteren.

Na afloop neem ik weer plaats bij het zwembad, waar Don en Rachid hun bommetjes maken. Ik ga op zoek naar de tekst van het lied wat Ramiro de hele tijd speelt, en met een koptelefoon op probeer ik het lied vervolgens fonetisch in me op te slaan.

Zittend met m'n ogen dicht merk ik niet wat er om me heen gebeurt; een plens water schrikt me op uit mijn gedachten. Ik vlieg op—Rachid natuurlijk—maar ik zie dan ook Ramiro op een afstandje staan, onzeker of hij nu mag lachen, of dat ik boos ben om wat er net gebeurde. Ik besluit dus maar mee te doen, en weet Rachid het zwembad in te werken. Don blijkt echter meer lef te hebben dan ik gedacht had, en direct daarop ga ik met kleding en al Rachid achterna, tot grote vreugde van Ramiro.

Snel klim ik het bad weer uit. Gelukkig ligt m'n telefoon nog naast de stoel, dus veel kwaad kon het niet. Ramiro blijft op veilige afstand staan kijken, maar lacht als ik mijn duim in de lucht steek.

"Hijo?" vraagt hij, maar ik schud mijn hoofd; ik heb mijn mondharmonica niet mee.

"Kom d'r uit," roep ik naar Rachid die nog steeds in het bad ligt; "Doe liever iets nuttigs. Ken je de Twist?"

"De Twist?"

"Ramiro wil swingen."

Don kent het in ieder geval wel, en ik wenk Ramiro; "Kom!"

Aarzelend komt hij dichterbij, gereed om weg te rennen als dat nodig is.

Ik begin, Don valt in, en ook Rachid kan mee-hummen. Met z'n vieren staan we vervolgens ons zelf droog te zwaaien. Na 'Let's Twist Again' volgen 'Twist and Shout', 'Rock around the Clock' en 'Jailhouse Rock'. Halverwege die laatste wordt Ramiro weggeroepen, en dan houden wij het verder ook maar voor gezien.

# # # # #

De volgende uitzending is voor Femke; dit belooft een avond met smartlappen te worden. Nasteexo trapt af met Drukwerk's 'Jij Loog tegen Mij'; ze zingt met een vet aangezet accent, heeft de tekst daar ook wat op aangepast, en het klopt wonderwel.

Nasteexo wordt gevolgd door Lonneke, die Femke's grootste hit, 'Meeuwen en Schuim' zingt, en daarna komt Don, met Femke's 'De Wind weer in Mijn Rug'.

En dan is het mijn beurt. "Jaren geleden, toen we na afloop van een festival-optreden elkaar in een kroeg tegen kwamen, hebben we dit nummer samen met de jukebox mee geblèrd."

Femke kijkt me vertwijfeld aan, ze kan zich daar niets van herinneren, maar met de eerste woorden doet ze weer uit volle borst mee met Frans van Schaik's 'Ketelbinkie'.