Beste Zangers

Het is Gerko, die vanavond de show steelt met 'Alles Geef Ik Jou' van Willy Alberti. Het zou niet eens in me opkomen om dat nummer te zingen, maar Gerko weet er iets uit te halen wat ik er nog nooit in gehoord had. En hij doet dit op zo'n overtuigende manier dat het eindelijk Femke's beurt is om de tranen te laten lopen. Het is het lied wat haar vader vroeger voor haar zong.

Rachid eindigt de uitzending met 'Ik Ben Rachid'; een Marokkaans levenslied van Rachid Aazouzi, en zoals verwacht wordt Gerko tot winnaar uitgeroepen. Het was een luchtige uitzending, en ontspannen blijven we nazitten tot het tijd is voor het avondeten.

# # # # #

Later die avond is het Nasteexo's beurt. Aan Lonneke de eer om te beginnen, met een schitterend mooie uitvoering van Tracy Chapman's 'Across The Lines'. Halverwege weet ik al dat mijn nummer hierbij in het niet zal vallen; ik ben de volgende.

"Ik denk dat je 'm al voelt aankomen, maar ook voor jou heb ik mijn dochter geraadpleegd. Samen hebben we 'Mijn Wijk, Niet Mijn Attitude' gekozen, en we hebben dat in een rock-jasje gestoken. Het is een nummer dat nooit te veel aandacht kan krijgen, en daar wil ik graag een steentje aan bijdragen."

Het gaat goed. Natuurlijk heb ik het nummer geoefend, en Freek had zijn ideeën om nog meer uit de band te halen, en het is gewoon een snel nummer gebleven; sneller dan me lief is. Maar aan het einde ben ik tevreden, en ook Nasteexo lijkt het te waarderen. "Over twee jaar zien we jouw dochter hier op de bank zitten!"

Gerko zingt 'When the Night Comes' van Joe Cocker; dat had een nummer voor mij kunnen zijn, maar hij doet het helemaal niet gek! Rachid is de volgende.

Tino leidt het in met, "Jij gaat een nummer doen wat ik niet achter je gezocht had, Rash-Man."

"Ik ken Nasteexo een beetje, en dit lied was de enige optie voor mij. Dit nummer moest gezongen worden, en dan bij voorkeur door mij."

"Heb je enig idee welk nummer dat zou kunnen zijn, Nasteexo?"

"Het nummer weet ik niet, maar ik vermoed dat het vooral voor mijn dochter is."

"Klopt dat, Rash-Man?"

"Het is een oud nummer, dat ik in een modern jasje gestoken heb. 'Sara Lacht' van Circus Custers."

Een golf van misselijkheid overspoelt me. Waarom!?

"En waarom nou juist dat nummer? Ik kan me voorstellen dat de meeste mensen het niet eens kennen. Wat geeft jou het gevoel dat dit HET nummer is dat je voor Nasteexo moet brengen?"

"Ik denk dat ik het eerst maar moet zingen, en daarna kunnen we erover praten, als dat dan nog nodig is."

"Okay, neem het programma maar weer van mij over; ik vind alles best. Laat het maar horen dan."

Op het moment dat Rachid begint, moet ik me inhouden om niet op te springen; of om weg te lopen, of om z'n arrogante smoel te bewerken. Sommige nummers daar moet je gewoon vanaf blijven. 'Sara Lacht' is een lied met een verhaal, en iedere verandering van het origineel gaat ten koste van de boodschap. De manier waarop Rachid dit nummer verkracht...

Maar dan, zodra het refrein komt:

"Kijk, Sara lacht, Sara lacht! Uit volle macht, met overtuiging"
dan stort ik in. Hier was ik niet op voorbereid. Na alle lof voor Jente...

In een fractie van een seconde bereik ik dieptes, zie beelden, voel ik een pijn die ik in geen jaren meer beleefd heb. Een afgesloten deel van mijn leven wordt ruw opengerukt. Femke, die naast me zit, lijkt geschokt en slaat haar arm om me heen, maar dat is zinloos. Ik hoor niet eens meer wat Rachid zingt, en ruw duw ik Femke van me af. Fuck it!

Ik ben al het gevoel van tijd en plaats kwijt. Gevoelens en emoties tuimelen over elkaar heen; eindeloos. Ergens weet ik dat er mensen om me heen zijn, dat er nu waarschijnlijk zelfs camera's op me gericht staan, maar het bereikt me niet. Pijn en verdriet blijven opwellen, blijven me overspoelen, en geven me geen enkele kans om houvast te krijgen. Ik heb geen idee hoe lang het duurt voordat ik de drang weer voel om mezelf te herpakken. Ik weet wel dat het daarna nog heel lang duurt voordat ik er ook maar een beetje grip op krijg.

"Wat gebeurde er met jou, Alex?" wil Tino natuurlijk weten, maar ik wuif 'm weg. 'Laat mij met rust!' Hij dringt aan, maar daar kan ik nu niet op reageren. Ze kunnen me niet dwingen. En uiteindelijk gaat de show weer verder met Don.

Don zingt 'Soobax' van K'naan, maar dat gaat grotendeels langs me heen. Nasteexo is echter lyrisch, en na afloop vertelt ze dat K'naan, wie ik alleen ken van 'Wavin' Flag', een van haar allergrootste helden is. In zijn muziek zijn zowel de liefde voor hun land te horen, als ook kritiek op alles wat het land verdeeld. Het lied dat Don gezongen heeft, is bedoeld als een oproep is tegen het geweld dat nog altijd in Somalië woedt.

Femke sluit deze avond af met Nasteexo's 'Zeg Het, Wat Je Wilt'. Het is een oproep aan jonge meiden om zich weerbaarder op te stellen; om hun eigen toekomst te bepalen. Het rappen gaat haar helemaal niet slecht af.

Don wordt als winnaar aangewezen, en zo snel als dat mogelijk is, verlaat ik de groep om naar m'n kamer te gaan. Femke, maar ook Nasteexo en Rachid vragen of ik hun gezelschap nodig heb, maar gelukkig weet ik ze af te schudden. Dat lukt me niet met Gabrielle, die ik onderweg tegen kom.

Zonder tegenspraak te dulden neemt Gabrielle me bij de arm en leidt me naar een tafel in de hoek van het terras waar we 's ochtends ons ontbijt hebben. Ze vraagt of ik wijn drink, en draagt dan Ramiro op om een fles bronwater te halen.

"What was that about?" Het klinkt bijna beschuldigend, en het is duidelijk dat ze geen uitvluchten duldt.

"Don zong een lied," begin ik, maar dan val ik stil. Hoe moet ik dit uitleggen.

"Hmm?"

"Het is een lied over een echtpaar, dat een kind krijgt met het syndroom van Down." Ik krimp ineen. Dat ik het nu aan haar moet gaan uitleggen.

"Hmm?"

"Het gaat over de teleurstelling, het ongemak waarmee de rest van de familie reageert, de eenzaamheid, gebrek aan vreugde bij de familie over de geboorte van dit kind, maar het lied gaat vooral over hoe mooi Sara lacht."

Ik weet niet hoe ik verder moet—hoe veel ik wil vertellen, kan vertellen—maar dat is niet nodig.

"Mijn dochter had haar hele toekomst voor zich liggen," begint Gabrielle nu te vertellen. "Ze zou stewardess worden, de wereld overgaan, en uiteindelijk doorgroeien naar een leidinggevende baan bij de luchtvaartmaatschappij. Ze dacht iets te hebben met een van de piloten, maar dat was op slag over toen Ramiro geboren was. Haar hele toekomst lag in duigen.

"Ze heeft het geprobeerd om hier op Ibiza haar draai te vinden, maar het was te beklemmend. Ze heeft vervolgens nog twee-en-half jaar gevlogen, en daarna heeft ze haar economie-diploma gehaald. En nu is ze getrouwd en heeft ze nog twee kinderen. In de vakanties komen ze langs." Ze haalt haar schouders op. "Ramiro is gelukkig, hier."

Ik denk dat ze me verkeerd begrijpt, dus ik pak mijn portemonnee tevoorschijn en laat haar de foto's zien. Ze bekijkt de foto's aandachtig, kijkt dan naar mij, en er is niets dat me weerhoudt om mijn verhaal te doen.

Gabrielle luistert geduldig, vraagt af en toe om een opheldering, maar laat me verder op mijn eigen tempo vertellen. "En nu?" vraagt ze me, als ik uiteindelijk stil blijf. "Ik denk dat je er al te lang mee rondgelopen hebt, en kennelijk is dat niet de manier."

Ik knik, aarzel, maar pak dan toch mijn telefoon.

# # # # #

"Alles goed?" vraagt Hester, terwijl ze me stevig omhelst. "Ik had je van tevoren willen waarschuwen, je willen voorbereiden, maar die klootzak van een Rob... En toen ik na de opnames eindelijk weg kon, toen was je al weg. Hoe gaat het?"

"Gabrielle, die vrouw van dit pension, heeft met me gepraat. En daarna heb ik met Sandra gebeld. Het is klote, maar zo is het nou eenmaal. Ik baal ervan."

"Gabrielle is die met die jongen? Goed. En wat zei Sandra?"

Ik geef een korte samenvatting, maar Hester vraagt door, praat door, en zegt dan, na meer dan een uur, dat ze moe is.

# # # # #

Kort nadat Hester de ontbijttafel verlaten heeft, komt Gabrielle naar me toe. "Is it okay...?"

Ik nodig haar uit te gaan zitten, en haal koffie en thee voor ons. Gabrielle protesteert, zegt dat ze zich hier ongemakkelijk bij voelt, maar ik wuif het weg. Niets voelt beter dan een mooie vrouw een drankje aan te kunnen bieden.

"How are you feeling this morning," begint ze, zodra ik weer zit. "Heb je een beetje kunnen slapen?"

"Het was onrustig," geef ik toe, "maar gelukkig was Hester bij me, en uiteindelijk heb ik toch nog wat kunnen slapen."

"Hester is je vriendin?"

"Ze is een vriendin, een goede, hele goede vriendin, maar niet mijn partner."

"Maar jullie slapen samen."

"Af en toe heb je meer nodig dan een luisterend oor. En het is iets waar we ons goed bij voelen, maar niet meer dan dat. Hester en ik gaan al heel veel jaren terug, en als we beide die ruimte hebben, dan komen we samen, zodra de mogelijkheid zich voordoet."

"Als jullie beide die ruimte hebben?"

Ik knik. "Als we beiden alleen zijn."

Zij knikt ook.

Ramiro komt en vraagt wat aan zijn oma, die vervolgens vertaalt, "Ramiro vraagt of je straks weer met hem muziek gaat maken."

Over een paar uur moet ik weer op pad—deze keer met 'de andere mannen', we gaan snorkelen—maar daarna moet er wel wat tijd zijn om met Ramiro te spelen. Misschien kan ik ook nog wat anderen overhalen. "Ik heb vanmiddag niet zo'n lange repetitie; ik hoef vanavond maar een keer op te treden. Zou hij het leuk vinden om met me mee te gaan naar de repetitie?"

Gabrielle kijkt zorgelijk, "Ik wil niet dat hij jullie tot last is," maar ik verzeker haar dat dat zeker niet het geval zal zijn.

We praten kort wat over de komende optredens van vanavond, maar al gauw moet ik me klaarmaken voor onze snorkeltrip.

Natuurlijk willen de mannen weten wat er gisteren met me gebeurd is, maar ik kap dat zo snel mogelijk af. De godganse tijd staat er een camera op ons gericht, in ik heb daar nu gewoon geen zin in. Gelukkig dringen ze niet aan, en vervolgens volgen we het script om over de dames te gaan roddelen. Vandaar neemt het gesprek een natuurlijk verloop, en wordt het, ondanks de camera, een gezellig tripje.

Ik ben gek op snorkelen—iedere keer als ik de kans heb herinner ik mezelf eraan dat ik er gewoon de tijd voor vrij moet maken—en voor de anderen is het een uitgelezen mogelijkheid om hun competitiedrang te bevredigen. Al met al kom ik er niet slecht vanaf.

Lunch is aan boord van de boot die ons naar de verschillende locaties brengt. Ik denk dat het een sponsor-uitje is, vooral bedoeld om reclame voor het eiland Ibiza te maken, en helaas is het al weer veel te snel tijd om terug naar het pension te gaan. Voor we naar onze kamers verdwijnen, krijg ik van allen de belofte dat we na afloop van de repetities nog een half uurtje met Ramiro zullen jammen. Ook de dames worden ingelicht.

Omdat de eerste uitzending van vanavond in het teken van mij staat, hoef ik maar één nummer te oefenen, en daarom ben ik vandaag als laatst aan de beurt. Ik neem mijn nu vaste plek bij het zwembad weer in, gitaar en mondharmonica mee, en het duurt niet lang voor Ramiro naar me toe komt. Hij maakt me echter duidelijk dat ik met hem mee moet gaan, en leidt me naar een afgesloten pleintje, waar Gabrielle me zit op te wachten met thee en amandeltaart.

We praten wat over ditjes en datjes, maar het duurt niet al te lang voor Ramiro z'n zin krijgt. We spelen mee met YouTube, Ramiro op z'n melodica en ik op mijn mondharmonica, maar ook Gabrielle moet eraan geloven.

Gabrielle is niet op haar gemak om te zingen als ik erbij ben, en dus stel ik voor om het samen te doen. Ik heb het nummer nu zo vaak gehoord, en bovendien heb ik een YouTube video gevonden met de tekst, dus als Gabrielle het aandurft, dan durf ik het ook.

Gabrielle overlegt met Ramiro en die gaat akkoord, en zo gebeurt het dat ik voor het eerst in mijn leven een spaans-talig nummer zing.

Ramiro is een strenge leermeester, en hij laat duidelijk merken dat hij niet tevreden is over mijn uitspraak. Het moet over. En nog een keer... en nog eens.

Gabrielle probeert Ramiro over te halen om wat vergevingsgezinder te zijn, maar ze heeft er ook duidelijk plezier in dat hij zo opgaat in het perfectioneren van de muziek. En voor mij is het eigenlijk één groot feest, ook omdat Gabrielle zo ontzettend mooi kan zingen, en er meer en meer plezier in lijkt te krijgen.

Als Ramiro dan eindelijk tevreden is, dan is er ook nog tijd om mijn gitaar op te nemen en een paar nummers als Elvis' 'Jailhouse Rock' en 'Hit the Road Jack' van Ray Charles te spelen. Gabrielle doet volop mee en zingt zelfs, tot Ramiro's grote vreugde, voluit Tina Turner's tekst van 'Proud Mary'. Maar dan moet Gabrielle weer terug aan het werk, en ga ik weer naar mijn plek bij het zwembad.

Ramiro blijft bij mij, en volgt me als het mijn beurt is om te repeteren. Vanavond mag ik voor Don zingen, de YouTuber, en ik heb eigenlijk geen idee wat ik zing. Bovendien lijkt het een choreografische uitdaging te worden, en ik ben er vrij zeker van dat Ramiro zich gaat vermaken.

Freek vindt het prima dat Ramiro meekijkt, en ook de rest van de band heeft er geen moeite mee, zo lang hij zich rustig houdt. Dat is geen probleem, en hij kijkt vol aandacht naar hoe Rob en Freek mij over het denkbeeldige podium laten bewegen. Als dan de muziek erbij komt en hij in de gaten krijgt wat ik ga doen, doet hij vrolijk mee, tot groot vermaak van de band.

Natuurlijk gaat het goed. Er is nog een korte discussie over de uitspraak van een aantal woorden, het origineel wordt er zelfs nog even bij gehaald, maar uiteindelijk zijn we, ruim binnen de tijd, tevreden. De bandleden hebben er geen enkel bezwaar tegen dat Ramiro de verschillende instrumenten komt bekijken.

Egbert spreekt een klein woordje Spaans, en vertelt Ramiro het een en ander over de instrumenten en over de muzikanten zelf. Ramiro heeft natuurlijk zijn melodica mee, en is apetrots als hij gevraagd wordt om ook een stukje voor ons te spelen. Ik had Hester al verteld over 'Hijo de la Luna', en het kost haar geen enkele moeite om met hem mee te doen. De anderen pikken het ook snel op, en al snel speelt de hele band met Ramiro mee. Dan is het tijd om verder te gaan, maar de bandleden hebben er geen bezwaar tegen dat hij morgen weer mee komt.

Zodra we buiten zijn, rent Ramiro er vandoor, direct naar Gabrielle toe. Daar lijkt hij in geuren en kleuren te vertellen wat hij zojuist beleefd heeft, met een enthousiasme dat Gabrielle doet glimlachen. Ik ben benieuwd hoe oud ze echt is; niet meer dan een paar jaar ouder dan ik, denk ik.

"Ik heb hem zelden zo blij gezien," zegt ze. "Ik hoop wel dat hij zich tijdens de repetitie gedragen heeft."

"Het ging perfect; echt waar. Het was geen enkel probleem, en de band vroeg zelf of hij er morgen weer bij is. Als je het leuk vindt dan kan je ook mee; ik weet zeker dat de muzikanten daar geen enkele moeite mee zullen hebben."

"Ik ben bang dat hij wat vrijmoediger wordt, nu hij de muzikanten beter heeft leren kennen. Als je zeker weet dat de band er geen bezwaar tegen heeft, dan is het misschien beter als ik ook mee ga. Dan kan ik hem een beetje temperen, als dat nodig is."

"Ga je nu ook mee? Ik heb met de andere zangers afgesproken dat we nog even met Ramiro te gaan swingen, als dat niet te veel voor hem is."

"Ik moet nog helpen met de voorbereidingen van het avondeten, maar voor Ramiro is het geen probleem. Als het te veel is dan loopt hij vaak uit zichzelf wel weg. Laat hem gewoon zijn eigen gang maar gaan."

Samen gaan we weer terug naar het zwembad, waar de meeste anderen zich ook al verzameld hebben. Ramiro is blij Nasteexo weer te zien, en zonder aarzelen omhelzen ze elkaar. Nu ik weet dat Nasteexo een dochter heeft met het Down syndroom, nu heb ik nog meer oog voor de hoeveelheid lichaamstaal die de twee uitwisselen. Ogen stralen, flitsen heen en weer en knipperen, monden spreken met meer dan alleen in klanken, handen vliegen door de lucht, vingers flapperen, en de complete houding van beiden vormt een boeiend schouwspel, zelfs voor hen die geen benul hebben het over gaat.

Niet alleen Ramiro is opgewonden; ook Nasteexo lijkt haar masker af te doen, of in ieder geval te verwisselen met een ander. Het is mooi om zien dat woede niet de enige emotie is die ze beheerst. Ik ben niet de enige die hier vol bewondering naar kijkt; iedereen lijkt te stralen.

Dan keert Ramiro weer naar mij; "Hijo!"

Ik schud mijn hoofd, maar probeer het toch; "Iemand die 'Hijo de la Luna' kent, van Mecano?" Ik open het nummer op YouTube, maar meer dan een 'Het komt me bekend voor' levert dat niet op.

Nasteexo praat wat met Ramiro, en wendt zich dan tot Gerko en mij; "Kunnen jullie daar ook op spelen, of zijn die gitaren alleen voor de sier?" Dan begint ze met het nummer dat z'n waarde al bewezen heeft; 'Let's Twist Again'.

Gerko kan zeker spelen, het ene swing-nummer volgt op het ander, en Ramiro, maar ook de rest, gaat helemaal uit hun dak.

Op een gegeven moment zie ik een cameraman onze kant opkomen, en stop ik de muziek. "Ik vind het prima dat je ons filmt, maar ik wil niet dat er, zonder toestemming van zijn oma, beelden van Ramiro op TV komen."

Na enige discussie krijg ik de garantie dat dat niet zal gebeuren, en pas dan gaan wij weer verder, waarbij de cameraman zowel ons allen als de muzikanten zonder Ramiro vastlegt, tot Ramiro op een gegeven moment weggeroepen wordt. Vervolgens gaan wij over op Nederlandstalige muziek, tot het tijd is om ons voor te bereiden voor de eerste opnamen van vandaag.

Dit is mijn uitzending, en dus wordt er extra aandacht besteed aan mijn kleding en make-up. Terwijl ik voor de spiegel zit, komt Hester nog even heel kort binnen vallen; "Geniet ervan. Volgens mij komt het wel goed." Ik krijg een knuffel, en dan is ze weer weg.

Ik neem m'n plek in op de middelste bank, naast Tino, en dan gaan de camera's lopen. Het begint met een inleidend gesprek over hoe mijn carrière ooit begonnen is, en dan is het aan Don om te vragen welke internationale bands ik van jongs aan bewonderde. De vraag is met opzet specifiek; maanden geleden heb ik een lijst moeten inleveren met nummers die voor mij speciale waarde hebben, en het is nu eenvoudig te raden waar Don naartoe wil. Ik vertel over mijn bewondering voor Deep Purple, en Don bevestigd voor 'Smoke on the Water' gekozen te hebben.

'Smoke on the Water'; een garantie voor succes, en ook nu zorgt het weer voor air-guitars en schuddende bovenlichamen op de banken. Hoewel zijn stem eigenlijk 'smooth', te perfect is voor dit nummer, brengt Don toch een heel verdienstelijke uitvoering op de planken, en het kost me geen enkele moeite om me lovend uit te laten over dit optreden. Raar, hoe snel je elkaar gaat waarderen als je zo samen bent.

Nasteexo is de volgende, en zij gaat voor 'Nine Seconds Down'. Dit is het nummer dat mijn terugkeer inluidde. Ik kan zien hoe de emotie van dit lied haar aangesproken heeft, maar ondanks alle verassingen van deze week, zie ik haar geen rock-versie op de planken brengen.

Tino wil weten wat dit nummer voor mij betekend heeft, maar ik stel voor om eerst naar Nasteexo te gaan luisteren. Mogelijk kan ik mijn verhaal enigszins aanpassen op haar uitvoering.

Inderdaad brengt Nasteexo geen rock-versie. Alle anderen lijken verbaasd te zijn over hoe geschikt het nummer is als ballad; ik ben verbaasd over hoe goed Nasteexo kan zingen. Verbaasd en geëmotioneerd.

Ik voel geen terughoudendheid om Nasteexo te omhelzen als ze na afloop onze kant weer oploopt. Ik werp nog snel een blik op Hester, die bemoedigend glimlacht, en sla dan mijn armen om haar heen. "Dat was fantastisch; werkelijk fantastisch gezongen. Ik heb er geen andere woorden voor. Heel erg bedankt."

De anderen zijn even oprecht in hun complimenten, en het duurt even voordat de rust weer teruggekeerd is. Ik denk dat ik nu al mijn winnaar heb.