Beste Zangers

Ik voeg me weer bij de rest, en wacht tot het mijn beurt weer is om voor de duetten te oefenen. Ondertussen wisselen we verhalen en YouTube filmpjes uit van onze optredens. Het is gezellig—ik hoop dat de alcohol niet ten koste gaat van Gerko's uitzending—en er komen zelfs tapas op tafel. Ramiro helpt mee met de bediening, en verder draalt hij wat om de tafel heen. Nasteexo heeft hem al onomwonden vertelt dat we nu niet gaan zingen, en hoewel hij niet aandringt, is het duidelijk dat hij teleurgesteld is. Misschien dat we na afloop van Gerko's uitzending nog een paar liedjes met hem kunnen doen, maar niet nu.

Ook voor de duetten ben ik als laatste aan de beurt. Het doornemen van het eerste duet gaat snel en professioneel. We zijn allebei goed voorbereid, we liggen op één lijn qua ideeën, en we hebben er zin in. Bovendien is het redelijk rechttoe-rechtaan, al is er wel de ruimte om er een act bij te voeren. Het laatste nummer is lastiger, en het vraagt nogal veel van de timing. De tekst en muziek van het nummer zijn op zich vrij eenvoudig, maar we willen er een hele show van maken, en dat kost extra tijd. Maar als we dan eindelijk voor de laatste keer de oefenruimte verlaten, dan is het eigenlijk wel zeker dat ook de laatste uitzending een mooie show gaat worden.

Op weg terug naar het terras, als ik Gabrielle's stem uit de keuken hoor komen, trek ik de stoute schoenen aan en stap ongevraagd naar binnen. De andere persoon verlaat daarop de keuken, en we zijn met ons tweeën.

"How did your rehearsals go?"

"Goed. Bijna net zo goed als die met jou."

"Mooi zo." Ze houdt haar aandacht op de pannen gericht.

"Je hebt vroeger ook gezongen, of niet?"

Ze knikt. "Ik had ook dromen, voordat ik mijn dochter kreeg."

"En nu?"

"Nu droom ik mee met Ramiro."

"En waar dromen jullie van?"

"Alledaagse dingen. Gasten die komen en gaan, vrolijkheid en muziek, vrijheid, een glas wijn, sprookjes ..."

"Julie houden van muziek. Beiden."

"Tuurlijk."

"En wat is vrijheid?"

"Vrijheid is dat je kan doen wat je wilt. Dat je wegloopt als het te veel wordt, en dat je gaat kijken als het je interesseert."

"Ben je nu vrij, als je hier met me praat?"

"Nu nog wel."

"Is het vrijheid dat jij zou weglopen, als het nu te veel wordt?"

"Dat is onafhankelijkheid."

"Uit deze keuken?"

Ze kijkt me aan. "Nee, deze keuken geeft me de vrijheid om anderen weg te sturen."

"Ben je vanmiddag weggelopen, toen je gevraagd werd om bij de andere repetities te komen? Heb je de vrijheid van je keuken opgezocht?"

"Zeg nou gewoon wat je wilt zeggen."

"Dit is jouw keuken," zeg ik, en stap naar haar toe. Na een korte aarzeling komt ze me tegemoet, en vinden onze lippen elkaar. Het is onwennig, het is aarzelend, maar niet onwillig. Als ik mezelf terugtrek, houd ze me tegen en wordt de kus hartstochtelijk.

Dan duwt ze me weg, "Ik moet verder," en ze wijst naar de pannen.

"Ik ook," zeg ik, maar loop niet weg. En dan, als ze naar me kijkt, "Die ruimte waarin geoefend wordt, hoort die bij het pension?"

Ze knikt.

"En is die te huur?"

Ze knikt weer.

"Ik spreek je nog."

De jongens zijn op een veldje aan het voetballen, en ik meng me in de strijd, tot het tijd is om ons op de volgende uitzending voor te bereiden.

# # # # #

"Ben je zenuwachtig, Gerko?" Ik hoop echt dat Jan er volgend jaar weer gewoon bij is; Tino's vragen zijn werkelijk tenenkrommend.

"Het is wel iets anders dan op het podium te staan, ja."

"Vanavond is jouw avond; heb je bepaalde verwachtingen?"

"Ik hoop dat er een paar nummers van mij bij zijn, dat in ieder geval, maar net als iedereen laat ook ik me gewoon verrassen door wat er op me afkomt."

"Femke, we beginnen bij jou; ga jij iets van Gerko doen?"

"Nee, ik ga iets voor Gerko doen. Iets waar hij zich waarschijnlijk wel in herkent. Als klein kind ben je naar Nijmegen verhuist, toch?"

"Klopt ja. Ik was een jaar of vier toen mijn vader daar een baan kreeg."

"En houd je een beetje van carnaval?"

"Ehm..."

"Dat bedoel ik maar. Ik kom uit eenzelfde situatie, en daarom leek het me toepasselijk om het 'Limburgs Klaaglied' van Martine Bijl voor jou te zingen. Ken je het nummer?"

"Niet qua naam, maar misschien herken ik het als ik het hoor. De titel zegt me niets."

Ik ken het lied, of in ieder geval, ik heb het vaker gehoord. Het is een humoristisch nummer over een kind met een Friese moeder en een Limburgse vader, dat gebukt gaat onder het feit dat haar vader is uitgeroepen tot Prins Carnaval. Het grootste deel van de tekst wordt opgedragen, en Gerko ligt dubbel van het lachen.

Rachid's optreden met 'The A Team' van Ed Sheeran is nogal in contrast met het eerste nummer. Tuurlijk ken ik het nummer, maar het is nog nooit zo binnengekomen als nu Rachid het hier zingt. Ook Gerko is er even stil van. "Dit is het nummer dat ik geschreven zou willen hebben. Alles wat hierin zit..."

Het gesprek gaat over wat belangrijker is, de tekst of de muziek, en dan is de beurt aan Nasteexo. "Wat ik ga doen is zeker niet zo mooi en emotioneel als wat Rachid gezongen heeft."

Inderdaad, 'Killing in the Name' van Rage Against the Machine is heel anders, en ze stuitert over het kleine podium heen. Ik ben sinds kort groot fan van haar, en kijk vol bewondering hoe ze haar energie kwijt kan in zo'n kleine setting. Ze lijkt gewoon schijt te hebben aan de camera's en het publiek, en lijkt helemaal voor zichzelf te gaan. Het verbaast me dat de organisatie met dit nummer akkoord is gegaan, het is toch een vrij expliciete tekst, en we hebben het hier wel over de publieke omroep. Maar ja, je hoort mij niet klagen.

Aan Tino de taak om hierna de sfeer weer wat te temperen, en doet dit door naar de inspiratiebronnen van Gerko te vragen. Don sluit daarop aan met Gerko's 'Paper Route', een lied over de platonische relatie van een krantenjongen met het meisje dat ie 's ochtends vroeg uit de nachtclub ziet komen.

Lonneke verrast me met 'Fancy' van Bobbie Gentry. Dat nummer heb ik al lang niet meer gehoord! Natuurlijk is dit perfect voor deze gelegenheid, en natuurlijk doet ze het geweldig. Een aantal op de bank, waaronder Tino, kent het nummer niet eens, maar Gerko gelukkig wel. Maar ik denk niet dat hij het op z'n lijst gezet had.

Ik mag afsluiten, en dat doe ik met 'A Street, Far From Home', nog een lied van Gerko, over een buitenlands meisje dat op straat loopt te bedelen.

"Ik vind het gewoon een schitterend nummer; een heel pakkende tekst. Ik begrijp, en ik deel het gevoel van irritatie dat mensen krijgen als er weer iemand om geld komt bedelen, maar voor die personen gaat het wel om hun leven. Het is meer dan alleen wat kleingeld voor hen. En natuurlijk heeft zo'n meisje, zo'n mens, zelf ook dromen. Niemand droomt van een leven op straat. Niemand verdient zo'n gebrek aan toekomst."

Voor dit optreden hebben we de muziek dichtbij het origineel gehouden, en ik ben tevreden over het resultaat. Ik heb geen enkele illusie, ik vond Lonneke's optreden eigenlijk de grootste verrassing van vanavond, maar ben het helemaal eens met de keuze om Rachid voor deze uitzending als winnaar uit te roepen.

Voor het laatste diner is werkelijk alles uit de kast getrokken, en ik moet me inhouden; we hebben nog een uitzending te gaan, vanavond. Er wordt ook stevig gedronken, en de sfeer is luidruchtig. Er wordt gesproken over samenwerkingen en concerten, en we proberen een datum te prikken om met z'n allen naar 'Kinshasa' te gaan. Zowel Rachid als Nasteexo proberen me Jente's email adres te ontfutselen, en proberen elkaar te overtreffen in beledigende argumenten waarom ik compleet ongeschikt ben als haar zaakwaarnemer. En volgens Femke moeten wij nu eindelijk weer eens een keer afspreken; ze heeft nog steeds m'n nummer.

# # # # #

"Je bent net op tijd, pap! De reclames zijn al begonnen."

"Het was drukker onderweg dan ik gedacht had, maar het is gelukt. Jullie hebben al gegeten, hoop ik? Alles goed? Staat alles klaar?"

# # # # #

De sfeer is nog steeds uitgelaten als we ons opmaken voor de laatste opnames, en Rob is duidelijk geïrriteerd. Tino geeft er in de introductie een draai aan, en gaat al gauw over naar het eerste nummer. We beginnen met Rachid, die—hoe verassend...—Nasteexo heeft gevraagd voor een duet. Samen doen ze een spetterende uitvoering van Black Eyed Peas' 'I Gotta Feeling'.

Don's keuze om met Lonneke te zingen was ook te voorspellen, en 'I Got You Babe' van Sonny & Cher is misschien wat afgezaagd, maar wel geknipt voor hen.

Nasteexo heeft ervoor gekozen om met mij te zingen; dit is iets dat ik Jente nog niet verteld heb, en ik ga ervanuit dat ze het helemaal geweldig vindt. Ze zal wel balen dat ze er niets over te zeggen had, maar dit is Nasteexo's keuze, dus ze had zich er alzo niet mee mogen bemoeien. Ik heb altijd al een keer 'A Little Time' van The Beautiful South willen doen. Nasteexo was voorheen nooit mijn eerste keuze geweest, maar nu ligt het opeens voor de hand; als we één nummer samen moeten doen...

Ja, Nasteexo kan goed zingen, en ja, ze weet perfect dat mierzoete en vileine over te brengen dat haar rol nodig heeft. Ik voel me vereerd dat ze aan mij gedacht heeft om dit nummer mee te doen, en ik denk dat ik een acceptabele tegenstem geef. De reacties na afloop zijn zeer positief, maar gezien het alcoholgehalte op de bank is het moeilijk te peilen hoe goed het werkelijk ging.

Gerko verrast iedereen door met Rachid een nummer uit de musical 'Rent' te doen. Lonneke draait helemaal door als ze hoort dat ze 'Take Me or Leave Me' gaan doen. Ik ken het niet, maar na afloop begrijp ik Lonneke's enthousiasme. Op het eerste gezicht zijn Gerko en Rachid het meest onwaarschijnlijke duo van al, en dan dit nummer... Het zou een uitgelezen gelegenheid zijn om totaal over de top te gaan, en Gerko komt daar dichtbij in z'n rol als uitdagende, extravagante queer, maar hij houdt het toch netjes binnen de lijntjes. En de manier waarop Rachid de rationele, alles beredenerende lover neerzet is ongekend goed. Wat mij betreft is dit een absoluut hoogtepunt van deze week.

Femke verrast me. Eigenlijk voel ik me enigszins gepasseerd dat ze voor Don heeft gekozen om 'Zonder Jou' van Paul de Leeuw en Simone Kleinsma mee te zingen. Ik moet toegeven dat het een uitstekend duet is, maar ik had het graag zelf willen doen.

Lonneke doet met Gerko 'Just Give Me a Reason' van P!nk en Nate Ruess. Ik heb een grote bewondering voor P!nk, en dit nummer is een van mijn favorieten. Die twee samen zijn perfect in staat een indrukwekkende cover van het nummer neer te zetten.

Alle anderen zijn nu geweest, en dus aan mij de eer om de avond, en daarmee het seizoen, af te sluiten. De alfa en de omega.

"Okay. Kennelijk is er wat geshuffled met de volgorde, en ik heb geen idee wat jij gaat doen, Alex. Maar dat jij het laatste optreden van vandaag hebt is op zich al een teken dat er wat gaat gebeuren. Volgens mij ben ik ergens buiten gehouden. Met wie ga je het podium op, Alex, en wat ga je doen. Ik heb geen enkele informatie gekregen en tast volledig in het duister."

"Ik zeg niets. Je moet het gewoon maar over je heen moet laten komen. En als je ervoor voelt, dan kom je er ook maar bij staan, Tino."

"Wat bedoel je?"—hij is er inderdaad buitengehouden—"Met wie ga je nou optreden, Alex?"

"We gaan gewoon wat improviseren, en dan zien we wel waar het op uitloopt." Ik stap het podium op en kijk naar de bank. Iedereen is er klaar voor.

De band ook.

Ik pak m'n gitaar en speel wat met de afstemming. Volledig onnodig natuurlijk, maar het gaat om het totaalplaatje. Dan begin ik wat te tokkelen, en uiteindelijk kom ik uit op het begin van mijn laatste single, 'Time Through the Eyes of a Lover'.

Rachid wordt onrustig op de bank; "Dit hadden we niet afgesproken!" en hij krijgt bijval van Nasteexo; "Donder op, Alex! We hadden een afspraak!" Lonneke kan nog net voorkomen dat de vaas met bloemen mijn kant opvliegt, en dan stormen Nasteexo en Rachid het podium op, terwijl Remco de eerste tonen van het werkelijke nummer inzet.

Tino, die duidelijk geen idee heeft waar dit heengaat, kijkt vertwijfelt om zich heen, als Nasteexo en Rachid mij wegduwen bij de microfoon;

"Now there's a backseat, lover
That's always undercover
And I talk 'til my daddy say

.."

Ik zie Tino vertwijfeld, verward, maar nu toch ook geamuseerd om zich heen kijken—'Wisten jullie hiervan?' —terwijl de anderen hun feestje hebben. En tegen het einde van het tweede couplet snellen Don en Femke zich naar het podium, en met z'n drieën dringen we Rachid en Nasteexo naar achteren;

"She told me to
Walk this way!
Talk this way!
Walk this way!
Talk this way!
..."

Als het refrein is afgelopen, komen Gerko en Lonneke er ook nog bij staan, en rappen het vervolg;

"School girl, sleazy
With a classy kind of sassy
Little skirt hangin' way up her knee
..."

Als we voor de tweede keer bij het refrein aankomen, roepen we Tino erbij, en gezamenlijk brengen we het nummer tot een einde.

De hele groep staat na te hijgen op het podium, en Rob gebaart aan Tino om het einde aan te kondigen.

"En zo sluiten we dus dit seizoen af met een weergaloze uitvoering van 'Walk This Way' van Aerosmith & Run-D.M.C. Ik denk dat ik namens de hele crew spreek, zangers, muzikanten, maar ook namens de mensen vanachter de schermen, als ik zeg dat we een fantastisch seizoen achter de rug hebben. Ik hoop dat jullie thuis net zo van genoten hebben als ik, en dat we elkaar volgend jaar weer zien. Dan natuurlijk met weer een nieuwe groep Beste Zangers. En voor nu zeg ik, bedankt en tot ziens!"

# # # # #

Iedereen krijgt een glas aangeboden, en terwijl de zangers staan te proosten, gaat het beeld op zwart.

"Dat was fantastisch, pap! Dat had ik echt nooit gedacht! Ik zei toch dat je het leuk zou vinden? Heb ik—"

"Ssst!"

Terwijl het beeld op zwart blijft, hoor je mij zeggen...

# # # # #

"Ik zou graag nog een extra nummer voor jullie willen brengen, maar dan met een gast-muzikant. We hebben vanmiddag nog een extra nummer ingestudeerd, en, Nasteexo, zou jij willen vragen of Ramiro klaar is voor zijn grote debuut?"

Nasteexo roept wat in het Spaans, en Ramiro komt op een drafje aanrennen, op een veilig afstandje gevolgd door Gabrielle. Onder Nasteexo's aanmoedigingen stapt Ramiro het podium op, terwijl de andere zangers weer plaats nemen op de bank. Ook de band heeft weer plaats genomen achter hun instrumenten, en als Freek vraagt of Ramiro er klaar voor is, gaat er een applaus op.

Maar Ramiro is nog niet tevreden; "Hijo, Abuela!"

Gabrielle blijft echter op een veilige afstand buiten de schijnwerpers staan, en roept wat terug, maar Ramiro is vastbesloten, en uiteindelijk wenkt ze mij naar zich toe. "Wat zal ik doen?"

"Je moet het zelf weten; volgens mij ben je daar oud genoeg voor. Ik hoef jou niet vertellen wat je wel en niet moet doen. Maar ik denk wel dat het voor Ramiro een mooie afsluiting is, als hij voor publiek mag spelen. Het is alleen voor deze groep. Laat 'm maar."

"Maar moet ik dan ook zingen?"

"Je moet niets. Ik weet zeker dat je je niet hoeft te schamen voor je zang, en ik zou het geweldig vinden als jij ook mee zingt. Maar als je je niet op je gemak voelt, dan moet je het niet doen."

"Jij zingt ook mee?"

"Als jij meedoet, dan doen we het op dezelfde manier als we vanmiddag gedaan hebben."

"Maar jij doet ook mee?"

"Tuurlijk. En maak je niet druk over die anderen. Ze rekenen nergens op, vinden het al geweldig om de pensionhouder te horen zingen, en als ze dan jouw stem horen..."

Ramiro lijkt haar nog meer aan te moedigen, en Gabrielle loopt langzaam naar het podium toe. Een applaus komt op, en ik stel de microfoon af voor Gabrielle. Voor Ramiro is een stoel neergezet in het midden van het podium, met een microfoon gericht op z'n melodica.

Ramiro telt af, en we geven een optreden dat zeker niet onder doet voor welk ander optreden dan ook, van de afgelopen dagen. Ramiro straalt—natuurlijk straalt hij—maar ik zie dat ook bij Gabrielle de zenuwen al snel vervang en worden met het plezier en de trots van het besef dat je iets unieks creëert, wanneer je muziek maakt. Ik denk dat we het luidste applaus ontvangen van het hele seizoen; Ramiro ontvangt het als een winnaar, met beide armen in de lucht.

# # # # #

"Wow, Ramiro! Fantástico!" Jente slaat weer haar armen om Ramiro heen, en kust hem op beide wangen. Sandra en Roos blijven niet achter, en ook Gabrielle wordt bedolven onder de complimenten.

Ramiro is duidelijk onder de indruk, zichzelf op tv gezien te hebben, en praat opgewonden met Gabrielle. De gebruikelijke stroom van SMSjes en tekstberichten komt weer op gang, maar eerst zoek ik het laatste optreden terug op de videorecorder, en speel dat opnieuw af.

"Zeg; moet jij je niet omkleden?" vraagt Sandra aan Jente, als we weer aan het einde gekomen zijn. "Je zou van hier opgehaald worden, toch?"

"Oh fuck, ja; dat is ook zo! Hoe laat is het?"

Jente rent de trap op om zich klaar te maken, om vanavond uit te gaan, en wij kijken nogmaals naar het laatste optreden. En dan starten we de hele uitzending van voor af aan.

Jente komt er ook nog even bijzitten, maar springt op zodra haar vriendinnen aan de deur staan.

"Laat ze even binnenkomen, Jente. Misschien willen zij ook de grootste artiest van dit moment ontmoeten?"

"Begint je vader naast z'n schoenen te lopen?"

"Mijn vader was altijd al zo, maar hij heeft nu een echte ster in huis gehaald. Hebben jullie gekeken?"

"Tuurlijk. Maar is het geen probleem dat we binnen komen, als je pa bezoek heeft? Waar gaan we heen, eigenlijk?"

"Hoe bedoel je, waar gaan we heen? Jullie hadden toch wat geregeld? Mam!—"

"—kom nou toch verder, meiden! Jente, laat ze naar binnen komen."

"Wat is dat nou, mam!" Jente begint in paniek te raken. "Wat heb ik geregeld; wat heb jij geregeld? Wie heeft wie nou eigenlijk gebeld?"

"Laat ze nou eerst eens binnen komen en kennis maken met de gasten. En daarna praten we verder."

Wantrouwig, half in paniek, komt Jente weer de woonkamer binnen, gevolgd door haar vriendinnen.

"Dat meen je niet! Jullie waren van dat laatste optreden, toch? Zijn jullie ook Nederlands?"

"Dit is Gabrielle, mijn vader's vriendin. Zij spreekt alleen Engels. En Spaans natuurlijk. Ramiro spreekt alleen maar Spaans."

Jente's vrienden moeten ook Gabrielle's kussen ondergaan, en ook Ramiro grijpt zijn kans om een drietal mooie meiden te zoenen. Er worden complimenten uitgewisseld in Engels en in Nederlands, Jente fluistert ze snel 'Fantástico' toe, en op Sandra's aandringen accepteren ze ook nog snel een glas drinken.

Juist op het moment dat Jente haar moeder verder wil ondervragen, komt er bij mij het tekstberichtje binnen.

"Jente, misschien moet je even jullie taxichauffeur binnenlaten."

"Wat bedoel je, pa? Wat voor taxi?"

"Ga nou maar even buiten kijken."

Gevolgd door haar vriendinnen loopt Jente naar de voordeur, en de rest volgt daar weer op, met gepaste afstand.

"Ik zie geen... wat is dat, pa!? Je hebt toch geen limo geregeld?"

"Ikke niet."

Langzaam rijdt de limousine de straat door, kennelijk op zoek naar het juiste adres. En uiteindelijk stopt-ie voor onze deur. De meiden zijn opgewonden, en Jente slaakt een kreet als uiteindelijk de passagiersdeur open gaat. "No. Fucking. Way!"

"Zal ik dan maar weer? ... Hey! Ramiro!"

"Rash-Man!" Ramiro's lach splijt z'n mond van oor tot oor, als hij ziet wie er uit die auto stapt. Ze high-fiven, en dan keert Rachid zich tot Jente; "Jij moet Jente zijn; het best bewaarde geheim van je vader. Ik kan je niet vertellen hoe blij ik ben dat ik jou nou eindelijk in levenden lijve mag ontmoeten. Had je plannen voor vanavond?"

"Nee... Ja... Nee... Ik denk dat jij daar iets mee te maken hebt. Maar HOE dan! ... Mam!? ... Ik bedoel..."

"Ze hebben je nog steeds niets gezegd, wel? Ik heb hier in de buurt een optreden vanavond, en je vader zei dat jij daar misschien wel bij zou willen zijn. Ik ben jouw grootste fan, en als ik jou daar een plezier mee kan doen..." Rachid knipoogt naar d'r; de gladjanus! "En, als je er wat voor voelt, zou ik nu eindelijk een keer 'Laatste Kans' met jou willen doen."