Beste Zangers

"Had je ooit gedacht dat dit nummer zo gezongen kon worden?" is Tino's eerste vraag.

"Dit is precies zoals het bedoeld was." Kaats ik terug. "Ik weet niet of het iemand is opgevallen, maar Nasteexo heeft de oorspronkelijke tekst gebruikt. Hoe ben je daartoe gekomen?"

"Ik zal er niet omheen draaien; dit nummer stond niet op mijn playlist. Toen ik me voor dit programma in jou ben gaan verdiepen, had ik direct een bepaald gevoel bij dit nummer. Ik heb verschillende versies beluisterd, en onmiddellijk viel het mij op dat de tekst in de loop der tijd veranderd is. Omdat de aanpassingen gericht leken om meer vaart in het nummer te brengen, leek het mij logisch dat het oorspronkelijk bedoeld was als een rustiger, gevoeliger nummer. Dat past ook beter bij de tekst.

"Samen met de band—" ik werp weer een snelle blik op Hester "—hebben we geprobeerd te reconstrueren hoe het nummer oorspronkelijk bedoeld kon zijn, en zo kwamen we hier op uit."

Nu moet ik wel. Gelukkig heb ik het gisteren met Sandra hierover gehad. "Het lied is uitgebracht vanuit het oogpunt van iemand die een donkere tijd achter de rug heeft. Maar toen ik het schreef, zat ik nog midden in de negen seconden. Negen seconden, omdat ik toen wel besefte dat ik op een gegeven moment mijzelf weer moest herpakken om de strijd van het leven weer aan te gaan, maar eigenlijk was ik gewoon knock-out geslagen.

"Mijn vrouw en ik hadden twee kinderen. Kort na de geboorte is ons tweede kind tijdens het winkelen uit de kinderwagen ontvoert. Mijn vrouw is er achteraangegaan, de vrouw is geschept door een auto, en ons kind is ter plekke overleden. Dat was een zware periode, heel veel schuldgevoel bij zowel mij als mijn vrouw, waarbij we ons verdriet niet met elkaar konden delen.

"Op een gegeven moment heeft een goede vriendin mij aangespoord om mezelf weer bij elkaar te rapen. Ze herinnerde me eraan dat er nog een dochter was die ons nu nog harder nodig had. Ze heeft me een spiegel voorgehouden en duidelijk gemaakt dat het oké was om te rouwen, maar dat dat geen excuus mocht zijn om mezelf te verliezen. Het kwam op het juiste moment.

"Op dat moment, toen dat besef zich wel in mij genesteld had, maar nog voordat ik mezelf weer volledig op de rails had gekregen, in die periode heb ik dit nummer geschreven. Mijn producer was enthousiast over de tekst, maar totaal niet te spreken over de vaart van het nummer. Het nummer moest mijn terugkeer symboliseren; niet de depressie waar ik op dat moment nog in zat.

"We hebben vervolgens de muziek herschreven, en dat proces heeft me tegelijkertijd geholpen om mezelf te herpakken. De andere nummers van dat album volgden bijna vanzelf."

Ook nu moeten we weer verder. Lonneke is de volgende met 'A Smile and a Kiss'; ook een nummer van mij. Mijn eerste hit. Ook van dit nummer hebben ze de muziek aangepast. Lonneke en de band hebben er een speelse, zwoele versie van gemaakt, en dat werkt.

"De basis van dit nummer is gelegd op de middelbare school, toen ik mijn toekomstige vrouw probeerde te imponeren. De eerste versies probeerde ik uit op het podium in onze discotheek. Het werkte heel goed, kan ik je verzekeren."

"Vind je het niet moeilijk, dit nummer weer te horen?" Lul...

"Nee, zeker niet. Mijn vrouw is niet mijn ex; ze is nog steeds de liefde van mijn leven. We zijn alleen niet meer bij elkaar. Het probleem was dat we elkaar door de omstandigheden geen steun konden geven toen dat nodig was; dat we geen steun konden ontvangen van de ander. Mijn vrouw vond die steun wel bij een vriendin; ik dacht dat alcohol verlichting gaf."

"En natuurlijk hebben jullie een dochter. We hebben al veel over haar gehoord in deze show. Is zij belangrijk voor jou?"

"Natuurlijk is mijn dochter belangrijk. Zij is altijd een van de grootste motivaties om door te gaan; om niet af te glijden naar de apathie die altijd op de loer blijft liggen. Ik wil dat ze trots op mij is, en het is geweldig om te zien hoe zij nu zelf ontwikkelt. Natuurlijk, iedere ouder is trots op zijn kinderen, maar... Geen maar; ik ben gewoon super trots op mijn meisje."

Femke valt in. "Ik heb uit betrouwbare bron dat dat gevoel wederzijds is. Ik weet dat jij altijd jouw vader in gedachten hebt als je dit nummer hoort, maar er is ook iemand die aan jou denkt bij deze woorden."

Meer hoeft ze ook niet te zeggen. Terwijl ze naar het podium loopt begint beginnen mijn ogen al te prikken.

"Ik heb dezelfde ogen..."

'Papa'! Tuurlijk. Niemand hoeft Femke te vertellen over mijn liefde voor Nederlandstalige muziek, en in bijzonder voor Stef Bos.

Het is vrij duidelijk dat ze werkelijk met Jente gesproken heeft. Meer dan dat.

Nasteexo is me voor. Zodra Femke na afloop de omhelzing en zoenen heeft ontvangen, maar nog voordat ze goed en wel zit, gooit Nasteexo het er al uit; "Dat waren echt J—Alex' dochters woorden die je net zong; niet? Heeft ze jou ook geholpen met het aanpassen van de tekst?"

"Absoluut. Ik had haar een email gestuurd waarin ik vroeg om haar mening over mijn keuze, en als antwoord kreeg ik deze versie. Gezongen en al. Maar ze stond erop dat ik het zou gebruiken. In ieder geval weet je waar het vandaan komt; zo vader zo dochter."

Het onderwerp gaat, hoe verrassend, vloeiend over naar de hoeveelheid tijd die we onderweg zijn, en zo komen we uit op 'Roadworks', het nummer van mijn laatste album, waarmee we dit jaar de verschillende hitlijsten behaald hebben. Dit is Rachid's keuze. Ik had van tevoren voorspeld welke nummers van mij gezongen zouden worden, maar ik had nooit kunnen bedenken dat Nasteexo en Rachid ze zouden zingen.

Het is ook verassend dat Rachid er een serieuze rock-uitvoering van maakt. Hij doet het goed, en heeft er zichtbaar plezier in. Het is zeker een optreden waar je mee weg komt, en ook nu is het applaus weer zeer verdiend.

Het gesprek gaat over de ontwikkeling van mijn muziek, vervolgens over mijn inspiratiebronnen, en de cirkel is rond. Gerko eindigt met 'Venus' van Shocking Blue. Hij maakt er een reggae-versie van; het is... anders. Het swingt zeker, en ik denk dat het zeker gewaardeerd wordt. Ik moet er alleen een knop voor omzetten, waar ik niet op voorbereid was.

Als ook Gerko weer terug op de bank zit, is het tijd om af te ronden. De zangers, maar ook de band worden nogmaals gecomplimenteerd, en dan is het tijd om een winnaar aan te wijzen. Dat is een uitgemaakte zaak. "Het was een geweldige avond. Het is inspirerend om te zien hoe jullie naar mij kijken; naar mijn muziek en naar mijn voorkeuren, en hoe jullie daar vervolgens iets van jezelf in stoppen.

"Zijn er verrassingen? Ieder optreden was onverwacht. Ieder optreden was meer dan waar ik op had durven hopen. Natuurlijk heb ik uitzendingen van de voorgaande jaren gezien, dus ik wist dat het bijzonder zou zijn, en jullie hebben me niet teleurgesteld. Wat ik niet verwacht had, is dat ik voor het eerst mijn eigen nummer zou horen, exact zoals het bedoeld was. Mijn eigen nummer.

"Dat Nasteexo het originele gevoel in 'Nine Seconds Down' ontdekt heeft, de kern van dit nummer heeft weten te reconstrueren, en dat vervolgens op deze manier op het podium heeft gebracht—dat Nasteexo op zo'n geweldige manier kan zingen—dat zijn de redenen waarom ik haar vandaag als winnaar moet uitroepen.

De glazen worden gebracht, we toasten, en de camera's zoomen uit. Dan is er de mogelijkheid om iedereen nogmaals, op een meer persoonlijke wijze te bedanken. Ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel ik hiervan genoten heb.

Als Femke dan zegt dat haar eer met Jente gedeeld moet worden, bel ik haar direct op, met de telefoon op speaker.

"He pap! Heb je de uitzending al gehad?"

"Het is net afgelopen. We zitten na te praten. Je bent op de speaker. Femke zei dat jij haar geholpen hebt met 'Papa'?"

"Heeft ze gewonnen?"

"Nee, sorry. Nasteexo was de winnaar, met 'Nine Seconds'. Ze heeft het als ballad gezongen—"

"—Dus zoals het bedoeld was?"

"Klopt ja. Precies zoals het bedoeld was. Ze heeft een geweldige zangstem, trouwens, en—"

"—Is zij nu bij je? Nasteexo! Gefeliciteerd!"

Nasteexo stapt dichterbij. "Dank je, Jente, maar jij ook gefeliciteerd! Echt geweldig wat je met 'Laatste Kans' gedaan hebt, en ook 'Papa' was fantastisch! En je vader zei dat je hem ook met 'Mijn Wijk, Niet Mijn Attitude' geholpen hebt? Ik had al bij je op school gehoord dat je goed was, en het wordt beter en beter. Heb je nog een stageproject nodig? Serieus; ik meen het. Je weet me te vinden!"

"He! Dat is niet eerlijk! Ze heeft al een nummer met mij, dus die stage is ook bij mij!" schreeuwt Rachid er nu doorheen. "Zeg tegen je pa dat-ie me je telefoonnummer geeft!"

"Rash-Man? Oh. My. God! Vond je het echt goed?"

"Je pa heeft ermee gewonnen. En dat alleen maar dankzij jou! Hij heeft ons jouw uitvoering laten zien, maar weigert het filmpje met ons te delen. Die man heeft issues, weet je? Serieus, hij houdt je klein! Maar nu zonder gekheid, Nasteexo heeft gelijk. Je bent geweldig."

"Oh fuck! Echt? Dat meen je niet; oh, dat is zo cool! Dank je, dank je. Oh, jemig; ik weet niet wat ik nu zeggen moet."

"Geef gewoon je nummer en dan komen we daar wel uit!"

"Het ging goed, Jente," mengt Femke zich nu ook in het gesprek. "Iedereen was kansloos tegen Nasteexo, maar ik ben heel tevreden over mijn optreden. Ik hoop dat jij ook tevreden bent met de uitvoering."

"Zijn jullie daar allemaal? Oh. My. God! Serieus?"

"Over een paar jaar sta jij hier ook—ik zweer het je!"

Ik zie dat er weer een camera op ons gericht is, dus vertel ik haar dat ik haar later terugbel.

Graag zou ik nu Hester nog even willen spreken, maar die is nog altijd druk. Ik zie ook Ramiro en Gabrielle nog op een afstandje staan. De camera is weer weg, en enigszins aarzelend komen ze naar ons toe als ik ze wenk. Het is mijn feestje.

"I think you enjoyed it," zegt Gabrielle, en ze omhelst me.

"I did," erken ik. "Nasteexo is de officiële winnaar, maar alles was geweldig."

Nasteexo krijgt ook een omhelzing, eerst van Gabrielle, en daarna ook van Ramiro. Ramiro probeert ons nog over te halen om voor hem te zingen, maar dat gaat nu niet gebeuren. Wel krijgt hij wat te drinken, en Gabrielle wordt ook door de anderen in het gesprek betrokken, tot we geroepen worden voor het eten.

# # # # #

Na het eten mag Don plaats nemen op de middelste bank. Don, de YouTuber. Wat moet je daar nou voor spelen. Hij heeft geen eigen nummers. Tuurlijk, hij is viraal gegaan met 'Too Much Love Will Kill You' van Queen, en kennelijk heeft hij nog meer nummers waarmee hij het grote publiek heeft bereikt, maar moet je die dan nog een keer doen? Dat is precies de vraag waarmee Tino de uitzending begint.

Rachid is de eerste die daar een antwoord op mag geven. "Wat ga je doen?"

"Ik ga internationaal. We gaan naar de stad van de liefde; Parijs. Maar mijn Frans is beroerd, dus ik probeer ik me hierachter te verstoppen." En voor hij het podium op stapt, zet hij een Ruud Gullit pruik op. "Ja Man!"

Hij maakt er een dolletje van, maar dat past wel precies bij de manier waarop hij Kenny B's 'Parijs' zingt. Swingend, vrolijk, en volgens mij precies zoals dat bedoeld is. De hele bank zingt mee met 'Je t'aime', en de sfeer is vrolijk en luchtig.

Gerko gooit het over een heel andere boeg met 'Against All Odds' van Phil Collins. Tuurlijk, hij is singer-songwriter, en tuurlijk wist ik dat hij kan zingen, maar dit is wel super goed! Hier kom ik vandaag in ieder geval niet overheen.

Ik ben het volgende slachtoffer. Slachtoffer; dat is hoe ik me voel op dit moment.

"Wat ga je doen, Alex?"

"Tja, daar vraag je wat. Ik weet het zelf eigenlijk niet.

"Ja, ik ga zingen. Of optreden; dat in ieder geval. Maar waar het over gaat? Iets over vrouwen die vanbinnen sexy zijn of zo. De hele wereld was er gek op, dus aan de muziek ligt het niet. 'Gangnam Style' van Psy; weleens van gehoord?"

De hele bank joelt, en Rachid biedt me z'n pruik aan, maar ik bedank voor het aanbod. "Ik denk dat ik echt niet nog meer gekheid nodig heb om dit tot een fout einde te brengen."

De adrenaline giert door mijn lijf als ik naar het podium loop; waar ben ik in vredesnaam aan begonnen! Ik heb het vaak genoeg geoefend, ik heb me zelfs door een Koreaanse kennis laten adviseren, maar het is en blijft fonetisch, en uiteindelijk beland het wel allemaal op het internet.

Hester begint met de karakteristieke beat, en met de eerste zin staat de rest al met me mee te doen. Ik weet me er doorheen te worstelen, zingend en swingend, en ook de bank doet volop mee met de pasjes en armbewegingen. Voor dit doeleinde is het in ieder geval goed genoeg.

Het is een hele opluchting als het nummer afgelopen is. Voor mijn gevoel heb ik niet al te grote fouten gemaakt, ik denk dat ik alle aanwijzingen van Jae-Bin heb opgevolgd, en het heeft zeker de sfeer verhoogd, dus wat dat betreft mag ik, denk ik, tevreden zijn.

De bank is luidruchtig, en Tino probeert het niet eens te beteugelen. Dat hoeft ook niet; Nasteexo komt al snel na mij met Salt-N-Pepa's 'Push It', en gaat er nog eens even dunnetjes overheen. Ik ben zo blij dat ik haar als winnaar heb kunnen uitroepen! Wat mij betreft is Nasteexo de grootste van allen hier aanwezig, en ook dit gaat haar geweldig af. Oke, het heeft niet de gevoeligheid van Gerko's 'Against all Odds', en ik denk niet dat ze hiermee als winnaar uitgeroepen wordt, maar ze doet dit zeker zoals het nummer bedoeld is. Natuurlijk, de arrogantie van dit nummer past bij haar, maar ze kan dat ook zeker dragen.

Femke is de volgende. En Femke kan het wat mij betreft haast niet fout doen, want ze doet een nummer van mijn favoriete band, De Dijk. En als het dan ook nog 'Bloedend Hart' is, dan kan het al niet meer stuk. Femke zegt dat ze zeer onder de indruk was van Don's versie van dit nummer, en nu baal ik ervan dat ik dat niet had gechecked. Ik had dit zeker op mijn lijstje gezet, als ik dat geweten had. Maar Femke's versie had ik niet kunnen overtreffen. In ieder geval zal ik ook binnenkort eens kijken wat Don ervan gebakken heeft.

Maar ja, dan komt Lonneke nog. Over smaak valt niet te twisten, maar ik begrijp dat haar uitvoering van Leonard Cohen's 'Suzanne' er uiteindelijk met de overwinning vandoor gaat. Suzanne is zo'n nummer dat al eindeloos gecoverd is—ook ik heb mijn eigen opname op YouTube staan, opgenomen tijdens een benefiet-optreden—maar het is gewoon een geweldig lied, ook in Rob Crispijn's bewerking. Het is stemmig, mysterieus, droevig, en perfect om er je gevoelens in te leggen. En als iemand haar gevoel in een nummer kan leggen dan is het Lonneke wel.

Als Hester aan het eind van de avond weer mijn kant op komt, heeft ze een verrassing voor me. "Ik denk dat ik naar m'n eigen kamer ga vannacht."

"Hoezo? Zijn er problemen?"

"Nee, maar ik wil niet in de weg staan."

"Ik begrijp je niet. Hoe bedoel je?"

"Je weet het wel."

Ik weet het niet, maar kan haar niet ompraten, en ik wil ook geen druk uitoefenen. Dat is niet de manier hoe wij met elkaar omgaan. En dus houd ik haar niet tegen als ze haar spullen uit de kamer meeneemt.

"Er zijn geen problemen tussen ons, toch?"

"Nee, Alex. In tegendeel. Ik gun je gewoon het beste."

En zo lig ik nog een tijd lang naar het plafond te staren.

# # # # #

"Your friend already came early for breakfast. Something wrong between the two of you?" Gabrielle kijkt bezorgd, als ik alleen naar het ontbijt kom.

"Ik weet het niet. Ze zei dat ze niet in de weg wilde staan."

Voor een moment blijft Gabrielle geschokt staan kijken; vervolgens vraagt ze of ze mag komen zitten. Dan klikt er ook eindelijk iets in mijn eigen hoofd.

"Ze kent je al lang, is het niet?"

Gabrielle drinkt haar thee terwijl ik in alle rust mijn ontbijt neem. Ramiro is nergens te zien; "Hij is binnen. Hij helpt in de keuken met het bakken van brood."

We praten over de bezigheden rondom het pension, mijn werkschema voor de komende tijd, onze families, maar Gabrielle heeft niet veel meer tijd dan voor een kop thee, en we spreken af dat ik haar en Ramiro vanmiddag oppik als ik m'n eerste repetitie heb.

Voor ons zangers staat er een toeristische trip gepland, met een picknick als lunch. Vanmiddag hebben we een uitgebreid schema voor de repetities. Vanavond, na Gerko's uitzending, sluiten we af met de duet-aflevering, en de repetities daarvoor vereisen meer tijd dan normaal.

Ik heb het gevoel voor reclame-doeleinden gebruikt te worden. Bij iedere bezienswaardigheid wordt eerst de hele cameraploeg opgesteld, dan moeten wij de bus uitlopen en ons vergapen aan al het moois dat daar te zien valt, we krijgen een paar minuten om alles te bekijken, en dan wordt de boel weer ingepakt en moeten we weer verder. We doen er een beetje lacherig over, en tijdens de busritten zijn we ontzettend melig. De vrolijkheid is in ieder geval niet gespeeld.

Na een overvloedige lunch is er nog een korte stop voor een wandeling langs de haven, maar al snel daarna worden we weer afgezet bij het pension. Er is nog kort de tijd om wat te drinken, maar al gauw wordt de eerste opgehaald voor de repetities. De rest blijft zitten napraten, over hoe het de afgelopen dagen verlopen zijn. Morgen is het al weer afgelopen.

Als het Lonneke's beurt is, ga ik op zoek naar Gabrielle en Ramiro. Na Lonneke ben ik aan de beurt. Samen wachten we buiten de oefenruimte, en Gabrielle vraagt nogmaals of het geen probleem is dat zij erbij zijn.

"Voor de band maakt het niets uit—het is eigenlijk alleen maar beter om voor een publiek te spelen. Voor jullie is er misschien in het begin niet zo heel veel aan, omdat het dan alleen om aanwijzingen gaat, en bijna alles is dan in het Nederlands. Als het te lang duurt dan kan je gerust weg gaan."

Ramiro is echter enthousiast, en praat opgewonden met Gabrielle. Ze moet hem meerdere malen tegenhouden om niet alvast naar binnen te lopen.

Zodra ik aan de beurt ben, wil Ramiro onmiddellijk bij de muzikanten gaan staan. Het is maar goed dat Gabrielle er nu ook bij is.

Freek wil wat verschillende dingen proberen, en we hebben bijna alle tijd nodig om het nummer voor Gerko door te nemen. Gelukkig vinden de muzikanten het niet erg om na afloop alsnog even met Ramiro samen te spelen. Deze staat er echter op dat Gabrielle ook meedoet, en met grote tegenzin komt ook zij uiteindelijk bij een microfoon staan.

"Laat mij maar zingen," zeg ik, "en als het goed voelt dan zing je maar met me mee."

Ze knikt.

Als Ramiro erachter komt dat Gabrielle niet van het begin af aan mee doet, begint hij te protesteren, maar ik laat Egbert vertellen dat het Freek is die hier de leiding heeft en niet Ramiro, en daarop trekt die zich wat terug. Hij heeft wel ontzag voor de anderen.

Weer beginnen we met spelen, en na de eerste twee regels valt Gabrielle me bij. Al gauw krijgt ze er vertrouwen in, en zeker op het eind doet ze het geweldig.

Na afloop overlegt Freek, via Egbert, met Ramiro of ook die tevreden is, en dan vertelt Freek dat het over moet; ik heb te overheersend gezongen en daarbij Gabrielle niet de ruimte gegeven om tot haar recht te komen. Een knipoog geeft aan dit niet al te serieus te nemen, maar Freek geeft wel aan waar volgens hem de accenten zouden moeten liggen. Bovendien moedigt hij Gabrielle aan om wat meer lef te hebben. Ramiro krijgt te horen dat hij het natuurlijk perfect gedaan heeft.

Ramiro vindt het geweldig, Gabrielle knikt me instemmend toe, en zo spelen we het nummer nog een keer. We volgen we de aanwijzingen van Freek zo goed mogelijk op, en hij heeft gelijk. Natuurlijk heeft hij gelijk. En Ramiro steekt z'n duim op als hem na afloop gevraagd wordt of hij ook tevreden is.

Dan is het echt tijd om plaats te maken. De band heeft nog net tijd voor een korte rustpauze, en daarna beginnen de repetities voor de duetten. Freek vraagt Gabrielle of ze er dan ook weer bij zullen zijn, maar die geeft aan dat ze het te druk heeft met het diner voor vanavond. En ze ziet het niet zitten dat Ramiro nu alleen meegaat. Hij begint praatjes te krijgen.